Jaloehoehoers

Gaat u er lekker voor zitten, ik heb weer eens Een Mening en er ook eigenlijk wel behoorlijk de pis in (zeugma!). Zoals u weet resulteert dat altijd in een enorme lap tekst. Pak er gerust een kop thee en een (al-dan-niet-glutenvrij) koekje bij, mocht u dat bij de hand hebben. Ok, daar gaan we!

Vandaag wil ik het hebben over een fenomeen wat ik sinds een jaar of twee regelmatig waarneem en wat ik tot mijn grote ergernis ook deze week weer bij de hand had: iemand die zegt jaloers op me te zijn, en verbaasd is dat ik daar niet enthousiast op reageer. Want blijkbaar was het als “een compliment” bedoeld. Wat ik dan weer bizar vind, want laten we eens naar de definitie van het woord ‘jaloers’ kijken:

Kortom, als iemand zegt “ik ben jaloers”, dan zegt die persoon “jij hebt iets wat ik graag zou willen hebben en ik gun het je niet”. Lekker dan. En blijkbaar is het dan ook nog de bedoeling dat ik jolig “Dank je!” zeg? Nee, sorry, er zijn grenzen, ook aan mijn sociale wenselijkheid. Ik heb werkelijk geen enkele boodschap aan dit soort “jaloers-melderij” en reageer er dan ook redelijk bot op, waarna ik weer eens De Bitch ben.

Dat komt ook omdat ik jaloezie werkelijk de meest nutteloze emotie EVER vind. Waarom? Omdat niemand er een zak mee opschiet. Het is namelijk heel simpel: iemand heeft iets. Jij hebt het niet. Kun je het ook krijgen? Doe een poging. Kun je het niet krijgen? Helaas, het leven is kut. Geloof me, ik weet er alles van.

Begrijp me niet verkeerd: natuurlijk mag je je daar best heel heel HEEL verdrietig over voelen. Je mag er absoluut zwaar de pest over in hebben en dagenlang op de vloer liggen janken. Echter, de ander datgene wat jij graag had willen hebben, misgunnen, zorgt er niet voor dat jij het wel krijgt. Je wordt er alleen maar wrokkig en zuur van. De ander lastigvallen door te zeggen dat jij ze datgene wat jij ook graag had willen hebben, misgunt, is al helemaal nutteloos. Het is namelijk niet alsof ze iets van je gestolen hebben. Mocht dat wel zo zijn dan doe je natuurlijk aangifte.

“Jaloers-verklaringen” van mensen die mij totaal niet kennen, vind ik verongelijkt en lichtelijk rancuneus. Kost het nou werkelijk zoveel moeite om “Goh, leuk voor je?” te zeggen? Of gewoon je kop te houden? Het is namelijk zo kortzichtig: zoals het dEUS nummer Secret Hell zegt “you can never tell if someone’s got a secret hell”. Je ziet altijd maar een deel van iemand. En dat leuke deel waar jij zo “jelly” (= de Engelse versie van dit fenomeen) op bent, kan nou nét het enige leuke zijn wat die persoon in zijn/haar/hun leven heeft. Van de buitenkant ziet het leven van iedereen er altijd leuk uit. Don't compare your behind the scenes to someone else’s show reel.

Bovendien is niet alles in het leven competitie: als je contacten met anderen slechts ziet in termen van “die doet/heeft het slechter dan ik, dus daar steek ik leuk bij af” of “die doet/heeft het beter dan ik, dus ik ben jaloers”, dan eh, tja. *mompelt iets over geestelijke armoede*

Daarom zijn “jaloers-verklaringen” van mensen die beter zouden moeten weten des te pijnlijker. Ze gaan compleet voorbij aan mijn dagelijkse realiteit en zien alleen maar de blijkbaar “benijdenswaardige” dingen in mijn leven, en zelfs díe gunnen ze me niet. Nogmaals: lekker dan. En dan de verwachting dat ik me gevleid moet voelen omdat iemand ~jaloers~ op mij is. Nee dus, dat is niet vleiend. Net zoals, nu ik toch bezig ben, het ook niet vleiend of complimenteus is om “intimiderend” genoemd te worden.

Voor wie nu denkt “Jamaarzobedoelenzehetniet”: als ze het niet “zo” bedoelen, dan moeten ze het niet “zo” zeggen. Woorden hebben namelijk een betekenis. Natuurlijk kan een definitie van een woord veranderen, maar totdat de meerderheid van die veranderde status op de hoogte is en/of die veranderde betekenis gebruikt, houd ik me aan de Van Dale definitie die ik hierboven geplakt heb. Al was het maar om “Ja maar, als ik je ‘sn*lletje-sl*ttebak’ noem, dan bedoel ik eigenlijk ‘lief schatje’”-discussies te voorkomen. Voor dat soort onzin heb ik namelijk nul geduld, net als voor het bizarre fenomeen van “vriendinnen” die elkaar b*tch, h* of sl*tje noemen en beweren dat dat koosnaampjes zijn.

Zelf denk ik dat de “jaloers-verklaringen” voortkomen uit een soort misplaatste eerlijkheid. De persoon die “toegeeft” jaloers te zijn, voelt zich beter want is “eerlijk” geweest. Degene die ongevraagd met deze feelingsdump opgezadeld wordt en zich nu klote voelt, wordt vervolgens op passief-agressieve wijze gewezen op het feit dat het een compliment moet voorstellen, en mag daarom niet negatief reageren. Een perfecte strategie eigenlijk.

Wat mij betreft wordt dit soort “eerlijkheid” enorm overschat. We hoeven echt niet terug naar het pre-Oprah tijdperk waarin we al onze gevoelens opkropten totdat we van de aderverkalking ompleurden. Maar je kunt ook best iets vinden en/of voelen, en dat lekker in je dagboekje schrijven. Want hoe gaat dat spreekwoord ook alweer? “Als je slechts iets verongelijkt-pasgro’s kunt melden waardoor de ander zich rot voelt en jijzelf bovendien overkomt als een rancuneuze, afgunstige mekker, zeg dan maar niets”, was het toch? *drops the mic*