NaNoWriMo = klaar

Op donderdag de 25e typte ik de laatste woorden aan NaNoWriMo 2010, maar zoals ik in mijn vorige NaNo-post schreef, was ik er al lang en breed meer dan klaar mee. Deels omdat ik mijn (emotioneel toch behoorlijk uitputtende) verhaal al afgeschreven had en deels omdat ik dit jaar helemaal niet in de NaNo-swing of things gekomen ben. De officiële kick off in Utrecht heb ik gemist wegens moe en geen zin en de bijeenkomsten in Amsterdam worden gefrequenteerd door iemand die zich op een manier gedraagt waar ik zó godsgruwelijk de fuck van krijg, dat ik na 3 weken "proberen te negeren" en 1 keer "middelhard mijn irritatie uiten", besloten heb om maar niet meer te komen zolang als zij wel komt. Voor de mensen die denken: "Hee, had jij eerder dit jaar niet iets vergelijkbaars?", het antwoord daarop is yup! Met als grote verschillen dat 1) ik de mensen van de NaNo-schrijfgroep vaak genoeg buiten de schrijfgroep om zie, 2) ik het niet drie jaar lang blijf "proberen" met absurd veel stress tot gevolg en 3) ik er een rotsvast vertrouwen in heb dat ze na november niet meer verschijnt. *doet wat kattenmagie*

Om deze post niet één grote (zoals H., mijn favoriete collega ooit, dat altijd noemt) dumper te laten zijn, hieronder een fijn lijstje bedankjes, want deze schrijftechnisch in ieder geval erg vruchtbare en mentaal flink opluchtende (dit verhaal was 13 jaar in the making!) NaNoWriMo was nooit geschreven zonder de primaire aansporing ("doe er iets mee") van EstherDo & Vrouw Polle, de "zo pak je het aan"-adviezen, de paniekbeperking en de Russian Style coaching van Jedidjah (yes, you get 10%) en het overlijden van Harry Mulisch (RIP).

Verder was de steun van (in random volgorde) alle Wrimo's op Twitter (u weet wie u bent!), Meneer de Poes, Kattenfluisteraar T., The Big Kahuna, een boel mensen die ik zomaar vergeet omdat ik tegenstelling tot voorgaande jaren geen lijstje heb bijgehouden en mijn Spotify playlists "Schrijven" en "Poelekie's Malle Mix" onontbeerlijk! Oh, en ik schijn elk jaar na afloop te zeggen dat ik het nooit meer doe, dus hierbij: ik doe het nooit meer! Dat u het even weet.

Poelekie goes to makeupschool - dag 4

Dag vier alweer: een praktijkdag.

Tijdens de vorige theorieles hadden we twee looks voorgedaan gekregen: de natural look en de kayal look. Die had ik thuis op verschillende modellen geoefend en die gingen we die op school op elkaar oefenen. Ik teamde op met klasgenote P. Het werktempo werd flink opgevoerd: waar ik de vorige praktijkdag 's ochtends opgemaakt werd en 's middags moest opmaken, mochten we er deze keer per look maar 1 uur over doen. Ik zat eerst model terwijl P. de natural look bij mij deed, vervolgens deed ik de natural look bij haar. Na de pauze was het tijd voor haar om bij mij de kayal look te doen en deed ik vervolgens de kayal look bij haar.

Het bleek wel heel goed om te leren je werktijd strak in te delen en te zorgen dat je niet te lang blijft hangen op een onderdeel: ik merk dat als het aan mij ligt, ik met gemak een half uur blijf frutten aan die wenkbrauwen (niet mijn sterkste punt), maar als alles er binnen een uur op moet zitten, heb je daar geen tijd voor. Ook voor gezellig babbelen is geen tijd: het is stevig aanpoten, om maar eens een vreselijk cliché uit de kast te trekken.

We hadden deze keer les van een andere docente. Zij liep rond, gaf suggesties en deed direct correcties, in plaats van dat we eerst ons gang mochten gaan en dat de correcties vervolgens klassikaal besproken werden. Ik weet niet of dat komt omdat deze docente een andere werkwijze heeft, of dat het komt omdat dit de tweede praktijkles was: ik kan me voorstellen dat men er de eerste keer niet direct als een havik op wil zitten. In ieder geval bleek ik het niet zo godsgruwelijk beroerd te doen als ik wel dacht dat ik het deed.

Dat gevoel dat ik er werkelijk niks van bak en dat er nul komma nul schot in zit, is iets wat ik tot nu toe altijd gehad heb als ik aan iets nieuws begin. Het is deze keer alleen wat hardnekkig: ik heb minstens één keer per week een nachtmerrie dat ik van school getrapt word wegens nul talent (niet dat dat kan overigens) en ik heb bij vlagen spijt dat ik eraan begonnen ben. Hopelijk komt het moment waarop alles klikt (wat uiteindelijk ook altijd komt, vroeger of later) snel. In de tussentijd zucht ik af en toe diep, maar piensel ik stug door.

NaNoWriMo week 2

"Hell week", volgens sommigen. Ik had nergens last van: de schrijverij vlotte gestaag, en ook de pijnlijke, moeilijke stukken kreeg ik uiteindelijk op papier. Over de kwaliteit van de schrijverij kan ik op dit moment weinig zeggen, ik zit er ten eerste te veel bovenop en ten tweede heb ik niets meer teruggelezen. Waar ik in voorgaande jaren teruglas en mijn verdere schrijverij daarop liet volgen, heb ik dit jaar een lijstje met onderwerpen waarover ik moet schrijven en een lijstje met de volgorde waarin het geschreven moet worden. Dit is dan ook de eerste keer dat ik een min of meer chronologisch verhaal heb, dat ook in die volgorde geschreven is. Ook best bijzonder om eens mee te maken, van a naar z schrijven.

Ik zou echter mijn ZeurPoezige™ zelf niet zijn als ik geen probleem had: ik zit nu op 31.000-zoveel woorden en ik ben klaar met mijn verhaal. Meer dan klaar eigenlijk. En dat bedoel ik deze keer eens niet op de "ik ben het zat"-manier, maar letterlijk: het verhaal staat er. Ik heb alles opgeschreven en dit is versie één. Meer is er niet gebeurd.

Nu vraag ik me af wat ik verder moet: ik heb geen zin om zoals in voorgaande jaren semi-filosofische beschouwingachtige onzin neer te pennen om maar aan de 50.000 woorden te komen. Aan de andere kant denk ik niet dat ik nog iets kan toevoegen aan de versie van het verhaal zoals het er nu staat: natuurlijk wordt er nog aan toegevoegd, maar dat is herschrijf- en puzzelwerk.

Ik zou natuurlijk ook kunnen besluiten een ander verhaal te schrijven, maar ik heb weer eens geen idee wat. Dit is duidelijk zo'n moment dat ik wilde dat ik in staat was fictie te schrijven, maar helaas. Ik overweeg dan ook serieus om voor het eerst in mijn NaNo-carrière de handdoek in de ring te gooien en ermee te nokken. Ik ga er maar eens een nachtje over slapen.

Poelekie goes to makeupschool - dag 3

Deze les was weer een theorieles. Een klasgenote werd door de docente opgemaakt in twee verschillende looks: 's ochtends werd stap voor stap de natural look (denk bruidjes) uitgelegd en kregen we ook wat tips over bijpassende styling (haar en accesoires). 's Middags werd een wat extremere kajal look (voor catwalkshows) voorgedaan en kregen we uitgebreide uitleg over de verschillende correctietechnieken voor de ogen: diepliggende ogen maak je, zelfs binnen een standaardmakeup, anders op dan bijvoorbeeld ver uit elkaar staande ogen. Het huiswerk voor de komende twee weken was het oefenen van deze twee looks. De eerstvolgende les gaan we 's ochtends de natural look op elkaar oefenen en 's middags de kajallook, die dan ook uitgebreid wordt.

Buiten was het verschrikkelijk wisselvallig weer, wat duidelijk zijn weerslag had op de klas: om de haverklap liet iemand iets vallen (pen, klapper, makeup, fotocamera) en we waren verschrikkelijk onrustig. Daarnaast is het leuk om te merken dat iedereen langzaam maar zeker wat "losser" wordt: in het begin keek iedereen de kat wat uit de boom, nu wordt er uitgebreid met elkaar gepraat (ook over serieuze onderwerpen) en is men erg behulpzaam onderling. Ook de verzuchting van verschillende klasgenotes dat het ze niet heel makkelijk afgaat, vind ik erg geruststellend, want bij vlagen (vooral als ik die @#$% wenkbrauw er na 4 keer nóg niet correct op heb weten te kalken) vraag ik me wérkelijk af waar ik aan begonnen ben. Geheel gerustgesteld dat dit volkomen normaal is in deze fase van het leerproces, schafte ik weer een gezinsverpakking Hoogst Noodzakelijke Makeup (wimperstukjes, wimperlijm, glitters en plakspul om die glitters mee vast te zetten) aan en ging vervolgens op jacht naar warme thee bij Metz & co.

NaNoWriMo week 1

Weken, zo niet maanden liep ik te twijfelen of ik dit jaar weer mee zou doen aan NaNoWriMo, of "Elk jaar hetzelfde gezeur" zoals The Big Kahuna het noemt. "Geen zin", "Niks te melden" en "NaNoWriMo is stom!" waren mijn (overigens uitstekende!) argumenten. Hoewel, niks te melden: er is wel 'iets' waar ik al 13 jaar mee rondliep, maar waar ik niet van zag wat ik er precies mee moest doen en al helemaal niet hoe.

Gelukkig zijn er dan andere mensen die je respectievelijk vertellen dat je er 1) wat mee moet doen en 2) hoe je dat dan het beste aan kan pakken. Ik probeerde er nog onderuit te komen door te stellen dat dit een verhaal is dat éigenlijk door Harry Mulisch geschreven moest worden: hij is een kei in de ellipsen en het beschrijven van de grijsnuances en het onuitgesprokene. Althans, in De Aanslag deed hij dat uitstekend. Maar goed, met 3 dagen voor de start van NaNoWriMo en mijn niet heel ver reikende contacten hield ik er rekening mee dat ik het toch zelf zou moeten doen.

En inderdaad, op zondagochtend de 31e kreeg ik een smsje:"Je zult je boek zelf moeten schrijven. Mulisch is gisteravond overleden". Dus na een uiterst geslaagde Halloweenparty zette ik, in het gezelschap van twee andere pyjamadragende NaNo-ers met elk een bak thee voor de neus, mijn Alphasmart aan en begon ik met tikken. Ondertussen ben ik 1 week en zo'n 17.000 woorden verder en het is heel anders dan andere jaren: ik heb 1 verhaal en dat vertel ik van a tot z. Natuurlijk verspring ik af en toe ("Oh ja, dat moest daar"-style), maar mijn gewoonlijke hak-tak-all-over-the-place qua zowel onderwerpen als tijd is deze keer volledig afwezig. Heel interessant! Ik ben benieuwd hoe de volgende week gaat zijn!

Poelekie goes to makeupschool - dag 2

Terwijl ik een tas vol makeup, een grote handtas en een paraplu richting school zeulde, realiseerde ik me dat ik weer eens een 'sleepberoep' had uitgezocht: na o.a. carrières als Montessori-kind, kunstschaatster, balletmiep en dossiersleepster, eh, coördinatrice werkgroepen zeul ik tegenwoordig óf met een basgitaar óf met een tas met daarin twee keer mijn maand huur aan makeup. Geen wonder dat ik zonder regelmatig chiropractorbezoek niet normaal kan lopen... Mijn hele leven sleep ik al met zooi: het zou me niet verbazen als mijn grafschrift "She schlepped shit" wordt.

Op school viel ik middenin een gesprek over opgevoerde scooters, toevallig een van de weinige onderwerpen in de wereld waar ik werkelijk NIETS vanaf weet, en dat terwijl ik nog wel speciaal naar "Oh Oh Cherso" had gekeken om mee te kunnen babbelen.

We werden opgedeeld in duo's en na een uiterst gezellig kletsgesprekje met mijn klasgenote N. die mijn nieuwe held is omdat ze elke ochtend om 5(!!!) uur begint met werken, gingen we de technieken die we geoefend hadden op modellen nu op elkaar oefenen. De resultaten werden voor de klas besproken en we kregen uitleg over diverse correctietechnieken: vooral van de illuminator om foundation lichter mee te krijgen werd ik erg gelukkig, want mijn eerste modellen hadden ná foundation helaas een hoog oompa loompa-gehalte. Ook werd ons huiswerk gecorrigeerd en werd ik, ondanks mijn bange vermoedens, niet per acuut van school getrapt wegens "nul talent". Waarmee natuurlijk niet gezegd is dat dat niet alsnog kan gebeuren, maar deze keer zat ik in ieder geval nog goed. We kregen nieuw huiswerk op en om 16:30 sleepte ik mij, mild uitgeput, weer een weg naar huis de Poeticores-repetitie.