Summer Bloggin' Dag 39: Raar gedrag

Zoals u weet, is intermenselijk contact in mijn leven met enige regelmaat een bron van extreem gedoe, en vaak ook een bron van ergernis en totaal onbegrip.

Ik hoopte altijd dat, als ik maar ouder zou worden, ik automatisch meer inzicht zou krijgen in het gedrag van anderen, maar helaas lijkt het erop dat hoe ouder ik word en hoe meer ik meemaak, hoe minder ik ervan snap. Desondanks blijf ik stug proberen enige logica te ontdekken in voor mij volkomen onbegrijpelijk gedrag.

Daarom wil ik het vandaag eens hebben over de Enorm Stellige Wispeltuur. U kent ze misschien wel, die types die continu en ongevraagd enorm stellig beweren dat ze iets nooooooooooit (meer) gaan doen, dat iedereen die het wél doet stom, dom en achterlijk is en geen principes heeft. Dit kan gaan om zaken zoals kinderen (“Ik haaaat die vieze strontbonken!”), een Facebook nemen (“Vreeeselijk!”), weer met Miepje praten (“Noooit meeeer!”), op kampeervakantie gaan (“Paupervolk!”), gehaktballen eten (“Mooord!”), krijgt u een beeld?

Sowieso zijn dat soort mensen al dodelijk vermoeiend, want leven en laten leven, mensen. Wil je geen kinderen? Nou, wees blij dat dat tegenwoordig kan, niets zo verdrietig als ongewenste kinderen. Wil je geen Facebook? Ik ook niet. Ik heb er dan ook geen, zoals ik ook niet kampeer en ook geen vlees eet. Hoeft verder niemand last van te hebben.

Tot zover vermoeiend en irritant, maar nog te volgen. Maar dan komt het punt waarop ik de logica volledig bijster raak: de Enorm Stellige Wispeltuur die op maandag nog enorm stellig anti-Facebook/Miepje/kamperen/vlees/kinderen was, verkondigt op dinsdag blij “Eindelijk een Feesboek!” te hebben, weer BFF’s te zijn met Miepje (“Me Skatje!”), “Fijjjjn!” te gaan kamperen, terwijl ze een “Hmm, lekkuuur!” gehakballetje eet. En ja, “Hai! Ik ben zwanger en wuh sijn dur sooooh blaaai meeeeh!” heb ik ook wel eens meegemaakt. En waag het niet verrast of verbaasd te zijn, laat staan te vragen waar deze plotselinge omslag vandaan komt, want dan krijg je een kribbige of zelfs agressieve reactie.

Dit vind ik dus raar gedrag.

Natuurlijk mag iemand van mening veranderen, zo heb ik nu ook een smartphone, na er jarenlang geen gewild te hebben. En het leven zonder kat bleek dusdanig geen kat aan dat Clark hier nu woont. Maar ik heb dan ook nooit beweerd dat mensen met een smartphone grote asociale idioten zijn of dat katten kut zijn. Waar komt toch die vreemde stelligheid vandaan? Wat is er mis met “dit is niet voor mij, maar you do you”?

Er zal vast wel iemand komen met de “het is een gevalletje ‘The lady doth protest too much, methinks’” uitleg, maar kom op mensen, na de middelbare school (karaktertechnisch ook niet mijn beste tijd – understatement van de eeuw) zijn we daar toch wel een beetje overheen gegroeid? Ik zou mezelf niet meer serieus kunnen nemen als ik op maandag stellig zou beweren dat ik honden haat (doe ik niet, slechts een voorbeeld) en op dinsdag een “Oeh! Puppy!” zou aanschaffen. En als ik dat wel zou doen, dan zou ik begrijpen dat andere mensen hierover verrast of verbaasd zouden zijn, en daar vragen over zouden stellen.

Hoe meer ik erover nadenk, hoe curieuzer ik het hierboven beschreven gedrag vind. Hypocriet ook, en onbetrouwbaar. Want ruim volwassen mensen die plots als een blad aan een boom omslaan wat betreft hun luid verkondigde “principes”, kunnen ook van de ene op de andere dag zonder opgaaf van reden besluiten dat ik plots de stomste stommerd ben die ooit gestomd heeft. En ja, dat is mij in het verleden al eens precies zo overkomen, wat maakt dat ik veel moeite heb dit type mens serieus te nemen, laat staan te vertrouwen.

Maar goed, mijn trust issues aside, nu de tempeh vraag: waarom doen mensen dit? Mocht u een antwoord hierop hebben, dan kunt u die in het reactievakje mikken. Ik ben u bij voorbaat al uiterst dankbaar!