…maar ze weet niet watskeburt, oftwel: Het is weer zover! We zitten weer eens in een fase hier in Huize Poelekie. Nouja, technisch gezien zit alleen Poelekie zelf in die fase, maar aangezien de katten niets te mauwen hebben en alleen in een fase zitten ook zo eenzamig is, zitten we dus gezellig gedrieën in een fase. (Volgt u het nog? ;-P)
Waar die fase specifiek door veroorzaakt wordt daar zijn we nog niet over uit, maar hij kenmerkt zich door gevoelens van mild tot semi-hevig onbehagen, het zogenaamde “straks-valt-de-hemel-op-mijn-kop”-gevoel. Het lijkt een beetje op het post-examen-lagedrukgebied met bijbehorende identiteitscrisis en imagoprobleem.
Symptomen zijn piekeren, een writersblock (ok, eigenlijk meer precies een “dit-kan-ik-niet-op-het-internet-zetten-wegens-te-prive-en-bovendien-navelstaarderig-geleuter”-block), algehele twijfels over de te volgens koers met betrekking tot het leven in het algemeen (denk: levensbeschouwing, carrière en intermenselijke relaties) en in het bijzonder (denk: kattevoer, belasting en haarkleur), een allesoverheersend gevoel van “alles moet anders” gekoppeld aan blinde veranderpaniek en het als een berg opzien tegen kleine (piep)klusjes met als gevolg uitstelgedrag, wat weer leidt tot onbehagen, stress en gepieker, en zo is het cirkeltje rond!
Tel daarbij nog wat spoken uit het verleden op die uiteraard simultaan hun (rot)kop opsteken en u kunt begrijpen dat we hier collectief de kluts kwijt zijn. De poezen “héndelen" (zoals dat in modern Amsterdams zo mooi heet) deze situatie door stoicijns poezig te wezen, veel te slapen en te wachten tot het over gaat, terwijl ik tot nu toe zelfhulpwhatever-lezend verwoedde pogingen doe niet volledig door te draaien, iets wat gezien dit geraaskal duidelijk niet erg succesvol is… misschien moet ik de methode van de poezen maar eens proberen…
Geen opmerkingen :
Een reactie posten