Op maandagochtend werd ik voor het eerst sinds ik in Zweden was zonder behulp van de wekker wakker om een uur of 9. Na het ontbijt moesten we onze spulletjes weer inpakken en naar een andere kamer verhuizen, waar twee stapelbedden stonden. Het was nog best een klus om al onze zooi aan “onze kant” van de kamer te houden.
Vervolgens was het tijd om Lysekil eens uitgebreid te gaan bekijken. Hoewel ik al meer gezien had dan Apneist, was er toch nog genoeg wat ik niet gezien had, bovendien stond er met koeieletters “duikcentrum” op de kaart, en uiteraard wilden wij daar het fijne van weten. Ook was mijn pootsteunsok na al dat gebanjer door het water behoorlijk ranzig geworden, dus was het ook tijd om langs de apotheek te gaan.
Eerst gingen we echter naar het postkantoor om 2 blokken lood van in totaal 2 kilo naar huis te laten verzenden. Voor de mensen die het niet weten: duikers gebruiken vaak loodblokken aan (meestal) een riem om ervoor te zorgen dat ze beter zinken. Zeker als je een pakje aanhebt (of een hoger biopreengehalte hebt) kan het zijn dat je blijft dobberen als een kurk. Die loodblokken nemen weliswaar weinig ruimte in in je koffer, maar zijn (duhuh!) zwaar, en aangezien we toch wel een aantal spulletjes verzameld/gekocht hadden, wilden we niet het risico nemen dat ze zouden zorgen voor overgewicht (lees: boel extra betalen) bij het vliegveld. De dame van het postkantoor had het volgens mij niet eerder meegemaakt en vond het vrij komisch, wat het eigenlijk ook wel was.
Hierna zetten we koers op de apotheek. Nu moet ik eerst wat uitleggen: ik ben dól op apotheken en drogisterijen. Verbandmiddelen, steunkousen, cosmetica, huidverzorgingspullies, tekentangen, het maakt me eigenlijk niet uit, ik vind het allemaal geweldig! Grappig genoeg deelt Apneist (een deel van) deze afwijking, bij hem is het meer een “alles wat in mijn EHBO-doos kan”-fetish, maarja, hij heeft een excuus, als dokter-in-wording. We hebben elkaar behoorlijk moeten afremmen in de goed gesorteerde apotheek, anders hadden we hem leeggekocht. Ondanks dat we elkaar bij de meeste omhooggehouden artikelen streng “Nee! Geen Geld!” en/of “Nee! Geen Ruimte!” toesisten, kwamen we met een leuk aantal dingies weer buiten, waaronder pijnstillers, steunkousjes (de mijne waren in het vliegtuig kapotgegaan), een tekentang (voor de EHBO-tas) en...een fijne nieuwe pootsteunsok!
De pootsteunsok kwam meteen goed van pas, want om bij het duikcentrum uit te komen moesten we eerst een flinke klim maken. We kwamen uit bij het oude gedeelte van Lysekil, wat bestaat uit (naar Zweedse begrippen) vrij dicht op elkaar staande huizen, met gangetjes ertussen. Helaas waren op dat moment net de batterijen van mijn fotocamera leeg... *grumble* Gelukkig kon ik nét daarvoor nog een foto maken van de tuin waar een Madurodam-versie van Lysekil in stond.
Na nog een stuk doorlopen (en afdalen) kwamen we aan bij wat het duikcentrum zou zijn, en inderdaad, het bleek een scuba-duikschool te zijn. Ook leuk, maar niet wat we zochten. We waren namelijk op zoek naar het duik-onderzoekscentrum waarover ik gelezen had. De paar aanwezige duikers konden ons helaas ook niet verder helpen; wat wel grappig was was dat op het mededelingenbord in de hal het Zweedse Static Apnea record vermeld stond dat twee dagen eerder onder het toeziend oog van Apneist gevestigd was. Uiteraard kon ik het niet nalaten om Apneist even te “pimpen” (“Hij is degene die het record gejureerd heeft, en bovendien een freediver!” ;-P), altijd grappig om te zien dat zelfs scubaduikers vrij nerveus worden van het principe freediven...
We besloten de zoektocht naar het onderzoekscentrum te staken en richting het Gullmarsborg zwembad te lopen. Achteraf een verstandige beslissing, want de volgende dag kwamen we erachter dat onderzoekscentrum zich niet in Lysekil bevindt maar in Fiskebäckskil (aan de overkant), dus we hadden het nooit gevonden. ;-)
Voor het zwembad moesten we weer “berg op” en net als in Australië merkte ik dat lopen over een plat vlak toch iets héél anders is dan dat berggeitgedoe. We waren dan ook erg blij toen we helemaal boven waren. Apneist had wel zin om de aquajetmassagedinges te proberen, ik besloot dat gewoon wat heen en weer zwemmen en vervolgens in de sauna hangen wel genoeg actie was voor die dag.
Na wat gezwem (ik) en gespatter/hilarisch uitsloverig meisjesversierderig jongensgedrag (Apneist) was het tijd voor de sauna. Omdat de sauna´s gescheiden zijn, hadden we afgesproken elkaar om 6 uur weer te zien. Bij de kassa, dacht ik. Dus vanaf 5 voor 6 zat ik geheel gekleed op het bankje te wachten op Apneist, die maar niet verscheen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om te spieken bij de ijsbaan, waar ik de kleine kunstschaatstertjes precies dezelfde dingen zag doen die ik op die leeftijd deed. De tijd verstreek en pas rond 20 over 6 kwam er een medewerkster van het zwembad op me af, die me vroeg hoe ik heette.
Het bleek dus dat arme Apneist vanaf 6 uur op mijn had zitten wachten IN het zwembad, en zich nu wel zorgen begon te maken: hij vreesde dat ik flauwgevallen was in de sauna, of dat ik nogmaals een smak gemaakt had, wat trouwens niet geheel onvoorstelbaar was gezien het feit dat ik sinds mijn zere poot al meerdere keren bijna op mijn snufferd gegaan was. Ongeveer een kwartiertje kwam ook Apneist fris en fruitig de kleedkamer uit en was het tijd om afscheid te nemen van het Gullmarsborg zwembad, de plek waar we toch een behoorlijk deel van onze vakantie doorgebracht hadden.
We besloten onze laatste avond in Lysekil in stijl af te sluiten en bij een dobberend visrestaurant te gaan eten. Het eten was zó verrukkelijk dat ik niet eens gemauwd heb over het feit dat de boot af en toe toch wel van links naar rechts bewoog. Toen we klaar waren met het toetje kwamen er twee dames voorbijlopen die ons iets vrolijks toeriepen in het Nederlands. Hierop raakten we gezellig met ze in gesprek (zowel Apneist als ik kleppen als we op dreef
zijn 5 kwartier in 1 uur ;-P), zij bleken op zeilvakantie te zijn met hun eigen boot. Tot grote hilariteit van iedereen kwamen we ze die avond en ook de volgende ochtend nog 4 keer tegen...
Tegen de tijd dat we in onze hotelkamer aankwamen bleek, dat we onze kamer moesten delen met twee Zweedse jongens die op rondreis door hun eigen land waren. Na nog even kort met ze gekletst te hebben was het tijd voor Apneist om zijn “funny breathing” (Static intervaltraining op het droge) te doen, en voor mij om de jongens te waarschuwen dat wat er in het bedje boven me gebeurde “normaal” was en dat ze écht geen dokter/psychiater hoefden te bellen ;-P Ik was tegen die tijd zo uitgeput dat ik ondanks dat het licht nog brandde in slaap viel in wéér een ander stapelbedbedje.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten