vrijdag 29 juli 2005
Achterstallig onderhoud
Vooral even als "noot aan zelf" voor als ik weer eens ergens tegenaan zit te hikken: het is een heerlijk gevoel om je (s)lopende zaken (zoals belastingen, premieaanvragen, rotklusjes) afgerond te hebben!
woensdag 27 juli 2005
Kahuna-convo
Poelekie de Vries, mauwend na het zien van belazerde fotos van zichzelf: "Het is niet eerlijk! Jij was duizend keer mooier dan ik toen jij mijn leeftijd had!"
The Big Kahuna: "Ja hoores, ik heb uiteraard alleen de flatteuze foto´s bewaard! En jij wílt niet weten hoeveel foto´s ik verscheurd heb!"
P de V: "ROFLMAO!"
The Big Kahuna: "Ja hoores, ik heb uiteraard alleen de flatteuze foto´s bewaard! En jij wílt niet weten hoeveel foto´s ik verscheurd heb!"
P de V: "ROFLMAO!"
zondag 24 juli 2005
Eftelmeet!
Aangezien het kiesleed zich beperkte tot een wat hamsterige snoet, ik het spuges was om thuis te zitten en bovendien wel in was voor een verzetje, toog ik (samen met de onderwatermeneer) richting de Efteling. Na een lichte vertraging (OV-jaarkaart had zich verstopt) verliep de reis voorspoedig.
Eenmaal in de Efteling aangekomen werden we met knuffels begroet door een clubje Buffies, en nadat nog enkele anderen zich bij ons voegden gingen we (naar BNL-maatstaven ;-P) vlotjes op pad.
Zoals altijd met een grote groep, splitste de massa zich al vrijwel direct op in diverse subgroepjes, die gedurende de rest van de dag regelmatig van samenstelling wisselden, waardoor ik met (bijna) iedereen een praatje heb kunnen maken.
Zonder me al te veel te haasten heb ik toch het merendeel van de attracties die ik wilde zien gezien, Droomvlucht is en blijft toch favoriet, hoewel ik het ook nog steeds erg hilarisch vind om in een tollende kookpot te zitten. Villa Volta en Carnaval Festival heb ik deze keer maar even geskipt, de eerste omdat ik me toen we daar langsliepen sowieso al een beetje draaierig voelde, en de tweede omdat ik vreesde dat mijn door de pijnstillers al behoorlijk verdoofde hersenen na blootstelling aan een dusdanig hersenverwekend muziekje officieel hersendood verklaard zouden moeten worden. ;-) (Dit is trouwens de eerste keer in mijn leven dat ik drie keer het woord "hersen" in 1 zin gebruikt heb, maar dit geheel terzijde)
Het avondeten (wandelend buffet) bij de Luchtballon was erg geslaagd, zowel qua eten als qua gezelschap.
Later op de avond waren er diverse optredens en dj-achtige podia. Vreemd was wel dat het officieel "80´s night" was, en de gedraaide muziek uit alle decennia (70, 90, 00) kwam, behalve uit de jaren 80. Ook vond ik het vrij ambigu dat "Ich bin wie du" gedraaid werd bij iets wat op een familiedisco leek (kleine dansende kindjes), maar dat kan een Amsterdamse afwijking zijn...
De laatste attractie van de avond was de Slak-monorail in het Lavenlaar, allemaal mooie lichtjes, en als added bonus het feit dat je in het donker die laven niet zo goed ziet. (Duidelijk geen lavenfan ;-P)Vervolgens kwam de hele groep weer bij elkaar (leve de mobieltjes) en liepen we via het Sprookjesbos naar de uitgang, waarna we na een probleemloos verlopen autorit door lieve in-Warmond-wonende-en-dus-best-een-stukje-omrijdende Lavenslayer en Jeronimo in Amsterdam veilig thuis voor de deur afgezet werden.
Eenmaal in de Efteling aangekomen werden we met knuffels begroet door een clubje Buffies, en nadat nog enkele anderen zich bij ons voegden gingen we (naar BNL-maatstaven ;-P) vlotjes op pad.
Zoals altijd met een grote groep, splitste de massa zich al vrijwel direct op in diverse subgroepjes, die gedurende de rest van de dag regelmatig van samenstelling wisselden, waardoor ik met (bijna) iedereen een praatje heb kunnen maken.
Zonder me al te veel te haasten heb ik toch het merendeel van de attracties die ik wilde zien gezien, Droomvlucht is en blijft toch favoriet, hoewel ik het ook nog steeds erg hilarisch vind om in een tollende kookpot te zitten. Villa Volta en Carnaval Festival heb ik deze keer maar even geskipt, de eerste omdat ik me toen we daar langsliepen sowieso al een beetje draaierig voelde, en de tweede omdat ik vreesde dat mijn door de pijnstillers al behoorlijk verdoofde hersenen na blootstelling aan een dusdanig hersenverwekend muziekje officieel hersendood verklaard zouden moeten worden. ;-) (Dit is trouwens de eerste keer in mijn leven dat ik drie keer het woord "hersen" in 1 zin gebruikt heb, maar dit geheel terzijde)
Het avondeten (wandelend buffet) bij de Luchtballon was erg geslaagd, zowel qua eten als qua gezelschap.
Later op de avond waren er diverse optredens en dj-achtige podia. Vreemd was wel dat het officieel "80´s night" was, en de gedraaide muziek uit alle decennia (70, 90, 00) kwam, behalve uit de jaren 80. Ook vond ik het vrij ambigu dat "Ich bin wie du" gedraaid werd bij iets wat op een familiedisco leek (kleine dansende kindjes), maar dat kan een Amsterdamse afwijking zijn...
De laatste attractie van de avond was de Slak-monorail in het Lavenlaar, allemaal mooie lichtjes, en als added bonus het feit dat je in het donker die laven niet zo goed ziet. (Duidelijk geen lavenfan ;-P)Vervolgens kwam de hele groep weer bij elkaar (leve de mobieltjes) en liepen we via het Sprookjesbos naar de uitgang, waarna we na een probleemloos verlopen autorit door lieve in-Warmond-wonende-en-dus-best-een-stukje-omrijdende Lavenslayer en Jeronimo in Amsterdam veilig thuis voor de deur afgezet werden.
donderdag 21 juli 2005
Verstands(kies)verbijstering
Behalve dat ik wat sufjes ben en eruit zie als een hamster die net eenzijdig een wangimplantaat heeft laten plaatsen, gaat het verbijsterend goed. Apneist verzorgt de Intensive Care (= festiniperenijsjes, bokkepootjes en gezelschap), de poezen houden zich braaf en slapen met een ijspak op je snoet went. In de tussentijd heb ik de nieuwe HP uitgelezen, ik spoiler niet, maar ik kan wel zeggen dat ik het de beste HP tot nu toe vind.
Wat betreft het aantal kiezen per kaakkant:
Terwijl ik schuddend van de verdoving in de stoel zat te kletsen met de operatieassistente, zie de kaakchirurg, die nog wat aan het noteren was over de vorige patiënt plotseling “Hmm, dat is een probleem!”. De assistente en ik zeiden gelijktijdig én op dezelfde “dat knorretje gaan wij wel even douchen”-toon: “Waar een probleem?”, waarop wij gedrieën in de lach schoten.
De chirurg liet een röntgenfoto zien, van het linkerdeel van de bovenkaak, waarin zich niet 1 (wat gebruikelijk is), niet 2 (wat regelmatig voorkomt) maar wel 3 verstandskiezen bevonden! Dit had zelfs de kaakchirurg nog nooit meegemaakt. Ze waren niet allemaal volgroeid, maar toch duidelijk herkenbaar, en moesten verwijderd worden of waren net verwijderd, dat was me niet geheel duidelijk, ik was tenslotte wat daas van de verdoving.
In ieder geval moest er iets over genoteerd worden, en dat was dus het “probleem”: de 1e verstandskies heet 2-8, de tweede gaat als 2-9 door het leven, maar hoe noem je die derde? Collectief werd besloten die derde dan maar “2-10” te noemen, wel zo logisch! Daarmee was de officiële geboorte van de term “2-10” een feit en was ik getuige (en medecreatrice) van een stukje kaakchirurgische geschiedenis!
Wat betreft het aantal kiezen per kaakkant:
Terwijl ik schuddend van de verdoving in de stoel zat te kletsen met de operatieassistente, zie de kaakchirurg, die nog wat aan het noteren was over de vorige patiënt plotseling “Hmm, dat is een probleem!”. De assistente en ik zeiden gelijktijdig én op dezelfde “dat knorretje gaan wij wel even douchen”-toon: “Waar een probleem?”, waarop wij gedrieën in de lach schoten.
De chirurg liet een röntgenfoto zien, van het linkerdeel van de bovenkaak, waarin zich niet 1 (wat gebruikelijk is), niet 2 (wat regelmatig voorkomt) maar wel 3 verstandskiezen bevonden! Dit had zelfs de kaakchirurg nog nooit meegemaakt. Ze waren niet allemaal volgroeid, maar toch duidelijk herkenbaar, en moesten verwijderd worden of waren net verwijderd, dat was me niet geheel duidelijk, ik was tenslotte wat daas van de verdoving.
In ieder geval moest er iets over genoteerd worden, en dat was dus het “probleem”: de 1e verstandskies heet 2-8, de tweede gaat als 2-9 door het leven, maar hoe noem je die derde? Collectief werd besloten die derde dan maar “2-10” te noemen, wel zo logisch! Daarmee was de officiële geboorte van de term “2-10” een feit en was ik getuige (en medecreatrice) van een stukje kaakchirurgische geschiedenis!
woensdag 20 juli 2005
Operatie geslaagd
De hilarische kaakchirurg heeft mijn (overigens weer gigantische) verstandskies liefdevol doch krachtig doormiddengespleten en verwijderd, ik zit hier nu te tiepen met een ijspak tegen mijn snoet en de eerste pijnstiller alweer achter de eh, kiezen, ben benieuwd wanneer het "met een gietijzeren koekenpan tegen je snoet geslagen"-gevoel intreedt...
In de tussentijd heb ik een leuke quizvraag: "Hoeveel verstandskiezen kunnen aan 1 kaakkant voorkomen?" (dus linksboven, of rechtsboven, of linksonder, of rechtsonder) En nee, spieken op Tandartsplein of Tandarts.nl heeft in dit geval geen enkele zin ;-)
In de tussentijd heb ik een leuke quizvraag: "Hoeveel verstandskiezen kunnen aan 1 kaakkant voorkomen?" (dus linksboven, of rechtsboven, of linksonder, of rechtsonder) En nee, spieken op Tandartsplein of Tandarts.nl heeft in dit geval geen enkele zin ;-)
dinsdag 19 juli 2005
Sea-bert, eh band
De mensen die mij een beetje kennen weten dat ik niet zo van boten hou (lees: ik haat die rotdingen). Al op het pontje tussen Amsterdam en Amsterdam-Noord word ik wat onrustig (lees: bloednerveus en mild-hysterisch) en voel ik mij niet geheel prettig (lees: unbeetjuhmissuluk). Mijn enige echte boottocht (tussen ergens-in-het-noorden en Vlieland, zo´n jaar of 12 geleden) was dan ook een waar avontuur (lees: ik zat mosgroen op het dek te jammeren). Na die keer heb ik boten kunnen vermijden en beantwoord ik de vraag waarom ik me verre van ze houd met: “Een Poes en een klip, zijn de pest voor een schip!” Dit uiteraard met minzame glimlach, om het wat mysterieus te houden (lees: bij het woord boot voel ik de misselijkheid al opkomen en de glimlach is niet meer dan een onderdrukte antiperistaltische reflex).
Tja, en wat gebeurt er dan: Uitgerekend ik word verliefd op een freediver. En wat doen freedivers? Die duiken, vaak heel diep. En waar duiken ze dan heel diep? Midden op zee. En hoe komen ze midden op zee? Juist. Met. Een. Boot.
Volgende maand vertrekken Apneist en ik naar Zweden voor een freedivewedstrijd/vakantie, en ik vrees dat ik er écht niet onderuit kom: ik moet op een boot. Na wat lichte paniek en heen-en-weer-geren-zwaaiend-met-de-handen-boven-het-hoofd besloot ik dat dit toch het jaar van de doorbraak was en ik me moest vermannen, eh, vervrouwen, eh, verPOEZEN, dus heb ik vanmiddag bij de apotheek een setje Sea-bands opgehaald. Dat zijn een soort dikke haarelastiekjes met daarin een drukknopje, die je om je pols moet dragen. Drukpuntmassage (door dat knopje dus) zorgt ervoor dat je niet misselijk wordt.
Uiteraard ga ik ze testen op het pontje naar Noord. Ik ben zeer benieuwd! :-)
PS: helaas werken de Sea-bands niet tegen nervositeit ivm kaakchirurgische verstandskiesverwijdering morgen om 13:15, dus als u daarvoor op de goeie oude manier zou willen duimen…dan graag! Alvast bedankt!
Tja, en wat gebeurt er dan: Uitgerekend ik word verliefd op een freediver. En wat doen freedivers? Die duiken, vaak heel diep. En waar duiken ze dan heel diep? Midden op zee. En hoe komen ze midden op zee? Juist. Met. Een. Boot.
Volgende maand vertrekken Apneist en ik naar Zweden voor een freedivewedstrijd/vakantie, en ik vrees dat ik er écht niet onderuit kom: ik moet op een boot. Na wat lichte paniek en heen-en-weer-geren-zwaaiend-met-de-handen-boven-het-hoofd besloot ik dat dit toch het jaar van de doorbraak was en ik me moest vermannen, eh, vervrouwen, eh, verPOEZEN, dus heb ik vanmiddag bij de apotheek een setje Sea-bands opgehaald. Dat zijn een soort dikke haarelastiekjes met daarin een drukknopje, die je om je pols moet dragen. Drukpuntmassage (door dat knopje dus) zorgt ervoor dat je niet misselijk wordt.
Uiteraard ga ik ze testen op het pontje naar Noord. Ik ben zeer benieuwd! :-)
PS: helaas werken de Sea-bands niet tegen nervositeit ivm kaakchirurgische verstandskiesverwijdering morgen om 13:15, dus als u daarvoor op de goeie oude manier zou willen duimen…dan graag! Alvast bedankt!
maandag 18 juli 2005
Boombrieven
In de Onkruid van juli/augustus las ik het volgende artikel over het "Brieven aan de boom"-project, iets waarvan ik wilde dat ik het zelf bedacht had. Vandaar dat ik het even met jullie deel! :-)
"Een kastanjeboom met een brievenbus"
Door: Marlies Mielekamp
De oude, knoestige kastanje in het Julianapark staat er al 150 jaar. Hij heeft heel veel meegemaakt, maar weet alleen wat er in zijn omgeving is gebeurd. De laatste tijd ziet de boom steeds meer culturen om zich heen en hoort dat mensen steeds verder reizen. Ook de boom wil graag zijn horizon verbreden en weten wat er in de hoofden en harten van mensen leeft. Wij, vier vrouwen van 19 tot 41 jaar van kunstcollectief Het Vliegend Paard, willen de boom daarbij een handje helpen. Daarom hebben we op de winterwende 2004 een knalrode brievenbus voor de boom gezet waar mensen brieven heen kunnen sturen. De beweging die mensen naar de boom kunnen maken is een uitnodiging in verbinding te gaan met hun eigen heelheid en hun verbondenheid met de natuur. Een boom is een plek van stilte waar ervaringen van mensen worden ontvangen zonder dat er geoordeeld of veroordeeld wordt. In de mediawereld van kranten en tv wordt die oordeelloze ruimte die er tussen mensen en ander leven is, vaak vergeten. In het begin vonden we het moeilijk de brieven te lezen die aan de kastanje waren gericht. Maar de brieven zijn ook deel van een kunstproject, dus we maken ze wel open. Behalve als er expliciet op staat dat dat niet mag. Sommige mensen schrijven anoniem, anderen vermelden zelfs hun telefoonnummer. Laatst zaten er kleine snippertjes papier in de bus met "ik haat Tim, Jens" erop. Er zijn ook brieven met gedichten die de boom of de natuur bezingen. En van mensen die hun leven beschrijven. Ook zitten er brieven in met wensen van kinderen zoals dat oma of opa beter mag worden. Er is een persoon die iedere week in het Servisch aan de boom schrijft. Dat is een briefwisseling tussen haar en haar moeder. Zij schrijft aan de boom dingen die ze niet aan andere mensen kan vertellen omdat ze te zwaar voor de ander zijn. De boom kan het volgens haar wel dragen. Volgend voorjaar maken we met al die brieven een kunstwerk dat in de buurt van de boom tentoongesteld gaat worden.
Het Vliegend Paard
Brieven aan de boom graag naar:
De Kastanjeboom
Waldeck Pyrmontsingel 69a
6524 BA Nijmegen
"Een kastanjeboom met een brievenbus"
Door: Marlies Mielekamp
De oude, knoestige kastanje in het Julianapark staat er al 150 jaar. Hij heeft heel veel meegemaakt, maar weet alleen wat er in zijn omgeving is gebeurd. De laatste tijd ziet de boom steeds meer culturen om zich heen en hoort dat mensen steeds verder reizen. Ook de boom wil graag zijn horizon verbreden en weten wat er in de hoofden en harten van mensen leeft. Wij, vier vrouwen van 19 tot 41 jaar van kunstcollectief Het Vliegend Paard, willen de boom daarbij een handje helpen. Daarom hebben we op de winterwende 2004 een knalrode brievenbus voor de boom gezet waar mensen brieven heen kunnen sturen. De beweging die mensen naar de boom kunnen maken is een uitnodiging in verbinding te gaan met hun eigen heelheid en hun verbondenheid met de natuur. Een boom is een plek van stilte waar ervaringen van mensen worden ontvangen zonder dat er geoordeeld of veroordeeld wordt. In de mediawereld van kranten en tv wordt die oordeelloze ruimte die er tussen mensen en ander leven is, vaak vergeten. In het begin vonden we het moeilijk de brieven te lezen die aan de kastanje waren gericht. Maar de brieven zijn ook deel van een kunstproject, dus we maken ze wel open. Behalve als er expliciet op staat dat dat niet mag. Sommige mensen schrijven anoniem, anderen vermelden zelfs hun telefoonnummer. Laatst zaten er kleine snippertjes papier in de bus met "ik haat Tim, Jens" erop. Er zijn ook brieven met gedichten die de boom of de natuur bezingen. En van mensen die hun leven beschrijven. Ook zitten er brieven in met wensen van kinderen zoals dat oma of opa beter mag worden. Er is een persoon die iedere week in het Servisch aan de boom schrijft. Dat is een briefwisseling tussen haar en haar moeder. Zij schrijft aan de boom dingen die ze niet aan andere mensen kan vertellen omdat ze te zwaar voor de ander zijn. De boom kan het volgens haar wel dragen. Volgend voorjaar maken we met al die brieven een kunstwerk dat in de buurt van de boom tentoongesteld gaat worden.
Het Vliegend Paard
Brieven aan de boom graag naar:
De Kastanjeboom
Waldeck Pyrmontsingel 69a
6524 BA Nijmegen
Knof
Afgelopen zaterdagavond heb ik gegeten bij Restaurant Look in Rotterdam. Zoals de naam al doet vermoeden, is (bijna) alles daar bereid met knoflook. Veel knoflook! Sterker nog, een van hun voorgerechten is een hele knoflook uit een baker (dat is een lollig stenen stolpdingetje). Ja, dat klinkt heftig en misschien zelfs vies, maar het is verbazingwekkend lekker! Als hoofdgerecht ging ik voor een iets minder knofferige Doradefilet (da´s een vis), de moedige mensen gingen voor de kip met 15 teentjes knoflook. Als desert kan er normaal gesproken gekozen worden voor knoflookijs, maar aangezien we met een groep waren kregen we een fijn stukje appelstrudel met ijs.
Het eetgedeelte is meer dan dik in orde, maar ook de sfeer en bediening is erg prettig: het is allemaal heel ontspannen zonder dat het slordig wordt, en je krijgt het gevoel dat je wat hun betreft de hele nacht mag blijven zitten, erg fijn!
Hoe lang je na het eten naar knof blijft ruiken kan ik helaas niet precies aangeven, maar ik kreeg vandaag geen klachten in ieder geval!
Het eetgedeelte is meer dan dik in orde, maar ook de sfeer en bediening is erg prettig: het is allemaal heel ontspannen zonder dat het slordig wordt, en je krijgt het gevoel dat je wat hun betreft de hele nacht mag blijven zitten, erg fijn!
Hoe lang je na het eten naar knof blijft ruiken kan ik helaas niet precies aangeven, maar ik kreeg vandaag geen klachten in ieder geval!
zaterdag 16 juli 2005
Meeloper
En ook in Huize Poelekie werd vanochtend om 9:55 HP and the HBP afgeleverd door een fijne postbezorgmeneer...
vrijdag 15 juli 2005
Opklaringen in het lage drukgebied
De poezenmanier en de fijne reacties hebben mij al behoorlijk uit mijn “buuh!”-gevoel getrokken, en om te bewijzen dat ook periodes van leed (in mijn ogen) hilarische conversaties kunnen opleveren, een exclusief stukje TomPoes telefoongesprek:
Tom: "...Vreemd he, hoe je in verschillende stemmingen anders over dezelfde persoon kunt denken..."
Poes: "...Ja, jij wenst mij ook wel eens het graf in..."
Tom: "...Ja, maar dat is volstrekt legitiem!"
Poes: "Ja, dat is zo. Ik wens mezelf ook regelmatig het graf in, het schiet alleen niet zo op!"
Tom: "Het lijkt me dan ook helemaal geen leuke bestemming..."
Poes: "Nou, in ieder geval leuker dan op vakantie naar Benidorm!"
Tom: "Ja, daar noem je ook iets!"
Tom: "...Vreemd he, hoe je in verschillende stemmingen anders over dezelfde persoon kunt denken..."
Poes: "...Ja, jij wenst mij ook wel eens het graf in..."
Tom: "...Ja, maar dat is volstrekt legitiem!"
Poes: "Ja, dat is zo. Ik wens mezelf ook regelmatig het graf in, het schiet alleen niet zo op!"
Tom: "Het lijkt me dan ook helemaal geen leuke bestemming..."
Poes: "Nou, in ieder geval leuker dan op vakantie naar Benidorm!"
Tom: "Ja, daar noem je ook iets!"
donderdag 14 juli 2005
Poelekie is een sjembek dat zeurt…
…maar ze weet niet watskeburt, oftwel: Het is weer zover! We zitten weer eens in een fase hier in Huize Poelekie. Nouja, technisch gezien zit alleen Poelekie zelf in die fase, maar aangezien de katten niets te mauwen hebben en alleen in een fase zitten ook zo eenzamig is, zitten we dus gezellig gedrieën in een fase. (Volgt u het nog? ;-P)
Waar die fase specifiek door veroorzaakt wordt daar zijn we nog niet over uit, maar hij kenmerkt zich door gevoelens van mild tot semi-hevig onbehagen, het zogenaamde “straks-valt-de-hemel-op-mijn-kop”-gevoel. Het lijkt een beetje op het post-examen-lagedrukgebied met bijbehorende identiteitscrisis en imagoprobleem.
Symptomen zijn piekeren, een writersblock (ok, eigenlijk meer precies een “dit-kan-ik-niet-op-het-internet-zetten-wegens-te-prive-en-bovendien-navelstaarderig-geleuter”-block), algehele twijfels over de te volgens koers met betrekking tot het leven in het algemeen (denk: levensbeschouwing, carrière en intermenselijke relaties) en in het bijzonder (denk: kattevoer, belasting en haarkleur), een allesoverheersend gevoel van “alles moet anders” gekoppeld aan blinde veranderpaniek en het als een berg opzien tegen kleine (piep)klusjes met als gevolg uitstelgedrag, wat weer leidt tot onbehagen, stress en gepieker, en zo is het cirkeltje rond!
Tel daarbij nog wat spoken uit het verleden op die uiteraard simultaan hun (rot)kop opsteken en u kunt begrijpen dat we hier collectief de kluts kwijt zijn. De poezen “héndelen" (zoals dat in modern Amsterdams zo mooi heet) deze situatie door stoicijns poezig te wezen, veel te slapen en te wachten tot het over gaat, terwijl ik tot nu toe zelfhulpwhatever-lezend verwoedde pogingen doe niet volledig door te draaien, iets wat gezien dit geraaskal duidelijk niet erg succesvol is… misschien moet ik de methode van de poezen maar eens proberen…
Waar die fase specifiek door veroorzaakt wordt daar zijn we nog niet over uit, maar hij kenmerkt zich door gevoelens van mild tot semi-hevig onbehagen, het zogenaamde “straks-valt-de-hemel-op-mijn-kop”-gevoel. Het lijkt een beetje op het post-examen-lagedrukgebied met bijbehorende identiteitscrisis en imagoprobleem.
Symptomen zijn piekeren, een writersblock (ok, eigenlijk meer precies een “dit-kan-ik-niet-op-het-internet-zetten-wegens-te-prive-en-bovendien-navelstaarderig-geleuter”-block), algehele twijfels over de te volgens koers met betrekking tot het leven in het algemeen (denk: levensbeschouwing, carrière en intermenselijke relaties) en in het bijzonder (denk: kattevoer, belasting en haarkleur), een allesoverheersend gevoel van “alles moet anders” gekoppeld aan blinde veranderpaniek en het als een berg opzien tegen kleine (piep)klusjes met als gevolg uitstelgedrag, wat weer leidt tot onbehagen, stress en gepieker, en zo is het cirkeltje rond!
Tel daarbij nog wat spoken uit het verleden op die uiteraard simultaan hun (rot)kop opsteken en u kunt begrijpen dat we hier collectief de kluts kwijt zijn. De poezen “héndelen" (zoals dat in modern Amsterdams zo mooi heet) deze situatie door stoicijns poezig te wezen, veel te slapen en te wachten tot het over gaat, terwijl ik tot nu toe zelfhulpwhatever-lezend verwoedde pogingen doe niet volledig door te draaien, iets wat gezien dit geraaskal duidelijk niet erg succesvol is… misschien moet ik de methode van de poezen maar eens proberen…