LP's excellent staycation - Dag 27

En daar stond ik dan op de theatervloer, fris gewasseh wasseh, leutige jurk aan, semi-stompy boots eronder, bak make up op mijn kop en een felle lamp op mijn snufferd. Mijn taak was een letterlijk onzichtbaar (door die lamp dus) publiek binnen 100 woorden te overtuigen van het feit dat ik DOLGELUKKIG was dat mijn boek uitgegeven ging worden en dat ik daar een voorschotbedrag van 6 cijfers voor ging vangen.

Voor de mensen die nu denken "Dafuq?! Boek?! Doekoe?!": fictieworkshop, weet nu nog?

Eerst zag het er nog naar uit dat ik succesvol mijn snor zou weten te drukken. Onze groep zou tijdens de eindpresentatie 10 minuten de tijd hebben om iets voor te dragen en met een significant aantal mensen die stonden te trappelen om "op het podium" te staan, dacht ik dat ik niet hoefde.

Ik kom er steeds vaker achter dat ik een uitzondering ben blijkbaar: ik sta liever niet op foto's, wil ab-so-luut niet met mijn kop op tv en zo'n podium, ach. Uiteraard vind ik dramatisch voorlezen (ik weiger het acteren te noemen, want acteren, daar doe ik niet aan) een stuk nuttiger dan een beetje loos in een camera koekeloeren, maar als er mensen zijn die dólgraag willen, vind ik het geen enkel probleem om mijn plek af te staan. Ik heb wel eens vaker op een podium gestaan, ik hoef niet zo nodig. En ja, ik ben me er bewust van dat dat zo'n 110% blasé-er klinkt dan ik het bedoel.

De groep besloot echter anders: we gingen met 8 mensen 7 dagen van 1 week van een personage beschrijven dat net te horen had gekregen dat haar boek gepubliceerd zou worden, en ik mocht de maandag doen. No pressure. *slik*

Gedurende de week had ik aan den schrijve ondervonden dat zelfs als ik dacht dat ik nooit een woord uit mijn potlood zou krijgen over het opgedragen onderwerp, laat staan binnen de korte tijd die ervoor stond, ik het tóch elke keer weer voor elkaar kreeg. Ook deze keer bleek dat het geval gelukkig.

Of ik het voor elkaar gekregen heb de peeps in de zaal te overtuigen? Ik hoorde gelach na mijn laatste zin en kreeg applaus, dus ik gok dat het niet helemaal dramatisch verlopen is. Het lastige is dat 100 woorden zó voorgedragen zijn: tegen de tijd dat je er een beetje in komt, ben je alweer klaar. Als groep bleken we overigens wel overtuigend, de acteerdivisie (blijkbaar 1/2 van het publiek) had unaniem besloten dat wij één van de twee leukste voordrachten waren, dus dat was yay!

Na afloop dronk ik nog een flesje Belvoir, nam afscheid van mijn groepsgenoten en stiefelde vervolgens onder mijn fancy stormparaplu naar huis om episch te gaan dutten na deze uitstekende, doch vermoeiende week.