De man met de snor (Clark updatepost)

Zoals vorige week beloofd, vandaag een Clark updatepost. Ik kies ervoor om niet te vaak over Clark te schrijven omdat dit natuurlijk geen poezenblog is. Bovendien komt hij regelmatig in al zijn knuffeligheid voorbij op mijn Instagram. De laatste update was echter alweer een poosje geleden en er is nieuws, zowel goed als slecht.

 

Het goede nieuws is dat hij nog steeds knuffelig is en het over het algemeen wel goed doet, zeker gezien zij leeftijd, zijn chronische niesziekte en alle ellende die hij al meegemaakt heeft.

Het slechte nieuws is helaas heel slecht: op de plek waar eerst een malle bult en vervolgens een tumor verwijderd is, groeit nu weer nieuw “weefsel”. Wat in dit geval een eufemistische term is voor kanker. Er is niets meer aan te doen: deze bult zit vast aan zijn ribben en kan niet verwijderd worden. 

Daarnaast is Clark geschat bijna 17 maar waarschijnlijk ouder, heeft hij chronische niesziekte, mist hij een oog, loopt hij niet geheel soepel meer door onder-pijnstiller-pijnvrije-artrose en heeft hij al twee keer een grote bultverwijderingsoperatie ondergaan. Zoals ik tegen de dierenarts zei: “Oh, en hij heeft ook een staartbreuk —maar die had hij al”, waarop we beiden moesten lachen, want ’t is nogal hartverscheurend allemaal.

Clark zelf heeft van dit alles geen weet en Clark-t gewoon door: zelfs met zijn hiep hiep hoera poten (ze staan werkelijk alle kanten uit) springt hij gewoon op bed. Waar hij eigenlijk niet mag komen, maar fukitol. Hoe het verder gaat lopen en hoe lang hij nog leeft, is onbekend. Zo lang als hij er nog leut in heeft, heeft hij er nog leut in en op het moment dat dat niet meer zo is, krijgt hij een Roze Spuit.

Dat ik dit hier zo sec en praktisch opschrijf wil overigens niet zeggen dat ik er niet diep verdrietig over ben. Aan de ene kant wil ik dat de tijd zo snel mogelijk gaat, zodat ik eindelijk afgestudeerd ben en verder kan met mijn leven. Aan de andere kant wil ik dat de tijd zo langzaam mogelijk gaat, omdat elke dag die voorbij gaat, een dag dichter bij de dood van Clark is. Zoals u zich kunt voorstellen, voelt het nogal dubbel. Zo goed en zo kwaad als het gaat, probeer ik me te focussen op het feit dat hij er nu nog wél is, en met hopen dat hij het nog een poosje volhoudt. *kruist alle in dit huis aanwezige pootjes*