Funky Chickens

Om te vieren dat dit mijn 17e post van dit jaar is, waarmee het aantal posts van het gehele vorige jaar nu geëvenaard is en ik, jawel, mijn goede voornemen van dit jaar dus volbracht heb EN omdat de funky chicken blijkbaar nogal een thema is in mijn leven de laatste weken (zal wel iets met Pasen te maken hebben), hier een video van een dansduo dat ik aantrof in de Albert Heijn en dat nu in Huize LogPoes woont (yesss! 1 zin!):



Voor de mensen die dol zijn op blogposts over mijn neuroses opruimfotoverslagjes en/of make up, staat hier op YourfriendLP een, jawel, leutig opruimfotoverslagje!

Wat aanvullende gedachten gevolgd door leutigheid

Hoewel het natuurlijk volkomen tegen het principe van “drop the mic” ingaat, namelijk dat je gezegd hebt wat je te zeggen hebt en klaar, wil ik toch nog even kort op mijn vorige post terugkomen voordat ik verder ga met leutigheid aan het einde van deze post. Ik heb de afgelopen dagen nog wat meer over nagedacht waarom ik zo ontzettend de pieps krijg van het hele jaloers-gedoe en kwam tot leutige conclusies.

Ik ben opgegroeid als kunstschaats- en balletmiep en in tegenstelling tot wat films als Black Swan je willen doen geloven, is de onderlinge "gunfactor" tussen schaatsers en dansers ENORM. Tegen iemand zeggen dat je jaloers bent, zou binnen die cultuur gelijk staan aan een openlijke verklaring van vijandschap, “Mean-Girls-burn-book/ik-steek-thuis-naalden-in-je-foto”-style. En gezien het feit dat ook je gedrag naast de baan/buiten de zaal invloed heeft op je carrière, laat je dit soort gedrag wel uit je hoofd zelfs ALS je het liefst zou willen dat je concurrent ontplofte. Al was het maar uit professionele overwegingen.

Daarnaast Nederlands mijn tweede taal en ik ben daarom redelijk “woordenboekvast”. Uit de comments en ook uit gesprekken met anderen blijkt namelijk, dat (bijna) niemand meer het “en dat gun ik je niet”-deel van ‘jaloers’ “voelt” of bedoelt. Ook is het interessant om te zien dat mensen een duidelijk verschil “voelen” tussen ‘jaloers zijn’, ‘benijden’ en ‘afgunstig zijn’, terwijl mijn vriend Van Dale er redelijk unaniem over is: het zijn synoniemen.

En bovendien ben ik natuurlijk een special snowflake die het allemaal alleen maar for the applause doet en dat veel te weinig krijgt de afgelopen 3 jaar, zéker verhoudingsgewijs, en het dus slecht trekt als vlak na een prestatie/mijlpaal niet alles om “ME! ME! ME!” draait. *roept luid “AAANDAAACHT!!!”* Diva-gedrag? Yup! Maar ik ben tenminste geen pasgro die kutopmerkingen als complimenten probeert te verkopen. Hey, dit is zo'n zin waar een passief-agressief-knipoogje achter past! :-D

Maar goed, ik ben eruit: “ik ben jaloers” = “dat wil ik ook” en “dat wil ik ook” = “gefeliciteerd, wat leuk voor je”*. Dat verklaart ook meteen die wollige blikken als ik mensen die zeggen “dat wil ik ook” uit probeer te leggen hoe ze het ook kunnen krijgen, want dat is dus niet de bedoeling. Communicatie is een moeizame business, da's duidelijk.

Ok, de leutigheid:

Een blogpost (in het Engels) over hoe mijn creative writing les verlopen is

en

een video van een van de grootste dansante invloeden uit mijn jeugd Shabba Doo die onder andere de Funky Chicken doet:

 

En, hoeveel seconden kon u stil blijven zitten?

*Het wachten is nu op iemand die een verhandeling schrijft over dat het feit dat “dat wil ik ook (hebben)” tegenwoordig “gefeliciteerd” betekent en misschien ook omgekeerd(?), betekent dat we het toppunt van kapitalisme bereikt hebben. Of zoiets. *gaat verder met de Funky Chicken*

Jaloehoehoers

Gaat u er lekker voor zitten, ik heb weer eens Een Mening en er ook eigenlijk wel behoorlijk de pis in (zeugma!). Zoals u weet resulteert dat altijd in een enorme lap tekst. Pak er gerust een kop thee en een (al-dan-niet-glutenvrij) koekje bij, mocht u dat bij de hand hebben. Ok, daar gaan we!

Vandaag wil ik het hebben over een fenomeen wat ik sinds een jaar of twee regelmatig waarneem en wat ik tot mijn grote ergernis ook deze week weer bij de hand had: iemand die zegt jaloers op me te zijn, en verbaasd is dat ik daar niet enthousiast op reageer. Want blijkbaar was het als “een compliment” bedoeld. Wat ik dan weer bizar vind, want laten we eens naar de definitie van het woord ‘jaloers’ kijken:

Kortom, als iemand zegt “ik ben jaloers”, dan zegt die persoon “jij hebt iets wat ik graag zou willen hebben en ik gun het je niet”. Lekker dan. En blijkbaar is het dan ook nog de bedoeling dat ik jolig “Dank je!” zeg? Nee, sorry, er zijn grenzen, ook aan mijn sociale wenselijkheid. Ik heb werkelijk geen enkele boodschap aan dit soort “jaloers-melderij” en reageer er dan ook redelijk bot op, waarna ik weer eens De Bitch ben.

Dat komt ook omdat ik jaloezie werkelijk de meest nutteloze emotie EVER vind. Waarom? Omdat niemand er een zak mee opschiet. Het is namelijk heel simpel: iemand heeft iets. Jij hebt het niet. Kun je het ook krijgen? Doe een poging. Kun je het niet krijgen? Helaas, het leven is kut. Geloof me, ik weet er alles van.

Begrijp me niet verkeerd: natuurlijk mag je je daar best heel heel HEEL verdrietig over voelen. Je mag er absoluut zwaar de pest over in hebben en dagenlang op de vloer liggen janken. Echter, de ander datgene wat jij graag had willen hebben, misgunnen, zorgt er niet voor dat jij het wel krijgt. Je wordt er alleen maar wrokkig en zuur van. De ander lastigvallen door te zeggen dat jij ze datgene wat jij ook graag had willen hebben, misgunt, is al helemaal nutteloos. Het is namelijk niet alsof ze iets van je gestolen hebben. Mocht dat wel zo zijn dan doe je natuurlijk aangifte.

“Jaloers-verklaringen” van mensen die mij totaal niet kennen, vind ik verongelijkt en lichtelijk rancuneus. Kost het nou werkelijk zoveel moeite om “Goh, leuk voor je?” te zeggen? Of gewoon je kop te houden? Het is namelijk zo kortzichtig: zoals het dEUS nummer Secret Hell zegt “you can never tell if someone’s got a secret hell”. Je ziet altijd maar een deel van iemand. En dat leuke deel waar jij zo “jelly” (= de Engelse versie van dit fenomeen) op bent, kan nou nét het enige leuke zijn wat die persoon in zijn/haar/hun leven heeft. Van de buitenkant ziet het leven van iedereen er altijd leuk uit. Don't compare your behind the scenes to someone else’s show reel.

Bovendien is niet alles in het leven competitie: als je contacten met anderen slechts ziet in termen van “die doet/heeft het slechter dan ik, dus daar steek ik leuk bij af” of “die doet/heeft het beter dan ik, dus ik ben jaloers”, dan eh, tja. *mompelt iets over geestelijke armoede*

Daarom zijn “jaloers-verklaringen” van mensen die beter zouden moeten weten des te pijnlijker. Ze gaan compleet voorbij aan mijn dagelijkse realiteit en zien alleen maar de blijkbaar “benijdenswaardige” dingen in mijn leven, en zelfs díe gunnen ze me niet. Nogmaals: lekker dan. En dan de verwachting dat ik me gevleid moet voelen omdat iemand ~jaloers~ op mij is. Nee dus, dat is niet vleiend. Net zoals, nu ik toch bezig ben, het ook niet vleiend of complimenteus is om “intimiderend” genoemd te worden.

Voor wie nu denkt “Jamaarzobedoelenzehetniet”: als ze het niet “zo” bedoelen, dan moeten ze het niet “zo” zeggen. Woorden hebben namelijk een betekenis. Natuurlijk kan een definitie van een woord veranderen, maar totdat de meerderheid van die veranderde status op de hoogte is en/of die veranderde betekenis gebruikt, houd ik me aan de Van Dale definitie die ik hierboven geplakt heb. Al was het maar om “Ja maar, als ik je ‘sn*lletje-sl*ttebak’ noem, dan bedoel ik eigenlijk ‘lief schatje’”-discussies te voorkomen. Voor dat soort onzin heb ik namelijk nul geduld, net als voor het bizarre fenomeen van “vriendinnen” die elkaar b*tch, h* of sl*tje noemen en beweren dat dat koosnaampjes zijn.

Zelf denk ik dat de “jaloers-verklaringen” voortkomen uit een soort misplaatste eerlijkheid. De persoon die “toegeeft” jaloers te zijn, voelt zich beter want is “eerlijk” geweest. Degene die ongevraagd met deze feelingsdump opgezadeld wordt en zich nu klote voelt, wordt vervolgens op passief-agressieve wijze gewezen op het feit dat het een compliment moet voorstellen, en mag daarom niet negatief reageren. Een perfecte strategie eigenlijk.

Wat mij betreft wordt dit soort “eerlijkheid” enorm overschat. We hoeven echt niet terug naar het pre-Oprah tijdperk waarin we al onze gevoelens opkropten totdat we van de aderverkalking ompleurden. Maar je kunt ook best iets vinden en/of voelen, en dat lekker in je dagboekje schrijven. Want hoe gaat dat spreekwoord ook alweer? “Als je slechts iets verongelijkt-pasgro’s kunt melden waardoor de ander zich rot voelt en jijzelf bovendien overkomt als een rancuneuze, afgunstige mekker, zeg dan maar niets”, was het toch? *drops the mic*

Bezoek voor Clark (en een korte, schrijfgerelateerde, keiharde zelfpromotie onderaan)

Dinsdagavond, toen ik wat op bed lag te suffen na een lange dag op bed liggen suffen want uiterst vermoeid, ging de deurbel. Ik verwachtte niemand, dus dacht: “Nuh” en sufte rustig door. Toen ging de bel een tweede keer en (ziet u een patroon?) besloot ik toch maar open te doen.

Voor de deur stond een vriendelijke meneer die zei van het dierenasiel te zijn, zich verontschuldigde voor het feit dat hij pas na meer dan een jaar kwam en heel voorzichtig vroeg of Clark er nog was en zo ja, hoe het met hem ging. Ik dacht een halve seconde “1 april grap”, tot ik me realiseerde dat het asiel inderdaad nabezoeken doet, om te kijken hoe het met het aangeschafte geadopteerde huisdier gaat.

Ik zei “Ogenblikje”, zocht mijn bril, trok snel even een borstel door mijn haar en haalde Clark erbij. De meneer in kwestie was erg onder de indruk van Clark’s algehele verschijning, zeker gezien de staat waarin hij uit het asiel vertrok en zijn leeftijd. Clark dacht “Hey, gezellig! Iemand die komt knuffelen!”, kletste wat, zette het op een spinnen en gaf de meneer wat kopjes. Waarna hij op mijn schouder klom als de piraat die hij sinds zijn operatie blijkbaar is, want dat deed hij vroeger nooit. Wie zegt dat een oude kat geen nieuwe truukjes kan leren? (Niemand, het is “oude hond” en zelfs dat is niet waar ─ red.)

Ondertussen piepte ik (is namelijk best lastig, praten met een kat in je nek) over de win-win situatie en over hoe lief en knuffelig Clark is en hoe blij ik ben dat hij in mijn leven is. Het feit dat wij wel een leutig duo zijn, was blijkbaar overduidelijk, want de meneer zette een kriebeltje op zijn formulier en wenste ons nog veel geluk samen. Waarmee mijn evolutie tot compleet vertrut poezenvrouwtje compleet kan worden beschouwd.

In geheel ander nieuws, en in het kader van de keiharde zelfpromotie: op woensdag 9 april geef ik van 18:00 tot 20:00 uur een les Short Story Editing in Amsterdam. Het avontuur dat het schrijven van mijn eigen biografie in de derde persoon was, kunt u lezen in deze YourfriendLP-post. Mocht u geïnteresseerd zijn in deze les, mail me dan op LogPoes@gmail.com en ik stuur u meer info! Deelname is overigens gratis. En het feit dat ik niet vergeten ben dat te vermelden, geeft aan dat het met mijn integratie ook steeds beter gaat. ;-D