Het langverwachte middelgrote Londenverslag mét 92 foto's!

Op woensdagochtend 9 september namen The Big Kahuna en ik een vliegtuig op Schiphol dat ons vlotjes en met een landing van 4,5 op de Schaal van Stort (1 is vederlicht, 10 is niet meer na te vertellen) op Heathrow deed belanden. Na een wat moeizame zoektocht naar de bus, een fijne busreis en een wederom wat moeizame zoektocht naar de Travelodge kwamen we uiteindelijk ruim op tijd terecht in said Travelodge.

“Ruim op tijd waarvoor?” hoor ik u denken. Ruim op tijd voor de open avond van de lokale universiteit aldaar, waar ik een afspraak had om opties voor een eventuele toekomstige master te bespreken. Uit de minstens 3 slagen om de arm die de vorige zin bevat, mag duidelijk zijn dat het allemaal heel erg misschien is.

Na de zeer informatieve avond liepen TBK en ik een paar straten verder naar de Riverside Vegetaria, waar ik gereserveerd had. Dit omdat het én TBK’s verjaardag was die avond én ik zowel vegetariër ben als glutenintolerant en je zonder uitzoekerij vooraf en/of een reservering ergens het grote risico loopt om nul komma nul nada nâks te kunnen eten nergens. Waardoor je aangewezen bent op die 3 gortdroge glutenvrije crackers uit je Noodrantsoen en da’s eh, stom. Wat zeker niet stom was, was de Riverside Vegetaria. Ik had zowaar keus! Mocht u in de buurt zijn/in de gelegenheid zijn een stukje om te rijden: aanrader.

De volgende dag hadden we nog wat tijd voordat een heuse trein ons naar Londen centrum zou brengen, dus we besloten een wandeling door het centrum van Kingston Upon Thames (want daar bevonden wij ons) te maken. Veel van wat wij daar zagen, heb ik vastgelegd dus dat ziet u zo meteen in de fotoserie voorbijkomen.

Na een comfortabele treinrit, een stukje metro en een loop die nu ik wist waar ik moest zijn plots een loopje bleek, kwamen we aan in hetzelfde fancy hotel bij Kensington Gardens waar ik vorig jaar al geweest was. Dit in het kader van “if it ain’t broken, don’t try to fix it” en natuurlijk ook wel een beetje vanwege “omhooggepleurd”.

Na onze spullen in de kast gemikt (ik)/gelegd (TBK) te hebben, liepen we naar Kensington Gardens, waar ik (oh, voorspelbaar!) 93,5% van de dierenpopulatie op de foto zette. Vrees niet, in de fotoserie ziet u hier nog nauwelijks iets van terug. Hoewel...

Uiteraard werd ook de Whole Foods bezocht en na een fikse omweg via “die weg over de Serpentine” kwamen we aan bij Ask Italian. Waar ik een fenomenaal lekkere glutenvrije pizza at. Waarom dat in Amsterdam toch nog steeds zo moeizaam is, is me een raadsel.

Overigens vond in dit restaurant het meest ultieme voorbeeld van mijn omhooggepleurdheid plaats: ik ging redelijk onoplettend zitten op een stoel en herkende toen MET MIJN ASS spontaan welke stoel het was. En nee, het was geen IKEA stoel, het was deze:

Zoals ik zei: omhooggepleurd.

Ondanks werkelijk EPISCHE zere voeten (en kuiten, en alles eigenlijk wel) gingen we de volgende dag, het was ondertussen vrijdag, richting Oxford Street. Hoewel ik in Kingston al een paar dingen van mijn lijst had kunnen strepen (Superdrug FTW!), wilde ik nog even langs Boots, Lush, Liberty en Floris. Bij Boots liet ik een cosmeticatester uit mijn handen vallen, waardoor mijn handen ónder de zwarte oogschaduw kwamen te zitten, maar ik vond wel de palette die ik wilde en scoorde die met korting (over mijn diepe liefde voor korting volgt zeer binnenkort een post).

Bij Lush kreeg ik die oogschaduw er gelukkig weer afgewassen. Ondanks een uiterst leuke verkoopster bleven we er maar kort: de stereo stond op level Terror en dat vind ik niet snel. Toen was het tijd voor een spud bij de Spud-U-like, waarna we met frisse moed en enthousiasme naar Liberty togen, waar ik zowaar een Rick Owens jasje aanraakte en géén 120 extra ponden uitgaf om een goodiebag te krijgen, hoewel dat laatste me heel veel moeite kostte.

Floris was maar een klein stukje verderop, maar oh-die-voeten. Bij Floris kocht ik een geheel nieuw (nou ja, voor mij dan) parfum waarvan ik hoop dat ik die, in tegenstelling tot mijn vorige (gelukkig bijna lege) Floris parfum, NIET op de granieten vloer van mijn badkamer kapot laat vallen.

Omdat mijn voorliefde voor sjeune dingen zich niet tot koopbare-al-dan-niet-oppervlakkigheden beperkt, togen we naar The National Gallery, waar we alles bekeken wat er te bekijken was. Omdat The National Portrait Gallery letterlijk om de hoek zit, pakten we die ook nog even mee.

Daarna strompelden we door mij veel te toeristisch gebied (SOHO) naar Bibimbap voor bibimbap. Er stond een middellange rij, maar aangezien wij op dat moment alles prima vonden, als er maar niet gelopen hoefde te worden, bleven we staan en waren we na zo’n 20 minuten al aan de beurt. Ook wat betreft bibimbap mag Amsterdam wel eens with the program getten, want in Tilburg schijn je het wel te kunnen eten. Ik bedoel maar.

De zater- en tevens laatste dag sleepten we ons eerst naar Whole Foods voor een hapje, dat we in Kensington Gardens opaten. Hier sloegen we een clubje Nederlandse dames gade, die blijkbaar nog nooit IRL een eekhoorn meegemaakt hadden: de ene mevrouw hield de eekhoorn haar broodje voor, “Misschien neemt hij wel een hapje!”. Iedereen die wél eens een eekhoorn IRL heeft meegemaakt, kan voorspellen wat er toen gebeurde: de eekhoorn griste met fikse kracht het broodje uit haar hand en ging in de dichtstbijzijnde boom proberen uit te vogelen hoe hij dat veel te grote broodje op kon eten, terwijl een aantal kraaien al in de aanslag zaten om dat broodje van hem te jatten. Wat ze uiteindelijk ook gelukt is. #eekhoornzonderbroodje

Na al dit avontuur kropen we zo ongeveer naar het Victoria and Albert Museum, waar we wat van de algemene collectie bekeken, waar mijn tattoo herkend én sjeun bevonden werd door een medewerkster (yay!) en waar we een tentoonstelling over schoenen en pijn bekeken. Dat vonden we wel passend, gezien de staat van de onze.

Toen liepen we op semi-moeizame wijze terug naar ons hotel, waar we onze koffers pakten en naar de metro gingen, die ons na 4 keer overstappen op Heathrow afzette, waarvandaan we met een hop, skip en jump weer in Amsterdam terechtkwamen.

De (uiteraard weer eens hoogst onvolledige) fotoserie die bij dit verhaal hoort, kunt u hier (click!) vinden. Ik heb er ook al dan niet leutige onderschriften bij geschreven, zowel in het Nederlands als in het Engels, zodat u een beetje weet waar u bent in het verhaal. Dan rest mij nog u een fijn weekend toe te wensen en tot woensdag, hier op LogPoes!