Salade Geitenkaas, the sequel

Ondertussen zijn we een aantal jaar verder en ben ik er wel aan gewend. Ook heb ik sinds die tijd zowaar enkele keren een góede glutenvrije pizza gegeten, recentelijk nog in Londen.

Jawel, deze pizza is 100% glutenvrij!

Het feit dat ik behalve glutenvrij ook vegetariër ben, maakt het zowel makkelijker als lastiger. Makkelijker, omdat ik toch al gewend was om altijd alle etiketten te lezen, want u wilt niet weten in welke producten stiekem tóch vlees zit: waarom ze die dingen stug “kaasbroodje” blijven noemen terwijl er een lap ham in zit, verbaast me al jaren. Met gluten is het niet heel anders: behalve in producten waarvan je het verwacht, zoals brood, deegwaren, veel soepen, pasta en dergelijke, heb ik ook gluten gevonden in paprika chips (waarom?), frisdrank (WAAROM?) en zelfs in thee (WAAAAAROOOOOM?!).

Het grote nadeel van zowel vegetariër zijn als glutenvrij, is dat je eigenlijk nauwelijks meer fatsoenlijk buitenshuis kunt eten in Broodland Nederland. “Even snel een broodje” zit er niet meer in. Niet dat ik hier in Amsterdam überhaupt vaak uit eten ging, want de Amsterdamse horeca is sowieso vaker “net niet” voor veel te veel geld, geserveerd door mensen die liever met hun IPhone bezig zijn. Ik ben echt geen food snob, maar ik vind het zo’n geldverspilling om 3x zoveel te betalen voor iets wat ik zelf lekkerder klaarmaak. En personeel hoeft echt niet te knipscharen, maar gasten begroeten als ze binnenkomen, is toch wel het minimum. Maar dit, alweer, terzijde.

Het is opvallend om te zien dat, ondanks dat het blijkbaar “een trend” is om glutenvrij te eten, het bijna onmogelijk is om in een restaurant glutenvrij te eten en dat ook het personeel vaak nauwelijks tot geen benul heeft wat “glutenvrij” nou eigenlijk inhoudt. Vaak is er helemaal niets zonder gluten te krijgen, en als er dan al iets zonder gluten op het menu staat, dan bevat het 99% van de tijd vlees. En die ene procent dan? Dat, dames en heren, is de Salade Geitenkaas.

Ceci n'est pas une salade au fromage de chèvres

De vegetariërs onder u kennen hem wel, dat is het gerecht dat u in restaurants kiest als u geen zin heeft in de Vegetarische Groententaart. Vaak is die Salade Geitenkaas niet eens echt vegetarisch, want dierlijk stremsel-bevattend, net als de meeste kaas die in Nederland verkocht wordt, maar ik moet wat.

Ook vraagt men regelmatig, nadat ik gezegd heb dat ik glutenvrij ben en het bijbehorende brood niet wil, of ik “er croutons op wil”, waarna ik moet uitleggen dat “croutons = droog brood = gluten”. Overigens wordt de afwezigheid van dat brood nooit gecompenseerd, waardoor er soms slechts een half gerecht overblijft. Daarnaast wordt het afwezige brood ook nooit in mindering gebracht, en ik ben dan weer niet geïntegreerd genoeg om daarover te gaan zeuren. Ook omdat ik het gevoel heb met mijn glutenvrije vegetarisme al lastig genoeg te zijn en niet wil dat ze in mijn min of meer vegetarische, hopelijk toch niet stiekem croutons of zaadjesmix-met-gluten bevattende, Salade Geitenkaas spugen.

Het is allemaal nogal nodeloos moeizaam en zorgt ervoor dat ik er liever niet meer aan begin en wel thuis eet. En toch zou dit niet zo moeizaam moeten zijn, want hoe lastig is het om iets van gegrilde groenten op de kaart te zetten? Rijst erbij, of aardappels, al dan niet zoet, ik verzin maar wat. Pompoensoep of champignonsoep, standaard gebonden met glutenvrij meel, kan iedereen het eten. Gebakken champignons met knoflook, ook jum. Falafel, waar u dan géén tarwebevattend meel in keilt, want waarom zou u? Doen ze in het Midden Oosten ook niet.

Gewoon eens iets anders dan die fucking Salade Geitenkaas, want hoewel ik absoluut een graseter ben en ook van geitenkaas houd, komt die me ondertussen wel de neus uit. Herintroduceer voor mijn part de goeie oude gevulde paprika met rijst of met champignons en tomaat, u weet wel, dat semi-inspiratieloze gerecht uit het vegetarische repertoire van luie restaurants. Kan ik ook weer eens met mensen buitenshuis afspreken.