Hoe het nu is

De vraag die me momenteel het meest gesteld wordt, is: "Hoe gaat het nu?" Het enige antwoord dat ik daarop kan geven, is "Naar omstandigheden goed" en dat is ook zo: cognitief heb ik nul komma nul schade, qua persoonlijkheid ben ik onveranderd ("Even irritant als altijd" - The Big Kahuna) en ook een groot deel van de fysieke klachten is zowaar bij aan het trekken: mijn hart is grotendeels hersteld (maar moet wel vervolgd worden), de nieren zijn niet beter, maar ook niet slechter en dat is in deze situatie al winst.

Ook hoop ik, nu een medicijn gestopt en een ander in dosering verlaagd is, dat ik minder last van vocht (Swamp Thing strikes again!) en vermoeidheid heb. Nooit gedacht dat ik me zou verheugen op het kunnen trekken van een sprintje naar de bus. Of, nou ja, ik verheug me op de MOGELIJKHEID van het sprinten naar de bus, want u denkt toch werkelijk niet dat ik voor de lol een stukje ga rennen? Ik ren alleen als ik dreig gearresteerd te worden. Zoals ik al zei: qua persoonlijkheid geheel onveranderd.

Wel ben ik na twee maanden gemiddeld 4 artsen/paramedici per week te hebben bezocht en eigenlijk voornamelijk de binnenkant van bus 170, 172 en 174 te hebben gezien, volledig tekstloos. Nooit gedacht dat het kon, maar ik ben zo'n saai iemand geworden die niks te melden heeft: al mijn verhalen beginnen nu met "In het ziekenhuis/toen ik naar het ziekenhuis ging/toen ik uit het ziekenhuis kwam". Laten we hopen dat het nu mijn bezoekjes significant minder frequent worden (ik heb de komende 7 dagen zowaar geen artsenafspraak gepland staan!), dit gebrek aan tekst ook afneemt, want Gewoon Nee.

Dit gebrek aan tekst en, even heel eerlijk, het uiteindelijk toch binnenkomen (dat duurt bij mij altijd even) van het te verwachten realiseer/besef-moment met betrekking tot alles wat ik sinds 2 maart heb meegemaakt, hebben tot deze impromptu blogpauze geleid. Ter compensatie volgt er volgende week een Kahuna Convo!