Toen ik wakker werd dacht ik een kort momentje dat mijn pootongelukje een nare droom was geweest, maar helaas bracht de pijn me vrij vlot bij mijn positieven. De Denen waren zo lief om Apneist en mij af te zetten bij het Lysekil sjukhus, waar we relatief snel geholpen werden.
De dokter vreesde dat het misschien tóch een breuk was en verwees ons door naar het Uddevalla sjukhus, op 62 km afstand. Eerst maar terug naar Lysestrand, waarna we met de lieve Noorse speervismeneer mee konden rijden naar Uddevalla.
Daar begon het hele lange wachten. Het duurde zó lang dat Apneist uiteindelijk maar pizza is gaan halen, die we in de wachtruimte op mochten eten. Toen we eindelijk aan de beurt waren bleek dat mijn enkel “slechts” zwaar gekneusd was.
Volgens de onderwatermeneer (die ik regelmatig moest herinneren aan het feit dat hij met zijn pootjes van de apparatuur af moest blijven omdat het niet ZIJN ziekenhuis was ;-P) zagen de rontgenfotos er mooi uit, ik heb ze niet gezien dus zal hem op zijn woord moeten geloven.
Toen we uiteindelijk buiten stonden was het al donker aan het worden. Ik was erg blij dat mijn freedivende dokter bij me was voor knuffels, geestelijke én logistieke bijstand, want de laatste bus richting Lysekil was natuurlijk al lang vertrokken.
Gelukkig was een van de Zweedse freedivers zo lief om ons op te komen halen bij het ziekenhuis. Op Lysestrand aangekomen deed ik nog wat halfslachtige pogingen om met mijn krukken te lopen, maar die waren (zoals ik al eerder schreef) van korte duur. Ik kan me écht niet herinneren of ik die avond iets gedaan heb en zo ja wát, ik gok dat we vrij vlot naar bed gegaan zijn.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten