De Studie (het wat, het hoe en het waarom)

Normaal gesproken beperk ik inhoudelijke verhandelingen over De Studie tot mijn Engelse blog, maar ik bedacht dat het Voor De Volledigheid misschien wel een plan was om het allemaal in detail hier op LogPoes uiteen te zetten, zodat misschien wat duidelijker wordt waarom ik eerder deze week nog aan deze ellende refereerde als “de hel” en al 4 jaar bijna chronisch aan stoppen denk – wat ik overigens niet ga doen. Pak er vooral een kopje thee en wat (al dan niet glutenvrije) koekjes bij, het is nogal een lap geworden.

Laten we bij het begin beginnen: nadat ik mijn Baan Met Het Raam in het ziekenhuis was kwijtgeraakt, moest ik iets nieuws bedenken. Neurotisch als ik ben, ben ik volledig ongeschikt om op een poli te werken. Daarnaast is het met mijn beroerde immuunsysteem sowieso niet zo’n denderend idee om nog in een ziekenhuis te werken, dus ook werken op een afdeling viel af. Alsnog dokter worden zat er dus ook niet meer in: ik moest iets geheel nieuws bedenken.

Nu moet ik eerlijk toegeven dat slechts weinig me daadwerkelijk interesseert. Katten, klassiek ballet en boekjes maken/volschrijven, dat is het wel zo’n beetje. Voor katten ben ik allergisch, voor klassiek ballet te bejaard, dus dan blijft dat volkladderen van die boekjes zo’n beetje over, en als je dat voor geld wil doen moet je geen zines schrijven, maar een Bachelor van ’t een of ander halen, want dat is in de praktijk het nieuwe middelbare schooldiploma.

Frans studeren mocht niet van The Big Kahuna omdat, en dit is een letterlijke quote: “Ik me dan verplicht voel om je huiswerk te maken”, dus besloot ik voor de default keus Engels te gaan, want 1) dat kon ik al en 2) daar had ik, mocht die verhuizing naar Californië ooit op magische wijze tot stand komen, meer aan dan aan een studie Nederlands. Die, leerde ik later, ook voor 3/4 in het Engels onderwezen wordt, maar dit, zoals altijd, terzijde. Kijkend naar het studieprogramma van Engels dacht ik “Nou vooruit, daar moet wel doorheen te komen zijn” en daar ging ik dan.

Als ik geweten had wat ik nu weet, dan was ik er nooit aan begonnen. Niet dat ik overigens enig idee heb wat ik dan wél gedaan had, maar dit in ieder geval niet. Niet deze studie, niet aan deze universiteit. Want mensenkinderen, wat loop ik al bijna 4 ½ jaar mijn leven(svreugd) te verspillen daar.

Michel Foucault denkt er ook het zijne van.

Waarom ik zo ontevreden ben? Omdat ik eigenlijk niets leer wat ik niet van Wikipedia had kunnen leren. Klinkt overdreven, is 100% waar. Het enige wat ik geacht word te doen, is in een moordend tempo enorme hoeveelheden gefragmenteerde stukken stof (hier een artikeltje, daar een hoofdstukje) te verwerken en daar absurde hoeveelheden minitestjes, essays en examens over af te leggen. Wat met een gezondheid zo beroerd als de mijne dus niet altijd lukt, met enorme studievertraging en allerlei moeizaamheid tot gevolg, wat de sowieso al beperkte succesbeleving volkomen om zeep helpt. Haal ik eens een 8.6, vervalt die omdat ik door ziekte het eindtentamen mis. Dodelijk frustrerend en ondermijnend. Voor de “Moet je maar niet ziek zijn/moet je dit maar niet willen”-denkers: speciaal voor jullie volgt binnenkort een post op poten.

Daarnaast is er nooit tijd voor enige verdieping, laat staan tijd om iets te laten “marineren”: over het algemeen krijg ik mijn beste ideeën voor een essay drie weken nadat ik dat essay ingeleverd heb. Sowieso, een essayvraag als “Write an essay on the final precepts of the thunder in The Waste Land - Datta, Dayadhvam, Damyata - and how they are offered as a solution to the sterility of the waste[d] land” waar je dan 2000 woorden over moet schrijven met behulp van 4 stuks psychische ondersteuning secundaire bronnen… mijn eerste gedachte is dan toch altijd “er is een fucking vluchtelingencrisis aan de gang, er gaan dagelijks mensen dood door oorlogen, armoede en nare ziektes en ik houd me bezig met dit soort nonsens”. Waarna ik toch maar een poging doe om te begrijpen wat de vraag nou eigenlijk is.

Ook het feit dat ik ouder ben, een ander referentiekader heb qua (pop)cultuur en niet goed in staat ben tot dat neopostmoderne MacGuyver-denken dat tegenwoordig trend is, waarbij dingen met elkaar vergeleken en op manieren verbonden worden waarvan ik denk “Que?”, is een hindernis. Nee, ik heb geen voorbeeld, dit soort verhandelingen zijn mij té vergezocht om ook maar te kunnen onthouden, laat staan reproduceren. Het feit dat ik daar bovendien geen #@$% zin in heb omdat ik het nutteloos pretentieus genuil vind (moet je horen wie het zegt – red.), zal ook niet helpen. Gelukkig ben ik sowieso voorgoed van het schrijven van literatuuressays af, dus dat is een zorg/frustratie minder.

Voor wie zich afvraagt hoe het gaat met het goede oude Bildungsideaal: dat is compleet losgelaten. Ik vind dan ook niet dat ik er qua persoon(lijke ontwikkeling) op vooruitgegaan ben. En het is dat ik ouder ben en al wel eens een baan gehad heb, want je leert werkelijk NIETS wat van toepassing zou kunnen zijn op willekeurig welk werkveld dan ook, zelfs ekkudiemiejah niet. Waar overigens nog minder dan 1% terecht gaat komen, want promotieplekken hebben ze ook niet. Niet dat dat voor mij uitmaakt, want zoals hierboven al duidelijk is geworden ben ik niet alleen volkomen ongeschikt voor ekkudiemiejah in al haar facetten, ook was ik als ik 60 uur per week wilde werken voor 2200 euro bruto wel medisch secretaresse gebleven.

Is alles dan kut? Nee hoor, de docenten zijn lieve mensen die ¾ overspannen (oh nee, burnT out heet dat tegenwoordig) binnen een compleet fucked up systeem hun best doen om zo goed mogelijk onderwijs te leveren. Ook mijn medestudenten zijn, hier en daar een hufter uitgezonderd, lieve mensen. En natuurlijk komt er af en toe wel eens een (onderdeel van een) vak voorbij waarvan ik denk: “Hey, dit is leutig”. Maar het is niet voldoende om te compenseren voor die continue lawine aan materiaal die ik moet verwerken, de belachelijke hoeveelheid toetsjes, het gemicromanage en de outdated, compleet onsamenhangede en vaak flink overlappende inhoud van het studieprogramma.

Ik bedoel: wat is het nut van het (aan)leren van phonology, als het vervolgens never nooit nergens meer in geen enkel ander vak terugkomt? En hoe dol ik ook ben op Coltruidude hierboven, ik weet echt heel erg zeker dat er sinds 1984 echt wel iemand anders op aarde is geweest die ooit ergens iets nuttigs over gezegd heeft. Hoewel ik dan wel met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan stellen dat dat geen voormalig student Engelse Taal en Cultuur aan de UvA is geweest, want zoals ik laatst tegen mijn grote steun en toeverlaat de studieadviseur zei: “Ik zit chronisch ZO stampvol informatie dat ik al zo’n 4 jaar geen enkele originele gedachte meer heb gehad” en ik weiger te geloven dat ik de enige ben.

Nog 12 weken.