Toen ik een jaar of 7 was, speelde ik met een buurmeisje op straat. We besloten, waarschijnlijk om te oefenen voor het verkeersdiploma, een vooraf afgesproken parcourtje te fietsen: terwijl de een fietste, noteerde de ander de hoeveelheid fouten die gemaakt werden. Ik fietste het parcours meerdere keren, deed alles precies volgens de verkeersregels, maar toch stonden er elke keer streepjes op het scorepapiertje. Na de 6e keer was ik het zat en vroeg ik “Maar wat doe ik dan verkeerd?!” Waarop zij zei “Oh, niets. Ik zet gewoon een paar streepjes neer. ’t Is toch maar een spelletje?”
Een jaar of 9 later: ik ga naar een nieuwe middelbare school. Twee meisjes leiden me rond en storten een bak roddels over onze medescholieren over me uit, wat me minder dan niets interesseert. Ik knik wat en hoop dat de bel snel gaat zodat ik naar mijn les kan. Na 10 hele lange minuten is het zover en terwijl ik wegstuif, in wat ik hoop dat de richting van mijn lokaal is, hoor ik het ene meisje roepen dat ze het SUPERGEZELLIG vond om met me gepraat te hebben. Door mijn hoofd schiet “Eh, JIJ hebt non-stop tegen me aangerateld, ik heb geen woord gezegd!”, maar sociaal wenselijke sub-assertieve deurmat die ik blijkbaar ben zeg ik zo nonchalant mogelijk “Ja, ’t was gezellig!” en denk “Zo, daar zijn we vanaf”. Als ik die middag thuiskom en mijn schooltas uitpak, gaat de deurbel. The Big Kahuna doet open en ik hoor een stem die me vaag bekend voorkomt zeggen: “Haaai! Ik ben Miepje! Ik ben Poelekie’s nieuwe beste vriendin!”
Fast forward naar heel veel jaar later: een feestavond, ergens. Iedereen gaat volledig uit z’n dak op de dansvloer, vindt het supergezellig, voelt zich zó verbonden, beste avond ooit. Ik zit op de grond in een wc-hokje, aan de telefoon met The Big Kahuna te janken omdat ik me zo VERPLETTEREND eenzaam voel.
Zomaar drie momenten uit mijn leven waarop ik het gevoel had tot een heel andere diersoort te behoren dan de mensen om me heen. Of dat, zowel in die situaties als in het algemeen, aan mij ligt of aan andere mensen (of aan allebei) vind ik persoonlijk niet van belang op dit moment. Feit is, dat ik me al geruime tijd vrijwel continu voel zoals in bovenstaande voorbeelden: voor niets mijn best doend, niets bereikend, niet serieus genomen, onbegrepen, de verkeerde mensen aantrekkend en de juiste mensen afstotend.
Tel daarbij het gevoel op, op een steeds-verder-van-de-bewoonde-wereld-afdrijvend vlot te zitten/de liefdesbaby van Major Tom en de Rocket Man te zijn, met een snufje Ashes to Ashes en een refreintje Gotye. Alles en iedereen gaat verder terwijl ik op mijn vlot afdrijf/in de ruimte hang: ik heb het gevoel steeds verder van alles en iedereen af te staan.
Voor de mensen die al een poosje meelezen zal dit allemaal niet als een grote verrassing komen. Niets in mijn leven is meer zoals het was en ik kan het niet fixen. Erover praten heeft weinig zin. Doen alsof er niets aan de hand is of continu om die kudde elephants in the room heen praten, wat ik in het dagelijks leven toch vaak moet doen, vreet energie. Mijn studielast is tot nu toe iets minder zwaar dan vorig jaar, maar toch nog heftig.
Daarnaast ben ik bezig met een hoogst vermoeiend en frustrerend studiegerelateerd informatieverzamelingsproces (galgje!) op basis waarvan ik dit semester een aantal belangrijke beslissingen moet nemen die bepalend zijn voor de rest van mijn studie/verdere carrière. Al deze zaken bij elkaar zorgen ervoor dat ik dan ook geen idee heb wanneer ik weer (al dan niet met enige regelmaat) de energie/tijd/behoefte heb om hier op LogPoes te posten. Ook op mijn andere honken (YourfriendLP, Twitter en Tumblr) zal ik significant minder vaak aanwezig zijn dan tot nu toe gebruikelijk.
Maakt u geen zorgen, ik ben katachtig en zal waarschijnlijk uiteindelijk wel weer op mijn pootjes terechtkomen, maar ’t kan even duren deze keer.
zondag 23 september 2012
donderdag 30 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 61
Vandaag gingen TBK en ik op pad. Een poos geleden kreeg ik een uitnodiging voor een rondleiding op het Marineterrein. En tegen een uitnodiging om eens rond te neuzen op een terrein dat normaal gesproken niet toegankelijk is voor publiek zeg ik als uiterst nieuwsgierige katachtige natuurlijk geen "nee". Daarnaast was het natuurlijk een makkelijke manier om erachter te komen of dat gebbetje dat ik een AIVD-dossier zou hebben nou werkelijk waar is of niet.
Vijf dagen na mijn aanmelding kreeg ik bevestiging dat ik toegelaten werd, waaruit we kunnen concluderen dat ik (zoals verwacht) geen dossier heb. Tenzij ze natuurlijk gewoon niet getjekt hebben, dat kan natuurlijk ook.
Maar goed, we gingen op pad, legitimeerden ons ongevraagd omdat dat op het bord bij de ingang stond (helaas geen foto) en zeiden wie we waren. Vervolgens ging ons groepje van 8 mensen onder leiding van een gids op pad om een rondje over het terrein te maken.
De rondleider was historicus en vertelde dan ook een boel over de - duh - historie van het terrein. Meer hierover vindt u in het kort hier, in het wat langer hier en als u nog meer leutige foto's en oude kaarten wilt zien, is er ook een boek. Dit was overigens tevens de eerste keer in de geschiedenis van LogPoes dat ik naar een site van Defensie link en 't voelt een beetje mal.
Tijdens de iets meer dan een uur durende rondleiding zagen we het hele eiland. Het was jammer om te zien dat het terrein erg geleden heeft onder de "gooit maar tegen de vlakte voor een moderner pandje"-mentaliteit die ook tot de architectonische ondergang van het eiland Kattenburg geleid heeft: er waren nog maar 2 echt sjeune gebouwen, de rest was jaren 60/70 bouw. En daar word ik niet heel vrolijk van.
Waar ik dan wél weer enorm vrolijk van werd, was van het voorbij zien varen van de amfibiebus! U begrijpt natuurlijk wel dat dat een excursie wordt, binnenkort. Ik denk zelfs dat ik mijn levensdoel gevonden heb, want HOE COOL moet het zijn om zo'n ding te besturen? Heel cool.
Het was bijzonder om rond te lopen op een behoorlijk groot (14 hectare) terrein dat normaal gesproken aan het zicht en het dagelijkse leven onttrokken is. Er zijn overigens plannen om het terrein een nieuwe, publieke bestemming te geven. Ik ben zeer benieuwd!
ETA: hier leest u een verslag van een andere groep die deze week de rondleiding deed. De rondleidmeneer was overigens NIET, zoals het artikel zegt, Peter van Ruijven, want 1) ik weet uit mijn buurtkrantdagen nog wie dat is en dit was hem niet, en 2) de rondleidmeneer stelde zich luid en duidelijk voor als Leon. :-D
Vijf dagen na mijn aanmelding kreeg ik bevestiging dat ik toegelaten werd, waaruit we kunnen concluderen dat ik (zoals verwacht) geen dossier heb. Tenzij ze natuurlijk gewoon niet getjekt hebben, dat kan natuurlijk ook.
Maar goed, we gingen op pad, legitimeerden ons ongevraagd omdat dat op het bord bij de ingang stond (helaas geen foto) en zeiden wie we waren. Vervolgens ging ons groepje van 8 mensen onder leiding van een gids op pad om een rondje over het terrein te maken.
De rondleider was historicus en vertelde dan ook een boel over de - duh - historie van het terrein. Meer hierover vindt u in het kort hier, in het wat langer hier en als u nog meer leutige foto's en oude kaarten wilt zien, is er ook een boek. Dit was overigens tevens de eerste keer in de geschiedenis van LogPoes dat ik naar een site van Defensie link en 't voelt een beetje mal.
Tijdens de iets meer dan een uur durende rondleiding zagen we het hele eiland. Het was jammer om te zien dat het terrein erg geleden heeft onder de "gooit maar tegen de vlakte voor een moderner pandje"-mentaliteit die ook tot de architectonische ondergang van het eiland Kattenburg geleid heeft: er waren nog maar 2 echt sjeune gebouwen, de rest was jaren 60/70 bouw. En daar word ik niet heel vrolijk van.
Waar ik dan wél weer enorm vrolijk van werd, was van het voorbij zien varen van de amfibiebus! U begrijpt natuurlijk wel dat dat een excursie wordt, binnenkort. Ik denk zelfs dat ik mijn levensdoel gevonden heb, want HOE COOL moet het zijn om zo'n ding te besturen? Heel cool.
Het was bijzonder om rond te lopen op een behoorlijk groot (14 hectare) terrein dat normaal gesproken aan het zicht en het dagelijkse leven onttrokken is. Er zijn overigens plannen om het terrein een nieuwe, publieke bestemming te geven. Ik ben zeer benieuwd!
ETA: hier leest u een verslag van een andere groep die deze week de rondleiding deed. De rondleidmeneer was overigens NIET, zoals het artikel zegt, Peter van Ruijven, want 1) ik weet uit mijn buurtkrantdagen nog wie dat is en dit was hem niet, en 2) de rondleidmeneer stelde zich luid en duidelijk voor als Leon. :-D
dinsdag 28 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 59
Lange, vreemde dag was lang en vreemd. Maar toen ik thuiskwam, vond ik Kouw's zine over De Kumbaya in mijn brievenbus!
Klikt u even op het plaatje om het groter te zien? Awesome!
En dat bracht dan wel weer keihard De Levensvreugd!
Klikt u even op het plaatje om het groter te zien? Awesome!
zondag 26 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 57
De laatste week alweer en ja, ik raak uiteraard in milde paniek wantikhebnietgenoeggedaan en zodraikvolgendeweekstartismijnlevenweervoorbij en nog meer van dat soort ongein. Feit is, dat ik mijn teuxdeux doorscroll ik zie dat ik een absurde hoeveelheid dingen gedaan heb de afgelopen 5 weken. De 6 A4 'to do' zijn teruggebracht naar 1 A4 en dat vind ik zelf eigenlijk stiekem best wel indrukwekkend. Ja, bovenstaande is meer een noot aan zelf dan iets anders.
De zin "Jij moet zoveel van jezelf" heb ik vaak gehoord in mijn leven en ondanks dat ik altijd zeg "Nee hoor, valt wel mee", is dat natuurlijk gewoon waar. En ja, ik weet waarom ik zo ben en nee, het is me tot nu toe nog niet gelukt om daar iets aan te veranderen en ik kom nu op een leeftijd dat ik begin te denken dat dat ook niet meer gaat gebeuren.
Het grote voordeel is dat ik mezelf altijd overal doorheen buffel, ook al heb ik er geen trek in, het grote nadeel is dat ik mezelf altijd overal doorheen buffel, ook al heb ik er geen trek in. Een ander groot nadeel is dat het Nooit Genoeg is: al zou ik het voor elkaar krijgen om Alles Ooit te doen, dan nóg zou ik het gevoel hebben dat ik méér had moeten doen. En zoals u zich waarschijnlijk wel kunt voorstellen, is zo in het leven staan niet bijster rielekst. Misschien moet ik toch maar eens aan de yoga. *komt een kwartier niet meer bij*
De zin "Jij moet zoveel van jezelf" heb ik vaak gehoord in mijn leven en ondanks dat ik altijd zeg "Nee hoor, valt wel mee", is dat natuurlijk gewoon waar. En ja, ik weet waarom ik zo ben en nee, het is me tot nu toe nog niet gelukt om daar iets aan te veranderen en ik kom nu op een leeftijd dat ik begin te denken dat dat ook niet meer gaat gebeuren.
Het grote voordeel is dat ik mezelf altijd overal doorheen buffel, ook al heb ik er geen trek in, het grote nadeel is dat ik mezelf altijd overal doorheen buffel, ook al heb ik er geen trek in. Een ander groot nadeel is dat het Nooit Genoeg is: al zou ik het voor elkaar krijgen om Alles Ooit te doen, dan nóg zou ik het gevoel hebben dat ik méér had moeten doen. En zoals u zich waarschijnlijk wel kunt voorstellen, is zo in het leven staan niet bijster rielekst. Misschien moet ik toch maar eens aan de yoga. *komt een kwartier niet meer bij*
vrijdag 24 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 55
Zoals u tussen de regels door kunt lezen, ben ik wat ziekig de laatste twee weken. Het begon met een soort mutant flu waarvan ik dacht genezen te zijn, maar blijkbaar was hij iets hardnekkiger dan hij leek.
Zeer recent pas realiseerde ik me waarom ik altijd zo ontzettend in paniek raak zodra ik merk dat ik ziek word. Iemand die normaal gesproken gezond is, wordt ziek en daarna gewoon, uiteraard, natuurlijk weer beter. Hoewel het dat niet is, veel chronisch zieke mensen waren ooit ook 'normaal gesproken gezond', voelt het feit dat ze weer beter worden voor hen als vanzelfsprekend.
Als chronisch zieke ben ik altijd ziek of in ieder geval: nooit helemaal gezond. Dat is al vervelend genoeg, maar elke keer dat ik ziek word, is er de angst dat Dit Het Is: een nieuwe complicatie die zich heeft aangediend. Het moment dat mijn medicatie niet meer werkt. Die griep/bronchitis/whatever die ervoor zorgt dat mijn gezondheid nooit meer terugkomt op haar vorige, bij vlagen al extreem matige, niveau. Dat ik nooit meer "beter" word, alleen maar slechter.
Ook deze keer ziet het ernaar uit dat het gewoon een virusje van 't een of 't ander was, dat alle sores zich met wat chillen en wat extra dutten weer oplossen en ik geen blijvende schade ondervind. Maar 't feit dat "beter" worden voor mij nooit gewoon, uiteraard, natuurlijk of vanzelfsprekend meer zal zijn, went nooit en is iets waar ik maar mee moet zien te dealen. En daar word ik behoorlijk sikkeneurig van. *gaat dutje doen*
Zeer recent pas realiseerde ik me waarom ik altijd zo ontzettend in paniek raak zodra ik merk dat ik ziek word. Iemand die normaal gesproken gezond is, wordt ziek en daarna gewoon, uiteraard, natuurlijk weer beter. Hoewel het dat niet is, veel chronisch zieke mensen waren ooit ook 'normaal gesproken gezond', voelt het feit dat ze weer beter worden voor hen als vanzelfsprekend.
Als chronisch zieke ben ik altijd ziek of in ieder geval: nooit helemaal gezond. Dat is al vervelend genoeg, maar elke keer dat ik ziek word, is er de angst dat Dit Het Is: een nieuwe complicatie die zich heeft aangediend. Het moment dat mijn medicatie niet meer werkt. Die griep/bronchitis/whatever die ervoor zorgt dat mijn gezondheid nooit meer terugkomt op haar vorige, bij vlagen al extreem matige, niveau. Dat ik nooit meer "beter" word, alleen maar slechter.
Ook deze keer ziet het ernaar uit dat het gewoon een virusje van 't een of 't ander was, dat alle sores zich met wat chillen en wat extra dutten weer oplossen en ik geen blijvende schade ondervind. Maar 't feit dat "beter" worden voor mij nooit gewoon, uiteraard, natuurlijk of vanzelfsprekend meer zal zijn, went nooit en is iets waar ik maar mee moet zien te dealen. En daar word ik behoorlijk sikkeneurig van. *gaat dutje doen*
woensdag 22 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 53
Vandaag toog ik naar Vegalife (nee, ik word niet gesponsord - helaas) voor de aanschaf van een paar Levensvreugdverhogende bamboesokken. Want bamboesokken zijn briljant.
Zacht, warm-maar-niet-klammakend en, zeer belangrijk, je krijgt er geen enorme stinkpoten van. Handig in het algemeen, maar in het bijzonder als je bij mensen op bezoek gaat en je laarzen uit wil trekken. Het is u nu meteen duidelijk waarom ik geen copywriter geworden ben, he?
Eenmaal bij de winkel aangekomen bleken de schoenen waar ik de vorige keer op aasde IN DE AANBIEDING te zijn en, jawel, nog IN MIJN MAAT ook. *doet tijgerswing* Links ziet u de schoenen en rechts mijn Fimble-voeten:
Voor wie denkt "Leuk die cankles, meid!" heb ik twee woorden: Swamp Thing. Gaat wel weer over, zegt de dokter.
Zacht, warm-maar-niet-klammakend en, zeer belangrijk, je krijgt er geen enorme stinkpoten van. Handig in het algemeen, maar in het bijzonder als je bij mensen op bezoek gaat en je laarzen uit wil trekken. Het is u nu meteen duidelijk waarom ik geen copywriter geworden ben, he?
Eenmaal bij de winkel aangekomen bleken de schoenen waar ik de vorige keer op aasde IN DE AANBIEDING te zijn en, jawel, nog IN MIJN MAAT ook. *doet tijgerswing* Links ziet u de schoenen en rechts mijn Fimble-voeten:
maandag 20 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 51
Wat doe je als het realiseer/besef-moment dat je over 2 weken weer op college verwacht wordt, langzaam binnensijpelt terwijl je daar noch fysiek, noch mentaal, noch qua to do lijst aan toe bent?
Dan kijk je een documentaire (en een film, maar die vond ik persoonlijk niet veel toevoegen na het zien van de docu) over skateboarders in de jaren 70. En verhinder je jezelf vervolgens om een skateboard te kopen, want Er Zijn Grenzen.
Dan kijk je een documentaire (en een film, maar die vond ik persoonlijk niet veel toevoegen na het zien van de docu) over skateboarders in de jaren 70. En verhinder je jezelf vervolgens om een skateboard te kopen, want Er Zijn Grenzen.
zaterdag 18 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 49
Ondanks dat ik onder een rots leef, hoor ik de laatste tijd weer wat geroezemoes over orgaandonorschap, wat me eraan herinnert dat ik daar al tijden iets over wil schrijven.
Er is momenteel een discussie gaande over het voorstel om een nieuw beleid te implementeren waarin iedereen automatisch donor is, tenzij je aangeeft dat niet te willen zijn. Behalve dat dit waarschijnlijk voor meer beschikbare organen gaat zorgen, zou dit beleid volgens mij enorm veel problemen voor artsen en nabestaanden oplossen. Vooral dat laatste vind ik een belangrijk punt.
In het huidige beleid heb je namelijk de volgende opties:
1) Ja, ik geef toestemming (met uitzonderingen)
2) Nee, ik geef geen toestemming
3) Mijn nabestaanden beslissen
4) Een specifieke persoon beslist
Daarnaast kun je je natuurlijk ook NIET registreren, want het is op het moment niet verplicht.
Opties 1 en 2 zijn volkomen duidelijk en zouden wat mij betreft dan ook de enige twee opties moeten zijn. Zoals u weet, vind ik dat mensen zowel geestelijk als lichamelijk van zichzelf zijn. Ik vind het dan ook absurd dat je in dit land wél zelf aanwezig moet zijn als je een auto/een huis koopt, maar wat er met je lichaam gebeurt na je dood over mag laten aan anderen.
Bovendien heb ik de ellende die vaak volgt op opties 3, optie 4 of niet geregistreerd zijn vaak genoeg mogen aanschouwen op mijn werk op Intensive Care:
Het “mijn nabestaanden beslissen” vakje leidt met grote regelmaat tot knallende ruzies tussen familieleden die samen moeten beslissen, soms letterlijk over het bed van de patiënt heen “Dat had hij wel gewild/dat had hij niet gewild”-stijl.
De “een specifieke persoon beslist”-optie lijkt in theorie wel een oplossing voor dit probleem, maar leidt in de praktijk vaak tot vreselijke drama’s, omdat familieleden óf vinden dat de specifieke persoon niet degene is die zou moeten beslissen en/of omdat ze het niet eens zijn met de specifieke persoon, “Het MIJN dochter is en nu mag die [vul maar in] over het lichaam van MIJN kind beslissen”-style. Had de dochter in kwestie zélf iets besloten, dan was het misschien nog niet wat de ouder gewild had, maar dan had de ouder zich er waarschijnlijk makkelijker bij neergelegd. Al was het maar, hoe cru dat ook klinkt, omdat ze de beslissing niet meer bij de beslisser konden aanvechten.
Als u dacht dat dit rottig is, stelt u zich dan even het volgende voor: de overleden patiënt blijkt niet in het donorregister geregistreerd. De dienstdoende arts staat nu, of hij/zij dat nu wil of niet, voor de verschrikkelijke taak om de nabestaanden in één en hetzelfde gesprek mede te delen dat hun familielid overleden is én ze te vragen of ze zo snel mogelijk over orgaandonatie willen beslissen. Ik denk dat u zich wel kunt voorstellen wat een wanhopig verdrietige situaties dit vaak oplevert.
Het “iedereen is donor, tenzij”-model zou het merendeel van deze ellende oplossen. Tot die tijd, en dit komt echt vanuit mijn tenen: mensen, doe uw nabestaanden dit leed niet aan, tenzij u ze bloedserieus HAAT. Steek uw kop niet in het zand, informeer u, neem een beslissing (die is overigens niet permanent: u kunt gedurende uw leven altijd van mening veranderen en uw registratie wijzigen!), registreer “ja” (eventueel met uitzonderingen) of “nee” en iedereen weet waar ze aan toe zijn.
Er is momenteel een discussie gaande over het voorstel om een nieuw beleid te implementeren waarin iedereen automatisch donor is, tenzij je aangeeft dat niet te willen zijn. Behalve dat dit waarschijnlijk voor meer beschikbare organen gaat zorgen, zou dit beleid volgens mij enorm veel problemen voor artsen en nabestaanden oplossen. Vooral dat laatste vind ik een belangrijk punt.
In het huidige beleid heb je namelijk de volgende opties:
1) Ja, ik geef toestemming (met uitzonderingen)
2) Nee, ik geef geen toestemming
3) Mijn nabestaanden beslissen
4) Een specifieke persoon beslist
Daarnaast kun je je natuurlijk ook NIET registreren, want het is op het moment niet verplicht.
Opties 1 en 2 zijn volkomen duidelijk en zouden wat mij betreft dan ook de enige twee opties moeten zijn. Zoals u weet, vind ik dat mensen zowel geestelijk als lichamelijk van zichzelf zijn. Ik vind het dan ook absurd dat je in dit land wél zelf aanwezig moet zijn als je een auto/een huis koopt, maar wat er met je lichaam gebeurt na je dood over mag laten aan anderen.
Bovendien heb ik de ellende die vaak volgt op opties 3, optie 4 of niet geregistreerd zijn vaak genoeg mogen aanschouwen op mijn werk op Intensive Care:
Het “mijn nabestaanden beslissen” vakje leidt met grote regelmaat tot knallende ruzies tussen familieleden die samen moeten beslissen, soms letterlijk over het bed van de patiënt heen “Dat had hij wel gewild/dat had hij niet gewild”-stijl.
De “een specifieke persoon beslist”-optie lijkt in theorie wel een oplossing voor dit probleem, maar leidt in de praktijk vaak tot vreselijke drama’s, omdat familieleden óf vinden dat de specifieke persoon niet degene is die zou moeten beslissen en/of omdat ze het niet eens zijn met de specifieke persoon, “Het MIJN dochter is en nu mag die [vul maar in] over het lichaam van MIJN kind beslissen”-style. Had de dochter in kwestie zélf iets besloten, dan was het misschien nog niet wat de ouder gewild had, maar dan had de ouder zich er waarschijnlijk makkelijker bij neergelegd. Al was het maar, hoe cru dat ook klinkt, omdat ze de beslissing niet meer bij de beslisser konden aanvechten.
Als u dacht dat dit rottig is, stelt u zich dan even het volgende voor: de overleden patiënt blijkt niet in het donorregister geregistreerd. De dienstdoende arts staat nu, of hij/zij dat nu wil of niet, voor de verschrikkelijke taak om de nabestaanden in één en hetzelfde gesprek mede te delen dat hun familielid overleden is én ze te vragen of ze zo snel mogelijk over orgaandonatie willen beslissen. Ik denk dat u zich wel kunt voorstellen wat een wanhopig verdrietige situaties dit vaak oplevert.
Het “iedereen is donor, tenzij”-model zou het merendeel van deze ellende oplossen. Tot die tijd, en dit komt echt vanuit mijn tenen: mensen, doe uw nabestaanden dit leed niet aan, tenzij u ze bloedserieus HAAT. Steek uw kop niet in het zand, informeer u, neem een beslissing (die is overigens niet permanent: u kunt gedurende uw leven altijd van mening veranderen en uw registratie wijzigen!), registreer “ja” (eventueel met uitzonderingen) of “nee” en iedereen weet waar ze aan toe zijn.
donderdag 16 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 47
Aangezien ik de afgelopen dagen ziek in bed heb gelegen, heb ik nog wat extra nagedacht over het hele fictie versus non-fictie gebeuren. (Hier nog een mega-lang interessant artikel over dit onderwerp.) Daarbij realiseerde ik me dat ik me theoretisch dan wel afvraag "Hoeveel procent 'feit' moet een verhaal minimaal bevatten om nog als 'non-fictie' gecategoriseerd te worden?", maar dat ik er in de praktijk eigenlijk van overtuigd ben dat het toch geen barst uitmaakt.
Mijn ervaring is namelijk dat een groot deel van de lezers er, onafhankelijk van genre, toch wel in lezen wat ze zelf willen en/of het verhaal (onbewust?) aanpassen aan wat in hun straatje past.
Dit merk ik overigens niet alleen in reacties op mijn eigen schrijverij (ja, ik onbegrepen gekwelde ziel ik), maar ook in bijvoorbeeld boekrecensies. Het komt met zeer grote regelmaat voor dat daar dingen in staan die ab-so-luut niet in het origineel voorkomen, maar waarvan de recensent blijkbaar toch overtuigd is die gelezen te hebben.
Een deel van deze fouten kunnen verklaard worden door te snel te veel boeken moeten lezen om van recenseren te kunnen leven, maar de rest zijn 'interpretatiefouten': de lezer neemt iets aan omdat het past bij wat hij/zij 'verwacht'.
Ook op de universiteit merkte ik dat als onze werkgroep van 15 mensen een bepaald boek hadden gelezen, er 5 verschillende interpretaties waren (de rest van de aanwezigen durfde niet te praten tijdens de werkgroep en/of had "geen mening") die vaak mijlenver uit elkaar lagen. Wat dan weer voor interessante discussies zorgde. [insert "reader response criticsm" en "er is geen foute interpretatie" en yada yada theory bla bla]
Wat dat betreft begin ik steeds meer te geloven dat schrijvers maar moeten schrijven waar ze trek in hebben, er een al dan niet leutig stickertje op moeten plakken en dat de lezers het dan maar moeten uitzoeken. Want dan doen ze nu eigenlijk ook al lang.
Yup, dit mag u file-n under Keiharde Poelekie-mening van de Dag. Mocht u denken "Nou Poelekie, je leutert leuk, maar ik vind dat je een partijtje uit je nek loopt te mauwen en wel hierom - dubbelpunt - mening", dan kunt u dat uiteraard in het reactievakje typen!
Mijn ervaring is namelijk dat een groot deel van de lezers er, onafhankelijk van genre, toch wel in lezen wat ze zelf willen en/of het verhaal (onbewust?) aanpassen aan wat in hun straatje past.
Dit merk ik overigens niet alleen in reacties op mijn eigen schrijverij (ja, ik onbegrepen gekwelde ziel ik), maar ook in bijvoorbeeld boekrecensies. Het komt met zeer grote regelmaat voor dat daar dingen in staan die ab-so-luut niet in het origineel voorkomen, maar waarvan de recensent blijkbaar toch overtuigd is die gelezen te hebben.
Een deel van deze fouten kunnen verklaard worden door te snel te veel boeken moeten lezen om van recenseren te kunnen leven, maar de rest zijn 'interpretatiefouten': de lezer neemt iets aan omdat het past bij wat hij/zij 'verwacht'.
Ook op de universiteit merkte ik dat als onze werkgroep van 15 mensen een bepaald boek hadden gelezen, er 5 verschillende interpretaties waren (de rest van de aanwezigen durfde niet te praten tijdens de werkgroep en/of had "geen mening") die vaak mijlenver uit elkaar lagen. Wat dan weer voor interessante discussies zorgde. [insert "reader response criticsm" en "er is geen foute interpretatie" en yada yada theory bla bla]
Wat dat betreft begin ik steeds meer te geloven dat schrijvers maar moeten schrijven waar ze trek in hebben, er een al dan niet leutig stickertje op moeten plakken en dat de lezers het dan maar moeten uitzoeken. Want dan doen ze nu eigenlijk ook al lang.
Yup, dit mag u file-n under Keiharde Poelekie-mening van de Dag. Mocht u denken "Nou Poelekie, je leutert leuk, maar ik vind dat je een partijtje uit je nek loopt te mauwen en wel hierom - dubbelpunt - mening", dan kunt u dat uiteraard in het reactievakje typen!
dinsdag 14 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 45
Aangezien ik me als door een kudde paarden overlopen voel en voornamelijk gedut heb vandaag, verwijs ik u terug naar mijn post van 2 dagen geleden: klik en naar dit mega-lange maar ontzettend interessante artikel dat dezelfde issues aankaart! *strompelt weer richting nest*
zondag 12 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 43
Vandaag bestaat LogPoes 10 jaar, maar daar heb ik op dit moment bijster weinig concreets over te melden, voor het hoe en waarom van het ontstaan van dit blog verwijs ik naar deze post van 3 jaar geleden.
Zoals u weet probeer ik me een weg door mijn to read-stapel heen te lezen, wat qua gelezen boeken best vlot, maar qua hoeveelheid "nog te lezen boeken" niet echt opschiet. Protip: als u uw "to read"-list werkelijk wilt verkleinen, voeg dan niet continu nieuwe boeken toe. En nee, dat is minder makkelijk dan het lijkt. I blame libraries.
Een van de boeken die ik recent gelezen hen, is The Ecstacy of Influence van Jonathan Lethem. Op bladzijde 10 al vond ik dit:
"All writing, no matter how avowedly naturalistic or pellucid, consists of artifice, of conjuration, of the manipulation of symbols rather than the "opening of a window into life."
Nu is "realiteit versus fictie" een onderwerp waar ik veel over nadenk. Dat, en het hele concept "identiteit". Daar heb ik hier ooit al eens over geschreven en het is ook het onderwerp van een potentieel zine. Wat gezien het tempo waarin ik zines produceer waarschijnlijk pas postuum uitgegeven gaat worden, maar dat geheel terzijde.
Terug naar realiteit versus fictie. Er is natuurlijk het "realiteit bestaat niet want iedereen neemt de wereld anders waar"-geneuzelargument wat erg favoriet is bij (met name een bepaald type mannelijke) zich filosoof wanende mensen, maar dat is niet wat ik bedoel.
Ik heb altijd beweerd geen fictie te schrijven (tot deze zomer dan) en ik zou ook nooit zeggen dat LogPoes/YourfriendLP/mijn zines fictie zijn. Wel zijn het (her)bewerkingen van de realiteit: ik kies een fragment uit mijn leven en schrijf daar een (hopelijk) prettig leesbaar verhaal met kop, middenstuk en staart over. Ik laat details weg en geef andere details (al dan niet bewust) meer nadruk door waar ik ze plaats en de woorden die ik gebruik. Mijn blogs en zines zijn projecten, geen dagboek.
De een noemt het "writing fanfiction about yourself" en de ander zegt dat het "Kriejeetif nonfiksjun" is, maar als het waar is wat Lethem beweert, wat is dan het verschil tussen fictie en non-fictie? Hoeveel procent moet "waar" zijn om nog (al dan niet creatieve) non-fictie te zijn? En, belangrijker: maakt het uit?
Mocht u daar thoughts en/of feels over hebben, pleurt u ze dan gerust in het reactievak!
Zoals u weet probeer ik me een weg door mijn to read-stapel heen te lezen, wat qua gelezen boeken best vlot, maar qua hoeveelheid "nog te lezen boeken" niet echt opschiet. Protip: als u uw "to read"-list werkelijk wilt verkleinen, voeg dan niet continu nieuwe boeken toe. En nee, dat is minder makkelijk dan het lijkt. I blame libraries.
Een van de boeken die ik recent gelezen hen, is The Ecstacy of Influence van Jonathan Lethem. Op bladzijde 10 al vond ik dit:
"All writing, no matter how avowedly naturalistic or pellucid, consists of artifice, of conjuration, of the manipulation of symbols rather than the "opening of a window into life."
Nu is "realiteit versus fictie" een onderwerp waar ik veel over nadenk. Dat, en het hele concept "identiteit". Daar heb ik hier ooit al eens over geschreven en het is ook het onderwerp van een potentieel zine. Wat gezien het tempo waarin ik zines produceer waarschijnlijk pas postuum uitgegeven gaat worden, maar dat geheel terzijde.
Terug naar realiteit versus fictie. Er is natuurlijk het "realiteit bestaat niet want iedereen neemt de wereld anders waar"-
Ik heb altijd beweerd geen fictie te schrijven (tot deze zomer dan) en ik zou ook nooit zeggen dat LogPoes/YourfriendLP/mijn zines fictie zijn. Wel zijn het (her)bewerkingen van de realiteit: ik kies een fragment uit mijn leven en schrijf daar een (hopelijk) prettig leesbaar verhaal met kop, middenstuk en staart over. Ik laat details weg en geef andere details (al dan niet bewust) meer nadruk door waar ik ze plaats en de woorden die ik gebruik. Mijn blogs en zines zijn projecten, geen dagboek.
De een noemt het "writing fanfiction about yourself" en de ander zegt dat het "Kriejeetif nonfiksjun" is, maar als het waar is wat Lethem beweert, wat is dan het verschil tussen fictie en non-fictie? Hoeveel procent moet "waar" zijn om nog (al dan niet creatieve) non-fictie te zijn? En, belangrijker: maakt het uit?
Mocht u daar thoughts en/of feels over hebben, pleurt u ze dan gerust in het reactievak!
vrijdag 10 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 41
Aangezien ik van de frustratie overloop en ik daar het snelste doorheen/vanaf kom door het zo hard mogelijk te negeren, post ik vandaag een leutige collage van de enige foto's uit 2 GB foto's die u nog niet gezien had én die wat toevoegen aan de narrative van het LogPoesUniversum.
Ja, ik heb in 2 dagen 6 GB aan foto's doorgenomen en weggepleurd. Ja, ik begin weer voorzichtig met het gebruiken van termen als narrative, want over 22 dagen word ik op de université verwacht en dan moet ik dat soortgeblaat vaktermen natuurlijk wel paraat hebben.
En, kunt u verzinnen wat dit allemaal is en waarom ik de foto's geschoten heb? Elk goed antwoord is 10 punten waard, elk creatief antwoord 20! :-)
Ja, ik heb in 2 dagen 6 GB aan foto's doorgenomen en weggepleurd. Ja, ik begin weer voorzichtig met het gebruiken van termen als narrative, want over 22 dagen word ik op de université verwacht en dan moet ik dat soort
woensdag 8 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 39
Project Pleuraldiezooinoueenseenkeertjeweg is zoals u weet een ongoing sepsis project hier in Huize Poelekie. Vandaag besloot ik dat het hoog tijd was om iets te doen aan het feit dat ik nog 14 maanden aan foto's op mijn beide camera's had staan.
Na het doorploegen van zo'n 4 GB foto's bleek dat ik 90% van deze foto's al lang op mijn computer/flickr/blogs had staan en dat de rest van de foto's bijna integraal richting prullie konden.
Wel vond ik nog wat leutige kiekjes van wat nagellooks die ik in het recente verleden op mijn klauwen gehad heb en aangezien neel art "du lest bestiun of fiemeelsetrik bjoetie" schijnt te zijn, deel ik ze hierbij met u:
Na het doorploegen van zo'n 4 GB foto's bleek dat ik 90% van deze foto's al lang op mijn computer/flickr/blogs had staan en dat de rest van de foto's bijna integraal richting prullie konden.
Wel vond ik nog wat leutige kiekjes van wat nagellooks die ik in het recente verleden op mijn klauwen gehad heb en aangezien neel art "du lest bestiun of fiemeelsetrik bjoetie" schijnt te zijn, deel ik ze hierbij met u:
Vlnr: Frida Kahlo decals van Cha Cha Covers, Catrice 090 Karl Says Très Chic met Essence 03 Hello Holo, Catrice 580 Blues Brothers Vol. II met Essence 02 Circus Confetti.
maandag 6 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 37
Zoals u misschien niet weet, zit ik al een paar weken op een hardcore David Bowie-kick. Nee, mij is ook niet geheel duidelijk waarom dat plots op is komen zetten, maar ik heb wel vaker dat dingen plots heel erg aanwezig zijn in mijn leven. Zoals mandarijntjes in de pre-Kersttijd en perenijsjes in de zomer.
Maar goed, David Bowie. Voor de peeps die denken "Goh, wat heeft die man eigenlijk allemaal gedaan in z'n leven", een documentaire over zijn hele carrière (en dat rijmt!):
Voor wie denkt "Ziggy Stardust was veel toffer dan die hele Bowie!", een documentaire over Ziggy Stardust:
En voor wie wil weten hoe je volkomen doorgesnoven neurotisch tóch nog op charmante wijze een interview geeft, deel 1:
en deel 2:
Maar goed, David Bowie. Voor de peeps die denken "Goh, wat heeft die man eigenlijk allemaal gedaan in z'n leven", een documentaire over zijn hele carrière (en dat rijmt!):
Voor wie denkt "Ziggy Stardust was veel toffer dan die hele Bowie!", een documentaire over Ziggy Stardust:
En voor wie wil weten hoe je volkomen doorgesnoven neurotisch tóch nog op charmante wijze een interview geeft, deel 1:
en deel 2:
zaterdag 4 augustus 2012
LP's excellent staycation - Dag 35
En toen was ik alweer over de helft! Ik doe hard mijn best om daar niet nerveus van te worden, want Ik Heb Nog Zoveel Te Doen, zoals gewoonlijk. De to do list is geslonken van 6 A4 naar 3 A4, dus wat dat betreft ben ik redelijk op schema.
Zine-technisch schiet het allemaal niet echt op: ik heb 1 zine afgemaakt en de rest is nog steeds in staat-van-bijna-af, ik hoop daar in de komende week een flinke slag te kunnen slaan, want ik word altijd ERG vrolijk van het afhébben van dingen. Ik heb mezelf dan ook verboden om nieuwe Projecten (nee, zelfs niet het haken van een leutige muts) aan te gaan voordat ik mijn oude projecten af heb. *kijkt zichzelf streng aan*
In de komende tijd hoop ik ook nog een paar posts over Dingen Die Ik Me Afvraag uit te werken en te posten, zodat als ik ooit per ongeluk onder de bus loop, ik niet alleen bekend sta als die wollige & pluizige malloot die alleen maar posts over het afwerken van haar to do lijst of haar neuroses schreef. Want als Last of my Species wil ik toch een 'n beetje nuttige indruk achterlaten op de wereld. Yup, soms ben ik filosofisch. Of zoiets.
Om te bewijzen dat ik daarnaast ook nog steeds een flink tutholagehalte heb, post ik de enige niet-schele foto (met dank aan de pro-tips van de peeps in mijn TL!) van mijn oogmakeupexperiment (galgje!) van vandaag:
Zine-technisch schiet het allemaal niet echt op: ik heb 1 zine afgemaakt en de rest is nog steeds in staat-van-bijna-af, ik hoop daar in de komende week een flinke slag te kunnen slaan, want ik word altijd ERG vrolijk van het afhébben van dingen. Ik heb mezelf dan ook verboden om nieuwe Projecten (nee, zelfs niet het haken van een leutige muts) aan te gaan voordat ik mijn oude projecten af heb. *kijkt zichzelf streng aan*
In de komende tijd hoop ik ook nog een paar posts over Dingen Die Ik Me Afvraag uit te werken en te posten, zodat als ik ooit per ongeluk onder de bus loop, ik niet alleen bekend sta als die wollige & pluizige malloot die alleen maar posts over het afwerken van haar to do lijst of haar neuroses schreef. Want als Last of my Species wil ik toch een 'n beetje nuttige indruk achterlaten op de wereld. Yup, soms ben ik filosofisch. Of zoiets.
Om te bewijzen dat ik daarnaast ook nog steeds een flink tutholagehalte heb, post ik de enige niet-schele foto (met dank aan de pro-tips van de peeps in mijn TL!) van mijn oogmakeupexperiment (galgje!) van vandaag:
donderdag 2 augustus 2012
dinsdag 31 juli 2012
zondag 29 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 29
Ik kwam vandaag deze (voor mij in ieder geval) nogal verwarrende abri-reclame tegen voor een of andere smartphone:
"Designed for humans". Wat, in tegenstelling tot alle andere smartphones die voor konijnen ontworpen worden? #confuus
vrijdag 27 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 27
En daar stond ik dan op de theatervloer, fris gewasseh wasseh, leutige jurk aan, semi-stompy boots eronder, bak make up op mijn kop en een felle lamp op mijn snufferd. Mijn taak was een letterlijk onzichtbaar (door die lamp dus) publiek binnen 100 woorden te overtuigen van het feit dat ik DOLGELUKKIG was dat mijn boek uitgegeven ging worden en dat ik daar een voorschotbedrag van 6 cijfers voor ging vangen.
Voor de mensen die nu denken "Dafuq?! Boek?! Doekoe?!": fictieworkshop, weet nu nog?
Eerst zag het er nog naar uit dat ik succesvol mijn snor zou weten te drukken. Onze groep zou tijdens de eindpresentatie 10 minuten de tijd hebben om iets voor te dragen en met een significant aantal mensen die stonden te trappelen om "op het podium" te staan, dacht ik dat ik niet hoefde.
Ik kom er steeds vaker achter dat ik een uitzondering ben blijkbaar: ik sta liever niet op foto's, wil ab-so-luut niet met mijn kop op tv en zo'n podium, ach. Uiteraard vind ik dramatisch voorlezen (ik weiger het acteren te noemen, want acteren, daar doe ik niet aan) een stuk nuttiger dan een beetje loos in een camera koekeloeren, maar als er mensen zijn die dólgraag willen, vind ik het geen enkel probleem om mijn plek af te staan. Ik heb wel eens vaker op een podium gestaan, ik hoef niet zo nodig. En ja, ik ben me er bewust van dat dat zo'n 110% blasé-er klinkt dan ik het bedoel.
De groep besloot echter anders: we gingen met 8 mensen 7 dagen van 1 week van een personage beschrijven dat net te horen had gekregen dat haar boek gepubliceerd zou worden, en ik mocht de maandag doen. No pressure. *slik*
Gedurende de week had ik aan den schrijve ondervonden dat zelfs als ik dacht dat ik nooit een woord uit mijn potlood zou krijgen over het opgedragen onderwerp, laat staan binnen de korte tijd die ervoor stond, ik het tóch elke keer weer voor elkaar kreeg. Ook deze keer bleek dat het geval gelukkig.
Of ik het voor elkaar gekregen heb de peeps in de zaal te overtuigen? Ik hoorde gelach na mijn laatste zin en kreeg applaus, dus ik gok dat het niet helemaal dramatisch verlopen is. Het lastige is dat 100 woorden zó voorgedragen zijn: tegen de tijd dat je er een beetje in komt, ben je alweer klaar. Als groep bleken we overigens wel overtuigend, de acteerdivisie (blijkbaar 1/2 van het publiek) had unaniem besloten dat wij één van de twee leukste voordrachten waren, dus dat was yay!
Na afloop dronk ik nog een flesje Belvoir, nam afscheid van mijn groepsgenoten en stiefelde vervolgens onder mijn fancy stormparaplu naar huis om episch te gaan dutten na deze uitstekende, doch vermoeiende week.
Voor de mensen die nu denken "Dafuq?! Boek?! Doekoe?!": fictieworkshop, weet nu nog?
Eerst zag het er nog naar uit dat ik succesvol mijn snor zou weten te drukken. Onze groep zou tijdens de eindpresentatie 10 minuten de tijd hebben om iets voor te dragen en met een significant aantal mensen die stonden te trappelen om "op het podium" te staan, dacht ik dat ik niet hoefde.
Ik kom er steeds vaker achter dat ik een uitzondering ben blijkbaar: ik sta liever niet op foto's, wil ab-so-luut niet met mijn kop op tv en zo'n podium, ach. Uiteraard vind ik dramatisch voorlezen (ik weiger het acteren te noemen, want acteren, daar doe ik niet aan) een stuk nuttiger dan een beetje loos in een camera koekeloeren, maar als er mensen zijn die dólgraag willen, vind ik het geen enkel probleem om mijn plek af te staan. Ik heb wel eens vaker op een podium gestaan, ik hoef niet zo nodig. En ja, ik ben me er bewust van dat dat zo'n 110% blasé-er klinkt dan ik het bedoel.
De groep besloot echter anders: we gingen met 8 mensen 7 dagen van 1 week van een personage beschrijven dat net te horen had gekregen dat haar boek gepubliceerd zou worden, en ik mocht de maandag doen. No pressure. *slik*
Gedurende de week had ik aan den schrijve ondervonden dat zelfs als ik dacht dat ik nooit een woord uit mijn potlood zou krijgen over het opgedragen onderwerp, laat staan binnen de korte tijd die ervoor stond, ik het tóch elke keer weer voor elkaar kreeg. Ook deze keer bleek dat het geval gelukkig.
Of ik het voor elkaar gekregen heb de peeps in de zaal te overtuigen? Ik hoorde gelach na mijn laatste zin en kreeg applaus, dus ik gok dat het niet helemaal dramatisch verlopen is. Het lastige is dat 100 woorden zó voorgedragen zijn: tegen de tijd dat je er een beetje in komt, ben je alweer klaar. Als groep bleken we overigens wel overtuigend, de acteerdivisie (blijkbaar 1/2 van het publiek) had unaniem besloten dat wij één van de twee leukste voordrachten waren, dus dat was yay!
Na afloop dronk ik nog een flesje Belvoir, nam afscheid van mijn groepsgenoten en stiefelde vervolgens onder mijn fancy stormparaplu naar huis om episch te gaan dutten na deze uitstekende, doch vermoeiende week.
woensdag 25 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 25
Vandaag werd ik wakker en ik dacht:
Ik besloot dan ook om terug naar bed te gaan. Dat bleek een uitstekende beslissing.
maandag 23 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 23
Na wel 2 hele uren geslapen te hebben, sleepte ik me mijn bed uit, zorgde ik ervoor dat ik er iets minder uitzag alsof ik net uit de prullie kwam en pakte ik mijn spullen in:
Ik hoor u denken: "Maar Poelekie, dit was toch een STAYcation? Wat doen die twee tassen met genoeg zooi voor twee weken Tenerife daar op uw stoel?" Nou, vandaag was dus de eerste dag van de cursus Creative Writing die op mijn to do list stond. Overigens is die cursus hier 5 straten verderop en duurt hij van 10:00 tot 17:00. En nee, eigenlijk wil ik zelf ook niet weten wat er allemaal in die tassen zit... *murmelt iets over nog in de ontkenningsfase zitten wat betreft extreme zooisleperij*
Maar goed, ik en mijn zooi verplaatsten ons richting de cursuslocatie. Om 10:30 kregen we een algemeen introductiepraatje waar elke spreker ons verzekerde dat we "echt wel naar buiten gingen" en ik waarschijnlijk de enige was die dacht "Mwah, dat hoeft van mij niet zo". Zoals u weet, ben ik niet zo van Buiten. Na dat praatje gingen we met de docent mee naar het lokaal, waar we na een voorstelrondje aan de slag gingen met een schrijfprompt om de pen een beetje los te krijgen. Daarna gingen we voor de leut aan de haiku-schrijverij (nou ja, een soort wonky haiku's van 4, 6 en 4 lettergrepen dan). Als ik ze aan het einde van de week nog steeds zo hilarisch vind als ik ze vandaag vind, post ik ze op YourfriendLP.
Overigens, semi-gerelateerd en in het kader van "Plug je eigen schrijverij": heeft u mijn beautybloggerpost al gelezen? Ja, ik wacht wel.
Bent u er weer? Meuj! En weer verder: na de lunch moesten we buiten op speurtocht naar materiaal dat we daarna in een kort verhaal gingen verwerken. Denk aan dingen als "an angry exchange" (waar sommige cursisten er wel 3 meemaakten in 1 uur rondlopen door Amsterdam) en "an out-of-place object", wat in mijn geval een tuinkabouter in een boom was. Tja, schrijf daar maar eens binnen 45 minuten een al dan niet leutig kort verhaal over. Uiteraard was mijn verhaal maar half af en redelijk mwah IMHO, maar mijn medecursisten vonden hem wel leutig. Altijd prettig om te horen.
De komende week gaan we naar wat ik begrepen heb volgens hetzelfde patroon verder en aan het eind van de week, op vrijdagavond, is er een heuse presenté in het CREA theater. En omdat mijn uitgeputte eekhoorns werkelijk geen idee hebben hoe dit "en-toen-en-toen"-fest fatsoenlijk moeten afsluiten, speciaal voor u een theezakjeslabeltjeswijsheid:
Graag gedaan! *stort uitgeput ter aarde*
Ik hoor u denken: "Maar Poelekie, dit was toch een STAYcation? Wat doen die twee tassen met genoeg zooi voor twee weken Tenerife daar op uw stoel?" Nou, vandaag was dus de eerste dag van de cursus Creative Writing die op mijn to do list stond. Overigens is die cursus hier 5 straten verderop en duurt hij van 10:00 tot 17:00. En nee, eigenlijk wil ik zelf ook niet weten wat er allemaal in die tassen zit... *murmelt iets over nog in de ontkenningsfase zitten wat betreft extreme zooisleperij*
Maar goed, ik en mijn zooi verplaatsten ons richting de cursuslocatie. Om 10:30 kregen we een algemeen introductiepraatje waar elke spreker ons verzekerde dat we "echt wel naar buiten gingen" en ik waarschijnlijk de enige was die dacht "Mwah, dat hoeft van mij niet zo". Zoals u weet, ben ik niet zo van Buiten. Na dat praatje gingen we met de docent mee naar het lokaal, waar we na een voorstelrondje aan de slag gingen met een schrijfprompt om de pen een beetje los te krijgen. Daarna gingen we voor de leut aan de haiku-schrijverij (nou ja, een soort wonky haiku's van 4, 6 en 4 lettergrepen dan). Als ik ze aan het einde van de week nog steeds zo hilarisch vind als ik ze vandaag vind, post ik ze op YourfriendLP.
Overigens, semi-gerelateerd en in het kader van "Plug je eigen schrijverij": heeft u mijn beautybloggerpost al gelezen? Ja, ik wacht wel.
*wacht*
Bent u er weer? Meuj! En weer verder: na de lunch moesten we buiten op speurtocht naar materiaal dat we daarna in een kort verhaal gingen verwerken. Denk aan dingen als "an angry exchange" (waar sommige cursisten er wel 3 meemaakten in 1 uur rondlopen door Amsterdam) en "an out-of-place object", wat in mijn geval een tuinkabouter in een boom was. Tja, schrijf daar maar eens binnen 45 minuten een al dan niet leutig kort verhaal over. Uiteraard was mijn verhaal maar half af en redelijk mwah IMHO, maar mijn medecursisten vonden hem wel leutig. Altijd prettig om te horen.
De komende week gaan we naar wat ik begrepen heb volgens hetzelfde patroon verder en aan het eind van de week, op vrijdagavond, is er een heuse presenté in het CREA theater. En omdat mijn uitgeputte eekhoorns werkelijk geen idee hebben hoe dit "en-toen-en-toen"-fest fatsoenlijk moeten afsluiten, speciaal voor u een theezakjeslabeltjeswijsheid:
Graag gedaan! *stort uitgeput ter aarde*
zaterdag 21 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 21
Jawel, ik had een uitgebreide update post geschreven van alle dingen op mijn to do lijst die ik in de afgelopen 3 weken gedaan had en toen crashte mijn browser. Post pleite. En misschien is het maar beter ook, want zo'n ellenlange opsomming van wat ik allemaal gedaan heb, is voor iedereen die niet Poelekie de Vries is waarschijnlijk dodelijk saai.
Eigenlijk was ik van plan vandaag een uitgebreide verhandeling te posten over het (online) geschreven woord, de realiteit en hoe die soms op gespannen voet staan, maar die verhandeling kreeg ik niet goed van de grond en houdt u dus van me tegoed. Om uw nu vast enorme teleurstelling wat te verzachten, een volkomen random foto van mijn oog, glitterig en wel:
Is dat glitterig of is dat glitterig?
De liefhebbers van make up en/of leutige verhalen kunnen morgen hun lol op: ik zal dan op mijn Engelse blog mijn avonturen als VIP bij de introductie van de Lush make up posten. Hell, misschien doe ik nog wel een leutig oogmakeupje met de spullies die ik gekocht heb! *gaat verder met het kijken naar RuPaul's Drag Race*
Eigenlijk was ik van plan vandaag een uitgebreide verhandeling te posten over het (online) geschreven woord, de realiteit en hoe die soms op gespannen voet staan, maar die verhandeling kreeg ik niet goed van de grond en houdt u dus van me tegoed. Om uw nu vast enorme teleurstelling wat te verzachten, een volkomen random foto van mijn oog, glitterig en wel:
donderdag 19 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 19
Jawel, daar is hij dan eindelijk: de langverwachte "Wat, waarom en hoe"-post!
Aanschouwt de kat-too:
Sjeun issie he? Het duurde even voordat hij wat meer afgebakken en dus toonbaar was, de craquelé schilferfase is niet zo fotogeniek helaas. Hij bevindt zich overigens aan de binnenkant van mijn rechter onderarm en dat hij lichter is bij de poten, komt door de flits.
De kat is een bewerking van The Cat that Walked by Himself. Ik heb de tattoo artist gevraagd de kat een wat monterdere lichaamshouding te geven, wat hij op zeer subtiele wijze voor elkaar gekregen heeft door de oren en de snor wat meer omhoog te tekenen en door de staart wat zwieriger te maken. Overigens vond ik een paar dagen nadat ik de definitieve tekening had goedgekeurd dit schrift. Als ik bijgelovig was geweest had ik het Een Teken gevonden, maar aangezien ik dat niet ben, vond ik het slechts een leuk toeval.
Dat was "wat" (technisch gezien misschien eigenlijk meer "wie" in dit geval). "Hoe" is vrij simpel: met een tattoomachine. Blijft "Waarom" over. Tja, leg dat maar eens uit. Het blijkt nog vrij lastig om uit te leggen waarom ik een kat in mijn arm heb laten tikken zonder dat ik in semi-pretentieuze, pseudo-literaire, quasi-diepzinnige, semi-therapeutische blabla verval, maar ik ga het toch proberen.
Het is ter nagedachtenis van alle kattenvrienden die ik in mijn leven ontmoet heb en die me, soms een paar minuten en soms jarenlang, keihard De Levensvreugd geschonken hebben. Met het overlijden van Les-Mioux kwam er een einde aan mijn "kattentijdperk": behalve dat ik allergisch voor katten ben (geen grap!), weet ik ook niet hoe mijn leven verder gaat lopen, dus er komen geen katten meer in huis. *slikt*
Daarnaast is het natuurlijk "The Cat that Walked by Himself: hij leeft zijn leven op eigen voorwaarden, zoals katten doen. Wat weer een beetje samenvalt met mijn andere tattoo. Een leuke interpretatie zou kunnen zijn dat mijn ene tattoo naar me toe staat als een "noot aan zelf" en dat dit een "noot aan de wereld" is. Ja, dat van die "noot aan de wereld" verzin ik nu ter plekke. De eigenlijke reden dat hij mijn arm op-, in plaats van afloopt, is dat het er anders héél raar uitzag. Een puur esthetische beslissing dus.
Nou, dat viel mee, qua esoterische new-agey blabla, toch? *veegt zweet van haar voorhoofd en gaat een bakje water drinken*
Sjeun issie he? Het duurde even voordat hij wat meer afgebakken en dus toonbaar was, de craquelé schilferfase is niet zo fotogeniek helaas. Hij bevindt zich overigens aan de binnenkant van mijn rechter onderarm en dat hij lichter is bij de poten, komt door de flits.
De kat is een bewerking van The Cat that Walked by Himself. Ik heb de tattoo artist gevraagd de kat een wat monterdere lichaamshouding te geven, wat hij op zeer subtiele wijze voor elkaar gekregen heeft door de oren en de snor wat meer omhoog te tekenen en door de staart wat zwieriger te maken. Overigens vond ik een paar dagen nadat ik de definitieve tekening had goedgekeurd dit schrift. Als ik bijgelovig was geweest had ik het Een Teken gevonden, maar aangezien ik dat niet ben, vond ik het slechts een leuk toeval.
Dat was "wat" (technisch gezien misschien eigenlijk meer "wie" in dit geval). "Hoe" is vrij simpel: met een tattoomachine. Blijft "Waarom" over. Tja, leg dat maar eens uit. Het blijkt nog vrij lastig om uit te leggen waarom ik een kat in mijn arm heb laten tikken zonder dat ik in semi-pretentieuze, pseudo-literaire, quasi-diepzinnige, semi-therapeutische blabla verval, maar ik ga het toch proberen.
Het is ter nagedachtenis van alle kattenvrienden die ik in mijn leven ontmoet heb en die me, soms een paar minuten en soms jarenlang, keihard De Levensvreugd geschonken hebben. Met het overlijden van Les-Mioux kwam er een einde aan mijn "kattentijdperk": behalve dat ik allergisch voor katten ben (geen grap!), weet ik ook niet hoe mijn leven verder gaat lopen, dus er komen geen katten meer in huis. *slikt*
Daarnaast is het natuurlijk "The Cat that Walked by Himself: hij leeft zijn leven op eigen voorwaarden, zoals katten doen. Wat weer een beetje samenvalt met mijn andere tattoo. Een leuke interpretatie zou kunnen zijn dat mijn ene tattoo naar me toe staat als een "noot aan zelf" en dat dit een "noot aan de wereld" is. Ja, dat van die "noot aan de wereld" verzin ik nu ter plekke. De eigenlijke reden dat hij mijn arm op-, in plaats van afloopt, is dat het er anders héél raar uitzag. Een puur esthetische beslissing dus.
Nou, dat viel mee, qua esoterische new-agey blabla, toch? *veegt zweet van haar voorhoofd en gaat een bakje water drinken*
woensdag 18 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 17
Deze post is een hele dag te laat, maar daar heb ik - uiteraard! - een geweldige reden voor. Nou ja, eigenlijk niet: ik ben het gewoon strak vergeten.
Ik werd 's ochtends vroeg wakker, las een batch zines, oefende mijn Spaanse woordjes, beantwoordde wat comments/mails/las mijn reader, leuterde wat op Twitter, deed een was, mikte vaat in de vaatwasser en toen kwam The Big Kahuna!
Na wat kleine klusjes in en om het huis besloten we op pad te gaan voor wat Broodnodige Buitenlucht. Uiteraard kwamen we per ongeluk express (voor haar per ongeluk, voor mij expres) bij de niet nader te noemen boekhandel terecht waar ik een aantal zines in het Engels en een Spaans zine kocht. Vrij hilarisch was dat op het Spaanse zine stond: "dit blad mag niet meer dan 2 euro kosten. Vragen ze meer, jat het dan". Praktische instructies, daar houd ik van!
TBK kocht een zine in het Pools en twee boeken voor mijn 57e verjaardag: "Dreamers of a New Day - women who invented the 20th century" en het werkelijk TE SCHATTIGE kleine boekje "Wind(s) From Below: Radical Community Organizing to Make a Revolution Possible". Nee, mijn leeslijst wordt er niet korter op.
Geheel leutig gingen wij mijn huiswaarts, waar we diverse administratieve zaken regelden, ik het halve internet voorlas en we mijn niet-aflatende stroom aan potentiële toekomstige levensplannen en nieuwe projecten doorspraken. Het was pas nadat TBK de volgende ochtend (na het schieten van een charmante foto van mijn kat-too, de uitgebreide post daarover verschijnt op de 19e!) het pand verliet, dat ik me realiseerde dat ik vergeten was te bloggen.
Voor de tl;dr-peeps: het was een dusdanig leuke, maar drukke, dag met The Big Kahuna dat ik vergeten ben te bloggen. Reddukul boeken en zines werden gekocht. De langverwachte kat-too post volgt op 19 juni. *stiefelt snotterig met pak zines richting nest*
Ik werd 's ochtends vroeg wakker, las een batch zines, oefende mijn Spaanse woordjes, beantwoordde wat comments/mails/las mijn reader, leuterde wat op Twitter, deed een was, mikte vaat in de vaatwasser en toen kwam The Big Kahuna!
Na wat kleine klusjes in en om het huis besloten we op pad te gaan voor wat Broodnodige Buitenlucht. Uiteraard kwamen we per ongeluk express (voor haar per ongeluk, voor mij expres) bij de niet nader te noemen boekhandel terecht waar ik een aantal zines in het Engels en een Spaans zine kocht. Vrij hilarisch was dat op het Spaanse zine stond: "dit blad mag niet meer dan 2 euro kosten. Vragen ze meer, jat het dan". Praktische instructies, daar houd ik van!
TBK kocht een zine in het Pools en twee boeken voor mijn 57e verjaardag: "Dreamers of a New Day - women who invented the 20th century" en het werkelijk TE SCHATTIGE kleine boekje "Wind(s) From Below: Radical Community Organizing to Make a Revolution Possible". Nee, mijn leeslijst wordt er niet korter op.
Geheel leutig gingen wij mijn huiswaarts, waar we diverse administratieve zaken regelden, ik het halve internet voorlas en we mijn niet-aflatende stroom aan potentiële toekomstige levensplannen en nieuwe projecten doorspraken. Het was pas nadat TBK de volgende ochtend (na het schieten van een charmante foto van mijn kat-too, de uitgebreide post daarover verschijnt op de 19e!) het pand verliet, dat ik me realiseerde dat ik vergeten was te bloggen.
Voor de tl;dr-peeps: het was een dusdanig leuke, maar drukke, dag met The Big Kahuna dat ik vergeten ben te bloggen. Reddukul boeken en zines werden gekocht. De langverwachte kat-too post volgt op 19 juni. *stiefelt snotterig met pak zines richting nest*
zondag 15 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 15
Een poosje geleden kwam in een conversatie ergens met iemand (nee, ik ben niet opzettelijk vaag, ik heb gewoon écht geen idee wanneer het was, waar het was en met wie ik sprak) het thema 'liedjes in je hoofd hebben' aan de orde. Het was pas toen dat ik me realiseerde dat niet iedereen vanaf het moment dat ze wakker worden muziek in zijn of haar kop heeft. Wat heerlijk rustig lijkt me dat!
Ik heb al eerder geschreven over de eekhoorns en hun gekwetter, maar ik vergat daarbij te vermelden dat ze ook chronisch de radio hebben aanstaan, en continu van zender veranderen. In mijn hoofd klinkt het chronisch als volgt (de liedjes zijn niet altijd dezelfde overigens, dit is een fragment van vandaag):
"...rain again falling on my head like a memory, falling on my head like a... pahpahpahpokahface pahpahpokahface mah mah mah mah... somebody that I uuuuuuuuuused to knooooooohoooooooooooo you didn't have to cuuuut me oooooff... mah mah mah mah... GOOD THINGS, I'VE NEVER DONE BAD THINGS, I NEVER DID ANYTHING OUT OF THE BLUUUHUUUE... put your hands up!... oh oh oh, oh oh oh oh oh oh, oh oh oh... Texas please... mah mah mah mah... shoulda put a ring on it... better not mess with Major Tom... sounds like, when doves cry... du dudu du, du du dudu... mah mah mah mah..."
Kortom: om knettergek van te worden. Overigens is de Cartman-versie van Pokerface mijn go to-nummer om andere nummers mee uit mijn hoofd te krijgen, vandaar de continue herhaling van de "mah mah mah mah"'s in bovenstaand voorbeeld.
Nu ben ik uiteraard uiterst benieuwd of u hier ook (wel eens) last van heeft en zo ja, in welke mate en of het dan ook fragmenten zijn of hele nummers of soms het ene en and weer het andere en of u er enige invloed op heeft en als u genegen zou zijn een leutige transcriptie te maken van wat u dan in uw hoofd hoort, dan denk ik helemaal fokjèh! Mocht het overigens helemaal stil in uw hoofd zijn, dan mag u uiteraard ook reageren, want ik ben zó benieuwd hoe dat voelt!
Ik heb al eerder geschreven over de eekhoorns en hun gekwetter, maar ik vergat daarbij te vermelden dat ze ook chronisch de radio hebben aanstaan, en continu van zender veranderen. In mijn hoofd klinkt het chronisch als volgt (de liedjes zijn niet altijd dezelfde overigens, dit is een fragment van vandaag):
"...rain again falling on my head like a memory, falling on my head like a... pahpahpahpokahface pahpahpokahface mah mah mah mah... somebody that I uuuuuuuuuused to knooooooohoooooooooooo you didn't have to cuuuut me oooooff... mah mah mah mah... GOOD THINGS, I'VE NEVER DONE BAD THINGS, I NEVER DID ANYTHING OUT OF THE BLUUUHUUUE... put your hands up!... oh oh oh, oh oh oh oh oh oh, oh oh oh... Texas please... mah mah mah mah... shoulda put a ring on it... better not mess with Major Tom... sounds like, when doves cry... du dudu du, du du dudu... mah mah mah mah..."
Kortom: om knettergek van te worden. Overigens is de Cartman-versie van Pokerface mijn go to-nummer om andere nummers mee uit mijn hoofd te krijgen, vandaar de continue herhaling van de "mah mah mah mah"'s in bovenstaand voorbeeld.
Nu ben ik uiteraard uiterst benieuwd of u hier ook (wel eens) last van heeft en zo ja, in welke mate en of het dan ook fragmenten zijn of hele nummers of soms het ene en and weer het andere en of u er enige invloed op heeft en als u genegen zou zijn een leutige transcriptie te maken van wat u dan in uw hoofd hoort, dan denk ik helemaal fokjèh! Mocht het overigens helemaal stil in uw hoofd zijn, dan mag u uiteraard ook reageren, want ik ben zó benieuwd hoe dat voelt!
vrijdag 13 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 13
Vandaag verplaatste ik me, ondanks dat de regen met bakken uit de lucht pleurde, richting Utrecht om mijn rode jurk (voor meer info zie deze post) op te halen. Op een gegeven moment werd het spontaan sjeun weer en was ik in de gelegenheid deze kat te schieten. Is 't geen plaatje?
woensdag 11 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 11
Day 10 staat hier.
Eventjes, héél eventjes, overwoog ik een post te schrijven over wat een ENORME "Zo'n Dag" dit was, hoe ik uren geen internet had, hoe de langstudeerdersboete niet afgeschaft is, hoe mijn printer besloten heeft me chronisch dwars te zitten, hoe zeur zeur mekker mekker jengel.
Feit is echter, dat ondanks dat het Zo'n Dag was, ik uiteindelijk toch weer internet kreeg, er nog kans is dat het nieuwe kabinet de langstudeerdersboete alsnog afschaft en ik het na 5 keer proberen tóch voor elkaar gekregen heb om die pdf af te drukken zoals ik hem wilde hebben. Dus eigenlijk heb ik niks te mauwen! *poinkt richting boekje & hoekje*
ETA: toen ik op "publish" drukte, bleek mijn internet eruit te liggen, wat een half uur geleden (14:00 op 12 juli) pas weer besloot terug te keren. Heb de post geantedateerd en toch maar gepost, in het kader van het project.
Eventjes, héél eventjes, overwoog ik een post te schrijven over wat een ENORME "Zo'n Dag" dit was, hoe ik uren geen internet had, hoe de langstudeerdersboete niet afgeschaft is, hoe mijn printer besloten heeft me chronisch dwars te zitten, hoe zeur zeur mekker mekker jengel.
Feit is echter, dat ondanks dat het Zo'n Dag was, ik uiteindelijk toch weer internet kreeg, er nog kans is dat het nieuwe kabinet de langstudeerdersboete alsnog afschaft en ik het na 5 keer proberen tóch voor elkaar gekregen heb om die pdf af te drukken zoals ik hem wilde hebben. Dus eigenlijk heb ik niks te mauwen! *poinkt richting boekje & hoekje*
ETA: toen ik op "publish" drukte, bleek mijn internet eruit te liggen, wat een half uur geleden (14:00 op 12 juli) pas weer besloot terug te keren. Heb de post geantedateerd en toch maar gepost, in het kader van het project.
maandag 9 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 9
Lezers van Zinederella zines 'Crush' en 'Keihard beuken' of mensen die meegedaan/meegelezen hebben met de Blogrevival vorig jaar, zijn bekend met het werk van Emma van Castricum. Toen ik in februari De Levensvreugd in limited edition aanbood, kreeg ik een email van haar: of ik 33 van haar stukken, sommigen nog niet eerder verschenen, tot een zine zou willen maken en daarna zou willen aanbieden via LogPoes.
Ik twijfelde, want de thema’s waar Emma over schrijft zijn heftig en de manier waarop ze erover schrijft is zo mogelijk nog heftiger. Maar, zoals ze zelf ook zegt in een van haar stukken “schrijven kan ze wel”, dus ik vroeg haar haar materiaal op te sturen.
Nadat ik het allemaal achter elkaar gelezen had, voelde ik me alsof ik met een gietijzeren strijkijzer voor mijn gezicht geslagen was. Kon ik, gezien mijn toewijding aan het brengen van De Levensvreugd, iets wat overduidelijk NIET De Levensvreugd brengt, naar de massa brengen? Twijfels, twijfels, twijfels.
Dus wat doe je dan, als je Poelekie bent? Nou, dan vraag je de mening van The Big Kahuna! Zij herinnerde me eraan dat ik tijdens mijn presentatie over zines in december vurig vanuit mijn tenen had verkondigd dat zines belangrijk zijn omdat, en ik quote mezelf: “they give voice to people who’s stories are seldom or even never heard” en dat dit daar natuurlijk een uitgelezen voorbeeld van was.
Tja, daar had ik niets tegenin te brengen. Dus hierbij presenteer ik het door The Big Kahuna als “een gitzwart juweeltje” omschreven zine “Onbewogen” door Emma van Castricum.
Het zine is A5, 42 bladzijden en kost 3.50 inclusief verzendkosten binnen Nederland. Er zijn slechts 33 exemplaren gemaakt en als ze op zijn, zijn ze op: er komt geen herdruk in een andere versie zoals bij De Levensvreugd. Als u een mailtje stuurt naar logpoes@gmail.com, dan zorg ik voor de verdere afhandeling.
Ik twijfelde, want de thema’s waar Emma over schrijft zijn heftig en de manier waarop ze erover schrijft is zo mogelijk nog heftiger. Maar, zoals ze zelf ook zegt in een van haar stukken “schrijven kan ze wel”, dus ik vroeg haar haar materiaal op te sturen.
Nadat ik het allemaal achter elkaar gelezen had, voelde ik me alsof ik met een gietijzeren strijkijzer voor mijn gezicht geslagen was. Kon ik, gezien mijn toewijding aan het brengen van De Levensvreugd, iets wat overduidelijk NIET De Levensvreugd brengt, naar de massa brengen? Twijfels, twijfels, twijfels.
Dus wat doe je dan, als je Poelekie bent? Nou, dan vraag je de mening van The Big Kahuna! Zij herinnerde me eraan dat ik tijdens mijn presentatie over zines in december vurig vanuit mijn tenen had verkondigd dat zines belangrijk zijn omdat, en ik quote mezelf: “they give voice to people who’s stories are seldom or even never heard” en dat dit daar natuurlijk een uitgelezen voorbeeld van was.
Tja, daar had ik niets tegenin te brengen. Dus hierbij presenteer ik het door The Big Kahuna als “een gitzwart juweeltje” omschreven zine “Onbewogen” door Emma van Castricum.
Het zine is A5, 42 bladzijden en kost 3.50 inclusief verzendkosten binnen Nederland. Er zijn slechts 33 exemplaren gemaakt en als ze op zijn, zijn ze op: er komt geen herdruk in een andere versie zoals bij De Levensvreugd. Als u een mailtje stuurt naar logpoes@gmail.com, dan zorg ik voor de verdere afhandeling.
zaterdag 7 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 7
Day 6 vindt u hier!
Zoals u weet, vraag ik me met enige regelmaat (lees: vrijwel continu) van alles af. Vandaag wil ik het graag met u hebben over een fenomeen wat ik al eerder kort heb aangestipt, maar wat ik nog steeds niet begrijp: hoe kan het dat volkstammen volwassenen zichzelf niet kunnen vermaken? Ik hoor met enige regelmaat mensen praten over verveling en de noodzaak "tijd te doden". BLOEDNERVEUS word ik daarvan.
Zoals u weet, vraag ik me met enige regelmaat (lees: vrijwel continu) van alles af. Vandaag wil ik het graag met u hebben over een fenomeen wat ik al eerder kort heb aangestipt, maar wat ik nog steeds niet begrijp: hoe kan het dat volkstammen volwassenen zichzelf niet kunnen vermaken? Ik hoor met enige regelmaat mensen praten over verveling en de noodzaak "tijd te doden". BLOEDNERVEUS word ik daarvan.
Hoezo "tijd doden"? Al zou ik nooit meer eten, slapen of lanterfanten, dan nog krijg ik niet alle boeken gelezen, films/documentaires gezien, dingen geschreven, slaap geslapen, wasseh wasseh gewasseh, katten gekriebt, mensen ontmoet, reizen gereisd, dingen geleerd. Ik realiseer me heus wel dat mijn manier van in het leven staan (denk aan het konijn in Alice in Wonderland, maar dan met de dood op de hielen en lijdend aan FOMO) niet geheel regulier, laat staan verstandig en/of gezond is. En ik heb ook heus wel dagen dat ik nergens zin in heb, me landerig voel en mezelf enorm in de weg zit, waardoor ik tot niets kom. Wat overigens heel anders is dan die momenten dat ik doelbewust niks doe om de chronische overbelasting een beetje tegen te gaan, maar dit even terzijde.
Als ik naar de definitie in Van Dale, "onaangenaam gevoel van leegte zodat de tijd lang lijkt" kijk, dan herinner ik me lánge middagen op de bank bij mijn opa & oma, luisterend naar verhalen over De Oorlog die ik al minstens 20 keer gehoord had, onderwijl proberend mijn hoofd zo veel mogelijk stil te houden zodat die forking losliggende gehaakte antimakassar niet van de leuning af viel. Maar toen was ik 10. Het was reuze onbeleefd geweest om een boek te pakken en te gaan lezen, er waren nog maar 2 tv zenders en die zonden niet overdag uit en er was toen nog geen 24/7 breedband internet al-dan-niet-via-je-tablet-en/of-smartphone.
Maar mensen, tegenwoordig is er toch een o-ver-vloed aan dingen die je kunt doen om je tijd door te komen? Of is dat juist het probleem: er is zoveel te doen dat mensen overvoerd raken en niks meer willen? Of komt de verveling pas op de momenten dat er "niks" te doen is: zijn we zó gewend aan continu vermaak dat we als dat wegvalt (geen waaifaai/tv serie afgelopen/boek uit/partner avondje weg/vul zelf wat in) we niet meer weten wat we met onszelf moeten, "here we are now, entertain us"-style?
Of begrijp ik er weer eens geen barst van en bedoelen al die mensen die zeggen dat ze zich vervelen eigenlijk iets anders, net zoals in dat hardcore onprettige-jeuk-op-lastige-plaatsen veroorzakende heteronormatieve vrouwenvanvenusmannenvanmars clichévoorbeeld van de vrouw die zegt "Schat, ik heb het koud", waarna de man de verwarming hoger zet, terwijl zij graag wilde dat hij wat dichter bij haar kwam zitten?
Terwijl ik me even flink ga schamen voor het feit dat ik geen beter voorbeeld kon bedenken én mezelf in een calaminelotionbadje ga onderdompelen, hoop ik dat u zo lief wilt zijn om me wat inzicht te verschaffen in deze voor mij bloedserieus zwaar complexe materie. Alvast hartelijk dank! *krabt wat*
donderdag 5 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 5
Day 4 vindt u hier!
Vandaag was een dag waarin alles voor mijn gevoel maar matig opschoot (bleek bij het afstrepen van de To Do-list reuze mee te vallen), ik me zeer veel dingen afvroeg die ik niet goed coherent kreeg en me vrij chronisch aan mezelf ergerde. Aangezien ik opgegroeid ben met Oprah, besloot ik voor een krettetoet-list te gaan. Dingen Waar Ik Dankbaar Voor Ben, een Zeer Incompleet Lijstje in Willekeurige Volgorde:
Vandaag was een dag waarin alles voor mijn gevoel maar matig opschoot (bleek bij het afstrepen van de To Do-list reuze mee te vallen), ik me zeer veel dingen afvroeg die ik niet goed coherent kreeg en me vrij chronisch aan mezelf ergerde. Aangezien ik opgegroeid ben met Oprah, besloot ik voor een krettetoet-list te gaan. Dingen Waar Ik Dankbaar Voor Ben, een Zeer Incompleet Lijstje in Willekeurige Volgorde:
- dat ik een huis heb, met een vaatwasser en een wasmachine en internet en een laptop;
- dat ik een ziektekostenverzekering heb, in tegenstelling tot veel peeps op de wereld;
- dat het me in 1 keer gelukt is om me opnieuw in te schrijven voor het komende studiejaar aan de UvA *shock*;
- dat de Albert Heijn weer diepvrieskersen heeft
- dat mijn tattoo netjes aan het helen is en niet stiekem besloten heeft om te ontsteken;
- dat mijn kaak na mijn kiesextractie ook niet ontstoken is;
- dat op het moment eigenlijk helemaal nâks aan mij ontstoken is :-D *klopt af*
- dat ik al 1 ½ bladzijde van mijn 6 bladzijdes To Do afgehandeld heb;
- dat ik, in tegenstelling tot wat ik vreesde, maar heel weinig last heb van negatieve transfer bij het leren van Spaans, een extra ‘i’-tje of een verkeerd geplaatste ‘e’ daargelaten. {Nee, dit heeft niets met voetbal te maken, maar alles met het feit dat ik al Frans, Portugees en Italiaans spreek en dat die talen zo sterk op elkaar lijken, dat je ze makkelijker door elkaar zou kunnen halen, volgens de linkwistik thie-oh-rieh. Jaaa, ik heb wel íets opgestoken bij die studie!};
- dat jasmijn plots hip is geworden, want YUM! JASMIJNZEEP! (nu moeten Kamperfolie en Lelietjes van Dale ook nog hip worden en ik zit geurtechnisch gebeiteld);
- dat er toch nog een boel mensen zijn die mij NIET stom vinden *3, 2, 1, blèr*
dinsdag 3 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 3
Day 2 vindt u hier!
Vandaag besloot ik dat het tijd was om het to the man te sticken. Zoals u weet hol je het systeem het beste van binnen uit, dus ik ging shoppen. Ik ben geen groot fan van shoppen, maar ik ben een nog minder grote fan van het kapitalisme, dus heb hard mijn best gedaan om het systeem een flinke klap toe te dienen:
Am I a good comrade, or what? *roept "Hierrr met die eremedaille!"* Als u op de foto klikt, komt u op flickr en kunt u mouse-overen om te zien wat wat is. Ik kocht ook een RODE jurk. Ja, rood. Die heb ik hier helaas nog niet, die moet eerst nog significant ingekort worden, want was blijkbaar gemaakt voor iemand die zo lang is als ik had willen zijn (1m85) en niet voor hoe lang ik daadwerkelijk ben (1m68, al beweert mijn paspoort 1m70).
Verder maakte ik, speciaal voor u, onderstaande foto:
Ja, dat is een gigantische bloempot met een paar palmboomachtigen erin. Ik kan u niet uitleggen waarom ik dit zo verschrikkelijk grappig vond, ik denk dat het feit dat ik dit ding plotseling midden in Hoog Catherijne tegenkwam de beste uitleg is die ik kan geven.
Zo, en nu ga ik snel met een boekje in een hoekje, mijn laatste paar door deze shoppingspree nog niet weggeërodeerde hersencellen stimuleren! *poinkt met boek richting bed als een 4-jarige ADHD-er on tranquilizers*
zondag 1 juli 2012
LP's excellent staycation - Dag 1
Mijn eerste studieloze week was ondanks vlagen van post-prestatiedepressie en Algemeen Verdriet Om Alles (AVOA) erg productief: ik las 2 boeken uit en begon aan een 3e, oefende wat Spaans, verfde succesvol een @schildpad blauw, had 2 nachtmerries over essays, nomde wat sushi (of soezie, zoals The Big Kahuna en ik het sinds deze hi-la-ri-sche post noemen), liet mijn eigen vacht fatsoeneren, pleurde “Hoppa!” een boel papier weg en oh ja, liet een kat in mijn arm tikken.
Ook deed ik verwoede pogingen een semi-literaire, quasi-cryptische inleiding voor mijn nieuwe project te schrijven, maar besloot dat op te geven toen ik me realiseerde dat ik ergens in de 38 A4 pagina’s tekst die ik de laatste 6 weken van mijn studie van me afgeschreven heb om niet geheel batshit insane te geraken, een tekening had gemaakt die volkomen duidelijk maakt hoe ik me voel:
Kortom, het is hoog tijd voor:
De komende twee maanden ga ik elke dag (op oneven dagen hier op LogPoes, op even dagen op YourfriendLP) iets posten. Mezelf verplichten elke dag iets te posten is een goede stok achter de deur om constructief bezig te blijven: na al die deconstructie ben ik nu wel toe aan wat reconstructie. Twee maanden geen lessen is een lange periode en ik weet dat als ik geen structuur aanbreng, die lesvrije maanden verworden tot een grote brij van niksigheid. U kent dat wel: mañana, mañana en voor je het weet is het september.
Daarnaast is het bijhouden van mijn activité ook een goed middel tegen mijn algehele “IK DOE NIET GENOEHOEG! IK VOEG NIKS TOE AAN DE WEEHEERUUULD!”-basisgevoel. Of, nou ja, dat maak ik mezelf wijs. Concluderend: vanaf vandaag elke even dag een LogPoesPost en elke oneven dag een YourfriendLPpost. Interactie is uiteraard, zoals altijd, van harte welkom!
Ook deed ik verwoede pogingen een semi-literaire, quasi-cryptische inleiding voor mijn nieuwe project te schrijven, maar besloot dat op te geven toen ik me realiseerde dat ik ergens in de 38 A4 pagina’s tekst die ik de laatste 6 weken van mijn studie van me afgeschreven heb om niet geheel batshit insane te geraken, een tekening had gemaakt die volkomen duidelijk maakt hoe ik me voel:
Kortom, het is hoog tijd voor:
De komende twee maanden ga ik elke dag (op oneven dagen hier op LogPoes, op even dagen op YourfriendLP) iets posten. Mezelf verplichten elke dag iets te posten is een goede stok achter de deur om constructief bezig te blijven: na al die deconstructie ben ik nu wel toe aan wat reconstructie. Twee maanden geen lessen is een lange periode en ik weet dat als ik geen structuur aanbreng, die lesvrije maanden verworden tot een grote brij van niksigheid. U kent dat wel: mañana, mañana en voor je het weet is het september.
Daarnaast is het bijhouden van mijn activité ook een goed middel tegen mijn algehele “IK DOE NIET GENOEHOEG! IK VOEG NIKS TOE AAN DE WEEHEERUUULD!”-basisgevoel. Of, nou ja, dat maak ik mezelf wijs. Concluderend: vanaf vandaag elke even dag een LogPoesPost en elke oneven dag een YourfriendLPpost. Interactie is uiteraard, zoals altijd, van harte welkom!
woensdag 27 juni 2012
Nog vers in het folie
Jawel, hij zit erop! Een "wat, waarom en hoe"-post met foto-niet-door-mezelf-geschoten-met-mijn-linkerhand volgt volgende week! Mocht u nu alvast vragen hebben, stel ze gerust! :-)
maandag 25 juni 2012
Klaar met het studiejaar!
Afgelopen donderdag (gevoelstijd: 3 weken geleden) deed ik mijn laatste tentamen, waar ik vanavond de uitslag van kreeg en daarmee kwam er een einde aan dit studiejaar. Ik heb het ondanks alle malaise voor elkaar gekregen om dit semester 7 vakken te doen en te halen, wat betekent dat ik in totaal 11 van de 12 vakken gehaald heb en dat ik door mag naar het 2e jaar. Jawel, “Huize Roofbouw” heeft het weer eens geflikt.
Dat is aan de ene kant natuurlijk prettig, omdat het harde werken en de ellende wél iets opgeleverd heeft. Aan de andere kant is het ook gevaarlijk, omdat ik de grens tussen “nog even doorzetten” en “volslagen onverantwoord” (waar ik hier al eens over schreef) feitelijk 10 maanden lang keihard overschreden heb, met gezondheidsschade, karakterversikkeneuring en ernstige Levensvreugdderving tot gevolg.
De gezondheidsschade is voor zover we nu kunnen zien verholpen en ik hoop dat zowel de karakterversikkeneuring als de Levensvreugdderving door 2 maanden relatieve rust vanzelf bijtrekken, maar u begrijpt dat ik me niet nog twee jaar op deze manier door mijn studie heen kan blijven rammen zonder dat dat een keer definitief fout gaat.
Ik ga de komende weken dan ook hard nadenken over óf het wel verstandig is met deze studie door te gaan en zo ja, hoe ik het dan op een andere manier kan doen. Nu is het wel zo dat volgend studiejaar ik minder vakken tegelijkertijd volg en ik denk (lees: hoop vanuit mijn tenen) dat dat voor mij gaat schelen: de eekhoorns hebben significant minder moeite met Heel Veel Stof van 1 vak verwerken, dan in totaal evenveel stof, maar dan bestaande uit kleinere hoeveelheden van 7 verschillende vakken. Nou ja, eerst het realiseer/besef-moment dat dit studiejaar voorbij is afwachten (de post-uitslag jankbui heb ik al achter de rug gelukkig) en me wijden aan alle dingen die ik van plan was om het momentum er een beetje in te houden en totale inkeeving te voorkomen!
In geheel ander nieuws (lees: om u na deze serieuze semi-simmigheid nog iets leuks te lezen te geven): ik droomde twee dagen geleden dat ik een tattoo had laten zetten op mijn onderarm, die vlak na het zetten al vervaagd was. Terwijl ik die tattoo aan iemand-van-wie-ik-in-mijn-droom-wist-wie-het-was-maar-die-ik-IRL-niet-ken liet zien, verschenen er op mijn handpalm en vingers spontaan diverse andere tattoos, die verkeerd gespeld waren en die ik bovendien helemaal niet wilde! Op het moment dat ik in gillende paniek dreigde te raken, verdwenen die tattoos vanzelf. Toen werd ik wakker en dacht ik: "Dafuq!?"
Dat denk ik nu nog steeds, dus mocht u droomuitlegger, (al dan niet amateur) psycholoog (al dan niet van de koude kat), Freudiaan of eh, gewoon iemand met een leutige uitleg van waar deze droom in PIEPSNAAM over ging zijn, schroom dan niet om uw uitleg in het reactievakje te typen! Ik ben heel benieuwd!
Dat is aan de ene kant natuurlijk prettig, omdat het harde werken en de ellende wél iets opgeleverd heeft. Aan de andere kant is het ook gevaarlijk, omdat ik de grens tussen “nog even doorzetten” en “volslagen onverantwoord” (waar ik hier al eens over schreef) feitelijk 10 maanden lang keihard overschreden heb, met gezondheidsschade, karakterversikkeneuring en ernstige Levensvreugdderving tot gevolg.
De gezondheidsschade is voor zover we nu kunnen zien verholpen en ik hoop dat zowel de karakterversikkeneuring als de Levensvreugdderving door 2 maanden relatieve rust vanzelf bijtrekken, maar u begrijpt dat ik me niet nog twee jaar op deze manier door mijn studie heen kan blijven rammen zonder dat dat een keer definitief fout gaat.
Ik ga de komende weken dan ook hard nadenken over óf het wel verstandig is met deze studie door te gaan en zo ja, hoe ik het dan op een andere manier kan doen. Nu is het wel zo dat volgend studiejaar ik minder vakken tegelijkertijd volg en ik denk (lees: hoop vanuit mijn tenen) dat dat voor mij gaat schelen: de eekhoorns hebben significant minder moeite met Heel Veel Stof van 1 vak verwerken, dan in totaal evenveel stof, maar dan bestaande uit kleinere hoeveelheden van 7 verschillende vakken. Nou ja, eerst het realiseer/besef-moment dat dit studiejaar voorbij is afwachten (de post-uitslag jankbui heb ik al achter de rug gelukkig) en me wijden aan alle dingen die ik van plan was om het momentum er een beetje in te houden en totale inkeeving te voorkomen!
In geheel ander nieuws (lees: om u na deze serieuze semi-simmigheid nog iets leuks te lezen te geven): ik droomde twee dagen geleden dat ik een tattoo had laten zetten op mijn onderarm, die vlak na het zetten al vervaagd was. Terwijl ik die tattoo aan iemand-van-wie-ik-in-mijn-droom-wist-wie-het-was-maar-die-ik-IRL-niet-ken liet zien, verschenen er op mijn handpalm en vingers spontaan diverse andere tattoos, die verkeerd gespeld waren en die ik bovendien helemaal niet wilde! Op het moment dat ik in gillende paniek dreigde te raken, verdwenen die tattoos vanzelf. Toen werd ik wakker en dacht ik: "Dafuq!?"
Dat denk ik nu nog steeds, dus mocht u droomuitlegger, (al dan niet amateur) psycholoog (al dan niet van de koude kat), Freudiaan of eh, gewoon iemand met een leutige uitleg van waar deze droom in PIEPSNAAM over ging zijn, schroom dan niet om uw uitleg in het reactievakje te typen! Ik ben heel benieuwd!
vrijdag 1 juni 2012
Les-Mioux overleden
“’t Is een soort tennisbal met een pingpongbal erop, twee oren en een sliertje, maar dan wollig en pluizig! Hij is zo lief!”: zo omschreef ik Les-Mioux als kitten door de telefoon aan The Big Kahuna. Ondanks dat ik er op dat moment zo mijn twijfels over had, groeide die pluizige tennisbal echt uit tot een kat. Wollig en pluizig (tot de headeraanpassing vorig jaar jarenlang de ondertitel van dit blog) bleef hij echter zijn hele leven. Lief ook trouwens.
Hoewel hij misschien geen allemansvriend (lees: liefdevolle, maar toch invasieve dominante sticker) was zoals Rood, zat je als Les-Mioux je aardig vond voorgoed gebeiteld. En moest je hem vervolgens af en toe ongeveer van je toetsenbord/krant/boek/schoot af beitelen om nog iets gedaan te krijgen, maar dat nam ik voor lief. Zijn “hey-je-bent-er-weer-oh-nee-ik-ben-boos-op-je-want-je-bent-zonder-mij-op-vakantie-gegaan-en-nu-negeer-ik-jou”-acties waren legendarisch. En duurden, afhankelijk van hoe lang ik weggeweest was, van een paar uur tot een paar dagen. Nee, omkoperij met hapjes werkte niet. Dit was een Kat Met Principes.
Het merendeel van zijn leven woonde hij bij mij in Amsterdam, maar na het overlijden van zijn BFF Rood verhuisde hij eerst naar Kattenfluisteraar T. en vervolgens naar The Big Kahuna. Het wat pijnlijke hoe en waarom van deze verhuizingen heb ik in deze post beschreven.
Een aantal van zijn wat malle gedragingen (balletjes apporteren, anyone?) weet ik aan het huis waarin hij zijn vroege jeugd doorbracht: zowel de kat als de hond des huizes hadden op dat moment een nestje en de boel krioelde gezellig door elkaar. De kraambedden stonden in de badkamer, wat in mijn psychologie van de koude kat zijn obsessie met badkamers en (drinken uit) toiletten verklaarde.
Het feit dat hij Klinefelter was, leidde bij de jaarlijkse bezoekjes aan de dierenarts tot grote belangstelling van assistenten en stagiaires, want het komt relatief weinig voor en is vaak ook niet goed te herkennen bij katten. Bij Les-Mioux was het duidelijk omdat hij behalve zijn grijstonen ook rode stukken vacht had, wat hem technisch gezien een lapjeskater maakte.
Behalve een operatie door een heuse kattenchirurg na ernstig verkeersongeluk in 1998 (waarbij 1/3 van het midden van zijn darm verwijderd werd en de twee delen daarna weer netjes aan elkaar genaaid werden!) was hij altijd in uitstekende gezondheid. Ik schrok dan ook behoorlijk toen ik vorig jaar een flinke bult op zijn borst ontdekte. Hoewel die bult radicaal verwijderd werd, hield ik er rekening mee dat dit het begin van het einde kon zijn. Laten we het erop houden dat werken in een ziekenhuis waar 75% van je patiënten kanker heeft je een realistisch beeld geeft van prognoses en het ziekteverloop.
Een paar maanden lang ging het uitstekend met Les-Mioux: hij kwam weer op gewicht, zag er goed uit en was actief. Met Oud & Nieuw kwamen hij en The Big Kahuna zelfs bij mij logeren om aan het vuurwerkgeweld in Daar-Waar-TBK-Woont te ontkomen.
De laatste paar weken echter werd hij langzaam maar zeker steeds slomer en had hij moeite met eten. Ook had hij er duidelijk geen zin meer in. Ondanks stille hoop dat het “aan de hitte” of “aan het voer” lag, wisten The Big Kahuna en ik hoe laat het was. Een bezoek aan de dierenarts vanochtend bevestigde ons vermoeden: Les-Mioux woog nog slechts 3,4 kilo, was uitgedroogd en had een grote tumor in zijn buik. Behandeling zou zijn leven een paar weken rekken, we hebben besloten dat niet te doen. De Roze Spuit deed haar werk snel en effectief. Les-Mioux is rond 11.00 vanochtend rustig overleden op 16 ½ jarige leeftijd.
Hoewel hij misschien geen allemansvriend (lees: liefdevolle, maar toch invasieve dominante sticker) was zoals Rood, zat je als Les-Mioux je aardig vond voorgoed gebeiteld. En moest je hem vervolgens af en toe ongeveer van je toetsenbord/krant/boek/schoot af beitelen om nog iets gedaan te krijgen, maar dat nam ik voor lief. Zijn “hey-je-bent-er-weer-oh-nee-ik-ben-boos-op-je-want-je-bent-zonder-mij-op-vakantie-gegaan-en-nu-negeer-ik-jou”-acties waren legendarisch. En duurden, afhankelijk van hoe lang ik weggeweest was, van een paar uur tot een paar dagen. Nee, omkoperij met hapjes werkte niet. Dit was een Kat Met Principes.
Het merendeel van zijn leven woonde hij bij mij in Amsterdam, maar na het overlijden van zijn BFF Rood verhuisde hij eerst naar Kattenfluisteraar T. en vervolgens naar The Big Kahuna. Het wat pijnlijke hoe en waarom van deze verhuizingen heb ik in deze post beschreven.
Een aantal van zijn wat malle gedragingen (balletjes apporteren, anyone?) weet ik aan het huis waarin hij zijn vroege jeugd doorbracht: zowel de kat als de hond des huizes hadden op dat moment een nestje en de boel krioelde gezellig door elkaar. De kraambedden stonden in de badkamer, wat in mijn psychologie van de koude kat zijn obsessie met badkamers en (drinken uit) toiletten verklaarde.
Het feit dat hij Klinefelter was, leidde bij de jaarlijkse bezoekjes aan de dierenarts tot grote belangstelling van assistenten en stagiaires, want het komt relatief weinig voor en is vaak ook niet goed te herkennen bij katten. Bij Les-Mioux was het duidelijk omdat hij behalve zijn grijstonen ook rode stukken vacht had, wat hem technisch gezien een lapjeskater maakte.
Behalve een operatie door een heuse kattenchirurg na ernstig verkeersongeluk in 1998 (waarbij 1/3 van het midden van zijn darm verwijderd werd en de twee delen daarna weer netjes aan elkaar genaaid werden!) was hij altijd in uitstekende gezondheid. Ik schrok dan ook behoorlijk toen ik vorig jaar een flinke bult op zijn borst ontdekte. Hoewel die bult radicaal verwijderd werd, hield ik er rekening mee dat dit het begin van het einde kon zijn. Laten we het erop houden dat werken in een ziekenhuis waar 75% van je patiënten kanker heeft je een realistisch beeld geeft van prognoses en het ziekteverloop.
Een paar maanden lang ging het uitstekend met Les-Mioux: hij kwam weer op gewicht, zag er goed uit en was actief. Met Oud & Nieuw kwamen hij en The Big Kahuna zelfs bij mij logeren om aan het vuurwerkgeweld in Daar-Waar-TBK-Woont te ontkomen.
De laatste paar weken echter werd hij langzaam maar zeker steeds slomer en had hij moeite met eten. Ook had hij er duidelijk geen zin meer in. Ondanks stille hoop dat het “aan de hitte” of “aan het voer” lag, wisten The Big Kahuna en ik hoe laat het was. Een bezoek aan de dierenarts vanochtend bevestigde ons vermoeden: Les-Mioux woog nog slechts 3,4 kilo, was uitgedroogd en had een grote tumor in zijn buik. Behandeling zou zijn leven een paar weken rekken, we hebben besloten dat niet te doen. De Roze Spuit deed haar werk snel en effectief. Les-Mioux is rond 11.00 vanochtend rustig overleden op 16 ½ jarige leeftijd.
Les-Mioux op 31 mei 2012.
donderdag 17 mei 2012
To do
Wat doet een LogPoes in dagen van “essays essays essays”, “tegen de klippen op tentamens voorbereiden” en “door de langstudeerboete definitief getorpedeerde vakantieplannen”? Nou, dan maakt ze een to do lijst!
Dingen Die Ik Ga Doen Na Mijn Laatste Tentamen
1) op de vloer gaan liggen en een hele dag lang héél, HEEL, HÉÉL hard huilen. Om alles.
2) opstaan van die vloer, een ijspack op mijn ogen doen.
3) slapen.
Zodra dat volbracht is, ga ik, geheel niet in volgorde en neenatuurlijkkrijgikhetallemaalnietafmaarlaatmeeven:
- 3 dagen per week tikgeiten om het komende studiejaar mijn boeken te kunnen betalen;
- READ ALL THE ZINES;
- minstens 4 zines schrijven/afmaken (hoppa!), waaronder 1 voor het 24 hour zine thing;
- het feit dat ik door mijn algehele malaise mijn Sketchbook limited edition niet af heb gekregen goed maken door mee te doen aan het Sketchbook 2013. Mijn Sketchbook 2012 is overigens momenteel op tournee én online te zien!
- een Schildpad blauw verven;
- de 31 boeken van mijn to read pile uitlezen;
- zowel LogPoes als YourfriendLP fatsoeneren, met frisse nieuwe tabbladen en tags en dergelijke;
- eindelijk die cursus Spaans voor beginners doen, want mi Español es nog steeds muy rudimentario en daar moet hoognodig wat aan gedaan worden;
- zwemmen. Heel veel zwemmen;
- de cursus Creative Writing bij CREA, die ik in het eerste semester heb moeten laten lopen vanwege (het wordt eentonig) ziekte, opnieuw doen;
- The Bass of Awesomeness afstoffen en bespelen;
- een tattoo nemen;
- weer eens zeep maken;
- met matties héngen;
- lang en hard nadenken of dit het allemaal wel waard is en of ik niet gewoon heel iets anders met mijn leven moet gaan doen en afhankelijk van mijn beslissing eventueel alvast Phonology en Wetenschapsfilosofie bestuderen om de studielast in het 2e jaar wat te verlichten.
Tot die tijd herhaal ik mijn twee mantra’s: "Hang in there, baby" en "Don’t think about it". U ziet mij hier ergens in juni wel weer verschijnen, hopelijk níet volledig batshit insane en hopelijk wél geslaagd voor een boel vakken. Tot dan!
Dingen Die Ik Ga Doen Na Mijn Laatste Tentamen
1) op de vloer gaan liggen en een hele dag lang héél, HEEL, HÉÉL hard huilen. Om alles.
2) opstaan van die vloer, een ijspack op mijn ogen doen.
3) slapen.
Zodra dat volbracht is, ga ik, geheel niet in volgorde en neenatuurlijkkrijgikhetallemaalnietafmaarlaatmeeven:
- 3 dagen per week tikgeiten om het komende studiejaar mijn boeken te kunnen betalen;
- READ ALL THE ZINES;
- minstens 4 zines schrijven/afmaken (hoppa!), waaronder 1 voor het 24 hour zine thing;
- het feit dat ik door mijn algehele malaise mijn Sketchbook limited edition niet af heb gekregen goed maken door mee te doen aan het Sketchbook 2013. Mijn Sketchbook 2012 is overigens momenteel op tournee én online te zien!
- een Schildpad blauw verven;
- de 31 boeken van mijn to read pile uitlezen;
- zowel LogPoes als YourfriendLP fatsoeneren, met frisse nieuwe tabbladen en tags en dergelijke;
- eindelijk die cursus Spaans voor beginners doen, want mi Español es nog steeds muy rudimentario en daar moet hoognodig wat aan gedaan worden;
- zwemmen. Heel veel zwemmen;
- de cursus Creative Writing bij CREA, die ik in het eerste semester heb moeten laten lopen vanwege (het wordt eentonig) ziekte, opnieuw doen;
- The Bass of Awesomeness afstoffen en bespelen;
- een tattoo nemen;
- weer eens zeep maken;
- met matties héngen;
- lang en hard nadenken of dit het allemaal wel waard is en of ik niet gewoon heel iets anders met mijn leven moet gaan doen en afhankelijk van mijn beslissing eventueel alvast Phonology en Wetenschapsfilosofie bestuderen om de studielast in het 2e jaar wat te verlichten.
Tot die tijd herhaal ik mijn twee mantra’s: "Hang in there, baby" en "Don’t think about it". U ziet mij hier ergens in juni wel weer verschijnen, hopelijk níet volledig batshit insane en hopelijk wél geslaagd voor een boel vakken. Tot dan!
vrijdag 27 april 2012
Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Nee! Het is een LogPoesPost!
Hey peeps! *zwaait* Voor mijn gevoel ben ik hier al 3 maanden niet geweest, maar de kalender zegt dat het slechts 1 maand is. Ik weet overigens nog steeds niet of dat nu tijdsverdichting of tijdsvertraging is, maar dat geheel terzijde.
De afgelopen maand heb ik me voornamelijk bezig gehouden met mijn studie (80%), slapen (15%) en “overige” (5%). Over mijn studie verschijnt ergens dit weekend een stukje op mijn Engelse blog en schrijven over slapen is een beetje nutteloos, dus hier op LogPoes volgt iets over het “overige”.
Zoals peeps die zich Project Spullies herinneren weten, doe ik met enige regelmaat afstand van spullen die op zich nog prima zijn, maar die geen functie meer in mijn leven hebben.
Vorige week was het tijd om kleding die ik nog had uit een andere levensfase (u weet wel, toen iktikgeit coördinatrice werkgroepen was bij een niet nader te noemen groot ziekenhuis in de buurt van Amstelveen) een nieuwe bestemming te geven.
Een aantal jaar geleden hoorde ik van het initiatief “Dress for Success”, een organisatie die, heel kort door de bocht, werkzoekenden met een minimuminkomen gratis kleding verstrekt voor sollicitaties.
Want natuurlijk moet kapitalisme dood en zou het niet moeten uitmaken hoe je eruit ziet als je maar De Levensvreugd brengt, maar totdat we werkelijk zo ver zijn, is het helaas zo dat je ergens doekoe vandaan moet halen. Om die doekoe te verdienen is het meestal zo dat je ergens moet solliciteren en als je er ‘representatief’ uitziet, heb je meer kans op een baan. Bovendien is voor veel mensen een baan meer dan doekoe. Het feit dat je ergens verwacht wordt, dat je iets doet wat gewaardeerd wordt en het hebben van mensen om je heen brengt een heleboel mensen De Levensvreugd. Niet iedereen is een fundamenteel lui huisdier dat d’r hele leven het liefst boeken lezend op een veranda zou doorbrengen met een kat op schoot natuurlijk. En aangezien Dress for Success het geheel moet hebben van donaties en werkt met vrijwilligers, past het netjes in mijn filosofie van het zoveel mogelijk stimuleren van de gift economy.
*hoort een eekhoorn luid roepen: “Yo! De Vries! ’t Is geen essay, ’t is een LogPoesPost!”*
Excuses! Ik had dus een flinke stapel kleding en een middelgrote koffer. In de rest van de fotoserie kunt u zien en lezen (jawel! Leutige onderschriften!) hoe ik het voor elkaar gekregen heb om die stapel in die koffer te krijgen. De dame in de winkel was in ieder geval onder de indruk van mijn inpakskills. Het is een geruststellende gedachte dat als het met die studie toch niets wordt, ik altijd nog professioneel kofferinpakker kan worden! ;-)
De afgelopen maand heb ik me voornamelijk bezig gehouden met mijn studie (80%), slapen (15%) en “overige” (5%). Over mijn studie verschijnt ergens dit weekend een stukje op mijn Engelse blog en schrijven over slapen is een beetje nutteloos, dus hier op LogPoes volgt iets over het “overige”.
Zoals peeps die zich Project Spullies herinneren weten, doe ik met enige regelmaat afstand van spullen die op zich nog prima zijn, maar die geen functie meer in mijn leven hebben.
Vorige week was het tijd om kleding die ik nog had uit een andere levensfase (u weet wel, toen ik
Want natuurlijk moet kapitalisme dood en zou het niet moeten uitmaken hoe je eruit ziet als je maar De Levensvreugd brengt, maar totdat we werkelijk zo ver zijn, is het helaas zo dat je ergens doekoe vandaan moet halen. Om die doekoe te verdienen is het meestal zo dat je ergens moet solliciteren en als je er ‘representatief’ uitziet, heb je meer kans op een baan. Bovendien is voor veel mensen een baan meer dan doekoe. Het feit dat je ergens verwacht wordt, dat je iets doet wat gewaardeerd wordt en het hebben van mensen om je heen brengt een heleboel mensen De Levensvreugd. Niet iedereen is een fundamenteel lui huisdier dat d’r hele leven het liefst boeken lezend op een veranda zou doorbrengen met een kat op schoot natuurlijk. En aangezien Dress for Success het geheel moet hebben van donaties en werkt met vrijwilligers, past het netjes in mijn filosofie van het zoveel mogelijk stimuleren van de gift economy.
*hoort een eekhoorn luid roepen: “Yo! De Vries! ’t Is geen essay, ’t is een LogPoesPost!”*
Excuses! Ik had dus een flinke stapel kleding en een middelgrote koffer. In de rest van de fotoserie kunt u zien en lezen (jawel! Leutige onderschriften!) hoe ik het voor elkaar gekregen heb om die stapel in die koffer te krijgen. De dame in de winkel was in ieder geval onder de indruk van mijn inpakskills. Het is een geruststellende gedachte dat als het met die studie toch niets wordt, ik altijd nog professioneel kofferinpakker kan worden! ;-)
maandag 26 maart 2012
Over de rek, en hoe hij eruit is
Ik heb al eens eerder geschreven over hoe chronisch ziek zijn mijn leven beïnvloedt en hoe ik mezelf voortduw, zelfs als dat onverantwoord is. Ik zou bijna willen zeggen júist als dat onverantwoord is, want de angst om “beroepspatiënt” (= iemand die alleen nog maar zijn of haar ziekte is) te worden, zit heel diep.
Het houdt echter ergens op. Ik merkte al een paar weken dat ik moe en simmig was. In de spiegel zie ik een oude, vermoeide kop. Onafhankelijk van of dat werkelijk wel of niet zo is, heb ik chronisch het gevoel tegen de muur te lullen, zowel IRL als online. Daarnaast denk ik meer dan gebruikelijk (en dat is vaak!) na over mijn (ir)relevantie, terwijl ik aan de andere kant op haast maniakale wijze De Levensvreugd probeer te brengen als een matige entertainer op een suffe bruiloft, “Allemaal de handjes de lucht in!!!”-stylie én stapel ik bovenop een studieprogramma dat door de briljante, 17-jarige hypergezonde peeps in mijn groep al “veel te zwaar” wordt genoemd nog wat projecten, nog meer projecten en eh, nog meer projecten.
Het is weinig verrassend dat ik op een gegeven moment moeite had met nadenken, een trap van 15 treden letterlijk niet meer opkwam en uiteindelijk jankend op college zat. De huisarts constateerde “fysiek en mentaal volkomen uitgeput”. Uit bloedonderzoek bleek dat het feit dat ik me zelfs voor mijn doen extreem neurotisch, labiel en neogotisch voel én het energiepeil van een niet al te fitte 85 jarige heb, mede veroorzaakt wordt door een enorm vitamine D-gebrek: levels moeten tussen de 50 en de 100 zitten. Mijn level was 13. En dat vind ik dan weer dólkomisch, maar dat ligt aan mij.
Dat vitamine D-gebrek wordt opgelost met absurd hoge doseringen vloeibare vitamine en over een week of 7 zou ik weer een nuttig level en mijn gebruikelijke dosis energie moeten hebben. Ook heb ik een “parkadvies” gekregen: ik, extreem huisdier, moet meer naar buiten. Of dat lukt? Laten we het erop houden dat ik mijn best doe.
Daarnaast kreeg ik het dringende advies wat meer te chillen, wat in de praktijk neerkomt op me beperken tot de core business en het proactief vermijden van stress en teveel input. Mocht u mij de komende tijd wat minder online zien, dan weet u waarom.
Uiteraard heb ik ook deze keer een leutige uitswinger, ik blijf de LogPoes natuurlijk: recentelijk werd ik gefeatured in de Prangende Vragen-serie van Karin Ramaker. Als u hier klikt, ziet u mijn vrolijk gekleurde bijdrage.
Het houdt echter ergens op. Ik merkte al een paar weken dat ik moe en simmig was. In de spiegel zie ik een oude, vermoeide kop. Onafhankelijk van of dat werkelijk wel of niet zo is, heb ik chronisch het gevoel tegen de muur te lullen, zowel IRL als online. Daarnaast denk ik meer dan gebruikelijk (en dat is vaak!) na over mijn (ir)relevantie, terwijl ik aan de andere kant op haast maniakale wijze De Levensvreugd probeer te brengen als een matige entertainer op een suffe bruiloft, “Allemaal de handjes de lucht in!!!”-stylie én stapel ik bovenop een studieprogramma dat door de briljante, 17-jarige hypergezonde peeps in mijn groep al “veel te zwaar” wordt genoemd nog wat projecten, nog meer projecten en eh, nog meer projecten.
Het is weinig verrassend dat ik op een gegeven moment moeite had met nadenken, een trap van 15 treden letterlijk niet meer opkwam en uiteindelijk jankend op college zat. De huisarts constateerde “fysiek en mentaal volkomen uitgeput”. Uit bloedonderzoek bleek dat het feit dat ik me zelfs voor mijn doen extreem neurotisch, labiel en neogotisch voel én het energiepeil van een niet al te fitte 85 jarige heb, mede veroorzaakt wordt door een enorm vitamine D-gebrek: levels moeten tussen de 50 en de 100 zitten. Mijn level was 13. En dat vind ik dan weer dólkomisch, maar dat ligt aan mij.
Dat vitamine D-gebrek wordt opgelost met absurd hoge doseringen vloeibare vitamine en over een week of 7 zou ik weer een nuttig level en mijn gebruikelijke dosis energie moeten hebben. Ook heb ik een “parkadvies” gekregen: ik, extreem huisdier, moet meer naar buiten. Of dat lukt? Laten we het erop houden dat ik mijn best doe.
Daarnaast kreeg ik het dringende advies wat meer te chillen, wat in de praktijk neerkomt op me beperken tot de core business en het proactief vermijden van stress en teveel input. Mocht u mij de komende tijd wat minder online zien, dan weet u waarom.
Uiteraard heb ik ook deze keer een leutige uitswinger, ik blijf de LogPoes natuurlijk: recentelijk werd ik gefeatured in de Prangende Vragen-serie van Karin Ramaker. Als u hier klikt, ziet u mijn vrolijk gekleurde bijdrage.
maandag 12 maart 2012
Lieve LogPoes - Poelekie goes adviescolumnist deel 2
Jawel, u was weer enthousiast aan de vraag! Laat ik eerst beginnen met de vraag waar ik geen antwoord op wist, want in tegenstelling tot mijn reputatie in bepaalde kringen, weet ik echt niet altijd alles.
Iemand wilde weten hoe je de halslijn van een patroon verlaagt. Laat kleding maken nu nét een van de weinige creatieve zaken zijn waar ik minder dan niets van af weet. Ik heb de persoon in kwestie doorgestuurd naar het Sancho-forum en naar youtube, mocht u nog een goede tip hebben, laat u het dan even achter in het reactievak?
Op naar de vragen die ik wél kon beantwoorden:
“Sinds een maand of vijf vind ik bijna iedereen in m'n Twitter TimeLine ontzettend stom. Ik heb al zo'n dertig mensen ontvolgd, maar de tweets over verveling blijven binnenstromen en ik erger me te pletter. Stoppen met Twitter valt me zwaar. Wat zou jij doen?”
Om het jeukwoord maar even uit de kast te trekken: herkenbaar. Ik overweeg met enige regelmaat om te stoppen met Twitter in het bijzonder en het internet in het algemeen. Waarom ik het niet doe? Geen idee eigenlijk, misschien omdat ik hoop dat zodra het weer weer wat beter wordt, de algehele teneur (ook de mijne) weer wat leutiger wordt? Zou het helpen om nog wat meer te wieden en echt alleen de mensen waar je blij van wordt in je TL te houden?
Wat betreft die "Ik verveel me"-tweets, die wekken bij mij behalve irritatie ("Ga wasseh wasseh! Loop een stukje! Ga een boek lezen! DOE WAT!") ook verbazing op: hoe kan het toch dat er hele volksstammen volwassenen zijn, die zichzelf niet kunnen vermaken? Dit is, net als "obsessief toeleven naar het weekend" en "niet zonder tv kunnen", een van de kwesties waar ik momenteel met enige regelmaat over nadenk. *voelt een zine aankomen*
Een andere anonieme mailer had zeer veel vertrouwen in mijn vraagbeantwoordingskunsten en stelde maar liefst 6(!) vragen! Om het leesbaar te houden, heb ik mijn antwoorden meteen na de vraag geplakt:
“Ik ben bijna door mijn hele lekkere muntthee uit Ergens Heel Ver Weg heen. Zal ik de boel opdrinken, of bewaren tot Een Speciaal Moment?”
Ik zeg: opdrinken die handel! Tenzij u in de zéér nabije toekomst Een Speciaal Moment verwacht. Ik geloof namelijk heilig in het niet (te lang) uitstellen van leutige dingen. Zie ook: "feestjurken" overdag dragen.
“Is het heel erg asociaal om na 10 uur 's avonds Let's Dance te spelen, ook als ik niet spring?”
Nee. Maar ik ben heel erg asociaal, dus ik betwijfel of ik de juiste persoon ben om deze vraag te beantwoorden. Briefje bij de buren onder de deur schuiven met "Peeps, als ik te luid ben, laten jullie het even weten?" is natuurlijk ook altijd een optie.
“Mijn knalroze muts kan alleen gemaakt worden met 4mm naalden. Het patroon zegt 5mm naalden, maar dat staat stom met mijn roze glitterwol. 4mm naalden betekent 2x zo veel werk wat, betekent dat ik pas in de zomer van 2013 dit ding op kan. Zal ik settelen voor een minder mooie wol en een dus minder glitterige muts, of verdergaan met mijn glittermuts, ook al duurt het 10x zo lang?”
Ik zou gaan voor de glittermuts. Want ik vrees dat een andere muts toch altijd "dit had eigenlijk een glittermuts moeten zijn, maar dat kon niet met die naalden en toen heb ik deze maar gemaakt" gaat blijven, en da's een bummer.
“Het huis van mijn overburen wordt af en toe bewoond door een meisje van ergens in de 20, een man van ergens in de 30, een vrouw van ergens in de 40 en een kind van onder de 10. En een kat. Ze wonen er nooit tegelijkertijd. Meestal zie ik alleen het meisje, soms meisje en man, soms vrouw en kind, soms vrouw alleen. Nooit man of kind alleen, nooit allemaal samen. Wat zou er hier aan de hand kunnen zijn?”
Een zéér creatieve manier van woningdelen? Ik heb werkelijk geen idee! Fork, hier ga ik dus nu echt TIJDEN over nadenken he? Lezer, heeft u een al dan niet plausibele theorie?
“W. T. Rat wordt volgende maand 2. Dat is in de 70 in mensenjaren. Haar tumor is enorm en zit een beetje in de weg, maar mevrouw W. heeft geen pijn en kan nog steeds redelijk klimmen. Operatie is pijnlijk en stressvol, maar dan is die stomme tumor tenminste weg, want hij is wel heel groot. Ik twijfel. Een dierenarts zei niet doen, een andere dierenarts zei wel doen. Het kost een hoop en betekent toch wel twee weken van pijn, en ik ben bang dat ze tijdens/na/vanwege de operatie sterft. Maar ik ben ook bang dat ze sterft aan de enorme tumor. Help! “
Pfoe, lastig. Bij Rood ging ik uit van levenscomfort: was hij pijnvrij en had hij er nog een beetje leut in. Als dat zo was, niet ingrijpen. Zodra hij pijn en/of last kreeg, was het tijd voor behandeling. Ik zou toch nog een keer met de dierenarts overleggen of er überhaupt nog behandelopties zijn, want als dat niet zo is, dan is het hartverscheurend, maar wel duidelijk. Sorry dat ik deze vraag niet beter kan beantwoorden. :-(
“Zal ik een 3DS kopen? Ik wil heel graag Zelda: Ocarina of Time spelen, maar ik heb al ongeveer 3 verschillende versies van dat spel en eentje meer is nou niet echt heel erg hard nodig (een beetje maar), maar er is ook een nieuwe Mario Kart en er komt een Animal Crossing. Aan de andere kant is zo'n ding duur en lastig en de nieuwe Pokemon spellen komen uit op de gewone DS, dus ik kan in principe zonder leven. Wat zal ik doen?”
*enabler modus aan* Heeft u ná aanschaf van dat dienk nog genoeg moolah om níet in een kartonnen doos terecht te komen én uzelf van hapjes te voorzien? Dan zeg ik: doen. *enabler modus uit* *grown ass mature responsible adult modus aan* Heeft u ná aanschaf van dat dienk nog genoeg moolah om níet in een kartonnen doos terecht te komen én uzelf van hapjes te voorzien? Dan zeg ik: doen. *grown ass mature responsible adult modus uit*
Jawel, dat waren ze! Rest mij nog alle vraagstellers hartelijk te danken voor het stellen van de vragen (duh!) en u te bedanken voor het lezen! *streept “adviescolumnist worden” van haar bucket list*
Iemand wilde weten hoe je de halslijn van een patroon verlaagt. Laat kleding maken nu nét een van de weinige creatieve zaken zijn waar ik minder dan niets van af weet. Ik heb de persoon in kwestie doorgestuurd naar het Sancho-forum en naar youtube, mocht u nog een goede tip hebben, laat u het dan even achter in het reactievak?
Op naar de vragen die ik wél kon beantwoorden:
“Sinds een maand of vijf vind ik bijna iedereen in m'n Twitter TimeLine ontzettend stom. Ik heb al zo'n dertig mensen ontvolgd, maar de tweets over verveling blijven binnenstromen en ik erger me te pletter. Stoppen met Twitter valt me zwaar. Wat zou jij doen?”
Om het jeukwoord maar even uit de kast te trekken: herkenbaar. Ik overweeg met enige regelmaat om te stoppen met Twitter in het bijzonder en het internet in het algemeen. Waarom ik het niet doe? Geen idee eigenlijk, misschien omdat ik hoop dat zodra het weer weer wat beter wordt, de algehele teneur (ook de mijne) weer wat leutiger wordt? Zou het helpen om nog wat meer te wieden en echt alleen de mensen waar je blij van wordt in je TL te houden?
Wat betreft die "Ik verveel me"-tweets, die wekken bij mij behalve irritatie ("Ga wasseh wasseh! Loop een stukje! Ga een boek lezen! DOE WAT!") ook verbazing op: hoe kan het toch dat er hele volksstammen volwassenen zijn, die zichzelf niet kunnen vermaken? Dit is, net als "obsessief toeleven naar het weekend" en "niet zonder tv kunnen", een van de kwesties waar ik momenteel met enige regelmaat over nadenk. *voelt een zine aankomen*
Een andere anonieme mailer had zeer veel vertrouwen in mijn vraagbeantwoordingskunsten en stelde maar liefst 6(!) vragen! Om het leesbaar te houden, heb ik mijn antwoorden meteen na de vraag geplakt:
“Ik ben bijna door mijn hele lekkere muntthee uit Ergens Heel Ver Weg heen. Zal ik de boel opdrinken, of bewaren tot Een Speciaal Moment?”
Ik zeg: opdrinken die handel! Tenzij u in de zéér nabije toekomst Een Speciaal Moment verwacht. Ik geloof namelijk heilig in het niet (te lang) uitstellen van leutige dingen. Zie ook: "feestjurken" overdag dragen.
“Is het heel erg asociaal om na 10 uur 's avonds Let's Dance te spelen, ook als ik niet spring?”
Nee. Maar ik ben heel erg asociaal, dus ik betwijfel of ik de juiste persoon ben om deze vraag te beantwoorden. Briefje bij de buren onder de deur schuiven met "Peeps, als ik te luid ben, laten jullie het even weten?" is natuurlijk ook altijd een optie.
“Mijn knalroze muts kan alleen gemaakt worden met 4mm naalden. Het patroon zegt 5mm naalden, maar dat staat stom met mijn roze glitterwol. 4mm naalden betekent 2x zo veel werk wat, betekent dat ik pas in de zomer van 2013 dit ding op kan. Zal ik settelen voor een minder mooie wol en een dus minder glitterige muts, of verdergaan met mijn glittermuts, ook al duurt het 10x zo lang?”
Ik zou gaan voor de glittermuts. Want ik vrees dat een andere muts toch altijd "dit had eigenlijk een glittermuts moeten zijn, maar dat kon niet met die naalden en toen heb ik deze maar gemaakt" gaat blijven, en da's een bummer.
“Het huis van mijn overburen wordt af en toe bewoond door een meisje van ergens in de 20, een man van ergens in de 30, een vrouw van ergens in de 40 en een kind van onder de 10. En een kat. Ze wonen er nooit tegelijkertijd. Meestal zie ik alleen het meisje, soms meisje en man, soms vrouw en kind, soms vrouw alleen. Nooit man of kind alleen, nooit allemaal samen. Wat zou er hier aan de hand kunnen zijn?”
Een zéér creatieve manier van woningdelen? Ik heb werkelijk geen idee! Fork, hier ga ik dus nu echt TIJDEN over nadenken he? Lezer, heeft u een al dan niet plausibele theorie?
“W. T. Rat wordt volgende maand 2. Dat is in de 70 in mensenjaren. Haar tumor is enorm en zit een beetje in de weg, maar mevrouw W. heeft geen pijn en kan nog steeds redelijk klimmen. Operatie is pijnlijk en stressvol, maar dan is die stomme tumor tenminste weg, want hij is wel heel groot. Ik twijfel. Een dierenarts zei niet doen, een andere dierenarts zei wel doen. Het kost een hoop en betekent toch wel twee weken van pijn, en ik ben bang dat ze tijdens/na/vanwege de operatie sterft. Maar ik ben ook bang dat ze sterft aan de enorme tumor. Help! “
Pfoe, lastig. Bij Rood ging ik uit van levenscomfort: was hij pijnvrij en had hij er nog een beetje leut in. Als dat zo was, niet ingrijpen. Zodra hij pijn en/of last kreeg, was het tijd voor behandeling. Ik zou toch nog een keer met de dierenarts overleggen of er überhaupt nog behandelopties zijn, want als dat niet zo is, dan is het hartverscheurend, maar wel duidelijk. Sorry dat ik deze vraag niet beter kan beantwoorden. :-(
“Zal ik een 3DS kopen? Ik wil heel graag Zelda: Ocarina of Time spelen, maar ik heb al ongeveer 3 verschillende versies van dat spel en eentje meer is nou niet echt heel erg hard nodig (een beetje maar), maar er is ook een nieuwe Mario Kart en er komt een Animal Crossing. Aan de andere kant is zo'n ding duur en lastig en de nieuwe Pokemon spellen komen uit op de gewone DS, dus ik kan in principe zonder leven. Wat zal ik doen?”
*enabler modus aan* Heeft u ná aanschaf van dat dienk nog genoeg moolah om níet in een kartonnen doos terecht te komen én uzelf van hapjes te voorzien? Dan zeg ik: doen. *enabler modus uit* *grown ass mature responsible adult modus aan* Heeft u ná aanschaf van dat dienk nog genoeg moolah om níet in een kartonnen doos terecht te komen én uzelf van hapjes te voorzien? Dan zeg ik: doen. *grown ass mature responsible adult modus uit*
Jawel, dat waren ze! Rest mij nog alle vraagstellers hartelijk te danken voor het stellen van de vragen (duh!) en u te bedanken voor het lezen! *streept “adviescolumnist worden” van haar bucket list*
maandag 5 maart 2012
Lieve LogPoes - Poelekie goes adviescolumnist deel 1
Wat ik al wist, werd bevestigd: LogPoes heeft de beste lezers ever! Ik was nog druk aan het brainstormen wat voor vragen ik voor mezelf zou gaan verzinnen, toen de eerste vraag binnenkwam: een heuse kattengedrag-vraag! Helaas kon ik die, ondanks mijn katachtigheid, niet conclusief oplossen, dus heb ik doorverwezen naar iemand met meer vakkennis: de dierenarts.
De volgende vraag die ik kreeg, was weer een lastige: “Waarom zijn mensen soms hartstikke stom, ook als ze het goed bedoelen?” Dat vraag ik me namelijk ook al een jaartje of 31 af. Mocht ik er ooit achter komen, dan bent u de eerste die het hoort! Mocht u als lezer een idee hebben, voelt u dan vooral geroepen om dat even in het reactievak te mikken!
Niki vroeg het volgende: “Ik ben vrij inspiratieloos voor het voortzetten van mijn Project52. Help mij! Waar haalt u uw inspiratie vandaan voor leutige projecten?”
Mijn hoofd staat zelden tot nooit stil, wat vaak heel handig is en soms stomvervelend. Ik heb altijd een opschrijfboekje en een pen bij me, zodat ik invallen meteen kan noteren. Daarnaast lees en kijk ik absurd veel, zowel IRL (boeken) als online (blogs, documentaires op het internet, Pinterest). Ik beperk me daarbij niet tot dingen die 100% in mijn interesseveld vallen (zoals katten, zines, klassiek ballet en verder eigenlijk eh nâks), maar bestudeer ook dingen die compleet buiten mijn “veld” liggen. De laatste tijd heb ik me bijvoorbeeld verdiept in comics (tips: deze serie en dit boek) en in DTP (dit boek bijvoorbeeld). Dit heeft me een heel andere invalshoek gegeven, die ik kan toepassen in de dingen die ik zelf doe. Wat ik wel merk, is dat ik op een gegeven moment ook afstand moet nemen van alle input, om de throughput de kans te geven om vervolgens tot output te komen. Anders loop ik het risico lamgeslagen te raken door alle informatie die op me af komt. Overigens is sparren met matties ook een geweldige manier om tot ideeën en plannen te komen, mocht u dat willen dan kunt u me altijd mailen!
Esther vroeg “Waarom heeft uw weblog nog geen prijs gewonnen?” Nou, dat vraag ik me ook al jaren af! :-D Maar even serieus: ik denk dat het een combinatie is van verschillende factoren. In de dagen dat bloggen hip & happening was en er met enige regelmaat prijzen werden uitgedeeld, wist niemand dat ik bestond. Ik blogde, had geen reactievak en reageerde ook niet bij anderen. Het hele “blogcommunity”-gebeuren heb ik anoniem vanaf de zijlijn meegemaakt en ik voelde me niet geroepen om er deel van uit te maken. Ik grap regelmatig dat ik 5 lezers heb, maar jarenlang was dat ook letterlijk zo. En nu komen hier op een goede dag misschien 15 lezers langs. Behalve dat LogPoesvolkomen onbekend een goed bewaard geheim is, speelt natuurlijk ook mee dat LogPoes heel specifiek en erg self-referential is. Mensen vinden het óf leuk en blijven lezen, of mensen kunnen er helemaal niks mee. Om populair te zijn en/of prijzen te winnen, zou de “soundbyte”/column-factor omhoog moeten en eh, neuj. *murmelt iets over “asociale kat is aso”* Daarbij zou ik dán juist mijn eigen publiek weer kwijtraken en wie moet er dán jolige vragen stellen, malle polls beantwoorden en mijn zines lezen?
Heldinne wil weten “Hoe krijg ik mijn kat aan het lezen van uw informatieve en amusante blog?” Ik meen dat het Remco Campert was die ooit schreef dat katten lezen met hun derrière. Althans, zo verklaarde hij de katse neiging om altijd precíes op de regel van de krant/het boek te gaan zitten die je net aan het lezen bent. Mocht dat echt zo zijn, dan denk ik dat “Tablet reader + kat erop = LogPoes lezen” de oplossing is, maar eigenlijk denk ik dat katten wel wat beters te doen hebben dan het lezen van deze ongein. :-D
Zo, dit was de eerste batch vragen! Hartelijk dank aan de vragenstellers voor het meedoen! Later deze week volgt er een tweede batch, mocht u plots een vraag voelen opkomen, stel hem dan gerust! Mail kan naar logpoes@gmail.com!
De volgende vraag die ik kreeg, was weer een lastige: “Waarom zijn mensen soms hartstikke stom, ook als ze het goed bedoelen?” Dat vraag ik me namelijk ook al een jaartje of 31 af. Mocht ik er ooit achter komen, dan bent u de eerste die het hoort! Mocht u als lezer een idee hebben, voelt u dan vooral geroepen om dat even in het reactievak te mikken!
Niki vroeg het volgende: “Ik ben vrij inspiratieloos voor het voortzetten van mijn Project52. Help mij! Waar haalt u uw inspiratie vandaan voor leutige projecten?”
Mijn hoofd staat zelden tot nooit stil, wat vaak heel handig is en soms stomvervelend. Ik heb altijd een opschrijfboekje en een pen bij me, zodat ik invallen meteen kan noteren. Daarnaast lees en kijk ik absurd veel, zowel IRL (boeken) als online (blogs, documentaires op het internet, Pinterest). Ik beperk me daarbij niet tot dingen die 100% in mijn interesseveld vallen (zoals katten, zines, klassiek ballet en verder eigenlijk eh nâks), maar bestudeer ook dingen die compleet buiten mijn “veld” liggen. De laatste tijd heb ik me bijvoorbeeld verdiept in comics (tips: deze serie en dit boek) en in DTP (dit boek bijvoorbeeld). Dit heeft me een heel andere invalshoek gegeven, die ik kan toepassen in de dingen die ik zelf doe. Wat ik wel merk, is dat ik op een gegeven moment ook afstand moet nemen van alle input, om de throughput de kans te geven om vervolgens tot output te komen. Anders loop ik het risico lamgeslagen te raken door alle informatie die op me af komt. Overigens is sparren met matties ook een geweldige manier om tot ideeën en plannen te komen, mocht u dat willen dan kunt u me altijd mailen!
Esther vroeg “Waarom heeft uw weblog nog geen prijs gewonnen?” Nou, dat vraag ik me ook al jaren af! :-D Maar even serieus: ik denk dat het een combinatie is van verschillende factoren. In de dagen dat bloggen hip & happening was en er met enige regelmaat prijzen werden uitgedeeld, wist niemand dat ik bestond. Ik blogde, had geen reactievak en reageerde ook niet bij anderen. Het hele “blogcommunity”-gebeuren heb ik anoniem vanaf de zijlijn meegemaakt en ik voelde me niet geroepen om er deel van uit te maken. Ik grap regelmatig dat ik 5 lezers heb, maar jarenlang was dat ook letterlijk zo. En nu komen hier op een goede dag misschien 15 lezers langs. Behalve dat LogPoes
Heldinne wil weten “Hoe krijg ik mijn kat aan het lezen van uw informatieve en amusante blog?” Ik meen dat het Remco Campert was die ooit schreef dat katten lezen met hun derrière. Althans, zo verklaarde hij de katse neiging om altijd precíes op de regel van de krant/het boek te gaan zitten die je net aan het lezen bent. Mocht dat echt zo zijn, dan denk ik dat “Tablet reader + kat erop = LogPoes lezen” de oplossing is, maar eigenlijk denk ik dat katten wel wat beters te doen hebben dan het lezen van deze ongein. :-D
Zo, dit was de eerste batch vragen! Hartelijk dank aan de vragenstellers voor het meedoen! Later deze week volgt er een tweede batch, mocht u plots een vraag voelen opkomen, stel hem dan gerust! Mail kan naar logpoes@gmail.com!