Project Spullies!

Wie mij kent en/of een poosje LogPoes leest, weet dat ik al jaren bezig ben met "Troep wegdoen". Voor wie zich afvraagt hoe ik aan die troep gekomen ben en hoe ik van "een IKEA vuilnisbelt met rood en grijs" naar een gezellig rommelig huis waar ik zowaar mensen durfde uit te nodigen gegaan ben: deze LogPoesPost legt het uit.

Ook in de jaren daarna heb ik, aangezien ik niet gigantisch woon én te veel verschillende interesses heb (het woord hobby wordt in Huize LogPoes niet gebruikt) met enige regelmaat dingen weggedaan om het "gezellig rommelig doch uitstekend leefbaar" te houden en dat werkte prima.

Fast forward naar nu: in Amerika leefde ik 6 weken lang grotendeels uit mijn koffer en ik realiseerde me dat ik eigenlijk niets écht miste. Die kwam keihard binnen. Het riep een boel nuttige vragen op: waarom zou ik me op dagelijkse basis omgeven met spullen die ik niet gebruik, die ik als ik ze niet heb niet mis en die dus eigenlijk geen functie (meer) hebben in mijn leven? Omdat het prima spullen zijn waarvan het zonde is om ze weg te gooien? Omdat ik vasthoud aan materiële dingen omdat ze symbool staan voor zaken die voorbij zijn en waarvan ik het pijnlijk vind om dat toe te moeten geven? Omdat ik mezelf vastanker op deze specifieke plek, "mijn (t)huis is waar mijn spullen staan"-style? All of the above?

Yup.

Au.

Tijd voor actie! In het kader van "Moedig zijn is bang zijn, maar het tóch doen" (en ook omdat je tenslotte niet de hele dag jankend naar Gotye kunt blijven luisteren) presenteer ik

Ik heb een pagina aangemaakt hier op LogPoes waar ik elke twee weken een batch spullen neerzet, die gratis en/of tegen verzendkosten weg mogen. Als dát niet De Levensvreugd brengt! *poinkt*

EDIT: Geweldig nieuws! Project Spullies! is goed onderweg: de spullies van deze keer hebben een nieuw thuis gevonden bij @EstherDo

The slow kind of sad

Gisteravond, vlak voordat ik in slaap viel, had ik een prachtige beschrijving van hoe ik me momenteel voel. Het was iets met in slow motion vallen als een losgeraakte astronaut (of cosmonaut, zo u wilt), onder water de diepte in zakken en Alice die in het konijnenhol valt. Ik heb het niet opgeschreven en en zo mooi als het in mijn herinnering was, krijg ik het niet meer. Nu lijken dingen die je 's nachts bedenkt altijd mooier dan dat ze 's ochtends blijken, dus of we er echt iets aan missen is maar zeer de vraag.

Wat ik wél gemist heb, en dit realiseerde ik me vanochtend, is dat LogPoes op 12 augustus 9 jaar bestond. Die Bloggie voor "langst lopende, minst gelezen, niet eens zo beroerd geschreven weblog" mag nu eindelijk wel eens mijn kant op komen. Niet dat de Dutch Bloggies nog bestaan, maar daar is vast wel een mouw (mauw?) aan te passen, lijkt mij zo.

Het afscheid van collega H was heftig. Ik besloot het bij de avondwake te houden en niet naar de begrafenis te gaan. Het is vreemd als iemand die je niet meer dagelijks of zelfs maar met enige regelmaat ziet, maar die wel een belangrijke rol in je leven gespeeld heeft, plots overlijdt. Het gemis valt op dagelijkse basis minder op, maar het realiseer/besef-moment laat op zich wachten en het verdriet blijft lang op een bepaald punt hangen. En dan zit er niets anders op dan "one day at the time, one foot in front of the other". Wat overigens sowieso een uitstekende levensfilosofie is. *zet een poot voor de andere*

LogPoes de retour!

Aloha! Ik ben er weer! Nou ja, technisch gezien ben ik er fysiek al een dag of 11, maar het duurde even voordat ook mijn slaap/waak-ritme doorhad dat ik niet meer in Californië zat.

Weer thuis zijn is heel erg wennen, uiteraard omdat ik 6 weken in een andere omgeving verkeerd heb, en het vreemd is om bepaalde mensen (en poezen!) die je dagelijks zag, plots helemaal niet meer te zien, maar ook omdat mijn (t)huis veranderd is, zowel qua uiterlijk (nieuwe vloeren, geverfde muren, etcetera - thanks, The Big Kahuna!) als qua bewoners: Rood is, zoals trouwe lezers weten, in juni overleden en Les-Mioux woont tegenwoordig permanent bij Kattenfluisteraar T, waar hij het uitstekend naar zijn zin heeft. Neemt niet weg dat het raar leeg en stil is in huis.

Daarnaast kreeg ik het uiterst droevige nieuws dat H, mijn favoriete collega ooit, tijdens haar vakantie overleden is. Het realiseer/besef-moment heeft zich nog niet aangediend, vooral omdat ik haar natuurlijk niet meer elke dag zag. Morgen is haar afscheidsdienst en dat voelt heel onwerkelijk.

Om deze post geen complete, in H's woorden, dumper te laten zijn, kunt u hier naar 97 spiksplinternieuwe charmante foto's met (hopelijk!) leutige onderschriften kijken die u een zéér onvolledig beeld zullen geven van mijn avonturen in Californië. Enjoy responsibly!