Blessed, m'n *ss (de sikkeneurigste eindejaarspost aller tijden)

En toen was 2015 alweer bijna voorbij. Uiteraard ben ik me bewust van deze gruwelijke clichézin, maar ik heb al 5 uur naar een lege bladzijde zitten staren en het is nu 23:15, dus we (als in: u en ik) zullen het ermee moeten doen.

De afgelopen weken was ik hier afwezig, ik had eerst een tentamen te halen (gelukt!), toen een 3500 woorden lange vertaling te doen (gelukt!) en vervolgens was ik MOE. Moe van het ziek zijn, moe van het studeren, maar vooral moe van mijn huidige existens, want waar de afgelopen weken all over the internet de eindejaarsposts vol geweldigheid, successen, fijnheid, gezelligheid, blessedness en vooral heel veel “genieten” voorbijkwamen, kwam ik vandaag definitief tot de volgende conclusie:

Ik vind mijn leven momenteel werkelijk geen K*T meer aan.

Zo, die is eruit.

Dat ligt dat aan externe (en interne) omstandigheden: in 2015 was ik of aan het studeren, of in drievoudig tempo aan het doodgaan ziek of uitgeput. Daarnaast is dit sowieso niet mijn favoriete tijd van het jaar, want al die terugblikken en succesnummers confronteren me elk jaar weer keihard met het feit dat iedereen lekker vooruit gaat, terwijl ik slechts weer een jaar ouder ben (ik ben godbetert VEERTIG! Hierover later meer) en nog steeds geen klap bereikt heb: studie is niet af en ik moet het nog maar zien gebeuren dat die ooit af komt, ik woon nog steeds te midden van studenten (links, rechtsboven en linksboven) en losers (de rest) wat me (ondanks dat ik nauwelijks iets met ze te schaften heb) hoe langer hoe meer begint te irriteren, en zelfs die stupide zines die niemand een reet interesseren zijn niet afgekomen dit jaar. En als klap op de illegale vuurpijl, zoals ik recent op gepast dramatische wijze verkondigde: “De enige die me nog een beetje leut verschaft is Clark, en die heeft terminale kanker!” U krijgt wel een beetje een beeld denk ik zo.

Aangezien 2015 voor mij nog even doorsukkelt tot eind januari 2016 en ik geen zin heb om u wekelijks met gejammer lastig te vallen, verschijnen er in de komende maand wat algemenere stukken en zowaar ook 3 gastposts van The Big Kahuna. Dan ga ik nu even een verrassend ok-e glutenvrije oliebol eten en zie ik u traditiegetrouw op 3 januari.

Relatieve tijd

Recentelijk hadden The Big Kahuna en ik het over een evenement waar ik naartoe moest en waar ik werkelijk nul komma nul trek in had:

LP, zeurend: “Dan zit ik daar weer voor de 30e keer naar precies hetzelfde te luisteren… Echt, ik heb beyond nul zin om te gaan. Pff. Het wordt een laaange middag.”

TBK: “Maar die lezing duurt toch maar een uur?”

Make up school – de afsluiting

Een poosje geleden liep ik iemand tegen het lijf die ik al jaren niet gezien had en die vroeg: “Goh, hoe is het nou eigenlijk met make up school afgelopen?” Toen ik later die week een lijstje maakte van onderwerpen die ik hier op LogPoes nog ter sprake wilde brengen, realiseerde ik me dat ik in tegenstelling tot wat ik dacht, nooit meer een update geplaatst heb over het wat en het hoe wat betreft make up school. Ondanks dat het 100 jaar geleden is en het eigenlijk niet meer relevant is, volgt hier in het kader van de volledigheid de afsluiting:

“Zou jij niet nog een half jaar opnieuw doen en het alsnog afmaken?” Ja, dat was het plan. Het leven liep echter dramatisch anders: ik startte met mijn studie Engels en bleek, mede door mijn belazerde gezondheid, al moeite genoeg te hebben om die absurde hoeveelheden werk voor elkaar te krijgen. Er was letterlijk nergens meer ruimte voor, laat staan voor een tweede deeltijdopleiding: ik kreeg het al nauwelijks voor elkaar om de afwas te doen. En dat terwijl ik een vaatwasser heb.

Hoewel ik make up school graag had afgemaakt, zag ik in dat dat er niet inzat en dat ik zou moeten accepteren dat ik, helaas niet voor de eerste keer in mijn leven, de opleiding nooit zou afronden. De stekende “Loser!”-pijn is in de afgelopen jaren afgenomen, maar het blijft jammer en het voelt onaf.

Want ondanks dat ik redelijk snel doorhad dat ik misschien beter voor een 4-daagse intensieve cursus had moeten kiezen dan voor een complete make up opleiding en gedurende de opleiding 70% van de tijd het gevoel had dat ik niet op mijn plek was, was er toch veel wat ik leuk vond: het contact en de wisselwerking met het model, het creatieve en het transformatieve. En ok, ok, ik geef het toe, legitiem enorme hoeveelheden make up aanschaffen had ook wel iets.

Model bij de Inglot stand tijdens IMATS 2014

Wat ik vooral moeilijk vond, was de continue stress: waar vind ik een model? Is het wel het juiste model? Komt het model wel opdagen? Lukt het me om het model in de tijd die er voor staat op te maken op de manier waarop het model volgens de opdracht opgemaakt moet worden? Het feit dat mijn opleiding samenviel met de totale ineenstorting van Mijn Leven Zoals Het Toen Was heeft hierbij niet geholpen: ik raakte op een gegeven moment al mijn (toch al niet in ruime mate aanwezige) zelfvertrouwen volledig kwijt, tot het punt dat ik zelfs mijn eigen harses niet meer durfde op te maken.

Dit had overigens niets met de opleiding zelf te maken, die was prima en ik heb, zeker nu ik erop terugkijk, zeer veel nuttigs geleerd. Ik heb dan ook geen spijt van de opleiding zelf, hooguit van hoe het allemaal gelopen is. Vooral omdat ik weet dat als ik er bijvoorbeeld nu aan begonnen zou zijn, ik er heel anders ingestaan had. Niet dat ik daar nu nog iets aan heb, maar toch.

Na het stoppen met make up school heeft het lang geduurd voordat ik weer de leut in het makeuppen terugvond. Dat gebeurde pas weer langzaam toen ik de special fx make up serie Face Off begon te volgen. In deze serie draait het namelijk wel om make up en het creëren van looks/wezens, maar het is toch heel iets anders dan beauty make up. Dat maakte het, hoe mal dat ook mag klinken, minder confronterend en/of pijnlijk om naar te kijken dan bijvoorbeeld een video van iemand die moeiteloos een perfecte smokey eye doet.

Op een gegeven moment ben ik weer voorzichtig met mijn eigen hoofd begonnen. Ook bezocht ik in 2014 de IMATS in Londen, wat een ontzettend leuke en inspirerende ervaring was. Vorig jaar december heb ik voor het eerst weer eens een batch mensen opgemaakt voor het theater. De eerste twee acteurs heb ik met trillende handen ondergesmeerd, maar bij acteur drie had ik de leut weer te pakken.

Op dit moment heb ik geen verdere make up plannen behalve het hardcore dichtplamuren van mijn eigen harses en ik weet ook niet of dat in de toekomst gaat veranderen. In die zin blijft het hele make up gebeuren een beetje een open “ding”, maar ik ben in ieder geval opgelucht dat de scherpste kantjes van het verdriet er nu na bijna 5 jaar toch eindelijk af blijken te zijn.

Beter

En toen was ik weer beter. Nou ja, voor zover ik beter kan zijn, want natuurlijk chronisch ziek, maar de infectie is vertrokken, mijn bloed is prima, mijn longfoto netjes. Ik stond op de stoep van de huisartspraktijk en dacht: “Zo, dit hebben we ook weer overleefd. Hoewel…” en ging even op het trapje zitten.

Want ondanks dat “beter” voel ik me alsof ik eerst door een vrachtwagen overreden ben en vervolgens door 25 paarden overlopen. Mijn door chronisch corticosteroïdegebruik altijd al wat dikke kop heeft momenteel formaat Ninja Turtle: bijwerkinkje van de prednison. Als ik omlaag kijk, kan ik letterlijk mijn voeten niet meer zien omdat ik vol-ko-men geïmpacteerd ben: bijwerkinkje van de antibiotica. Daarnaast heb ik een vaag zeurende pijn in mijn buik die ik nog nooit eerder gehad heb en waarvan ik hoop dat die me snel verlaat, want hoewel je "helicobacter pylori" minstens net zo sappig op z'n Amsterdams kan uitspreken als "mechanische ileus", zit ik op geen van beide te wachten. Nou ja, als ik moet kiezen dan liever de pylori dan de ileus uiteraard, maar ik vind dat ik wel voldoende voor mijn bakkes gehad heb eigenlijk.

Ook hoop ik dat ik volgende week eindelijk weer eens een volledige dag wakker kan zijn, en dat ik niet nog steeds na 10 meter lopen hijg ik als een bronciteus nijlpaard van 85. Voor de mensen die nu met ~tips~ willen komen: nee, ik moet niet “lekker sporten”. Ik moet verhuizen naar een land met een ander klimaat met minder rokers. Of voortaan van begin oktober tot begin januari binnenblijven. Ben ik ook in 1 klap van die feestdagenterreur af.

“Heb je ook nog iets leuks te melden, zeikerd?” Jawel! Ik heb ondanks al deze malaise mijn vak Online Business Writing weten af te ronden. Met z’n allen: “Yay!” *murmelt “Echt, als ik mijn hele studie online kon doen, dan was ik al 3 keer klaar geweest…”* Het “enige” wat mij nog rest is Wetenschapsfilosofie en De Scriptie. Als u collectief de pootjes kruist dat mijn gezondheid nu in een opgaande lijn opgaat, dan zorg ik ervoor dat ik dat paper en die drie tentamens haal. Deal?

Gratis werken

Laatst (ok, het was afgelopen januari) nam ik deel aan een workshop “Hoe schrijf ik een brief en cv”. De laatste keer dat ik een brief en cv schreef was namelijk in 2008. Het was bovendien voor een heel ander soort beroep dan waar ik nu op zal gaan solliciteren, dus een update leek me wel een strak plan. Daarbij kostte de workshop maar liefst een tientje en die deal kon ik niet laten lopen.

Op een gegeven moment kregen we een oefening: een blaadje met daarop een vacature werd uitgedeeld en we kregen de vraag waar we het eerst naar keken. Aangezien niemand geluid produceerde, antwoordde ik: “Wat voor soort baan het is. Of het aansluit op wat ik kan. En hoeveel het betaalt natuurlijk.”

Het meisje van 22 jaar dat naast me zat, keek me VER-BIJS-TERD aan. “Oh nee hoor, ik kijk nooit naar wat het betaalt.” Praktisch als altijd zei ik “Nou, ik vind het wel belangrijk dat ik gepast gecompenseerd word voor mijn tijd en werkzaamheden.” Terwijl ze me aankeek alsof ik net had gezegd dat ik voor minder dan 10.000 dollar per dag mijn bed niet uitkwam (Linda Evangelista forevah!), sprak ze de onsterfelijke woorden: “Oh nee, ik zou het zelfs doen als ik er geen geld voor kreeg. Alles, als ik maar werk heb!”

*record scratch geluid*

Eh, sorry? Laten we mijn vriend Van Dale er maar weer even bij pakken:

Dus tenzij je een roman aan het schrijven bent, is werk toch het verrichten van bezigheden waar je voor betaald wordt. Dingen die je gratis doet, zijn namelijk hobby’s. En zoals u weet doe ik niet aan hobby’s, zeker niet als het om werkzaamheden gaat waar ik gewoon voor betaald zou moeten worden.

Er is tegenwoordig blijkbaar zo’n terreur dat mensen “moeten werken”, koet ku koet, dat het niet uitmaakt wat ze doen, waar ze dat doen, of hoe. Geld? Nee joh, dat is toch niet belangrijk? De huur betalen? Who cares! Werken, dát zul je! Desnoods gratis!

Ik las het ook vaak op het Viva Forum in de dagen dat ik daar wel eens rondhing (ik kom er niet meer, want kan ondertussen niet meer lachen om de stupidité die daar toch vaak uitgekraamd wordt): iemand heeft bijvoorbeeld een kantoorbaan op hbo-niveau, raakt die baan kwijt en krijgt een ww uitkering. De vrouw in kwestie wil zich nu (her)oriënteren op het vervolg van haar carrière en vraagt advies. Nee nee nee nee nee, DAT kan niet! Je moet meteen “alles aanpakken”! Dat je daardoor 40 uur per week verspilt aan een baan die je minder oplevert dan die 70% van je vroegere loon en jezelf daarmee inkomen door de neus boort, doet er niet toe. Werreke, kreng!

Overigens, over de realiteit dat iemand met een hbo-diploma überhaupt niet aangenomen wordt als worstenvuller bij de Stegemanfabriek of als cassière bij de AH mag je het al helemaal niet hebben, want dan voel je je te goed om te werken en “je moet niet denken dat je beter en slimmer bent dan anderen”. Dat u het even weet.

Zoals ik tijdens die workshop zei: het lijkt erop dat we ook hier in Nederland de kant op gaan van de uitgeverswereld in New York, waar je met een zak geld en/of door je ouders onderhouden minstens 3 jaar gratis/voor een schijtkutfooi (waar je je wekelijkse metrokaart nauwelijks van kan betalen, laat staan je stinkhok in Jersey City dat je met 5 mensen deelt) moet werken om ook maar in aanmerking te komen voor een juniorpositie. Dit uiteraard nadat je megamaximasupra cum laude afgestudeerd bent en ook nog een poosje ergens iets van prestigieus cv-bouwend vrijwilligerswerk gedaan hebt, zoals met ex-blindegeleidehonden met staar of iets dergelijks.

Nu denk ik dat het hier in Nederland helemaal niet zo dramatisch is, maar dat beeld wordt wel gecreëerd en in stand gehouden, omdat er voor bedrijven natuurlijk niets zo prettig is als hoogopgeleid personeel dat je niet hoeft te betalen. Die eindejaarsbonussen moeten ergens van betaald worden natuurlijk en elke “stagiair” en “werkervaringsplek” scheelt toch tussen de 1700 en 2200 euro per maand salaris die uitgekeerd moet worden. Plus de rest van de kosten die een werkgever moet maken, want wat de werknemer ontvangt en wat hij kost is uiteraard niet hetzelfde.

Ik vervolgde mijn vurige betoog met: “Ik weiger gratis te werken, want ik heb huur te betalen.” In de zaal zag ik wat mensen instemmend knikken. Het meisje van 22 keek me aan en zei: “Oh, maar ik woon nog bij mijn ouders! Hoewel ik wel graag op mezelf wil.” Gelukkig zei de workshopleidster toen vriendelijk wat ik wat lomper dacht: “Ja, daar zul je dan toch geld voor moeten hebben.” Aan de blik op haar gezicht te zien, kreeg het meisje van 22 toen pas het hardcore realiseer/besef-moment “Hoe het in de wereld werkt”, wel 3 hele maanden voordat ze afstudeerde van haar master. Nog net op tijd, zullen we maar zeggen.

(S)langzaam

Toen ik recentelijk een Leutige Bezoeker begeleidde naar de bushalte voor mijn huis, ontstond het volgende gesprek over mijn grote, irreële angst voor slangen:

Hierboven ziet u helaas wat vaag (een deel van) de enige slang waar ik nooit bang voor ben geweest, namelijk de slang van het Slangenpand uit de Spuistraat, gemaakt door Patries van Elsen in 1990, momenteel te zien in het Amsterdam Museum.

LP: “… er zijn hier ook slangen, die zitten hierachter. Ik heb indertijd zelfs tegen de komst van IJburg gestemd vanwege die ringslang, want ik was doodsbang dat de bouwwerkzaamheden ze deze kant op zouden drijven!”

Leutige Bezoeker: “Hoe hadden ze hier moeten komen dan?”

LP: “Nou gewoon, over de brug!”

Leutige Bezoeker: “Ja, maar hoe dan?”

LP: “Slangzaam!”

Leutge Bezoeker: “Maar snake-r.”

Mal

Geen idee wat er nu plots aan de hand is, maar de layout van mijn vorige blogpost blijft mal doen en ik krijg het niet gefixt. Voor de mensen die mijn via een feedreader volgen: excuses voor de, hopelijk beperkte, spam. :-S

"Dát poessie hebbuh" of "Waarom ik voor een 14-jarige, chronisch zieke kat koos"

Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die over de gezondheidsperikelen van Clark lezen en denken: “Wie neemt er dan ook een chronisch zieke kat van 14 jaar oud in huis?” Goede vraag!

Laten we voorop stellen dat toen ik zijn advertentie las, ik niet wist dat hij chronisch ziek was. Dat hoorde ik pas toen ik mezelf dat hele eind naar Osdorp had versleept om hem te ontmoeten, en ik ben niet iemand die dan zegt: “Nou, doe dan maar niet.” Het feit dat ik zelf chronisch ziek ben en ook 5 jaar ervaring had met een diabetische kat (Rood) speelde daar zeker een rol in.

Wel zocht ik specifiek een oudere kat. In tegenstelling tot eh, zo’n beetje iedereen, heb ik namelijk niet zoveel met kittens. Ik heb er ook niets tegen, maar ik vind ze nogal generiek. Laat de oortjes omhoog: kitten. Vouw de oortjes omlaag: puppy. Echt, probeer het maar eens als u toevallig een kitten bij de hand heeft. Dat u dat uiteraard voorzichtig moet doen, spreekt voor zich, toch?

Maar waar was ik? Oh ja, mijn voorkeur voor oudere katten. Ik vind katten die al een ontwikkelde persoonlijkheid hebben het leukst. Daarnaast waren Rood en Les-Mioux hoogbejaard, en het contrast tussen hoogbejaarde katten en een kitten is gewoon te groot. Ook ben ik niet heel opvoederig aangelegd en hoewel het met katten natuurlijk anders is dan met honden, moet er toch wel een beetje bijgestuurd en gevormd worden en daar ben ik niet zo goed in. En bovendien is er het feit dat een kitten makkelijk een oud wrak bejaarde van 21 kan worden, en het nog maar de vraag is of ik zelf nog 21 jaar leef en er is weinig zo sneu als een kat die alleen achterblijft.

Dus een oudere kat zou het worden, jaartje of 10, binnenkat. Eentje van 10 hadden ze niet, wel een 14-jarige Clark die als een match klonk: ouder, rustig en lief. Eigenlijk wat te oud, maar geen reden om hem dan maar een langzitter te laten worden. Dus ik ging op pad en meldde me bij de balie: “Ik kom voor Clark. Als hij er nog is.” Hij was er inderdaad nog, boven in het kattenverblijf, maar hij was wel ziek. Ik twijfelde een halve seconde. En toen zag ik hem.

Ik veranderde spontaan in een kind van 4: dát poessie hebbuh. Gevalletje: “Jeugd niet goed doorgekomen”. Ik wist het zeker, vanuit mijn tenen, nul twijfel: ik wilde hem, en geen ander. Dom? Ja. Maar de meeste kinderen van 4 zijn nou eenmaal niet zo slim.

Dus zo kwam het dat Clark bij mij terecht kwam, met het idee “al trekt hij het 6 weken, hij gaat tenminste niet alleen in dat hokje in ’t asiel dood”. Want waar de andere katten het daar best geinig vonden, vond hij er Officieel Geen Zak Aan: te veel van die rare wezens om hem heen. Clark snapte immers niet dat hij, net zoals die rare wezens om hem heen, een kat is. Gevalletje: “Jeugd niet goed doorgekomen”.

Hoewel het op papier een ontzettend stomme zet leek/lijkt, heb ik in de 2 ½ jaar dat hij hier nu woont, nooit spijt gehad van mijn beslissing, en ik heb de indruk dat hij het wonen hier ook wel ok vindt.

Met zijn gezondheid gaat het op het moment… tja. Hij slaapt hoe langer hoe meer, eet nog wel steeds met smaak maar niet heel veel, beweegt zich voort op een manier die de naam “lopen” eigenlijk niet meer mag hebben, maar springt nog steeds probleemloos, heeft op sommige dagen wat moeite met naar de bak gaan en ook zijn snotterigheid is op de ene dag plots heftiger en op de andere dag weer nauwelijks aanwezig. Hij is overigens nog steeds alert en gezellig, en krijgt natuurlijk dagelijks zijn pijnstiller. Er is dus, zoals wel vaker met katten, dus niet echt een pijl op te trekken en voorlopig knuffelen we dan ook nog gezellig door.

Salade Geitenkaas, the sequel

Ondertussen zijn we een aantal jaar verder en ben ik er wel aan gewend. Ook heb ik sinds die tijd zowaar enkele keren een góede glutenvrije pizza gegeten, recentelijk nog in Londen.

Jawel, deze pizza is 100% glutenvrij!

Het feit dat ik behalve glutenvrij ook vegetariër ben, maakt het zowel makkelijker als lastiger. Makkelijker, omdat ik toch al gewend was om altijd alle etiketten te lezen, want u wilt niet weten in welke producten stiekem tóch vlees zit: waarom ze die dingen stug “kaasbroodje” blijven noemen terwijl er een lap ham in zit, verbaast me al jaren. Met gluten is het niet heel anders: behalve in producten waarvan je het verwacht, zoals brood, deegwaren, veel soepen, pasta en dergelijke, heb ik ook gluten gevonden in paprika chips (waarom?), frisdrank (WAAROM?) en zelfs in thee (WAAAAAROOOOOM?!).

Het grote nadeel van zowel vegetariër zijn als glutenvrij, is dat je eigenlijk nauwelijks meer fatsoenlijk buitenshuis kunt eten in Broodland Nederland. “Even snel een broodje” zit er niet meer in. Niet dat ik hier in Amsterdam überhaupt vaak uit eten ging, want de Amsterdamse horeca is sowieso vaker “net niet” voor veel te veel geld, geserveerd door mensen die liever met hun IPhone bezig zijn. Ik ben echt geen food snob, maar ik vind het zo’n geldverspilling om 3x zoveel te betalen voor iets wat ik zelf lekkerder klaarmaak. En personeel hoeft echt niet te knipscharen, maar gasten begroeten als ze binnenkomen, is toch wel het minimum. Maar dit, alweer, terzijde.

Het is opvallend om te zien dat, ondanks dat het blijkbaar “een trend” is om glutenvrij te eten, het bijna onmogelijk is om in een restaurant glutenvrij te eten en dat ook het personeel vaak nauwelijks tot geen benul heeft wat “glutenvrij” nou eigenlijk inhoudt. Vaak is er helemaal niets zonder gluten te krijgen, en als er dan al iets zonder gluten op het menu staat, dan bevat het 99% van de tijd vlees. En die ene procent dan? Dat, dames en heren, is de Salade Geitenkaas.

Ceci n'est pas une salade au fromage de chèvres

De vegetariërs onder u kennen hem wel, dat is het gerecht dat u in restaurants kiest als u geen zin heeft in de Vegetarische Groententaart. Vaak is die Salade Geitenkaas niet eens echt vegetarisch, want dierlijk stremsel-bevattend, net als de meeste kaas die in Nederland verkocht wordt, maar ik moet wat.

Ook vraagt men regelmatig, nadat ik gezegd heb dat ik glutenvrij ben en het bijbehorende brood niet wil, of ik “er croutons op wil”, waarna ik moet uitleggen dat “croutons = droog brood = gluten”. Overigens wordt de afwezigheid van dat brood nooit gecompenseerd, waardoor er soms slechts een half gerecht overblijft. Daarnaast wordt het afwezige brood ook nooit in mindering gebracht, en ik ben dan weer niet geïntegreerd genoeg om daarover te gaan zeuren. Ook omdat ik het gevoel heb met mijn glutenvrije vegetarisme al lastig genoeg te zijn en niet wil dat ze in mijn min of meer vegetarische, hopelijk toch niet stiekem croutons of zaadjesmix-met-gluten bevattende, Salade Geitenkaas spugen.

Het is allemaal nogal nodeloos moeizaam en zorgt ervoor dat ik er liever niet meer aan begin en wel thuis eet. En toch zou dit niet zo moeizaam moeten zijn, want hoe lastig is het om iets van gegrilde groenten op de kaart te zetten? Rijst erbij, of aardappels, al dan niet zoet, ik verzin maar wat. Pompoensoep of champignonsoep, standaard gebonden met glutenvrij meel, kan iedereen het eten. Gebakken champignons met knoflook, ook jum. Falafel, waar u dan géén tarwebevattend meel in keilt, want waarom zou u? Doen ze in het Midden Oosten ook niet.

Gewoon eens iets anders dan die fucking Salade Geitenkaas, want hoewel ik absoluut een graseter ben en ook van geitenkaas houd, komt die me ondertussen wel de neus uit. Herintroduceer voor mijn part de goeie oude gevulde paprika met rijst of met champignons en tomaat, u weet wel, dat semi-inspiratieloze gerecht uit het vegetarische repertoire van luie restaurants. Kan ik ook weer eens met mensen buitenshuis afspreken.

Salade Geitenkaas

Op mijn 3e werd ik vegetariër: ik zag namelijk eerst hoe mijn oma een kip slachtte en vervolgens dat die kip, poten en al, die avond in de soep zat. Toen was ik er wel klaar mee. Mijn ouders gingen hier, ondanks protest van ongeveer de hele wereld want “ongezond” en “vlees nodig” en “risico op dwerggroei”, gelukkig in mee. Nu waren ze qua aantijgingen al wel wat gewend: dit waren de diepe, donkere jaren ’70, waarin bijkans de kinderbescherming gebeld werd als je je kind tweetalig durfde op te voeden, en op mijn 3e sprak ik er al 3. Maar dit terzijde.

Jarenlang, zo van mijn 3e tot mijn 35e, was ik thuis een tevreden vegetariër en ook uit eten gaan werd langzaam maar zeker beter te doen. Met name de Italiaanse keuken bracht een uitkomst, en werd mijn favoriete voedsel. Af en toe riep er weer eens iemand: “Oooh, ik weet NIET hoe je het doet! IK zou het niet kunnen!” en dan zei ik: “Het is geen opgave hoor, het is een bewuste keus. Glutenvrij moeten zijn, DAT is een opgave!”, en nam weer een stuk pizza.

Sowieso vind ik het altijd een beetje vreemd dat mensen commentaar hebben op mijn vegetarisme, ik bedoel, ik roep toch ook niet elke keer dat ik een vleeseter spreek: “Oooh, ik weet NIET hoe je het doet! IK zou het niet kunnen!”, terwijl dat éigenlijk wel waar is. Overigens, mocht u zich het afvragen, Clark krijgt gewoon vlees. Katten gaan namelijk dood als ze geen vlees eten, iets met zelf geen taurine kunnen aanmaken als ik me niet vergis. De eerste persoon die nu het onzalige idee krijgt om zijn/haar/anders: [vul in] kat dan maar op groenten + Red Bull te zetten, krijgt van mij een knoertharde pats voor de bakkes. Ik weet waar uw IP-adres woont.




Op mijn bijna 36e echter werd mijn fijne vegetarische leven ruw verstoord. Na veel medisch gedoe waarvan ik u de details bespaar, bleek dat ik er niet onderuit kwam: ik moest voortaan glutenvrij gaan eten. Het enige wat ik hoorde was:

NOOIT MEER PIZZA

Ik ben toen even op de grond gaan liggen om een flink potje te huilen. Het was sowieso al niet zo’n denderende tijd in mijn leven (understatement) en dit was gewoon even, zoals we dat op z’n Amsterdams zeggen, toe mutsj. In het begin at ik dan ook nog wel eens af en toe een gluut, maar al snel realiseerde ik me dat zelfs glutenvolle pizza niet opwoog tegen de heftige fysieke narigheid achteraf.

Deel 2 volgt morgen!

De Studie (het wat, het hoe en het waarom)

Normaal gesproken beperk ik inhoudelijke verhandelingen over De Studie tot mijn Engelse blog, maar ik bedacht dat het Voor De Volledigheid misschien wel een plan was om het allemaal in detail hier op LogPoes uiteen te zetten, zodat misschien wat duidelijker wordt waarom ik eerder deze week nog aan deze ellende refereerde als “de hel” en al 4 jaar bijna chronisch aan stoppen denk – wat ik overigens niet ga doen. Pak er vooral een kopje thee en wat (al dan niet glutenvrije) koekjes bij, het is nogal een lap geworden.

Laten we bij het begin beginnen: nadat ik mijn Baan Met Het Raam in het ziekenhuis was kwijtgeraakt, moest ik iets nieuws bedenken. Neurotisch als ik ben, ben ik volledig ongeschikt om op een poli te werken. Daarnaast is het met mijn beroerde immuunsysteem sowieso niet zo’n denderend idee om nog in een ziekenhuis te werken, dus ook werken op een afdeling viel af. Alsnog dokter worden zat er dus ook niet meer in: ik moest iets geheel nieuws bedenken.

Nu moet ik eerlijk toegeven dat slechts weinig me daadwerkelijk interesseert. Katten, klassiek ballet en boekjes maken/volschrijven, dat is het wel zo’n beetje. Voor katten ben ik allergisch, voor klassiek ballet te bejaard, dus dan blijft dat volkladderen van die boekjes zo’n beetje over, en als je dat voor geld wil doen moet je geen zines schrijven, maar een Bachelor van ’t een of ander halen, want dat is in de praktijk het nieuwe middelbare schooldiploma.

Frans studeren mocht niet van The Big Kahuna omdat, en dit is een letterlijke quote: “Ik me dan verplicht voel om je huiswerk te maken”, dus besloot ik voor de default keus Engels te gaan, want 1) dat kon ik al en 2) daar had ik, mocht die verhuizing naar Californië ooit op magische wijze tot stand komen, meer aan dan aan een studie Nederlands. Die, leerde ik later, ook voor 3/4 in het Engels onderwezen wordt, maar dit, zoals altijd, terzijde. Kijkend naar het studieprogramma van Engels dacht ik “Nou vooruit, daar moet wel doorheen te komen zijn” en daar ging ik dan.

Als ik geweten had wat ik nu weet, dan was ik er nooit aan begonnen. Niet dat ik overigens enig idee heb wat ik dan wél gedaan had, maar dit in ieder geval niet. Niet deze studie, niet aan deze universiteit. Want mensenkinderen, wat loop ik al bijna 4 ½ jaar mijn leven(svreugd) te verspillen daar.

Michel Foucault denkt er ook het zijne van.

Waarom ik zo ontevreden ben? Omdat ik eigenlijk niets leer wat ik niet van Wikipedia had kunnen leren. Klinkt overdreven, is 100% waar. Het enige wat ik geacht word te doen, is in een moordend tempo enorme hoeveelheden gefragmenteerde stukken stof (hier een artikeltje, daar een hoofdstukje) te verwerken en daar absurde hoeveelheden minitestjes, essays en examens over af te leggen. Wat met een gezondheid zo beroerd als de mijne dus niet altijd lukt, met enorme studievertraging en allerlei moeizaamheid tot gevolg, wat de sowieso al beperkte succesbeleving volkomen om zeep helpt. Haal ik eens een 8.6, vervalt die omdat ik door ziekte het eindtentamen mis. Dodelijk frustrerend en ondermijnend. Voor de “Moet je maar niet ziek zijn/moet je dit maar niet willen”-denkers: speciaal voor jullie volgt binnenkort een post op poten.

Daarnaast is er nooit tijd voor enige verdieping, laat staan tijd om iets te laten “marineren”: over het algemeen krijg ik mijn beste ideeën voor een essay drie weken nadat ik dat essay ingeleverd heb. Sowieso, een essayvraag als “Write an essay on the final precepts of the thunder in The Waste Land - Datta, Dayadhvam, Damyata - and how they are offered as a solution to the sterility of the waste[d] land” waar je dan 2000 woorden over moet schrijven met behulp van 4 stuks psychische ondersteuning secundaire bronnen… mijn eerste gedachte is dan toch altijd “er is een fucking vluchtelingencrisis aan de gang, er gaan dagelijks mensen dood door oorlogen, armoede en nare ziektes en ik houd me bezig met dit soort nonsens”. Waarna ik toch maar een poging doe om te begrijpen wat de vraag nou eigenlijk is.

Ook het feit dat ik ouder ben, een ander referentiekader heb qua (pop)cultuur en niet goed in staat ben tot dat neopostmoderne MacGuyver-denken dat tegenwoordig trend is, waarbij dingen met elkaar vergeleken en op manieren verbonden worden waarvan ik denk “Que?”, is een hindernis. Nee, ik heb geen voorbeeld, dit soort verhandelingen zijn mij té vergezocht om ook maar te kunnen onthouden, laat staan reproduceren. Het feit dat ik daar bovendien geen #@$% zin in heb omdat ik het nutteloos pretentieus genuil vind (moet je horen wie het zegt – red.), zal ook niet helpen. Gelukkig ben ik sowieso voorgoed van het schrijven van literatuuressays af, dus dat is een zorg/frustratie minder.

Voor wie zich afvraagt hoe het gaat met het goede oude Bildungsideaal: dat is compleet losgelaten. Ik vind dan ook niet dat ik er qua persoon(lijke ontwikkeling) op vooruitgegaan ben. En het is dat ik ouder ben en al wel eens een baan gehad heb, want je leert werkelijk NIETS wat van toepassing zou kunnen zijn op willekeurig welk werkveld dan ook, zelfs ekkudiemiejah niet. Waar overigens nog minder dan 1% terecht gaat komen, want promotieplekken hebben ze ook niet. Niet dat dat voor mij uitmaakt, want zoals hierboven al duidelijk is geworden ben ik niet alleen volkomen ongeschikt voor ekkudiemiejah in al haar facetten, ook was ik als ik 60 uur per week wilde werken voor 2200 euro bruto wel medisch secretaresse gebleven.

Is alles dan kut? Nee hoor, de docenten zijn lieve mensen die ¾ overspannen (oh nee, burnT out heet dat tegenwoordig) binnen een compleet fucked up systeem hun best doen om zo goed mogelijk onderwijs te leveren. Ook mijn medestudenten zijn, hier en daar een hufter uitgezonderd, lieve mensen. En natuurlijk komt er af en toe wel eens een (onderdeel van een) vak voorbij waarvan ik denk: “Hey, dit is leutig”. Maar het is niet voldoende om te compenseren voor die continue lawine aan materiaal die ik moet verwerken, de belachelijke hoeveelheid toetsjes, het gemicromanage en de outdated, compleet onsamenhangede en vaak flink overlappende inhoud van het studieprogramma.

Ik bedoel: wat is het nut van het (aan)leren van phonology, als het vervolgens never nooit nergens meer in geen enkel ander vak terugkomt? En hoe dol ik ook ben op Coltruidude hierboven, ik weet echt heel erg zeker dat er sinds 1984 echt wel iemand anders op aarde is geweest die ooit ergens iets nuttigs over gezegd heeft. Hoewel ik dan wel met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan stellen dat dat geen voormalig student Engelse Taal en Cultuur aan de UvA is geweest, want zoals ik laatst tegen mijn grote steun en toeverlaat de studieadviseur zei: “Ik zit chronisch ZO stampvol informatie dat ik al zo’n 4 jaar geen enkele originele gedachte meer heb gehad” en ik weiger te geloven dat ik de enige ben.

Nog 12 weken.

Psychisch

Aangezien ik momenteel half (zeg maar gerust driekwart) in een zenuwinzinking zit omdat het tentamenweek is en dat natuurlijk weer eens niet gaat zoals het zou moeten en ik voor de zoveelste keer bloedserieus overweeg om voor eens en altijd met deze hel te kappen, een leutig gesprekje van vorig semester, toen ik een essay bij elkaar aan het verzinnen was met TBK mijn opzetje voor een essay doorsprak:

LogPoes: "Bla, bla, bla, bladerdiebla, bla en dan nog wat bla,"

TBK: "Dan ben je wel rond, toch?"

LP: "Ja, ik heb wel een punt, maar ik heb nog psychische ondersteuning nodig, of hoe heet dat?"

TBK: "Secundaire literatuur bedoel je."
LP: "Ja, dat."

Korting

Wie mij een beetje kent, weet dat er weinig dingen in de wereld zijn waar ik zó De Levensvreugd krijg als van korting. Echt, u weet niet hoeveel geld ik in mijn leven heb uitgegeven om korting te krijgen. Het woord alleen al geeft me een warm gevoel van binnen, alsof ik net warme sojachoco heb gedronken. Het woord “actie” heeft dat voor mij toch minder: ik denk daarbij toch altijd dat er initiatief van me verwacht wordt en zoals u weet ben ik een beetje een Lui Huisdier: als het niet hoeft, doe ik graag zo min mogelijk. Ik moet op dagelijkse basis namelijk al meer dan genoeg.

Maar goed: korting! Helaas is “extreme couponing”, waarbij je korting op korting stapelt en soms zelfs geld toe(!) krijgt om iets mee te nemen, zoals in (bepaalde delen van) de USA bestaat, hier niet mogelijk, want anders zou ik acuut kappen met eh, alles en alleen nog maar extreme gaan couponen, voor mezelf en in opdracht. *ziet het helemaal zitten*

Twee weken geleden was mijn favoriete kortings-event: de National Glamour Day. Voor wie niet weet wat het is: twee keer per jaar, in oktober en in maart, krijg je 20% korting bij diverse IRL en online winkels op vertoon van een Glamour. Als ex(?)-tijdschriftenjunk vind ik het feit dat ik een (min of meer) legitieme reden heb om een tijdschrift te kopen uiteraard een pre.

Ik neem die shopdag overigens uiterst serieus: lang van tevoren maak ik een lijst van dingen die ik graag zou willen aanschaffen en een paar dagen voor De Dag kijk ik of ik er inderdaad korting op kan krijgen. Die dingen gaan op de lijst, waarna ik een heuse looproute vaststel van winkel naar winkel, want ik ben graag efficiënt. Het zorgt er ook voor dat ik niet de neiging krijg om dingen aan te schaffen die niet op de lijst staan, hoewel deze keer de Hier Parijs Extra Groot roet in het eten gooide door ook 20% korting aan te bieden. Het parfum dat ik kocht stond echter op de “artikelen te kopen – wachten op korting”-lijst, dus yay.

Na deze lucky streak overwoog ik, volledig in een korting-high, dan toch ook nog maar even bij Pandora langs te lopen voor een ketting met een sneeuwvlok – nog meer korting! Toen ik weer een paar minuten (semi-)frisse lucht tot me genomen had, bedacht ik dat ik dan wel een special snowflake ben, maar dat dit zelfs voor mijn doen te mal was.

Ik koop hem in maart wel. Met korting.

De man met de snor (Clark updatepost)

Zoals vorige week beloofd, vandaag een Clark updatepost. Ik kies ervoor om niet te vaak over Clark te schrijven omdat dit natuurlijk geen poezenblog is. Bovendien komt hij regelmatig in al zijn knuffeligheid voorbij op mijn Instagram. De laatste update was echter alweer een poosje geleden en er is nieuws, zowel goed als slecht.

 

Het goede nieuws is dat hij nog steeds knuffelig is en het over het algemeen wel goed doet, zeker gezien zij leeftijd, zijn chronische niesziekte en alle ellende die hij al meegemaakt heeft.

Het slechte nieuws is helaas heel slecht: op de plek waar eerst een malle bult en vervolgens een tumor verwijderd is, groeit nu weer nieuw “weefsel”. Wat in dit geval een eufemistische term is voor kanker. Er is niets meer aan te doen: deze bult zit vast aan zijn ribben en kan niet verwijderd worden. 

Daarnaast is Clark geschat bijna 17 maar waarschijnlijk ouder, heeft hij chronische niesziekte, mist hij een oog, loopt hij niet geheel soepel meer door onder-pijnstiller-pijnvrije-artrose en heeft hij al twee keer een grote bultverwijderingsoperatie ondergaan. Zoals ik tegen de dierenarts zei: “Oh, en hij heeft ook een staartbreuk —maar die had hij al”, waarop we beiden moesten lachen, want ’t is nogal hartverscheurend allemaal.

Clark zelf heeft van dit alles geen weet en Clark-t gewoon door: zelfs met zijn hiep hiep hoera poten (ze staan werkelijk alle kanten uit) springt hij gewoon op bed. Waar hij eigenlijk niet mag komen, maar fukitol. Hoe het verder gaat lopen en hoe lang hij nog leeft, is onbekend. Zo lang als hij er nog leut in heeft, heeft hij er nog leut in en op het moment dat dat niet meer zo is, krijgt hij een Roze Spuit.

Dat ik dit hier zo sec en praktisch opschrijf wil overigens niet zeggen dat ik er niet diep verdrietig over ben. Aan de ene kant wil ik dat de tijd zo snel mogelijk gaat, zodat ik eindelijk afgestudeerd ben en verder kan met mijn leven. Aan de andere kant wil ik dat de tijd zo langzaam mogelijk gaat, omdat elke dag die voorbij gaat, een dag dichter bij de dood van Clark is. Zoals u zich kunt voorstellen, voelt het nogal dubbel. Zo goed en zo kwaad als het gaat, probeer ik me te focussen op het feit dat hij er nu nog wél is, en met hopen dat hij het nog een poosje volhoudt. *kruist alle in dit huis aanwezige pootjes*

Het langverwachte middelgrote Londenverslag mét 92 foto's!

Op woensdagochtend 9 september namen The Big Kahuna en ik een vliegtuig op Schiphol dat ons vlotjes en met een landing van 4,5 op de Schaal van Stort (1 is vederlicht, 10 is niet meer na te vertellen) op Heathrow deed belanden. Na een wat moeizame zoektocht naar de bus, een fijne busreis en een wederom wat moeizame zoektocht naar de Travelodge kwamen we uiteindelijk ruim op tijd terecht in said Travelodge.

“Ruim op tijd waarvoor?” hoor ik u denken. Ruim op tijd voor de open avond van de lokale universiteit aldaar, waar ik een afspraak had om opties voor een eventuele toekomstige master te bespreken. Uit de minstens 3 slagen om de arm die de vorige zin bevat, mag duidelijk zijn dat het allemaal heel erg misschien is.

Na de zeer informatieve avond liepen TBK en ik een paar straten verder naar de Riverside Vegetaria, waar ik gereserveerd had. Dit omdat het én TBK’s verjaardag was die avond én ik zowel vegetariër ben als glutenintolerant en je zonder uitzoekerij vooraf en/of een reservering ergens het grote risico loopt om nul komma nul nada nâks te kunnen eten nergens. Waardoor je aangewezen bent op die 3 gortdroge glutenvrije crackers uit je Noodrantsoen en da’s eh, stom. Wat zeker niet stom was, was de Riverside Vegetaria. Ik had zowaar keus! Mocht u in de buurt zijn/in de gelegenheid zijn een stukje om te rijden: aanrader.

De volgende dag hadden we nog wat tijd voordat een heuse trein ons naar Londen centrum zou brengen, dus we besloten een wandeling door het centrum van Kingston Upon Thames (want daar bevonden wij ons) te maken. Veel van wat wij daar zagen, heb ik vastgelegd dus dat ziet u zo meteen in de fotoserie voorbijkomen.

Na een comfortabele treinrit, een stukje metro en een loop die nu ik wist waar ik moest zijn plots een loopje bleek, kwamen we aan in hetzelfde fancy hotel bij Kensington Gardens waar ik vorig jaar al geweest was. Dit in het kader van “if it ain’t broken, don’t try to fix it” en natuurlijk ook wel een beetje vanwege “omhooggepleurd”.

Na onze spullen in de kast gemikt (ik)/gelegd (TBK) te hebben, liepen we naar Kensington Gardens, waar ik (oh, voorspelbaar!) 93,5% van de dierenpopulatie op de foto zette. Vrees niet, in de fotoserie ziet u hier nog nauwelijks iets van terug. Hoewel...

Uiteraard werd ook de Whole Foods bezocht en na een fikse omweg via “die weg over de Serpentine” kwamen we aan bij Ask Italian. Waar ik een fenomenaal lekkere glutenvrije pizza at. Waarom dat in Amsterdam toch nog steeds zo moeizaam is, is me een raadsel.

Overigens vond in dit restaurant het meest ultieme voorbeeld van mijn omhooggepleurdheid plaats: ik ging redelijk onoplettend zitten op een stoel en herkende toen MET MIJN ASS spontaan welke stoel het was. En nee, het was geen IKEA stoel, het was deze:

Zoals ik zei: omhooggepleurd.

Ondanks werkelijk EPISCHE zere voeten (en kuiten, en alles eigenlijk wel) gingen we de volgende dag, het was ondertussen vrijdag, richting Oxford Street. Hoewel ik in Kingston al een paar dingen van mijn lijst had kunnen strepen (Superdrug FTW!), wilde ik nog even langs Boots, Lush, Liberty en Floris. Bij Boots liet ik een cosmeticatester uit mijn handen vallen, waardoor mijn handen ónder de zwarte oogschaduw kwamen te zitten, maar ik vond wel de palette die ik wilde en scoorde die met korting (over mijn diepe liefde voor korting volgt zeer binnenkort een post).

Bij Lush kreeg ik die oogschaduw er gelukkig weer afgewassen. Ondanks een uiterst leuke verkoopster bleven we er maar kort: de stereo stond op level Terror en dat vind ik niet snel. Toen was het tijd voor een spud bij de Spud-U-like, waarna we met frisse moed en enthousiasme naar Liberty togen, waar ik zowaar een Rick Owens jasje aanraakte en géén 120 extra ponden uitgaf om een goodiebag te krijgen, hoewel dat laatste me heel veel moeite kostte.

Floris was maar een klein stukje verderop, maar oh-die-voeten. Bij Floris kocht ik een geheel nieuw (nou ja, voor mij dan) parfum waarvan ik hoop dat ik die, in tegenstelling tot mijn vorige (gelukkig bijna lege) Floris parfum, NIET op de granieten vloer van mijn badkamer kapot laat vallen.

Omdat mijn voorliefde voor sjeune dingen zich niet tot koopbare-al-dan-niet-oppervlakkigheden beperkt, togen we naar The National Gallery, waar we alles bekeken wat er te bekijken was. Omdat The National Portrait Gallery letterlijk om de hoek zit, pakten we die ook nog even mee.

Daarna strompelden we door mij veel te toeristisch gebied (SOHO) naar Bibimbap voor bibimbap. Er stond een middellange rij, maar aangezien wij op dat moment alles prima vonden, als er maar niet gelopen hoefde te worden, bleven we staan en waren we na zo’n 20 minuten al aan de beurt. Ook wat betreft bibimbap mag Amsterdam wel eens with the program getten, want in Tilburg schijn je het wel te kunnen eten. Ik bedoel maar.

De zater- en tevens laatste dag sleepten we ons eerst naar Whole Foods voor een hapje, dat we in Kensington Gardens opaten. Hier sloegen we een clubje Nederlandse dames gade, die blijkbaar nog nooit IRL een eekhoorn meegemaakt hadden: de ene mevrouw hield de eekhoorn haar broodje voor, “Misschien neemt hij wel een hapje!”. Iedereen die wél eens een eekhoorn IRL heeft meegemaakt, kan voorspellen wat er toen gebeurde: de eekhoorn griste met fikse kracht het broodje uit haar hand en ging in de dichtstbijzijnde boom proberen uit te vogelen hoe hij dat veel te grote broodje op kon eten, terwijl een aantal kraaien al in de aanslag zaten om dat broodje van hem te jatten. Wat ze uiteindelijk ook gelukt is. #eekhoornzonderbroodje

Na al dit avontuur kropen we zo ongeveer naar het Victoria and Albert Museum, waar we wat van de algemene collectie bekeken, waar mijn tattoo herkend én sjeun bevonden werd door een medewerkster (yay!) en waar we een tentoonstelling over schoenen en pijn bekeken. Dat vonden we wel passend, gezien de staat van de onze.

Toen liepen we op semi-moeizame wijze terug naar ons hotel, waar we onze koffers pakten en naar de metro gingen, die ons na 4 keer overstappen op Heathrow afzette, waarvandaan we met een hop, skip en jump weer in Amsterdam terechtkwamen.

De (uiteraard weer eens hoogst onvolledige) fotoserie die bij dit verhaal hoort, kunt u hier (click!) vinden. Ik heb er ook al dan niet leutige onderschriften bij geschreven, zowel in het Nederlands als in het Engels, zodat u een beetje weet waar u bent in het verhaal. Dan rest mij nog u een fijn weekend toe te wensen en tot woensdag, hier op LogPoes!

Zo'n week

Ja, ik weet het, ik weet het... U staat al de hele dag in groten getale trappelend te refreshen in de hoop EIN-DE-LIJK die foto's van mijn Middelgrote Londen Avontuur te kunnen bekijken. Helaas moet ik u teleurstellen: het wordt niet vandaag.

Deze week moest ik huiswerk voor 2 vakken, een scriptievoorstel, gezondheidsissues van iedereen hier in Huize LogPoes (Clark update volgt volgende week), een supermaan, Het Leven (zowel in het algemeen als in het bijzonder) en die 104 fotoonderschriften weten te balanceren en eh, dat is dus niet gelukt.

Driekwart van de foto's zijn van onderschriften voorzien en het verslagje is half af, maar aangezien ik morgenochtend vroeg op mijn eerste stagedag in Rotterdam verwacht wordt, ga ik nu naar bed. De foto's en een extra extra uitgebreid reisverslagje inclusief een boel en toen en toen verschijnt deze vrijdag. Echt waar.

Update op de zaterdag

Aangezien het me ook afgelopen woensdag niet gelukt is om te posten omdat ik nog steeds onderschat hoeveel tijd het kost om 200+ foto’s te selecteren, bewerken en van al dan niet leutige onderschriften te voorzien, vandaag maar eens een updatepost, in semi-lijstvorm:

- De mensen die mijn Instagram en/of mijn Engelse blog volgen, weten dat ik naar Londen en omgeving ben geweest om o.a. eventuele opties voor een master te onderzoeken, een reut musea te bezoeken en uiteraard mild-belachelijke hoeveelheden cosmetica in te slaan. Ook heb ik weer een boel leutige dieren gefotografeerd, waaronder deze knappe gans:

Aanstaande woensdag verschijnt er een, zoals altijd, zeer incompleet fotoverslag met al dan niet leutige onderschriften.

- Mijn studie is weer in full force bezig en ik vraag me nu aan het einde van week 4 al af hoe ik dit allemaal in PIEPSNAAM voor elkaar moet krijgen. Echt, zodra ik afgestudeerd ben, ga ik met pensioen. Al was het maar omdat ik vrees dat ik er daadwerkelijk nog 27 jaar over ga doen om af te studeren. File under: fataliseren kun je leren. En ja, "fataliseren" heb ik recentelijk zelf bedacht.

- Leuk nieuws: ik ga stage lopen! Jawel, LogPoes, uitvindster van “Waardebepaling vooraf”*, lui huisdier extraordinaire die niet gelooft in “gratis werk, want werk betekent dat je ervoor betaald wordt”(ja, blogpost hierover is in de maak), gaat stage lopen. Ik heb er flink over na moeten nadenken want principes, maar heb besloten het toch te doen omdat het iets is waar ik in het kader van de ku-rier baat bij zou kunnen gaan hebben en omdat het maar 1 dag in de week is. Dat ik interessante dingen ga doen met leuke mensen spreekt voor zich, want anders zou ik het niet eens betaald doen. Hashtag verwend huisdier. Ik begin aanstaande donderdag en ben zeer benieuwd hoe het allemaal gaat zijn.

Zo, nu ga ik me maar eens storten op het schrijven van die al dan niet leutige onderschriften, het opstellen van een heus blogschema (want zoals u weet, is niets aan mij spontaan) en oh ja, mijn huiswerk.

* Ik kan helaas mijn briljante tweet niet meer terugvinden, maar de definitie van waardebepaling vooraf is “U schuift mij wat doekoe, en dan bepaal ik wel wat ik daarvoor wil doen”.

Tussen droom en realité

Disclaimer: ik ben mij ervan bewust dat de foto's gigantisch zijn en zwaar gepixelleerd, dit is een foutje in mijn template dat hopelijk snel gefixt gaat worden. Mocht u een tip hebben, dan kunt u hem in mijn reactievakje achterlaten. 

Zoals de mensen die mijn zine LP Style gelezen hebben al weten, heb ik een nogal moeizame relatie met mijn haar. Na het jarenlang van zwarte poedelkrul naar rood steil haar te hebben gemarteld, laat ik het momenteel in het kader van "Leren Accepteren" uitgroeien. Voor wie zich afvraagt hoe ik dat in die moeizame uitgroeifase doe: pruiken.

Hoewel ik dus ondertussen wel weet dat ik helaas een zwarte poedel ben en ook altijd zal blijven, piept af en toe vanuit heel diep van binnen de enorme behoefte om zo'n (semi-)undercut te nemen op, met dan zo'n lange pluk aan de voorkant. In mijn hoofd verander ik namelijk zodra ik dat kapsel heb direct in: 

Op sommige dagen wordt de drang zo sterk, dat ik mezelf probeer wijs te maken dat het heus wel meevalt met die krul. Een beetje slag, meer niet. Zodra ik echter mijn pruik afzet, word ik weer geconfronteerd met de keiharde realité: poedel. Punt.

En om mezelf te dwingen eens op te houden met mijn gemekker over het willen van een undercut, heb ik een leutige compositiefoto gemaakt van hoe ik, poedel, eruit zou zien met een undercut:

Ik denk dat ik hem maar als achtergrondafbeelding op mijn laptop zet.

Nieuw jaar, nieuw haar, nieuwe layout

Met zéér frisse tegenzin ben ik gisteren aan het studiejaar begonnen en hoewel ik een gruwelhekel heb aan lotgenotencontact (ja, hier volgt nog een post over), was het "fijn" om te zien dat ik niet de enige was. Mezelf kennende zit ik na dit weekend wel weer in de flow of things en dan voelt het allemaal alweer stukken minder dramaahaatisch. Of niet natuurlijk, maar ik beloof er niet meer over te mekkeren. Nou ja, minimaal dan.

Mijn nieuwe haar, kunt u hier op Instagram (dat is een link) bewonderen. Dat ik de foto niet hier plaats, heeft te maken met punt drie: de nieuwe layout. Ik vond het na 5+ jaar groen wel weer eens tijd voor iets nieuws, en aangezien ik niet eens zo diep van binnen gewoon een commerciële lifestyleblogger had willen zijn en ik weet dat dat er niet inzit, besloot ik dan in ieder geval maar voor een onder die demographic verplichte witte layout te gaan. Sjeun issie, he?

Na wat getweak doet hij het nu bijna helemaal, ik heb alleen nog issues met de links (die zijn er wel, maar die zie je niet) en de foto's (die verschijnen alleen in formaat gigantisch). Mocht u nog andere issues zien, dan kunt u die in de commentbox mikken en dan zoek ik ergens een tutorial die me uitlegt hoe ik het kan fixen. :-D

Stijl

Een van de redenen dat het hier de afgelopen weken redelijk stil is geweest, is vanwege de verhuizing van The Big Kahuna. Na 35 jaar in ons oude familiehuis (file under: klinkt imposanter dan het is) te hebben gewoond, woont ze nu op stand in haar fancy bejaardenflat seniorenappartement.

"Ja, en bij die stand hoort een nieuwe garderobe," volgens TBK.
"Je hebt volkomen gelijk!" zei ik. Dat zij voldoende kleding heeft om van nu tot 2016 elke dag iets anders te dragen en meer schoenen bezit dan Imelda Marcos in haar praaijm, vergeten wij beiden voor het gemak even. Verder enablen wij elkaars shopperitis helemaal niet hoor, dat lijkt maar zo.

The Big Kahuna vervolgde het gesprek door merken en namen te noemen van jurken en schoenen die ze aangeschaft had, terwijl ik als een malle googelde om daar letterlijk een beeld bij te krijgen. Terwijl zij in detail vertelde hoe absurd lang ze gezocht had naar een specifiek paar schoenen, kwamen ze in beeld. "Oeh, DIE zijn leuk!" riep ik enthousiast, waarop TBK "Ja duh, ik kijk niet naar 800 paar schoenen om lelijke uit te zoeken!" deadpan-de en ik bijna van mijn stoel pleurde van het lachen.

***

Volgende week (lees: dinsdag) begint het aller- allerlaatste loodje: mijn laatste semester. Hoewel ik er minder dan nul trek in heb, kijk ik er ook enorm naar uit: hoe vroeger het zover is, hoe sneller ik klaar ben. Of zoiets. En met dit gebrek aan logica moet ik me door wetenschapsfilosofie heenslepen... Vinger- en/of pootkruising, kaarsenbranderij en/of enthousiast gezwaai met pompoms is zéér, ZEER welkom!

LP ging naar de Efteling

Zoals ik in mijn vorige post al schreef, heb ik me de afgelopen weken voornamelijk offline bevonden. Ik had nogal last van mezelf en ik weet ondertussen dat me in huis opsluiten en de hele dag via het internet kijken naar alle mensen die *insert aanstellerige jengel* “wél een leuk leven hebben!” niet helpt. Gelukkig zijn er dan mijn lieve vrienden van de NS met hun dagtochtkaartjescomboacties. U mag 1 keer raden waar ik naartoe ging… juist, de Efteling!

Een kleine nazoeking in eigen archief leerde me namelijk dat ik er in 2008 voor het laatst geweest was, dus dat leek me wel weer eens leuk. Uiteraard heb ik foto’s geschoten en uiteraard duurde het selecteren en van onderschriften voorzien weer langer dan gepland, vandaar ook dat deze post pas op donderdag verschijnt. Het “en toen en toen”-verslag zal ik u besparen, hier op Flickr vindt u de fotoset met al-dan-niet-leutige onderschriften.

13

Yup, vandaag bestaat LogPoes alweer 13 jaar! Ik was eigenlijk van plan om een uitgebreide post over hoe het bloggen veranderd is (zowel positief als negatief) en dat soort leutigheid te schrijven, maar ik heb echt enorm last van Vakantie. Dusdanig zelfs, dat ik al een week of 3 niet geupdate heb, terwijl er heus wel van alles plaatsgevonden heeft.

Zo verliet ik het huis om naar plekken heen te gaan, verliet ik het huis om mensen te zien, en hakte ik wat knopen door met betrekking tot Na De Studie. Ook ving ik ergens een interessant virus en produceer ik nu een geluid dat het midden houdt tussen een zeehond en een schorre retriever, hoogst interessant.

Wie toch graag een jubileumpost wil lezen, die kan terecht bij de post van afgelopen februari, dan kunt u horen hoe ik in normale doen klink. En ja, vanaf volgende week ben ik er gewoon weer elke woensdag, al dan niet met foto's met leutige onderschriften. *schuifelt blafhoestend naar bed*

Oplossingsgericht

Toen ik me deze eerder week in het kader van “ruim die t*ringzooi nou eens op” stortte op het doornemen en vervolgens wegpleuren van een halve meter hoge stapel notitieboekjes uit het jaar nul, ontdekte ik twee dingen: 1) Ondanks al mijn gemekker dat "het niet opschiet", is zowel mijn existens als mijn persoonlijkheid er in de afgelopen 15 jaar behoorlijk op vooruit gegaan* en 2) de volgende Kahuna-convo:

The Big Kahuna en ik waren ergens uit eten, waarna ik waarschijnlijk weer eens uit het niets opmerkte: “Weet je wat deze toko nodig heeft?”

TBK, niet opkijkend van haar menukaart: “Nou?”

LP, redelijk voorspelbaar: “Een kat!”

TBK, altijd praktisch: “’t Is te groot.”

LP, niet voor 1 kat te vangen: “Twee katten!"

TBK, realistisch: “’t Is te luid”

LP, onverstoord: “Dove katten!”

TBK: BRUL!


*Voor alle zure mensen die nu denken: "Kun je nagaan hoe erg het was!" - Klopt! :-D

Corbijn in Den Haag (foto's!)

Enkele weken geleden versleepte ik mezelf en mijn brakke harses richting Den Haag om naar de twee Anton Corbijn tentoonstellingen te gaan met The Big Kahuna. Uiteraard schoot ik een boel foto's, die u hier na uitgebreid geselecteerd en soms ook bewerkt te zijn, hier kunt vinden.

De tentoonstelling in het Gemeentemuseum is ondertussen afgelopen, maar de 1-2-3-4 tentoonstelling in het Fotomuseum is nog tot 16 augustus 2015 te zien en, als u van (muziek)fotografie houdt, zeer zeker de moeite waard.

Recappen

De cijfers en studiepunten zijn definitief binnen, de laatste nasleeploodjes geregeld, kortom: ik heb nu echt, écht, ECHT vakantie. In de afgelopen week ben ik begonnen met het ontmesten van mijn huis, een klus die nogal gehinderd werd door de Bloedhitte™ en het feit dat ik het boven een bepaald troeplevel allemaal niet meer overzie. Gelukkig komt TBK een dezer dagen assisteren bij dit toch altijd weer moeizame proces. Lees: zij ruimt op, ik schiet de voor en na foto's. Dit is overigens slechts half een gebbetje.

Ondanks de zooi ben ik verder behoorlijk productief geweest deze week, zeker gezien de hiervoor genoemde Bloedhitte™ en de stiekem-toch-wel-een-post-prestatie-depressie: mijn schrijverij voor Camp NaNoWriMo ging als een speer. Ook heb ik me een weg door 1 maand achterstallige email op 3 accounts gemaaid, 700+ emails gewist en me door een bovenbeenhoge stapel wasgoed heen gewassen.

Ik heb Clark naar de dierenarts gesleept voor een check up van zijn na een val moeizame linkerachterpoot: na een hoogst onprettig maar noodzakelijk houdgreep-en-rek-onderzoek blijkt zijn poot inderdaad gekneusd te zijn, wat ik al vreesde. Hij heeft nu een pijnstiller, maar laat zich helaas niet weerhouden van springen en/of zich op mij storten. Zo heb ik hem eerder vanmiddag letterlijk op z'n La La La Human Steps (voor de niet-dansers hier een video) uit de lucht moeten vangen. Geen greintje zelfbehoud, die kerel. Wel lief.

Daarnaast heb ik zowaar twee boekjes in elkaar gedraaid voor twee achterstallige Sketchbook Projects die ik deze zomer eindelijk ga afmaken en het derde boekje leutig gekaft. Tevens heb ik een halve meter hoge stapel notitieboekjes doorgewerkt, voor een deel overgetikt en vervolgens weggepleurd. En tot slot schreef ik eerder vandaag een recap blogpost over mijn studiejaar voor mijn Engelse blog.

Van het uploaden, bewerken en van leutige onderschriften voorzien van de batch foto’s van mijn avonturen in Den Haag enkele weken geleden is daarentegen nog niets gekomen, dus die heeft u nog tegoed.

Vakantiepost (titels zijn nog steeds niet mijn sterkste punt)

Jawel lieve mensen, het is 1 juli en dat betekent dat ik klaar ben met dit academische jaar en dat mijn vakantie begonnen is. Met z’n allen “Yay!”

In tegenstelling tot vorig jaar heb ik besloten dit jaar niet elke dag te gaan bloggen, maar mij te concentreren op het afronden van een aantal zines en andere projecten die al veel te lang “liggen”. Dit jaar doen ik overigens wel weer mee aan Camp NaNoWriMo, daar moet uiteindelijk (materiaal voor) een nieuw kort verhaal uitkomen.

Ook leef ik momenteel weer eens in een onplofte (kantoor)boekhandel, dus ook daar moet hoognodig wat aan gedaan worden.

Tot slot is het tijd om wat vooruit te gaan denken en plannen voor Na De Studie. Want waar het lang zo was dat “Na De Studie” ongeveer gelijk stond aan “Met St. Juttemis”, ben ik nu nog slechts een vak en een scriptie verwijderd van een diploma. Ja, ik kan het zelf ook nauwelijks geloven.

Om te voorkomen dat ik ergens in februari met een 4e typediploma BA Engels op de stoep van het PC Hoofthuis sta zonder ook maar enig idee te hebben wat ik met mezelf aanmoet, ga ik me deze zomer actief oriënteren op Hoe Kom Ik Aan Een Carrière Die Ik Wil, Kan En Waar Ik Bovendien De Huur Mee Kan Betalen. HKIAECDIWKEWIBDHMKB. Catchy.

In de komende weken blijf ik dus gewoon 1 keer per week updaten op de woensdag hier, en op zondag op YourfriendLP. Tenzij ik plots enorm graag iets kwijt wil, dan post ik tussendoor ook nog wat. Voor dagelijks een leutig foto van bloemen/Clark/mijn harses verwijs ik u naar mijn Instagram, voor andere leutige plaatjes naar mijn Pinterest en/of Tumblr. *gaat verder met het wegwerken van 1 maand achterstallige emails*

Talent

Toen ik recentelijk door de Marks & Spencer stiefelde op zoek naar hun (NIET naar karton smakende) glutenvrije spaghetti, zag ik dat er een actie was: bij besteding van 20 euro kreeg je een picnickdeken cadeau, namelijk deze:

Leutig ding, niet?

Nou, aangezien ik een paar maanden geleden mijn picnickdeken weg heb moeten pleuren omdat hij volledig uit elkaar viel van ellende, dacht ik "Yesss!" en mikte als een malle dingen in mijn mandje. Toen ik voor mijn gevoel wel rond de 20 euro zat, liep ik naar de kassa waar ik mededeelde dat ik het ding per se wilde hebben, dus als ik niet op 20 euro zat, ik er wel een zak Veggie Colin's (dat zijn rupsvormige snoepjes) bij zou pakken. De kassameneer sloeg aan het scannen en ik kwam uit op:

Exact 20 euro!!!

We waren beide diep onder de indruk. Nu nog een manier vinden om dit talent op mijn cv te kunnen vermelden. Mocht u een creatief idee hebben, dan hou ik me aanbevolen!

Prullie

Gisteravond zaten The Big Kahuna en ik wat te leuteren over het leven in het algemeen en mijn existens in het bijzonder, toen ik plots uitriep: "Ik weet wat ik voor mijn afstuderen wil! Een Brabantia touch bin!" Waarna ik uiteraard 30 seconden volledig in een deuk lag om de naam 'touch bin'. Nee, ik begrijp zelf ook niet goed waarom ik dat al jaren zo dolkomisch vind.

TBK was zoals gewoonlijk weer eens niet onder de indruk van mijn mallotigheid en zei: "Ja, die zijn inderdaad super handig, ik ben erg blij dat ik er laatst een gekocht heb." "Hoe groot is hij eigenlijk?" vroeg ik. "Een liter of dertig," was het antwoord. "Da's toch minder dan een KOMO trekbandzak?" vroeg ik toen. Zoals u (niet) weet, ben ik ben nogal geobsedeerd door KOMO trekbandzakken en weiger dan ook principieel andere vuilniszakken te gebruiken. De geruchten dat deze obsessie voor 99% voortkomt uit mijn onvermogen normale vuilniszakken met zo'n stripje dicht te krijgen, zijn overigens geheel waar.

"Klopt, maar het is groot genoeg," zei TBK ondertussen, want hoewel ik hier natuurlijk lekker uitweid, ging dat gesprek natuurlijk gewoon verder. Niet overtuigd riep ik "Nee, echt niet! Ik wil een hele grote, waar zo'n KOMO trekbandzak in past!" waarop TBK mij indringend aankeek en vroeg "Wil je nou een prullie om je troep in te mikken, of om erin te wonen?"

Succes! (en hele zware loodjes)

Jawel lieve mensen, daar ben ik weer! Waar het normaal gesproken nooit een goed teken is als het hier stil is, was het deze keer slechts een heel klein beetje de combinatie "mild uitgeput" + "post prestatie depressie" en een heel groot beetje "Ik heb alle grote deadlines gehaald en nul komma nul zin om ook maar iets anders te doen dan nâks".

Want jawel mensen, het is gelukt! In de afgelopen 10 weken heb ik:

wekelijks 200 bladzijde proza en 1 toneelstuk gelezen;
wekelijks 4 – 8 stukken (10 bladzijden proza of 5 bladzijden poëzie) van studiegenoten gelezen waar ik vervolgens recensies van elk 3 tot 5 paragrafen over geschreven heb;
twee acteerworkshops gevolgd;
twee filmavonden bezocht;
1 examen van 2 uur gedaan;
nog een examen van 2 uur gedaan;
1 15 minuten presentatie gehouden;
1 film review van 1000 woorden geschreven;
1 essay van 2500 woorden geschreven;
1 dag Hamlet gespeeld;
1 midterm van 1500 woorden geschreven;
1 essay van 2000 woorden geschreven;
1 take home examen van 3000 woorden geschreven;
1 proposal van 250 woorden geschreven;

en daarnaast nog een extra 15 bladzijden lang verhaal geschreven als onderdeel van mijn portfolio, dat in totaal 30 bladzijden A4 Times New Roman double spaced geworden is. Oh, plus nog een beschouwing natuurlijk. En ik timmerde mijn portfolio nog zelf in elkaar ook, een leutige blogpost over het proces mét geinige foto's vindt u hier op mijn Engelse blog.

Ja, dat is een beetje overdreven. In de komende twee weken moet ik nog "slechts" een proposal van 600 woorden schrijven en een presentatie voorbereiden en houden, de weerzin die ik voel is haast tastbaar; iets met loodjes en laatste of zo. *gaat weer verder met het lezen van een artikel*

Later als ik groot ben...

...wil ik cool genoeg zijn om in het Rosa Spier Huis te kunnen wonen. Voor wie nu denkt "Maar waarom?" en bovendien wat tijd op leutige wijze wil besteden, kijkt u dan vooral naar deze documentaire.

Semi-real time levensupdate

Zo, na 6 weken klaargezette posts ben ik weer even real time aanwezig voor een update. Nou ja, min of meer real time: op het moment dat deze post de lucht in gaat, sta ik in de aanslag om Hamlet te gaan vertolken in het goede oude Universiteitstheater. Nee, dat is geen grap en ja, ik heb ook geen idee waarom men dacht dat dat een goed plan was. Ik heb iedereen al gewaarschuwd dat als mijn Hamlet een hoog gehalte boom, heks of Gerard Way heeft, ze me dat niet kwalijk mogen nemen. Ik houd u uiteraard op de hoogte van hoe het gegaan is.

Verder updatenieuws doe ik even puntsgewijs:

• Van de enorme waslijst is een groot deel al geslecht en nog wel op tijd ook. In de komende twee weken moet ik nog 8 critiques, 1 15-pagina verhaal, 1 take home examen van 3000 woorden, 1 film review van 1000 woorden schrijven, 1 dag acteren, 1 examen van 2 uur en nog een examen van 2 uur doen en een 10-pagina verhaal editten. In de vier weken daarna moet ik nog een nieuw proposal produceren en een presentatie van 15 minuten doen en dan is het eindelijk vakantie en ik hopelijk niet dood;
• In leutiger nieuws: mijn sketchbook project 2015 is online in te zien en wel hier;
• Hoewel ik er natuurlijk helemaal geen tijd voor had, heb ik toch een decoden telefoonhoesje gemaakt, omdat je tenslotte niet de hele tijd bezig kunt zijn met het researchen van alle ins en outs van crack in het kader van dat 15-pagina verhaal. Noot aan zelf: volgende keer een kindvriendelijk verhaal schrijven, heeft vast gezelligere research.

Voor de mensen die te lui zijn om te klikken op de link naar mijn blogpost over de decoden case, hier een foto:

Hoe cool? Zo cool.

En dan ga ik me nu maar eens op die 8 critiques en die 1000 woorden film review storten. *gaat strijdbaar aan de slag*

Passie (deel 2)

Passie deel 1, tevens volgens mijzelf het meest briljant hilarische wat ik ooit geschreven heb, vindt u hier.

Wie een beetje in de (pre)werkzoekerijfase rondhangt, een damesblad openslaat of op plekken komt waar ~inspirational quotes~ gedeeld worden (Pinterest!), zal de volgende uitspraak in een of andere vorm tegengekomen zijn: als je maar doet wat je leuk vindt (lees: passie), dan komt de rest (lees: geld, succes, geluk) vanzelf.

Nou, chat dans la petite boîte, zou je denken. Iets zegt me echter dat Woonclubje De Rots me hier echt geen maand langer laat wonen als ik ze bel met de mededeling “Yo, types! Ik ga mijn passie volgen, want dan komt het helemaal goed, dus vanaf nu lig ik elke dag met mijn ass in bed de fook de lezen. Ik gok zo dat het met die huur wel goed komt, toch?” en de angst voor de kartonnen doos onder een brug is bij mij wel dusdanig dat ik het er niet op ga wagen. Nee, ook niet voor de grap.

Want die paar mensen wiens passie het is om notaris of cardiochirurg te worden daargelaten, is het natuurlijk ook gewoon priffilitsjt bullshit van mensen die óf zelf geld hebben, óf partners met geld, óf ouders met geld en heel vaak zelfs alle drie. Zoals ik in mijn stuk Passie al schreef: als ik independently wealthy was, dan kwam ik mijn tijd wel door daar in Ellleeeeeeehj.

Feit is dat ik, net als de meeste mensen, waarschijnlijk niet betaald ga krijgen voor wat ik het liefste doe, want dat is respectievelijk “nâks” en “dingen op andere dingen plakken met Mod Podge”. Ik zal dus, net zoals de meeste mensen, wat moeten komproomaaijseh en hopelijk ver van “nou vooruit” en dicht bij “best leutig eigenlijk” uitkomen. Betaald worden maakt overigens best iets goed. Zo wil ik nooit meer gratis verrot geschreven persberichten herschrijven, maar mag u mij altijd contacteren als u mij daarvoor wilt betalen, graag zelfs.

Overigens wordt het volgen van je ~passie~ vaak behoorlijk overschat. Ik moet altijd denken aan die reclame van Kittekat ergens in de jaren 80, de pure agressie die van de vocalen van die zangers afspatte. Dan heb je jaren geoefend en uiteindelijk 4 jaar conservatorium gedaan om tig keer achter elkaar “OEH HOE! KITTEKA-HAT! ZO FIJ-HIJN! KITTEKAT!” in te moeten zingen. Of wat dacht u van 4 jaar conservatorium dans gedaan hebben en dan in de Efteling “en mijn linkerhand is blij en mijn rechterhand is blij, ik steek ze in de lucht en ik zwaai ze allebei, ik ben blij, blij, blij!” te moeten opvoeren? Allemaal omdat je een passie hebt voor iets wat slechts beperkt gewaardeerd wordt binnen het kapitalisme en de huur toch betaald moet worden. Grenzeloos respect heb ik voor die mensen, want je moet het maar kunnen opbrengen. Ik weet dat ik het niet zou kunnen.

Wat me ook opvalt is dat er een soort dichonomie (jaja, ik leer wel íets bij die studie) is ontstaan: blijkbaar doe je altijd alleen maar wat je leuk vindt, of je hebt een kutbaan. Daar zit kennelijk niets tussen. Heel bijzonder. Als ik naar mezelf kijk: er zijn weinig dingen waar ik zo’n piepshekel aan heb als aan secretaressewerk. Niet dat er iets intrinsiek mis mee is, ik heb er gewoon een schijthekel aan. Mijn baan-met-raam in het ziekenhuis was echter een van de beste banen die ik ooit gehad heb. Nee, het was zeker niet wat ik wilde worden als ik later groot was, maar het was wel een plek waar ik nuttig was omdat ik iets voor mensen kon betekenen. Want als ik dan toch mijn nest uit moet, dan ben ik graag van nut. Ja, u mag nu met z’n allen kumbaya gaan zingen, dat doe ik nu ook.

Natuurlijk vind ik dat je moet proberen je (werk)leven zo aangenaam mogelijk te maken en is het leven te kort om te verspillen aan een kutbaan. Aan de andere kant is aan enige realiteitszin niet te ontkomen: de huur moet betaald worden en kattenvoer is ook niet gratis. Er zullen vast wel mensen zijn die dat soort “Volg je passie!”~inspirational quotes~ enorm bemoedigend vinden, maar ik vind het vooral new age gewauwel waar ik enorm recalcitrant van word. Mocht u over dit alles (g)een mening hebben, dan kunt u die uiteraard (niet) in het reactievak mikken.

Sprieten

Ergens deze zomer, toen The Big Kahuna en ik een fiets aan het poetsen waren, kwam het gesprek op mijn (on)geduld:

The Big Kahuna: “…jij wilt altijd alles snel, snel, snel…”

LogPoes, onderbrekend: “Nee, dat is niet zo. Ik heb alleen geen geduld voor dingen die, bijvoorbeeld door inefficiëntie, veel meer tijd nemen dan ze noodzakelijkerwijs zouden moeten kosten. Als iets gewoon lang duurt, dan heb ik daar best geduld voor.”

TBK: “Ja, dat is eigenlijk wel zo.”

LP: “Zo wacht ik ook rustig totdat die sprieten uitgroeien. Ik stel me er dan gewoon op in dat ik ze drie weken later pas kan eten.”

TBK kijkt wat verward. “Eten?”

LP: “Ja, de taugé slierten die ik gisteren geplant heb?”

TBK: “Oh, ik dacht dat je het over je haar had!”

LP: “En bedankt!”

Binnenbanjeren (deel 2)

Dit is het vervolg op deze post.

Bam, iemand die ik al 16+ jaar niet meer gezien of gesproken had, kwam doodleuk weer mijn leven binnenbanjeren alsof we elkaar vorige week nog gesproken hadden en het feit dat we geen contact meer hadden een toevalligheidje was. Deze persoon rukte zo, zonder twijfel geheel onbedoeld, een flink blik oud leed open. Echt, er zullen heus een boel mensen zijn die dolgelukkig zijn om weer contact te krijgen met iemand van vroeger. Ik heb daar, om redenen die mij en mijn zorgverzekering duizenden euro’s aan therapie gekost hebben, echter geen zin in. Zeker niet op deze nonchalante wijze en zeker niet na zoveel jaar. Om wat positiefs te doen met mijn ~gevoelens~, heb ik een “Wil je na heel veel jaar weer in contact komen met iemand van vroeger? – Lees dan eerst dit!”-protiplijst geschreven:

1. Heeft de persoon in kwestie ooit expliciet het contact met je verbroken? Ja? Laat die persoon dan met rust en zoek geen contact. Nee, ook niet stiekem, ook niet per ongeluk, ook niet na 23 jaar, ook niet via email, ook niet via Twitter/Facebook/Whatever en ga verdomme al helemaal niet om kwart voor 4 ’s ochtends bij iemand voor de deur staan. Ga er maar vanuit dat die persoon goed nagedacht heeft over het verbreken van het contact en niet van mening gaat veranderen. Dat hoef je niet leuk te vinden, dat hoef je niet te begrijpen, je moet het gewoon accepteren. Klaar.
2. Is het een situatie waarbij je elkaar uit het oog verloren bent, maar verder geen ruzie hebt gehad? Ook dan is er geen garantie dat die ander na al die tijd nog zin heeft om het contact te herstellen. Contact is heel vaak contextgebonden en tenzij je je precies dezelfde kant op ontwikkeld hebt, is de kans dat je elkaar na tig jaar radiostilte nog iets te melden hebt, minimaal. Stilte is soms ook gewoon een hint.
3. Denk ook even terug aan de omstandigheden op het moment dat je elkaar uit het oog verloor: was het een “gewone” levensverandering zoals een verhuizing, naar een andere school gaan of een nieuwe baan? Of speelde er meer? Zo ja, sta dan stil bij wat je open zou kunnen trekken bij die ander. Dat het voor jou “die goeie oude tijd” was, wil niet zeggen dat het voor die ander ook zo was. Secret hell, mensen, secret hell.
4. Als je niet wilt dat je goede herinneringen mogelijk verpest worden, ga dan niet lopen graven in het verleden. En eis al helemaal niet van een ander (“Jaweeel, jij vond [situatie] hartstikke leuk!”) dat zij zichzelf geweld aandoen zodat jij lekker kunt blijven doen alsof jij je niet herinnert dat die ander toen een gruwelijke tijd had. Zo heb ik bijvoorbeeld geen enkele behoefte om met wie dan ook “gezellig warme herinneringen” aan mijn middelbare schooltijd op te halen, want die heb ik niet.
5. Sta ook even stil bij de positie die je hebt in iemands leven: als je familie van iemands ex-partner bent en dat huwelijk is op zeer vervelende wijze geëindigd, is het dan wel een goed idee om na 10 jaar complete radiostilte gezellig contact met die persoon op te nemen alsof er nooit iets gebeurd is? Ik vind van niet. Ja, natuurlijk is het jammer dat het contact verbroken is, maar geen klotesituatie zonder collateral damage.
6. Denk eens goed na waarom je zo graag weer contact wilt. Als je tientallen jaren doorgebracht hebt zonder die persoon te spreken, dan valt het met dat enorme missen toch wel mee, lijkt me. Veel van dat “terugdenken aan vroeger” is van de (mid)life crisis-achtige soort, moet je daar nou werkelijk een ander mee lastigvallen? Ik zeg: dagboekje.

Mocht je er desondanks toch van overtuigd zijn dat je contact wil met iemand die je al tientallen jaren niet gezien of gesproken hebt, check dan of iemand op Schoolbank staat of naar een reünie komt. Daaruit blijkt dat die persoon openstaat voor hernieuwd contact met mensen van vroeger. Natuurlijk heb je dan nog steeds geen garantie dat die persoon contact met JOU wil, maar de kans daarop is significant groter.

Of ik zelf nooit mensen mis? Er zijn inderdaad een aantal mensen die ik door omstandigheden (verhuizingen, adres kwijtgeraakt, verwaterd) kwijtgeraakt ben, waarvan ik het jammer vind dat dat gebeurd is. We zijn echter ondertussen járen verder en ik heb geen organische manier om weer met ze in contact te komen, zoals bijvoorbeeld gezamenlijke vrienden of een gedeelde interesse. Dus heel af en toe denk ik met genegenheid aan ze terug, en verder laat ik het zo. Dat zouden wat mij betreft meer mensen moeten doen.

Binnenbanjeren (deel 1)

Ik zal het u maar eerlijk zeggen: wat andere mensen uitspoken interesseert mij eigenlijk niet zoveel. Dat klinkt onaardiger dan ik het bedoel. Het kan mij namelijk totaal niet schelen wat Random Pietje doet, zelfs niet als dat “raar” is in de ogen van de maatschappij, zolang als ik er geen last van heb. Let wel, ik heb het dan niet over gevaarlijk en/of crimineel gedrag, maar over malle hobby’s of een niet-standaard levensinvulling. Echt, leven en laten leven, ook als ik er niets van begrijp. Wat andere mensen doen interesseert me slechts als ik de andere persoon mag, of als ik enorm veel last van iemand heb: ik wil dan graag weten waarom die persoon zo doet, zodat ik ervoor kan zorgen dat hij/zij/anders: [vul in] daar heel snel mee ophoudt.

Egocentrisch? Absoluut. Zoals ik al eerder geschreven heb: het leven is kort en ik heb genoeg te doen. Hell, ik krijg het al nauwelijks voor elkaar om op de hoogte te blijven van wat er zich in mijn eigen existens afspeelt, dus ik besteed geen tijd aan de nukken en grillen van volslagen wildvreemden die mij niet lastig vallen. Zo ben ik dan ook niet bijster geïnteresseerd om na 20+ jaar te horen wat Henkie, waar ik toevallig één jaar een klaslokaal mee gedeeld heb en nooit een woord mee gewisseld heb, met zijn leven doet. Uiteraard hoop ik dat het allemaal goed gaat en dat Henkie gelukkig is met zijn leven en vind ik het on a human level verdrietig als dat niet zo is, maar dat vind ik van een volslagen onbekende die onder een brug slaapt ook.

Als je vroeger (oma spreekt) verhuisde, van school wisselde of een andere baan kreeg, dan hield je misschien met een paar mensen contact en daar bleef het dan bij. De meeste mensen verloor je uit het oog: niet omdat je een gruwelijke hekel aan ze had, maar omdat je levens veranderden. Iedereen ging verder met zijn of haar leven en als je elkaar toevallig tegenkwam was dat leuk en zo niet, dan niet.

Door het internet in het algemeen en social media in het bijzonder, is er nu een situatie ontstaan waarbij mensen eeuwig in elkaars kringen blijven rondhangen, zelfs als ze elkaar al lang meer dan ontgroeid zijn. Het contact houdt nooit meer op natuurlijke wijze op; ontvolgen staat gelijk aan ontvrienden en dus aan bakkelei. Terwijl er vaak, zoals in het geval van vage klasgenoten, überhaupt nooit een vriendschap is geweest. Het is het virtuele equivalent van die uit een soort misplaatste nostalgie aangehouden contacten die slechts bestaan uit elkaar jaarlijks een kerstkaart sturen, maar dan op dagelijkse basis. Dit, gecombineerd met de vaak toch wel hoge mate van emotionele incontinentie die veel mensen via het internet tentoonspreiden, zorgt ervoor dat sommige mensen nu meer weten van vage bekenden uit het verleden waar ze eigenlijk geen daadwerkelijk contact mee hebben, dan ze pakweg 15 jaar geleden van hun allerbeste vrienden wisten. Dat vind ik raar.

Daarom zit ik ook niet op Schoolbank, niet op Facebook en tot voor kort niet onder mijn eigen naam op het internet. In verband met ~de kurrieruh~ is er aan dat tijdperk helaas een einde gekomen, en binnen twee weken begon het gezeik al.

Deel 2 volgt volgende week woensdag, 29 april.

Neue Schuhe

In het kader van "Ik ben een echte volwassene", besloot ik me dit jaar eens níet door het begin van de lente te laten verrassen. In het verleden is het namelijk met enige regelmaat voorgekomen dat het plots zomer was en ik op winterschoenen rondbanjerde omdat ik óf geen zomerschoenen meer had, óf ze niet kon vinden.

Aangezien mijn vorige All Stars (NL)/Chucks (USA) een heus gat in het midden hadden dat zelfs met tape niet meer te fixen viel, besloot ik op zoek te gaan naar een nieuw paar. Ik aasde enorm op de "Customise ze zelf!"-versie op de US website en, nou ja, u voelt hem al wel, toch?

TADAAA!!!

Hoe cool zijn deze schoenen? 

En als u dacht dat dit op een afstandje al bril-jante schoenen waren, hier zijn ze van dichtbij:

Yup, niet alleen hebben ze een leutig patroontje, maar ik heb er ook gewoon keihard "LP" in knalroze cursief op laten borduren. Gewoon, omdat het kan. Hashtag yolo, inderdaad. Als niet tegen extreem weer kunner hoop ik nu op een zonnige, doch milde zomer, zodat ik ze vaak meestal kan dragen.