Cultureel verantwoord

Het grote voordeel van Amsterdam is dat er altijd wat te doen is. Dit is meteen ook het grote nadeel van Amsterdam, want juist omdát er zoveel te doen is, merk ik dat er bij mij een soort oververzadiging ontstaat die ervoor zorgt dat ik juist niks doe. Afgelopen zaterdag echter besloten Meneer de Poes en ik in het kader van Valentijnsdag naar het Planetarium van Artis te gaan, waar een speciale voorstelling was over de liefdesverhalen van Griekse goden die aan de sterrenhemel terug te vinden zijn. Ik heb al eerder een cursus Sterrenkunde gevolgd bij Artis en het was leuk om de sterren nu eens vanuit een andere insteek belicht te zien. Ook leuk was dat sommige mensen hun kinderen (zelfs een baby!) meegenomen hadden naar deze toch als “romantisch uitje”-gepromote avond.

Gistermiddag kwam The Big Kahuna mij oppikken op mijn werk. Na mijn kantoor (en nu houd ik er écht over op) en mijn collega’s geshowd te hebben, gingen we op pad richting stad. Nadat ik me door een behandeltafel heen had laten chiroprakken was het tijd voor een hapje bij Metz & Co (fijn uitzicht!) en een bezoekje aan Tassenmuseum Hendrikje. Dit museum is een paar jaar geleden van Heel Ver Weg (= Amstelveen) naar de Herengracht verhuisd: tasverslaafden hebben geen excuus meer om er niet heen te gaan. Voor de mensen met fondsen die willen investeren (lees: mensen met geld die iets eigenlijk-te-duurs willen kopen): ze verkopen in de museumwinkel ook prachtige designtassen.

Ook vandaag waren we cultureel op dreef: eerst zijn we naar de Avedon-tentoonstelling in FOAM geweest, die zeer de moeite waard is voor iedereen en een must voor zwart-wit/mode/foto/stijl/kunst/artiesten/realisme/portretten-liefhebbers (eigenlijk ook iedereen dus). Tip is wel om zo vroeg mogelijk te gaan, aangezien FOAM niet heel groot is + de tentoonstelling erg populair = lange rijen buiten, en zo warm is het nu ook weer niet. Helemaal enthousiast gingen we vervolgens richting Museum Willet - Holthuysen. Dit prachtige, volledig ingerichte Amsterdamse grachtenpand is an sich al een bezoek waard. En nee, u zult niet de enige zijn die bij binnenkomst de onbedwingbare behoefte voelt “Yup, doe maar!” te roepen alsof u het pand wilt kopen: ik moet me elke keer weer bedwingen om de poezen te bellen dat ze hun koffers moeten inpakken.

Van nu tot en met 29 maart aanstaande is er een tentoonstelling van waaiers uit de collectie van mejuffrouw Isabella van Eeghen. Ik weet niet of het aan de naam ligt, maar net als deze Isabella was ook mejuffrouw Van Eeghen erg intelligent, gedreven en enorm van zichzelf en laat ik daar nou een gigantisch zwak voor hebben...

Na al dit museumbezoek voel ik me weer helemaal cultureel opgeladen en ik denk zelfs dat ik dit weekend zowaar mijn crappy kunstwerk dat hier al maanden op afronding wacht ga afmaken! *gaat alvast tubes verf zoeken*