Zo'n dag

Het was vandaag Zo'n Dag. Na een mild-belazerde nacht (dat gaat vaak vooraf aan Zo'n Dag, in dit geval ging er zelfs een mild-belazerd weekend aan vooraf, maar dat geheel terzijde), sleepte ik mezelf uit bed, knoeide ik muesli op mezelf, pookte ik mezelf bijna een oog uit met mijn mascararoller, moest ik als een malloot op mijn snowboots rennen naar de bus (die gelukkig bleef staan, was wel een pluspuntje), gleed ik me ondanks diezelfde snowboots een weg richting tram, alwaar ik mild-sikkeneurig een paar voordringers bodycheckte en een zitplek vond.

De tram reed me zonder al te veel vertraging naar mijn werk, waar alles Episch Stom was. Ik kan er in verband met praaivussie niet verder op ingaan, maar neem van mij aan dat het Episch Stom was: ik, die altijd wel de (al dan niet professionele) jolijt kan vinden, was een Sikkeneurig Huisdier. Niet tegen mijn patiënten overigens, want die kunnen er niets aan doen. Gedurende de dag nam mijn blegh een beetje af, maar het lukte me niet om langdurig vrolijk te zijn.

Iets minder (maar nog steeds behoorlijk) blegh legde ik de veldtocht richting tram af, waarbij ik bijna van de spekgladde, supersteile, stenen toegangstrap pleurde (wij in het ziekenhuis verdenken collectief de afdeling Orthopedie van het rommelen met de bouwplannen zodat deze @#^#$@#$-trap aangelegd is), en eenmaal bij het tramperron blies een of andere pieps zijn of haar sigarettenrook in mijn gezicht... Dit was het punt waarop mijn humeur omsloeg, en ik het mild-grappig begon te vinden, al deze blegh.

Toen ik thuiskwam en daar eerst diarree van Rood van de vloer moest boenen, vervolgens moest toezien hoe Les-Mioux al z'n eten door de hele woonkamer heen uitkotste én ik, op zoek naar iets om deze zooi op te ruimen, er ook nog achterkwam dat ik nog maar 1 wcrol in huis had, werd het grappig. En toen ik die laatste wcrol daarna ook nog in de wc liet vallen, kwam ik níet meer bij. Morgen wordt een goede dag, ik voel het gewoon! :-)