"Dát poessie hebbuh" of "Waarom ik voor een 14-jarige, chronisch zieke kat koos"

Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die over de gezondheidsperikelen van Clark lezen en denken: “Wie neemt er dan ook een chronisch zieke kat van 14 jaar oud in huis?” Goede vraag!

Laten we voorop stellen dat toen ik zijn advertentie las, ik niet wist dat hij chronisch ziek was. Dat hoorde ik pas toen ik mezelf dat hele eind naar Osdorp had versleept om hem te ontmoeten, en ik ben niet iemand die dan zegt: “Nou, doe dan maar niet.” Het feit dat ik zelf chronisch ziek ben en ook 5 jaar ervaring had met een diabetische kat (Rood) speelde daar zeker een rol in.

Wel zocht ik specifiek een oudere kat. In tegenstelling tot eh, zo’n beetje iedereen, heb ik namelijk niet zoveel met kittens. Ik heb er ook niets tegen, maar ik vind ze nogal generiek. Laat de oortjes omhoog: kitten. Vouw de oortjes omlaag: puppy. Echt, probeer het maar eens als u toevallig een kitten bij de hand heeft. Dat u dat uiteraard voorzichtig moet doen, spreekt voor zich, toch?

Maar waar was ik? Oh ja, mijn voorkeur voor oudere katten. Ik vind katten die al een ontwikkelde persoonlijkheid hebben het leukst. Daarnaast waren Rood en Les-Mioux hoogbejaard, en het contrast tussen hoogbejaarde katten en een kitten is gewoon te groot. Ook ben ik niet heel opvoederig aangelegd en hoewel het met katten natuurlijk anders is dan met honden, moet er toch wel een beetje bijgestuurd en gevormd worden en daar ben ik niet zo goed in. En bovendien is er het feit dat een kitten makkelijk een oud wrak bejaarde van 21 kan worden, en het nog maar de vraag is of ik zelf nog 21 jaar leef en er is weinig zo sneu als een kat die alleen achterblijft.

Dus een oudere kat zou het worden, jaartje of 10, binnenkat. Eentje van 10 hadden ze niet, wel een 14-jarige Clark die als een match klonk: ouder, rustig en lief. Eigenlijk wat te oud, maar geen reden om hem dan maar een langzitter te laten worden. Dus ik ging op pad en meldde me bij de balie: “Ik kom voor Clark. Als hij er nog is.” Hij was er inderdaad nog, boven in het kattenverblijf, maar hij was wel ziek. Ik twijfelde een halve seconde. En toen zag ik hem.

Ik veranderde spontaan in een kind van 4: dát poessie hebbuh. Gevalletje: “Jeugd niet goed doorgekomen”. Ik wist het zeker, vanuit mijn tenen, nul twijfel: ik wilde hem, en geen ander. Dom? Ja. Maar de meeste kinderen van 4 zijn nou eenmaal niet zo slim.

Dus zo kwam het dat Clark bij mij terecht kwam, met het idee “al trekt hij het 6 weken, hij gaat tenminste niet alleen in dat hokje in ’t asiel dood”. Want waar de andere katten het daar best geinig vonden, vond hij er Officieel Geen Zak Aan: te veel van die rare wezens om hem heen. Clark snapte immers niet dat hij, net zoals die rare wezens om hem heen, een kat is. Gevalletje: “Jeugd niet goed doorgekomen”.

Hoewel het op papier een ontzettend stomme zet leek/lijkt, heb ik in de 2 ½ jaar dat hij hier nu woont, nooit spijt gehad van mijn beslissing, en ik heb de indruk dat hij het wonen hier ook wel ok vindt.

Met zijn gezondheid gaat het op het moment… tja. Hij slaapt hoe langer hoe meer, eet nog wel steeds met smaak maar niet heel veel, beweegt zich voort op een manier die de naam “lopen” eigenlijk niet meer mag hebben, maar springt nog steeds probleemloos, heeft op sommige dagen wat moeite met naar de bak gaan en ook zijn snotterigheid is op de ene dag plots heftiger en op de andere dag weer nauwelijks aanwezig. Hij is overigens nog steeds alert en gezellig, en krijgt natuurlijk dagelijks zijn pijnstiller. Er is dus, zoals wel vaker met katten, dus niet echt een pijl op te trekken en voorlopig knuffelen we dan ook nog gezellig door.