Ja lieve mensen, het is zo ver! Les-Mioux logeert bij Kattenfluisteraar T., zowel de papierwinkel als de medicatiezooi zijn geregeld, the Bass of Awesomeness zit in de flight case en zelfs mijn gewone koffer is voor 95% ingepakt. Kortom: ik ben es reddie es aaijl effur bie.
Morgenochtend vertrek ik eerst richting Londen, daarna naar LA en vervolgens naar de diepe binnenlanden van Californië. Waar ze overigens wél gewoon internet hebben, dus ik vermoed dat ik heus nog wel eens wat van me laat horen voordat ik weer terugkeer! Tot later, hier op LogPoes!
dinsdag 21 juni 2011
donderdag 16 juni 2011
woensdag 15 juni 2011
Post-Rood post
Terwijl Rood ergens op een wolk een doos aan het customisen is, voelen Les-Mioux en ik de fantoompoes bij vlagen keihard.
Het mainlinen van afleveringen My Little Pony: friendship is magic, het aanschaffen van Een Wol en héngen met mijn matties van het #LCF werkt gelukkig vrij goed tegen de acute blugh en de rest, tja, dat is een kwestie van tijd.
Wat een kwestie van bijna geen tijd is, is mijn vertrek naar Californië. Volgende week hang ik rond deze tijd ergens in een vliegtuig en aaaargh *rent heen en weer met de armen zwaaiend boven het hoofd*.
Zoals u weet, is reizen niet mijn favoriete bezigheid en freak ik altijd de f*ck out voordat ik ergens naar toe moet. En het maakt werkelijk niet uit of dat nu Amersfoort of Australië is. In het kader van "accepteren kun je leren" heb ik dan ook netjes "Freak the f*ck out" toegevoegd aan mijn to do list. Kan ik elke dag vrij moeiteloos iets afstrepen. Overigens bleek nadat ik mijn to do list opgeschoond had van de dingen die er 3 keer opstonden, het allemaal nog wel meevalt en ik het misschien deze keer zowaar voor elkaar krijg om níet uitgeput en mild-hysterisch op een vliegtuig te stappen! Ik houd u op de hoogte!
Het mainlinen van afleveringen My Little Pony: friendship is magic, het aanschaffen van Een Wol en héngen met mijn matties van het #LCF werkt gelukkig vrij goed tegen de acute blugh en de rest, tja, dat is een kwestie van tijd.
Wat een kwestie van bijna geen tijd is, is mijn vertrek naar Californië. Volgende week hang ik rond deze tijd ergens in een vliegtuig en aaaargh *rent heen en weer met de armen zwaaiend boven het hoofd*.
Zoals u weet, is reizen niet mijn favoriete bezigheid en freak ik altijd de f*ck out voordat ik ergens naar toe moet. En het maakt werkelijk niet uit of dat nu Amersfoort of Australië is. In het kader van "accepteren kun je leren" heb ik dan ook netjes "Freak the f*ck out" toegevoegd aan mijn to do list. Kan ik elke dag vrij moeiteloos iets afstrepen. Overigens bleek nadat ik mijn to do list opgeschoond had van de dingen die er 3 keer opstonden, het allemaal nog wel meevalt en ik het misschien deze keer zowaar voor elkaar krijg om níet uitgeput en mild-hysterisch op een vliegtuig te stappen! Ik houd u op de hoogte!
dinsdag 7 juni 2011
Rood overleden
Eind april 1999 liep ik de trap op richting Kattenfluisteraar T., toen ik bij het raam een dier zag liggen. "Hey, nooit geweten dat ze ook hondjes in die kleur hebben!", dacht ik en zei vriendelijk: "Hey, wat doe jij daar?". Het dier draaide zich om en bleek de grootste kat die ik ooit gezien had.
Een echte naam heb ik hem nooit gegeven, omdat ik overtuigd was dat hij elk moment opgehaald zou worden. Hij was goed verzorgd, goed gesocialiseerd zoals dat heet (hoewel wel wat neurotisch) en ik kon me niet voorstellen dat hij niet gemist zou worden. Ik hing overal poezenbriefjes op, meldde hem aan bij de dierenkwijtlijn en wachtte af. Geen reacties. Nadat hij een week bij Kattenfluisteraar T. had doorgebracht, besloten we Rood en Les-Mioux aan elkaar voor te stellen, Voor Het Geval Dat. Ze zagen elkaar, Rood zei: "Mrr!", Les antwoordde: "Eh!" en het was beklonken. BFF's for life.
De dagen werden weken, de weken werden maanden en op een gegeven moment was het alsof het nooit anders was geweest: ik woonde met twee katten. In de jaren die volgden, kwam ik meer te weten over Rood's avontuurlijke geschiedenis: hij was geboren in een coffeeshop, en is samen met zijn grijze(!) broer verhuisd naar zijn eerste woonadres waar hij de naam Czerwony ("Rood" in het Pools) kreeg. Toen hij op een dag buiten rondliep, is hij “gevonden” en meegenomen naar zijn tweede woonadres waar hij de naam Norocel (vrij vertaald "geluksbrenger") kreeg. Uiteindelijk is hij door degene die op hem had moeten passen tijdens afwezigheid van de mensen van Woonadres Twee in het trappenhuis gemikt, waar ik hem vond.
Al zijn namen bleken goed gekozen: hij was overduidelijk rood en bracht op dagelijkse basis De Levensvreugd. Altijd in voor een leutig gesprek, nooit te beroerd om iemand eens flink te wasseh wasseh of om gewoon stilletjes op mijn voeten te liggen als die er door mijn overgemediceerde toestand bijna afvroren.
Soms hadden we ruzie, omdat hij me een ontzéttende oeh-roe-mau vond omdat ik hem ondanks zijn "Que? Yo solo hablo Español!"-blik tóch de slaapkamer uit dirigeerde, of omdat ik vond dat hij een dramzakkige dramzak was die met zijn klauw uit mijn jurk moest blijven. Aangezien wij beiden extreem vergevingsgezind zijn, duurden die ruzies nooit langer dan een paar minuten.
Over zijn mild-belazerde gezondheid (diabetes, bronchiteuze neigingen, een aangeboren hartruis die je 5 huizen verder hoorde, onder-pijnstiller-pijnvrije artritis, staar-waarmee-hij-niet-meer-mocht-autorijden én een schildklier die het langzaam begaf) heb ik op LogPoes uitgebreid geschreven, hoewel ik me plots realiseer dat ik helemaal vergeten ben om op 2 juni "Team Rood vs Diabetes 5 - 5" te schrijven.
Gisteren had hij nog een prima dag, maar toen ik vanochtend de keuken in stapte, zag ik hem op de stoel liggen en wist ik "Hij is dood". Hij bleek nog wel te ademen, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Samen met Kattenfluisteraar T. en Meneer de Poes heb ik hem met spoed naar de dierenarts gebracht, waar hij rond kwart voor twaalf vanochtend na toediening van een Roze Spuit rustig is overleden. Rood is 21 jaar geworden.
Een echte naam heb ik hem nooit gegeven, omdat ik overtuigd was dat hij elk moment opgehaald zou worden. Hij was goed verzorgd, goed gesocialiseerd zoals dat heet (hoewel wel wat neurotisch) en ik kon me niet voorstellen dat hij niet gemist zou worden. Ik hing overal poezenbriefjes op, meldde hem aan bij de dierenkwijtlijn en wachtte af. Geen reacties. Nadat hij een week bij Kattenfluisteraar T. had doorgebracht, besloten we Rood en Les-Mioux aan elkaar voor te stellen, Voor Het Geval Dat. Ze zagen elkaar, Rood zei: "Mrr!", Les antwoordde: "Eh!" en het was beklonken. BFF's for life.
De dagen werden weken, de weken werden maanden en op een gegeven moment was het alsof het nooit anders was geweest: ik woonde met twee katten. In de jaren die volgden, kwam ik meer te weten over Rood's avontuurlijke geschiedenis: hij was geboren in een coffeeshop, en is samen met zijn grijze(!) broer verhuisd naar zijn eerste woonadres waar hij de naam Czerwony ("Rood" in het Pools) kreeg. Toen hij op een dag buiten rondliep, is hij “gevonden” en meegenomen naar zijn tweede woonadres waar hij de naam Norocel (vrij vertaald "geluksbrenger") kreeg. Uiteindelijk is hij door degene die op hem had moeten passen tijdens afwezigheid van de mensen van Woonadres Twee in het trappenhuis gemikt, waar ik hem vond.
Al zijn namen bleken goed gekozen: hij was overduidelijk rood en bracht op dagelijkse basis De Levensvreugd. Altijd in voor een leutig gesprek, nooit te beroerd om iemand eens flink te wasseh wasseh of om gewoon stilletjes op mijn voeten te liggen als die er door mijn overgemediceerde toestand bijna afvroren.
Soms hadden we ruzie, omdat hij me een ontzéttende oeh-roe-mau vond omdat ik hem ondanks zijn "Que? Yo solo hablo Español!"-blik tóch de slaapkamer uit dirigeerde, of omdat ik vond dat hij een dramzakkige dramzak was die met zijn klauw uit mijn jurk moest blijven. Aangezien wij beiden extreem vergevingsgezind zijn, duurden die ruzies nooit langer dan een paar minuten.
Over zijn mild-belazerde gezondheid (diabetes, bronchiteuze neigingen, een aangeboren hartruis die je 5 huizen verder hoorde, onder-pijnstiller-pijnvrije artritis, staar-waarmee-hij-niet-meer-mocht-autorijden én een schildklier die het langzaam begaf) heb ik op LogPoes uitgebreid geschreven, hoewel ik me plots realiseer dat ik helemaal vergeten ben om op 2 juni "Team Rood vs Diabetes 5 - 5" te schrijven.
Gisteren had hij nog een prima dag, maar toen ik vanochtend de keuken in stapte, zag ik hem op de stoel liggen en wist ik "Hij is dood". Hij bleek nog wel te ademen, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Samen met Kattenfluisteraar T. en Meneer de Poes heb ik hem met spoed naar de dierenarts gebracht, waar hij rond kwart voor twaalf vanochtend na toediening van een Roze Spuit rustig is overleden. Rood is 21 jaar geworden.
Wat ik doe
Al sinds ik als 6-jarig kunstschaatsmeisje (op 16 februari 1982 om precies te zijn) mijn debuut maakte bij de amateurs, heb ik een enorme hekel aan het woord amateur gehad. Het feit dat zowel Van Dale als The Big Kahuna blijven volharden dat het in eerste instantie "iemand die iets uit liefhebberij beoefent" betekent, heeft er zelfs na al die jaren nog steeds niet voor gezorgd dat ik níet automatisch aan betekenis twee ("prutser, knoeier") denk.
Een soortgelijk probleem heb ik met het woord "hobby". De eekhoorns brullen "houten paard!" en zodra iemand zegt "Oh, dat is je hobby!" bespeur ik een ondertoon van "ah, je houdt je bezig met matig gekneuter in de marge wat je net zo goed zou kunnen laten".
Ja, ik weet het: dit ligt geheel en al aan mij. Ik ben een soms wat malle katachtige. Feit is, dat ik lang geen geschikte term had om mijn activiteiten mee te beschrijven. Vorig jaar echter kreeg ik van J. dit stripje toegestuurd, en sinds die tijd refereer ik aan mijn activiteiten als "Wat ik doe".
Na deze lange inleiding hóór ik u roepen: "Nou Poelekie, léuk die thie-oh-rieh, maareh, wát doe je dan eigenlijk?"
Nou, van alles:
Het #LCF werd gefeatured op het blog Enjoy Life, een zeer interessant Nederlandstalig blog dat aandacht besteedt aan zaken op creatief gebied in de breedste zin van het woord. Het artikel kunt u hier vinden.
About Blank postte een artikel over de blogrevivalweek.
Ik draaide letterlijk koortsig Zinederella zine #5 in elkaar. U kunt het hier downloaden en hier lezen op Issuu.
Omdat ik toch bezig was, besloot ik datgene waaraan ik voor de grap refereer als Mijn Levenswerk, maar waar ik stiekem toch best een beetje trots op ben ondanks dat het me slechts een voldoende heeft opgeleverd, namelijk mijn werkstuk "Make-up van 1920 tot nu" maar eens te uploaden ter lering ende vermaak. Hier kunt u het downloaden en hier kunt u het op issuu lezen.
En speciaal voor de (heel erg hardcore!) 2 1/2 fans van The Poeticores fröbelde ik een prachtige bandcamppagina in elkaar, die vindt u hier.
Overigens is het #LCF van plan om in haar volledigheid aanwezig te zijn bij de door de Guerilla Grannies georganiseerde World Wide Knit in Public Day 2011 in Castricum. Mocht u ook van plan zijn te komen, laat een comment achter, dan kunnen we een zwaaidate maken!
Een soortgelijk probleem heb ik met het woord "hobby". De eekhoorns brullen "houten paard!" en zodra iemand zegt "Oh, dat is je hobby!" bespeur ik een ondertoon van "ah, je houdt je bezig met matig gekneuter in de marge wat je net zo goed zou kunnen laten".
Ja, ik weet het: dit ligt geheel en al aan mij. Ik ben een soms wat malle katachtige. Feit is, dat ik lang geen geschikte term had om mijn activiteiten mee te beschrijven. Vorig jaar echter kreeg ik van J. dit stripje toegestuurd, en sinds die tijd refereer ik aan mijn activiteiten als "Wat ik doe".
Na deze lange inleiding hóór ik u roepen: "Nou Poelekie, léuk die thie-oh-rieh, maareh, wát doe je dan eigenlijk?"
Nou, van alles:
Het #LCF werd gefeatured op het blog Enjoy Life, een zeer interessant Nederlandstalig blog dat aandacht besteedt aan zaken op creatief gebied in de breedste zin van het woord. Het artikel kunt u hier vinden.
About Blank postte een artikel over de blogrevivalweek.
Ik draaide letterlijk koortsig Zinederella zine #5 in elkaar. U kunt het hier downloaden en hier lezen op Issuu.
Omdat ik toch bezig was, besloot ik datgene waaraan ik voor de grap refereer als Mijn Levenswerk, maar waar ik stiekem toch best een beetje trots op ben ondanks dat het me slechts een voldoende heeft opgeleverd, namelijk mijn werkstuk "Make-up van 1920 tot nu" maar eens te uploaden ter lering ende vermaak. Hier kunt u het downloaden en hier kunt u het op issuu lezen.
En speciaal voor de (heel erg hardcore!) 2 1/2 fans van The Poeticores fröbelde ik een prachtige bandcamppagina in elkaar, die vindt u hier.
Overigens is het #LCF van plan om in haar volledigheid aanwezig te zijn bij de door de Guerilla Grannies georganiseerde World Wide Knit in Public Day 2011 in Castricum. Mocht u ook van plan zijn te komen, laat een comment achter, dan kunnen we een zwaaidate maken!
zaterdag 4 juni 2011
Uithuizige leut!
Gisteren was ik buiten. Jawel, waar de zon schijnt. Ook The Big Kahuna was behoorlijk verbaasd.
Ik heb nogal de reputatie een Extreem Huisdier te zijn. Terecht overigens, want ik ben niet iemand die, als ze daar geen reden voor heeft, haar huis zal verlaten. Een verzetje met @joulsz is echter een uitstékende reden, dus ik smeerde mijn fris gesnoetfreesde snoet fiks in met sunblock en ging op pad.
Na wat voor mij nieuwe winkels te hebben bezocht in de Haarlemmerstraat-Haarlemmerdijk (opbrengst: 2 pollepels en een pot lupinebonen) en een teabreak bij Tea Bar (waar ik wat thee insloeg, eindelijk een floatea wist te scoren en een orange bergamot lipbalm kocht) stiefelden we redelijk voortvarend richting het Westerpark, waar iets met rollende keukens zou zijn.
De eekhoorns zaten duidelijk in een arty-farty mindframe, want hadden van het concept "rollende keukens" een kunstmanifestatie met rijdende IKEA-keukens gemaakt. Toen ik het terrein op stapte, bleek de realité veel briljanter: grote bussen, kleine bussen, caravans, bootjes-op-wielen waarvanuit diverse hapjes verkocht werden!
Ja, ik ging *poink*!
Een van de eerste en mij ook de meest Levensvreugdbrengende stands was "Heet Brood". Ja, een tosticaravan! Ja, daar heb ik foto's van! (en ja, dat rijmt) Ik ging voor de geitenkaastosti, @joulsz ging voor een courgette-briesoepje van Buskruid, de soepbus op locatie en vervolgens nuttigden we beiden elk een bol watermeloen- en een bol marshmallow-ijs van I scream for ice cream wat een uitstékend idee bleek! Al met al was het wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar!
Mocht u morgen nog niets te doen hebben en in de gelegenheid zijn langs te gaan: doen! Overigens is het een jaarlijks terugkerend evenement, dus mocht het u morgen niet lukken dan heeft u volgend jaar weer een kans.
Ik heb nogal de reputatie een Extreem Huisdier te zijn. Terecht overigens, want ik ben niet iemand die, als ze daar geen reden voor heeft, haar huis zal verlaten. Een verzetje met @joulsz is echter een uitstékende reden, dus ik smeerde mijn fris gesnoetfreesde snoet fiks in met sunblock en ging op pad.
Na wat voor mij nieuwe winkels te hebben bezocht in de Haarlemmerstraat-Haarlemmerdijk (opbrengst: 2 pollepels en een pot lupinebonen) en een teabreak bij Tea Bar (waar ik wat thee insloeg, eindelijk een floatea wist te scoren en een orange bergamot lipbalm kocht) stiefelden we redelijk voortvarend richting het Westerpark, waar iets met rollende keukens zou zijn.
De eekhoorns zaten duidelijk in een arty-farty mindframe, want hadden van het concept "rollende keukens" een kunstmanifestatie met rijdende IKEA-keukens gemaakt. Toen ik het terrein op stapte, bleek de realité veel briljanter: grote bussen, kleine bussen, caravans, bootjes-op-wielen waarvanuit diverse hapjes verkocht werden!
Ja, ik ging *poink*!
Een van de eerste en mij ook de meest Levensvreugdbrengende stands was "Heet Brood". Ja, een tosticaravan! Ja, daar heb ik foto's van! (en ja, dat rijmt) Ik ging voor de geitenkaastosti, @joulsz ging voor een courgette-briesoepje van Buskruid, de soepbus op locatie en vervolgens nuttigden we beiden elk een bol watermeloen- en een bol marshmallow-ijs van I scream for ice cream wat een uitstékend idee bleek! Al met al was het wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar!
Mocht u morgen nog niets te doen hebben en in de gelegenheid zijn langs te gaan: doen! Overigens is het een jaarlijks terugkerend evenement, dus mocht het u morgen niet lukken dan heeft u volgend jaar weer een kans.