Sporasubs Basses of awesomeness are a girls best friend

Een ochtendje rondlopen met The Bass of Awesomeness! op mijn rug maakte dat ik dit stukje wel móest herschrijven...

Lezen met standwerkersstem:

Dames, wilt u aandacht? Wilt u dat iedereen die langsloopt zijn hoofd omdraait en je met een mengeling van verbijstering en enthousiasme aankijkt? Wilt u om de paar minuten aangesproken worden en gezellige gesprekjes voeren? Wilt u zich verzekerd weten van de onverdeelde aandacht van mannen, vrouwen en kinderen? Ja?

Ik heb het geheim ontrafeld, en het is heel iets anders dan wat al die zelfhulpboeken u jarenlang voorgehouden hebben. Schaf de minirok af, stop met diëten, hell, doe geen moeite meer om je haar uitgebreid te stylen. Koop simpelweg een paar Sporasubs. Bass of Awesomeness!

Zelfs in de dagen dat ik multicolourdreads tot op mijn derrière had werd ik niet zo vaak nagekeken als die ene middag dat ik met Apneist´s Sporasubvinnen van Amsterdam naar Utrecht reisde mijn Bass of Awesomeness van mijn huis naar basles reisde. Ik heb werkelijk nog nooit zoveel aandacht gehad! Dus dames, u weet wat u te doen staat!

E.E.R.D.

Fysiek weer wat fitter beleefde ik vandaag een dag die de geschiedenis zal ingaan als Epic Emotional Rollercoaster Day (EERD):

Bij binnenstruin vanochtend werd ik opgewacht door twee charmante types-in-een-witte-jas-zonder-witte-jas (“in burger” noemt men dat), die op zoek waren naar mij. Nu weet ik dat dat over het algemeen niet veel goeds (lees: heel veel extra werk) betekent, dus ik dacht al “Oh jee, daar gaan we!”, maar niets van dit al! Ze hadden een heus cadeau voor me, persoonlijk uitgezocht door een andere head honcho, vanwege Secretaressedag! Waarvan ik uiteraard weer eens vergeten was dat het vandaag is, maar dat geheel terzijde.

Ook aan het immense gedoe met betrekking tot mijn contract kwam een einde, zonder dat ik hoefde te dreigen met opstappen en slaan met dikke dossiers. Ja, ik ben zelf ook verbijsterd! De wonderen zijn de wereld nog niet uit blijkbaar.

Al deze vrolijkheid werd echter overschaduwd door het nieuws dat mijn favoriete type-in-een-witte-jas zeer ernstig ziek is en, eufemistisch gesteld, nooit meer beter wordt. En nu voel ik me alleen nog maar moe en verdrietig. Tijd om naar bed te gaan.

ETA 17-04-2009: Een reactie op mijn parallellog en een belletje van The Big Kahuna wezen me erop dat "mijn favoriete-type-in-een-witte-jas" de indruk zou kunnen wekken dat ik het over Meneer de Poes heb, iets waar ik helemaal niet bij stilgestaan heb toen ik het schreef. Met Meneer de Poes is alles in orde gelukkig; de heer die ziek is, is mijn favoriete "witjas" waar ik mee werk. Dit even ter verduidelijking.

101

Deze week was een zeer leerzame. Zo leerde ik dat, alle verhalen over mensen die zich op het internet totáál anders voor doen dan ze in het echt zijn ten spijt, mijn Twitter-existens en mijn “echte” leven vrijwel identiek zijn: ik leuter wat hardop in mezelf, vind mezelf bij vlagen dólkomisch en af en toe reageert er iemand. Hilarisch! ;-)

Een ander belangrijk leerpunt van deze (en eigenlijk ook wel vorige) week is dat als de specialist zegt: “WE gaan de medicatie aanpassen”, JIJ de enige bent die zich hondsberoerd voelt (en dat voor een kat!). Dit geldt ook het terugwisselen van die medicatie, hoewel mijn huisarts wél duidelijk zei dat ik me erg beroerd* zou voelen. Maar goed, dit heb ik ook weer overleefd en ik ga dinsdag weer gewoon werken.

Verder bleek vanmiddag dat ik toch geen vampier ben en het eigenlijk best wel een goed idee is om buiten voor mijn huis te gaan zitten en wat daglicht te vangen. Dat wordt nog wat deze zomer! ;-)

* Haar directe instructies waren: “Opstaan, tandenpoetsen, hapje eten, naar het toilet, pillen innemen, op bed gaan liggen en minimaal 1 uur lang niet bewegen, bij nood: bellen!”.

Fashionably late

Paranoide als ik ben, heb ik recent een Twitter aangemaakt. Niet dat ik nou een Twitter wil, want zoals ik ooit in een reactie bij Webbles zei:

"...ik heb geen twitter omdat ik het echt niet zo belangrijk vindt om de wereld te melden dat ik mijn kat gevoerd heb..."

Die mening ben ik nog steeds aangedaan, heel eerlijk gezegd, want mensenkinderen wat ben ik saai. Ik drink niet, rook niet, eet geen vlees, doe geen drugs, heb werk waar ik niet over kan schrijven (patiëntenprivacypolicy), mijn verkering heeft zelf een log en op feestjes kom ik nooit. Hoewel, ik was laatst op een heuse borrel van het werk, maar dat moest van mijn chefje.

Maar waar was ik gebleven? Oh ja, ik ben paranoide. En daarom heb ik www.twitter.com/logpoes geclaimd, omdat ik bedacht dat ik misschien ooit, in de toekomst, tóch spontaan in Buckaroo Banzai verander en dan wél wat te melden heb via Twitter. Dan wil je niet dat één of andere fake freakshow je Twitterplekje gejat heeft en zich als jou voordoet. Zoals ik al zei: para. Tot zover geen problemen.

Groot was dan ook mijn verbazing toen ik plots een mailtje kreeg dat iemand mij gevonden én geadd had! En ok, ok, toen bleek dat een aantal niet nader te noemen mensen die wél cool zijn, ook hilarisch kneuterige ongein Twitteren. Plots zag ik dat Twitts (Tweets?) over zaken als kattenvoer best wel ontzettend lollig kunnen zijn en ik heb natuurlijk als megatroef Rood's diabetes in de aanbieding. Kortom: ik geloof dat ik half om ben (klinkt als gehakt).

Ach, wat: deze week stond sjoowiesjoo al in het teken van "Doe eens iets wat je anders nooit zou doen", dus ik ga het maar eens een poosje proberen, als laatste ter wereld. Nu nog uitvissen of het ook mogelijk is om vanuit Hier (= Amsterdam of course) via SMS te Twitteren zónder dat ik binnen een maand een faillissement aan moet vragen... en nee, ik neem écht nooit een Hyves. Ook niet stiekem! ;-)