Verzetje Extraordinaire: Emilie Autumn

Nadat de milde kaartenkwijtpaniek geweken was en zelfs de dread falls helemaal af waren (met dank aan Kattenfluisteraar T.) was er niets wat mij kon weerhouden van een fijn avondje Emilie Autumn!

Bepakt en bezakt (ik neem altijd evenveel mee, of ik nu een dag of twee weken van huis ga) verscheen ik bij Meneer de Poes thuis, waar we uiteraard eerst wat pizza naar binnen schoven en vervolgens aan het make-uppen sloegen. Het komt tegenwoordig niet meer vaak voor ik mezelf straffeloos helemaal dicht mag plamuren, dus ik ging loos. Dusdanig loos dat we ons uiteindelijk zelfs een beetje moesten haasten om op tijd te zijn.

Met de dread falls liep het wat minder voorspoedig: ze waren prachtig, maar veel en veel te zwaar. Ik weet nu eindelijk waarom sommige gothics zo gepijnigd kijken: haarpijn! Ik besloot dan maar om als een kruising tussen Jet Freggel en Nina Hagen te gaan. Uiteraard mét rat in de (hand)tas.

Eenmaal aangekomen bij Tivoli De Helling (niet te verwarren met Tivoli “gewoon”) speurde ik uiteraard eerst bij de merchandisetafel. Tijdens haar vorige bezoekje tijdens Summer Darkness scheen dat ze theepotten had meegenomen. Nu heb ik al 4 theepotten, maar een echte Emilie Autumn-theepot kan ik natuurlijk niet laten liggen. Ik had The Big Kahuna al voorzichtig ingelicht over het bestaan van theepotten en haar reactie was: “Zie maar wat je koopt.” Levensgevaarlijk, zo’n opmerking. Maar helaas, deze keer geen theepotten…

Dat was dan ook de enige (minieme) teleurstelling van de avond, want het concert was erg geweldig. Je moet er wel van houden, want het is dramatisch, pathetisch en theatraal, maar wel met een knipoog. Emilie zelf is té schattig en laat duidelijk horen dat je als je zo'n 24 jaar lang een behoorlijk boel uur per dag met die strijkstok over die viool blijft raggen, het op een gegeven moment best ergens naar gaat klinken. Ook het publiek was helemaal fijn: ik piepte tegen Meneer de Poes dat “ik ál deze mensen op mijn verjaardag wil!!!” Nou, dat zegt wat. :-)

Het hoe en het wat beschrijven heeft weinig zin, dat is net als een balletvoorstelling pasje voor pasje beschrijven; ik hou het bij het goede oude cliché “je moest erbij zijn”. Voor wie er niet bij was is er een herkansing, op 25 april staat ze in Eindhoven in de Effenaar. Dat geeft mij nog een paar maanden om een compleet geflipte outfit in elkaar te draaien. En om die dread falls dusdanig bij te snoeien dat ze draagbaar zijn natuurlijk. ;-)