"Gaat feitelijk helemaal nergens over"

Sinds ik een nieuwe foon heb, heb ik in tijden van nachtelijke slapeloosheid wat te doen. Nee, geen ranzige rans kijken, mijn vermaak is veel onschuldiger: ik zwam in mijn dictafoon. "Wat is dáár nou leuk aan?" zult u zich afvragen. Nou, op het moment zelf bitter weinig. De lol komt pas de volgende dag als ik het afluister: ik hoor mezelf in het tempo van een bradyfrene schildpad dingen leuteren die ik me niet kan herinneren ooit gezegd te hebben! Grappig genoeg is het allemaal nog logisch en coherent ook. Het enige wat het mist, is een keiharde conclusie, zoals uit onderstaand gedicteerd blogstukje zal blijken:

[dictafoon aan]
[uiterst traag pratend]

"Het eerste woord dat ik ooit schrijftechnisch zelf uitvogelde was "keuken". Dat had weinig te maken met de betekenis, maar meer met de tekens: 2x k, 2x e en de u is een n maar dan op zijn kop. Of omgekeerd. Sinds die eerste met "keuken" volgeschreven bladzijdes (ook toen al monomaan) heb ik altijd wel geschreven: dagboeken (die ik al dan niet later in de fik gestoken heb), zelf in elkaar geflantste blaadjes, diverse schoolkranten, buurtkranten, meters notitieblokken; tot papieren zakdoekjes aan toe.

[stommel, stommel, schuif]
[zo mogelijk nog trager pratend]

De laatste tijd echter merk ik dat ik hoe langer hoe minder schrijf. Ik weet niet of dat het gevolg is van algehele schrijfmoeheid (is er zoiets als permanent leeggeschreven zijn?) of dat het komt omdat er erg veel in mijn omgaat waar ik niet over kan/wil schrijven, en al helemaal niet hier. Daarbij komt dat ik schrijven niet per se leuk vind: eerder niet, zou ik zeggen.

[gaap]
[wat murmelend]

Ik vind schrijven vaak heel erg vervelend en mensen die zeggen schrijven "zó ontzettend leuk" te vinden, wantrouw ik altijd een beetje. Waarom ik er dan niet gewoon mee ophoud? Die vraag heb ik me sinds bladzijde 3 vol "keuken" ettelijke keren gesteld. Ik herinner me zelfs een periode waarin ik heel dramatisch officieel verkondigde tegen iedereen die het maar wilde horen dat ik Nooit Meer Zou Schrijven: dat schrijfpensioen heeft welgeteld 2 weken geduurd. De behoefte tot het vormen van woorden en zinnen was haast compulsief: ik kreeg letterlijk tintelende vingers. Maar dat zou ook gewoon kunnen betekenen dat ik eigenlijk een Fimble ben. [lig in een deuk om mezelf]

[stellig, voor zover je dat kunt zijn op een toon die verraad dat je half slaapt]

Feit is dat ik blijkbaar op een punt gekomen ben waarop ik liever lees dan schrijf: mijn eigen geneuzel ken ik nou wel en in die zin is niets wat ik op papier zet werkelijk verrassend: ik ken het al, want ik heb het tenslotte zelf gedacht en opgeschreven. Ik zie mijn stokpaarden, stoplappen en uitgekauwde trucjes al van 80 cm afstand...

[gestommel, gevolgd door stilte]

[plots op realiseer/besef-toon] Ik heb echt géén idee waar ik met dit hele stuk heen wil!"

[knisper, kraak]
[dictafoon uit]

En dit, lieve dames en heren, vind ik dus dólkomisch. Om maar met Emilie Autumn te spreken: you're welcome and I'm sorry.