Ondertussen, in Huize Poelekie...

Yup, ik zit er (hier schreef ik er ook al eens over) weer eens middenin:



Deze keer zelfs met een randje



Kortom, de vrolijkheid moet met een zoeklicht gezocht worden hier in Huize Poelekie. Dit weekend was er nog een lichtpuntje in de vorm van wijvenfilm dansfilm Step Up 2, die Meneer de Poes en ik te midden van een hilarisch meelevend (joelen! klappen! juichen!) publiek hebben bekeken. Misschien moet ik er nóg maar een keertje heen dan...

Overenthousiast

Poelekie tegen zichzelf: "Nee, het is géén goed idee om met blote benen de straat op te gaan en op zoek te gaan naar een buitenbad. Nee, ook niet stiekem!"

It's a wrap!

En gelukkig ging het ook soepeler: ik bracht mijn laatste dagen bij mijn huidige baan zowaar volledig huil-vrij door. Absoluut een verdienste gezien mijn, voornamelijk “afscheid neem”-gerelateerde, extreme jankerd-zijn. Zelfs toen ik cadeautjes, een halve toespraak, een bos bloemen én een taart kreeg hield ik het droog. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik ná het verlaten van het pand wel twee tranen geplengd heb, maar dat was pas op donderdagmiddag 17.00 uur. *is trots op zichzelf* ;-P

Het meest aandoenlijk/hilarische afscheid was van een al geruime tijd óverduidelijk opvallend onopvallend met mij flirtend kind heerschap uit 1983(!): hij vond het jammer dat er "nu er eindelijk een leuk meissie werkte, ze weer wegging"! Ik vond het zó schattig dat ik hem maar niet verteld heb hoe(veel) oud(er) ik ben…

De komende week houd ik vakantie (lees: houd ik me bezig met het wat concreter voorbereiden van mijn aankomende eindexamen), daarna begin ik aan een nieuwe baan. Hetzelfde ziekenhuis, maar een ander gebouw, en naar wat ik hoor een totaal andere wereld. Ik ben benieuwd!

Sómmige ochtenden...

Soms heb ik van die dagen: ik word wakker en denk: "Ik moet gewoon blijven liggen!". Vanochtend was zo'n ochtend, maar ja, ik werd verwacht, dus na wel 3 (!) hele uren slaap sleepte ik me toch maar mijn nest uit. Dat had ik beter niet kunnen doen, want eenmaal bij de bushalte bleek mijn strippenkaart op. De verkoopmeneer was nogal eh, rielekst, wat resulteerde in een sprintje om nog op tijd de tram te halen met bijna Brinta-in-de-neus en aspiratie tot gevolg. Dat laatste is IC-humor. Nevermind.

Toen ik eindelijk in de tram zat bleek mijn mp3-speler AWOL. Nu is mijn mp3-speler niet gewoon een mp3-speler, maar datgene wat ’s ochtends in de tram het verschil maakt tussen leuke, gezellige zen-Poelekie en een naar strotten grijpende “Ik beuk zo je harses door die ruit als je nog 1 keer je f*cking neus ophaalt”-Poelekie. Oei...

Gelukkig voor mijn medepassagiers begaf de tram vóór ons het bij de Munt al, waardoor ik uiteindelijk zo druk was met via slinkse wegen op mijn werk terecht komen dat ik niet eens tijd had om me te ergeren aan stom geklets, geknisper en (gruwel!) neusophalerij.

De rest van de dag viel gelukkig mee, en met een volle strippenkaart, mp3-speler in de tas en zometeen een boel slaap zou het morgenochtend toch een stuk soepeler moeten gaan, gok ik zo...

Levensvreugdbevorderend weer

Neemt bij u de levensvreugd ook exponentieel toe zodra de zon begint te schijnen? Hier in Huize Poelekie hebben we zin in fladderwapperjurken, zwembad en feestjes, Holly Golightly-style. De hysterisch grote zonnebril heb ik al binnen (Oh, H&M, how I love thee!), nu nog wachten tot het warm wordt. En iemand een feestje geeft natuurlijk.