Dekentjesweer

Mensenkinderen, wat heb ík het koud vandaag! Zo koud dat zelfs mijn oortjes na een fietstocht van een half uurtje om oorwarmers schreeuwden.

Gelukkig kreeg ik een paar weken geleden, toen het nog prachtig weer was, plots weer last van dekentjeskoopdrang. Nu is dat niet echt bijzonder, elk jaar zo midden september krijg ik de behoefte om fleecedekentjes, warme wollen sokken en/of pantoffels aan te schaffen.

Dit jaar echter was het vrij extreem: ik kocht in 1 week tijd maar liefst 5 fleece dekentjes. Een leuke roze met reliefrandje voor omslagdoekgebruik, twee daarvan (met dolfijnen) naaide ik aan elkaar tot een megadeken voor onze dolphinlover, en twee anderen werden 1 megadeken voor mij (zie foto).

Vindt u hem niet warm en knuffelig? *kruipt onder betreffende deken met tijdschrift*

Blast from the past!

Soms vindt je spontaan iets terug tijdens het rondsurfen. Herinnert u zich deze nog: Cursus: "Hoe ben ik irritant?"

Huishoudelijke mededeling

Dat u het even weet...

Zomaar wat random dingetjes die ik me afvraag tijdens het ´s nachts naar TMF kijken

Andere dingen die ik me ooit afvroeg staan hier en daar.

Deze lieve jongen heeft al een aantal weken een nieuwe single uit.

Niet echt mijn stijl, maar allicht beter te verteren dan die schijnheilige, vals sentimentele, kreupelrijmende, semi-pathetische populistische shit (shit als in "rotzooi", niet shit als in "cool") van het duo Baas B en Lange Frans...Kunt u merken dat ik het een gruwelijk nummer vindt? *stopt met grommen en verPoest zichzelf*

Maargoed, back to Brace: lekker deuntje in het genre, dansje ook leuk, Ali B die iets mompelt over een string die in de fik vliegt, kortom: the usual. Er is slechts 1 ding waar ik over blijf vallen: de passage "...ik ben voorlopig liever vogelvrij".

Ik gok zo dat noch de tekstschrijver noch Brace enig idee hebben wat "vogelvrij" nou eigenlijk betekent. Volgens Van Dale:

vo·gel·vrij (bn.)
1 buiten bescherming van de wet gesteld => rechteloos

Ok, dat zij, die tenslotte zinnen neerpennen als "de chick waarmee ik chill", niet weten wat het betekent, daar kan ik me nog iets bij voorstellen. Wat mij echter verbaast is dat geen van de opnametechnici, A&R managers, platenmaatschappij-Bobo´s en ander volk dat al dan niet zijdelings betrokken is bij het tot stand komen van zo´n single, noch de pushers die hem aan de man brengen en de dj´s die hem grijsdraaien opgevallen is dat dit een volledig verkeerd gebruik van het woord "vogelvrij" is...

Wat ik me nu afvraag:

1) Is "vogelvrij" nou écht zo´n onbekend woord?
2) Ben ik nou een overdreven taalpurist?
3) Of werken er alleen mensen die niet goed opgelet hebben tijdens Nederlands in het muziekwezen tegenwoordig?

*schudt haar hoofd nog maar eens een keertje en zegt: "Tss!"*

"Wanneer komen we terug eigenlijk?" (Zweden dag 15)

Onze aller-, aller- allerlaatste ochtend in Zweden hebben we besteed aan lekker uitslapen, het meerdere malen opnieuw inpakken van onze koffers en het min of meer netjes achterlaten van het Honinghuisje. Sebastian Naslund (van wie het huisje is) zat op dat moment al in Zwitserland, waar Apneist de volgende dag heen zou reizen, dus lieten we een briefje en cadeautje voor hem achter.

Daarna zijn we met de tram weer naar Göteborg centraal gegaan, waar de bus naar het vliegveld vertrok. En alsof we al niet genoeg avonturen beleefd hadden, werd het een spannende rit: de bus kon toen we op de snelweg reden op het níppertje een auto ontwijken die remde voor een overstekende vos...

Op het vliegveld was er een computerstoring én bleken we op een eerdere vlucht te zitten, waardoor we toen eenmaal ingecheckt waren we vrijwel direct door konden lopen. Na het kopen van wat chocotoffees was het tijd om te boarden, en voor ik het wist zat ik weer in die bromvlieg (= klein vliegtuig met van die propellordingen).

In Kopenhagen was het tijd voor een hapje, dus wat doet dit briljante (99,9% van de tijd) vegetarisch etende duo: ze gaan naar het steakgrillrestaurant. Voor de saladbar. De serveerster keek wat wollig & pluizig, maar wij waren erg tevreden over alle knaagdingen, grassoorten, olijven, stukjes kaas en dressing die ze hadden. Net op tijd rolden we dan ook bijna letterlijk het vliegtuig in, waarna we vlotjes op Schiphol aankwamen, het eindpunt van ons Zwedenavontuur.

Zo, het was alles bij elkaar een enorme lap tekst (13 A4tjes!), zie het maar als een goedmaker voor het feit dat ik jullie (ondanks mijn belofte) nooit mijn NaNoWriMo van vorig jaar heb laten lezen. ;-) Waarmee ik jullie trouwens een gunst bewezen heb, maar dat is weer een heel ander verhaal...

Wat mij nog rest is het posten van een leuk linkje naar een verslag van de Murat clinic, en eentje in het Zweeds (allicht leuk voor de plaatjes) over de wedstrijd. De avonturen van Apneist tijdens het WK waar hij op donderdagochtend heenvertrok staan op zijn eigen log.

Oh, en “freediver” in het Zweeds is gewoon fridykare! ;-)

"Dag Lysekil, Dag Släggö, Dag Strandflickorna!" (Zweden dag 14)

Toen ik mijn ogen weer opendeed was het ontbijt-tijd. Na het eten voor de zoveelste keer onze spullies in de koffers/tassen geduwd, en de hele zooi weer trap af gesleept. Gelukkig mochten we onze spullen in het kantoortje laten staan, onze bus zou pas rond twee uur vertrekken en we wilden nog uitgebreid genieten van onze laatste uren Lysekil.

Na eerst wat lege flessen teruggebracht te hebben en wat boodschapjes gedaan te hebben, gingen we naar de kranten/tijdschriftenwinkel voor een strippenkaart en een Lysekil Posten, de locale krant. De kassajongen vond het erg komisch dat we er eentje wilden, en toen ik zei dat ik hem thuis met het woordenboek ging ontcijferen kwam hij helemaal niet meer bij.

De dag ervoor had ik gezien dat er tegenover de apotheek een soort lunchroom zat, die er wel erg aantrekkelijk uitzag. En inderdaad, Cafe Kungsgatan is fijn: het is een soort grote woonkamer, met zitbankjes, tijdschriften en spulletjes links en spulletjes rechts. Ze hebben zeer veel verschillende soorten thee en koffie, fijne sandwiches, soep en sapjes. Ook doen ze aan taart en zoet. Mocht je buiten willen gaan zitten dan kan dat, er is een groot terras. Apneist en ik bleven echter binnen en hapten een interieurtijdschrift ontcijferend resp. een spinaziesoepje en een mozzarellabroodje weg.

Helaas moesten we uiteindelijk toch richting Hostel Strandflickorna om onze bagage op te halen. Bepakt en bezakt stiefelden we vervolgens weer helemaal terug, aangezien de bushalte zich midden in het centrum bevindt. De bus kwam netjes op tijd, we gooiden onze koffers en de Hele Grote Vinnendoos (op hoop van zegen) onderin en kozen een plekje. Na nog een laatste blik richting Släggö geworpen te hebben vertrokken we uit Lysekil.

Na een probleemloze busrit van bijna 2 uur kwamen we aan bij Göteborg centraal station, waar we al onze spullies voor een obsceen bedrag een paar uur hebben laten opslaan, zodat wij nog vlug even naar het Valhallabadet (zie ook hier) konden voor wat baantjes. Je bent waterverslaafd of je bent het niet ;-P

Het ultieme bewijs van Apneist´s (onder)waterverslaving werd al vrij snel duidelijk: “Nee hoor, ik hoef mijn duikmasker niet mee te nemen, ik ga niet onder water zwemmen vandaag!” zei hij heel stoer toen we spulletjes aan het inpakken waren. Ik wist echter wel beter en uiteraard had ik gelijk, want na 4 baantjes schoolslag sloeg bij Apneist de verveling en bij mij de extreme pootpijn toe, wat tot gevolg had dat we besloten wat te gaan dobberen in het Grote Diepe Bad met Duikput. U voelt hem al aankomen: binnen 5 minuten was Apneist druk bezig met een semi-wetenschappelijk onderzoek naar de diepte van het bad.

Helaas had ik ook geen bril bij me, dus kon ik zijn avonturen onderwater niet volgen. Het effect dat zijn langdurige onderwaterzwemmerij/op de bodem liggen had op de andere meneer die met zijn vriendin aan het zwemmen was maakte dit echter helemaal goed. Ik heb zelden een volwassen man zichzelf zó zien uitsloven: bommetjes, duiken van de kant, salto´s. Het meest grappige van de hele situatie was echter dat zijn vriendin noch van zijn uitsloverij, noch van Apneist´s onderwatergehang onder de indruk was, zij zwom stoïcijns haar baantjes. Ik moest ondertussen zó hard lachen dat ik bijna verzoop. :-)

Het heerlijke van Zweedse zwembaden is, dat sauna´s standaard zijn. Na het zwemmen zijn we beiden (afzonderlijk, want alles is wel gescheiden) nog wat in de sauna gaan hangen. De droge sauna was heerlijk, maar de natte sauna was écht te heet. Misschien had het feit dat er helemaal niemand zat een belletje moeten doen rinkelen?

Fris gedouched reisden we naar het station, waar we onze spulletjes op moesten halen bij de bewaakte stalling. Tegen die tijd waren we zó hongerig dat we bij het restaurant op het station gegeten hebben, voor het eerst in twee weken dat ik weer wat fijne texmex op mijn bordje. Yum!

Na het eten zijn we met de tram naar het Honinghuisje gereisd, waar bleek dat het hek al op slot zat. Oeps, we waren éven vergeten dat het ´s avonds op slot gaat. Apneist was echter niet voor 1 gat te vangen en vond een manier om binnen te komen. Hierna liep hij 3 keer op en neer om alles in het huisje te krijgen, ik mocht ivm sneue poot niet teveel sjouwen laat staan teveel lopen van hem. Meestal protesteer ik hevig, maar ik was dusdanig moe dat ik erg blij was dat ik niet hoefde te sjouwen. Half slapend heb ik mijn tandjes gepoetst en op het moment dat mijn hoofd het kussen raakte viel ik in een diepe slaap.

"Hey! Jullie zijn de eerste Nederlanders die we ontmoeten in bijna 2 weken!" (Zweden dag 13)

Op maandagochtend werd ik voor het eerst sinds ik in Zweden was zonder behulp van de wekker wakker om een uur of 9. Na het ontbijt moesten we onze spulletjes weer inpakken en naar een andere kamer verhuizen, waar twee stapelbedden stonden. Het was nog best een klus om al onze zooi aan “onze kant” van de kamer te houden.

Vervolgens was het tijd om Lysekil eens uitgebreid te gaan bekijken. Hoewel ik al meer gezien had dan Apneist, was er toch nog genoeg wat ik niet gezien had, bovendien stond er met koeieletters “duikcentrum” op de kaart, en uiteraard wilden wij daar het fijne van weten. Ook was mijn pootsteunsok na al dat gebanjer door het water behoorlijk ranzig geworden, dus was het ook tijd om langs de apotheek te gaan.

Eerst gingen we echter naar het postkantoor om 2 blokken lood van in totaal 2 kilo naar huis te laten verzenden. Voor de mensen die het niet weten: duikers gebruiken vaak loodblokken aan (meestal) een riem om ervoor te zorgen dat ze beter zinken. Zeker als je een pakje aanhebt (of een hoger biopreengehalte hebt) kan het zijn dat je blijft dobberen als een kurk. Die loodblokken nemen weliswaar weinig ruimte in in je koffer, maar zijn (duhuh!) zwaar, en aangezien we toch wel een aantal spulletjes verzameld/gekocht hadden, wilden we niet het risico nemen dat ze zouden zorgen voor overgewicht (lees: boel extra betalen) bij het vliegveld. De dame van het postkantoor had het volgens mij niet eerder meegemaakt en vond het vrij komisch, wat het eigenlijk ook wel was.

Hierna zetten we koers op de apotheek. Nu moet ik eerst wat uitleggen: ik ben dól op apotheken en drogisterijen. Verbandmiddelen, steunkousen, cosmetica, huidverzorgingspullies, tekentangen, het maakt me eigenlijk niet uit, ik vind het allemaal geweldig! Grappig genoeg deelt Apneist (een deel van) deze afwijking, bij hem is het meer een “alles wat in mijn EHBO-doos kan”-fetish, maarja, hij heeft een excuus, als dokter-in-wording. We hebben elkaar behoorlijk moeten afremmen in de goed gesorteerde apotheek, anders hadden we hem leeggekocht. Ondanks dat we elkaar bij de meeste omhooggehouden artikelen streng “Nee! Geen Geld!” en/of “Nee! Geen Ruimte!” toesisten, kwamen we met een leuk aantal dingies weer buiten, waaronder pijnstillers, steunkousjes (de mijne waren in het vliegtuig kapotgegaan), een tekentang (voor de EHBO-tas) en...een fijne nieuwe pootsteunsok!

De pootsteunsok kwam meteen goed van pas, want om bij het duikcentrum uit te komen moesten we eerst een flinke klim maken. We kwamen uit bij het oude gedeelte van Lysekil, wat bestaat uit (naar Zweedse begrippen) vrij dicht op elkaar staande huizen, met gangetjes ertussen. Helaas waren op dat moment net de batterijen van mijn fotocamera leeg... *grumble* Gelukkig kon ik nét daarvoor nog een foto maken van de tuin waar een Madurodam-versie van Lysekil in stond.

Na nog een stuk doorlopen (en afdalen) kwamen we aan bij wat het duikcentrum zou zijn, en inderdaad, het bleek een scuba-duikschool te zijn. Ook leuk, maar niet wat we zochten. We waren namelijk op zoek naar het duik-onderzoekscentrum waarover ik gelezen had. De paar aanwezige duikers konden ons helaas ook niet verder helpen; wat wel grappig was was dat op het mededelingenbord in de hal het Zweedse Static Apnea record vermeld stond dat twee dagen eerder onder het toeziend oog van Apneist gevestigd was. Uiteraard kon ik het niet nalaten om Apneist even te “pimpen” (“Hij is degene die het record gejureerd heeft, en bovendien een freediver!” ;-P), altijd grappig om te zien dat zelfs scubaduikers vrij nerveus worden van het principe freediven...

We besloten de zoektocht naar het onderzoekscentrum te staken en richting het Gullmarsborg zwembad te lopen. Achteraf een verstandige beslissing, want de volgende dag kwamen we erachter dat onderzoekscentrum zich niet in Lysekil bevindt maar in Fiskebäckskil (aan de overkant), dus we hadden het nooit gevonden. ;-)

Voor het zwembad moesten we weer “berg op” en net als in Australië merkte ik dat lopen over een plat vlak toch iets héél anders is dan dat berggeitgedoe. We waren dan ook erg blij toen we helemaal boven waren. Apneist had wel zin om de aquajetmassagedinges te proberen, ik besloot dat gewoon wat heen en weer zwemmen en vervolgens in de sauna hangen wel genoeg actie was voor die dag.

Na wat gezwem (ik) en gespatter/hilarisch uitsloverig meisjesversierderig jongensgedrag (Apneist) was het tijd voor de sauna. Omdat de sauna´s gescheiden zijn, hadden we afgesproken elkaar om 6 uur weer te zien. Bij de kassa, dacht ik. Dus vanaf 5 voor 6 zat ik geheel gekleed op het bankje te wachten op Apneist, die maar niet verscheen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om te spieken bij de ijsbaan, waar ik de kleine kunstschaatstertjes precies dezelfde dingen zag doen die ik op die leeftijd deed. De tijd verstreek en pas rond 20 over 6 kwam er een medewerkster van het zwembad op me af, die me vroeg hoe ik heette.

Het bleek dus dat arme Apneist vanaf 6 uur op mijn had zitten wachten IN het zwembad, en zich nu wel zorgen begon te maken: hij vreesde dat ik flauwgevallen was in de sauna, of dat ik nogmaals een smak gemaakt had, wat trouwens niet geheel onvoorstelbaar was gezien het feit dat ik sinds mijn zere poot al meerdere keren bijna op mijn snufferd gegaan was. Ongeveer een kwartiertje kwam ook Apneist fris en fruitig de kleedkamer uit en was het tijd om afscheid te nemen van het Gullmarsborg zwembad, de plek waar we toch een behoorlijk deel van onze vakantie doorgebracht hadden.

We besloten onze laatste avond in Lysekil in stijl af te sluiten en bij een dobberend visrestaurant te gaan eten. Het eten was zó verrukkelijk dat ik niet eens gemauwd heb over het feit dat de boot af en toe toch wel van links naar rechts bewoog. Toen we klaar waren met het toetje kwamen er twee dames voorbijlopen die ons iets vrolijks toeriepen in het Nederlands. Hierop raakten we gezellig met ze in gesprek (zowel Apneist als ik kleppen als we op dreef
zijn 5 kwartier in 1 uur ;-P), zij bleken op zeilvakantie te zijn met hun eigen boot. Tot grote hilariteit van iedereen kwamen we ze die avond en ook de volgende ochtend nog 4 keer tegen...

Tegen de tijd dat we in onze hotelkamer aankwamen bleek, dat we onze kamer moesten delen met twee Zweedse jongens die op rondreis door hun eigen land waren. Na nog even kort met ze gekletst te hebben was het tijd voor Apneist om zijn “funny breathing” (Static intervaltraining op het droge) te doen, en voor mij om de jongens te waarschuwen dat wat er in het bedje boven me gebeurde “normaal” was en dat ze écht geen dokter/psychiater hoefden te bellen ;-P Ik was tegen die tijd zo uitgeput dat ik ondanks dat het licht nog brandde in slaap viel in wéér een ander stapelbedbedje.

“Au! Ik ben geprikt door een kwal, eh, mug!” (Zweden dag 12)

Brak en labielerig werd ik wakker met een extreem zere poot. Pas na een half uur bedacht ik dat dat natuurlijk kwam omdat ik de avond ervoor in alle commotie vergeten was mijn pijnstiller in te nemen. Pas tegen de tijd dat we met al onze spullies bij het Gullmarsborg zwembad aangekomen waren voelde ik me al iets minder belazerd, vooral toen bleek dat ik niet op stel en sprong op hotelspeurtocht hoefde: we zouden na de wedstrijd afgezet worden bij het Strandflickorna hostel in Lysekil. Het hostel bevindt zich naast het Havets Hus en kijkt uit op...Släggö! Grappig toeval was dat ik eerder die week al een informatiefoldertje had opgehaald van precies dat hostel, omdat het me een leuke plek leek om later nog eens te logeren.

Aangezien het verblijfprobleem opgelost was, besloot ik mijn taakje als resultatenverzamelaar en –doorgever weer op te pakken. Vandaag was het onderdeel Dynamic Apnea aan de beurt, wat, zoals de naam al zegt, een stuk dynamischer is dan, eh, statisch ;-)

Het is relatief makkelijk: je doet dus weer die kotsende kat na, gaat onder water en zwemt zo ver mogelijk. Dit kan “naturel”, met 2 vinnen, of met een monovin, en de afstanden vallen zonder uitzondering in de categorie: “Het is dat ik het zelf gezien heb anders zou ik het niet geloven!”. Binnen anderhalf uur waren alle deelnemers aan de beurt geweest, en maakten deelnemers en toeschouwers zich op voor het evenement waar ik op het nippertje aan ontsnapt was: de funwedstrijd Team Static Relay.

Zoals jullie weten, is Static Apnea niet echt boeiend. Niet voor leken, maar, hoewel sommigen het nooit zullen toegeven, ook niet voor freedivers. Een clubje Zweden heeft daarom besloten, dat er een manier moest zijn om Static Apnea wat meer sjeu te geven.

Wat ze bedacht hebben: drie freedivers vormen een team, een begint, en voordat de eerste bovenkomt, moet de tweede onder zijn. Verder mag alles wat bij gewoon Static niet mag: de teams liggen belachelijk dicht op elkaar, het publiek juicht en er is enthousiast commentaar op standwerkerstoon via een megafoon. Ook is het toegestaan om als freediver de tegenpartij af te leiden door golven te maken, irritant te doen en ze allerlei dingen toe te roepen in een poging ze aan het lachen te maken.

Je kunt je voorstellen dat het vrij lastig is om ontspannen in het water te liggen als iemand via een megafoon “En…lekker ontspannen?!?” in je oor brult, terwijl achter je iemand golven maakt en brult: “Je hebt een lekker kontje! Maak me een kind!”. Hilariteit alom natuurlijk, en ondanks alle afleiding werden er nog zeer behoorlijke tijden neergezet.

Na de prijsuitreiking was het tijd voor knuffels en emailadressen uitwisselen. Oh, even tip tussendoor: Zweden kussen niet 3 keer, die knuffen. Daar kwam ik pas na 2 fris-door-mij-gedriezoende verbijsterd kijkende Zweden achter... ;-P

Apneist, ik en onze 54,7 kilo zooi werden afgezet bij Strandflickorna, waar ze een fijne tweepersoonskamer met badkamer voor ons hadden. De volgende ochtend zouden we dan naar een meerpersoonskamer moeten verhuizen, maar daar hadden we geen bezwaar tegen.

Na wat te hebben gesufd op onze kamer gingen we naar de pizzeria, waarna we wat zijn gaan wandelen. We waren van plan te gaan nachtzwemmen bij het Havsbad, maar toen we er waren vonden we het toch wat te donker. In plaats van te water te gaan, hebben we vanaf de kant kwallen bekeken met een zaklamp. Hoewel ik het een eng idee vind om geprikt te worden, zijn ze natuurlijk prachtig om, zeker van een afstandje, naar te kijken. Ze waren zelfs zo fascinerend dat ik vergat mezelf met anti-mug in te smeren, en minstens 8 keer geprikt werd. Gelukkig was het hostel dichtbij, en nadat ik mezelf uitgebreid met Azaron had ingesmeerd, besloten we dat het het kinderbedtijd was en kropen we elk in ons stapelbedbedje.

“I am OK!” “No, you´re not, you´re a freediver!” (Zweden dag 11)

Op zaterdagochtend weer relatief vroeg uit bed gerold, want vandaag zou ik voor het eerst officieel in functie zijn bij de Static wedstrijd: heen en weer lopend tussen de twee juryleden moest ik de tijden en eventuele strafpunten of disqualificaties noteren en vervolgens doorgeven aan de dame die ze op het grote witte bord schrijft. Pure werkverschaffing natuurlijk, maar aangezien ik toch bij de wedstrijd aanwezig zou zijn besloot ik het baantje aan te nemen.

Eenmaal in het Gullmarsborg zwembad aangekomen zocht ik, gewapend met “Havets Hus”-pen, notitieblok en serieuze blik, een plekje aan de rand van het zwembad waar ik zowel de deelnemers als de juryleden goed in de gaten kon houden. Lees: ik zocht een plekje uit waar ik goed naar Apneist in zijn zwembroek kon gluren, want even heel eerlijk: Static Apnea is geen spectator sport.

Voor de normale mensen onder ons nu even een spoedcursusje “Static Apnea for Dummies”: Freedivers doen er heel erg gewichtig over, maar eigenlijk is het gewoon in een strak neopreen pakje zo lang mogelijk je adem inhoudend met je snufferd voorover in het water liggen dobberen. Dit klinkt natuurlijk niet erg indrukwekkend, daarom moet er eerst uitgebreid op een matje gelegen worden, wat gerekt worden en nog meer op een matje gelegen worden. Ze noemen dat meditatie, ontspanningsoefeningen en soms zelfs yoga, maar eigenlijk liggen ze gewoon wat te suffen natuurlijk. ;-)

Daarna hijsen ze zich met behulp van zeepsopwater in dat strakke pakje want water van 28 graden is natuurlijk heel erg koud. Freedivers zijn, ondanks dat ze beweren dat ze “extreme sporters” zijn, gewoon ontiegelijke pieperts die continu mauwen dat het water koud is. Ok, ze hebben misschien niet al te veel “biopreen” (hilarische duikterm voor lichaamsvet), maar toch…
Maargoed, dat pakje is dus aan, en dan dobberen ze nog wat op hun rug in de opwarmzone. Vervolgens laten ze zich letterlijk bij kop en kont in de wedstrijdzone slepen (dat is waar de jury zit). In de tussentijd wordt er door een omroeper wat afgeteld, en ongeveer 10 seconden voordat ze “moeten” zetten ze hun duikbril op en doen een kotsende kat na. Dat laatste noemen ze “packen”, daarmee proppen ze nog wat extra lucht in hun longen, en is iets in de categorie “Don´t try this at home!”.

Op een gegeven moment brult de omroeper “Official Top!”, wat niets met wedstrijdtshirts te maken heeft, tenminste, dat heb ik me laten vertellen. Het is dan zaak binnen 10 seconden te liggen dobberen, anders krijg je strafpunten. En daar lig je dan. Sommigen liggen er wel meer dan 5 minuten.
Tussendoor wordt er uiteraard wel gechecked of de freediver nog leeft, dit gaat met tikjes (safety) en opgeheven wijsvingers (freediver).

Het eerstvolgende écht spannende moment is het moment van bovenkomen. Dat kan globaal gezien op drie manieren: 1) fris en fruitig, 2) schuddend (dat noemen ze Samba) of 3) van je stokje (dat heet Black Out). Uiteraard zijn de scheidslijnen tussen deze drie wat vaag in de praktijk, maargoed, het is “Static Apnea for Dummies” dus we houden het simpel. Feit is dat je als je bovenkomt 20 seconden hebt om je bril van je snufferd te halen, de jury aan te kijken, het OK-teken (aka het internationale duikers gebarentaalteken voor “Er zitten hier zeekonijntjes!”) te geven en te zeggen: “I am OK!”

Je kunt je voorstellen dat het soms tot hilarische situaties leidt als iemand hevig schuddend, nauwelijks uit zijn woorden komend “I am OK!” probeert te zeggen. Nouja, zo hilarisch als iemand kortsluiting in zijn hersens zien krijgen kan zijn natuurlijk. ;-P Gelukkig waren dit soort schudpartijen meer uitzondering dan regel en kwam het ruime merendeel van de deelnemers netjes boven, waarvoor ik ze uitgebreid bedankt heb in het kader van "stimuleer goed gedrag".

Zo rond een uur of 1 waren we klaar voor de dag, en gingen Apneist en ik fijn een hapje eten in het centrum van Lysekil. Daarna uiteraard nog even langs onze vrienden bij Bogart, deze keer echter geen dolfijnen ingeslagen. Een aantal duikers wilden gaan wrakduiken in de haven, en wij besloten met ze mee te gaan. Gewapend met mijn duikbril en snorkel stapte ik stoer de aanlegsteiger op, en bedacht toen dat het misschien niet zo´n denderend idee was om flapperloos met mijn zere poot onbekend water in te springen. Gelukkig was er een leuk glibberig trapje, waar ik mede dankzij mijn eerder die week aangeschafte übercoole lichtblauwe Cressi antislip waterschoentjes zonder enige moeite treetje voor treetje van afdaalde.

Na ongeveer een kwartiertje vechtend met mijn duikbril en snorkel (ik ben niet echt handig met hulpmiddelen zoals u weet) besloot ik het snorkelen te laten voor wat het was en gewoon wat te dobberen.
Het water was niet al te helder, maar zelfs al was het dat wel geweest dan had ik het wrak toch niet kunnen zien aangezien het zich op 10 meter bevond… ik had moeten weten dat “niet zo diep” voor freedivers iets heel anders betekent dan voor gewone mensen ;-P
Apneist en de andere duikers waren echter zo lief om me in detail te vertellen hoe het er onder water uitzag. Uiteindelijk was iedereen uitgedoken en vertrokken we weer richting het Scoutinghuis.

Daar aangekomen kregen we medegedeeld dat we de volgende ochtend het huis moesten verlaten, en toen bleek ook dat de ons beloofde verblijfplek voor de komende dagen niet beschikbaar was. Niet weten waar je de komende dagen verblijft is voor sommige mensen misschien het toppunt van avontuur, maar voor een controlfreak als ik is dat nogal een nachtmerrie…

Diving, eh, divine intervention zorgde er even later gelukkig wel voor dat er een dame gevonden werd die minder bezwaren had tegen meedoen aan de Team static relay, waardoor ik, om maar in vistermen te blijven, off the hook was. Opgelucht dat ik in ieder geval niet hoefde te freediven besloot ik dat ik de volgende ochtend, terwijl de wedstrijd aan de gang was, op zoek zou gaan naar een hotel in Lysekil.

De dag dat Poelekie vrijwillig én in haar eentje op een boot stapte! (Zweden dag 10)

(Voor mijn doen) belachelijk vroeg opgestaan (6:30) en rond zevenen mét krukken bij de bushalte gaan zitten. Na een kwartiertje kwam er een bus aangereden, volgens de chauffeur moest ik overstappen. Mijn Zweeds was beter dan zijn Engels helaas, dus het werd me niet helemaal duidelijk of ik lang op die bus moest wachten of wat en hoe en bla, maar ik dacht: “Ach, het is vakantie, who cares?” en ik stapte uit bij een halte aan een soort autoweg. Er stapte ook een Zweedse jongen uit, die zo mogelijk nóg nerveuzer was dan ik, wat mij weer licht nerveus maakte, maar navraag leerde dat hij op vakantie was en ook hij hoopte dat hij het goed begrepen had wat betreft het overstappen.
Gelukkig kwam er al snel een bus, die me na een rondritje door Lysekil (de bus van Lysestrand naar Lysekil is een cirkelbus) afzette bij het ziekenhuis.
Bij de balie werd ik te woord gestaan door een lieve schat die maar niet kon geloven dat ik die krukken kwam afgeven, pas toen ik het woord “donatie” liet vallen begreep ze het en nam zeer blij de krukken in ontvangst. “Kleine moeite, groot plezier” dacht ik en ik moest een ernstige huppelbehoefte onderdrukken toen ik het ziekenhuis verliet.
Wandelend richting de supermarkt heb ik de huizen en de omgeving bekeken, en al snel bleek dat het kaartje dat ik had een gigantische schaal had, en dat het eigenlijk een fijn, middelgroot, ook met zere poot prima te bewandelen stadje is.
Na het inslaan van hapjes liep ik richting het centrum, en ondernam daar (in de tussentijd huizen fotograferend) de klim naar de kerk. Het was wat lastig om de voordeur te vinden, maar toen ik hem opende was mijn eerste, letterlijke reactie: “Oh my God!” dus dat hebben ze goed gedaan daar in Lysekil.
De kerk is werkelijk prachtig, helaas hebben ze geen website en vond ik het ietsje onbeleefd om er uitgebreid te gaan kieken, dus jullie zullen me op mijn woord moeten geloven. ;-) Wel heb ik voor het welzijn van de wereld in het algemeen en in het bijzonder een kaarsje aangestoken. Daarna nog even een poosje buiten op het trapje gezeten en wat om me heen gekeken, het uitzicht was geweldig.
Daarna ben ik al fotograferend teruggelopen naar beneden, en uiteindelijk doorgewandeld tot Släggö, waar ik volledig ongestoord 2 ½ uur lang naar de voorbijvarende bootjes heb gekeken. Ondertussen was het bijna half 12 en ben ik voorzichtig van mijn rots af geklommen, en richting de pier gelopen waar de boot voor de zeehondensafari zou vertrekken.
Hoewel ik niet denk dat ik ooit vrijwillig een boot zal aanschaffen en er uren op door zal brengen, moet ik zeggen dat de anderhalf uur die ik rondgevaren heb goed te doen waren. De boot had precies hetzelfde formaat als de pontjes naar Noord (en wordt buiten het seizoen ook inderdaad als pont gebruikt), dus het schudde nauwelijks, en dat schudden (van links naar rechts) is nu precies waar ik zo´n hekel aan heb. En ja, ik heb inderdaad zeehonden gezien!!! *doet blij dansje*
De rest van de middag heb ik rondgelopen, nog wat geïnternet (internetjunkie, I know...) en tegen de tijd dat de freedivewedstrijd afgelopen was heb ik een van de freedivers gebeld of hij me wilde komen ophalen, en hij was zo lief om dat te willen doen.
Aangekomen bij het huis nog wat gerommeld, en vervolgens richting het strandje gelopen, waar een bbq zou plaatsvinden. Apneist en ik hebben gezellig wat gekletst met een aantal mensen, helaas zou de wedstrijd de volgende ochtend al vroeg beginnen, wat betekende dat de meeste mensen al vroeg naar huis gingen en hun bed in doken en Apneist en ik met de vaat achterlieten bij het kampvuur ;-) (Geheel per ongeluk trouwens, typisch zo´n situatie waarin iedereen denkt dat de ander de spulletjes meegenomen heeft.)
Na een mislukte poging tot het in de oven bereiden van de overgebleven stukken zalm waarbij de vis rauw bleef, maar wel het hele huis naar vis liet stinken (Oeps! Sorry!), gingen ook wij redelijk op tijd naar bed.

“We´re not a cult! Well, maybe we´re a little cult-ish…” (Zweden dag 9)

Donderdag was een rustig dagje. Apneist vertrok al vroeg ivm juryduty. Ik besloot ook vandaag rustig aan te doen en The Big Kahuna maar eens op de hoogte te stellen van al mijn avonturen.
Die middag was ik uitgerust en klaar voor een nieuw avontuur: met de bus naar Lysekil. Stel je voor: een bushalte in the middle of nowhere, waar volgens het schema 2 keer per uur een bus langskomt, maar waar je nog nooit een bus gezien hebt...
Ruim op tijd gaan zitten en jawel, precies op tijd kwam daar een bus! Na een privé-ritje van een half uurtje stapte ik uit in het centrum van Lysekil.
Eerst wat postzegels gekocht en boodschappen gedaan, daarna uitgebreid geïnternet. Rond 15 uur op pad gegaan naar het Gullmarsborg zwembad, waar in ieder geval een deel van de freedivers die middag aanwezig zou zijn voor training.
Nadat ik een half uur baantjes had getrokken in een volledig uitgestorven zwembad begon ik me wat zorgen te maken. De laatste bus terug naar het scoutinghuis was rond 16 uur vertrokken, en als men nu collectief besloten had toch maar niet te gaan, dan zat ik vast… Gelukkig stroomde het zwembad om 20 over 16 vol met mensen met vinnen.
Tot een uur of half 6 heb ik nog wat gedobberd in het kinderbadje, me voorgesteld aan een aantal nieuwe mensen en voor de tig-ste keer sinds mijn aankomst in Zweden uitgelegd dat ik nee, écht geen freediver was en dat ik nee, ook niet stiekem een freediver wilde zijn en dat ja, ik voorlopig tevreden ben met mijn "positie" als freedivewife. Echt, wat freedivers ook mogen beweren: het is geen sport, het is een sekte. ;-P
Het ultieme bewijs hiervan kreeg ik die avond, toen bleek dat er een freediver te weinig was voor de funwedstrijd op zondag en ik door 5 freedivers tegelijk enthousiast “bewerkt” werd, wat tot gevolg had dat ik ze een static (= snufferd voorover in het
water adem inhouden) van wel 10 hele seconden beloofde maar ondertussen hevig bleef hopen dat dit me bespaard zou blijven.
Na het zwemmen hebben we nog wat in de sauna gehangen met de dames, na 10 minuten bovenste plank vond ik het mooi geweest, als niet-Zweed moet je het niet overdrijven. Onderweg naar het scoutinghuis kwamen we langs een supermarkt, en hoewel ik al boodschappen gedaan had, kocht ik nog een fijne bak Häagen Dazs voor Apneist. Die avond werd er zoals voorgaande avonden weer gekookt, nagepraat en film gekeken, ik ging echter extra vroeg naar bed: de volgende dag wilde ik uitgebreid Lysekil gaan bekijken.

“Extreme Snorkling: No fins. No snorkel.” (Zweden dag 8)

Op woensdag begon voor Apneist het jurywerk. Ik besloot lekker uit te slapen en vervolgens terug te gaan naar het strandje waar ik op zondagavond mijn pootje had verwond om wat te snorkelen. Nee, NIET freediven!
Onderweg naar het strandje kwam ik nog het superschattige poesje tegen dat in een van de buurhuizen woonde, wat nog wat knuf en krieb tot gevolg had.
Bij het strandje aangekomen deed ik mijn badpak aan, smeerde ik me in met zonnemeuk (Apneist had de anti-kwalzonnebrand meegekregen, aangezien hij een groot deel van de dag in kwalrijk water zou verkeren) en bereidde me mentaal voor op een potje “snorkling, no fins” (wegens “poot past er niet in”).
Duikbril uitgespoeld, bespuugd en min of meer op snufferd geplaatst, graai graaf graai keer tas om: Shit. Met duffe kop snorkel in het huis laten liggen...
Aangezien ik geen trek had om het hele roteind nogmaals op en neer te hinkellopen, besloot ik dat de wereld klaar was voor een nieuwe uitvinding: "Extreme Snorkling: No fins. No snorkel." En nee, dat maakt het nog steeds géén freediven, want je dobbert óp het water, niet eronder! Dat dat even duidelijk is… ;-)
Helaas kon ik niet langdurig dobberen, deels vanwege het feit dat ik wél in korte intervallen wat adem tot me moet nemen, en deels omdat ik panisch ben voor kwallen en er toch wel een paar vervaarlijk om me heen aan het eh, kwallen waren. Ondanks al deze hindernissen heb ik échte, natuurlijke mosselbanken gezien, erg gaaf!
Het was heerlijk weer, warm, zonnig maar ook waaierig, waardoor ik niet na 10 minuten stikbenauwd zat te piepen, ik ben dan ook nog wat blijven zitten op de rotsen en ben zowaar verschoten van doorschijnend wit naar licht creme.
Na een uurtje of wat zag ik nog steeds de wedstrijdboot niet aan de horizon verschijnen en hinkelde ik terug naar het Scoutinghuis en heb ik onze kamer een beetje in- en opgeruimd, daar waren we door alle hectiek nog niet aan toegekomen. Later op de middag kwam de hele meute weer terug van de wedstrijd, sommigen gingen nog naar het zwembad, anderen besloten wat te gaan dutten op hun kamer, anderen hingen gezellig wat rond.
Apneist en ik besloten het zwembad even te skippen en wat qualitytime met elkaar door te brengen, deze keer gelukkig niet onderbroken door uitglijpartijen en ander gedoe.
Die avond werd er, net zoals de voorgaande avonden, in ploegen gekookt, gezellig gebabbeld en uiteindelijk weer een freedivefilm gekeken. Voor wie het zich afvraagt: Ja, er zijn inderdaad belachelijk veel freedivefilms, documentaires en wedstrijdverslagen, en ja, Apneist heeft de meeste ervan in zijn bezit ;-P

“Undra som en flundra?” (Zweden dag 7)

Dinsdag zou Apneist eerste echte vrije dag zijn, en we besloten ondanks de zere poot (pijnstiller ahoy!) toch wat aan sightseeing te gaan doen. De Denen gingen wrakduiken in de haven van Lysekil, en waren zo vriendelijk om ons een lift te geven in hun groene busje.
Toen ik uit het busje stapte was het eerste wat we zagen het Havsbad, wat het laatst overgebleven gedeelte van het oorspronkelijke kuurbad is. Tegenwoordig is het speciaal voor naaktrecreatie, zoals dat zo mooi heet, maar dan wel met netjes afgescheiden dames- en herengedeeltes. Naast het Havsbad bevindt zich mijn nieuwe favoriete eiland Släggö. Even bovenop het eiland gezeten en een paar foto´s gemaakt van de omgeving, waarbij ik bijna het water in waaide. Vervolgens weer naar beneden geklommen en richting het
Havets Hus gelopen, het plaatselijke aquarium, waar ik eindelijk kennisgemaakt heb met de bot.

Oh, wacht even, die snapt niemand zonder uitleg: toen ik ergens in maart de website van het Havets Hus bekeek, stond er een tagline in het Zweeds "Undra som en flundra?"
"Undra som en" betekent "Ben je benieuwd naar" en bij "flundra" stond in het woordenboek "bot". Het volgende gesprek ontspon zich toen met The Big Kahuna:

Poelekie: "Jamaar, wie is er nou bot?"
Kahuna: "De vis!"
Poelekie: "Waarom is die vis bot dan? Ik snap er werkelijk geen klap van!"

Pas na de tiende keer snapte ik dat de vis een bot was. U weet wel, rog, bot, zo eentje... u merkt het, het blonderen mist zijn uitwerking niet. ;-P

Maargoed, ik was inderdaad benieuwd naar de bot en heb hem/haar gezien, helaas mocht er niet geaaid worden. Na het aquarium van onder tot boven bekeken te hebben, was het tijd voor een hapje. We besloten ook vandaag voor pizza en een salade te gaan, helaas hadden wij ons een beetje verkeken op de porties en bleek dat we het ab-so-luut niet opkregen…
Toen was het tijd om eens wat te emailen en dergelijke in de videotheek annex snoepwinkel annex arcadehal annex internetcafé Bogart, waar zeer luid een cd die niet anders dan “Rape the greatest hits of the 80s” kon heten op indefinite repeat stond. Hilarisch genoeg verkochten ze er ook chocodolfijnen, daarvan heeft chocoholic Apneist er een boel gekocht voor de freedivers in het huis.
Ondertussen was het half 4 en dus hoog tijd om de klim naar het Gullmarsborg-zwembad te ondernemen, aangezien we daar afgesproken hadden met o.a. de Denen voor een zwembadsessie. Ik had toestemming van de dokter om te zwemmen dus trok wat baantjes, daarna dobberde Apneist wat ademvrij rond.
“Zo´n duikbril is écht best handig eigenlijk…” bedacht ik terwijl ik onder water vastgeklemd aan een metalen trapje iemand een absurde afstand (ivm geheimhoudingsplicht kan ik niet exact zeggen hoeveel, maar het was meer dan 150 meter) zag afleggen onder water. Zonder vinnen. Ja, het is dat ik het gezien heb, anders zou ik het ook niet geloven.
Na afloop van de zwemmerij nog wat in de sauna gehangen en die avond een prachtige documentaire gezien over freedivers en orka´s.

Ziekenhuis, bork bork bork! (Zweden dag 6)

Toen ik wakker werd dacht ik een kort momentje dat mijn pootongelukje een nare droom was geweest, maar helaas bracht de pijn me vrij vlot bij mijn positieven. De Denen waren zo lief om Apneist en mij af te zetten bij het Lysekil sjukhus, waar we relatief snel geholpen werden.
De dokter vreesde dat het misschien tóch een breuk was en verwees ons door naar het Uddevalla sjukhus, op 62 km afstand. Eerst maar terug naar Lysestrand, waarna we met de lieve Noorse speervismeneer mee konden rijden naar Uddevalla.
Daar begon het hele lange wachten. Het duurde zó lang dat Apneist uiteindelijk maar pizza is gaan halen, die we in de wachtruimte op mochten eten. Toen we eindelijk aan de beurt waren bleek dat mijn enkel “slechts” zwaar gekneusd was.
Volgens de onderwatermeneer (die ik regelmatig moest herinneren aan het feit dat hij met zijn pootjes van de apparatuur af moest blijven omdat het niet ZIJN ziekenhuis was ;-P) zagen de rontgenfotos er mooi uit, ik heb ze niet gezien dus zal hem op zijn woord moeten geloven.
Toen we uiteindelijk buiten stonden was het al donker aan het worden. Ik was erg blij dat mijn freedivende dokter bij me was voor knuffels, geestelijke én logistieke bijstand, want de laatste bus richting Lysekil was natuurlijk al lang vertrokken.
Gelukkig was een van de Zweedse freedivers zo lief om ons op te komen halen bij het ziekenhuis. Op Lysestrand aangekomen deed ik nog wat halfslachtige pogingen om met mijn krukken te lopen, maar die waren (zoals ik al eerder schreef) van korte duur. Ik kan me écht niet herinneren of ik die avond iets gedaan heb en zo ja wát, ik gok dat we vrij vlot naar bed gegaan zijn.

“Drááá-mááá!” (Zweden dag 5)

Op zondagochtend bleek dat de vermoeidheid, het bovenop een berg zitten, het bijna chronische gebrek aan privacy en de plots opgekomen barstende koppijn zijn tol eisten: Ik kreeg last van een algeheel “ik-ben-totaal-overbodig-wat-doe-ik-hier”-gevoel. Toen ik hoorde dat ik niet meekon die dag en nogmaals een hele dag alleen in het huis zou moeten blijven zonder enige vorm van vervoer kreeg ik acuut last van een “verdomme-het-is-mijn-vakantie-en-ik-zit-hier-óf-in-mijn-piereneentje-op-een-berg-óf-me-de-pleuris-te-koken-en-iedereen-neemt-het-maar-“for granted”-gevoel. Dit resulteerde uiteindelijk in een hartverscheurende huilbui en een “ik-pak-mijn-koffers-en-ga-hier-weg!” tirade tegen arme Apneist. Ja, ook verongelijkt divagedrag is Poelekie niet vreemd. (Nogmaals mijn excuses, knuf).
Na een fijne advil tegen de koppijn en een fikse wandeling waarbij er wel 3 atalanta´s (dat zijn vlinders) op mijn kop gingen zitten voelde ik me al een stukje minder naar, en na mijn pootjes in het water te hebben gestoken bij een pier voelde ik me al een stuk beter. Later die middag nog uitgebreid gekletst met de echtgenote van Sebastien Murat, die me allerlei leuke sightseeingtips gaf in de omgeving.
´s Avonds na het koken vertrokken er een aantal mensen naar huis, en reisden de achterblijvers af naar Lysestrand. Eerst zou er in een legertent geslapen worden, maar toen bleek dat het grote huis waar we later die week in terecht konden nu al vrij was, hoefde er niet lang overlegd te worden. Na het binnenslepen van onze baggage en het uitkiezen van een kamertje besloten Apneist en ik, die elkaar door alle drukte van de afgelopen dagen niet echt gesproken noch geknuft hadden, dat het wel fijn zou zijn om even wat “us-time” te hebben en we gingen op pad naar het strandje voor een nachtzwem. De hemel was helder, de sterren waren stralend, het water was heerlijk en helaas waren de stenen glibberig: ik viel en kneusde daarbij mijn enkel. Ja, dat deed pijn. Na nog wat in het water gezeten te hebben (dit onder het motto: we zijn hier nu toch en bovendien koelt het de enkel) voorzichtig naar het Scoutinghuis teruggekeerd, waar mijn pootje liefdevol door Apneist werd gemummificeerd met behulp van Ideaalzwachtel, daarna van pure ellende maar gaan slapen. Wát een dag!

"3 keer daags koken voor 18 freedivers is vermoeiender dan het lijkt..." (Zweden dag 4)

Zaterdagochtend vertrok de hele meute naar het Gullmarsborg zwembad in Lysekil. Bij het binnenrijden van het stadje was ik uiteraard meteen verkocht, het is dat de katten geen mobieltje hebben anders zou ik ze gesmst hebben: “Poezen! Inpakken! We verkassen naar Lysekil!”
Eenmaal in het zwembad aangekomen gingen de heren en dame aan de slag: onder water zwemmen, netjes bovenkomen en uitblazen in een spuit met slangetje, wat een monster opleverde dat met een spannend apparaatje geanaliseerd werd. (Wie hier het fijne van wil weten moet dat maar even aan Apneist vragen).
Na een korte zwem in het pierenbadje besloot ik me nuttig te maken: ik bracht de monsters van de zwemmers naar Sebastien Murat (die bediende het spannende apparaatje) en koppelde vervolgens de waardes terug naar de uithijgende zwemmers. Tegen de tijd dat ik ongeveer flauwviel van de honger werd me gevraagd of ik de lunch wilde klaarmaken, waarna ik aan het hakken, snijden en klaarzetten sloeg. Na de lunch ging de cursus verder, na een lezing van een uurtje of 2 waarbij ik niet de enige was die zat te knikkebollen van vermoedheid zou er weer gedoken gaan worden, in buitenwater deze keer. Klara en ik vertrokken naar de supermarkt om nog wat bananen en andere hapjes in te slaan voor de meute. ´s Avonds weer uitgebreid gekookt, opgeruimd en afgewassen. Vervolgens naar wat freedive-videofilms gekeken tot ik werkelijk niet meer op mijn pootjes kon staan.

"Daar bovenop die berrug..." (Zweden dag 3)

Vrijdagochtend bij het ontbijt bleek dat 2 van de Griekse jongens geen oog dichtgedaan hadden vanwege een lekkende tent, en de arme zielen hadden het al zo koud…
Twee mensen zouden de bus nemen naar Lysekil, en drie mensen zouden opgehaald worden door Jonas, ook een freediver. Besloten werd dat ik en de twee slapeloze jongens met de auto zouden gaan, Apneist en de andere Griekse jongeman zouden met de bus gaan.
Na een voorspoedige autorit kwamen we aan in de bergvilla, waar snel spullen uit- en ingepakt werden, waarna alle duikers vertrokken en ik (na uiteraard eerst het hele huis doorsnuffeld te hebben ;-P) heerlijk een dutje op de bank gedaan heb.
Tegen de avond kwam de kudde freedivers uitgeput en hongerig het huis binnen. Apneist was erg blij want was tot 37 meter diepte afgezakt. *applausje en knuffel* Na de duikers op de huisregels (“Schoenen uit! Geen natte duikzooi in de woonkamer! Helpen met opruimen en koken!”) te hebben gewezen dook ik de keuken in om Klara (freedivester en kok-voor-het-weekend) te helpen met het klaarmaken van het eten. Iets later die avond kwam Sebastien Murat (die de freedivecursus zou geven) aan, vergezeld door zijn vrouw en hun schattige 5 ½ maand oude dochtertje. Na een voorstelrondje begon in een razend tempo de cursus, want de stof die normaal gesproken in een week behandeld wordt moest in de komende 3 dagen behandeld worden. Rond half 1 vielen de meeste mensen van vermoeidheid bijna van hun stoeltjes, kortom: bedtijd!

"Dít is pas een zwembad!" (Zweden dag 2)

Op donderdagochtend vertrokken we richting het Valhallabadet, (zie ook deze post, en deze).
Ik zocht het “bejaardenbaantje” op om wat banen te trekken, Apneist ging zijn adem inhouden met de leden van Göteborg Apneasällskap, de plaatstelijke freediveclub. Na een baan of wat gezwommen te hebben ontdekte ik dat als ik slechts armslag deed ik nóg iedereen inhaalde, dus verkaste ik naar de iets minder bejaarde baan. Zwemles heeft dus toch wat opgeleverd! ;-)
Die middag zijn we wat door de stad gelopen, hebben een kerk bezocht en winkels bekeken, ons vervolgens sufgezocht naar een internetcafé en zijn daarna gaan eten bij een Italiaans restaurant, waar ik erachter kwam dat de combinatie pasta en kerrie een behoorlijk goeie is!
Teruggekomen bij het Honinghuisje begon het weer behoorlijk te verslechteren, regenregenregen, wat wij wel gewend zijn, maar waar de arme Griekse speervissers (gewend aan 40 graden Atheense hitte) die die avond aankwamen het behoorlijk moeilijk mee hadden. Voor het slapengaan hebben we de koffers weer ingepakt aangezien we de volgende ochtend vroeg zouden vertrekken naar een villa op 20 km van Lysekil, waar de Sebastien Murat-clinic zou plaatsvinden.