Op zaterdagochtend weer relatief vroeg uit bed gerold, want vandaag zou ik voor het eerst officieel in functie zijn bij de Static wedstrijd: heen en weer lopend tussen de twee juryleden moest ik de tijden en eventuele strafpunten of disqualificaties noteren en vervolgens doorgeven aan de dame die ze op het grote witte bord schrijft. Pure werkverschaffing natuurlijk, maar aangezien ik toch bij de wedstrijd aanwezig zou zijn besloot ik het baantje aan te nemen.
Eenmaal in het Gullmarsborg zwembad aangekomen zocht ik, gewapend met “Havets Hus”-pen, notitieblok en serieuze blik, een plekje aan de rand van het zwembad waar ik zowel de deelnemers als de juryleden goed in de gaten kon houden. Lees: ik zocht een plekje uit waar ik goed naar Apneist in zijn zwembroek kon gluren, want even heel eerlijk: Static Apnea is geen spectator sport.
Voor de normale mensen onder ons nu even een spoedcursusje “Static Apnea for Dummies”: Freedivers doen er heel erg gewichtig over, maar eigenlijk is het gewoon in een strak neopreen pakje zo lang mogelijk je adem inhoudend met je snufferd voorover in het water liggen dobberen. Dit klinkt natuurlijk niet erg indrukwekkend, daarom moet er eerst uitgebreid op een matje gelegen worden, wat gerekt worden en nog meer op een matje gelegen worden. Ze noemen dat meditatie, ontspanningsoefeningen en soms zelfs yoga, maar eigenlijk liggen ze gewoon wat te suffen natuurlijk. ;-)
Daarna hijsen ze zich met behulp van zeepsopwater in dat strakke pakje want water van 28 graden is natuurlijk heel erg koud. Freedivers zijn, ondanks dat ze beweren dat ze “extreme sporters” zijn, gewoon ontiegelijke pieperts die continu mauwen dat het water koud is. Ok, ze hebben misschien niet al te veel “biopreen” (hilarische duikterm voor lichaamsvet), maar toch…
Maargoed, dat pakje is dus aan, en dan dobberen ze nog wat op hun rug in de opwarmzone. Vervolgens laten ze zich letterlijk bij kop en kont in de wedstrijdzone slepen (dat is waar de jury zit). In de tussentijd wordt er door een omroeper wat afgeteld, en ongeveer 10 seconden voordat ze “moeten” zetten ze hun duikbril op en doen een kotsende kat na. Dat laatste noemen ze “packen”, daarmee proppen ze nog wat extra lucht in hun longen, en is iets in de categorie “Don´t try this at home!”.
Op een gegeven moment brult de omroeper “Official Top!”, wat niets met wedstrijdtshirts te maken heeft, tenminste, dat heb ik me laten vertellen. Het is dan zaak binnen 10 seconden te liggen dobberen, anders krijg je strafpunten. En daar lig je dan. Sommigen liggen er wel meer dan 5 minuten.
Tussendoor wordt er uiteraard wel gechecked of de freediver nog leeft, dit gaat met tikjes (safety) en opgeheven wijsvingers (freediver).
Het eerstvolgende écht spannende moment is het moment van bovenkomen. Dat kan globaal gezien op drie manieren: 1) fris en fruitig, 2) schuddend (dat noemen ze Samba) of 3) van je stokje (dat heet Black Out). Uiteraard zijn de scheidslijnen tussen deze drie wat vaag in de praktijk, maargoed, het is “Static Apnea for Dummies” dus we houden het simpel. Feit is dat je als je bovenkomt 20 seconden hebt om je bril van je snufferd te halen, de jury aan te kijken, het OK-teken (aka het internationale duikers gebarentaalteken voor “Er zitten hier zeekonijntjes!”) te geven en te zeggen: “I am OK!”
Je kunt je voorstellen dat het soms tot hilarische situaties leidt als iemand hevig schuddend, nauwelijks uit zijn woorden komend “I am OK!” probeert te zeggen. Nouja, zo hilarisch als iemand kortsluiting in zijn hersens zien krijgen kan zijn natuurlijk. ;-P Gelukkig waren dit soort schudpartijen meer uitzondering dan regel en kwam het ruime merendeel van de deelnemers netjes boven, waarvoor ik ze uitgebreid bedankt heb in het kader van "stimuleer goed gedrag".
Zo rond een uur of 1 waren we klaar voor de dag, en gingen Apneist en ik fijn een hapje eten in het centrum van Lysekil. Daarna uiteraard nog even langs onze vrienden bij Bogart, deze keer echter geen dolfijnen ingeslagen. Een aantal duikers wilden gaan wrakduiken in de haven, en wij besloten met ze mee te gaan. Gewapend met mijn duikbril en snorkel stapte ik stoer de aanlegsteiger op, en bedacht toen dat het misschien niet zo´n denderend idee was om flapperloos met mijn zere poot onbekend water in te springen. Gelukkig was er een leuk glibberig trapje, waar ik mede dankzij mijn eerder die week aangeschafte übercoole lichtblauwe Cressi antislip waterschoentjes zonder enige moeite treetje voor treetje van afdaalde.
Na ongeveer een kwartiertje vechtend met mijn duikbril en snorkel (ik ben niet echt handig met hulpmiddelen zoals u weet) besloot ik het snorkelen te laten voor wat het was en gewoon wat te dobberen.
Het water was niet al te helder, maar zelfs al was het dat wel geweest dan had ik het wrak toch niet kunnen zien aangezien het zich op 10 meter bevond… ik had moeten weten dat “niet zo diep” voor freedivers iets heel anders betekent dan voor gewone mensen ;-P
Apneist en de andere duikers waren echter zo lief om me in detail te vertellen hoe het er onder water uitzag. Uiteindelijk was iedereen uitgedoken en vertrokken we weer richting het Scoutinghuis.
Daar aangekomen kregen we medegedeeld dat we de volgende ochtend het huis moesten verlaten, en toen bleek ook dat de ons beloofde verblijfplek voor de komende dagen niet beschikbaar was. Niet weten waar je de komende dagen verblijft is voor sommige mensen misschien het toppunt van avontuur, maar voor een controlfreak als ik is dat nogal een nachtmerrie…
Diving, eh, divine intervention zorgde er even later gelukkig wel voor dat er een dame gevonden werd die minder bezwaren had tegen meedoen aan de Team static relay, waardoor ik, om maar in vistermen te blijven, off the hook was. Opgelucht dat ik in ieder geval niet hoefde te freediven besloot ik dat ik de volgende ochtend, terwijl de wedstrijd aan de gang was, op zoek zou gaan naar een hotel in Lysekil.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten