Wie op enig moment gedurende de afgelopen weken dacht: "Goh, wat is die LogPoes een sikkeneurig huisdier" die eh, had gelijk. Ik ben al sinds mid-oktober lichtgeraakt, bozig en mijn geduld is non-existent. Jawel, de LogPoes brengt eens níet De Levensvreugd.
Het is een culminatie van blegh: de “verjaardag” van de dag waarop ik chronisch ziek bleek met wat ik in het kort “De Bloeddruksores” noem, maar wat eigenlijk de “ze hebben geen idee wat ik precies heb, het is waarschijnlijk iets met de nieren die niet geheel functioneren maar dat weten ze ook niet zeker; daarnaast krijg ik van elke gangbare soort medicatie invaliderende bijwerkingen en de enige medicatie die niet zou moeten werken en dat dus wél doet, werkt te hard waardoor ik continu overgemediceerd ben en er is geen lagere dosering, dus we komen niet tot een structurele oplossing van het probleem en soms ben ik het allemaal ZO G*DVERGETEN SCH*TZAAAT!”-sores zou moeten heten, het halfjaarlijkse bezoek aan mijn specialist waar ik altijd als een berg tegenop zie (niets persoonlijks hoor, hartstikke leuke man verder), het me al drie weken uitgeput voelen waardoor mijn studie uiterst matig gaat, het daar bovenop nu al een week koorts hebben vanwege de griepprik en het desondanks tóch door moeten blijven gaan.
Want dát is het stomvervelende van chronisch ziek zijn: je bent altijd ziek. Dat lijkt een open deur, maar het zou u verbazen hoe vaak ik te horen krijg “Ben je nou ALWEER ziek?”. Nee, nog steeds. Gaat ook nooit meer over. “Ga toch lekker een weekje in bed liggen!” is ook zo’n goedbedoelde waar ik niets mee kan. Als je over het algemeen gezond bent, is het makkelijk: als je je ziek voelt, blijf je thuis. Ik voel me zo’n 70% van de tijd in meerdere of mindere mate ziek, dus als ik elke keer dat ik me ziek voel, in bed blijf liggen, dan zou er verdomd weinig uit mijn pootjes komen. Dus ik ga door en meestal lukt dat prima. Of, nou ja, acceptabel. Het grote probleem is echter dat de grens tussen "nog even doorzetten" en "volslagen onverantwoord" een dunne is, die ik met enige regelmaat overschrijd. Zoals de laatste paar weken.
Is dat stom? Ja, waarschijnlijk wel. Maar zoals ik al eerder zei: als ik me altijd maar zou voegen naar wat “mogelijk” is, dan zou ik een heleboel dingen die mij keihard De Levensvreugd brengen nooit (kunnen) doen. Daarnaast weet ik uit ervaring dat “hoe minder je moet, hoe minder je doet” heel erg op mij van toepassing is en hoewel 35 voor een katachtige hoogbejaard is, vind ik het tóch te jong om nu al achter de geraniums te gaan zitten. Dus ga ik, zodra de koorts wat verder gezakt is, maar weer verder met de queeste naar De Middenweg (nee, niet die straat in Amsterdam Oost) en het brengen van De Levensvreugd. Vandaag echter beperk ik me tot het drinken van thee en zo min mogelijk sikkeneurig zijn. Meer zit er even niet in.
Misschien kun je een dikke knuffel bij de thee gebruiken. Bij deze.
BeantwoordenVerwijderen@ Esther: dank je! Dat helpt enorm! :-)
BeantwoordenVerwijderenMet al die chronisch (al dan niet psychisch) zieken in mijn familie zou je denken dat ik het begrijp. Dat ik weet dat gewoon 'even' uitzieken nooit van toepassing is. Toch loop ik na drie weken tegen mild grieperige zus te gillen dat ze zich bij elkaar moet pakken en eens een forking kiwi moet eten.
BeantwoordenVerwijderenNee. Tenzij je zelf echt chronisch ziek bent, zul je het waarschijnlijk nooit echt begrijpen.
@ Kouw: ik moest echt KEIHARD lachen om die "forking kiwi"! :-D *heeft nu zin in een kiwi*
BeantwoordenVerwijderenZoals ik op Twitter al zei: mooie en eerlijke post. Ook een *KNUF* van mij.
BeantwoordenVerwijderen@ Marco: dank u! :-)
BeantwoordenVerwijderen*stuurt een hele zooi positieve kriebels want baat het niet dan schaadt het niet*
BeantwoordenVerwijderenIk ken dit soort dingen een beetje vanwege mijn prikkelbare darm syndroom (zie eerst iedereen maar eens te overtuigen van het feit dat dat niet tussen je oren zit). Ik denk dat mensen er gewoon niet bij stilstaan, of in ieder geval niet altijd..
-Marjolein
@ wontletlifedefineme: dank je! :-) PBS is ook zo'n 'onzichtbare' ziekte, waar je desondanks enorm veel last van kunt hebben. Het is begrijpelijk dat mensen die zelf niet ziek zijn er niet bij stilstaan en op zich is dat nog niet het ergste, ik ben het soms gewoon zo ontzettend zát om chronisch ziek te zijn en voel me dan Heel Zielig. Gelukkig trekt dat altijd weer voorbij! :-D
BeantwoordenVerwijderenZoals kouw al zei, als je het zelf niet hebt, dan zul je het nooit echt begrijpen. Ik ben zelf zelden ziek, dus als ik weer eens een ongevoelige/ontactische opmerking maak... Bij voorkeur mijn excuses.
BeantwoordenVerwijderenEn je kunt altijd bedelen om een knuffel hoor! Want dat begrijp ik dan weer wel!
Een mooi stukje, dat inderdaad veel verduidelijkt. Je gewoon sterkte wensen lijkt verre van toereikend, temeer omdat je, zoals jij ook al zegt, dit moeilijk kunt begrijpen als je er zelf geen last van hebt.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het dapper dat je het op deze manier wilt uitleggen, en natuurlijk een wens voor toch veel Levensvreugd, de komende tijd!
Deels heel herkenbaar, maar ook heel verdrietig. Veel liefs.
BeantwoordenVerwijderenMooi op het web geslingerd Logpoes, het relativeert mijn eigen sores weer even. Ik heb niet dagelijks koorts en daar ben ik blij om! Heel veel poezenknuffels van mijn grijze monster en mij.
BeantwoordenVerwijderen@ Sahi: Aww, dank je! :-D
BeantwoordenVerwijderen@ LobDozer: Dank je wel! :-D
BeantwoordenVerwijderen@ Zezunja: Dank je wel! *stevige knuffel*
BeantwoordenVerwijderen@ Elluf: dank je! Heel veel knuffels terug! :-)
BeantwoordenVerwijderenJeetje. Dit heeft mijn vriend dus ook. Niet met Bloeddruksores, maar met chronische pijn. En toch is het verdomde herkenbaar. :-(
BeantwoordenVerwijderenFTW.. Kom je op een random blog omdat je "tremocos' intikt, leesje een 3jaaroudreisverslag (Madeira) waarvan je denkt elke middag rusten je zou haast denken dat.. ja dus. blijkt het tegenwoordig ook engels te studeren en blaat wat een geneuzel over dat zeweteneigenlijknietwatikhebmaardenkenmischienietsmaareenoplossinghebbenzedanweerniet endat metdie medicijnenbijwerkingshit klinkt ook echt TE bekend.. in combinatie met levenshouding, uitslaapvoorkeur, en taalgebruik die uit je blog spreken zou ik haast denken datik een vage versie van mezelf zit te lezen, ware het niet dat ik niet in amsterdam woon..
BeantwoordenVerwijderenSoms weet je niet hoe je ergens komt maar denk je toch dat het mischien geen toeval is ookal zoudatdanwelweer TE toevallig zijn, dus..
Moet die post over chronisch ziek zijn mischien maar eens aanme moeder laten lezen, die snapt dr ook nooit geen biet van.
En ja, TE FRUSTREREND is soms echt het goede woord (de woorden, oke dan)
Knuffel van een complete stranger en ookal ken ik je niet, i feel you.
@ Suki: dank u! Knuffel terug! :-)
BeantwoordenVerwijderen