Het is me onduidelijk of het komt omdat mijn irritatiegrens voor nodeloos gezeik in de loop der jaren bereikt en overschreden is, of dat gezeik een beetje de standaard is tegenwoordig. Hier volgen drie voorbeelden van gezeik dat ik de laatste tijd in verschillende vormen en gradaties tegengekomen ben:
Casus 1
Recentelijk volgde ik een vak waar bij ELKE F*CKING STAP VAN DE WEG één dag van tevoren bepaald werd wat die stap dan wel niet was: welke stof behandeld werd, wat de inhoud van de inleveropdrachten was, wanneer de deadlines waren. De mensen die mijn post over de afspreekmalaise gelezen hebben, weten dat ik hier uitzonderlijk slecht tegen kan.
Natuurlijk is het goed om het lesprogramma in de gaten te houden en zo nodig bij te stellen, maar wat mij betreft horen dingen als studiestof en deadlines gewoon in de studiehandleiding en niet “soon” gecommuniceerd te worden. “Soon” bleek vaker “later” dan “sooner”, waardoor er situaties ontstonden waarbij het totaal niet duidelijk was wat er nu precies ingeleverd moest worden en al helemaal niet wanneer.
In de praktijk kwam het er dus op neer dat wij studenten collectief als een soort oproepkrachten instructies zaten af te wachten, elkaar onderwijl “Weet jij al iets?” mailend. Best leuk voor de bonding met mijn klasgenoten, maar ontzettend strontvervelend als je, zoals ik, ook andere afspraken in te plannen hebt. Om het over de onmogelijkheid van “vooruitwerken om potentiële momenten van ziekte alvast te ondervangen” maar niet te hebben.
Casus 2
Deze lijkt op de afspreekmalaise, maar dan in de (semi-)professionele sfeer: ik krijg de vraag of ik iets wil doen, ik zeg “Ja” en daarna volgen er maanden van achter-mensen-aan-mailen, moeizame communicatie en vage bezwaren. Uiteindelijk, pas als ik “Oui ou merde”-stijl aandring op duidelijkheid, volgt er een “Nee, toch maar niet”.
Weer een gevalletje stomvervelende tijdverspilling. Ik bedoel, mensen kunnen en mogen wat mij betreft van mening veranderen, geen enkel probleem. Het feit echter dat ik maandenlang achter mensen aan moet leuren voordat ik eindelijk duidelijkheid krijg, geeft mij de indruk dat ik niet serieus genomen word en dat het feit dat mijn tijd geboekt en verspild wordt, blijkbaar niet belangrijk is.
Casus 3
Pietje, tegen mij: “Ik wil een groene glitteronderbroek, maar weet niet waar ik die kan vinden?”
Ik: “Nou, lingeriewinkels, al dan niet online, of naar Boeken voor een stofje en zelf maken, of toch een andere onderbroek vinden.”
Pietje: “Oh ja.”
Vier weken later.
Pietje, op exact dezelfde toon tegen mij: “Ik wil een groene glitteronderbroek, maar weet niet waar ik die kan vinden?”
Ik: “Zoals ik vier weken geleden al zei: lingeriewinkels, al dan niet online, of naar Boeken voor een stofje en zelf maken, of toch een andere onderbroek vinden.”
Pietje: “Oh ja.”
Weer twee weken later, twee dagen voordat Pietje die glitteronderbroek echt nodig heeft, vraagt Pietje alsof het de eerste keer is: “Ik wil een groene glitteronderbroek, maar weet niet waar ik die kan vinden?”
Ik: “Voor de derde keer: lingeriewinkels, al dan niet online, of naar Boeken voor een stofje en zelf maken, of toch een andere onderbroek vinden.”
Pietje: “Oh ja.”
Op de dag zelf roept Pietje, nu in totale paniek, tegen mij: “Ik wil een groene glitteronderbroek, maar weet niet waar ik die kan vinden?”
Ik: “Pietje, ik heb je hier al vier keer antwoord op gegeven en in tegenstelling tot wat jij schijnt te denken ben ik geen toverfee die zo’n groene glitteronderbroek kan materialiseren, voor online bestellen of zelf maken ben je te laat, dus ga maar langs de lingeriewinkel of zoek een andere onderbroek.”
Pietje: “Oh ja.”
Ik: “NU dus, want over 2 uur moet je hem al aan!”
Resultaat: Pietje koopt op de valreep een blauwe glitteronderbroek. Die niet past.
De teleurstelling is groot en dit verdriet moet uiteraard bij mij uitgejammerd worden. En hoewel ik dan niet zó onaardig ben dat ik “Dan had je verdomme 6 weken geleden de eerste keer mijn advies al op moeten volgen!” zeg, had ik dat misschien wel moeten doen.
Ik was dat moment vooral verbijsterd over hoe zo’n type in het leven staat. Iets hardop zeggen en dan zelfs na aandringen nul komma nul actie ondernemen. Is dit het gevolg van The Secret? Roep het en het gebeurt? Is het vanwege die forking Sinterklaas? Hardop zeggen en pappie en mammie kopen die shit voor je? Het is alsof Pietje met zijn auto op de rails staat en als je dan aangeeft dat hij met zijn ass van de rails af moet, hij gewoon blijft staan en dan nog verbaasd is dat hij door de aankomende intercity aangereden wordt.
Nu is mijn vraag aan u
1) herkent u dit soort gedrag?
2) heeft u enig idee waarom mensen dit doen?
en
3) heeft u er een oplossing voor?
Het liefst eentje die niet inhoudt dat ik tegen mensen moet brullen of ze voor de kop moet patsen, want die heb ik zelf al bedacht en eh, dat wordt hem niet. Helaas. Zoals ik in mijn contemplatiefjes post al schreef: ik had niet verwacht op mijn leeftijd nog met dit soort intermenselijke moeizaamheid op (semi-)professioneel vlak te moeten dealen en ik word er dan ook redelijk moedeloos van. Heb ik gewoon weer eens pech of is dit nu echt de nieuwe manier van met elkaar omgaan geworden? *overweegt zich te laten omscholen tot pinguinobservator op de Zuidpool*
Die Pietje uit casus 2, is dat iemand waar jij qua leeftijd, levenservaring en IQ mijlenver bovenuit steekt? Ik denk het wel; daar zit 'm dan ook waarschijnlijk de wrijving..
BeantwoordenVerwijderenIk herken wel dat mensen het lekker aan anderen (lees: mij) overlaten om dingen te regelen. Ik schuif dat tegenwoordig lekker terug naar diegene. Ook in werkrelaties voel ik mij vaak de manus van alles en in die zin gebruikt. Maar goed, dat is weer heel andere materie.
Mij lijkt de oplossing vooral te zitten in je vooraf afvragen: heb ik er last van als deze persoon het volledig gaat verkloten? Is het antwoord nee, dan kun je 'm desgewenst 1x een advies geven en daarna houdt het helemaal op.
Is het antwoord ja, anticipeer hier dan op en zeg tegen de persoon in kwestie: 'zeg, ik denk dat jij de taak die je bedeeld hebt gekregen niet uit gaat voeren waardoor jij ons gezamenlijk project gaat verkloten, klopt dat?' Bij nee moet ie 't zsm bewijzen en bij ja krijgt iemand anders de taak en de persoon in kwestie slecht karma.
Pietje was inderdaad een boel jaar jonger, dat klopt, maar al wel volwassen. Ik heb er nog eens over nagedacht en ik denk dat het grote issue is dat ik als kind van 8 al zelfstandig de praktische zaken rondom mijn kunstschaatscarrière (bijvoorbeeld aangeven dat mijn schaatsen geslepen moesten worden, of dat ik een nieuwe maillot nodig had) al "beheerde", en ik me dus niet kan voorstellen dat je op je begin twintigste zo ontzettend veel moeite kunt hebben met het regelen van een groene glitteronderbroek. Pietje zal wel niet op kunstschaatsen en/of de Montessorischool gezeten hebben.
VerwijderenHet vervelende in deze situatie was dat niet alleen ik, maar zo'n 20 andere mensen afhingen van Pietje en de groene glitteronderbroek, maar dat ik tegelijkertijd niet Pietjes chefje was. Want was dat wel zo geweest dan had ik inderdaad gedaan wat jij voorstelt, namelijk Pietje vervangen.
De situatie heeft me er in ieder geval weer eens bewust van gemaakt dat sommige mensen wel beweren dingen te kunnen (doen), maar dat dat niet betekent dat dat ook werkelijk zo is. En dat ik gewoon concreter moet zijn, "Pietje, die broek is jouw verantwoordelijkheid"-style. Dan maar niet gezellig.
Casus 1.. ik ging een opleiding doen, liep hier tegenaan, docenten er niet op aanspreekbaar, medestudenten beaamden de ook bij hen heersende irritatie MAAR IK WAS DE ENIGE DIE ER WAT VAN ZEI *irritatiepuntje*. Ik heb mij bezonnen op hoe graag ik die studie deed (mwa), hoe hard ik het nodig heb (mwa) en wat er zou gebeuren als ik voor de eerste keer in mijn leven mijn irritatie over andermans inbreuken op mijn tijd en agenda zou laten overheersen en zou stoppen. Ik ben gestopt. Wat een verademing.
BeantwoordenVerwijderenIn het geval van casus 2: ik remind mensen twee keer, daarna schrijf ik de boel tot nader order af.
Casus 3: aaaaaaaaaaaaaaaargh. Ja, die types ken ik. Die hebben geen idee en willen dat ik als moederlijk regeltantetje het ook voor hen regel. Oplossing: bij de eerste verzuchting vriendelijk glimlachen en 'geen idee, hoe ga je dat oplossen? ' zeggen. Niet overnemen, ook niet een klein beetje. Werkt. Neem maar van deze 45 jarige pinquinobserveerster aan.
Het vermijden van dit soort situaties en types is ook mijn modus operandi over het algemeen, helaas zijn er situaties waar ik er niet onderuit kom. Wel ga ik voortaan alleen nog maar afspraken óf direct boeken (datum, tijd, etc) óf niet, en er niet meer klakkeloos vanuit gaan dat als iemand zégt iets te kunnen (doen), dat dan wel zo zou zijn.
VerwijderenHoewel ik het vaag blijf vinden dat een volwassene die duidelijk 3 suggesties krijgt waar je een groene glitteronderbroek kan vinden, daar niet toe in staat blijkt. Heel vaag.
Casus 2 heb ik één keer meegemaakt met een freelance-opdracht die in een paar dagen afgerond had kunnen worden, maar twee maanden duurde omdat de betreffende contactpersoon een communicatiefrequentie van eens per drie weken had.
BeantwoordenVerwijderenOh mensen, ja, dat is ook zo'n energieverspiller, hoewel er in dit geval nog werk verzet is. In mijn geval bleef ik na 5 maanden, 20 emails, en een gesprek met helemaal nâks achter. :-S
VerwijderenEn toen delete ik per ongeluk een A4tje aan commentaar...
BeantwoordenVerwijderenIn de herhaling (doch wat bondiger, hoop ik):
Casus 1. Een cursus in elkaar draaien kan lastig zijn, maar laten we wel wezen: een essentieel dingetje bij een onderwijsinstelling en zou nooit op deze manier moeten mogen. Misschien toch een idee er een evaluatie-tje tegenaan te gooien want dan kun u uw frustratie spuien en is er een miniscule kans dat het bij de volgende cursus beter gaat #overbetelijkeoptimist
Casus 2: U weet wat ik hier van vind. Rest mij alleen nog even AAAAAAAAARRRRGGGHHH te zeggen. Of brullen.
Casus 3: ik ben een Pietje. Het is treurig maar waar. Een beroerd geheugen en momenten van pure apathie maken mij echt een fukking drama om mee te werken (van tijd tot tijd). Wat moet je er mee? Nou - dat ligt er natuurlijk aan. Het wijzen op verantwoordelijkheid wil wel eens helpen - maar wat veel belangrijker is: wilt u er wel iets mee? Soms is loslaten echt de beste oplossing.
Ja, ik zat ook al te wachten op het evaluatieformulier, want vul altijd braaf alle enquêtes, evaluaties en ander spul in, in de hoop dat een ander de ellende die ik doorgemaakt heb, bespaard blijft, maar van dit vak is er conveniently geen evaluatie. Waarom is mij onduidelijk, ik vermoed omdat ze zelf de negatieve feedback niet aankunnen. Ik ga echter wel even met de docent babbelen ergens in de komende week, want dit was echt BAR.
VerwijderenWat casus 2 betreft, ik heb nu sowieso nergens meer tijd voor maar ALS er zich ooit nog zo'n situatie voordoet, dan is de nieuwe regel "boeken = boeken", dus direct een tijd, plaats en inhoud en niet dat genuil van "dat bespreken we dan later wel", want mijn ervaring is dat van uitstel eigenlijk altijd afstel komt.
Wat casus 3 betreft: ik wil er inderdaad niks mee, alleen als je samen aan een productie werkt, ontkom je er niet aan en als je al van 6 weken afstand ziet aankomen dat het gaat eindigen met Pietje in z'n blote ass, dan wekt dat toch irritatie op. Ook hier is het een wijze les voor mij, dat ik heel duidelijk moet stellen "Hier ben ik verantwoordelijk voor, en hiervoor dus niet" en Pietje dus inderdaad eerder op z'n verantwoordelijkheden moet wijzen en vervolgens harder afkappen. Sowieso was dit project een totale organisatorische puinzooi die zijn weerga niet kende en gelukkig was dit een eenmalig iets, want ik kan er blijkbaar heel slecht tegen. :-D