Jammer

Vroeger in Sesamstraat had je een sketch met één van de Muppets en de letter M. De letter M koeieneerde de uiterst geduldige muppet op diverse manieren, tot die het helemaal zat was. De letter M probeerde het daarna goed te maken door kopjes te geven, maar de muppet zei: "Dat maak je nooit meer goed". Bij ons thuis was dat jarenlang een, meestal komisch gebruikte, quote, maar naarmate ik ouder word (geworden ben), merk ik dat ik zoals de muppet ben: ik bereik, meestal later dan vroeger, een punt waarop het klaar is. En dan maak je het nooit meer goed.

Ik ben wel eens sub-assertief genoemd, conflict-ontwijkend. Zou kunnen. Zelf zie ik het (uiteraard! ;-p) anders: redelijke mensen begrijpen je direct als je rustig aangeeft bepaald gedrag vervelend te vinden. Ze bieden hun excuses aan en stoppen met het gedrag. Probleem opgelost, even goede (of slechte) vrienden.

De mensen die na duidelijke uitleg doorgaan met drammen, sarren en irriteren, zijn onredelijk. Daar zou ik in theorie béndes energie in kunnen steken, emailconversaties en mediationgesprekken mee kunnen voeren, maar waarom zou ik? Ik vind het totale verspilling van energie en levensvreugd. Elk moment verspild met vruchteloze pogingen mensen proberen te overtuigen om je elementair beschaafd te behandelen is tijd die je nooit meer terug krijgt. Tijd waarin je op Twitter had kunnen zitten nuttige dingen had kunnen doen. Daar mis je werkelijk niets aan, aan dat soort mensen.

Jammer wordt het, als je een geweldige groep hebt, waar 1 zo'n type tussen zit, die bovendien zijn pijlen continu op jou richt. Ik heb lang geprobeerd het te negeren en ook (hoewel tegen mijn hierboven beschreven principes) tegen te strijden. Deze week, toen deze persoon níet aanwezig was bij de groepsmeeting, werd me duidelijk welke stempel deze persoon normaal gesproken op de bijeenkomsten drukt en hoe drainerend dat soort bijeenkomsten daardoor voor mij worden. En alsof er een eekhoorn een gloeilamp aandeed, wist ik dat ik ermee moest stoppen. Ik wil niet praten, ik wil geen excuses, ik wil gewoon niets meer met die persoon te maken hebben. Klaar.

Normaal gesproken heb ik na het doorhakken van zo'n knoop een bijna euforisch gevoel van opluchting, maar deze keer helaas niet. Opstappen betekent namelijk ook afscheid nemen van alle andere groepsgenoten. En hoewel dat verdrieterige knaaggevoel uiteindelijk heus wel weer over gaat, vind ik het waarschijnlijk de rest van mijn leven jammer. Zo ontzettend jammer.