#Blogestafette 2014

Jawel peeps, na 12 jaar, 2 maanden en 13 dagen bloggen gebeurde het dan eindelijk: ik kreeg van Esther een stokje toegeworpen! Een stokje! Iets wat zo old school is, dat het weer hip is blijkbaar! Er werden 5 ontboezemingen van me verwacht. Geheel verheugd sloeg ik druk aan het nadenken: 5 dingen die u nog niet van me weet. Tja, dat viel behoorlijk tegen. Ik blog al zo lang dat alles wat ik met de wereld wil delen al wel voorbijgekomen is, en de dingen die ik niet wil delen, die eh, wil ik niet delen.

Na veel gepieker en zelfs Navraag In Besloten Kring, kwam ik uiteindelijk op de volgende 5:

1. Aangezien ik nogal visueel ingesteld ben, was het eerste wat bij mij opkwam bij het woord ‘ontboezeming’ dat ik inderdaad ergens in de prehistorie een borstverkleining ondergaan heb. Uiteraard lag ik na deze realisatie een kwartier lang op de vloer van het lachen. Wat betreft de operatie: hoewel ik me niet kan heugen ooit zo gruwelijk doodsbang te zijn geweest als tijdens het omkleden voordat ik naar de o.k. ging, heb ik er nooit een seconde spijt van gehad en raad ik iedereen in dezelfde omstandigheden aan om het te doen. Plastisch chirurgie = a-ok by me. Natuurlijk is het geen wenkbrauwen epileren en lost het niet al je sores op, maar het leven is té kort om je dagelijks van ellende letterlijk van het dak te willen storten in je fysieke en mentale functioneren te moeten laten beperken door iets waar iets aan gedaan kan worden.
2. De tweede is een beetje een halve, want ik heb het er wel eens vaker over gehad, maar aangezien het “LP is zo’n vlotte, spontane meid!” een hardnekkig misverstand blijft, gooi ik hem er toch maar in: weinig aan mij is écht spontaan. Hier en daar een waterfonteinpost daargelaten, zijn mijn blogstukken 99% van de tijd uitgebreid gebrainstormd, maanden gerijpt en uitvoerig geëdit. Deze post over niet-schrijvende schrijvers? Daar ben ik in april 2014 mee begonnen en volgens de teller heb ik hem maar liefst 189 keer bewerkt. Nu waren de laatste 20 bewerkingen waarschijnlijk van het kaliber “verwijderen van een spatie” of “daar moet nog een ‘s’ tussen”, maar feit is dat er flink aan getimmerd is.
   Hetzelfde geldt ook voor “ik IRL”: als tiener heb ik jarenlang voor de spiegel geoefend om “lekker spontaan en ad rem” over te komen, en nog steeds oefen ik potentieel moeizame gesprekken hardop met mezelf. Hoewel dit handig is gebleken in De Maatschappij, waar weinig ruimte is voor rustige, stille mensen, heeft het er ook voor gezorgd dat er een duidelijk (en als mensen eenmaal de “publieke versie” van me kennen, onoverbrugbaar) verschil is tussen “wie ik ben in de wereld” en “wie ik ben als ik alleen ben”. Dat vind ik bij vlagen jammer.
3. Mijn grootste, en eigenlijk ook enige, talent is “making it look easy for the people”: de indruk wekken dat alles wat ik doe, me moeiteloos en soepeltjes afgaat. In werkelijkheid kost alles wat ik doe mij ontzettend veel moeite, er is werkelijk niets wat mij makkelijk afgaat. Wel ben ik gezegend (een zogenaamde mixed blessing noemt men dat) met een “ik beuk me met blote handen een weg door 50 cm gewapend beton, welnee, dat doet geen pijn”-discipline, waardoor ik uiteindelijk dingen wel voor elkaar krijg. Over wat dat mij tot nu toe op zowel korte als lange termijn gekost heeft, kan ik een roman een boek schrijven, maar helaas heb ik tot nu toe geen andere manier ontdekt om mijn leven door te komen.
4. In dezelfde lijn: in tegenstelling tot wat mensen om voor mij vrij onduidelijke redenen schijnen te denken, heb ik nooit hoog (laat staan adembenemend hoog, maar dank je voor het compliment, Esther :-D) gescoord op een IQ test. Ook ben ik nooit hoogbegaafd verklaard. Nu heb ik ook altijd geweigerd me te laten testen, mijn leven is namelijk al meer dan genoeg door cijfertjes en andermens’ mening over mij beheerst en bepaald. Op AD(H)D ben ik wél getest, en dat schijn ik officieel dan weer ni… hey! Kijk! Een dikke pollewukwoerts!
5. Als ik (over)vermoeid ben, kijk ik scheel. En niet zo’n beetje ook. Ik rock de Schele Simon Realness echt keihard. Gek genoeg is dat, samen met het hautaine, ancien riche deel van mijn persoonlijkheid, mijn enige afwijking waar ik géén issues mee heb: ik vind het wel hilarisch eigenlijk. Wat ik nóg hilarischer vind, is hoe mensen op mijn scheelheid reageren. “Nee hoor, valt reuze mee” hoor ik op momenten dat mijn rechter oog in mijn binnenste ooghoek vertoeft terwijl mijn linker oog rechtuit kijkt. Wat weer bewijst dat andere mensen soms best aardig zijn.

Zo mensen, dat waren ze dan! En dan: het nomineren van mensen die ik bewonder! Oeps, eh, tja, eh, help? Ik ben sowieso niet zo bewonderig aangelegd, want mensen op voetstukken zetten leidt per definitie tot dehumanisering van de bewonderde, wat automatisch daadwerkelijk intermenselijk contact onmogelijk maakt. Ja ja, hier heb ik over nagedacht. Ook denk ik bij “bewonderen” aan mensen als Rudolf Nurejev, Freddie Mercury en Olga de Haas, maar die lezen mijn blog niet. Overigens maak ik mezelf wijs dat dat voornamelijk komt omdat ze dood zijn.

Dus ik doe het anders: als u dit leest én een blog heeft én zin heeft om dit stokje over te nemen, dan reik ik het u bij deze aan:

Ceci n’est pas une lime à ongles

Ik ben hoogst benieuwd! Laat u het even weten als u hem gedaan heeft? Dan kom ik buurten.