Altijd anders dan anderen

Toen ik afgelopen zondag in de trein naar Leiden zat op weg naar de (overigens uitzonderlijk gezellige) verjaardag van de enige echte Lavenslayer, bedacht ik dat ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan stellen dat ik de enige 32-jarige middelbare scholier ben met een Belle van Zuylen-bladclip en een “Chaos. Panic. Disorder. My work here is done.”-potlood. En gek genoeg vond ik dat een heel geruststellende gedachte.

Opdiepen van kennis leidt tot malle conversaties

Ondanks spectaculair blauw/paars-gekleurde onderarm en een algeheel gevoel van malaise (snotter) wordt het aankomende eindexamen langzaam doch gestaag voorbereid hier in Huize Poelekie. Vooral het met behulp van The Big Kahuna uit het geheugen opdiepen van boeken die ik ooit gelezen heb voor mijn boekenlijst levert uiteraard (in mijn ogen althans ;-P) dólkomische gesprekken op:

The Big Kahuna: “Uh, Le Petit Prince, die stond toen toch ook op je lijst?”

Poelekie de Vries: “Ja, klopt… *denkt na* Uh...was er ook niet iets van Wilhelm Tell?”

TBK: “Klopt, maar dat was voor Duits, dat hoeft niet meer.”

PdV: “Ah, gelukkig maar, want ik herinner me vaag dat dat qua structuur wel héél raar in elkaar zat!”

TBK, uiterst droog: “Het was een toneelstuk.”

PdV: “Ah, dat verklaart een boel!” *piekert verder*

"Hi! I'm a f*cking idiot! Have we met?"

Tip van de week:

Probeer niet de magnetron een knuffel te geven als zijn deurtje openstaat. Voor de mensen die zich afvragen: "Waarom dan niet?". Daarom:



Nuff said.

Voor de mensen die denken: "Zout op met je verwondingen, stomme nep-hardcore emo! Hier met die kattenfoto's!" (én uiteraard voor de mensen die het wél zielig vinden, maar desondanks toch kattenfoto's willen zien), hier een

OpsekopLes-Mioux



en een



Rood die niet op zichzelf lijkt. :-)

Metafoor hier, metafoor daar, Poelekie is ermee klaar*

1) Je ziet in een winkel een jas. Hij ziet er leuk uit, hij is te betalen en je past er nog in ook. Maar dan kijk je in de spiegel en je denkt: "Nee." En je weet niet eens echt goed waarom.

2) Je wordt uitgenodigd op een familiefeest van mensen die je vaag kent. Iedereen is superaardig tegen jou en poeslief tegen elkaar, maar de onderhuidse spanning is zó enorm dat je hem bijna aan kan raken. Het is niet helemaal duidelijk wat er allemaal speelt, en heel eerlijk gezegd wíl je het ook helemaal niet weten. Je wil alleen maar zo snel mogelijk weer weg.

Een beetje van 1 en een boel van 2 maakten de afgelopen 2 weken van Poelekie een onvrolijke katachtige, dus vandaag heb ik de knoop doorgehakt: ik blijf niet proberen en wachten, maar verlaat mijn huidige, fris nieuwe, werkstek en ga op zoek naar iets anders. De enorme opluchting laat nog even op zich wachten, want mijn directe collega's (die erg aardig voor me zijn) weten het nog niet en zullen er niet erg vrolijk van worden, maar ik weet zeker dat ik hier goed aan doe. Je kunt tenslotte niet ergens blijven omdat ándere mensen zo vrolijk van je worden. *pakt type-ei, waterkan, beker en pen en zoekt al tapdansend haar heil ergens anders*

* Excuses voor de dwangrijm, meer kon ik er ook niet van maken.