Aangezien ik mijn stem volledig kwijt ben, communiceerde ik via Skypechat met The Big Kahuna. En zoals u weet (zo niet, kijk dan hier, hier, hier, daar en daar) hebben wij geregeld de meest hilárische gesprekken:
Poelekie de Vries: "Aloha?"
The Big Kahuna: "Ik zie het schermpje. Vraag: was je bij de huisarts en wat zei hij/zij?"
P de V: "Yesss! We zijn chattende!"
P de V: "Ik was bij de huisarts en die zei: totale stemrust. Vind je het niet hi-lá-risch?"
TBK: "Dat lijkt me een goed idee. Hoe voel je je verder?"
P de V: "'t Gaat. Ik ben gewoon erg moe de hele tijd, dat gehoest hangt me de strot (ha!) uit en zolang ik niet praat doet het geen pijn gelukkig."
TBK: "Nou dat is dan iig iets. Wat heb je verder gedaan, geslapen?"
P de V: "Ja, voornamelijk. Ben nu aan het contempleren wat ik met de rest van mijn leven ga doen als ik later groot ben. Ik overweeg tourmanaging. ;)"
TBK: "Ha, ha, dat overweeg je wel eens vaker!! Maar dat lijkt me niet zo'n goed idee: altijd stressen en droog brood."
P de V: "Ik zag nl. dat de LOI een HBO-cursus Crisismanagement aanbiedt... ;-P"
TBK: "Nee, geen cursus meer: mijn doekoe is op. :-)"
P de V: "Je moet vooral ook flink kunnen schreeuwen en met een koevoet om kunnen gaan. En een basgitaar kunnen techen. Ik ben 100% geschikt voor de job!" *gniffelt*
TBK: "Dat flink kunnen schreeuwen valt, zeker nu, een beetje tegen. Die koevoet is wel een pluspunt, die heb je al."
P de V: "Ik bedoel maar!"
zaterdag 27 februari 2010
dinsdag 23 februari 2010
3 shows, 3 dagen, 1 verslagje
Het concert van Florence and the Machine gisteravond was de afsluiter van mijn hachelijke "3 concerten in 3 dagen"-avontuur. Ik weet niet hoe het komt dat bands die ik leuk vind altijd in dezelfde week komen en niet in de overige 51 weken die een jaar telt, maar ik heb besloten dat maar gewoon als een feit te accepteren.
Het eerste concert in de reeks was La Roux, u weet wel, die band die zó eighties klinkt dat het weer modern wordt (© @Breyten). Ja, die met dat haar. We waren netjes op tijd voor het voorprogramma, maar zodra ik de eerste tonen hoorde keek ik verschrikt naar Breyten en zei (krijste, meer) naar Breyten: "Oh mijn Poezenneus, nee! Het is dezelfde band als bij Noisettes!". En daar wil ik het eigenlijk maar gewoon bij laten. U weet wel, in het kader van "Niets positiefs te melden? Houd uw kattensnoet!".
Over het publiek heb ik ook een boel te mauwen, ik zal proberen het kort te houden: heeft u een frottage-fetish? Vindt u het fijn om in uw gezicht geschreeuwd te worden? Platgedrukt? Ja? Dan heeft u zaterdagavond de avond van uw leven gemist! Het dieptepunt (of hoogtepunt, zo u wil) van de avond was de duwmalaise bij de garderobe: er zijn diverse moshpits waar ik frisser uitgekomen ben. Dit alles zette wel een domper op het verder overigens prima concert. Zangeres Elly (ja, die met dat haar) is ontwapenend schattig, kan zingen (niet geheel onbelangrijk) en doet een bril-jant dansje.
Op zondagavond ging ik met Meneer de Poes naar Cobra Starship. They don't care if they're a guilty pleasure for you, maar ik durf ervoor uit te komen: ik ben woestfan van Cobra Starship, de band ooit door iemand ergens op het internet (lees: geen idee meer wie) omschreven als "a party in your pants". En dat was het! De kleine zaal van de Melkweg was goed gevuld, maar geen geduw, getrek, geschreeuw, voordringerij of biergespetter. Iedereen (jong, oud, fans, ouders) danste, zong, sprong, threw their fangs up en zei "Sorry!" als ze per ongeluk tegen je opbotsten in hun enthousiasme. Ik overwoog na afloop van het concert mijn baan op te zeggen en de rest van mijn leven te slijten als hun merchgirl, zo gaaf was het.
Maandag was het tijd voor Florence en, niet geheel onbelangrijk, een coladate met efasemdarmaour! Ik had me al ingesteld op een "Hoi-ben-jij-misschien-die-en-die-oh-nee-je-bent-gewoon-aan-het-twitteren, excuses"-zoektocht, maar nog voordat we (Breyten, Lunapuella en ik) goed en wel uit de jas waren, werden we al door Efasemdarmaour gespot. Vanuit onze zitplek voor-de-kijkers-thuis-rechts (ook wel bekend als stage left) hadden we een perfect zicht op Florence. En haar machine. Zo had ze een heuse harpmeneer meegenomen en werd ik uiterst vrolijk van de epische coolheid én prachtige techniek (daar ontbreekt het nog wel eens aan helaas) van de bassist. Ook hier weer een gemeleerd publiek, van superfans met identiek haar tot "de oudere muziekliefhebber" tot een jochie wat waarschijnlijk niet veel ouder was dan 10, maar het hoogst sprong van iedereen in zijn rij. Florence zelf was en bleef echter de ster van de avond, om er maar even een keihard cliché tegenaan te gooien, want mensenkinderenwatkandíevrouwzingen!!! Het kwam letterlijk luid en duidelijk vanuit haar tenen. Echt bril-jant!
Concluderend kan ik stellen dat het een uiterst, uiterst geslaagd weekend was. :-)
Het eerste concert in de reeks was La Roux, u weet wel, die band die zó eighties klinkt dat het weer modern wordt (© @Breyten). Ja, die met dat haar. We waren netjes op tijd voor het voorprogramma, maar zodra ik de eerste tonen hoorde keek ik verschrikt naar Breyten en zei (krijste, meer) naar Breyten: "Oh mijn Poezenneus, nee! Het is dezelfde band als bij Noisettes!". En daar wil ik het eigenlijk maar gewoon bij laten. U weet wel, in het kader van "Niets positiefs te melden? Houd uw kattensnoet!".
Over het publiek heb ik ook een boel te mauwen, ik zal proberen het kort te houden: heeft u een frottage-fetish? Vindt u het fijn om in uw gezicht geschreeuwd te worden? Platgedrukt? Ja? Dan heeft u zaterdagavond de avond van uw leven gemist! Het dieptepunt (of hoogtepunt, zo u wil) van de avond was de duwmalaise bij de garderobe: er zijn diverse moshpits waar ik frisser uitgekomen ben. Dit alles zette wel een domper op het verder overigens prima concert. Zangeres Elly (ja, die met dat haar) is ontwapenend schattig, kan zingen (niet geheel onbelangrijk) en doet een bril-jant dansje.
Op zondagavond ging ik met Meneer de Poes naar Cobra Starship. They don't care if they're a guilty pleasure for you, maar ik durf ervoor uit te komen: ik ben woestfan van Cobra Starship, de band ooit door iemand ergens op het internet (lees: geen idee meer wie) omschreven als "a party in your pants". En dat was het! De kleine zaal van de Melkweg was goed gevuld, maar geen geduw, getrek, geschreeuw, voordringerij of biergespetter. Iedereen (jong, oud, fans, ouders) danste, zong, sprong, threw their fangs up en zei "Sorry!" als ze per ongeluk tegen je opbotsten in hun enthousiasme. Ik overwoog na afloop van het concert mijn baan op te zeggen en de rest van mijn leven te slijten als hun merchgirl, zo gaaf was het.
Maandag was het tijd voor Florence en, niet geheel onbelangrijk, een coladate met efasemdarmaour! Ik had me al ingesteld op een "Hoi-ben-jij-misschien-die-en-die-oh-nee-je-bent-gewoon-aan-het-twitteren, excuses"-zoektocht, maar nog voordat we (Breyten, Lunapuella en ik) goed en wel uit de jas waren, werden we al door Efasemdarmaour gespot. Vanuit onze zitplek voor-de-kijkers-thuis-rechts (ook wel bekend als stage left) hadden we een perfect zicht op Florence. En haar machine. Zo had ze een heuse harpmeneer meegenomen en werd ik uiterst vrolijk van de epische coolheid én prachtige techniek (daar ontbreekt het nog wel eens aan helaas) van de bassist. Ook hier weer een gemeleerd publiek, van superfans met identiek haar tot "de oudere muziekliefhebber" tot een jochie wat waarschijnlijk niet veel ouder was dan 10, maar het hoogst sprong van iedereen in zijn rij. Florence zelf was en bleef echter de ster van de avond, om er maar even een keihard cliché tegenaan te gooien, want mensenkinderenwatkandíevrouwzingen!!! Het kwam letterlijk luid en duidelijk vanuit haar tenen. Echt bril-jant!
Concluderend kan ik stellen dat het een uiterst, uiterst geslaagd weekend was. :-)
woensdag 17 februari 2010
Jammer
Vroeger in Sesamstraat had je een sketch met één van de Muppets en de letter M. De letter M koeieneerde de uiterst geduldige muppet op diverse manieren, tot die het helemaal zat was. De letter M probeerde het daarna goed te maken door kopjes te geven, maar de muppet zei: "Dat maak je nooit meer goed". Bij ons thuis was dat jarenlang een, meestal komisch gebruikte, quote, maar naarmate ik ouder word (geworden ben), merk ik dat ik zoals de muppet ben: ik bereik, meestal later dan vroeger, een punt waarop het klaar is. En dan maak je het nooit meer goed.
Ik ben wel eens sub-assertief genoemd, conflict-ontwijkend. Zou kunnen. Zelf zie ik het (uiteraard! ;-p) anders: redelijke mensen begrijpen je direct als je rustig aangeeft bepaald gedrag vervelend te vinden. Ze bieden hun excuses aan en stoppen met het gedrag. Probleem opgelost, even goede (of slechte) vrienden.
De mensen die na duidelijke uitleg doorgaan met drammen, sarren en irriteren, zijn onredelijk. Daar zou ik in theorie béndes energie in kunnen steken, emailconversaties en mediationgesprekken mee kunnen voeren, maar waarom zou ik? Ik vind het totale verspilling van energie en levensvreugd. Elk moment verspild met vruchteloze pogingen mensen proberen te overtuigen om je elementair beschaafd te behandelen is tijd die je nooit meer terug krijgt. Tijd waarin jeop Twitter had kunnen zitten nuttige dingen had kunnen doen. Daar mis je werkelijk niets aan, aan dat soort mensen.
Jammer wordt het, als je een geweldige groep hebt, waar 1 zo'n type tussen zit, die bovendien zijn pijlen continu op jou richt. Ik heb lang geprobeerd het te negeren en ook (hoewel tegen mijn hierboven beschreven principes) tegen te strijden. Deze week, toen deze persoon níet aanwezig was bij de groepsmeeting, werd me duidelijk welke stempel deze persoon normaal gesproken op de bijeenkomsten drukt en hoe drainerend dat soort bijeenkomsten daardoor voor mij worden. En alsof er een eekhoorn een gloeilamp aandeed, wist ik dat ik ermee moest stoppen. Ik wil niet praten, ik wil geen excuses, ik wil gewoon niets meer met die persoon te maken hebben. Klaar.
Normaal gesproken heb ik na het doorhakken van zo'n knoop een bijna euforisch gevoel van opluchting, maar deze keer helaas niet. Opstappen betekent namelijk ook afscheid nemen van alle andere groepsgenoten. En hoewel dat verdrieterige knaaggevoel uiteindelijk heus wel weer over gaat, vind ik het waarschijnlijk de rest van mijn leven jammer. Zo ontzettend jammer.
Ik ben wel eens sub-assertief genoemd, conflict-ontwijkend. Zou kunnen. Zelf zie ik het (uiteraard! ;-p) anders: redelijke mensen begrijpen je direct als je rustig aangeeft bepaald gedrag vervelend te vinden. Ze bieden hun excuses aan en stoppen met het gedrag. Probleem opgelost, even goede (of slechte) vrienden.
De mensen die na duidelijke uitleg doorgaan met drammen, sarren en irriteren, zijn onredelijk. Daar zou ik in theorie béndes energie in kunnen steken, emailconversaties en mediationgesprekken mee kunnen voeren, maar waarom zou ik? Ik vind het totale verspilling van energie en levensvreugd. Elk moment verspild met vruchteloze pogingen mensen proberen te overtuigen om je elementair beschaafd te behandelen is tijd die je nooit meer terug krijgt. Tijd waarin je
Jammer wordt het, als je een geweldige groep hebt, waar 1 zo'n type tussen zit, die bovendien zijn pijlen continu op jou richt. Ik heb lang geprobeerd het te negeren en ook (hoewel tegen mijn hierboven beschreven principes) tegen te strijden. Deze week, toen deze persoon níet aanwezig was bij de groepsmeeting, werd me duidelijk welke stempel deze persoon normaal gesproken op de bijeenkomsten drukt en hoe drainerend dat soort bijeenkomsten daardoor voor mij worden. En alsof er een eekhoorn een gloeilamp aandeed, wist ik dat ik ermee moest stoppen. Ik wil niet praten, ik wil geen excuses, ik wil gewoon niets meer met die persoon te maken hebben. Klaar.
Normaal gesproken heb ik na het doorhakken van zo'n knoop een bijna euforisch gevoel van opluchting, maar deze keer helaas niet. Opstappen betekent namelijk ook afscheid nemen van alle andere groepsgenoten. En hoewel dat verdrieterige knaaggevoel uiteindelijk heus wel weer over gaat, vind ik het waarschijnlijk de rest van mijn leven jammer. Zo ontzettend jammer.
maandag 8 februari 2010
Puberteit kent geen eh, tijd
Dat geleuter over hoe de tijd sneller gaat naarmate je ouder bent is blijkbaar toch minder flauwekul dan ik altijd beweer, want hoewel ik het gevoel heb begin december te leven, zitten we alweer een eindje in februari. Wat overigens aan mijn uitgroei écht wel te zien was, maar goed, dat heb ik zaterdag even laten fixen, met als gevolg dat ik weer een hoogst onnatuurlijke roodharige ben. Voordat u "Foto!!!" gaat roepen: ik heb het geprobeerd, maar het ziet er bruinig uit.
Ondanks dat ik blijkbaar een bejaarde ben, heb ik ontzettend last van de puberteit. Behalve dat ik vandaag ongeveer *poink* ging toen de hotste dokter van het ziekenhuis tijdens een bespreking stof van me afklopte en een groot deel van de dag gewerkt heb met Gerard Way's gebabbel tijdens zijn alumnuslezing op mijn mp3-speler in mijn linkeroor *swoon*, lach ik me al weken zíek om dat nummer Sexy B*tch. Die TEKST!!! Dat menen ze toch niet, he? Da's toch gewoon een grap?
Het begint nog charmant: "She's nothing like a girl you've ever seen before". Niet dat dat volgens mij correct Engels is, maar goed, muggezift. Maar dan! "Nothing you can compare to your neighborhood < insert word for prositute that rhymes with "before" >". Dat moet toch de móeder alle backhanded compliments zijn?! En dan: "I'm trying to find the words to describe this girl without being disrespectful"... Kweenie hoor, als iemand over mij zou zeggen: "Je bent echt niet te vergelijken met mijn buurtsnollie", dan zou ik dat toch wel míld 'disrespectful' vinden, vooral als hij vervolgens 600 x zou zingen "Damn, she's a sexy b*tch". Té grappig! En absurd catchy, dat ook.
Ook té catchy is het nieuwe nummer van Rihanna, Rude Boy. Daarin blijkt dat Rihanna ook, maar dan op een zeer specifieke manier, last heeft van haar puberteit. Zoals u merkt zit ik behalve in mijn puberteit ook in een fase "synthesizer driven dance music" en in het kader daarvan het nummer wat al maanden in 't geniep mijn jam is:
Ondanks dat ik blijkbaar een bejaarde ben, heb ik ontzettend last van de puberteit. Behalve dat ik vandaag ongeveer *poink* ging toen de hotste dokter van het ziekenhuis tijdens een bespreking stof van me afklopte en een groot deel van de dag gewerkt heb met Gerard Way's gebabbel tijdens zijn alumnuslezing op mijn mp3-speler in mijn linkeroor *swoon*, lach ik me al weken zíek om dat nummer Sexy B*tch. Die TEKST!!! Dat menen ze toch niet, he? Da's toch gewoon een grap?
Het begint nog charmant: "She's nothing like a girl you've ever seen before". Niet dat dat volgens mij correct Engels is, maar goed, muggezift. Maar dan! "Nothing you can compare to your neighborhood < insert word for prositute that rhymes with "before" >". Dat moet toch de móeder alle backhanded compliments zijn?! En dan: "I'm trying to find the words to describe this girl without being disrespectful"... Kweenie hoor, als iemand over mij zou zeggen: "Je bent echt niet te vergelijken met mijn buurtsnollie", dan zou ik dat toch wel míld 'disrespectful' vinden, vooral als hij vervolgens 600 x zou zingen "Damn, she's a sexy b*tch". Té grappig! En absurd catchy, dat ook.
Ook té catchy is het nieuwe nummer van Rihanna, Rude Boy. Daarin blijkt dat Rihanna ook, maar dan op een zeer specifieke manier, last heeft van haar puberteit. Zoals u merkt zit ik behalve in mijn puberteit ook in een fase "synthesizer driven dance music" en in het kader daarvan het nummer wat al maanden in 't geniep mijn jam is: