Klaar!

Nou ja, bijna dan. Alle schriftelijke examens van dit jaar zijn achter de rug, nog 3 mondelinge examens in juli en dan was dat het weer voor dit jaar. Uiteraard moet ik tegen die tijd langzaamaan gaan beginnen met het voorbereiden van de vakken van volgend jaar en het jaar daarop, maar daar wil ik nog even niet over nadenken.

Morgen moet ik nog even wat eindredactiewerk verzetten, waarna ik me in Utrecht ga melden voor wat vrolijk verzet (film + hapje). Vanaf maandag mag ik 4 weken aan de slag op weer een frisse nieuwe afdeling en daarna ga ik voor 5 weken terug naar de IC, dus werktechnisch ben ik tot augustus ook weer onder de pannen. *roept: “Yo! Rood! Geen zorgen! De insuline kan betaald worden!” ;-P*

Repertoire

Er zijn zo van die standaarddansen die gewoon in je repertoire moeten zitten. En nee, dan heb ik het niet over standaard ballroom en latin, maar over juweeltjes zoals onder andere het Bruce Springsteen-dansje ("De Bruce" voor insiders), de Marusha-huppel en uiteraard "de trekpop", waar ik helaas geen beeldmateriaal van heb, maar die ik op verzoek altijd bereid ben te demonstreren in het ecchie.

En hoera! Er is een nieuwe diamant aan het firmament verschenen! Het dansje van de zanger van Alphabeat maakt me dusdanig vrolijk dat ik besloten heb dat dit hét dansje voor de zomer wordt én toegevoegd wordt aan het repertoire "standaard dansjes voor die lullige momenten dat je alleen op de dansvloer staat en iedereen naar je kijkt en je de plaat die ze nu draaien hááát". Uiteraard ook te gebruiken op vrolijke momenten natuurlijk. Aanschouwt en oefent!

Relativeren kun je leren

Wat ben ik blij dat die eindexamens maar één keer per jaar zijn zeg! Als beroepsneuroot ben ik al gestresst genoeg, maar deze examens doen er nog een schepje bovenop. Nou ja, eigenlijk zijn de examens zélf het probleem niet: zodra het opgavenboekje geopend mag worden, valt alle stress van me af en gaat het over het algemeen prima. Maar die periode daarvóór… als ik al niet gek in de poezenkop was, dan werd ik het er wel van!

Vooral medekandidaten trek ik slecht. Hoe lief ze verder ook zijn, van het gepiep “hebjehetwelgoedgeleerd?” vooraf en “wathadjijbijvraag5?” achteraf word ik zó bloednerveus dat ik (zoals bijvoorbeeld afgelopen vrijdag) er bijkans heilig van overtuigd raak dat ik dat examen “briefje schrijven in gemiddeld vakantie-Frans” nooit ga halen!!! *insert blinde paniek*

Het enige voordeel van al zo’n 20 jaar examens doen, is dat ik het tegenwoordig voor elkaar krijg om niet hysterisch met de handen boven het hoofd heen en weer zwaaiend de toko te verlaten. Rustig in mijn hoekje zittend kom ik dan zowaar tot briljante ingevingen: “Wacht even… Ik spreek Frans! Vloeiend! Al zo’n 31 jaar!” En toen moest ik toch wel een beetje om mezelf en mijn malle paniek grinniken…

Ooohhhmmm...

Waarschijnlijk ben ik de enige, maar ik vind het vrij hilarisch dat zowel mijn stijltang als mijn tostimaker het begeven tijdens deze hittegolf. Verder heb ik morgen mijn eerste twee examens en ben ik nog niet hysterisch. Wat niet is kan nog komen natuurlijk, maar ik ben tot nu toe best chill. Wie ook chill zijn, zijn De Zingende Paarden, die ik grofweg elke twee jaar plug. Meezingen werkt erg zen én levensvreugdbevorderend!

Tripkip

Hoogst fascinerend: met zonnig weer in een iets te warme tram 16 richting station door de Lairessestraat richting Museumplein rijden terwijl je naar "Running up that hill" van Kate Bush luistert. Hóógst fascinerend! *tript nog wat na*

Zomerrr!

Op het moment dat je bij het om je heen kijken in de tram niet anders kunt concluderen dan dat jij in je eentje meer kleren aanhebt dan de rest van de tram samen, dan is het 1) zomer en 2) tijd om over te stappen op de zomergarderobe. Nu heb ik blaren van mijn kekke zomersandaaltjes maar dat mag de pret niet drukken.

Verder heb ik vandaag geen ene klap uitgevoerd en dat is ook wel eens lekker zo af en toe. Het onrustige “ik-zou-eigenlijk-iets-moeten-doen-oh-nee-dat-hoeft-helemaal-niet”-gevoel heb ik zowaar grotendeels kunnen onderdrukken. Iets zegt me dat 2008 zowaar het jaar zou kunnen worden waarin ik aan yoga ga beginnen. Hey, ik heb tenslotte in een vol Kriterion aan Breyten durven toegeven dat ik naar My Chemical Romance luister, daarna is alles een kleine stap.

Rock 'n roll

Zo blij als een kat, eh, kind, eh, rat, eh, MUFFIN ben ik met mijn nieuwe Emilie Autumn-hoodie. Ultragaaf, dat issie! Wie hieruit concludeert dat ik vorige week vrijdag bij het concert van Emilie Autumn was, heeft gelijk.

Hoewel ik mild uitgeput was (en ben, ik werk nog steeds tegen de klippen op om dat examen voor te bereiden, naast een 32-urige werkweek. Ja, ik ben gek, maar je moet wat, als je niet je hele leven wilt blijven tikgeiten.) kreeg ik stukken meer mee van de choreografie en algehele bezigheden op
het podium, omdat ik er deze keer ongeveer met mijn neus bovenop zat. De kleine zaal van de Effenaar is met recht een klein k*tzaaltje, zoals we dat in Amsterdam liefdevol noemen. Het publiek was ook deze keer erg fijn, en ik kon het erg waarderen dat ze niet, zoals het publiek bij dEUS sinds 1999 ongeveer, meer bezig zijn met kletsen, 14 keer heen en weer lopen om bier te scoren en vooral 2 pakjes peuken DE MAN te roken binnen anderhalf uur waardoor je én het podium niet meer ziet én als chronische broncheut het lood dreigt te leggen wegens gebrek aan zuurstof. Niets ten nadele van dEUS overigens, geweldig concert, maar de omstandigheden maakten het ervan genieten wat lastiger. Hierrr met dat rookverbod in de horeca! Dan beloof ik plechtig niet te zeuren over een zuipverbod en een kletsverbod... ;-)

Het voorprogramma van Emilie is trouwens ook de moeite om te noemen: Sieben, het soloproject van Matt Howden, is erg fascinerend. Net als Howie Day indertijd (geen idee of hij nog steeds zo werkt) doet hij het helemaal
alleen: hij bouwt live loopjes door zijn viool op de meest creatieve manieren te gebruiken en zingt daar vervolgens bij. Qua stem moet je denken aan Morrissey, qua podiumpresentatie aan Ian Curtis van Joy Division (als die viool zou spelen én bij vlagen dolkomisch zou zijn) en qua vioolescapades aan eh, ja, eh, Emilie Autumn (of Nigel Kennedy, mocht je wat meer in de klassieke hoek hangen). Denk je nu: "Hey, dit klinkt interessant!" dan vind je hier zijn myspace.

Verder ben ik op dit moment werktechnisch zowel mijn eigen produkt, mijn eigen boekingsbureau én mijn eigen tourmanager. Zie je wel dat je op je ouwe dag nog een soort rockster kunt worden? ;-p