En dat was weer een jaar! Ondanks dat ik mekker dat het niet opschiet, heb ik dit jaar onder andere toch flink wat (al-dan-niet-moeizame) vooruitgang geboekt met mijn studie, is mijn huis gemiddeld 90% minder een baggerzooi dan in voorgaande jaren, deed ik een fotografiecursus, gaf ik een workshop, ging ik naar Londen en maakte ik ook nog eens een zine af.
2015 wordt het jaar van de afronding, “Oui ou merde”-style. De studie natuurlijk, maar ook hoop ik volgend jaar om deze tijd te kunnen zeggen dat ik geen (s)lopende zaken, creatief of anderszins, op mijn to do heb, al was het maar omdat ik besluit ze niet meer te doen. Ik ben echt meer dan klaar om aan de volgende fase van mijn leven te beginnen, hoewel ik op dit moment geen flauw benul heb hoe die eruit gaat zien. Ik hoop uiteraard op Geld en een hoogst oppervlakkige existens in Ellleeeeeeehj, maar gezien Hoe Het In De Wereld Werkt, zal dat er waarschijnlijk niet inzitten.
Aangezien ik vanochtend om 05:30 fiks snotterig wakker geworden ben en me Niet Bijster Hoe voel, ga ik zo maar even vlot aan de glutenvrije oliebol met krenten die ik gisteren gescoord heb, en dan mijn bed in. Ik wens jullie allen een meer dan uitstekende jaarwisseling en zie jullie, traditiegetrouw, weer op 3 januari!
woensdag 31 december 2014
maandag 29 december 2014
Contemplatiefjes
Zo, nu De Uitgeput met redelijk extreme hoeveelheden slaap een beetje weggewerkt is, de Post-Prestatie-Depressie ook wat afgezwakt is en we rapjes aan eind komen van deze decembermaand, waag ik nog maar een poging tot een significant minder mauwerige versie van De Contemplatie.
Hoewel het eigenlijk natuurlijk enorme onzin is, want zo’n kalender is uiteraard gewoon een soosjul konstrukt en het is echt niet zo dat je leven verandert zodra er een cijfertje omhoog gaat op de kalender, blijft het toch moeilijk voor me om me niet te laten beïnvloeden door de donkerte, de eindejaarslijstjes vol leutigheid en succes, de “gezellige feestdagen”-terreur, de post-tentamenvermoeidheid en natuurlijk mijn verjaardag. Ik denk de afgelopen weken dan ook onwillekeurig nog wat meer dan gewoonlijk na over mijn leven, waarna ik slechts kan concluderen: “Nee, dit loopt nog steeds niet lekker”.
Het lastige van het feit dat ik niet de gebaande levenspaden afloop (niet eens met opzet overigens, dingen lopen nu eenmaal zoals ze lopen) betekent dat ik gedwongen ben om alles zelf te bedenken. Dit lijkt leuk, maar is in mijn geval voornamelijk zeer vermoeiend, onzeker makend en onsuccesvol gebleken, want ondanks mijn “dwars door beton”-discipline, heb ik behalve een legalehuurwoninginAmsterdamCentrum (ja, da’s 1 woord) eigenlijk nog steeds geen klap bereikt in mijn leven. Natuurlijk weet ik ook wel dat de Volwassen Mijlpalen niet zaligmakend zijn, maar ik had toch graag op mijn bijna-40e (jawel, ik ben vorige week 39 geworden, dat dan weer wel!) in ieder geval een afgemaakte studie, een baan/~carrière~ en een huurwoning ergens-niet-onder-mijn-buurman-die-ik-haat willen hebben.
Een ander iets wat ik graag had gewild, was dat ik niet langer last zou hebben van dodelijk vermoeiend (al dan niet (semi-)professioneel) intermenselijk contact. De hoop hierop heb ik echter recentelijk laten varen. Blijkbaar is intermenselijk contact in mijn leven een perpetuum van gemekker over Hetzelfde Soort Sh*t (zoals laatst over lijmstiften en groene glitteronderbroeken – blogpost hierover volgt uiteraard), maar dan telkens met andere mensen. Leuk voer voor mijn “L’enfer, c’est les autres”-tag, dat dan weer wel.
Uiteraard zijn dit allemaal geen gigantische issues en moet ik ook niet al te hard zeiken, want ik lig niet ergens in een kartonnen doos onder een brug dood te vriezen. Wel merk ik dat naarmate ik ouder word, de kleine en middelgrote irritaties harder optellen, de rek af- en de moedeloosheid toeneemt. Zoals ik laatst in een email schreef: ik had niet verwacht op mijn 39e nog met dit soort interpersoonlijke moeizaamheden te moeten dealen, en als wel, dan goedbetaald en in een leuke woning in Oud Zuid met zo’n veranda.
Dat dat niet zo is en ook nooit zo zal zijn, drukt me weer eens keihard op het feit dat ik hardcore een afslag (of tig) gemist heb in mijn leven, en dat hoe hard ik ook mijn best (blijf) doe(n), ik dit niet meer rechtgebreid krijg. Nu weet ik dat natuurlijk al jaren en weet ik ook dat er niets anders op zit dan gewoon voortschuifelen “slow motion is better than no motion”-style, maar op “mijlpaalmomenten” komt het altijd weer even keihard binnen en dat doet pijn. Gaat wel weer over.
Hoewel het eigenlijk natuurlijk enorme onzin is, want zo’n kalender is uiteraard gewoon een soosjul konstrukt en het is echt niet zo dat je leven verandert zodra er een cijfertje omhoog gaat op de kalender, blijft het toch moeilijk voor me om me niet te laten beïnvloeden door de donkerte, de eindejaarslijstjes vol leutigheid en succes, de “gezellige feestdagen”-terreur, de post-tentamenvermoeidheid en natuurlijk mijn verjaardag. Ik denk de afgelopen weken dan ook onwillekeurig nog wat meer dan gewoonlijk na over mijn leven, waarna ik slechts kan concluderen: “Nee, dit loopt nog steeds niet lekker”.
Het lastige van het feit dat ik niet de gebaande levenspaden afloop (niet eens met opzet overigens, dingen lopen nu eenmaal zoals ze lopen) betekent dat ik gedwongen ben om alles zelf te bedenken. Dit lijkt leuk, maar is in mijn geval voornamelijk zeer vermoeiend, onzeker makend en onsuccesvol gebleken, want ondanks mijn “dwars door beton”-discipline, heb ik behalve een legalehuurwoninginAmsterdamCentrum (ja, da’s 1 woord) eigenlijk nog steeds geen klap bereikt in mijn leven. Natuurlijk weet ik ook wel dat de Volwassen Mijlpalen niet zaligmakend zijn, maar ik had toch graag op mijn bijna-40e (jawel, ik ben vorige week 39 geworden, dat dan weer wel!) in ieder geval een afgemaakte studie, een baan/~carrière~ en een huurwoning ergens-niet-onder-mijn-buurman-die-ik-haat willen hebben.
Een ander iets wat ik graag had gewild, was dat ik niet langer last zou hebben van dodelijk vermoeiend (al dan niet (semi-)professioneel) intermenselijk contact. De hoop hierop heb ik echter recentelijk laten varen. Blijkbaar is intermenselijk contact in mijn leven een perpetuum van gemekker over Hetzelfde Soort Sh*t (zoals laatst over lijmstiften en groene glitteronderbroeken – blogpost hierover volgt uiteraard), maar dan telkens met andere mensen. Leuk voer voor mijn “L’enfer, c’est les autres”-tag, dat dan weer wel.
Uiteraard zijn dit allemaal geen gigantische issues en moet ik ook niet al te hard zeiken, want ik lig niet ergens in een kartonnen doos onder een brug dood te vriezen. Wel merk ik dat naarmate ik ouder word, de kleine en middelgrote irritaties harder optellen, de rek af- en de moedeloosheid toeneemt. Zoals ik laatst in een email schreef: ik had niet verwacht op mijn 39e nog met dit soort interpersoonlijke moeizaamheden te moeten dealen, en als wel, dan goedbetaald en in een leuke woning in Oud Zuid met zo’n veranda.
Dat dat niet zo is en ook nooit zo zal zijn, drukt me weer eens keihard op het feit dat ik hardcore een afslag (of tig) gemist heb in mijn leven, en dat hoe hard ik ook mijn best (blijf) doe(n), ik dit niet meer rechtgebreid krijg. Nu weet ik dat natuurlijk al jaren en weet ik ook dat er niets anders op zit dan gewoon voortschuifelen “slow motion is better than no motion”-style, maar op “mijlpaalmomenten” komt het altijd weer even keihard binnen en dat doet pijn. Gaat wel weer over.
woensdag 24 december 2014
Zelfcensuur en leutige bloemetjes
Aangezien ik nogal last heb van De Uitgeput, gecombineerd met De Contemplatief, gekruid met een flinke hoeveelheid Post-Prestatie-Depressie, had ik me toch een mauwstuk geschreven over hoe enorm teleurstellend ik mijn existens vind, en hoe frustrerend het is om redelijk chronisch het gevoel te hebben dat ik voor Piet Snot mijn best doe en maar geen stap vooruit kom.
Bij nalezing kreeg zelfs ik de f*ck van mezelf, dus heb ik besloten u er niet aan bloot te stellen. Misschien dat er later nog een leutigere herbewerking volgt, of misschien besluit ik dat ik gewoon niet zo moet zeuren en al lang blij moet zijn dat ik niet ergens in een kartonnen doos onder een brug woon. Of in mijn graf lig.
Om deze ~gezelligheid~ wat te compenseren, hier een sjeune bloem die ik ergens afgelopen maart schoot:
*roept "Yo, lente! Schiet eens op!"*
woensdag 17 december 2014
Passie
Vanaf dag 1 van mijn studie krijg ik al de “Wat ga je doen na je studie?”-vraag, maar nu deze ellende mijn studie vordert, nemen mensen steeds minder vaak genoegen met mijn “Nou, eerst deze studie maar eens letterlijk overleven”-antwoord. Uiteraard ben ik al sinds een jaar of 3 minstens 53 verschillende opties voor Mijn Toekomst aan het onderzoeken, want dat Oostblok-gen is uiterst hardnekkig. Ik ben echter een Voldongen Feit-type. Ik onderzoek, weifel en twijfel me zo’n 30 slagen in de rondte, en pas als ik besloten heb, maak ik het wereldkundig. Ik voel daarom niet de behoefte om mijn potentiële levensplannen met nauwelijks-iets-meer-dan-volslagen-onbekenden te bespreken, hoe aardig ze ook zijn.
De meeste mensen begrijpen dat “Nou, dat weet ik nog niet, eerst mijn studie maar eens afmaken, dan wat tijd vrijaf en dan beslis ik verder”, betekent dat ik geen zin heb om het erover te hebben. Er zijn ookbloedirritante dominantjes zonder sociale vaardigheden mensen die op dat moment hun innerlijke beroepskeuzeadviseur niet kunnen bedwingen. Zoals u zich kunt voorstellen, loopt zo’n gesprek gierend uit de hand:
De nauwelijks-iets-meer-dan-volslagen-onbekende: “Oh jaaa, lekker je passie volgen. Lekker doen wat je leuk vindt!”
Op dat moment moet ik me altijd inhouden om niet keihard “PÁSSIE EN ADRIAAN, MENSEN, PÁ-SSIE EN ADRIAAN!” te brullen, wat mij wonderwel tot nu toe nog steeds gelukt is.
Ik murmel wat en hoop dat de nauwelijks-iets-meer-dan-volslagen-onbekende een ander topic start, of plots een afspraak heeft ergens.
De nauwelijks-iets-meer-dan-volslagen-onbekende gaat echter door: “Wat zijn je passies eigenlijk?”
Ik, stellig: “Die heb ik niet.”
De NIMDVO: “Jaaweeel, die heb je vast wel! Verteeeeel!”
Nu heb ik aan weinig dingen een grotere PIEPhekel dan aan mensen die “Jawel” zeggen als ik net “Nee” gezegd heb, dus ik besluit de waarheid te vertellen.
Ik: “Mijn passies zijn slapen, wasseh wasseh en drie keer per dag pizza eten. Maar dat laatste kan niet meer, want ik ben glutenintolerant. En da’s vrij #@$@#, kan ik je vertellen”.
De NIMDVO, die niet eens het fatsoen heeft om te zeggen dat dat rottig voor me is: “Oh, maar ik bedoelde je pássies, wat je wilde worden toen je vroeger klein was!”
Ik, doend alsof ik dom ben: ”Oh, dat! Toen ik vroeger klein was, wilde ik later als ik groot was in een baljurk door kasteelgangen rennen. Dat leek me nou helemaal geweldig.”
Even een protip voor ouders tussendoor: laat je kinderen niet, ik herhaal NIET, op een impressionable age naar Candy Candy kijken. Voor je het weet creëer je special snowflake beroepswerklozenzoals ik. Overigens, na mijn baljurkrenfase wilde ik gewoon in een klein huisje aan zee de godganse dag boeken lezen en af en toe iets schrijven, maar als ik dat zeg, krijgen we weer de hele “Ah, SCHRIJVEN is je passie - “NEEHEE!””-discussie en die probeer ik koet ku koet te vermijden omdat ik er van ga schuimbekken ondertussen.
De NIMDVO gaat onverstoorbaar verder: “Maar wat zijn je hobbies dan?”
Ik, mezelf heftig krabbend: “Ik doe niet aan hobbies.”
De NIMDVO: “Jamaarwatvindjeleuheuk?
Ik, enthousiast: “Oh, leuk. Eh, katten, zines en klassiek ballet. Dat was het eigenlijk wel. Oh, en avocado’s natuurlijk.”
De NIMDVO, die maar niet snapt dat ik het niet snap: “Nee, ik bedoel, dingen die je doet, waar je je mee bezig houdt, je tijd mee doorbrengt!”
Ik, nu op elevator pitch toon: “Nou, mijn studie neemt zo’n 90% van mijn tijd in, maar daarnaast houd ik me zoals ik eerder al zei bezig met slapen, wasseh wasseh en dan maar glutenvrije pizza eten. Mijn kat knuffelen. Foto’s maken. Soms mijn kop volplamuren, en daar dan weer een foto van maken. Af en toe lees ik eens een boek, en bij vlagen bingewatch ik stomme tattoorealityshows.”
De NIMDVO die, voornamelijk door mijn toon, denkt dat we eindelijk ergens komen: “En verder?”
Ik, nog steeds op elevator pitch toon: “Verder ik maak lijsten van welke lace fronts ik wil kopen en in welke volgorde. Daarnaast oefen ik al jaren voor een rol in de Black Parade Musical en heb ik met name House of Wolves DOWN.
De NIMDVO kijkt confuus: “Je doet WAT?”
Ik, betrapt: “Ok, ok, ik geef het toe, ik doe in mijn woonkamer met de gordijnen dicht urdinaire dansjes op Shake van de Ying Yang Twins feat. Pitbull. (Nee, hier link ik niet naar. Dit in het kader van het feminisme en zo. Also: don’t tell anyone)
De NIMDVO, het voorgaande negerend: “Jaa, nee, ok, maar wat zou je doen als ALLES kon, als geld geen bezwaar was?”
Ik, spontaan oplevend: “Ooh, maar als ik independently wealthy was, dan zat ik met mijn ass en mijn Clark en mijn 6000 dollar full lace wig völlig ondergetattoeerd in Chateau Marmont in Ellleeeeeeehj mijn Español op te krikken, riekend naar een speciaal voor mij gecomponeerd parfum van Floris, me de hele dag van yoooguhhh naar de Whole Foods en weer terug te verslepen. En elke avond zou ik iets nieuws vegan-glutenfree’s eten bij een van de duizenden toko’s die ze daar hebben. Hell, ik zou zelfs leren koffiedrinken. En op acteerles gaan. Oh, en fillers. Heel veel fillers.”
De NIMDVO, voorzichtig doch met afkeurende ondertoon: “Dat lijkt me toch niet heel veel voldoening geven.
Ik, stellig: “Oh jawel hoor”
Het gesprek valt even stil. Ik denk: “Dit is mijn kans” en ik doe een poging om te vertrekken, maar helaas.
De NIMDVO, wanhopig klinkend een laatste poging wagend: “Maar wat zou je nou doen als dit je laatste dag op aarde was?”
Ik, op een kat in ’t bakkie toon: “Die is makkelijk: 27 pizza’s vol met gluten eten, de hele Gall & Gall leegzuipen en een fijne opiatenverslaving cultiveren, want hey, YODO! (you only die once – met dank aan klasgenoot José uit Florida)
De NIMDVO, mild geïrriteerd en kortaffigjes: “Goed, dat is misschien te ver vooruit gekeken. Maar wat zou je NU dan het liefste doen?”
Ik, mijn kans grijpend: “Met m’n ass in bed de Fook lezen.”
De NIMDVO, nu echt geïrriteerd: “Jahaa, maar daarnaahaa?”
Ik: “Met m’n ass in bed de Joe-Es Fook lezen. Spieking of witsj, ik moet naar het American Book Center. Fook kopen, met diskaunt. Is die studentenkaart toch nog ergens goed voor. Toedeledokio!”
De meeste mensen begrijpen dat “Nou, dat weet ik nog niet, eerst mijn studie maar eens afmaken, dan wat tijd vrijaf en dan beslis ik verder”, betekent dat ik geen zin heb om het erover te hebben. Er zijn ook
De nauwelijks-iets-meer-dan-volslagen-onbekende: “Oh jaaa, lekker je passie volgen. Lekker doen wat je leuk vindt!”
Op dat moment moet ik me altijd inhouden om niet keihard “PÁSSIE EN ADRIAAN, MENSEN, PÁ-SSIE EN ADRIAAN!” te brullen, wat mij wonderwel tot nu toe nog steeds gelukt is.
Ik murmel wat en hoop dat de nauwelijks-iets-meer-dan-volslagen-onbekende een ander topic start, of plots een afspraak heeft ergens.
De nauwelijks-iets-meer-dan-volslagen-onbekende gaat echter door: “Wat zijn je passies eigenlijk?”
Ik, stellig: “Die heb ik niet.”
De NIMDVO: “Jaaweeel, die heb je vast wel! Verteeeeel!”
Nu heb ik aan weinig dingen een grotere PIEPhekel dan aan mensen die “Jawel” zeggen als ik net “Nee” gezegd heb, dus ik besluit de waarheid te vertellen.
Ik: “Mijn passies zijn slapen, wasseh wasseh en drie keer per dag pizza eten. Maar dat laatste kan niet meer, want ik ben glutenintolerant. En da’s vrij #@$@#, kan ik je vertellen”.
De NIMDVO, die niet eens het fatsoen heeft om te zeggen dat dat rottig voor me is: “Oh, maar ik bedoelde je pássies, wat je wilde worden toen je vroeger klein was!”
Ik, doend alsof ik dom ben: ”Oh, dat! Toen ik vroeger klein was, wilde ik later als ik groot was in een baljurk door kasteelgangen rennen. Dat leek me nou helemaal geweldig.”
Even een protip voor ouders tussendoor: laat je kinderen niet, ik herhaal NIET, op een impressionable age naar Candy Candy kijken. Voor je het weet creëer je special snowflake beroepswerklozen
De NIMDVO gaat onverstoorbaar verder: “Maar wat zijn je hobbies dan?”
Ik, mezelf heftig krabbend: “Ik doe niet aan hobbies.”
De NIMDVO: “Jamaarwatvindjeleuheuk?
Ik, enthousiast: “Oh, leuk. Eh, katten, zines en klassiek ballet. Dat was het eigenlijk wel. Oh, en avocado’s natuurlijk.”
De NIMDVO, die maar niet snapt dat ik het niet snap: “Nee, ik bedoel, dingen die je doet, waar je je mee bezig houdt, je tijd mee doorbrengt!”
Ik, nu op elevator pitch toon: “Nou, mijn studie neemt zo’n 90% van mijn tijd in, maar daarnaast houd ik me zoals ik eerder al zei bezig met slapen, wasseh wasseh en dan maar glutenvrije pizza eten. Mijn kat knuffelen. Foto’s maken. Soms mijn kop volplamuren, en daar dan weer een foto van maken. Af en toe lees ik eens een boek, en bij vlagen bingewatch ik stomme tattoorealityshows.”
De NIMDVO die, voornamelijk door mijn toon, denkt dat we eindelijk ergens komen: “En verder?”
Ik, nog steeds op elevator pitch toon: “Verder ik maak lijsten van welke lace fronts ik wil kopen en in welke volgorde. Daarnaast oefen ik al jaren voor een rol in de Black Parade Musical en heb ik met name House of Wolves DOWN.
De NIMDVO kijkt confuus: “Je doet WAT?”
Ik, betrapt: “Ok, ok, ik geef het toe, ik doe in mijn woonkamer met de gordijnen dicht urdinaire dansjes op Shake van de Ying Yang Twins feat. Pitbull. (Nee, hier link ik niet naar. Dit in het kader van het feminisme en zo. Also: don’t tell anyone)
De NIMDVO, het voorgaande negerend: “Jaa, nee, ok, maar wat zou je doen als ALLES kon, als geld geen bezwaar was?”
Ik, spontaan oplevend: “Ooh, maar als ik independently wealthy was, dan zat ik met mijn ass en mijn Clark en mijn 6000 dollar full lace wig völlig ondergetattoeerd in Chateau Marmont in Ellleeeeeeehj mijn Español op te krikken, riekend naar een speciaal voor mij gecomponeerd parfum van Floris, me de hele dag van yoooguhhh naar de Whole Foods en weer terug te verslepen. En elke avond zou ik iets nieuws vegan-glutenfree’s eten bij een van de duizenden toko’s die ze daar hebben. Hell, ik zou zelfs leren koffiedrinken. En op acteerles gaan. Oh, en fillers. Heel veel fillers.”
De NIMDVO, voorzichtig doch met afkeurende ondertoon: “Dat lijkt me toch niet heel veel voldoening geven.
Ik, stellig: “Oh jawel hoor”
Het gesprek valt even stil. Ik denk: “Dit is mijn kans” en ik doe een poging om te vertrekken, maar helaas.
De NIMDVO, wanhopig klinkend een laatste poging wagend: “Maar wat zou je nou doen als dit je laatste dag op aarde was?”
Ik, op een kat in ’t bakkie toon: “Die is makkelijk: 27 pizza’s vol met gluten eten, de hele Gall & Gall leegzuipen en een fijne opiatenverslaving cultiveren, want hey, YODO! (you only die once – met dank aan klasgenoot José uit Florida)
De NIMDVO, mild geïrriteerd en kortaffigjes: “Goed, dat is misschien te ver vooruit gekeken. Maar wat zou je NU dan het liefste doen?”
Ik, mijn kans grijpend: “Met m’n ass in bed de Fook lezen.”
De NIMDVO, nu echt geïrriteerd: “Jahaa, maar daarnaahaa?”
Ik: “Met m’n ass in bed de Joe-Es Fook lezen. Spieking of witsj, ik moet naar het American Book Center. Fook kopen, met diskaunt. Is die studentenkaart toch nog ergens goed voor. Toedeledokio!”
donderdag 11 december 2014
Verlate update
“Aan het einde van mijn geld heb ik altijd nog een stukje maand over”, kent u die uitdrukking? Gisteravond, toen ik deze blogpost in elkaar probeerde te draaien, bedacht ik dat het in mijn geval “Aan het einde van mijn energie, heb ik altijd nog een aantal to do’s over” is. Toen vervolgens mijn internet er ook nog eens uitpleurde, besloot ik maar gewoon naar bed te gaan en deze post dan maar vandaag te schrijven en te posten.
Gisteren had ik mijn laatste reguliere les van dit jaar. Uiteraard moeten er nu weer essays geschreven worden en een onderzoek gepland worden, maar ik hoef in ieder geval voorlopig even niet meer voor dag en dauw op te staan ommezelf vol te plamuren op tijd op college te zijn. Overigens, nu we het toch over ochtenden hebben: ik was licht teleurgesteld dat werkelijk NIEMAND gezien heeft dat ik in mijn ochtendhoofdselfie een papieren zak over mijn hoofd had! Heeft u enig idee hoe moeilijk het is om met een papieren zak op je hoofd én Swamp Thing handen een selfie te maken terwijl je VOLLEDIG in een deuk te ligt? File under: lol in je eentje.
Omdat ik weet dat ik na dit weekend geen samenhangend woord meer kan typen (dat gaat nu al moeizaam – red.), staat er al een post klaar voor aanstaande woensdag, en wel het meest hilarische wat ik ooit geschreven heb. Althans, dat vind ik. Of u het daar mee eens bent, moet nog maar blijken. *komt nu al niet meer bij*
Gisteren had ik mijn laatste reguliere les van dit jaar. Uiteraard moeten er nu weer essays geschreven worden en een onderzoek gepland worden, maar ik hoef in ieder geval voorlopig even niet meer voor dag en dauw op te staan om
Omdat ik weet dat ik na dit weekend geen samenhangend woord meer kan typen (dat gaat nu al moeizaam – red.), staat er al een post klaar voor aanstaande woensdag, en wel het meest hilarische wat ik ooit geschreven heb. Althans, dat vind ik. Of u het daar mee eens bent, moet nog maar blijken. *komt nu al niet meer bij*
woensdag 3 december 2014
Maandagochtendplog (een partiële reënscenering)
Hoewel ik plogs van andere mensen ontzettend leuk vind om te zien, ben ik er noch qua persoonlijkheid (ik laat liever een geconstrueerde versie van de realité zien) noch qua leven (mijn huis is redelijk chronisch een achenebbisjzooi en mijn harses vaak ook) geschikt voor. Echter, ik herinnerde me recentelijk dat ik EstherDo ergens diep in de prehistorie beloofd heb om het toch een dagje te doen. Dat "recentelijk" was overigens afgelopen maandagochtend, toen ik weer eens te laat kwam omdat ik vroeg opgestaan was. Wat hier volgt is dan ook een deels gere-enact plog van die ochtend.
Maandag 1 december 2014. Het is 05:45. Ik word wakker en dit is wat ik zie:
Mijn eerste gedachte is "Nee". Mijn tweede tot en met 57e gedachte ook. Helaas heb ik de afgelopen twee dagen luid "Het weekend is voor recreatie!" geroepen en nul komma nul huiswerk gedaan en heb ik zo om 09:00 uur college, waarvoor dat huiswerk gedaan en ingeleverd moet zijn, omdat ik anders zowel puntenaftrek als geen toegang tot het eindtentamen krijg. Ja, ik doe een universitaire studie en ja, ik werd op de Montessori-kleuterschool nog minder betutteld.
Goed, ik sleep me uit bed en begin aan mijn sociolinguistics huiswerk:
Campy meelbal die ik ben, verzin ik een "Ah doe maaij hoomwurk in de durk"-lied, wat uiteraard een blues is. Ik overweeg een seconde of twee om het nummer naar Anouk te sturen, ik weet zeker dat zij er een hit van zou kunnen maken. Dan realiseer ik me dat ik bij College Tour zag dat zij niet zo van hoomwurk is en bovendien faalangst heeft (I feel ya, girl!), dus ik besluit haar niet lastig te vallen met mijn onzin. Ik denk nog wat na over hoe cool het zou zijn als Anouk en ik matties waren en ga ondertussen verder met mijn huiswerk.
Clark komt helpen en het schiet op. Na twee uur ben ik klaar met mijn opdracht. Ik heb nog een half uur om me aan te kleden, plamuur op mijn kop te smeren en rustig richting de bus te wandelen, dus ik besluit uiteraard mijn hele feedreader door te lezen...
HOLY PIEPS! HET IS 3 OVER 8 EN IK MOET NOG WASSEH WASSEH, ME AANKLEDEN, MIJN KOP PLAMUREN EN MIJN WEAVE (= pruik) VINDEN!11eleventy!!!
08:11 Gewassen en aangekleed. Even snel een fotootje van mijn ochtendhoofd, dat hoort namelijk in een plog.
08:12 Gelukkig ruim ik nooit iets op en ligt mijn plamuur er nog van de vorige dag. In een noodvaart mik ik een halve liter Koreaanse BB cream op mijn kop, zwieber daar een halve kilo coke Hourglass poeder overheen, shape, blush, oogschaduwprimer, oogschaduw, wenkbrauwmeuk, mascara, glitterprimer, glitteroogschaduw en zwieber de hele zooi nog een keertje na met Hourglass poeder. Het is nu 08:23.
SH*T WAAR IS MIJN WEAVE!?!? *graaft als een malle door de stapel kleding heen*
Ah, gevonden!
08:27 Bril op de harses schuiven en ringen aan de vingers en ik kan richting de bus.
Oh nee, wacht! Ik moet natuurlijk in het kader van "My Instagram life is perfect" nog even een sexy selfie maken! Kop scheef, ogen wijd open, wangen flink inzuigen want last van Swamp Thing en dat beperkt zich helaas niet tot de voeten (zie ook mijn handen in de ochtendhoofdselfie), niet vergeten te kijken alsof ik moet niezen, en klaar! So sexy it hurts, echt waar.
08:33 Ik zit bij de bushalte en als de bus nu op tijd komt, kan ik het nog nét halen. Maar natuurlijk viel de bus uit en kwam ik te laat.
Jawel peeps, dit was het dan weer voor mijn eerste en waarschijnlijk ook wel laatste plog ooit! Ik hoop dat het de leut een beetje gebracht heeft, en dan ga ik weer verder met het meejengelen met de Best of Eagles. *jodelt "Wooohooohooohooooo, swiet daaaaarling, joe got du best of maaaij looof..." terwijl Clark heftig spinnend knuffelt*
Maandag 1 december 2014. Het is 05:45. Ik word wakker en dit is wat ik zie:
Goed, ik sleep me uit bed en begin aan mijn sociolinguistics huiswerk:
HOLY PIEPS! HET IS 3 OVER 8 EN IK MOET NOG WASSEH WASSEH, ME AANKLEDEN, MIJN KOP PLAMUREN EN MIJN WEAVE (= pruik) VINDEN!11eleventy!!!
Jawel peeps, dit was het dan weer voor mijn eerste en waarschijnlijk ook wel laatste plog ooit! Ik hoop dat het de leut een beetje gebracht heeft, en dan ga ik weer verder met het meejengelen met de Best of Eagles. *jodelt "Wooohooohooohooooo, swiet daaaaarling, joe got du best of maaaij looof..." terwijl Clark heftig spinnend knuffelt*