Op zondagochtend bleek dat de vermoeidheid, het bovenop een berg zitten, het bijna chronische gebrek aan privacy en de plots opgekomen barstende koppijn zijn tol eisten: Ik kreeg last van een algeheel “ik-ben-totaal-overbodig-wat-doe-ik-hier”-gevoel. Toen ik hoorde dat ik niet meekon die dag en nogmaals een hele dag alleen in het huis zou moeten blijven zonder enige vorm van vervoer kreeg ik acuut last van een “verdomme-het-is-mijn-vakantie-en-ik-zit-hier-óf-in-mijn-piereneentje-op-een-berg-óf-me-de-pleuris-te-koken-en-iedereen-neemt-het-maar-“for granted”-gevoel. Dit resulteerde uiteindelijk in een hartverscheurende huilbui en een “ik-pak-mijn-koffers-en-ga-hier-weg!” tirade tegen arme Apneist. Ja, ook verongelijkt divagedrag is Poelekie niet vreemd. (Nogmaals mijn excuses, knuf).
Na een fijne advil tegen de koppijn en een fikse wandeling waarbij er wel 3 atalanta´s (dat zijn vlinders) op mijn kop gingen zitten voelde ik me al een stukje minder naar, en na mijn pootjes in het water te hebben gestoken bij een pier voelde ik me al een stuk beter. Later die middag nog uitgebreid gekletst met de echtgenote van Sebastien Murat, die me allerlei leuke sightseeingtips gaf in de omgeving.
´s Avonds na het koken vertrokken er een aantal mensen naar huis, en reisden de achterblijvers af naar Lysestrand. Eerst zou er in een legertent geslapen worden, maar toen bleek dat het grote huis waar we later die week in terecht konden nu al vrij was, hoefde er niet lang overlegd te worden. Na het binnenslepen van onze baggage en het uitkiezen van een kamertje besloten Apneist en ik, die elkaar door alle drukte van de afgelopen dagen niet echt gesproken noch geknuft hadden, dat het wel fijn zou zijn om even wat “us-time” te hebben en we gingen op pad naar het strandje voor een nachtzwem. De hemel was helder, de sterren waren stralend, het water was heerlijk en helaas waren de stenen glibberig: ik viel en kneusde daarbij mijn enkel. Ja, dat deed pijn. Na nog wat in het water gezeten te hebben (dit onder het motto: we zijn hier nu toch en bovendien koelt het de enkel) voorzichtig naar het Scoutinghuis teruggekeerd, waar mijn pootje liefdevol door Apneist werd gemummificeerd met behulp van Ideaalzwachtel, daarna van pure ellende maar gaan slapen. Wát een dag!
Geen opmerkingen :
Een reactie posten