Jawel lieve mensen, dat was hem, de #blogrevival! Toen ik het idee op twitter opperde tegen @estherdo konden we beiden (ik niet in ieder geval!) bevroeden dat er zó massaal en zo enthousiast op gereageerd zou worden. Ik dacht zelf dat er een stuk of 6 mensen mee zouden doen, maar bij de laatste telling zaten we op 75.
Er is flink geblogd, door sommigen zelfs meerdere keren per dag, over zeer diverse onderwerpen. Blijkbaar is het toch zo dat schrijverij geen gevalletje inspiration (#oohbaby), maar perspiration is: je gaat zitten en je schrijft.
Ik wil iedereen die geschreven en/of gereageerd heeft bedanken. Ik hoop dat er ook na deze week met enige regelmaat door u geschreven en bij elkaar gecomment blijft worden. En uiteraard nog even een extraspecial shout out voor mijn medeorganisatoren @estherdo en @_kouw, jullie zijn episch! *doet de tijgerswing richting slaapkamer en stort in bed*
vrijdag 27 mei 2011
donderdag 26 mei 2011
Poelekie goes to makeupschool - it's not over yet
Laat ik beginnen met een excuus aan mijn vaste lezers: sorry. U dacht dat u ervan af was (en ik eigenlijk ook), maar blijkbaar is het niet over totdat het over is. Althans, dat zegt Lenny Kravitz. Of eigenlijk Yogi Berra, maar die heeft er geen plakt-in-je-kop-nummer over gemaakt.
Voor de mensen die hier nieuw zijn: ik heb het afgelopen jaar een visagieopleiding gevolgd en dat ging Erg Moeizaam. Het hoe en waarom heb ik gedetailleerd beschreven in posts die te vinden zijn onder het label "Poelekie goes to makeupschool".
Samengevat: na een jaar geploeter en gebakkelei met mezelf, gebeurde datgene waar ik zo bang voor was: ik zakte voor mijn praktijktentamen. Niet als een baksteen, maar ik zat er tegen die tijd dusdanig emotioneel doorheen dat ik besloot geen hertentamen te doen. Ik schreef een afmeldingsmailtje naar mijn docente, jengelde op twitter dat ik mijn makeupkoffer in de gracht ging pleuren en verschool me een weekend onder een rots (lees: jankend in bed). Deze katachtige zou nooit meer een kwast in de pootjes nemen!
Maar zoals wel vaker in het leven van een LogPoes, lopen dingen anders dan gepland. Deze keer op leuke wijze: ik kreeg een uiterst lief en begripvol mailtje terug van de docente. Om een lang verhaal kort te maken: volgend jaar januari stroom ik opnieuw in, en ik heb er vertrouwen in dat het me dan, met een boel oefening en als ik mijn cool weet te behouden, wél gaat lukken. Modellen zijn dus weer van harte welkom!
Voor de mensen die hier nieuw zijn: ik heb het afgelopen jaar een visagieopleiding gevolgd en dat ging Erg Moeizaam. Het hoe en waarom heb ik gedetailleerd beschreven in posts die te vinden zijn onder het label "Poelekie goes to makeupschool".
Samengevat: na een jaar geploeter en gebakkelei met mezelf, gebeurde datgene waar ik zo bang voor was: ik zakte voor mijn praktijktentamen. Niet als een baksteen, maar ik zat er tegen die tijd dusdanig emotioneel doorheen dat ik besloot geen hertentamen te doen. Ik schreef een afmeldingsmailtje naar mijn docente, jengelde op twitter dat ik mijn makeupkoffer in de gracht ging pleuren en verschool me een weekend onder een rots (lees: jankend in bed). Deze katachtige zou nooit meer een kwast in de pootjes nemen!
Maar zoals wel vaker in het leven van een LogPoes, lopen dingen anders dan gepland. Deze keer op leuke wijze: ik kreeg een uiterst lief en begripvol mailtje terug van de docente. Om een lang verhaal kort te maken: volgend jaar januari stroom ik opnieuw in, en ik heb er vertrouwen in dat het me dan, met een boel oefening en als ik mijn cool weet te behouden, wél gaat lukken. Modellen zijn dus weer van harte welkom!
woensdag 25 mei 2011
Poezen bij de dokter
Toepasselijk plaatje op de poezenscheurkalender vandaag, want het was tijd voor het jaarlijkse controlebezoek van Rood en Les-Mioux. Kattenfluisteraar T. was, net als vorig jaar, zo lief om te helpen tillen. Deze keer gingen we om en om, aangezien Rood bij een vorig dierenartsbezoek een van de twee kattenmanden gesloopt had en ik eh, gewoon geen tweede gekocht heb tot nu toe. Geen idee waarom.
Maar goed, de mand kwam uit de kast, Rood keek wat onvrolijk maar verstopte zich niet, Kattenfluisteraar T. kwam amechtig aangerend, kat in 't bakkie, op naar de dierenarts. Daar bleek dat Rood voor een bijna 21-jarige (volgende maand!) met (doet u even mee?) diabetes, bronchiteuze neigingen, een aangeboren hartruis die je 5 huizen verder hoort, onder-pijnstiller-pijnvrije artritis, staar-waarmee-je-niet-mag-autorijden én een schildklier die het langzaam begeeft, in een uitstékende conditie verkeert! Hij kreeg complimenten over zijn uitzonderlijk schone tanden en zijn oren waren ook prima. Wel werd wat ik eigenlijk al wist, bevestigd: zien doet hij niet meer echt. Hij reageert wel op licht en donker en ook gerichte beweging in zijn blikveld ziet hij nog, maar verder doet hij het toch voornamelijk op de neus, de oren en de snor. Het enige wat onveranderlijk is, is zijn on-ver-woest-ba-re humeur. Ik zeg het nogmaals: die kearel heeft De Levensvreugd, niet te geloven.
Kat weer in 't bakkie, terug naar huis, bakje water drinken, Les-Mioux in het mandje en weer op pad. Ook Les-Mioux, die in oktober 16 wordt, bleek geheel gezond. Het mysterie van het plotse wondje aan zijn hand werd ook opgelost: hij had een ingegroeide nagel. Die hij overigens zonder morren liet knippen. Ik voelde me mild-schuldig dat ik het niet gezien had toen ik zijn hand bekeek, maar de dierenarts verzekerde me dat het bij katten notoir lastig te zien is, omdat ze er gewoon keihard op doorlopen. Wat een boel verklaart.
Eenmaal thuis werd er door de poezen traditioneel mild-luid geklaagd over het leed wat ik ze aandoe en wat een vreselijk iemand ik toch ben, waar ze zich nu al een flink aantal uren bezighouden met een poging het wereldrecord simultaan langslapen te verbreken. Stelletje huisdieren. ♥!
dinsdag 24 mei 2011
Hoe ik het voor elkaar krijg...
Afgelopen december was het weer eens tijd voor Nieuw Haar. Nou ja, éigenlijk is het bij mij om de zoveel dagen tijd voor Nieuw Haar, maar in het kader van doe-nou-eens-volwassen, verf-dat-haar-niet-stuk en zeur-The Big Kahuna-niet-zo-aan-haar-kop, wissel ik tegenwoordig nog maar 1 keer per jaar, zo rond mijn verjaardag, van haarkleur. Afgelopen december ging ik voor mooi rood met fijne streupen.
Dat beviel uitstekend! Ik had die kleur eerder gehad en vroeg me, toen ik bij de kapper vandaan kwam, serieus af waarom ik toch op een andere kleur overgegaan was. Toen ik later die week mijn kussensloop, mijn handdoek, de badkamermuur en eh, eigenlijk alles waarmee mijn haar in aanraking was gekomen, terugzag, wist ik het weer: het geeft af. En niet alleen geeft het af, het dondert ook met een noodgang je haar uit. Na twee weken was ik vaal oranje gestreept; Rood keek mij met dédain aan.
Gelukkig ben ik geen stranger to adventures in home cosmetology zoals we dat in goed Amsterdams zeggen, dus ik verfde mijn strepen bij. So far, so good. Toen werd het april, en zonniger. Vervolgens kreeg ik een realiseer/besef-moment: ik hang deze zomer in Californië rond en daar is het zo mogelijk nóg zonniger. En om nou elke 3 dagen rode smurrie in je haar te zitten smeren, nah.
Goed! Nieuwe kleur! Standaard procedure: blondeerwassinkje, heftigste rood eruit, koper verven. Fluitje van een cent. De kapster begon te wassen. Wassen. Wassen. Maar in plaats van dat mijn haar lichter werd, werd het feller. Chemisch fröbeltje. Na 3 kwartier inwerken was mijn uitgroei (ik ben zwart) blond en waren mijn voormalige rode strepen fel roze. Ja, daar heb ik een foto van gemaakt:
Je zou het niet zo kunnen krijgen als je het zou willen. Na 4 uur, 3 kleuringen en een bijna-huilbui van de kapster die dit in haar 26-jarige carrière nog nooit had meegemaakt, kwam ik met een nette koperkleur de salon uit. Mijn haar voelt alleen helaas aan als kapotgeblondeerd stro. Misschien is het een idee mijn "op mijn 50e scheer ik mijn kop kaal en neem ik een pruik!"-plan een jaar of 15 te vervroegen... Ik denk er nog even over.
Dat beviel uitstekend! Ik had die kleur eerder gehad en vroeg me, toen ik bij de kapper vandaan kwam, serieus af waarom ik toch op een andere kleur overgegaan was. Toen ik later die week mijn kussensloop, mijn handdoek, de badkamermuur en eh, eigenlijk alles waarmee mijn haar in aanraking was gekomen, terugzag, wist ik het weer: het geeft af. En niet alleen geeft het af, het dondert ook met een noodgang je haar uit. Na twee weken was ik vaal oranje gestreept; Rood keek mij met dédain aan.
Gelukkig ben ik geen stranger to adventures in home cosmetology zoals we dat in goed Amsterdams zeggen, dus ik verfde mijn strepen bij. So far, so good. Toen werd het april, en zonniger. Vervolgens kreeg ik een realiseer/besef-moment: ik hang deze zomer in Californië rond en daar is het zo mogelijk nóg zonniger. En om nou elke 3 dagen rode smurrie in je haar te zitten smeren, nah.
Goed! Nieuwe kleur! Standaard procedure: blondeerwassinkje, heftigste rood eruit, koper verven. Fluitje van een cent. De kapster begon te wassen. Wassen. Wassen. Maar in plaats van dat mijn haar lichter werd, werd het feller. Chemisch fröbeltje. Na 3 kwartier inwerken was mijn uitgroei (ik ben zwart) blond en waren mijn voormalige rode strepen fel roze. Ja, daar heb ik een foto van gemaakt:
Je zou het niet zo kunnen krijgen als je het zou willen. Na 4 uur, 3 kleuringen en een bijna-huilbui van de kapster die dit in haar 26-jarige carrière nog nooit had meegemaakt, kwam ik met een nette koperkleur de salon uit. Mijn haar voelt alleen helaas aan als kapotgeblondeerd stro. Misschien is het een idee mijn "op mijn 50e scheer ik mijn kop kaal en neem ik een pruik!"-plan een jaar of 15 te vervroegen... Ik denk er nog even over.
maandag 23 mei 2011
We zijn begonnen!
Na een poosje Moeizame Moeizaam begint het er zowaar op te lijken dat dingen weer wat beginnen te rollen in Huize Poelekie. Zo slonk mij to do lijst in 1 week tijd met maar liefst 47 items, wist de bezorger van Selectvracht na 8 keer zoeken tóch mijn huis te vinden met als gevolg dat ik verrukkelijk ruik en schreef ik zowaar de al in maart toegezegde blogpost voor @marcokalnenek af, die u hier kunt lezen.
De Blogrevivalweek is vanochtend vrij explosief van start gegaan. Nooit geweten dat er zoveel ochtendmensen op de wereld zijn! Nou ja, eigenlijk weet ik dat best, maar dat ontken ik het liefst zo hard mogelijk.
Na op elk gelezen blogstukje een comment te hebben achtergelaten, de twitterlijst min of meer bijgewerkt te hebben (mocht u niet in de lijst staan, maar er wel in willen, laat het even weten), streng aangekeken te zijn door zowel @_kouw als @Estherdo en óók nog eens boodschappen te hebben gedaan, zit ik nu achter mijn computer met mijn glaasje vlierbloesemlimonade.
Ik realiseer me dat de kans significant is dat u hier voor het eerst bent. Mocht dat zo zijn dan heet ik u van harte welkom op LogPoes! Hier vindt u in het kort wie ik ben en waarom, waarom en wanneer LogPoes begonnen is, hier staat wat ik onder andere doe en dit zijn (een deel van) mijn bloghebbende vriendjes.
Mocht u nog vragen hebben, stel ze gerust in de comments, want zoals ik eerder vandaag in een reactie bij met-k.com zei:
"Zelf reageer(de) ik zelden, omdat ik vaak het gevoel heb dat ik niets toe te voegen heb aan wat er al staat in het stuk zelf/de comments. Daarnaast vind ik het zelf niet heel belangrijk dat mensen reageren, wat denk ik komt omdat ik gestart ben op papier. Op een stuk in een krant of blad krijg je zelden een reactie. De behoefte aan interactie zit er blijkbaar niet zo ingebakken. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik comments niet LEUK vind! Voordat ik collectief ge-commentshunned word! :-D"
Dat u het even weet. :-) Fijne blogweek allemaal!
ETA voor de volledigheid: hier onderin ook nog een comment & antwoord.
De Blogrevivalweek is vanochtend vrij explosief van start gegaan. Nooit geweten dat er zoveel ochtendmensen op de wereld zijn! Nou ja, eigenlijk weet ik dat best, maar dat ontken ik het liefst zo hard mogelijk.
Na op elk gelezen blogstukje een comment te hebben achtergelaten, de twitterlijst min of meer bijgewerkt te hebben (mocht u niet in de lijst staan, maar er wel in willen, laat het even weten), streng aangekeken te zijn door zowel @_kouw als @Estherdo en óók nog eens boodschappen te hebben gedaan, zit ik nu achter mijn computer met mijn glaasje vlierbloesemlimonade.
Ik realiseer me dat de kans significant is dat u hier voor het eerst bent. Mocht dat zo zijn dan heet ik u van harte welkom op LogPoes! Hier vindt u in het kort wie ik ben en waarom, waarom en wanneer LogPoes begonnen is, hier staat wat ik onder andere doe en dit zijn (een deel van) mijn bloghebbende vriendjes.
Mocht u nog vragen hebben, stel ze gerust in de comments, want zoals ik eerder vandaag in een reactie bij met-k.com zei:
"Zelf reageer(de) ik zelden, omdat ik vaak het gevoel heb dat ik niets toe te voegen heb aan wat er al staat in het stuk zelf/de comments. Daarnaast vind ik het zelf niet heel belangrijk dat mensen reageren, wat denk ik komt omdat ik gestart ben op papier. Op een stuk in een krant of blad krijg je zelden een reactie. De behoefte aan interactie zit er blijkbaar niet zo ingebakken. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik comments niet LEUK vind! Voordat ik collectief ge-commentshunned word! :-D"
Dat u het even weet. :-) Fijne blogweek allemaal!
ETA voor de volledigheid: hier onderin ook nog een comment & antwoord.
dinsdag 17 mei 2011
Blogrevival 2011!
En na de buuh gaan we naar de yay: volgende week is het Blogrevival-week! Voor wie denkt WTF!? zie deze blogpost van Esther. Voor de deelnemende blogs zie de blogrol van _kouw. Als u ook wilt meedoen *poinkt "Doen! Doen! Doen!"* dan kunt u zich aanmelden door een comment achter te laten, me te tweetten of een mail te sturen naar melodica@xs4all.
zondag 15 mei 2011
Poelekie goes to makeupschool - einde oefening
Hoewel ik weinig zin heb om deze post te schrijven, doe ik het toch maar even voor de volledigheid: mijn praktijktentamen afgelopen woensdag ging slecht en ik ben, zoals ik al verwachtte, gezakt.
Ik heb besloten geen hertentamen te doen. Los nog van het feit dat het tijd en geld kost (het hertentamen is in Middelburg), geloof ik niet dat ik wat ik in de afgelopen 9 maanden niet onder de knie gekregen heb, in 10 dagen wél onder de knie krijg. En na een jaar lang het gevoel hebben dat ik maar wat aanbeun en diverse lessen plus een praktijktentamen op de rand van tranen doorgeploegd te hebben, heb ik niet meer de emotionele reserves om het er maar op te wagen onder het motto "je weet nooit hoe een koe een haas vangt".
Dit alles neemt niet weg dat ik ontzettend, ontzettend verdrietig en teleurgesteld ben. Niet over het feit dat ik niet geslaagd ben, dat was terecht, want wat ik heb laten zien was gewoon slecht. Ik ben teleurgesteld in mezelf, omdat ik gehoopt had dat ik, als ik maar hard genoeg mijn best deed, toch op een niveau zou kunnen komen waarmee ik een diploma zou kunnen halen. Helaas is dat niet het geval gebleken, en op een gegeven moment moet je aan jezelf toegeven dat er dingen zijn waar je niet geschikt voor bent. Blijkbaar is dit iets wat ik niet kan. Au.
Ik heb besloten geen hertentamen te doen. Los nog van het feit dat het tijd en geld kost (het hertentamen is in Middelburg), geloof ik niet dat ik wat ik in de afgelopen 9 maanden niet onder de knie gekregen heb, in 10 dagen wél onder de knie krijg. En na een jaar lang het gevoel hebben dat ik maar wat aanbeun en diverse lessen plus een praktijktentamen op de rand van tranen doorgeploegd te hebben, heb ik niet meer de emotionele reserves om het er maar op te wagen onder het motto "je weet nooit hoe een koe een haas vangt".
Dit alles neemt niet weg dat ik ontzettend, ontzettend verdrietig en teleurgesteld ben. Niet over het feit dat ik niet geslaagd ben, dat was terecht, want wat ik heb laten zien was gewoon slecht. Ik ben teleurgesteld in mezelf, omdat ik gehoopt had dat ik, als ik maar hard genoeg mijn best deed, toch op een niveau zou kunnen komen waarmee ik een diploma zou kunnen halen. Helaas is dat niet het geval gebleken, en op een gegeven moment moet je aan jezelf toegeven dat er dingen zijn waar je niet geschikt voor bent. Blijkbaar is dit iets wat ik niet kan. Au.
zondag 8 mei 2011
About a squirrel
Wie mij al een poosje volgt (zij het online of IRL) heeft mij vast wel een keer horen refereren aan "de eekhoorns" op een toon die impliceert dat iedereen weet waar ik het over heb. De laatste tijd blijkt met enige regelmaat dat dat niet het geval is. Daarom (en ook een beetje omdat ik momenteel blijkbaar een raaijtursblok heb terwijl ik niet eens geloof in het bestáán van raaijtursblok) is hier de Grote Eekhoorns In Mijn Kop-post die hopelijk alles duidelijk maakt.
Ik stel mij mijn hersens voor als een grote boom met daarin lades vól indexkaarten. Die indexkaarten worden beschreven, gecorrigeerd, gearchiveerd, opgezocht en, indien de informatie op het kaartje van toepassing is, hardop voorgelezen door een groep continu bewegende en kwetterende eekhoorns. Ze zijn ontzéttend efficiënt, maar houden werkelijk geen seconde hun klep dicht. Ja, dat is vermoeiend.
Ook voor de eekhoorns zelf trouwens, want ik denk altijd wel iets. Met enige regelmaat flipt er een eekhoorn volledig vanwege de té hoge werkdruk en brult: "Ik ga naar Tenerife!", waarop hij zijn koffer pakt en vertrekt. Zijn werk wordt over het algemeen vlotjes door een andere eekhoorn (die net fris terug is van vakantie in Tenerife) overgenomen. Dit verklaart waarom dingen die ik niet uit mijn geheugen kan opdiepen, na een paar uur plots boven komen. Een van de eekhoorns laat af en toe een kaartenbak vallen, met overal dwarrelende kaartjes en extreme warrigheid mijnerzijds tot gevolg.
Voor wie nu denkt dat ik werkelijk ~batshit insaaane~ ben: valt wel mee. Dit is slechts een leutige manier waarop ik aan mensen die geen last hebben van Continu Denken kan uitleggen hoe het nadenktechnisch voelt om mij te zijn. Overigens ben ik door Echte Dokters getest op (onder andere) ADHD en ADD en dat schijn ik niet te hebben. Niet dat íemand op deze aarde, inclusief ikzelf, dat gelooft, maar soit.
Hoe ik aan het beeld van de boom met lades kwam, ontdekte ik in het Dalì museum in Parijs, maar waarom het eekhoorns zijn, bleef lang een mysterie. Tot The Big Kahuna een paar weken geleden tijdens het opruimen mijn oude kinderbordje tegenkwam:
Ik stel mij mijn hersens voor als een grote boom met daarin lades vól indexkaarten. Die indexkaarten worden beschreven, gecorrigeerd, gearchiveerd, opgezocht en, indien de informatie op het kaartje van toepassing is, hardop voorgelezen door een groep continu bewegende en kwetterende eekhoorns. Ze zijn ontzéttend efficiënt, maar houden werkelijk geen seconde hun klep dicht. Ja, dat is vermoeiend.
Ook voor de eekhoorns zelf trouwens, want ik denk altijd wel iets. Met enige regelmaat flipt er een eekhoorn volledig vanwege de té hoge werkdruk en brult: "Ik ga naar Tenerife!", waarop hij zijn koffer pakt en vertrekt. Zijn werk wordt over het algemeen vlotjes door een andere eekhoorn (die net fris terug is van vakantie in Tenerife) overgenomen. Dit verklaart waarom dingen die ik niet uit mijn geheugen kan opdiepen, na een paar uur plots boven komen. Een van de eekhoorns laat af en toe een kaartenbak vallen, met overal dwarrelende kaartjes en extreme warrigheid mijnerzijds tot gevolg.
Voor wie nu denkt dat ik werkelijk ~batshit insaaane~ ben: valt wel mee. Dit is slechts een leutige manier waarop ik aan mensen die geen last hebben van Continu Denken kan uitleggen hoe het nadenktechnisch voelt om mij te zijn. Overigens ben ik door Echte Dokters getest op (onder andere) ADHD en ADD en dat schijn ik niet te hebben. Niet dat íemand op deze aarde, inclusief ikzelf, dat gelooft, maar soit.
Hoe ik aan het beeld van de boom met lades kwam, ontdekte ik in het Dalì museum in Parijs, maar waarom het eekhoorns zijn, bleef lang een mysterie. Tot The Big Kahuna een paar weken geleden tijdens het opruimen mijn oude kinderbordje tegenkwam:
woensdag 4 mei 2011
Expeditie Middelburg
Aangezien ik op dinsdagochtend 3 mei om 11 uur aan mijn theoretische examen moest beginnen, besloten The Big Kahuna en ik al een dag eerder naar Middelburg af te reizen om daar wat rond te hangen. Foto's van onze expeditie kunt u hier zien.
Het examen ging overigens mwah: ik moest tekenen en dat kan ik dus niet. En dan niet een beetje niet, maar "ach, wat zielig! Deze 4-jarige kan niet zo goed tekenen"-niet. Wat waarschijnlijk ook een deel van mijn sores op makeupschool verklaart, maar laten we het daar niet over hebben. Na afloop van het examen had ik er dan ook mild de pest in, en wat werkt er dan beter dan via de laptop van The Big Kahuna over de waaiurless van de Middelburgse bibliotheek een laptop bestellen? Niets, dus dat was wat ik deed. Hierna bezochten we het Zeeuws museum, wat zeer de moeite waard was. Dus als u in de buurt bent: gaan!
Overigens hoorde ik vandaag dat ik voor het tentamen geslaagd ben, dus dat hebben we in ieder geval achter de rug. Yay!
Het examen ging overigens mwah: ik moest tekenen en dat kan ik dus niet. En dan niet een beetje niet, maar "ach, wat zielig! Deze 4-jarige kan niet zo goed tekenen"-niet. Wat waarschijnlijk ook een deel van mijn sores op makeupschool verklaart, maar laten we het daar niet over hebben. Na afloop van het examen had ik er dan ook mild de pest in, en wat werkt er dan beter dan via de laptop van The Big Kahuna over de waaiurless van de Middelburgse bibliotheek een laptop bestellen? Niets, dus dat was wat ik deed. Hierna bezochten we het Zeeuws museum, wat zeer de moeite waard was. Dus als u in de buurt bent: gaan!
Overigens hoorde ik vandaag dat ik voor het tentamen geslaagd ben, dus dat hebben we in ieder geval achter de rug. Yay!