Reservebankgemauw

Ik begin te begrijpen waarom voetballers die op de reservebank zitten zo veel mauwen: het is ontzettend moeilijk om gefocust te blijven op je aankomende taak als je niet weet wanneer het eindelijk zo ver is. Voor wie dit te cryptisch vindt: ik ben aan het solliciteren en dat is werkelijk stómvervelend.

Ik weet dat ik nog helemaal niet zo lang aan het solliciteren ben en dat ik heus wel een baan krijg, maar het is de onzekerheid over het “wanneer” waar mijn humeur onder te lijden heeft. In tegenstelling tot bij een opleiding, waar je gewoon een startdatum krijgt en tot die tijd kan doen wat je zelf wilt, zit ik nu vast op die reservebank. Ik kan feitelijk niets inplannen (vakantie bijvoorbeeld) omdat ik per direct beschikbaar wil zijn.

Daarnaast ben ik natuurlijk afhankelijk van vacatures, op dit moment is er even niets. Dat duurt nooit lang weet ik uit ervaring (er zijn een boel plekken waar medisch secretaressen nodig zijn hier in Amsterdam e.o.), maar in de tussentijd zit ik met dat knagende “ikzoueigenlijkaanhetsolliciterenmoetenzijn”-gevoel. Er zullen vast wel situaties in het leven zijn waarbij het voordelig is om een neuroot te zijn, maar dit is er duidelijk geen ;-)

Zodra ik in de fase “brief schrijven – uitnodiging – gesprek” zit, vind ik het allemaal al een stuk minder erg: ik heb dan ten minste het gevoel dat ik iets concreets DOE.

Voorlopig zit er niets anders op dan maar weer een rondje langs de vacaturesites te maken en me in de tussentijd te bekwamen in de kunst van het “niets”doen... *”Oohm!”-t wat*

Dit is overigens de enige keer dat ik hierover mauw, de eerstvolgende keer dat het woord "baan" op LogPoes verschijnt is als ik er daadwerkelijk één heb, want ik ben behalve zo neurotisch als de pieps en een gay-e, biologisch etende, geitenwollen, street etjs/emo-sok ook zo bijgelovig als het maar kan. Dat u het even weet! ;-)