Passie

Vanaf dag 1 van mijn studie krijg ik al de “Wat ga je doen na je studie?”-vraag, maar nu deze ellende mijn studie vordert, nemen mensen steeds minder vaak genoegen met mijn “Nou, eerst deze studie maar eens letterlijk overleven”-antwoord. Uiteraard ben ik al sinds een jaar of 3 minstens 53 verschillende opties voor Mijn Toekomst aan het onderzoeken, want dat Oostblok-gen is uiterst hardnekkig. Ik ben echter een Voldongen Feit-type. Ik onderzoek, weifel en twijfel me zo’n 30 slagen in de rondte, en pas als ik besloten heb, maak ik het wereldkundig. Ik voel daarom niet de behoefte om mijn potentiële levensplannen met nauwelijks-iets-meer-dan-volslagen-onbekenden te bespreken, hoe aardig ze ook zijn.

De meeste mensen begrijpen dat “Nou, dat weet ik nog niet, eerst mijn studie maar eens afmaken, dan wat tijd vrijaf en dan beslis ik verder”, betekent dat ik geen zin heb om het erover te hebben. Er zijn ook bloedirritante dominantjes zonder sociale vaardigheden mensen die op dat moment hun innerlijke beroepskeuzeadviseur niet kunnen bedwingen. Zoals u zich kunt voorstellen, loopt zo’n gesprek gierend uit de hand:

De nauwelijks-iets-meer-dan-volslagen-onbekende: “Oh jaaa, lekker je passie volgen. Lekker doen wat je leuk vindt!”

Op dat moment moet ik me altijd inhouden om niet keihard “PÁSSIE EN ADRIAAN, MENSEN, PÁ-SSIE EN ADRIAAN!” te brullen, wat mij wonderwel tot nu toe nog steeds gelukt is.

Ik murmel wat en hoop dat de nauwelijks-iets-meer-dan-volslagen-onbekende een ander topic start, of plots een afspraak heeft ergens.

De nauwelijks-iets-meer-dan-volslagen-onbekende gaat echter door: “Wat zijn je passies eigenlijk?”

Ik, stellig: “Die heb ik niet.”

De NIMDVO: “Jaaweeel, die heb je vast wel! Verteeeeel!”

Nu heb ik aan weinig dingen een grotere PIEPhekel dan aan mensen die “Jawel” zeggen als ik net “Nee” gezegd heb, dus ik besluit de waarheid te vertellen.

Ik: “Mijn passies zijn slapen, wasseh wasseh en drie keer per dag pizza eten. Maar dat laatste kan niet meer, want ik ben glutenintolerant. En da’s vrij #@$@#, kan ik je vertellen”.

De NIMDVO, die niet eens het fatsoen heeft om te zeggen dat dat rottig voor me is: “Oh, maar ik bedoelde je pássies, wat je wilde worden toen je vroeger klein was!”

Ik, doend alsof ik dom ben: ”Oh, dat! Toen ik vroeger klein was, wilde ik later als ik groot was in een baljurk door kasteelgangen rennen. Dat leek me nou helemaal geweldig.”

Even een protip voor ouders tussendoor: laat je kinderen niet, ik herhaal NIET, op een impressionable age naar Candy Candy kijken. Voor je het weet creëer je special snowflake beroepswerklozen zoals ik. Overigens, na mijn baljurkrenfase wilde ik gewoon in een klein huisje aan zee de godganse dag boeken lezen en af en toe iets schrijven, maar als ik dat zeg, krijgen we weer de hele “Ah, SCHRIJVEN is je passie - “NEEHEE!””-discussie en die probeer ik koet ku koet te vermijden omdat ik er van ga schuimbekken ondertussen.

De NIMDVO gaat onverstoorbaar verder: “Maar wat zijn je hobbies dan?”

Ik, mezelf heftig krabbend: “Ik doe niet aan hobbies.”

De NIMDVO: “Jamaarwatvindjeleuheuk?

Ik, enthousiast: “Oh, leuk. Eh, katten, zines en klassiek ballet. Dat was het eigenlijk wel. Oh, en avocado’s natuurlijk.”

De NIMDVO, die maar niet snapt dat ik het niet snap: “Nee, ik bedoel, dingen die je doet, waar je je mee bezig houdt, je tijd mee doorbrengt!”

Ik, nu op elevator pitch toon: “Nou, mijn studie neemt zo’n 90% van mijn tijd in, maar daarnaast houd ik me zoals ik eerder al zei bezig met slapen, wasseh wasseh en dan maar glutenvrije pizza eten. Mijn kat knuffelen. Foto’s maken. Soms mijn kop volplamuren, en daar dan weer een foto van maken. Af en toe lees ik eens een boek, en bij vlagen bingewatch ik stomme tattoorealityshows.”

De NIMDVO die, voornamelijk door mijn toon, denkt dat we eindelijk ergens komen: “En verder?”

Ik, nog steeds op elevator pitch toon: “Verder ik maak lijsten van welke lace fronts ik wil kopen en in welke volgorde. Daarnaast oefen ik al jaren voor een rol in de Black Parade Musical en heb ik met name House of Wolves DOWN.

De NIMDVO kijkt confuus: “Je doet WAT?”

Ik, betrapt: “Ok, ok, ik geef het toe, ik doe in mijn woonkamer met de gordijnen dicht urdinaire dansjes op Shake van de Ying Yang Twins feat. Pitbull. (Nee, hier link ik niet naar. Dit in het kader van het feminisme en zo. Also: don’t tell anyone)

De NIMDVO, het voorgaande negerend: “Jaa, nee, ok, maar wat zou je doen als ALLES kon, als geld geen bezwaar was?”

Ik, spontaan oplevend: “Ooh, maar als ik independently wealthy was, dan zat ik met mijn ass en mijn Clark en mijn 6000 dollar full lace wig völlig ondergetattoeerd in Chateau Marmont in Ellleeeeeeehj mijn Español op te krikken, riekend naar een speciaal voor mij gecomponeerd parfum van Floris, me de hele dag van yoooguhhh naar de Whole Foods en weer terug te verslepen. En elke avond zou ik iets nieuws vegan-glutenfree’s eten bij een van de duizenden toko’s die ze daar hebben. Hell, ik zou zelfs leren koffiedrinken. En op acteerles gaan. Oh, en fillers. Heel veel fillers.”

De NIMDVO, voorzichtig doch met afkeurende ondertoon: “Dat lijkt me toch niet heel veel voldoening geven.

Ik, stellig: “Oh jawel hoor”

Het gesprek valt even stil. Ik denk: “Dit is mijn kans” en ik doe een poging om te vertrekken, maar helaas.

De NIMDVO, wanhopig klinkend een laatste poging wagend: “Maar wat zou je nou doen als dit je laatste dag op aarde was?”

Ik, op een kat in ’t bakkie toon: “Die is makkelijk: 27 pizza’s vol met gluten eten, de hele Gall & Gall leegzuipen en een fijne opiatenverslaving cultiveren, want hey, YODO! (you only die once – met dank aan klasgenoot José uit Florida)

De NIMDVO, mild geïrriteerd en kortaffigjes: “Goed, dat is misschien te ver vooruit gekeken. Maar wat zou je NU dan het liefste doen?”

Ik, mijn kans grijpend: “Met m’n ass in bed de Fook lezen.”

De NIMDVO, nu echt geïrriteerd: “Jahaa, maar daarnaahaa?”

Ik: “Met m’n ass in bed de Joe-Es Fook lezen. Spieking of witsj, ik moet naar het American Book Center. Fook kopen, met diskaunt. Is die studentenkaart toch nog ergens goed voor. Toedeledokio!”