Vandaag gingen TBK en ik op pad. Een poos geleden kreeg ik een uitnodiging voor een rondleiding op het Marineterrein. En tegen een uitnodiging om eens rond te neuzen op een terrein dat normaal gesproken niet toegankelijk is voor publiek zeg ik als uiterst nieuwsgierige katachtige natuurlijk geen "nee". Daarnaast was het natuurlijk een makkelijke manier om erachter te komen of dat gebbetje dat ik een AIVD-dossier zou hebben nou werkelijk waar is of niet.
Vijf dagen na mijn aanmelding kreeg ik bevestiging dat ik toegelaten werd, waaruit we kunnen concluderen dat ik (zoals verwacht) geen dossier heb. Tenzij ze natuurlijk gewoon niet getjekt hebben, dat kan natuurlijk ook.
Maar goed, we gingen op pad, legitimeerden ons ongevraagd omdat dat op het bord bij de ingang stond (helaas geen foto) en zeiden wie we waren. Vervolgens ging ons groepje van 8 mensen onder leiding van een gids op pad om een rondje over het terrein te maken.
De rondleider was historicus en vertelde dan ook een boel over de - duh - historie van het terrein. Meer hierover vindt u in het kort hier, in het wat langer hier en als u nog meer leutige foto's en oude kaarten wilt zien, is er ook een boek. Dit was overigens tevens de eerste keer in de geschiedenis van LogPoes dat ik naar een site van Defensie link en 't voelt een beetje mal.
Tijdens de iets meer dan een uur durende rondleiding zagen we het hele eiland. Het was jammer om te zien dat het terrein erg geleden heeft onder de "gooit maar tegen de vlakte voor een moderner pandje"-mentaliteit die ook tot de architectonische ondergang van het eiland Kattenburg geleid heeft: er waren nog maar 2 echt sjeune gebouwen, de rest was jaren 60/70 bouw. En daar word ik niet heel vrolijk van.
Waar ik dan wél weer enorm vrolijk van werd, was van het voorbij zien varen van de amfibiebus! U begrijpt natuurlijk wel dat dat een excursie wordt, binnenkort. Ik denk zelfs dat ik mijn levensdoel gevonden heb, want HOE COOL moet het zijn om zo'n ding te besturen? Heel cool.
Het was bijzonder om rond te lopen op een behoorlijk groot (14 hectare) terrein dat normaal gesproken aan het zicht en het dagelijkse leven onttrokken is. Er zijn overigens plannen om het terrein een nieuwe, publieke bestemming te geven. Ik ben zeer benieuwd!
ETA: hier leest u een verslag van een andere groep die deze week de rondleiding deed. De rondleidmeneer was overigens NIET, zoals het artikel zegt, Peter van Ruijven, want 1) ik weet uit mijn buurtkrantdagen nog wie dat is en dit was hem niet, en 2) de rondleidmeneer stelde zich luid en duidelijk voor als Leon. :-D
donderdag 30 augustus 2012
dinsdag 28 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 59
Lange, vreemde dag was lang en vreemd. Maar toen ik thuiskwam, vond ik Kouw's zine over De Kumbaya in mijn brievenbus!
Klikt u even op het plaatje om het groter te zien? Awesome!
En dat bracht dan wel weer keihard De Levensvreugd!
Klikt u even op het plaatje om het groter te zien? Awesome!
zondag 26 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 57
De laatste week alweer en ja, ik raak uiteraard in milde paniek wantikhebnietgenoeggedaan en zodraikvolgendeweekstartismijnlevenweervoorbij en nog meer van dat soort ongein. Feit is, dat ik mijn teuxdeux doorscroll ik zie dat ik een absurde hoeveelheid dingen gedaan heb de afgelopen 5 weken. De 6 A4 'to do' zijn teruggebracht naar 1 A4 en dat vind ik zelf eigenlijk stiekem best wel indrukwekkend. Ja, bovenstaande is meer een noot aan zelf dan iets anders.
De zin "Jij moet zoveel van jezelf" heb ik vaak gehoord in mijn leven en ondanks dat ik altijd zeg "Nee hoor, valt wel mee", is dat natuurlijk gewoon waar. En ja, ik weet waarom ik zo ben en nee, het is me tot nu toe nog niet gelukt om daar iets aan te veranderen en ik kom nu op een leeftijd dat ik begin te denken dat dat ook niet meer gaat gebeuren.
Het grote voordeel is dat ik mezelf altijd overal doorheen buffel, ook al heb ik er geen trek in, het grote nadeel is dat ik mezelf altijd overal doorheen buffel, ook al heb ik er geen trek in. Een ander groot nadeel is dat het Nooit Genoeg is: al zou ik het voor elkaar krijgen om Alles Ooit te doen, dan nóg zou ik het gevoel hebben dat ik méér had moeten doen. En zoals u zich waarschijnlijk wel kunt voorstellen, is zo in het leven staan niet bijster rielekst. Misschien moet ik toch maar eens aan de yoga. *komt een kwartier niet meer bij*
De zin "Jij moet zoveel van jezelf" heb ik vaak gehoord in mijn leven en ondanks dat ik altijd zeg "Nee hoor, valt wel mee", is dat natuurlijk gewoon waar. En ja, ik weet waarom ik zo ben en nee, het is me tot nu toe nog niet gelukt om daar iets aan te veranderen en ik kom nu op een leeftijd dat ik begin te denken dat dat ook niet meer gaat gebeuren.
Het grote voordeel is dat ik mezelf altijd overal doorheen buffel, ook al heb ik er geen trek in, het grote nadeel is dat ik mezelf altijd overal doorheen buffel, ook al heb ik er geen trek in. Een ander groot nadeel is dat het Nooit Genoeg is: al zou ik het voor elkaar krijgen om Alles Ooit te doen, dan nóg zou ik het gevoel hebben dat ik méér had moeten doen. En zoals u zich waarschijnlijk wel kunt voorstellen, is zo in het leven staan niet bijster rielekst. Misschien moet ik toch maar eens aan de yoga. *komt een kwartier niet meer bij*
vrijdag 24 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 55
Zoals u tussen de regels door kunt lezen, ben ik wat ziekig de laatste twee weken. Het begon met een soort mutant flu waarvan ik dacht genezen te zijn, maar blijkbaar was hij iets hardnekkiger dan hij leek.
Zeer recent pas realiseerde ik me waarom ik altijd zo ontzettend in paniek raak zodra ik merk dat ik ziek word. Iemand die normaal gesproken gezond is, wordt ziek en daarna gewoon, uiteraard, natuurlijk weer beter. Hoewel het dat niet is, veel chronisch zieke mensen waren ooit ook 'normaal gesproken gezond', voelt het feit dat ze weer beter worden voor hen als vanzelfsprekend.
Als chronisch zieke ben ik altijd ziek of in ieder geval: nooit helemaal gezond. Dat is al vervelend genoeg, maar elke keer dat ik ziek word, is er de angst dat Dit Het Is: een nieuwe complicatie die zich heeft aangediend. Het moment dat mijn medicatie niet meer werkt. Die griep/bronchitis/whatever die ervoor zorgt dat mijn gezondheid nooit meer terugkomt op haar vorige, bij vlagen al extreem matige, niveau. Dat ik nooit meer "beter" word, alleen maar slechter.
Ook deze keer ziet het ernaar uit dat het gewoon een virusje van 't een of 't ander was, dat alle sores zich met wat chillen en wat extra dutten weer oplossen en ik geen blijvende schade ondervind. Maar 't feit dat "beter" worden voor mij nooit gewoon, uiteraard, natuurlijk of vanzelfsprekend meer zal zijn, went nooit en is iets waar ik maar mee moet zien te dealen. En daar word ik behoorlijk sikkeneurig van. *gaat dutje doen*
Zeer recent pas realiseerde ik me waarom ik altijd zo ontzettend in paniek raak zodra ik merk dat ik ziek word. Iemand die normaal gesproken gezond is, wordt ziek en daarna gewoon, uiteraard, natuurlijk weer beter. Hoewel het dat niet is, veel chronisch zieke mensen waren ooit ook 'normaal gesproken gezond', voelt het feit dat ze weer beter worden voor hen als vanzelfsprekend.
Als chronisch zieke ben ik altijd ziek of in ieder geval: nooit helemaal gezond. Dat is al vervelend genoeg, maar elke keer dat ik ziek word, is er de angst dat Dit Het Is: een nieuwe complicatie die zich heeft aangediend. Het moment dat mijn medicatie niet meer werkt. Die griep/bronchitis/whatever die ervoor zorgt dat mijn gezondheid nooit meer terugkomt op haar vorige, bij vlagen al extreem matige, niveau. Dat ik nooit meer "beter" word, alleen maar slechter.
Ook deze keer ziet het ernaar uit dat het gewoon een virusje van 't een of 't ander was, dat alle sores zich met wat chillen en wat extra dutten weer oplossen en ik geen blijvende schade ondervind. Maar 't feit dat "beter" worden voor mij nooit gewoon, uiteraard, natuurlijk of vanzelfsprekend meer zal zijn, went nooit en is iets waar ik maar mee moet zien te dealen. En daar word ik behoorlijk sikkeneurig van. *gaat dutje doen*
woensdag 22 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 53
Vandaag toog ik naar Vegalife (nee, ik word niet gesponsord - helaas) voor de aanschaf van een paar Levensvreugdverhogende bamboesokken. Want bamboesokken zijn briljant.
Zacht, warm-maar-niet-klammakend en, zeer belangrijk, je krijgt er geen enorme stinkpoten van. Handig in het algemeen, maar in het bijzonder als je bij mensen op bezoek gaat en je laarzen uit wil trekken. Het is u nu meteen duidelijk waarom ik geen copywriter geworden ben, he?
Eenmaal bij de winkel aangekomen bleken de schoenen waar ik de vorige keer op aasde IN DE AANBIEDING te zijn en, jawel, nog IN MIJN MAAT ook. *doet tijgerswing* Links ziet u de schoenen en rechts mijn Fimble-voeten:
Voor wie denkt "Leuk die cankles, meid!" heb ik twee woorden: Swamp Thing. Gaat wel weer over, zegt de dokter.
Zacht, warm-maar-niet-klammakend en, zeer belangrijk, je krijgt er geen enorme stinkpoten van. Handig in het algemeen, maar in het bijzonder als je bij mensen op bezoek gaat en je laarzen uit wil trekken. Het is u nu meteen duidelijk waarom ik geen copywriter geworden ben, he?
Eenmaal bij de winkel aangekomen bleken de schoenen waar ik de vorige keer op aasde IN DE AANBIEDING te zijn en, jawel, nog IN MIJN MAAT ook. *doet tijgerswing* Links ziet u de schoenen en rechts mijn Fimble-voeten:
maandag 20 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 51
Wat doe je als het realiseer/besef-moment dat je over 2 weken weer op college verwacht wordt, langzaam binnensijpelt terwijl je daar noch fysiek, noch mentaal, noch qua to do lijst aan toe bent?
Dan kijk je een documentaire (en een film, maar die vond ik persoonlijk niet veel toevoegen na het zien van de docu) over skateboarders in de jaren 70. En verhinder je jezelf vervolgens om een skateboard te kopen, want Er Zijn Grenzen.
Dan kijk je een documentaire (en een film, maar die vond ik persoonlijk niet veel toevoegen na het zien van de docu) over skateboarders in de jaren 70. En verhinder je jezelf vervolgens om een skateboard te kopen, want Er Zijn Grenzen.
zaterdag 18 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 49
Ondanks dat ik onder een rots leef, hoor ik de laatste tijd weer wat geroezemoes over orgaandonorschap, wat me eraan herinnert dat ik daar al tijden iets over wil schrijven.
Er is momenteel een discussie gaande over het voorstel om een nieuw beleid te implementeren waarin iedereen automatisch donor is, tenzij je aangeeft dat niet te willen zijn. Behalve dat dit waarschijnlijk voor meer beschikbare organen gaat zorgen, zou dit beleid volgens mij enorm veel problemen voor artsen en nabestaanden oplossen. Vooral dat laatste vind ik een belangrijk punt.
In het huidige beleid heb je namelijk de volgende opties:
1) Ja, ik geef toestemming (met uitzonderingen)
2) Nee, ik geef geen toestemming
3) Mijn nabestaanden beslissen
4) Een specifieke persoon beslist
Daarnaast kun je je natuurlijk ook NIET registreren, want het is op het moment niet verplicht.
Opties 1 en 2 zijn volkomen duidelijk en zouden wat mij betreft dan ook de enige twee opties moeten zijn. Zoals u weet, vind ik dat mensen zowel geestelijk als lichamelijk van zichzelf zijn. Ik vind het dan ook absurd dat je in dit land wél zelf aanwezig moet zijn als je een auto/een huis koopt, maar wat er met je lichaam gebeurt na je dood over mag laten aan anderen.
Bovendien heb ik de ellende die vaak volgt op opties 3, optie 4 of niet geregistreerd zijn vaak genoeg mogen aanschouwen op mijn werk op Intensive Care:
Het “mijn nabestaanden beslissen” vakje leidt met grote regelmaat tot knallende ruzies tussen familieleden die samen moeten beslissen, soms letterlijk over het bed van de patiënt heen “Dat had hij wel gewild/dat had hij niet gewild”-stijl.
De “een specifieke persoon beslist”-optie lijkt in theorie wel een oplossing voor dit probleem, maar leidt in de praktijk vaak tot vreselijke drama’s, omdat familieleden óf vinden dat de specifieke persoon niet degene is die zou moeten beslissen en/of omdat ze het niet eens zijn met de specifieke persoon, “Het MIJN dochter is en nu mag die [vul maar in] over het lichaam van MIJN kind beslissen”-style. Had de dochter in kwestie zélf iets besloten, dan was het misschien nog niet wat de ouder gewild had, maar dan had de ouder zich er waarschijnlijk makkelijker bij neergelegd. Al was het maar, hoe cru dat ook klinkt, omdat ze de beslissing niet meer bij de beslisser konden aanvechten.
Als u dacht dat dit rottig is, stelt u zich dan even het volgende voor: de overleden patiënt blijkt niet in het donorregister geregistreerd. De dienstdoende arts staat nu, of hij/zij dat nu wil of niet, voor de verschrikkelijke taak om de nabestaanden in één en hetzelfde gesprek mede te delen dat hun familielid overleden is én ze te vragen of ze zo snel mogelijk over orgaandonatie willen beslissen. Ik denk dat u zich wel kunt voorstellen wat een wanhopig verdrietige situaties dit vaak oplevert.
Het “iedereen is donor, tenzij”-model zou het merendeel van deze ellende oplossen. Tot die tijd, en dit komt echt vanuit mijn tenen: mensen, doe uw nabestaanden dit leed niet aan, tenzij u ze bloedserieus HAAT. Steek uw kop niet in het zand, informeer u, neem een beslissing (die is overigens niet permanent: u kunt gedurende uw leven altijd van mening veranderen en uw registratie wijzigen!), registreer “ja” (eventueel met uitzonderingen) of “nee” en iedereen weet waar ze aan toe zijn.
Er is momenteel een discussie gaande over het voorstel om een nieuw beleid te implementeren waarin iedereen automatisch donor is, tenzij je aangeeft dat niet te willen zijn. Behalve dat dit waarschijnlijk voor meer beschikbare organen gaat zorgen, zou dit beleid volgens mij enorm veel problemen voor artsen en nabestaanden oplossen. Vooral dat laatste vind ik een belangrijk punt.
In het huidige beleid heb je namelijk de volgende opties:
1) Ja, ik geef toestemming (met uitzonderingen)
2) Nee, ik geef geen toestemming
3) Mijn nabestaanden beslissen
4) Een specifieke persoon beslist
Daarnaast kun je je natuurlijk ook NIET registreren, want het is op het moment niet verplicht.
Opties 1 en 2 zijn volkomen duidelijk en zouden wat mij betreft dan ook de enige twee opties moeten zijn. Zoals u weet, vind ik dat mensen zowel geestelijk als lichamelijk van zichzelf zijn. Ik vind het dan ook absurd dat je in dit land wél zelf aanwezig moet zijn als je een auto/een huis koopt, maar wat er met je lichaam gebeurt na je dood over mag laten aan anderen.
Bovendien heb ik de ellende die vaak volgt op opties 3, optie 4 of niet geregistreerd zijn vaak genoeg mogen aanschouwen op mijn werk op Intensive Care:
Het “mijn nabestaanden beslissen” vakje leidt met grote regelmaat tot knallende ruzies tussen familieleden die samen moeten beslissen, soms letterlijk over het bed van de patiënt heen “Dat had hij wel gewild/dat had hij niet gewild”-stijl.
De “een specifieke persoon beslist”-optie lijkt in theorie wel een oplossing voor dit probleem, maar leidt in de praktijk vaak tot vreselijke drama’s, omdat familieleden óf vinden dat de specifieke persoon niet degene is die zou moeten beslissen en/of omdat ze het niet eens zijn met de specifieke persoon, “Het MIJN dochter is en nu mag die [vul maar in] over het lichaam van MIJN kind beslissen”-style. Had de dochter in kwestie zélf iets besloten, dan was het misschien nog niet wat de ouder gewild had, maar dan had de ouder zich er waarschijnlijk makkelijker bij neergelegd. Al was het maar, hoe cru dat ook klinkt, omdat ze de beslissing niet meer bij de beslisser konden aanvechten.
Als u dacht dat dit rottig is, stelt u zich dan even het volgende voor: de overleden patiënt blijkt niet in het donorregister geregistreerd. De dienstdoende arts staat nu, of hij/zij dat nu wil of niet, voor de verschrikkelijke taak om de nabestaanden in één en hetzelfde gesprek mede te delen dat hun familielid overleden is én ze te vragen of ze zo snel mogelijk over orgaandonatie willen beslissen. Ik denk dat u zich wel kunt voorstellen wat een wanhopig verdrietige situaties dit vaak oplevert.
Het “iedereen is donor, tenzij”-model zou het merendeel van deze ellende oplossen. Tot die tijd, en dit komt echt vanuit mijn tenen: mensen, doe uw nabestaanden dit leed niet aan, tenzij u ze bloedserieus HAAT. Steek uw kop niet in het zand, informeer u, neem een beslissing (die is overigens niet permanent: u kunt gedurende uw leven altijd van mening veranderen en uw registratie wijzigen!), registreer “ja” (eventueel met uitzonderingen) of “nee” en iedereen weet waar ze aan toe zijn.
donderdag 16 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 47
Aangezien ik de afgelopen dagen ziek in bed heb gelegen, heb ik nog wat extra nagedacht over het hele fictie versus non-fictie gebeuren. (Hier nog een mega-lang interessant artikel over dit onderwerp.) Daarbij realiseerde ik me dat ik me theoretisch dan wel afvraag "Hoeveel procent 'feit' moet een verhaal minimaal bevatten om nog als 'non-fictie' gecategoriseerd te worden?", maar dat ik er in de praktijk eigenlijk van overtuigd ben dat het toch geen barst uitmaakt.
Mijn ervaring is namelijk dat een groot deel van de lezers er, onafhankelijk van genre, toch wel in lezen wat ze zelf willen en/of het verhaal (onbewust?) aanpassen aan wat in hun straatje past.
Dit merk ik overigens niet alleen in reacties op mijn eigen schrijverij (ja, ik onbegrepen gekwelde ziel ik), maar ook in bijvoorbeeld boekrecensies. Het komt met zeer grote regelmaat voor dat daar dingen in staan die ab-so-luut niet in het origineel voorkomen, maar waarvan de recensent blijkbaar toch overtuigd is die gelezen te hebben.
Een deel van deze fouten kunnen verklaard worden door te snel te veel boeken moeten lezen om van recenseren te kunnen leven, maar de rest zijn 'interpretatiefouten': de lezer neemt iets aan omdat het past bij wat hij/zij 'verwacht'.
Ook op de universiteit merkte ik dat als onze werkgroep van 15 mensen een bepaald boek hadden gelezen, er 5 verschillende interpretaties waren (de rest van de aanwezigen durfde niet te praten tijdens de werkgroep en/of had "geen mening") die vaak mijlenver uit elkaar lagen. Wat dan weer voor interessante discussies zorgde. [insert "reader response criticsm" en "er is geen foute interpretatie" en yada yada theory bla bla]
Wat dat betreft begin ik steeds meer te geloven dat schrijvers maar moeten schrijven waar ze trek in hebben, er een al dan niet leutig stickertje op moeten plakken en dat de lezers het dan maar moeten uitzoeken. Want dan doen ze nu eigenlijk ook al lang.
Yup, dit mag u file-n under Keiharde Poelekie-mening van de Dag. Mocht u denken "Nou Poelekie, je leutert leuk, maar ik vind dat je een partijtje uit je nek loopt te mauwen en wel hierom - dubbelpunt - mening", dan kunt u dat uiteraard in het reactievakje typen!
Mijn ervaring is namelijk dat een groot deel van de lezers er, onafhankelijk van genre, toch wel in lezen wat ze zelf willen en/of het verhaal (onbewust?) aanpassen aan wat in hun straatje past.
Dit merk ik overigens niet alleen in reacties op mijn eigen schrijverij (ja, ik onbegrepen gekwelde ziel ik), maar ook in bijvoorbeeld boekrecensies. Het komt met zeer grote regelmaat voor dat daar dingen in staan die ab-so-luut niet in het origineel voorkomen, maar waarvan de recensent blijkbaar toch overtuigd is die gelezen te hebben.
Een deel van deze fouten kunnen verklaard worden door te snel te veel boeken moeten lezen om van recenseren te kunnen leven, maar de rest zijn 'interpretatiefouten': de lezer neemt iets aan omdat het past bij wat hij/zij 'verwacht'.
Ook op de universiteit merkte ik dat als onze werkgroep van 15 mensen een bepaald boek hadden gelezen, er 5 verschillende interpretaties waren (de rest van de aanwezigen durfde niet te praten tijdens de werkgroep en/of had "geen mening") die vaak mijlenver uit elkaar lagen. Wat dan weer voor interessante discussies zorgde. [insert "reader response criticsm" en "er is geen foute interpretatie" en yada yada theory bla bla]
Wat dat betreft begin ik steeds meer te geloven dat schrijvers maar moeten schrijven waar ze trek in hebben, er een al dan niet leutig stickertje op moeten plakken en dat de lezers het dan maar moeten uitzoeken. Want dan doen ze nu eigenlijk ook al lang.
Yup, dit mag u file-n under Keiharde Poelekie-mening van de Dag. Mocht u denken "Nou Poelekie, je leutert leuk, maar ik vind dat je een partijtje uit je nek loopt te mauwen en wel hierom - dubbelpunt - mening", dan kunt u dat uiteraard in het reactievakje typen!
dinsdag 14 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 45
Aangezien ik me als door een kudde paarden overlopen voel en voornamelijk gedut heb vandaag, verwijs ik u terug naar mijn post van 2 dagen geleden: klik en naar dit mega-lange maar ontzettend interessante artikel dat dezelfde issues aankaart! *strompelt weer richting nest*
zondag 12 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 43
Vandaag bestaat LogPoes 10 jaar, maar daar heb ik op dit moment bijster weinig concreets over te melden, voor het hoe en waarom van het ontstaan van dit blog verwijs ik naar deze post van 3 jaar geleden.
Zoals u weet probeer ik me een weg door mijn to read-stapel heen te lezen, wat qua gelezen boeken best vlot, maar qua hoeveelheid "nog te lezen boeken" niet echt opschiet. Protip: als u uw "to read"-list werkelijk wilt verkleinen, voeg dan niet continu nieuwe boeken toe. En nee, dat is minder makkelijk dan het lijkt. I blame libraries.
Een van de boeken die ik recent gelezen hen, is The Ecstacy of Influence van Jonathan Lethem. Op bladzijde 10 al vond ik dit:
"All writing, no matter how avowedly naturalistic or pellucid, consists of artifice, of conjuration, of the manipulation of symbols rather than the "opening of a window into life."
Nu is "realiteit versus fictie" een onderwerp waar ik veel over nadenk. Dat, en het hele concept "identiteit". Daar heb ik hier ooit al eens over geschreven en het is ook het onderwerp van een potentieel zine. Wat gezien het tempo waarin ik zines produceer waarschijnlijk pas postuum uitgegeven gaat worden, maar dat geheel terzijde.
Terug naar realiteit versus fictie. Er is natuurlijk het "realiteit bestaat niet want iedereen neemt de wereld anders waar"-geneuzelargument wat erg favoriet is bij (met name een bepaald type mannelijke) zich filosoof wanende mensen, maar dat is niet wat ik bedoel.
Ik heb altijd beweerd geen fictie te schrijven (tot deze zomer dan) en ik zou ook nooit zeggen dat LogPoes/YourfriendLP/mijn zines fictie zijn. Wel zijn het (her)bewerkingen van de realiteit: ik kies een fragment uit mijn leven en schrijf daar een (hopelijk) prettig leesbaar verhaal met kop, middenstuk en staart over. Ik laat details weg en geef andere details (al dan niet bewust) meer nadruk door waar ik ze plaats en de woorden die ik gebruik. Mijn blogs en zines zijn projecten, geen dagboek.
De een noemt het "writing fanfiction about yourself" en de ander zegt dat het "Kriejeetif nonfiksjun" is, maar als het waar is wat Lethem beweert, wat is dan het verschil tussen fictie en non-fictie? Hoeveel procent moet "waar" zijn om nog (al dan niet creatieve) non-fictie te zijn? En, belangrijker: maakt het uit?
Mocht u daar thoughts en/of feels over hebben, pleurt u ze dan gerust in het reactievak!
Zoals u weet probeer ik me een weg door mijn to read-stapel heen te lezen, wat qua gelezen boeken best vlot, maar qua hoeveelheid "nog te lezen boeken" niet echt opschiet. Protip: als u uw "to read"-list werkelijk wilt verkleinen, voeg dan niet continu nieuwe boeken toe. En nee, dat is minder makkelijk dan het lijkt. I blame libraries.
Een van de boeken die ik recent gelezen hen, is The Ecstacy of Influence van Jonathan Lethem. Op bladzijde 10 al vond ik dit:
"All writing, no matter how avowedly naturalistic or pellucid, consists of artifice, of conjuration, of the manipulation of symbols rather than the "opening of a window into life."
Nu is "realiteit versus fictie" een onderwerp waar ik veel over nadenk. Dat, en het hele concept "identiteit". Daar heb ik hier ooit al eens over geschreven en het is ook het onderwerp van een potentieel zine. Wat gezien het tempo waarin ik zines produceer waarschijnlijk pas postuum uitgegeven gaat worden, maar dat geheel terzijde.
Terug naar realiteit versus fictie. Er is natuurlijk het "realiteit bestaat niet want iedereen neemt de wereld anders waar"-
Ik heb altijd beweerd geen fictie te schrijven (tot deze zomer dan) en ik zou ook nooit zeggen dat LogPoes/YourfriendLP/mijn zines fictie zijn. Wel zijn het (her)bewerkingen van de realiteit: ik kies een fragment uit mijn leven en schrijf daar een (hopelijk) prettig leesbaar verhaal met kop, middenstuk en staart over. Ik laat details weg en geef andere details (al dan niet bewust) meer nadruk door waar ik ze plaats en de woorden die ik gebruik. Mijn blogs en zines zijn projecten, geen dagboek.
De een noemt het "writing fanfiction about yourself" en de ander zegt dat het "Kriejeetif nonfiksjun" is, maar als het waar is wat Lethem beweert, wat is dan het verschil tussen fictie en non-fictie? Hoeveel procent moet "waar" zijn om nog (al dan niet creatieve) non-fictie te zijn? En, belangrijker: maakt het uit?
Mocht u daar thoughts en/of feels over hebben, pleurt u ze dan gerust in het reactievak!
vrijdag 10 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 41
Aangezien ik van de frustratie overloop en ik daar het snelste doorheen/vanaf kom door het zo hard mogelijk te negeren, post ik vandaag een leutige collage van de enige foto's uit 2 GB foto's die u nog niet gezien had én die wat toevoegen aan de narrative van het LogPoesUniversum.
Ja, ik heb in 2 dagen 6 GB aan foto's doorgenomen en weggepleurd. Ja, ik begin weer voorzichtig met het gebruiken van termen als narrative, want over 22 dagen word ik op de université verwacht en dan moet ik dat soortgeblaat vaktermen natuurlijk wel paraat hebben.
En, kunt u verzinnen wat dit allemaal is en waarom ik de foto's geschoten heb? Elk goed antwoord is 10 punten waard, elk creatief antwoord 20! :-)
Ja, ik heb in 2 dagen 6 GB aan foto's doorgenomen en weggepleurd. Ja, ik begin weer voorzichtig met het gebruiken van termen als narrative, want over 22 dagen word ik op de université verwacht en dan moet ik dat soort
woensdag 8 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 39
Project Pleuraldiezooinoueenseenkeertjeweg is zoals u weet een ongoing sepsis project hier in Huize Poelekie. Vandaag besloot ik dat het hoog tijd was om iets te doen aan het feit dat ik nog 14 maanden aan foto's op mijn beide camera's had staan.
Na het doorploegen van zo'n 4 GB foto's bleek dat ik 90% van deze foto's al lang op mijn computer/flickr/blogs had staan en dat de rest van de foto's bijna integraal richting prullie konden.
Wel vond ik nog wat leutige kiekjes van wat nagellooks die ik in het recente verleden op mijn klauwen gehad heb en aangezien neel art "du lest bestiun of fiemeelsetrik bjoetie" schijnt te zijn, deel ik ze hierbij met u:
Na het doorploegen van zo'n 4 GB foto's bleek dat ik 90% van deze foto's al lang op mijn computer/flickr/blogs had staan en dat de rest van de foto's bijna integraal richting prullie konden.
Wel vond ik nog wat leutige kiekjes van wat nagellooks die ik in het recente verleden op mijn klauwen gehad heb en aangezien neel art "du lest bestiun of fiemeelsetrik bjoetie" schijnt te zijn, deel ik ze hierbij met u:
Vlnr: Frida Kahlo decals van Cha Cha Covers, Catrice 090 Karl Says Très Chic met Essence 03 Hello Holo, Catrice 580 Blues Brothers Vol. II met Essence 02 Circus Confetti.
maandag 6 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 37
Zoals u misschien niet weet, zit ik al een paar weken op een hardcore David Bowie-kick. Nee, mij is ook niet geheel duidelijk waarom dat plots op is komen zetten, maar ik heb wel vaker dat dingen plots heel erg aanwezig zijn in mijn leven. Zoals mandarijntjes in de pre-Kersttijd en perenijsjes in de zomer.
Maar goed, David Bowie. Voor de peeps die denken "Goh, wat heeft die man eigenlijk allemaal gedaan in z'n leven", een documentaire over zijn hele carrière (en dat rijmt!):
Voor wie denkt "Ziggy Stardust was veel toffer dan die hele Bowie!", een documentaire over Ziggy Stardust:
En voor wie wil weten hoe je volkomen doorgesnoven neurotisch tóch nog op charmante wijze een interview geeft, deel 1:
en deel 2:
Maar goed, David Bowie. Voor de peeps die denken "Goh, wat heeft die man eigenlijk allemaal gedaan in z'n leven", een documentaire over zijn hele carrière (en dat rijmt!):
Voor wie denkt "Ziggy Stardust was veel toffer dan die hele Bowie!", een documentaire over Ziggy Stardust:
En voor wie wil weten hoe je volkomen doorgesnoven neurotisch tóch nog op charmante wijze een interview geeft, deel 1:
en deel 2:
zaterdag 4 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 35
En toen was ik alweer over de helft! Ik doe hard mijn best om daar niet nerveus van te worden, want Ik Heb Nog Zoveel Te Doen, zoals gewoonlijk. De to do list is geslonken van 6 A4 naar 3 A4, dus wat dat betreft ben ik redelijk op schema.
Zine-technisch schiet het allemaal niet echt op: ik heb 1 zine afgemaakt en de rest is nog steeds in staat-van-bijna-af, ik hoop daar in de komende week een flinke slag te kunnen slaan, want ik word altijd ERG vrolijk van het afhébben van dingen. Ik heb mezelf dan ook verboden om nieuwe Projecten (nee, zelfs niet het haken van een leutige muts) aan te gaan voordat ik mijn oude projecten af heb. *kijkt zichzelf streng aan*
In de komende tijd hoop ik ook nog een paar posts over Dingen Die Ik Me Afvraag uit te werken en te posten, zodat als ik ooit per ongeluk onder de bus loop, ik niet alleen bekend sta als die wollige & pluizige malloot die alleen maar posts over het afwerken van haar to do lijst of haar neuroses schreef. Want als Last of my Species wil ik toch een 'n beetje nuttige indruk achterlaten op de wereld. Yup, soms ben ik filosofisch. Of zoiets.
Om te bewijzen dat ik daarnaast ook nog steeds een flink tutholagehalte heb, post ik de enige niet-schele foto (met dank aan de pro-tips van de peeps in mijn TL!) van mijn oogmakeupexperiment (galgje!) van vandaag:
Zine-technisch schiet het allemaal niet echt op: ik heb 1 zine afgemaakt en de rest is nog steeds in staat-van-bijna-af, ik hoop daar in de komende week een flinke slag te kunnen slaan, want ik word altijd ERG vrolijk van het afhébben van dingen. Ik heb mezelf dan ook verboden om nieuwe Projecten (nee, zelfs niet het haken van een leutige muts) aan te gaan voordat ik mijn oude projecten af heb. *kijkt zichzelf streng aan*
In de komende tijd hoop ik ook nog een paar posts over Dingen Die Ik Me Afvraag uit te werken en te posten, zodat als ik ooit per ongeluk onder de bus loop, ik niet alleen bekend sta als die wollige & pluizige malloot die alleen maar posts over het afwerken van haar to do lijst of haar neuroses schreef. Want als Last of my Species wil ik toch een 'n beetje nuttige indruk achterlaten op de wereld. Yup, soms ben ik filosofisch. Of zoiets.
Om te bewijzen dat ik daarnaast ook nog steeds een flink tutholagehalte heb, post ik de enige niet-schele foto (met dank aan de pro-tips van de peeps in mijn TL!) van mijn oogmakeupexperiment (galgje!) van vandaag:
