Na deze periode van contemplatie, knoopdoorhakkerij en ook wel wat weemoed (waarover later misschien meer) was het tijd voor wat ouderwetse vrolijkheid. Gisterochtend kwam ik dan ook na een hoogst moeizame treinreis (“Goedemorgen, dames en heren. We kunnen nog niet vertrekken want we hebben geen machinist. Excuses voor de overlast!”) aan in een niet nader te noemen stad. Behalve dat dit de woonplaats van The Big Kahuna is, is het ook de plek waar de co-assistent zijn co-schap oogheelkunde volgt.
Aangezien het niemand een barst interesseert welke winkels we bezocht hebben, wil ik slechts de door ons vers ontdekte eetgelegenheid promoten: Het Volkshuis Deventer. In deze rookvrije gelegenheid, tevens werk/leerbedrijf voor mensen met een verstandelijke beperking, kun je biologisch lunchen en dineren. Wegens (middel)grote honger hebben wij ons op de (zeer smakelijke) uitsmijter kaas gestort, maar ook de appeltaart zag er, zo in het voorbijgaan, fijn uit. Ik vrees dat we nog een keertje terug moeten komen…
’s Avonds chanteerde ik The Big Kahuna tot het mij terugrijden naar Amsterdam (ik reed heen, zij moest weer terug), wat het afscheid nemen van de co-assistent misschien niet minder moeilijk, maar wel stukken minder dramatisch maakte. Wij zijn namelijk nogal van het jammerend afscheid nemen op perrons* en zo zonder perron vergaten we zowaar te jammeren.
Vandaag ontdekte ik (gelukkig ná het douchen) dat mijn verwarming het niet meer deed en ik ook geen heet water meer had. Na onszelf wat moed ingehapt te hebben bij het La Place dingie van de ondertussen niet meer zo nieuwe bieb hebben Kattenfluisteraar T. en ik binnen recordtempo uitgevogeld hoe de CV-ketel ontlucht en bewaterd** moest worden, waardoor het hier nu weer fijn warm is en het water ook weer bijna kokend uit de kraan komt.
Zo, nu nog even een bakje thee en dan maar vlug mijn nest in. *trekt poezenpyjama aan*
* Ja, ook als we elkaar twee dagen later alweer zien. Ja, wij zijn aanstellers. ;-)
** Misschien is het een idee als ik dat ontluchten en bewateren eens in mijn agenda zet voor volgend jaar, scheelt weer wat “oh-shit-hoe-moest-het-ook-alweer-straks-issie-écht-stuk!”-stress… Zie, ik word nog wel eens georganiseerd en volwassen. Echt waar! ;-)
Geen opmerkingen :
Een reactie posten