De Allerlaatste

Wie een beetje tussen de regels doorgelezen heeft, zag hem al aankomen: ik stop met LogPoes. Voor de lezers die denken dat dit plotseling komt: nee hoor, ik schreef de eerste zinnen van deze post op 20 oktober 2014, nadat ik er al minstens 3 jaar uitgebreid over nagedacht had. Zoals ik al vaker gezegd heb: weinig aan mij is spontaan.

Het was eigenlijk de bedoeling dat deze post op 30 maart jl. zou verschijnen, maar mijn herseninfarct gooide roet in het eten. Ik besloot toen om de 14 jaar vol te maken en dat is vandaag.

Waarom ik na 14 jaar bloggen op LogPoes stop? Het is een combinatie van factoren. Pakt u er voor de laatste keer maar een kopje thee en een pak al-dan-niet glutenvrije koekjes bij, want het is een megalap geworden; mét tussenkopjes:

Hoe het begon

Ik startte LogPoes op een doorwaakte nacht in augustus 2002, niet lang nadat ik definitief met mijn toenmalige studie was gestopt. Shit was nogal dire, dus een blog leek mij een goed idee om mijn zinnen eens te verzetten, en me ondanks mijn ellende te focussen op het positieve. Daar kwam bij dat ik in die tijd dramatisch verliefd was op een complex iemand/complex verliefd was op een dramatisch iemand.

In een waan van, door slapeloosheid gevoed, van-het-padje-af magisch denken, hoopte ik dat Dramati-Complexico tijdens een nachtelijke surfsessie mijn blog op het, toen nog niet zo drukke, internet zou vinden. Uiteraard zou hij plots inzien hoe geweldig ik was en leefden we vervolgens nog lang en ongelukkig. File under: dingen waarvan je achteraf zó blij bent dat ze niet gebeurd zijn. Nu weet u eindelijk waarom ik wel eens aan LogPoes gerefereerd heb als “flessenpost”.

Het vervolg

Hoewel ik dit geshuffelde magisch denken vlotjes afleerde bij de briljante therapeut waar ik toen bij terechtkwam, bleef ik bloggen. Jarenlang zonder commentvak, jarenlang zonder te durven reageren bij anderen. De Nederlandse blogwereld was hard en scherp, er waren zoveel faux pas die je kon maken (in je comment het woord “herkenbaar” gebruiken was er een van), en de manier waarop sommige vrouwelijke bloggers door enkele zichzelf natuurlijk veel toffer vindende mannelijke bloggers afgekamd werden (GeenStijl is niet zomaar uit de lucht komen pleuren), zorgden ervoor dat ik naamloos, gezichtsloos en redelijk mening-loos wilde blijven. Wollig en pluizig, yeah!

Wie en waarom?

Achteraf zie ik dat er toen een karikatuur van mezelf is ontstaan: Poelekie de Vries, een beetje een mal poezenvrouwtje, met een randje tragiek en een boel doorzettingsvermogen. En dat is maar zo’n 3% van wie ik werkelijk ben. In de loop der jaren ben ik, zeker toen ik ging “dubbelbloggen” op Livejournal en later ging Twitteren, opener geworden: reageren bij anderen, af en toe eens een mening verkondigen, later zelfs foto’s plaatsen van mezelf en mijn omgeving.

Hoewel dit het beeld van Poelekie de Vries/LogPoes een beetje breder heeft gemaakt en minder karikaturaal, merkte ik naar mate de tijd vorderde dat ik toch “gevangen” zat in een format. Ik ontwikkelde me als persoon, ging anders over dingen denken en werd bovendien ouder. Hoewel ik absoluut geloof dat je je niet moet laten beperken door je leeftijd, ging ik me steeds vaker afvragen: wil ik werkelijk op mijn 38e, 39e, 40e nog steeds LogPoes heten (zie hier voor wat er met Poelekie de Vries gebeurd is) en creative non-fiction over mezelf op het internet keilen? En, ook belangrijk: waarom, en voor wie?

(Anti)social media

In tegenstelling tot wat mijn vroege jaren als niet-reageerder doen vermoeden, vind ik het delen van dingen/meningen/ervaringen en daarover van gedachten wisselen namelijk het leukste aan bloggen. Niet alleen zijn de meeste bloggers van mijn generatie (en die daarna, en die daarna) in de afgelopen 14 jaar gestopt met bloggen, ook heeft er een enorme shift naar social media plaatsgevonden.

Hierdoor is zowel de hoeveelheid (500 vrienden!) en intensiteit (24/7 berichtjes!) van informatieuitwisseling extreem toegenomen, wat voor een oppervlakkigheid (“like”, “hartje”, blogs zonder commentoptie) gezorgd heeft, waar ik als extreem introverte special snowflake heel veel moeite mee heb: het continue “aan” moeten staan kost me bergen energie en na afloop voel ik me leeg.

Het Twitter fiasco

Dit is ook waarom ik in 2012 gestopt ben met Twitter: ik voelde me op een gegeven moment chronisch zo’n niet geheel compos mentis zijnde schreeuwer op het plein. U weet wel, zo iemand waar mensen meewarig kijkend aan voorbijlopen. Het was sowieso niet zo’n denderende tijd in mijn leven (understatement van de eeuw) en ik had redelijk chronisch het gevoel dat ik onzichtbaar was en het toch niemand iets kon schelen of ik bestond of niet.

Dat bleek op Twitter inderdaad zo te zijn: van de 234 mensen die me volgden, hebben uiteindelijk slechts 7 mensen gemerkt dat ik plots weg was. 5 daarvan waren IRL vrienden, en de andere 2 merkten het pas na maaaaanden. Blijkbaar is het “maar internet”, zoals het vroeger altijd “maar een spelletje”  was, maar ik vond het pijnlijk. Zeer pijnlijk.

Ik heb toen overwogen om ook te stoppen met LogPoes, maar ik wilde dolgraag een happy end voor de LogPoes-nerrutif: zodra mijn studie klaar was, zou ik stoppen. Ik had echter niet kunnen inschatten dat dat nog wel even zou duren en dat ik door mijn hardnekkige wens het “netjes af te sluiten” inderdaad een 40-jarige LogPoes op het internet zou worden.

Weinig #spon(taan)

Toen ik in 1996 voor het eerst het logo van Netscape op mijn scherm zag, had ik nooit kunnen vermoeden dat het ooit zover zou komen, maar na 20 jaar vind ik niet meer alles wat op Het Internet verschijnt, even interessant. Behalve de drukte en de oppervlakkigheid van social media, heeft de opkomst van het (semi-)probloggen voor ontzettend veel eenheidstofu gezorgd: veel is #spon, zelfs de kleinste blogs hebben een tabblad “samenwerking” of “sponsoring” tegenwoordig.

Tuurlijk, #getmoney, maar ik mis het type blog dat Anneke Zeekomkommer schreef, of het blog van mijn grote idool Vrouw Polle: uitstekend geschreven en een eigen universum creërend. Met verhalen waar ik jaren later nog steeds aan terugdenk.

Shoutout naar EstherDo die nog steeds op deze wijze blogt, als een van de laatsten van die generatie.

Ik mis blogposts waar je naar uitkijkt, die niet weer het tig-ste integraal overgenomen, matig geschreven persbericht over een of ander product zijn, “mede mogelijk gemaakt door”, hashtag spon.

Oude taart

Ook mijn leeftijd en wat onconventionele levenspad hebben invloed gehad op mijn beslissing om met LogPoes te stoppen. In de loop der jaren is het hoe langer hoe meer een persoonlijk blog geworden, en ik ben nu op een punt gekomen dat ik niet langer de behoefte voel om bepaalde details over mijn leven te delen.

Aan de andere kant mis ik het om interviews, columns en wat meer beschouwelijkere stukken te schrijven, en daar is binnen het LogPoes format eigenlijk geen plek voor. Dit nog los van het feit dat ik het toch een beetje bezwaarlijk zou vinden om iemand een interviewverzoek te sturen uit naam van "LogPoes".

Ook het hele “tot welke doelgroep behoor ik” is al jaren een probleem: op een aantal posts over studeerervaringen na voel ik weinig aansluiting met de bloggende twintigers die hun leven aan het opbouwen zijn. Bij de ouderen die bloggen vind ik de aansluiting ook niet echt: ik ben geen gadgetfreak en ik volg opiniegezeur over het nieuws niet (want dat is slecht voor mijn bloeddruk).

Ook heb ik niets met klussen, en nauwelijks iets met reizen (en al helemaal niks met die pseudo-imperialistische Priffilitsjt White Ass Motherfucker “jezelf vinden in landen waar mensen niks te vreten hebben, maar oh oh oh wat zijn ze toch blij en tevreden, zo anders dan wij hier in het Westen”-bullshit). Mijn spirituele fase heb ik in mijn 20ies al gehad: iemand nog een set tarotkaarten?

Ik heb (bewust!) geen kinderen en daarom ook niets met mommyblogs, maar ik ben ook zéér zeker geen Militant Kindvrij Persoon, dus ook de “Ik ben zo blij dat ik geen kinderen heb dat ik een weblog begonnen ben waarop ik 40% van mijn leven doorbreng en met andere zure hufters mensen praat over hoe blij we zijn dat we geen kinderen hebben!” laat ik graag aan me voorbijgaan. Overigens is dat voorbeeld slechts minimaal gechargeerd.

Zoals u weet krijg ik alleen al van het denken aan chronisch ziekblogs convulsies, en de “nieuwste” trends in fashion en / of make up zie ik op mijn leeftijd al voor de derde keer een (al dan niet geslaagde) comeback maken. Tv kijk ik niet en hoe lief ik nerds ook vind: nerderige hobbies heb ik ook al niet.

Kijkend naar dit lijstje vroeg ik me steeds vaker af of ik nog wel langer zin had om The Only LogPoes in the Village te zijn. Het antwoord daarop bleek “Nee”.

Conclusie a.k.a. TL;DR

Vandaag komt er na 14 jaar een einde aan een levensfase: ik stop met LogPoes, het langst lopende minst gelezen, niet eens zo slecht geschreven weblog van Nederland. Hoewel ik uiteraard gehoopt had LogPoes af te kunnen sluiten met de woorden “Ik heb nu mijn BA”, is het helaas anders gelopen. Dit is echter voor mij geen reden om nog een jaar langer door te bloggen op LogPoes.

Ook mijn Engelse blog YourfriendLP stopt, in plaats daarvan komt er een statische site met mijn zines, sketchbooks en andere kunstzinnige projecten uit het verleden en de toekomst. Deze site gaan LPinprogress heten, en kunt u hem hier vinden. Hij is nog een beetje rommelig, maar daar zal snel verandering in komen.

Over zines gesproken: ik heb gisteren de teksten voor The Wreckage (het vervolg op The Summer zine) voltooid en begin volgende week aan de teksten voor The Berk, het derde deel in de trilogie. Ik hoop deze zines in september te kunnen rielieseh.

Mocht u geïnteresseerd zijn, dan kunt u zich aanmelden voor mijn zine mailinglist. Ze zullen verkrijgbaar zijn in mijn Etsy shop of door mij te mailen. (Bent u zelf zinester? Zine trades zijn zeer welkom!) Ik zal ze sowieso promoten op mijn Instagram, want die blijft bestaan. Ook op Tumblr en Pinterest blijf ik (met enige regelmaat) actief.

Vrees niet: ik ga niets wissen, alle blogs en andere profielen (zelfs mijn sinds 2012 niet meer geupdate Twitteraccount) blijven bestaan, evenals mijn LogPoes [at] gmail.com adres, waar ik gewoon bereikbaar ben.

Tot slot wil ik mijn 10 trouwe lezers bedanken voor hun vaak jarenlange bezoekjes en hun comments, want zoals Daan Stuyven in 2002 aan het begin van zijn optredens placht te zeggen: u was een fantastisch publiek!

Liefs,

LogPoes

De Grote Kahuna Convo Special

De laatste tijd is The Big Kahuna behoorlijk op dreef, Kahuna Convo-wise. Laatst was ze zowaar 3 keer op 1 dag hi-la-risch. Het begon toen ik haar mijn ab-so-lu-te droomwoning liet zien die zich zowaar ook in een van de leukere gebouwen van deze stad bevond:

LP, bijkans poinkend: "...en dan hier de keuken en dan daar dat balkonnetje en via deze deur kom je in de studeerkamer en... HOE GEWELDIG IS DEZE WONING?!"

TBK, onderkoeld: "Ach, ik zou er wel eventueel kunnen wonen, ik bedoel, het is geen strafkamp..."

LP: *valt van stoel*

Even later:

LP, gestressed: "Shit, d’r zit een kreuk in mijn cijferlijst! En ik moet dat ding opsturen!"

TBK, chill: "Leg hem even onder de Norton Anthology."

LP: *BRUL*

Weer wat later: 

LP, in een poging faaijnensjullie riesponsubul over te komen: "Maareh, nu je huis verkocht is, moeten we van het restbedrag niet een deel beleggen of zo?"

TBK, zo droog als een woestijn: "Nuh... yolo."

LP: *valt brullend van de lach bijna nogmaals van stoel*

De Stagnatie

Toen ik in mijn eindejaarspost schreef dat ik mijn leven op dat moment geen K*T meer aan vond, kreeg ik een aantal verontruste reacties via de mail: men dacht collectief dat ik in een diepe depressie zat.

Oeps.

Gelukkig kon ik iedereen geruststellen: dat was niet het geval. Ik was niet depressief, ik was kwaad en gefrustreerd.

Een deel van die woede en frustratie heeft zich omgezet in verdriet nu Clark overleden is. Ik mis hem nog elke dag en ik roep met enige regelmaat dat het nou wel lang genoeg geduurd heeft, dat dood zijn en dat het hoog tijd wordt dat hij weer thuiskomt. Zoals ik al eerder schreef: zodra het op Clark (of misschien wel katten in het algemeen) aankomt, ben ik emotioneel gestagneerd op het niveau van een 4 jarige. Voorlopig komt er dan ook geen andere kat in huis, eerst Clark’s dood maar even fatsoenlijk verwerken.

Een ander deel van de kwaadheid en frustratie had te maken met mijn belazerde gezondheid, en dan met name over de soosjul konstrukts waar ik mee moet dealen, maar daar heeft u ondertussen in mijn driedelige serie “Ziek” alles over kunnen lezen. Natuurlijk ben ik nog steeds wel eens vreselijk kwaad en gefrustreerd over het feit dat ik ziek ben, en loop ik af en toe te jammeren dat het oneerlijk is en dat mijn leven er zo anders uit had kunnen zien als ik niet ziek was geweest en Waarom Ik (antwoord: gewoon pech), maar de stress van “Ik moet al met die ziekte dealen EN DAN OOK NOG MET HET GEZEIK VAN ANDEREN!!!” is weg. Ik wist niet dat het kon, maar blijkbaar heeft dit herseninfarct de laatste restjes f*ck die ik nog te geven had, volkomen iereddukeetut.

Zero f*cks

Het zal heus een gevalletje “Freedom is just another word for nothing left to lose” zijn, maar ik ben in een klap af van alle geïnternaliseerde hangups die ik had over “presteren in de maatschappij”. Zoals ik gisteren al schreef, heb ik mijn scriptie uitgesteld en daarmee ook mijn master. Zoals het er nu naar uitziet, ben ik tegen februari wel weer voldoende hersteld om de scriptie af te maken en daarna mijn master te doen. Ik wil beide ook graag doen, maar niet langer meer koet ku koet.

Dat geldt ook voor ~de carrière~: vrees niet, ik ga echt niet vanaf nu achter de geraniums zitten versterven, maar ik voel niet meer die continue, ENORME druk om mijn bestaansrecht te moeten bewijzen. Al was het maar omdat “Ik heb een herseninfarct gehad” zelfs de grootste “Waarom ben jij een waardeloze, werkloze, niet-afgestudeerde allochtone bijstandstrekker, jij loser?”-types met een bek vol tanden laat staan. Heeft dat herseninfarct toch nog nut gehad. #positiefjes #sarcasme

En dan was er nog een stuk frustratie over dat ging over de rest van mijn existens. Heel in het kort: ik voelde me gestagneerd. Al jaren. Ik ben namelijk helemaal niet zo stiekem een hardcore Verlichtingsdenker (snapt u meteen waarom de Aurora mijn favoriete winkel is). Ik heb van jongs af aan een duidelijk beeld gehad van wat ik wilde in mijn leven: vooruit!!! Dat lijkt heel leuk, totdat er om wat voor reden dan ook de klad erin komt. Al die mensen die er maar een beetje op los leefden en het leven niet al te serieus namen, hadden het wat dat betreft beter bekeken: als je toch niks wilt, ben je al snel tevreden.

Ik daarentegen wilde – en wil nog steeds – een heleboel. De Studie was een van die vele dingen die ik wilde. Helaas heeft diezelfde studie, in tegenstelling tot wat ik gehoopt had, juist het gevoel van stagnatie versterkt, ook omdat ik naast mijn studie nergens anders meer aan toe kwam.

De pauze die ik nu noodgedwongen heb moeten nemen, heeft me wel de ruimte gegeven om eindelijk eens wat dingen van de En Dee Es-lijst te ondernemen en na te denken over hoe ik mijn verdere leven in wil richten: wat wil ik blijven doen en wat niet, wat wil ik aan spullen houden en wat niet, wil ik verhuizen en zo ja, wil ik dat binnen Amsterdam doen of is het misschien tijd om eens te verkassen naar een andere plek?

Het zou zomaar kunnen zijn dat ik helemaal niets verander, maar het gevoel de vrijheid te hebben om iets anders te doen en niet vast te zitten want dief*ckingstudiemoetafIFITKILLSME [and it nearly did - red.] zorgt voor een rust die ik al jaren niet gevoeld heb. En bevestigt de deal die ik aan het begin van mijn studie al met mezelf gemaakt had: dat die studie de laatste keer in mijn leven is dat ik iets doe waar ik van tevoren al van weet dat het éigenlijk een slecht idee is.

Of ik spijt heb van mijn studie? Ja en nee. Ja, omdat het een enorme Levensvreugdderving is geweest en ik natuurlijk de fantasie koester dat ik in die tijd zoveel geweldige dingen had kunnen doen. Nee, omdat ik als ik realistisch ben ook wel weet dat als ik die studie niet was gaan doen, ik gewoon ergens in een of andere secretariële piepbaan had moeten werken en dat pas échte stagnatie was geweest. Natuurlijk is het zuur dat ik vlak voor de finish gestruikeld ben en dat ik daardoor volgend jaar mijn scriptie moet schrijven, maar ik realiseer me al te goed dat ik gruwelijk veel geluk gehad heb dat ik cognitief helemaal ok ben en daarnaast ook mijn volledige zicht en spraak heb teruggekregen, dus #nietmauwen.

Concluderend kan ik geloof ik wel stellen dat ik in de afgelopen weken zonder er bewust mee bezig te zijn geweest eindelijk zowel het concept Relativeren als het concept Acceptaasie onder de knie heb gekregen, met als bijwerking de-stagnatie. En dan nu met z’n allen: holy shit!

En Dee Es

De term “NDS” is in en om Huize LogPoes een vaste code geworden in de afgelopen jaren. “NDS” staat voor, u heeft het waarschijnlijk al geraden, “Na De Studie”. Zoals bekend is die hele studiesituatie een compleet uit de hand gelopen gevalletje sunk cost fallacy met hopelijk uiteindelijk toch nog enige return on investment. Verder ben ik helemaal niet bezig met een Coursera specialisatie Career Success, hoe komt u erbij?

Vooral toen het einde in zicht was, probeerde ik alles wat niet direct tot mijn Core Business hoorde, uit te stellen. Meestal was dat legitiem, maar soms was het ook gewoon een uitstekend excuus om dingen niet te doen:

TBK, wijzend naar een wankelende stapel papier: “Yo, LP, zou je die wankelende stapel papier niet eens opruimen?”

LP: “En Dee Es!!!” en gooit er nog een paar blaadjes bovenop, waarna de stapel nog vervaarlijker begint te wankelen. En omvalt.

U krijgt wel een idee, denk ik zo.

Nu mijn studie nog steeds niet af is, maar ik wel een officiële break genomen heb tot februari 2017 omdat uiteindelijk ook ik inzag dat “LP’s Grote Ziekenhuistournee 2016” niet te combineren viel met “Afstudeerdatum: 31 juni 2016”, ben ik maar begonnen aan het afstrepen van zaken die op De Grote NDS-Lijst stonden.

Dit uiteraard pas nadat ik eerst een kwartier in een deuk lag omdat ik blijkbaar ooit “A la recherche du temps perdu lezen [dit is een grap – red.]” op de lijst heb gezet. Ja, ook mijn niet-gepubliceerde schrijverij staat vol met redactienoten aan zelf. Hashtag: zó meta.

In de afgelopen weken ben ik begonnen met het afmaken van diverse projecten die al letterlijk jaren slepen, waaronder een aantal Sketchbook Projects en een kudde duo zines. Ook De Ultieme Huisuitmest vordert, slow motion is better than no motion-style. De keuken is opnieuw geverfd, het kattencafé in Amsterdam bezocht, evenals het kattencafé in Groningen.

Ik kan ze beide warm aanbevelen. Hoewel ik bij “warm aanbevelen” spontaan een associatie heb met “warme bakker” en gluten en jeuk. Nu ben ik ook allergisch voor katten, dus jeuk heb ik sowieso en associëren kun je leren en mijn hersens staan nooit stil. Maar goed, kattencafé = yay dus.

Ook yay is de Coursera specialisatie die ik al tijden wilde doen, omdat ik 1) bevestigd krijg dat er met mijn cognitie niets mis is (opluchting!), 2) bevestigd krijg dat afstandsonderwijs perfect bij mij past (wel prettig gezien het feit dat ik een low residency master wil gaan doen) en 3) ik zowaar nuttige en nieuwe dingen leer (iets wat ik bij mijn studie tragisch genoeg zelden heb meegemaakt).

Dat zijn zoal de dingen waar ik me de afgelopen weken mee bezig gehouden heb, nog op de lijst staan zaken als “nadenken over waar ik sta, waar ik heen wil en hoe ik daar kom”, “tekenfilms inspreken – moet ik daar eerst beroemd voor worden?” [gezien het feit dat DJ Hardwell films inspreekt is het antwoord daarop waarschijnlijk helaas “ja” – red.], “excuses aanbieden aan The Bass of Awesomeness en kijken of ik er nog een noot uit krijg”, “stop-motion documentaires maken”, “boekbindopleiding doen (op termijn)”, “cursus keramieken – Noot van TBK: GEEN KILN KOPEN”, “me een paar nieuwe tanden aan laten meten en eens kijken of ik al een leesbril nodig heb”, “Joliet Jake Blues spelen in een musicalversie van The Blues Brothers”*, en uiteraard “aquarobics!!!”, want aquarobics is het meest hilarische EVER. Dat u het even weet.


*Voor alle types die nu denken: “Jamaardakaaannieeee! Dat is een maahaaan!”, heb ik twee opmerkingen: 1) gender is een aflopende zaak en 2)  ik heb al een boom, een paard, een heks én Hamlet gespeeld, dan is een man niet zo moeilijk. Hoewel ik dan wel eindelijk de radslag moet gaan leren, maar dat heb ik er wel voor over.

Waarin ik u probeer te lijmen met een foto

Je zou toch denken dat ik na een kleine honderd jaar schrijven toch wel zou weten dat het terugbrengen van een kleine 2800 woorden Gedachten naar een leesbare blogpost altijd langer duurt dan ik inschat. Ook zou ik ondertussen moeten weten dat ik op reis (en al helemaal op reis met TBK) nergens aan toekom behalve aan die reis. En het schieten van zo'n 257 foto's natuurlijk.

Ik hoor u nu denken: "Ja, da's leuk LP, je hebt ons helemaal lekker zitten maken met cryptische blogposttitels, WAAR IS DIE POST DAN?" Nou, eh, die is er dus nog niet. En aangezien ik vandaag vegantechnisch loos ga bij het Viva Las Vega's Food Festival komt hij morgen. Echt waar.

Goedmakertje:

Afsluitdijk, aan de meerkant (aan de minkant waaide het te hard)

Geurkaars (een wat halfslachtige updatepost)

Volgende week leest u hier een uitgebreide post getiteld "En Dee Es". Deze week echter mag u vanwege mijn slechte planning (en ik doe op het moment zowel een cursus project management als een cursus time management bij Coursera #geengrap) genieten van slechts een foto (en dat is dan weer vanwege geen geurinternet) van mijn abSURD dure geurkaars (#nospon) die werkelijk elke cent waard is:

#yolo

Oh, en u mag ook raden waar "En Dee Es" voor staat als u daar zin in heeft. Hint: het heeft niets met ziek zijn of ziekenhuizen te maken.

Oh 2: mocht u begin komende week in Groningen rondlopen en denken: "Hey, die met die pruik, die ken ik!" dan klopt dat, want ik ga een paar dagen op vacaciones met The Big Kahuna. Ja, naar Groningen. Want er gaat niks boven, naar het schijnt.

De Voetbal

Hoewel ik de post niet meer terug kan vinden, weet ik dat ik het er al eens eerder kort over gehad heb: The Big Kahuna's liefde voor waar ik - irritant als altijd - aan refereer als De Voetbal. Momenteel is er blijkbaar weer eens zo'n toernooi aan de gang en ik besloot in plaats van me te ergeren aan alle voetbalfeitjes en uitslagen die over me uitgestrooid worden, TBK eens te vragen hoe dat nou zat, met dat voetbal.

LogPoes: "Wanneer ben je eigenlijk begonnen met het volgen van De Voetbal?"

TBK: "Oh, op de middelbare school al."

LogPoes: "Maar waaróm?!"

TBK: "Je moet wat als je in een jongensklas zit. Bovendien was er een docent die we dan het hele eerste uur konden afleiden door over voetbal te praten, en dat scheelde dan weer zo'n suffe les!" [nb: dit is vooral hilarisch als je je realiseert dat TBK zélf 38 jaar docent geweest is]

LP: "En dan kijk je dus al die gein?"

TBK: "Vroeger toen ik werkte, keek ik alleen de knock out fase, maar nu ik met pensioen ben, kijk ik alles. Hoewel de voorrondes deze keer niet heel spectaculair waren en ik in de tussentijd een heel vest gebreid heb."

LP: "En heb je dan ook een favoriet team, of een favoriete speler?"

TBK: "Ik heb minstens 5 favoriete teams en dat is dan wel eens lastig als die tegen elkaar spelen. Maar als degene die het beste speelt ook wint, ben ik tevreden."

LP: "Maar wat vind je d'r in piepsnaam aan, 22 van die miljonairs die achter een bal aanrennen en als ze hem dan bijna hebben, weer wegschoppen?"

TBK: "Het is echt wel meer dan dat. Ik houd van technisch mooi voetbal met spectaculaire acties, en van de onvoorspelbaarheid. Hoewel ik het altijd wel heel sneu vind voor degene die de penalty mist."

LP: "Da's toch zo'n muurtje met je poten voor je kl*ten?"

TBK, schaterlachend: "Nee, dat muurtje is tijdens de wedstrijd, dat is vrije trap!"

LP: "Oh ja, penalty is die zenuwentoestand na de verlenging. Heb je een favoriet doelpunt dit toernooi?"

TBK: "Shaqiri, uit Zwitserland, die maakte een spectaculair doelpunt."

Terwijl zij uitlegde hoe hij dat deed, deed ik een poging het te begrijpen door mezelf in interessante bochten te wringen.

LP: "...ok, zo dus, en dan nog een bal schoppen."

TBK: "Ja, precies!"

LP: "Je hebt zelf nooit gevoetbald, toch?"

TBK: "Ik heb wel eens een bal teruggeschopt op het schoolplein, maar echt voetbal, nee."

LP: "Je Schwester wel, toch?"

TBK: "Ja, die was keeper, vandaar die knie."

LP: "Altijd gedacht dat dat van het handballen kwam. Wie zijn er nog in de running eigenlijk?"

TBK: "Wales was de enige onverwachte, die mag tegen Portugal. En dan verder de usual suspects: Duitsland tegen Frankrijk. Ha! Het lijkt de oorlog wel!"

LP & TBK: BRUL!

TBK: "Oh, de wedstrijd gaat beginnen!"

LP: "Veel plezier met De Voetbal!"

Terwijl ik dit stukje tiep, word ik eerst gebeld ("Een-nul, Ronaldo!") en vervolgens krijg ik een smsje ("En meteen twee nul door Nani op aangeven van Ronaldo"). Ik ga maar even op wikipedia kijken wie dat zijn, zodat ik het morgen tijdens de onvermijdelijke trap-voor-trap recap allemaal een beetje bij kan benen. Want u ziet het: TBK en De Voetbal, da's serious business.