Oude Taart

Deze post had op mijn verjaardag (18 december jl.) moeten verschijnen en is daarom wat outdated, maar in het kader van de nerrutif en Voor De Volledigheid post ik hem toch nog.

En jawel, ook dit jaar weer in de categorie “DAT hadden we niet verwacht!” is er een jarig, hoera hoera, dat kunt u niet zien maar ik ben het toch. VEERTIG! Ik ben forking VEERTIG! Zoals ik laatst tegen TBK zei: “Ik ben van de postnatale depressie (niet te verwarren met de postpartum depressie) via de kleuterellende door de gemiste puberteit langs de quarterlifecrisis voorbij het dertigersdilemma in de veertigersfrustratie terechtgekomen!” Waarna we 5 minuten lang NIET meer bijkwamen, want dit soort dingen vinden wij dólkomisch.

Want het roept toch een boel conflicterende gevoelens bij mij op, zo’n verjaardag. Zo werd er vanochtend in de apotheek naar mijn geboortedatum gevraagd, waarop ik als een kleuter zo blij zei dat ik jarig was. Ik werd uitgebreid gefeliciteerd door zowel de medewerkers als de andere bezoekers, en voelde me eventjes hardcore jarig en helemaal “the hiiiiils are alive!!!”, u kent dat gevoel wel. Toen ik even later met die gezinsverpakking dope (3 zakken) buiten liep, bedacht ik dat, haha, dat mijn eerste cadeautje van de dag was. Waarna ik me realiseerde dat dat eigenlijk helemaal niet grappig is.

En zo zwaait het de hele dag heen en weer: lieve mensen sturen een felicitatie, waarna ik moet denken aan alle mensen die nooit meer een felicitatie zullen sturen. Medestudenten blijven maar zeggen dat ik er “zoveel jonger uitzie”, maar ik zie mezelf zonder de plamuur en de pruik en weet dat ik hard gesleten ben sinds 2008. Het feit dat ik me de laatste tijd vrijwel chronisch 83 voel, helpt hierbij niet. Mijn huisarts blijft volhouden dat dat komt omdat ik herstellende ben, maar zoals elke keer na ziekte heb ik er een hard hoofd in dat het ooit weer goedkomt. Want wat nou als dit die keer is dat het niet goedkomt? Vooralsnog echter zit er nog schot in, dus ik blijf optimistisch.

Tot slot heb ik nog wat Nuttige Protips voor u, geconcludeerd na 40 jaar ronddabberen op deze tollende bol:

• Vogel zo snel mogelijk uit hoe je bent en waarom, dan kun je jezelf een boel ellende besparen;
• In dezelfde lijn en in tegenstelling tot het spreekwoord, kun je beter spijt hebben van de dingen die je niet gedaan hebt, dan van de dingen die je wel gedaan hebt;
• En weer in het verlengde daarvan: bij twijfel, niet doen;
• Word geen secretaresse omdat je toevallig een vrouw bent en dat blijkbaar het enige beroep is wat vrouwen op elk mogelijk moment in hun carrière aangeraden wordt;
• Doe geen studie Engels aan de UvA. Doe überhaupt geen studie aan de UvA;
• Zonder kat is het leven geen kat aan (RIP Clark);
• Realiseer je dat je, ondanks dat je denkt dat je er te snugger voor bent, toch beïnvloed wordt door toxische maatschappelijke social constructs over “Hoe je moet zijn als man/vrouw/werknemer/allochtoon/zieke/etc”;
• Realiseer je ook dat de zogenaamd progressieve hoek niet minder toxisch is met hun “it gets better/find your tribe/your friends are your chosen family”-genuil;
• Tracy Chapman had gelijk toen ze zong “all the bridges that you burn come back one day to haunt you”;
• En ook toen ze zong: “all that you have is your soul”.

Oh, en misschien wel de belangrijkste protip:

• Geef niet al je geld uit voor je 25e. Je zou zomaar eens 40 kunnen worden. *kijkt naar Hele Lege Bankrekening en maakt maar weer een overzichtje van “Toko’s waar ik kan solliciteren*