vrijdag 29 juni 2007
vrijdag 22 juni 2007
Less is more
Gisteren, tijdens het uitmesten van mijn computer waarbij ik 4 gigabyte data weggegooid heb alsook zo’n 150 bookmarks, herinnerde ik me dat ik de beloofde serie over de Transitiefase nooit afgemaakt heb. Dat leert me nooit series aan te kondigen voordat je ze geschreven hebt! ;-)
Maar goed, zoals ik in post nummer 1 schreef, ben ik nu toe aan de laatste fase van de grote opruiming. Ik moet me nu gaan buigen over spullen die ooit een sentimentele waarde hadden, maar die nu eigenlijk nergens meer over gaan. Dingen waarvan ik het moeilijk vind om ze weg te doen, juist omdát ze ooit die sentimentele waarde hadden. Denk aan oude verzamelingen, agenda’s uit de vorige eeuw, videobanden die al minstens 10 jaar niet meer uit de hoes geweest zijn, fotoalbums vol foto’s van mensen die je je nauwelijks meer herinnert, kerstkaarten uit 1998, dat soort dingen.
Wat zou het toch heerlijk zijn als die spullen uit zichzelf in rook opgingen: je zou niet eens merken dat ze er niet meer zijn. Het is pas als de doos opengaat om uit te zoeken wat je gaat weggooien dat je “oh ja, dat had ik ook nog!” denkt en gaat twijfelen.
Ik begrijp dan ook goed dat veel mensen dit soort spullen gewoon op zolder gooien en er nooit meer naar omkijken. Helaas heb ik geen zolder en is mijn huis “slechts” 44 vierkante meter groot. Bovendien moet ik er niet aan denken om, mocht ik ooit gaan verhuizen, wéér die hele handel mee te moeten slepen.
Zo, nu ik mezelf genoeg moed ingeschreven heb, ga ik maar gewoon beginnen met de fotoalbums...
Maar goed, zoals ik in post nummer 1 schreef, ben ik nu toe aan de laatste fase van de grote opruiming. Ik moet me nu gaan buigen over spullen die ooit een sentimentele waarde hadden, maar die nu eigenlijk nergens meer over gaan. Dingen waarvan ik het moeilijk vind om ze weg te doen, juist omdát ze ooit die sentimentele waarde hadden. Denk aan oude verzamelingen, agenda’s uit de vorige eeuw, videobanden die al minstens 10 jaar niet meer uit de hoes geweest zijn, fotoalbums vol foto’s van mensen die je je nauwelijks meer herinnert, kerstkaarten uit 1998, dat soort dingen.
Wat zou het toch heerlijk zijn als die spullen uit zichzelf in rook opgingen: je zou niet eens merken dat ze er niet meer zijn. Het is pas als de doos opengaat om uit te zoeken wat je gaat weggooien dat je “oh ja, dat had ik ook nog!” denkt en gaat twijfelen.
Ik begrijp dan ook goed dat veel mensen dit soort spullen gewoon op zolder gooien en er nooit meer naar omkijken. Helaas heb ik geen zolder en is mijn huis “slechts” 44 vierkante meter groot. Bovendien moet ik er niet aan denken om, mocht ik ooit gaan verhuizen, wéér die hele handel mee te moeten slepen.
Zo, nu ik mezelf genoeg moed ingeschreven heb, ga ik maar gewoon beginnen met de fotoalbums...
dinsdag 19 juni 2007
Uitslag (nee, geen eczeem)
Na het verdrietige verhaal van gisteren vandaag wat vrolijker nieuws: ik heb de resultaten binnen van al mijn tentamens tot nu toe en ik heb ze allemaal gehaald. Mijn laatste twee tentamens op 10 juli zijn Engels (eitje) en MGZ (moet lukken), 1 van de 2 mag onvoldoende zijn, dus ik kan er eigenlijk wel gewoon van uitgaan dat het KIB is. Yay! :-)
maandag 18 juni 2007
Laika
Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik erg ‘in touch’ ben met mijn gevoelens. Wat eigenlijk gewoon een eufemisme is voor: “ik jank bij alles wat zielig is”. Correctie: “alles wat maar eventueel een beetje zielig zou kunnen zijn”.
Herinnert u zich die Eru-reclame nog waarin de kaasschaaf verdrietig afdruipt omdat hij overbodig geworden is? Yup, huilen. Die reclame, voor radio 2 als ik me niet vergis, waar een hond onder de klanken van “Waarom nou jij?” van Marco Borsato terugdenkt aan zijn kattevriendje dat nu dood blijkt te zijn? Jánken!
Dat is echter niets vergeleken bij hoe ik volschiet als ik aan Laika denk. U weet wel, de ruimtehond. Werkelijk álles aan haar verhaal vind ik hartverscheurend: van het feit dat ze een zwerfhondje was tot het feit dat ze helemaal alleen in haar ruimtecapsule is overleden aan oververhitting en stress. *pinkt traan weg*
Ik ben gelukkig niet de enige op wie Laika indruk gemaakt heeft, zo was de illustrator van het Kinderboekenweekgeschenk zo lief om haar in zijn tekening het ruimtepak van Joeri Gagarin te geven omdat hij het tuigje dat ze in werkelijkheid aanhad een held onwaardig vond. Ja, ook bij het horen van die liefdevolle uitleg moest ik huilen. Ik zei toch dat ik erg was?
Ook vorige week was het weer bingo, ik zag toen de video van het numer Moan van de band (?) Trentemoeller (dat schrijf je eigenlijk met een o met een streepje erdoor, maar ik ben te belazerd om die op te zoeken), die opgedragen is aan (en een vrije interpretatie is van het leven van) Laika. Ik verzoek u allen vriendelijk om het filmpje te bekijken en me daarna eerlijk te vertellen of u het wél drooghield.
Herinnert u zich die Eru-reclame nog waarin de kaasschaaf verdrietig afdruipt omdat hij overbodig geworden is? Yup, huilen. Die reclame, voor radio 2 als ik me niet vergis, waar een hond onder de klanken van “Waarom nou jij?” van Marco Borsato terugdenkt aan zijn kattevriendje dat nu dood blijkt te zijn? Jánken!
Dat is echter niets vergeleken bij hoe ik volschiet als ik aan Laika denk. U weet wel, de ruimtehond. Werkelijk álles aan haar verhaal vind ik hartverscheurend: van het feit dat ze een zwerfhondje was tot het feit dat ze helemaal alleen in haar ruimtecapsule is overleden aan oververhitting en stress. *pinkt traan weg*
Ik ben gelukkig niet de enige op wie Laika indruk gemaakt heeft, zo was de illustrator van het Kinderboekenweekgeschenk zo lief om haar in zijn tekening het ruimtepak van Joeri Gagarin te geven omdat hij het tuigje dat ze in werkelijkheid aanhad een held onwaardig vond. Ja, ook bij het horen van die liefdevolle uitleg moest ik huilen. Ik zei toch dat ik erg was?
Ook vorige week was het weer bingo, ik zag toen de video van het numer Moan van de band (?) Trentemoeller (dat schrijf je eigenlijk met een o met een streepje erdoor, maar ik ben te belazerd om die op te zoeken), die opgedragen is aan (en een vrije interpretatie is van het leven van) Laika. Ik verzoek u allen vriendelijk om het filmpje te bekijken en me daarna eerlijk te vertellen of u het wél drooghield.
vrijdag 8 juni 2007
Dinsdagen zullen nooit meer hetzelfde zijn
Het blijft een raar iets: afscheid nemen van mensen die “locatiebepaald” zijn. Vroeger, toen ik nog wel eens artistiekerige dingen deed, heb ik dat regelmatig meegemaakt: je werkt heel intensief samen en voelt je helemaal met elkaar verbonden. Het afscheid is dan ook hartverscheurend: huilen, knuffels, beloftes: “We houden contact! We zullen elkaar nooit vergeten!”
Ook ik heb dat soort dingen gezegd en ik meende het op dat moment écht. De praktijk bleek anders: vergeten ben ik ze niet, maar teruggezien? Nee. Éen of twee mensen heb ik nog wel eens gesproken, maar behalve die gedeelde ervaring hadden we zo weinig met elkaar gemeen dat het contact verwaterde. Het is vergelijkbaar met contacten die je op vakantie opdoet: hartstikke leuk en gezellig, maar de kans dat het werkelijk een langdurige vriendschap wordt zodra je weer thuis bent is minimaal.
Deze week nam ik afscheid van de groep mensen waarmee ik vanaf september 2006 “klas B” gevormd heb. Het is voor de eerste keer in mijn schoolcarrière dat ik het jammer vind dat een groep “uit elkaar” is. Het voelt raar om te weten dat ik het merendeel van de mensen hoogstwaarschijnlijk nooit meer terug zal zien. Ik troost me maar met de gedachte dat dit nu eenmaal is zoals het loopt, dat het een natuurlijk proces is, een afsluiting van een periode, dat soort dingen, maar een beetje onbestemd voel ik me wel…
Ook ik heb dat soort dingen gezegd en ik meende het op dat moment écht. De praktijk bleek anders: vergeten ben ik ze niet, maar teruggezien? Nee. Éen of twee mensen heb ik nog wel eens gesproken, maar behalve die gedeelde ervaring hadden we zo weinig met elkaar gemeen dat het contact verwaterde. Het is vergelijkbaar met contacten die je op vakantie opdoet: hartstikke leuk en gezellig, maar de kans dat het werkelijk een langdurige vriendschap wordt zodra je weer thuis bent is minimaal.
Deze week nam ik afscheid van de groep mensen waarmee ik vanaf september 2006 “klas B” gevormd heb. Het is voor de eerste keer in mijn schoolcarrière dat ik het jammer vind dat een groep “uit elkaar” is. Het voelt raar om te weten dat ik het merendeel van de mensen hoogstwaarschijnlijk nooit meer terug zal zien. Ik troost me maar met de gedachte dat dit nu eenmaal is zoals het loopt, dat het een natuurlijk proces is, een afsluiting van een periode, dat soort dingen, maar een beetje onbestemd voel ik me wel…
woensdag 6 juni 2007
Post-examensnurk
Examens zijn (voorlopig) achter de rug en ik ben zó moe dat ik niet eens fut heb voor een post-examenlagedrukgebied heb! ;-)
zaterdag 2 juni 2007
Rood jubileert, sort of
Vandaag is het precies één jaar geleden dat Rood diabeet bleek en bijna het Grote Lood legde. Ik ben nog steeds verbaasd dat dat vodje vacht (excuses Rood, maar zo zag je er écht uit) dat niet wilde eten toch weer een fully functioning kater is geworden. Eerlijk gezegd ziet hij er nu beter uit dan een jaar vóór zijn diabetes.
The Big Kahuna sprak laatst toevallig een van Rood's vorige eigena, eh, personeelsleden en die wist haar te vertellen dat zowel Rood's vader als Rood's broer suikerspinners zijn! Vader is ondertussen (op oude leeftijd) overleden, Rood's broer (die, je lacht je dood, GRIJS is, net als Les-Mioux!) leeft en maakt het goed. :-)
The Big Kahuna sprak laatst toevallig een van Rood's vorige eigena, eh, personeelsleden en die wist haar te vertellen dat zowel Rood's vader als Rood's broer suikerspinners zijn! Vader is ondertussen (op oude leeftijd) overleden, Rood's broer (die, je lacht je dood, GRIJS is, net als Les-Mioux!) leeft en maakt het goed. :-)
vrijdag 1 juni 2007
Poelekie heeft altijd gelijk ;-)
Een paar dagen geleden plaatste ik het volgende comment bij dit stukje over de Grote Donorshow:
"Voor zover ik weet (het kan dus zijn dat ik fout zit) is het niet mogelijk om zelf te bepalen wie je organen krijgt na je dood, dus ik gok dat deze show vooral tot doel heeft om de mensen die op een orgaan wachten “zichtbaar” te maken.
Dit zal de discussie over het al dan niet dragen van een donorcodicil doen oplaaien en het publiek meer doen nadenken over het afstaan van hun eigen organen. Het is een beetje een buldozertechniek, maar dat is wel vaker bij BNN ;-)
Ik denk zelf dat het niet verkeerd is dat er meer aandacht besteedt wordt aan orgaandonatie, als ik er met mensen over praat blijkt dat er toch veel misverstanden, vooroordelen en ongegronde angsten spelen, die mensen beletten organen af te staan. Ik vind het zelf prima als je besluit niet te willen doneren, maar ik vind wél dat dat op de juiste gronden moet gebeuren."
En zie: het blijkt doorgestoken kaart. Ik vrees echter wel dat we nu, in good old Dutch fashion, gewoon weer over gaat tot de orde van de dag (Bokito, anyone?) en dat er voor de mensen die op de wachtlijst staan voor een orgaan (rijmt!) bitter weinig verandert, maar misschien is dat mijn pessimistische aard. We zullen zien.
"Voor zover ik weet (het kan dus zijn dat ik fout zit) is het niet mogelijk om zelf te bepalen wie je organen krijgt na je dood, dus ik gok dat deze show vooral tot doel heeft om de mensen die op een orgaan wachten “zichtbaar” te maken.
Dit zal de discussie over het al dan niet dragen van een donorcodicil doen oplaaien en het publiek meer doen nadenken over het afstaan van hun eigen organen. Het is een beetje een buldozertechniek, maar dat is wel vaker bij BNN ;-)
Ik denk zelf dat het niet verkeerd is dat er meer aandacht besteedt wordt aan orgaandonatie, als ik er met mensen over praat blijkt dat er toch veel misverstanden, vooroordelen en ongegronde angsten spelen, die mensen beletten organen af te staan. Ik vind het zelf prima als je besluit niet te willen doneren, maar ik vind wél dat dat op de juiste gronden moet gebeuren."
En zie: het blijkt doorgestoken kaart. Ik vrees echter wel dat we nu, in good old Dutch fashion, gewoon weer over gaat tot de orde van de dag (Bokito, anyone?) en dat er voor de mensen die op de wachtlijst staan voor een orgaan (rijmt!) bitter weinig verandert, maar misschien is dat mijn pessimistische aard. We zullen zien.