Hoewel ik in deze post nog zei dat The Big Kahuna ging bellen, pakte ik vanmiddag mijn grote roze map met daarin alle correspondentie die ik sinds 1993 van/naar het IBG gestuurd heb, en belde ik zelf. Niet omdat ik plots zo stoer ben, maar omdat ze tegenwoordig ultrastreng zijn en weigeren informatie te delen met iedereen-die-niet-jij-is, tenzij je iemand anders machtigt, en dat vond zelfs ik wat ver gaan.
Ik gebruikte mijn beproefde "glimlach voordat je belt"-techniek en na wat doorschakelingen kreeg ik een uiterst sympathieke meneer aan de telefoon, die meteen begreep waar het om ging, en me na een kleine zoektocht wist te vertellen dat het inderdaad kwam omdat ze bepaalde gegevens nog niet binnen hadden op het moment dat ze deze rekening de deur uit deden, dat ze de gegevens nu wel hadden en dat ik nul komma nul euro hoef te betalen. Ik dankte hem uitgebreid en hing jolig op. Mijn telefoon gaf aan dat mijn hele belletje zo'n 10 minuten geduurd had. Het wordt nog wel eens wat tussen mij en eh, DUO. :-)
ut was um de overwinningsglimlach die ut um deej!
BeantwoordenVerwijderen@ non-spotter: dat werkt echt geweldig: eerst glimlachen, dan pas bellen/telefoon opnemen. Ik doe het op mijn werk ook altijd.
BeantwoordenVerwijderenLollige anecdote: een van de dokters zei ooit: "Je bent altijd zo vrolijk aan de telefoon", waarop ik hem mijn geheim vertelde. Hij in een deuk, ik in een deuk. De eerstvolgende keer dat ik hem belde, nam hij úiterst jolig de telefoon op, waarop ik níet meer bij kwam en zei: "Zie je dat het werkt?". Lagen we weer in een deuk aan de telefoon, wat in zijn geval nogal gênant was, omdat hij middenin een vergadering zat... Lachen joh, zo'n ziekenhuis! ;-)