Blogjubileum

Toen ik vanochtend rond 6 uur slapeloos in bed lag te piekeren over mijn bachelorthesisresearchproposal (galgje!), realiseerde ik me dat ik exact 12 ½ jaar geleden ook op dezelfde tijd wakker lag. De reden daarvan was overigens stukken minder prettig dan een bachelorthesisresearchproposal; ik had nogal last van het Talking Heads-gevoel, u weet wel: “Road to Nowhere en “How did I get here?” Nadenkend over het leven in het algemeen en mijn existens in het bijzonder en niet tot bijster nuttige conclusies komend, besloot ik toen maar een weblog te starten. Like you do. Dat was het begin van LogPoes.

Of ik toen verwacht had dat ik 12 ½ jaar later nog steeds met enige regelmaat hier zou posten? Nee, natuurlijk niet, want dan had ik wel een minder stupide naam dan LogPoes bedacht. Op dat moment echter vond ik het het tóppunt van briljantie. Aangewakkerd door de vraag “Waarom wil jij een log, Poes?” kwam ik van log – boek op log – poes, een observerende katachtige die wat ze waarneemt logt. Vond ik wel passend. Noot aan iedereen, inclusief mezelf: het is misschien wel een plan om geniale blognamen die je na nul uur slaap om 6 uur ’s ochtends bedenkt, een dagje te laten rusten, want voor je het weet zit je er meer dan een decennium later nog steeds aan vast. Hashtag protip.

Behalve een malle bijnaam, heeft bloggen me nog meer leutigheid opgeleverd: een select gezelschap trouwe lezers *high five*. Vaardigheid in vlot schrijven in het algemeen en vlot schrijven over eigenlijk helemaal nâks in het bijzonder, want hoewel het allemaal nog steeds veel moeitelozer lijkt dan het is, ben ik in ieder geval niet meer die woordneuzelaar die 3 weken over één zin doet. Ook de kracht van het hebben van 12 ½ jaar archief over (een deel van) je leven mag niet onderschat worden: de eerstvolgende keer dat iemand ooit nog beweert dat ik geen doorzettingsvermogen heb, print ik de hele zooi uit en pats ik die persoon vervolgens met die hele stapel voor de bakkes. *pats*

Rest mij nog al mijn trouwe lezers (en luisteraars deze keer!) te bedanken voor hun niet aflatende lees- en luistervaardigheid (“Bedankt!”) en mij vervolgens langzaam doch beslist in de richting van mijn nest te dirigeren. *schuifelt richting nest*