Ik heb al eens eerder geschreven over hoe chronisch ziek zijn mijn leven beïnvloedt en hoe ik mezelf voortduw, zelfs als dat onverantwoord is. Ik zou bijna willen zeggen júist als dat onverantwoord is, want de angst om “beroepspatiënt” (= iemand die alleen nog maar zijn of haar ziekte is) te worden, zit heel diep.
Het houdt echter ergens op. Ik merkte al een paar weken dat ik moe en simmig was. In de spiegel zie ik een oude, vermoeide kop. Onafhankelijk van of dat werkelijk wel of niet zo is, heb ik chronisch het gevoel tegen de muur te lullen, zowel IRL als online. Daarnaast denk ik meer dan gebruikelijk (en dat is vaak!) na over mijn (ir)relevantie, terwijl ik aan de andere kant op haast maniakale wijze De Levensvreugd probeer te brengen als een matige entertainer op een suffe bruiloft, “Allemaal de handjes de lucht in!!!”-stylie én stapel ik bovenop een studieprogramma dat door de briljante, 17-jarige hypergezonde peeps in mijn groep al “veel te zwaar” wordt genoemd nog wat projecten, nog meer projecten en eh, nog meer projecten.
Het is weinig verrassend dat ik op een gegeven moment moeite had met nadenken, een trap van 15 treden letterlijk niet meer opkwam en uiteindelijk jankend op college zat. De huisarts constateerde “fysiek en mentaal volkomen uitgeput”. Uit bloedonderzoek bleek dat het feit dat ik me zelfs voor mijn doen extreem neurotisch, labiel en neogotisch voel én het energiepeil van een niet al te fitte 85 jarige heb, mede veroorzaakt wordt door een enorm vitamine D-gebrek: levels moeten tussen de 50 en de 100 zitten. Mijn level was 13. En dat vind ik dan weer dólkomisch, maar dat ligt aan mij.
Dat vitamine D-gebrek wordt opgelost met absurd hoge doseringen vloeibare vitamine en over een week of 7 zou ik weer een nuttig level en mijn gebruikelijke dosis energie moeten hebben. Ook heb ik een “parkadvies” gekregen: ik, extreem huisdier, moet meer naar buiten. Of dat lukt? Laten we het erop houden dat ik mijn best doe.
Daarnaast kreeg ik het dringende advies wat meer te chillen, wat in de praktijk neerkomt op me beperken tot de core business en het proactief vermijden van stress en teveel input. Mocht u mij de komende tijd wat minder online zien, dan weet u waarom.
Uiteraard heb ik ook deze keer een leutige uitswinger, ik blijf de LogPoes natuurlijk: recentelijk werd ik gefeatured in de Prangende Vragen-serie van Karin Ramaker. Als u hier klikt, ziet u mijn vrolijk gekleurde bijdrage.
maandag 26 maart 2012
maandag 12 maart 2012
Lieve LogPoes - Poelekie goes adviescolumnist deel 2
Jawel, u was weer enthousiast aan de vraag! Laat ik eerst beginnen met de vraag waar ik geen antwoord op wist, want in tegenstelling tot mijn reputatie in bepaalde kringen, weet ik echt niet altijd alles.
Iemand wilde weten hoe je de halslijn van een patroon verlaagt. Laat kleding maken nu nét een van de weinige creatieve zaken zijn waar ik minder dan niets van af weet. Ik heb de persoon in kwestie doorgestuurd naar het Sancho-forum en naar youtube, mocht u nog een goede tip hebben, laat u het dan even achter in het reactievak?
Op naar de vragen die ik wél kon beantwoorden:
“Sinds een maand of vijf vind ik bijna iedereen in m'n Twitter TimeLine ontzettend stom. Ik heb al zo'n dertig mensen ontvolgd, maar de tweets over verveling blijven binnenstromen en ik erger me te pletter. Stoppen met Twitter valt me zwaar. Wat zou jij doen?”
Om het jeukwoord maar even uit de kast te trekken: herkenbaar. Ik overweeg met enige regelmaat om te stoppen met Twitter in het bijzonder en het internet in het algemeen. Waarom ik het niet doe? Geen idee eigenlijk, misschien omdat ik hoop dat zodra het weer weer wat beter wordt, de algehele teneur (ook de mijne) weer wat leutiger wordt? Zou het helpen om nog wat meer te wieden en echt alleen de mensen waar je blij van wordt in je TL te houden?
Wat betreft die "Ik verveel me"-tweets, die wekken bij mij behalve irritatie ("Ga wasseh wasseh! Loop een stukje! Ga een boek lezen! DOE WAT!") ook verbazing op: hoe kan het toch dat er hele volksstammen volwassenen zijn, die zichzelf niet kunnen vermaken? Dit is, net als "obsessief toeleven naar het weekend" en "niet zonder tv kunnen", een van de kwesties waar ik momenteel met enige regelmaat over nadenk. *voelt een zine aankomen*
Een andere anonieme mailer had zeer veel vertrouwen in mijn vraagbeantwoordingskunsten en stelde maar liefst 6(!) vragen! Om het leesbaar te houden, heb ik mijn antwoorden meteen na de vraag geplakt:
“Ik ben bijna door mijn hele lekkere muntthee uit Ergens Heel Ver Weg heen. Zal ik de boel opdrinken, of bewaren tot Een Speciaal Moment?”
Ik zeg: opdrinken die handel! Tenzij u in de zéér nabije toekomst Een Speciaal Moment verwacht. Ik geloof namelijk heilig in het niet (te lang) uitstellen van leutige dingen. Zie ook: "feestjurken" overdag dragen.
“Is het heel erg asociaal om na 10 uur 's avonds Let's Dance te spelen, ook als ik niet spring?”
Nee. Maar ik ben heel erg asociaal, dus ik betwijfel of ik de juiste persoon ben om deze vraag te beantwoorden. Briefje bij de buren onder de deur schuiven met "Peeps, als ik te luid ben, laten jullie het even weten?" is natuurlijk ook altijd een optie.
“Mijn knalroze muts kan alleen gemaakt worden met 4mm naalden. Het patroon zegt 5mm naalden, maar dat staat stom met mijn roze glitterwol. 4mm naalden betekent 2x zo veel werk wat, betekent dat ik pas in de zomer van 2013 dit ding op kan. Zal ik settelen voor een minder mooie wol en een dus minder glitterige muts, of verdergaan met mijn glittermuts, ook al duurt het 10x zo lang?”
Ik zou gaan voor de glittermuts. Want ik vrees dat een andere muts toch altijd "dit had eigenlijk een glittermuts moeten zijn, maar dat kon niet met die naalden en toen heb ik deze maar gemaakt" gaat blijven, en da's een bummer.
“Het huis van mijn overburen wordt af en toe bewoond door een meisje van ergens in de 20, een man van ergens in de 30, een vrouw van ergens in de 40 en een kind van onder de 10. En een kat. Ze wonen er nooit tegelijkertijd. Meestal zie ik alleen het meisje, soms meisje en man, soms vrouw en kind, soms vrouw alleen. Nooit man of kind alleen, nooit allemaal samen. Wat zou er hier aan de hand kunnen zijn?”
Een zéér creatieve manier van woningdelen? Ik heb werkelijk geen idee! Fork, hier ga ik dus nu echt TIJDEN over nadenken he? Lezer, heeft u een al dan niet plausibele theorie?
“W. T. Rat wordt volgende maand 2. Dat is in de 70 in mensenjaren. Haar tumor is enorm en zit een beetje in de weg, maar mevrouw W. heeft geen pijn en kan nog steeds redelijk klimmen. Operatie is pijnlijk en stressvol, maar dan is die stomme tumor tenminste weg, want hij is wel heel groot. Ik twijfel. Een dierenarts zei niet doen, een andere dierenarts zei wel doen. Het kost een hoop en betekent toch wel twee weken van pijn, en ik ben bang dat ze tijdens/na/vanwege de operatie sterft. Maar ik ben ook bang dat ze sterft aan de enorme tumor. Help! “
Pfoe, lastig. Bij Rood ging ik uit van levenscomfort: was hij pijnvrij en had hij er nog een beetje leut in. Als dat zo was, niet ingrijpen. Zodra hij pijn en/of last kreeg, was het tijd voor behandeling. Ik zou toch nog een keer met de dierenarts overleggen of er überhaupt nog behandelopties zijn, want als dat niet zo is, dan is het hartverscheurend, maar wel duidelijk. Sorry dat ik deze vraag niet beter kan beantwoorden. :-(
“Zal ik een 3DS kopen? Ik wil heel graag Zelda: Ocarina of Time spelen, maar ik heb al ongeveer 3 verschillende versies van dat spel en eentje meer is nou niet echt heel erg hard nodig (een beetje maar), maar er is ook een nieuwe Mario Kart en er komt een Animal Crossing. Aan de andere kant is zo'n ding duur en lastig en de nieuwe Pokemon spellen komen uit op de gewone DS, dus ik kan in principe zonder leven. Wat zal ik doen?”
*enabler modus aan* Heeft u ná aanschaf van dat dienk nog genoeg moolah om níet in een kartonnen doos terecht te komen én uzelf van hapjes te voorzien? Dan zeg ik: doen. *enabler modus uit* *grown ass mature responsible adult modus aan* Heeft u ná aanschaf van dat dienk nog genoeg moolah om níet in een kartonnen doos terecht te komen én uzelf van hapjes te voorzien? Dan zeg ik: doen. *grown ass mature responsible adult modus uit*
Jawel, dat waren ze! Rest mij nog alle vraagstellers hartelijk te danken voor het stellen van de vragen (duh!) en u te bedanken voor het lezen! *streept “adviescolumnist worden” van haar bucket list*
Iemand wilde weten hoe je de halslijn van een patroon verlaagt. Laat kleding maken nu nét een van de weinige creatieve zaken zijn waar ik minder dan niets van af weet. Ik heb de persoon in kwestie doorgestuurd naar het Sancho-forum en naar youtube, mocht u nog een goede tip hebben, laat u het dan even achter in het reactievak?
Op naar de vragen die ik wél kon beantwoorden:
“Sinds een maand of vijf vind ik bijna iedereen in m'n Twitter TimeLine ontzettend stom. Ik heb al zo'n dertig mensen ontvolgd, maar de tweets over verveling blijven binnenstromen en ik erger me te pletter. Stoppen met Twitter valt me zwaar. Wat zou jij doen?”
Om het jeukwoord maar even uit de kast te trekken: herkenbaar. Ik overweeg met enige regelmaat om te stoppen met Twitter in het bijzonder en het internet in het algemeen. Waarom ik het niet doe? Geen idee eigenlijk, misschien omdat ik hoop dat zodra het weer weer wat beter wordt, de algehele teneur (ook de mijne) weer wat leutiger wordt? Zou het helpen om nog wat meer te wieden en echt alleen de mensen waar je blij van wordt in je TL te houden?
Wat betreft die "Ik verveel me"-tweets, die wekken bij mij behalve irritatie ("Ga wasseh wasseh! Loop een stukje! Ga een boek lezen! DOE WAT!") ook verbazing op: hoe kan het toch dat er hele volksstammen volwassenen zijn, die zichzelf niet kunnen vermaken? Dit is, net als "obsessief toeleven naar het weekend" en "niet zonder tv kunnen", een van de kwesties waar ik momenteel met enige regelmaat over nadenk. *voelt een zine aankomen*
Een andere anonieme mailer had zeer veel vertrouwen in mijn vraagbeantwoordingskunsten en stelde maar liefst 6(!) vragen! Om het leesbaar te houden, heb ik mijn antwoorden meteen na de vraag geplakt:
“Ik ben bijna door mijn hele lekkere muntthee uit Ergens Heel Ver Weg heen. Zal ik de boel opdrinken, of bewaren tot Een Speciaal Moment?”
Ik zeg: opdrinken die handel! Tenzij u in de zéér nabije toekomst Een Speciaal Moment verwacht. Ik geloof namelijk heilig in het niet (te lang) uitstellen van leutige dingen. Zie ook: "feestjurken" overdag dragen.
“Is het heel erg asociaal om na 10 uur 's avonds Let's Dance te spelen, ook als ik niet spring?”
Nee. Maar ik ben heel erg asociaal, dus ik betwijfel of ik de juiste persoon ben om deze vraag te beantwoorden. Briefje bij de buren onder de deur schuiven met "Peeps, als ik te luid ben, laten jullie het even weten?" is natuurlijk ook altijd een optie.
“Mijn knalroze muts kan alleen gemaakt worden met 4mm naalden. Het patroon zegt 5mm naalden, maar dat staat stom met mijn roze glitterwol. 4mm naalden betekent 2x zo veel werk wat, betekent dat ik pas in de zomer van 2013 dit ding op kan. Zal ik settelen voor een minder mooie wol en een dus minder glitterige muts, of verdergaan met mijn glittermuts, ook al duurt het 10x zo lang?”
Ik zou gaan voor de glittermuts. Want ik vrees dat een andere muts toch altijd "dit had eigenlijk een glittermuts moeten zijn, maar dat kon niet met die naalden en toen heb ik deze maar gemaakt" gaat blijven, en da's een bummer.
“Het huis van mijn overburen wordt af en toe bewoond door een meisje van ergens in de 20, een man van ergens in de 30, een vrouw van ergens in de 40 en een kind van onder de 10. En een kat. Ze wonen er nooit tegelijkertijd. Meestal zie ik alleen het meisje, soms meisje en man, soms vrouw en kind, soms vrouw alleen. Nooit man of kind alleen, nooit allemaal samen. Wat zou er hier aan de hand kunnen zijn?”
Een zéér creatieve manier van woningdelen? Ik heb werkelijk geen idee! Fork, hier ga ik dus nu echt TIJDEN over nadenken he? Lezer, heeft u een al dan niet plausibele theorie?
“W. T. Rat wordt volgende maand 2. Dat is in de 70 in mensenjaren. Haar tumor is enorm en zit een beetje in de weg, maar mevrouw W. heeft geen pijn en kan nog steeds redelijk klimmen. Operatie is pijnlijk en stressvol, maar dan is die stomme tumor tenminste weg, want hij is wel heel groot. Ik twijfel. Een dierenarts zei niet doen, een andere dierenarts zei wel doen. Het kost een hoop en betekent toch wel twee weken van pijn, en ik ben bang dat ze tijdens/na/vanwege de operatie sterft. Maar ik ben ook bang dat ze sterft aan de enorme tumor. Help! “
Pfoe, lastig. Bij Rood ging ik uit van levenscomfort: was hij pijnvrij en had hij er nog een beetje leut in. Als dat zo was, niet ingrijpen. Zodra hij pijn en/of last kreeg, was het tijd voor behandeling. Ik zou toch nog een keer met de dierenarts overleggen of er überhaupt nog behandelopties zijn, want als dat niet zo is, dan is het hartverscheurend, maar wel duidelijk. Sorry dat ik deze vraag niet beter kan beantwoorden. :-(
“Zal ik een 3DS kopen? Ik wil heel graag Zelda: Ocarina of Time spelen, maar ik heb al ongeveer 3 verschillende versies van dat spel en eentje meer is nou niet echt heel erg hard nodig (een beetje maar), maar er is ook een nieuwe Mario Kart en er komt een Animal Crossing. Aan de andere kant is zo'n ding duur en lastig en de nieuwe Pokemon spellen komen uit op de gewone DS, dus ik kan in principe zonder leven. Wat zal ik doen?”
*enabler modus aan* Heeft u ná aanschaf van dat dienk nog genoeg moolah om níet in een kartonnen doos terecht te komen én uzelf van hapjes te voorzien? Dan zeg ik: doen. *enabler modus uit* *grown ass mature responsible adult modus aan* Heeft u ná aanschaf van dat dienk nog genoeg moolah om níet in een kartonnen doos terecht te komen én uzelf van hapjes te voorzien? Dan zeg ik: doen. *grown ass mature responsible adult modus uit*
Jawel, dat waren ze! Rest mij nog alle vraagstellers hartelijk te danken voor het stellen van de vragen (duh!) en u te bedanken voor het lezen! *streept “adviescolumnist worden” van haar bucket list*
maandag 5 maart 2012
Lieve LogPoes - Poelekie goes adviescolumnist deel 1
Wat ik al wist, werd bevestigd: LogPoes heeft de beste lezers ever! Ik was nog druk aan het brainstormen wat voor vragen ik voor mezelf zou gaan verzinnen, toen de eerste vraag binnenkwam: een heuse kattengedrag-vraag! Helaas kon ik die, ondanks mijn katachtigheid, niet conclusief oplossen, dus heb ik doorverwezen naar iemand met meer vakkennis: de dierenarts.
De volgende vraag die ik kreeg, was weer een lastige: “Waarom zijn mensen soms hartstikke stom, ook als ze het goed bedoelen?” Dat vraag ik me namelijk ook al een jaartje of 31 af. Mocht ik er ooit achter komen, dan bent u de eerste die het hoort! Mocht u als lezer een idee hebben, voelt u dan vooral geroepen om dat even in het reactievak te mikken!
Niki vroeg het volgende: “Ik ben vrij inspiratieloos voor het voortzetten van mijn Project52. Help mij! Waar haalt u uw inspiratie vandaan voor leutige projecten?”
Mijn hoofd staat zelden tot nooit stil, wat vaak heel handig is en soms stomvervelend. Ik heb altijd een opschrijfboekje en een pen bij me, zodat ik invallen meteen kan noteren. Daarnaast lees en kijk ik absurd veel, zowel IRL (boeken) als online (blogs, documentaires op het internet, Pinterest). Ik beperk me daarbij niet tot dingen die 100% in mijn interesseveld vallen (zoals katten, zines, klassiek ballet en verder eigenlijk eh nâks), maar bestudeer ook dingen die compleet buiten mijn “veld” liggen. De laatste tijd heb ik me bijvoorbeeld verdiept in comics (tips: deze serie en dit boek) en in DTP (dit boek bijvoorbeeld). Dit heeft me een heel andere invalshoek gegeven, die ik kan toepassen in de dingen die ik zelf doe. Wat ik wel merk, is dat ik op een gegeven moment ook afstand moet nemen van alle input, om de throughput de kans te geven om vervolgens tot output te komen. Anders loop ik het risico lamgeslagen te raken door alle informatie die op me af komt. Overigens is sparren met matties ook een geweldige manier om tot ideeën en plannen te komen, mocht u dat willen dan kunt u me altijd mailen!
Esther vroeg “Waarom heeft uw weblog nog geen prijs gewonnen?” Nou, dat vraag ik me ook al jaren af! :-D Maar even serieus: ik denk dat het een combinatie is van verschillende factoren. In de dagen dat bloggen hip & happening was en er met enige regelmaat prijzen werden uitgedeeld, wist niemand dat ik bestond. Ik blogde, had geen reactievak en reageerde ook niet bij anderen. Het hele “blogcommunity”-gebeuren heb ik anoniem vanaf de zijlijn meegemaakt en ik voelde me niet geroepen om er deel van uit te maken. Ik grap regelmatig dat ik 5 lezers heb, maar jarenlang was dat ook letterlijk zo. En nu komen hier op een goede dag misschien 15 lezers langs. Behalve dat LogPoesvolkomen onbekend een goed bewaard geheim is, speelt natuurlijk ook mee dat LogPoes heel specifiek en erg self-referential is. Mensen vinden het óf leuk en blijven lezen, of mensen kunnen er helemaal niks mee. Om populair te zijn en/of prijzen te winnen, zou de “soundbyte”/column-factor omhoog moeten en eh, neuj. *murmelt iets over “asociale kat is aso”* Daarbij zou ik dán juist mijn eigen publiek weer kwijtraken en wie moet er dán jolige vragen stellen, malle polls beantwoorden en mijn zines lezen?
Heldinne wil weten “Hoe krijg ik mijn kat aan het lezen van uw informatieve en amusante blog?” Ik meen dat het Remco Campert was die ooit schreef dat katten lezen met hun derrière. Althans, zo verklaarde hij de katse neiging om altijd precíes op de regel van de krant/het boek te gaan zitten die je net aan het lezen bent. Mocht dat echt zo zijn, dan denk ik dat “Tablet reader + kat erop = LogPoes lezen” de oplossing is, maar eigenlijk denk ik dat katten wel wat beters te doen hebben dan het lezen van deze ongein. :-D
Zo, dit was de eerste batch vragen! Hartelijk dank aan de vragenstellers voor het meedoen! Later deze week volgt er een tweede batch, mocht u plots een vraag voelen opkomen, stel hem dan gerust! Mail kan naar logpoes@gmail.com!
De volgende vraag die ik kreeg, was weer een lastige: “Waarom zijn mensen soms hartstikke stom, ook als ze het goed bedoelen?” Dat vraag ik me namelijk ook al een jaartje of 31 af. Mocht ik er ooit achter komen, dan bent u de eerste die het hoort! Mocht u als lezer een idee hebben, voelt u dan vooral geroepen om dat even in het reactievak te mikken!
Niki vroeg het volgende: “Ik ben vrij inspiratieloos voor het voortzetten van mijn Project52. Help mij! Waar haalt u uw inspiratie vandaan voor leutige projecten?”
Mijn hoofd staat zelden tot nooit stil, wat vaak heel handig is en soms stomvervelend. Ik heb altijd een opschrijfboekje en een pen bij me, zodat ik invallen meteen kan noteren. Daarnaast lees en kijk ik absurd veel, zowel IRL (boeken) als online (blogs, documentaires op het internet, Pinterest). Ik beperk me daarbij niet tot dingen die 100% in mijn interesseveld vallen (zoals katten, zines, klassiek ballet en verder eigenlijk eh nâks), maar bestudeer ook dingen die compleet buiten mijn “veld” liggen. De laatste tijd heb ik me bijvoorbeeld verdiept in comics (tips: deze serie en dit boek) en in DTP (dit boek bijvoorbeeld). Dit heeft me een heel andere invalshoek gegeven, die ik kan toepassen in de dingen die ik zelf doe. Wat ik wel merk, is dat ik op een gegeven moment ook afstand moet nemen van alle input, om de throughput de kans te geven om vervolgens tot output te komen. Anders loop ik het risico lamgeslagen te raken door alle informatie die op me af komt. Overigens is sparren met matties ook een geweldige manier om tot ideeën en plannen te komen, mocht u dat willen dan kunt u me altijd mailen!
Esther vroeg “Waarom heeft uw weblog nog geen prijs gewonnen?” Nou, dat vraag ik me ook al jaren af! :-D Maar even serieus: ik denk dat het een combinatie is van verschillende factoren. In de dagen dat bloggen hip & happening was en er met enige regelmaat prijzen werden uitgedeeld, wist niemand dat ik bestond. Ik blogde, had geen reactievak en reageerde ook niet bij anderen. Het hele “blogcommunity”-gebeuren heb ik anoniem vanaf de zijlijn meegemaakt en ik voelde me niet geroepen om er deel van uit te maken. Ik grap regelmatig dat ik 5 lezers heb, maar jarenlang was dat ook letterlijk zo. En nu komen hier op een goede dag misschien 15 lezers langs. Behalve dat LogPoes
Heldinne wil weten “Hoe krijg ik mijn kat aan het lezen van uw informatieve en amusante blog?” Ik meen dat het Remco Campert was die ooit schreef dat katten lezen met hun derrière. Althans, zo verklaarde hij de katse neiging om altijd precíes op de regel van de krant/het boek te gaan zitten die je net aan het lezen bent. Mocht dat echt zo zijn, dan denk ik dat “Tablet reader + kat erop = LogPoes lezen” de oplossing is, maar eigenlijk denk ik dat katten wel wat beters te doen hebben dan het lezen van deze ongein. :-D
Zo, dit was de eerste batch vragen! Hartelijk dank aan de vragenstellers voor het meedoen! Later deze week volgt er een tweede batch, mocht u plots een vraag voelen opkomen, stel hem dan gerust! Mail kan naar logpoes@gmail.com!
zaterdag 3 maart 2012
Al dan niet prangende kwesties? Vraag het de LogPoes!
Recentelijk kwam in een conversé ergens (ja, ik weet het, ik ben weer een Miss Specific) het concept “Bucket List” ter sprake. U weet wel, een lijstje met dingen die u wilt doen voordat u de emmer omtrapt. Na een kleine inventarisatie kwam ik erachter dat ik de meeste dingen die ik ooit wilde, al gedaan heb*! Kijk, dát is nou een leuke realiseer/besef, zeker gezien het feit dat ik chronisch het gevoel heb “niet genoeg te doen/gedaan te hebben”.
Wat nog wel op mijn “Voor ik van mijn stok pleur”-lijst stond, is adviescolumnist zijn. En aangezien je alles wat je in je leven wilt, zélf voor elkaar moet krijgen, dacht ik: “Hoppa, dat pleuren we op LogPoes en dan vraag ik om publieksparticipatie!” Zit u er klaar voor?
In het kader van “Doe een LogPoes een plezier én krijg tegelijkertijd een nuttig antwoord op die brandende kwestie waar u al tijden mee rondloopt” kunt u mij een al dan niet leutig mailtje sturen met uw vraag/kwestie/probleem/verzoek op logpoes@gmail.com. Mocht u geen bezwaar tegen publicatie hebben, dan publiceer ik zowel uw vraag (geheel geanonimiseerd uiteraard) en mijn antwoord hier op LogPoes, zodat ook de andere 4 lezers er iets aan hebben! Klinkt dit als Een Plan of klinkt dit als Een Plan? *poinkt en gaat alvast zelf een paar vragen verzinnen voor het geval er niets binnenkomt*
*Onder andere een pinguin jatten (minder spannend dat het klinkt), chef contactadvertenties zijn (meer over mijn preoccupatie met advertenties leest u hier) en de Sutro Baths in het echt zien.
Wat nog wel op mijn “Voor ik van mijn stok pleur”-lijst stond, is adviescolumnist zijn. En aangezien je alles wat je in je leven wilt, zélf voor elkaar moet krijgen, dacht ik: “Hoppa, dat pleuren we op LogPoes en dan vraag ik om publieksparticipatie!” Zit u er klaar voor?
In het kader van “Doe een LogPoes een plezier én krijg tegelijkertijd een nuttig antwoord op die brandende kwestie waar u al tijden mee rondloopt” kunt u mij een al dan niet leutig mailtje sturen met uw vraag/kwestie/probleem/verzoek op logpoes@gmail.com. Mocht u geen bezwaar tegen publicatie hebben, dan publiceer ik zowel uw vraag (geheel geanonimiseerd uiteraard) en mijn antwoord hier op LogPoes, zodat ook de andere 4 lezers er iets aan hebben! Klinkt dit als Een Plan of klinkt dit als Een Plan? *poinkt en gaat alvast zelf een paar vragen verzinnen voor het geval er niets binnenkomt*
*Onder andere een pinguin jatten (minder spannend dat het klinkt), chef contactadvertenties zijn (meer over mijn preoccupatie met advertenties leest u hier) en de Sutro Baths in het echt zien.