Vierkante wielen

De mensen die vanochtend zo rond half 8 bij Amsterdam CS stonden en vonden dat het heien wel heel vroeg begon kan ik geruststellen: het was geen gehei, het was uw aller Poelekie de Vries die ter aarde stortte!

In een vlaag van ochtendlijke overmoed zette ik een volkomen overbodig sprintje in om de 24 te halen. Als een kruising tussen Johan Cruyff en Rudolph Nurejev rende en hupste ik op matig hoge hak over de natte scheve tegels, opstapjes en andere opbrekingen, tot ik met een halve voet op een natte en dus extreem glibberige tramrail landde: ZWIEP! BAM!

Ja, dat deed pijn!

Sterker nog, dat doet nog steeds pijn: ik zit hier met een opgezette groenblauwe knie én een vandaag al voor de tweede keer ingetapede poot te tiepen. De fysio beweert dat ik over twee weken weer “gewoon alles kan doen”. Vooralsnog denk ik slechts “Au!” en ga ik maar extra vroeg mijn poezennest in.

Droominterpretatie

Wat zou het kunnen betekenen dat ik tijdens een spontaan middagdutje droom dat ik met obsessieve vasthoudendheid tweedehandswinkels afstruin op zoek naar blauwe, mp3-speler grote Super NES-systems?

*rent heen en weer en gilt: "Ik ben GÉK! In de poezenkop! Toktoktok! Blwlwlwlwlwl!" ;-)*

Fijn weekend!

Na deze periode van contemplatie, knoopdoorhakkerij en ook wel wat weemoed (waarover later misschien meer) was het tijd voor wat ouderwetse vrolijkheid. Gisterochtend kwam ik dan ook na een hoogst moeizame treinreis (“Goedemorgen, dames en heren. We kunnen nog niet vertrekken want we hebben geen machinist. Excuses voor de overlast!”) aan in een niet nader te noemen stad. Behalve dat dit de woonplaats van The Big Kahuna is, is het ook de plek waar de co-assistent zijn co-schap oogheelkunde volgt.

Aangezien het niemand een barst interesseert welke winkels we bezocht hebben, wil ik slechts de door ons vers ontdekte eetgelegenheid promoten: Het Volkshuis Deventer. In deze rookvrije gelegenheid, tevens werk/leerbedrijf voor mensen met een verstandelijke beperking, kun je biologisch lunchen en dineren. Wegens (middel)grote honger hebben wij ons op de (zeer smakelijke) uitsmijter kaas gestort, maar ook de appeltaart zag er, zo in het voorbijgaan, fijn uit. Ik vrees dat we nog een keertje terug moeten komen…

’s Avonds chanteerde ik The Big Kahuna tot het mij terugrijden naar Amsterdam (ik reed heen, zij moest weer terug), wat het afscheid nemen van de co-assistent misschien niet minder moeilijk, maar wel stukken minder dramatisch maakte. Wij zijn namelijk nogal van het jammerend afscheid nemen op perrons* en zo zonder perron vergaten we zowaar te jammeren.

Vandaag ontdekte ik (gelukkig ná het douchen) dat mijn verwarming het niet meer deed en ik ook geen heet water meer had. Na onszelf wat moed ingehapt te hebben bij het La Place dingie van de ondertussen niet meer zo nieuwe bieb hebben Kattenfluisteraar T. en ik binnen recordtempo uitgevogeld hoe de CV-ketel ontlucht en bewaterd** moest worden, waardoor het hier nu weer fijn warm is en het water ook weer bijna kokend uit de kraan komt.

Zo, nu nog even een bakje thee en dan maar vlug mijn nest in. *trekt poezenpyjama aan*

* Ja, ook als we elkaar twee dagen later alweer zien. Ja, wij zijn aanstellers. ;-)

** Misschien is het een idee als ik dat ontluchten en bewateren eens in mijn agenda zet voor volgend jaar, scheelt weer wat “oh-shit-hoe-moest-het-ook-alweer-straks-issie-écht-stuk!”-stress… Zie, ik word nog wel eens georganiseerd en volwassen. Echt waar! ;-)

Knoop, type: doorgehakt

De holtes zijn eindelijk meukvrij, waardoor het vroege opstaan, het uit elkaar houden van 7 identiek uitziende, maar anders hetende labformulieren en het heel interessant uitspreken van diverse TLA’s me stukken minder moeite kost.

Nu ik tijdens de heen- en terugreis niet halfsnurkend tegen het tramraampje geplakt zit, kom ik zowaar aan wat contemplatie toe. Daar was het wel weer eens hoog tijd voor, want hoewel ik misschien een richtingsloze malloot lijk, valt dat eigenlijk enorm mee. Ik heb gewoon een boel dingen op mijn “zou ik nog graag willen doen”-lijst én een panische angst voor het “Talking heads”-gevoel: je dabbert maar wat doelloos door het leven tot je plots op een dinsdagmiddag door paniek overvallen wordt: “How did I get here?”

De enige manier om dit vóór te zijn, is eens in de zoveel tijd sleutelen aan mijn “vijfjarenplan” (leuk dat Oost-Europese genenpakket!) zoals ik het gekscherend noem: waar “sta” ik (qua huis, werk, persoonlijke ontwikkeling en dergelijke) wat “houd” ik, waar houd ik mee op en wat wil ik nog gaan doen. Met als extra aandachtsgebieden “Wat wil ik worden als ik later groot ben?” en “Wat doe ik met mijn haar?” ;-)

Mijn haar blijft bij gebrek aan inspiratie voorlopig maar even hetzelfde en wat ik wil worden als ik later groot ben, daar ben ik nog niet helemaal uit. Wel heb ik besloten NaNoWriMo dit jaar maar eens over te slaan. Geen fut, geen inspiratie, geen zin. Volgend jaar misschien weer. In plaats van me scheel te schrijven ga ik met de co-assistent op weekendbreak naar een niet nader te noemen badplaats en met The Big Kahuna naar een stoot tentoonstellingen. Hell, nu ik na 3 jaar eindelijk eens een nieuwe biebpas geregeld heb, ga ik misschien spontaan nog een paar boeken lezen ook! ;-)

PS: Totaal niet gerelateerd, maar ik kon hem jullie niet onthouden: Een Grote Witte Zwemkater! Klik ook even op het filmpje, in actie is hij zo mogelijk nóg geweldiger! *poinkt wat*

Het heerst...

a.k.a. "Kahuna logic"

*trrrrinnngggg!*
Poelekie de Vries, ernstig nasaal: "Poelekie hier!"
The Big Kahuna: "Ah, Poelekie! Hoest?"
PdeV: "Dou, dooruit da baar: *kuch*!"
TBK: "Haha, erg grappig...maar je klinkt inderdaad belazerd. Ben je ziek?"
PdeV: "Dijnolteontstehking..."
TBK: "Oh, dat heerst!"
PdeV, licht geïrriteerd: "Dat deg dje dou ALDIJD als ik ziek bem!"
TBK, zich van geen kwaad bewust: "Jamaar, er héérst toch ook altijd wel iets?!"

Tegen deze logica kon ik uiteraard niets inbrengen... *snuit*

Meer Kahuna/Poelekie vindt u hier en hier, daar, daar en ook nog daar.