Zo, dat was 2011. Het was een heftig jaar. De herfstigheid die in 2010 begon, zette door: ik werd beroofd, ik ploeterde door make up school heen en zakte als een baksteen, Rood overleed (niet geheel onverwachts), mijn favoriete collega ooit overleed (behoorlijk onverwachts), Les-Mioux verhuisde. Dit, gecombineerd met wat zaken die ik in verband met de praaijvussie niet op het internet pleur, zorgden ervoor dat het brengen van De Levensvreugd soms erg moeilijk was. Ik bleef echter stug mijn best doen.
Ondanks dat ik me (in mijn eerste post van het jaar nota bene!) voorgenomen had geen projecten te doen, bleek 2011 Het Jaar van het Project: glitterschoenen, het LCF, regenboogsjaalbreierij, de Blogrevival (@estherdo & @_kouw: hollaaa!!!), Zinederella #5 en Make up van 1920 tot nu. Om de ernstige post-terugkeermalaise te bestrijden, begon ik Project Spullies en toen ik daarmee klaar was deed ik de enquête van de week en de enquête van de week bis. De derde enquête leverde zelfs voldoende materiaal op voor een heus LogPoesPoll-zine. @_kouw en ik maakten en launchten Zinederella #6 en ik besloot mijn verjaardag te besteden aan het maken van het eerste echte LogPoesZine getiteld De Levensvreugd. Ook begon ik met de voorbereidingen voor het Sketchbook Project, waar ik in de komende weken als een malle mee aan de slag moet, want de deadline is op 20 januari... *rent heen en weer met de armen zwaaiend boven haar hoofd*
Uit deze absurde hoeveelheid projecten kan slechts geconcludeerd worden dat “When the going gets tough, the LogPoes does Projects”.
Verder was het een jaar van nieuwe avonturen. The Bass of Awesomeness en ik taaiden zes weken af naar Amerika: zeer incompleet fotoverslag 1 staat hier, zeer incompleet fotoverslag 2 vindt u hier. Mijn beslissing nieuw haar te willen leidde tot tijdelijk eh, interessante resultaten, ik kreeg eindelijk die nieuwe badkamer waar ik al jaren op aasde, ik koos met assistentie van The Big Kahuna een nieuwe studie, LogPoes kreeg een AWESOME logo en omdat sinds de Blogrevival mijn bezoekersaantallen met 100% toegenomen zijn van 5 naar 10 lezers en ik er toch echt aan hecht om af en toe te kunnen mauwen dat ik “door niemand gelezen word”, begon ik een tweede weblog, waar u (o.a.) leutige verhalen over die nieuwe studie kunt lezen. Jawel, geheel in het Engels. Ook nieuw was dat ik dit jaar slechts 1 medicatiewissel had, die nog in één keer goed uitpakte ook nog! Ja, er gebeurden wonderlijke dingen in 2011. ;-)
Daarnaast was er random mallotigheid, zoals het feit dat The Poeticores hun demo dropten (als u het aandurft is die hier op bandcamp te vinden), bewegende gifjes van een LogPoes in actie, en een (voor ons althans) dólkomisch bezoek aan de UvA Buitenlandmanifestatie met mijn mattie @schildpad. Andere leuke dingen die me spontaan te binnen schieten waren het workshoppen met EstherDo, op pad met @_II_II_II_ , een heuse boekpresenté, het doen van een presentatie over zines en het maken van een mini-zine (ik heb er nog eentje over, dus als u hem wil hebben, laat het weten!) en verder rockte mijn verblijf in Amerika ook behóórlijk sokken. Uiteraard vroeg ik me dingen af en had ik zowaar weer eens Een Mening, soms zelfs in het Nederlands.
Ennieweej, iedereen hartelijk dank voor het lezen, meedenken, reageren en meedoen aan de enquêtes en projecten! Het heeft mij absoluut De Levensvreugd gebracht, ik hoop dat u het ook leutig vond. Rest mij slechts u zoals elk jaar een prettig oud & nieuw te wensen. Past u ook dit jaar weer op uw vingers, neuzen en huisdieren? Dan zie ik u traditiegetrouw weer op 3 januari!
vrijdag 30 december 2011
dinsdag 27 december 2011
Typisch
Herinnert u zich deze post nog, over het brandalarm dat hier chronisch nodeloos afgaat? Na tig telefoontjes en loze beloftes heb ik indertijd het loeiding vlak naast mijn bed onklaar gemaakt, want ik heb al moeite genoeg met slapen en Er Zijn Grenzen. Blijkbaar speelde het probleem nog steeds, want plots zat deze sticker op mijn toegangsdeur geplakt:
Naast die sticker bevond zich dit kastje:
"Nou, geweldig toch, alles opgelost?" hoor ik u denken. Eh nee. Want in typische Woonclubje De Rots-stylee heeft dus niemand een sleutel van dat kastje gekregen...
Naast die sticker bevond zich dit kastje:
"Nou, geweldig toch, alles opgelost?" hoor ik u denken. Eh nee. Want in typische Woonclubje De Rots-stylee heeft dus niemand een sleutel van dat kastje gekregen...
maandag 19 december 2011
LogPoesZine De Levensvreugd!
Gisteren was ik jarig en ik besloot de dag te besteden aan het schrijven en in elkaar zetten van het eerste échte LogPoesZine! *doet tijgerswing*
Veel leesplezier!
Veel leesplezier!
zondag 11 december 2011
Komjoenittie – hoe kom je eraan?
Kouw is op zoek naar komjoenittie en vroeg haar lezers mee te denken over hoe en wat. Aangezien het een onderwerp is wat ook mij bezighoudt, werd mijn comment al snel een enorme lap tekst, die eigenlijk geen antwoord geeft op Kouw’s vraag. Ik besloot het dan maar hier op LogPoes te plaatsen.
Vroegâh, in de prehistorie, was het relatief simpel: je woonde ergens, had familie en hoorde tot een kerk/vereniging/sportclub en dat was dan je komjoenittie. Of je dat nou leuk vond of niet, dit was waar je zat en daar had je het maar mee te doen. Natuurlijk zijn er altijd de misfits geweest: of ze pasten zich aan, of ze liepen weg, of ze sprongen van het dak af, om het maar cru en simplistisch te stellen. In Nederland had je dan ook nog die gezellige verzuiling, dus iedereen zat lekker in zijn eigen zuil zuilig te wezen.
Fest forwurd naar nu: de meeste mensen hebben nog wel een gezins/familieleven, maar dat is veel minder restrictief dan dat het vroeger was. Wat betreft activiteiten buitenshuis (baan, hobbies *krabt*, sport en dergelijke), ben je nu meer dan ooit vrij om te kiezen wat je wilt. Mensen zitten vaak in meerdere communities tegelijkertijd en wisselen ook vaker van community: als je ergens anders gaat werken bijvoorbeeld, blijf je over het algemeen niet in contact met al je ex-collega’s.
Voor mij persoonlijk is er een groot verschil tussen komjoenittie en matties. Mijn matties zijn wel deel van (een of meerdere van) mijn komjoenittie(s), maar niet iedereen met wie ik in een community zit, is ook mijn mattie. In het geval van NaNoWriMo 2009 viel dat op magische wijze samen, maar dat is in mijn ervaring tot nu toe zó ontzettend uitzonderlijk dat je daar niet vanuit kunt gaan. 2010 was heel duidelijk anders en voor mij daarom flink teleurstellend.
Overigens is het niet zo dat de mensen in mijn communities die geen matties zijn, niet belangrijk voor me zijn. Met mijn studiegenoten bijvoorbeeld, ga ik op bijna dagelijkse basis om. Natuurlijk hebben ze invloed op mijn gedachtengoed/persoonlijkheid/hoe-je-het-ook-wilt-noemen en ik waardeer ze ook enorm. Of we elkaar als we niet meer ons gemeenschappelijke “doel” hebben, namelijk het halen van een Bachelor diploma Engels, nog zullen spreken: ik weet het niet. Sommigen misschien wel. Anderen absoluut niet, die zal ik al niet meer spreken als ze van groep veranderen volgend semester.
Het belangrijkste lijkt mij, dat je duidelijk hebt wat je precies onder community verstaat: wat is het wel en vooral, wat is het niet? Naar aanleiding daarvan kun je bepalen hoe je aan die community vorm wilt/kunt geven: hoe groot is je komjoenittie? Hoe is de organisatie van de community? Is er een iemand die de kar trekt, is het een samenwerkingsverband, is er de (al dan niet impliciete) afspraak dat dat organisch gebeurt? En wat doe je als deze methodes niet blijken te werken?
Ook belangrijk: wie hoort er wel bij en wie hoort er niet bij? Dit klinkt kliekerig, maar feit is (helaas) dat het “kumbaya, iedereen is welkom!”-principe niet werkt. Het includeren van bepaalde mensen sluit het includeren van andere mensen uit. Of stoot mensen af. Dat hoeft helemaal niet negatief te zijn: als je het strategisch inzet, kun je precies díe groep mensen om je heen verzamelen die je wilt.
Misschien komt het omdat ik heel erg project- en doelgericht ben, maar ik denk dat als je een komjoenittie wilt opbouwen en gaande wilt houden, je een concreet doel nodig hebt. Dat kan variëren van “we zien elkaar 1 keer per maand, keuvelen wat en elke maand bakt iemand anders koekjes” tot “Smash the state! Revolution cookie-style nao!”, maar ik denk dat je niet aan een gemeenschappelijk doel ontkomt; iets wat de snuiten dezelfde kant op laat wijzen.
Als ik naar mijn ekkudiemiejah-komjoenittie kijk bijvoorbeeld, dan zie ik dat ik met degenen waar ik het meest mee optrek tóch bepaalde basiswaarden deel: aardig tegen elkaar zijn, elkaar helpen en steunen, informatie delen, kritisch denken, je studie serieus nemen, een feministische/queerfriendly/vegetarianfriendly/”linkse” (bij gebrek aan betere omschrijving) manier van in de wereld staan.
Natuurlijk zijn er voorkeuren die er meer toe doen dan andere. Als ik weer even naar mezelf kijk: ik zou bijvoorbeeld niet in een komjoenittie kunnen/willen zitten met iemand die misschien wel dól op zines is, maar daarnaast ook een (al dan niet internalised) misogynist/racist/queerfoob is. Dat gaat hem gewoon niet worden. Iemand die daarentegen ontzéttend geïnteresseerd is in zaken als fietsreparatie/Magic the Gathering/andere zaken die mij niet per se interesseren, kan prima deel uitmaken van mijn komjoenittie, want dat zijn hobby’s/interesses waar je “omheen kunt werken”.
Wat me brengt op, voor mij althans, het moeilijkste punt: niet iedereen die eenzaam en/of op zoek naar community is, is ook een match/iemand met wie je om wilt gaan. Als niet-mainstream persoon is het vaak lastig om mensen te vinden waarmee jewormen en paarden normen en waarden deelt. Ik heb in het verleden vaak de fout gemaakt om te denken dat iedereen die een misfit is, hetzelfde is als ik en daarom een geschikte vriend. Helaas zijn ook misfits gewoon mensen: sommige zijn tof en sommige zijn heel, heel erg stom. En grotendeels (of zelfs alleen maar) met iemand omgaan omdat je ze zielig vindt of ”omdat ze anders niemand hebben”, helpt niemand en is eigenlijk onaardiger dan niet met iemand omgaan.
Hoe je mensen bereikt en met die losse individuen een community opbouwt en draaiende houdt, is iets waar ik ook na lang nadenken nog niet uit ben. Internet? Briefjes ophangen in de supermarkt? Een alliantie aangaan met een al bestaande groep die dingen doet die binnen je interessegebied liggen? All of the above? En als je die groep bij elkaar hebt, blijf je dan orgunaaijseh (met het risico op aan een dood paard trekken) of ga je voor het participatiemodel waarbij iedereen binnen de community een eigen taak heeft?
Mocht u dit hele stuk gelezen hebbendan wil ik u feliciteren en denkt u “Hey, hier heb ik een mening over!”, mikt u hem dan in de comments, hier of bij Kouw? Alvast bedankt!
Vroegâh, in de prehistorie, was het relatief simpel: je woonde ergens, had familie en hoorde tot een kerk/vereniging/sportclub en dat was dan je komjoenittie. Of je dat nou leuk vond of niet, dit was waar je zat en daar had je het maar mee te doen. Natuurlijk zijn er altijd de misfits geweest: of ze pasten zich aan, of ze liepen weg, of ze sprongen van het dak af, om het maar cru en simplistisch te stellen. In Nederland had je dan ook nog die gezellige verzuiling, dus iedereen zat lekker in zijn eigen zuil zuilig te wezen.
Fest forwurd naar nu: de meeste mensen hebben nog wel een gezins/familieleven, maar dat is veel minder restrictief dan dat het vroeger was. Wat betreft activiteiten buitenshuis (baan, hobbies *krabt*, sport en dergelijke), ben je nu meer dan ooit vrij om te kiezen wat je wilt. Mensen zitten vaak in meerdere communities tegelijkertijd en wisselen ook vaker van community: als je ergens anders gaat werken bijvoorbeeld, blijf je over het algemeen niet in contact met al je ex-collega’s.
Voor mij persoonlijk is er een groot verschil tussen komjoenittie en matties. Mijn matties zijn wel deel van (een of meerdere van) mijn komjoenittie(s), maar niet iedereen met wie ik in een community zit, is ook mijn mattie. In het geval van NaNoWriMo 2009 viel dat op magische wijze samen, maar dat is in mijn ervaring tot nu toe zó ontzettend uitzonderlijk dat je daar niet vanuit kunt gaan. 2010 was heel duidelijk anders en voor mij daarom flink teleurstellend.
Overigens is het niet zo dat de mensen in mijn communities die geen matties zijn, niet belangrijk voor me zijn. Met mijn studiegenoten bijvoorbeeld, ga ik op bijna dagelijkse basis om. Natuurlijk hebben ze invloed op mijn gedachtengoed/persoonlijkheid/hoe-je-het-ook-wilt-noemen en ik waardeer ze ook enorm. Of we elkaar als we niet meer ons gemeenschappelijke “doel” hebben, namelijk het halen van een Bachelor diploma Engels, nog zullen spreken: ik weet het niet. Sommigen misschien wel. Anderen absoluut niet, die zal ik al niet meer spreken als ze van groep veranderen volgend semester.
Het belangrijkste lijkt mij, dat je duidelijk hebt wat je precies onder community verstaat: wat is het wel en vooral, wat is het niet? Naar aanleiding daarvan kun je bepalen hoe je aan die community vorm wilt/kunt geven: hoe groot is je komjoenittie? Hoe is de organisatie van de community? Is er een iemand die de kar trekt, is het een samenwerkingsverband, is er de (al dan niet impliciete) afspraak dat dat organisch gebeurt? En wat doe je als deze methodes niet blijken te werken?
Ook belangrijk: wie hoort er wel bij en wie hoort er niet bij? Dit klinkt kliekerig, maar feit is (helaas) dat het “kumbaya, iedereen is welkom!”-principe niet werkt. Het includeren van bepaalde mensen sluit het includeren van andere mensen uit. Of stoot mensen af. Dat hoeft helemaal niet negatief te zijn: als je het strategisch inzet, kun je precies díe groep mensen om je heen verzamelen die je wilt.
Misschien komt het omdat ik heel erg project- en doelgericht ben, maar ik denk dat als je een komjoenittie wilt opbouwen en gaande wilt houden, je een concreet doel nodig hebt. Dat kan variëren van “we zien elkaar 1 keer per maand, keuvelen wat en elke maand bakt iemand anders koekjes” tot “Smash the state! Revolution cookie-style nao!”, maar ik denk dat je niet aan een gemeenschappelijk doel ontkomt; iets wat de snuiten dezelfde kant op laat wijzen.
Als ik naar mijn ekkudiemiejah-komjoenittie kijk bijvoorbeeld, dan zie ik dat ik met degenen waar ik het meest mee optrek tóch bepaalde basiswaarden deel: aardig tegen elkaar zijn, elkaar helpen en steunen, informatie delen, kritisch denken, je studie serieus nemen, een feministische/queerfriendly/vegetarianfriendly/”linkse” (bij gebrek aan betere omschrijving) manier van in de wereld staan.
Natuurlijk zijn er voorkeuren die er meer toe doen dan andere. Als ik weer even naar mezelf kijk: ik zou bijvoorbeeld niet in een komjoenittie kunnen/willen zitten met iemand die misschien wel dól op zines is, maar daarnaast ook een (al dan niet internalised) misogynist/racist/queerfoob is. Dat gaat hem gewoon niet worden. Iemand die daarentegen ontzéttend geïnteresseerd is in zaken als fietsreparatie/Magic the Gathering/andere zaken die mij niet per se interesseren, kan prima deel uitmaken van mijn komjoenittie, want dat zijn hobby’s/interesses waar je “omheen kunt werken”.
Wat me brengt op, voor mij althans, het moeilijkste punt: niet iedereen die eenzaam en/of op zoek naar community is, is ook een match/iemand met wie je om wilt gaan. Als niet-mainstream persoon is het vaak lastig om mensen te vinden waarmee je
Hoe je mensen bereikt en met die losse individuen een community opbouwt en draaiende houdt, is iets waar ik ook na lang nadenken nog niet uit ben. Internet? Briefjes ophangen in de supermarkt? Een alliantie aangaan met een al bestaande groep die dingen doet die binnen je interessegebied liggen? All of the above? En als je die groep bij elkaar hebt, blijf je dan orgunaaijseh (met het risico op aan een dood paard trekken) of ga je voor het participatiemodel waarbij iedereen binnen de community een eigen taak heeft?
Mocht u dit hele stuk gelezen hebben
maandag 28 november 2011
Maar waarom?
Af en toe zijn er onderwerpen die plots in de lucht lijken te hangen. Zo heb ik de afgelopen weken, los van elkaar, met verschillende mensen een conversatie gehad over "wat mik je op het internet en wat zijn daar de gevolgen van".
Vroegah (oma spreekt) toen het internet fris nieuw was, zag ik met enige regelmaat dingen op het internet verschijnen waarvan ik dacht: "Doe dat nou toch niet! Daar krijg je spijt van!". Mensen schreven met naam en toenaam blogstukjes over zeer persoonlijke onderwerpen, fileerden collega's/buren en plaatsten foto's van zichzelf die in de meeste werkkringen als NSFW beschouwd worden. En vaak kregen ze er inderdaad spijt van. Meestal als bleek dat de halve buurt nu hun diepste geheimen kende, de collega/buum verhaal kwam halen of de foto's in handen waren gekomen van mensen waarvan ze liever niet gewild hadden dat die ze zagen.
Ik weet dit oversharen aan het feit dat het internet "nieuw" was en die mensen de reikwijdte niet hadden overzien. Men had niet doorgehad dat alles wat je erop zet, gevonden kan worden door iedereen die (goed) zoekt. Ik dacht dan ook dat dit een tijdelijk iets was, een kinderziekte als het ware, en dat mensen uiteindelijk wel wat terughoudender zouden worden. Dat blijkt dus niet zo te zijn en dat verbaast me.
Zelf ben ik nogal para: 99,9% van mijn internetactiviteiten gaan onder pseudoniem en hoewel ik er tegenwoordig iets losser in ben, ben ik (nog) niet van zins mijn SuperSecretHiddenIdentity op te geven. Daarnaast bepaal ik heel bewust wat ik wel en niet kan plaatsen. Alles wat ik IRL niet zou zeggen, post ik sowieso niet en een boel dingen die ik IRL wél met mensen deel, die gooi ik ook niet op het internet. Waarom niet? Om verschillende redenen: ik krijg het niet goed op papier. De context ontbreekt. Het is te persoonlijk en een blog is geen dagboek. Het kan verkeerd opgevat worden met een boel onnodig drama tot gevolg. Het is volslagen oninteressant als je mij niet persoonlijk kent. Het is onaardig. Het kan triggerend zijn. Dingen waarover ik twijfel of ik ze moet plaatsen, want "bij twijfel, niet doen".
Ik begrijp het dan ook niet. Waarom zou je dingen online plaatsen die je IRL nooit zou durven zeggen? Dingen die eigenlijk in je dagboek thuishoren? Dingen die triggerend kunnen zijn voor je lezers? Dingen die je een boel drama en gezeur opleveren? Dingen die je kunnen schaden? Een antwoord wat ik al meerdere keren gehoord heb van mensen die door oversharing in de problemen zijn gekomen en die dan te horen krijgen dat het misschien een idee is om voortaan iets terughoudender te zijn is "Ja, maar als ik niet alles kan zeggen, dan vind ik het niet meer leuk". Maar IRL zeg je toch ook niet altijd alles? Toch? Is het een gebrek aan filter? Verbale diarree? Risicogedrag? Een diepe behoefte vanuit je tenen? Catharsis? Schenkt het je meer dan dat het je schaadt? Wat is het? Ik hoop echt dat er LogPoeslezers zijn die antwoorden voor me hebben, want ik ben oprecht benieuwd!
Vroegah (oma spreekt) toen het internet fris nieuw was, zag ik met enige regelmaat dingen op het internet verschijnen waarvan ik dacht: "Doe dat nou toch niet! Daar krijg je spijt van!". Mensen schreven met naam en toenaam blogstukjes over zeer persoonlijke onderwerpen, fileerden collega's/buren en plaatsten foto's van zichzelf die in de meeste werkkringen als NSFW beschouwd worden. En vaak kregen ze er inderdaad spijt van. Meestal als bleek dat de halve buurt nu hun diepste geheimen kende, de collega/buum verhaal kwam halen of de foto's in handen waren gekomen van mensen waarvan ze liever niet gewild hadden dat die ze zagen.
Ik weet dit oversharen aan het feit dat het internet "nieuw" was en die mensen de reikwijdte niet hadden overzien. Men had niet doorgehad dat alles wat je erop zet, gevonden kan worden door iedereen die (goed) zoekt. Ik dacht dan ook dat dit een tijdelijk iets was, een kinderziekte als het ware, en dat mensen uiteindelijk wel wat terughoudender zouden worden. Dat blijkt dus niet zo te zijn en dat verbaast me.
Zelf ben ik nogal para: 99,9% van mijn internetactiviteiten gaan onder pseudoniem en hoewel ik er tegenwoordig iets losser in ben, ben ik (nog) niet van zins mijn SuperSecretHiddenIdentity op te geven. Daarnaast bepaal ik heel bewust wat ik wel en niet kan plaatsen. Alles wat ik IRL niet zou zeggen, post ik sowieso niet en een boel dingen die ik IRL wél met mensen deel, die gooi ik ook niet op het internet. Waarom niet? Om verschillende redenen: ik krijg het niet goed op papier. De context ontbreekt. Het is te persoonlijk en een blog is geen dagboek. Het kan verkeerd opgevat worden met een boel onnodig drama tot gevolg. Het is volslagen oninteressant als je mij niet persoonlijk kent. Het is onaardig. Het kan triggerend zijn. Dingen waarover ik twijfel of ik ze moet plaatsen, want "bij twijfel, niet doen".
Ik begrijp het dan ook niet. Waarom zou je dingen online plaatsen die je IRL nooit zou durven zeggen? Dingen die eigenlijk in je dagboek thuishoren? Dingen die triggerend kunnen zijn voor je lezers? Dingen die je een boel drama en gezeur opleveren? Dingen die je kunnen schaden? Een antwoord wat ik al meerdere keren gehoord heb van mensen die door oversharing in de problemen zijn gekomen en die dan te horen krijgen dat het misschien een idee is om voortaan iets terughoudender te zijn is "Ja, maar als ik niet alles kan zeggen, dan vind ik het niet meer leuk". Maar IRL zeg je toch ook niet altijd alles? Toch? Is het een gebrek aan filter? Verbale diarree? Risicogedrag? Een diepe behoefte vanuit je tenen? Catharsis? Schenkt het je meer dan dat het je schaadt? Wat is het? Ik hoop echt dat er LogPoeslezers zijn die antwoorden voor me hebben, want ik ben oprecht benieuwd!
zaterdag 26 november 2011
De Zinederella zine #6 launch: een (in)compleet verslag mét kiekjes!
Noot: u kunt op de linkjes klikken om de foto's te zien, maar als u liever de hele fotoserie achter elkaar ziet, dan kunt u hier klikken. Uiteraard staan er leutige tekstjes bij!
Er is weinig wat zó ontzettend De Levensvreugd brengt als samen met (een) mattie(s) aan een project werken. Althans, dat vind ik dan. Gelukkig vindt mijn mattie @_kouw dat ook, dus vandaag kwamen wij bijeen om Zinederella zine nummer 6 "Doe dat nou toch niet! Het tegen beter weten in"-zine in elkaar te zetten en te launchen. En te lunchen.
Om 13 uur kwam ik Dwaze Zaken binnengewandeld, waar @_kouw al een tafeltje had uitgezocht. Nadat ik van haar een heuse TARDIS (w00t!) kreeg, nummerden we de zines, rolden we ze vervolgens op om ze in de centrifugebuizen te stoppen, voegden we er leutige Lucky Stars (mét poezenprint!) aan toe en plakten we ze dicht met een sticker. De serveermeneer (die ons vroeg wat we aan het fröbelen waren en het echt heel erg leuk vond) bracht ons een fijn broodje, ik liet een onbreekbare centrifugebuis stukvallen, het zout was gezegend, kortom: de leut zat er flink in!
Uiteindelijk gingen we met 15 zines op pad. Eentje lieten we achter in Dwaze Zaken zelf, waarna we richting het Beursplein liepen om de die hard peeps bij Occupy wat Levensvreugd te brengen, die dat erg waardeerden. Daarna gingen we naar de Bijenkorf, waar we er twee achterlieten op de boekenafdeling (hier en hier). Onze volgende halte was Antiquariaat Kok & Zn, waar ik bij het naar binnen gaan altijd even "nee!" tegen mezelf moet zeggen. We legden een zine bovenop Sartre.
*insert een voor @_kouw zeer succesvol bezoekje aan Boeken stoffen & fournituren*
Onze voorlopig laatste locatie was een niet nader te noemen boekhandel, waar ik wat reddukul zines scoorde en we de kassameneer flink in verwarring brachten met onze Levensvreugd. We hopen dat hij het uiteindelijk toch heeft weten te waarderen, maar vragen ons toch ook deze keer weer af: is er een beperking aan hoe vrolijk je mag zijn in het bijzijn van ektuvistie peeps waar niemand ons van op de hoogte heeft gesteld?
Na dit bezoekje dat ons waarschijnlijk een (update van ons) AIVD-dossier heeft opgeleverd, gingen we terug naar Dwaze Zaken voor wat welverdiende avondlijke noms. We besloten de resterende centrifugebuiszines (leuk woord voor galgje hanging with your friends!) van een extra wervende sticker te voorzien en gaven een van deze fris opgeleukte exemplaren aan een mevrouw die op onze spullies paste in de rij voor de toiletten.
Ik bracht vervolgens @_kouw naar haar trein en legde mijn een-na-laatste exemplaar neer bij de HEMA. Mijn laatste exemplaar plaats ik maandag ergens in het Bungehuis. @_kouw heeft als het goed is nog een aantal exemplaren die zij op een gepaste plek zal neerleggen. Ik ben zeer benieuwd of we reacties gaan krijgen van vinders!
Er is weinig wat zó ontzettend De Levensvreugd brengt als samen met (een) mattie(s) aan een project werken. Althans, dat vind ik dan. Gelukkig vindt mijn mattie @_kouw dat ook, dus vandaag kwamen wij bijeen om Zinederella zine nummer 6 "Doe dat nou toch niet! Het tegen beter weten in"-zine in elkaar te zetten en te launchen. En te lunchen.
Om 13 uur kwam ik Dwaze Zaken binnengewandeld, waar @_kouw al een tafeltje had uitgezocht. Nadat ik van haar een heuse TARDIS (w00t!) kreeg, nummerden we de zines, rolden we ze vervolgens op om ze in de centrifugebuizen te stoppen, voegden we er leutige Lucky Stars (mét poezenprint!) aan toe en plakten we ze dicht met een sticker. De serveermeneer (die ons vroeg wat we aan het fröbelen waren en het echt heel erg leuk vond) bracht ons een fijn broodje, ik liet een onbreekbare centrifugebuis stukvallen, het zout was gezegend, kortom: de leut zat er flink in!
Uiteindelijk gingen we met 15 zines op pad. Eentje lieten we achter in Dwaze Zaken zelf, waarna we richting het Beursplein liepen om de die hard peeps bij Occupy wat Levensvreugd te brengen, die dat erg waardeerden. Daarna gingen we naar de Bijenkorf, waar we er twee achterlieten op de boekenafdeling (hier en hier). Onze volgende halte was Antiquariaat Kok & Zn, waar ik bij het naar binnen gaan altijd even "nee!" tegen mezelf moet zeggen. We legden een zine bovenop Sartre.
*insert een voor @_kouw zeer succesvol bezoekje aan Boeken stoffen & fournituren*
Onze voorlopig laatste locatie was een niet nader te noemen boekhandel, waar ik wat reddukul zines scoorde en we de kassameneer flink in verwarring brachten met onze Levensvreugd. We hopen dat hij het uiteindelijk toch heeft weten te waarderen, maar vragen ons toch ook deze keer weer af: is er een beperking aan hoe vrolijk je mag zijn in het bijzijn van ektuvistie peeps waar niemand ons van op de hoogte heeft gesteld?
Na dit bezoekje dat ons waarschijnlijk een (update van ons) AIVD-dossier heeft opgeleverd, gingen we terug naar Dwaze Zaken voor wat welverdiende avondlijke noms. We besloten de resterende centrifugebuiszines (leuk woord voor galgje hanging with your friends!) van een extra wervende sticker te voorzien en gaven een van deze fris opgeleukte exemplaren aan een mevrouw die op onze spullies paste in de rij voor de toiletten.
Ik bracht vervolgens @_kouw naar haar trein en legde mijn een-na-laatste exemplaar neer bij de HEMA. Mijn laatste exemplaar plaats ik maandag ergens in het Bungehuis. @_kouw heeft als het goed is nog een aantal exemplaren die zij op een gepaste plek zal neerleggen. Ik ben zeer benieuwd of we reacties gaan krijgen van vinders!
vrijdag 18 november 2011
Maar hoe… is het met Les-Mioux?
Toen laatst mijn katloosheid ter sprake kwam, vroeg iemand: “Maar jij had toch twéé katten?”. Dat klopt. Trouwe lezers weten dat behalve Rood (die op 7 juni jl. overleden is) ook Les-Mioux bij mij woonde. Het hoe en het waarom van zijn verhuizing(en) is een complex en ook wel wat pijnlijk verhaal, dat ik hier in het kort ga proberen uit te leggen (valt het op dat ik enorm veel essays moet schrijven de laatste tijd?). Mocht u hierna nog vragen hebben, stelt u ze gerust in de comments!
Toen ik deze zomer voor 6 weken naar Amerika vertrok, is Les-Mioux bij Kattenfluisteraar T. gaan logeren. De Kattenfluisteraar en ik hadden toen al besproken dat als het alle partijen zou bevallen, Les-Mioux na mijn vakantie niet meer terug zou komen bij mij. De belangrijkste reden hiervoor is het feit dat Les-Mioux en ik een wat moeizame relatie met elkaar hebben. In het kort: wij begrijpen elkaar niet. Of, nou ja, ik begrijp hem niet.
Al 16 jaar vertoont hij gedrag wat voor hemzelf waarschijnlijk volkomen logisch is, maar waar noch ik, noch een batch professionals een touw aan vast kunnen knopen. Het meest steekhoudende vermoeden is, dat Les als kitten subjectief gezien te vroeg van zijn moeder gescheiden is. Begrijp me niet verkeerd: het is niet dat ik niet van hem houd. Juist wél. Maar ik kom er niet achter wat zijn probleem is, ik kan het niet oplossen en na 16 jaar lang het gevoel hebben dat ik bruut tekort schiet, is bij mij de rek eruit. En ja, ik vind het verschrikkelijk pijnlijk om dat toe te moeten geven.
Daarnaast is het natuurlijk ook zo, dat het feit dat ik continu het gevoel had dat ik tekort schoot en daarover in de stress raakte, de situatie er ook niet beter op maakte. Daarom leek het me voor alle partijen het beste als Les-Mioux bij de Kattenfluisteraar zou blijven wonen. En het ging ook uitstekend, die twee samen.
Toen Kattenfluisteraar T. op vakantie ging en ik op Les-Mioux paste, ontdekte ik echter een flinke bult op Les-Mioux’ borst. De voormalig ziekenhuiswerkende in mij riep spontaan “Klinefelter = 50 keer verhoogde kans op borstkanker” en hoewel ik niet zeker weet hoe dat bij katten zit, was duidelijk dat hier naar gekeken moest worden. Na overleg met The Big Kahuna besloot ik, omdat ik de Kattenfluisteraar (die vorig jaar september Céline verloren is aan kanker) niet wilde opzadelen met weer een zieke kat, dat Les-Mioux naar The Big Kahuna zou verhuizen om daar behandeld te worden. De bult bleek niet te reageren op antibiotica en is uiteindelijk weggesneden.
Hoe het verder met zijn gezondheid gaat lopen, weten we niet, maar hij is goed hersteld van de operatie, eet goed en springt nog steeds op tafels alsof hij 12 is. Hij heeft de beschikking over een groot huis mét kelder en aangezien The Big Kahuna vanuit huis werkt, kan ze hem veel aandacht geven. En hoewel je datmet katten met Les-Mioux natuurlijk nooit helemaal zeker weet, lijkt hij behoorlijk gelukkig. En daar gaat het om.
Toen ik deze zomer voor 6 weken naar Amerika vertrok, is Les-Mioux bij Kattenfluisteraar T. gaan logeren. De Kattenfluisteraar en ik hadden toen al besproken dat als het alle partijen zou bevallen, Les-Mioux na mijn vakantie niet meer terug zou komen bij mij. De belangrijkste reden hiervoor is het feit dat Les-Mioux en ik een wat moeizame relatie met elkaar hebben. In het kort: wij begrijpen elkaar niet. Of, nou ja, ik begrijp hem niet.
Al 16 jaar vertoont hij gedrag wat voor hemzelf waarschijnlijk volkomen logisch is, maar waar noch ik, noch een batch professionals een touw aan vast kunnen knopen. Het meest steekhoudende vermoeden is, dat Les als kitten subjectief gezien te vroeg van zijn moeder gescheiden is. Begrijp me niet verkeerd: het is niet dat ik niet van hem houd. Juist wél. Maar ik kom er niet achter wat zijn probleem is, ik kan het niet oplossen en na 16 jaar lang het gevoel hebben dat ik bruut tekort schiet, is bij mij de rek eruit. En ja, ik vind het verschrikkelijk pijnlijk om dat toe te moeten geven.
Daarnaast is het natuurlijk ook zo, dat het feit dat ik continu het gevoel had dat ik tekort schoot en daarover in de stress raakte, de situatie er ook niet beter op maakte. Daarom leek het me voor alle partijen het beste als Les-Mioux bij de Kattenfluisteraar zou blijven wonen. En het ging ook uitstekend, die twee samen.
Toen Kattenfluisteraar T. op vakantie ging en ik op Les-Mioux paste, ontdekte ik echter een flinke bult op Les-Mioux’ borst. De voormalig ziekenhuiswerkende in mij riep spontaan “Klinefelter = 50 keer verhoogde kans op borstkanker” en hoewel ik niet zeker weet hoe dat bij katten zit, was duidelijk dat hier naar gekeken moest worden. Na overleg met The Big Kahuna besloot ik, omdat ik de Kattenfluisteraar (die vorig jaar september Céline verloren is aan kanker) niet wilde opzadelen met weer een zieke kat, dat Les-Mioux naar The Big Kahuna zou verhuizen om daar behandeld te worden. De bult bleek niet te reageren op antibiotica en is uiteindelijk weggesneden.
Hoe het verder met zijn gezondheid gaat lopen, weten we niet, maar hij is goed hersteld van de operatie, eet goed en springt nog steeds op tafels alsof hij 12 is. Hij heeft de beschikking over een groot huis mét kelder en aangezien The Big Kahuna vanuit huis werkt, kan ze hem veel aandacht geven. En hoewel je dat
zondag 13 november 2011
Het LogPoesPoll-zine!
Wat doe je als 31 mensen op je poll geantwoord hebben, je niet kunt slapen en éigenlijk een essay moet schrijven? Nou? Dan draai je een zine in elkaar! :-D
Veel leesplezier! *gaat een dutje doen*
Veel leesplezier! *gaat een dutje doen*
vrijdag 11 november 2011
De Vragen van de Week - "Nicht ärgern, nur wundern"-editie
Zoals u weet, ben ik de laatste tijd een wat sikkeneurig huisdier, maar zelfs in mijn gewone Levensvreugdbrengende doen, heb ik momenten waarop ik me van alles afvraag en heel veel last heb van Een Mening. Als ik hierover jengelend aan de telefoon hang met The Big Kahuna, zegt zij (deels) om me te trollen heel rielekst 'Nicht ärgern, nur wundern', waarna ik aan het fulmineren sla. Vandaag in de LogPoesPoll dan ook een flink aantal zaken die ik (en ik niet alleen, ik had deze keer assistentie van @_kouw en @marcokalnenek) me wunder.
Klikken en invullen maar!
Klikken en invullen maar!
maandag 7 november 2011
Waarom de LogPoes soms sikkeneurig is
Wie op enig moment gedurende de afgelopen weken dacht: "Goh, wat is die LogPoes een sikkeneurig huisdier" die eh, had gelijk. Ik ben al sinds mid-oktober lichtgeraakt, bozig en mijn geduld is non-existent. Jawel, de LogPoes brengt eens níet De Levensvreugd.
Het is een culminatie van blegh: de “verjaardag” van de dag waarop ik chronisch ziek bleek met wat ik in het kort “De Bloeddruksores” noem, maar wat eigenlijk de “ze hebben geen idee wat ik precies heb, het is waarschijnlijk iets met de nieren die niet geheel functioneren maar dat weten ze ook niet zeker; daarnaast krijg ik van elke gangbare soort medicatie invaliderende bijwerkingen en de enige medicatie die niet zou moeten werken en dat dus wél doet, werkt te hard waardoor ik continu overgemediceerd ben en er is geen lagere dosering, dus we komen niet tot een structurele oplossing van het probleem en soms ben ik het allemaal ZO G*DVERGETEN SCH*TZAAAT!”-sores zou moeten heten, het halfjaarlijkse bezoek aan mijn specialist waar ik altijd als een berg tegenop zie (niets persoonlijks hoor, hartstikke leuke man verder), het me al drie weken uitgeput voelen waardoor mijn studie uiterst matig gaat, het daar bovenop nu al een week koorts hebben vanwege de griepprik en het desondanks tóch door moeten blijven gaan.
Want dát is het stomvervelende van chronisch ziek zijn: je bent altijd ziek. Dat lijkt een open deur, maar het zou u verbazen hoe vaak ik te horen krijg “Ben je nou ALWEER ziek?”. Nee, nog steeds. Gaat ook nooit meer over. “Ga toch lekker een weekje in bed liggen!” is ook zo’n goedbedoelde waar ik niets mee kan. Als je over het algemeen gezond bent, is het makkelijk: als je je ziek voelt, blijf je thuis. Ik voel me zo’n 70% van de tijd in meerdere of mindere mate ziek, dus als ik elke keer dat ik me ziek voel, in bed blijf liggen, dan zou er verdomd weinig uit mijn pootjes komen. Dus ik ga door en meestal lukt dat prima. Of, nou ja, acceptabel. Het grote probleem is echter dat de grens tussen "nog even doorzetten" en "volslagen onverantwoord" een dunne is, die ik met enige regelmaat overschrijd. Zoals de laatste paar weken.
Is dat stom? Ja, waarschijnlijk wel. Maar zoals ik al eerder zei: als ik me altijd maar zou voegen naar wat “mogelijk” is, dan zou ik een heleboel dingen die mij keihard De Levensvreugd brengen nooit (kunnen) doen. Daarnaast weet ik uit ervaring dat “hoe minder je moet, hoe minder je doet” heel erg op mij van toepassing is en hoewel 35 voor een katachtige hoogbejaard is, vind ik het tóch te jong om nu al achter de geraniums te gaan zitten. Dus ga ik, zodra de koorts wat verder gezakt is, maar weer verder met de queeste naar De Middenweg (nee, niet die straat in Amsterdam Oost) en het brengen van De Levensvreugd. Vandaag echter beperk ik me tot het drinken van thee en zo min mogelijk sikkeneurig zijn. Meer zit er even niet in.
Het is een culminatie van blegh: de “verjaardag” van de dag waarop ik chronisch ziek bleek met wat ik in het kort “De Bloeddruksores” noem, maar wat eigenlijk de “ze hebben geen idee wat ik precies heb, het is waarschijnlijk iets met de nieren die niet geheel functioneren maar dat weten ze ook niet zeker; daarnaast krijg ik van elke gangbare soort medicatie invaliderende bijwerkingen en de enige medicatie die niet zou moeten werken en dat dus wél doet, werkt te hard waardoor ik continu overgemediceerd ben en er is geen lagere dosering, dus we komen niet tot een structurele oplossing van het probleem en soms ben ik het allemaal ZO G*DVERGETEN SCH*TZAAAT!”-sores zou moeten heten, het halfjaarlijkse bezoek aan mijn specialist waar ik altijd als een berg tegenop zie (niets persoonlijks hoor, hartstikke leuke man verder), het me al drie weken uitgeput voelen waardoor mijn studie uiterst matig gaat, het daar bovenop nu al een week koorts hebben vanwege de griepprik en het desondanks tóch door moeten blijven gaan.
Want dát is het stomvervelende van chronisch ziek zijn: je bent altijd ziek. Dat lijkt een open deur, maar het zou u verbazen hoe vaak ik te horen krijg “Ben je nou ALWEER ziek?”. Nee, nog steeds. Gaat ook nooit meer over. “Ga toch lekker een weekje in bed liggen!” is ook zo’n goedbedoelde waar ik niets mee kan. Als je over het algemeen gezond bent, is het makkelijk: als je je ziek voelt, blijf je thuis. Ik voel me zo’n 70% van de tijd in meerdere of mindere mate ziek, dus als ik elke keer dat ik me ziek voel, in bed blijf liggen, dan zou er verdomd weinig uit mijn pootjes komen. Dus ik ga door en meestal lukt dat prima. Of, nou ja, acceptabel. Het grote probleem is echter dat de grens tussen "nog even doorzetten" en "volslagen onverantwoord" een dunne is, die ik met enige regelmaat overschrijd. Zoals de laatste paar weken.
Is dat stom? Ja, waarschijnlijk wel. Maar zoals ik al eerder zei: als ik me altijd maar zou voegen naar wat “mogelijk” is, dan zou ik een heleboel dingen die mij keihard De Levensvreugd brengen nooit (kunnen) doen. Daarnaast weet ik uit ervaring dat “hoe minder je moet, hoe minder je doet” heel erg op mij van toepassing is en hoewel 35 voor een katachtige hoogbejaard is, vind ik het tóch te jong om nu al achter de geraniums te gaan zitten. Dus ga ik, zodra de koorts wat verder gezakt is, maar weer verder met de queeste naar De Middenweg (nee, niet die straat in Amsterdam Oost) en het brengen van De Levensvreugd. Vandaag echter beperk ik me tot het drinken van thee en zo min mogelijk sikkeneurig zijn. Meer zit er even niet in.
donderdag 3 november 2011
Afsluitende post Project Spullies!
Yup, dat was Project Spullies! Wat mij betreft was dit een zeer geslaagd project: in de afgelopen 10 weken hebben zo'n 11 verhuisdozen spullen een nieuw thuis gevonden. Er zijn nog een aantal mensen die spullen geclaimd hadden die ze nog niet opgehaald hebben: vrees niet, ze zijn er nog, en ik neem dit weekend contact met u op over de verdere afhandeling. Mocht u na dit weekend nog niets van me gehoord hebben, mail mij dan even, want ook katachtigen met 6 lijsten en eekhoorns in de kop maken wel eens fouten.
Mocht u meegedaan hebben en daar dusdanig enthousiast over zijn dat u denkt: "Ja! Hier wil ik wat over op papier zetten!" dan zie ik uw stukje graag tegemoet. Ik ben namelijk van plan een mini-zine te maken over dit project, en wat is er leuker dan publieksparticipatie? Niets!
Rest mij nog iedereen hartelijk te danken voor het meedoen, dit project heeft mij in ieder geval keihard De Levensvreugd gebracht!
Mocht u meegedaan hebben en daar dusdanig enthousiast over zijn dat u denkt: "Ja! Hier wil ik wat over op papier zetten!" dan zie ik uw stukje graag tegemoet. Ik ben namelijk van plan een mini-zine te maken over dit project, en wat is er leuker dan publieksparticipatie? Niets!
Rest mij nog iedereen hartelijk te danken voor het meedoen, dit project heeft mij in ieder geval keihard De Levensvreugd gebracht!
zondag 30 oktober 2011
Uitslag enquête "De Vragen van de Week - Bis"
Ook deze vragen werden met enthousiasme ontvangen, maar liefst 19 mensen vulden de enquête in. Deze keer was er zowaar géén corrupte data, want alle vragen konden maar 1 keer ingevuld worden. U bent natuurlijk reuze benieuwd naar de antwoorden, dus zonder verdere omhaal (da’s Nederlands voor “without further ado”):
Dertien mensen hebben wel eens een zine gelezen. Dat verbaasde me een beetje, want de gemiddelde persoon die ik tegenkom reageert als de rest van de respondenten “nee” (twee mensen), “een wát?” (drie mensen) of “tell me more!” (eentje). Een zine is, heel kort door de bocht, een zelfgemaakt, niet-commercieel, onafhankelijk tijdschrift. Dit is wat Wikipedia erover te zeggen heeft, er is een heuse Zinewiki en hier vindt u profielen van diverse zinemakers. Overigens draaien @_kouw en ik er af en toe ook eentje in elkaar, die kunt u vinden op onze website. Issie fancy of issie fancy?
Op één “Que?” en twee mensen die voor Wee Wee Wee punt Goegeliegoegel punt en El gingen, had u had weinig moeite met de vraag over de tijdsverdichting en/of vertraging. Acht mensen zeiden verdichting, vier zeiden vertraging. En ik, ik ben er nog steeds niet uit. Hoogst verwarrend.
U dacht gemiddeld dat ik mezelf op de schaal van 1 tot 10 een 9,5 gaf voor mijn “uit mezelf, zonder miepen naar een tentamen gaan”-stoerheid. Ik vond het zelf inderdaad een behoorlijke 9. Voor het feit dat ik ondanks dat ik gezakt ben als een baksteen, ik niet gehuild heb en ook niet geroepen heb dat ik met mijn studie ga stoppen, vermoedde u (gemiddeld) dat ik mezelf een 9,5 gaf. Ik wilde dat ik mezelf een 11 kon geven, maar de schaal gaat maar tot 10, dus een 10. Overigens vond u mijn algehele stoerheid een 9, waarvoor ik u hartelijk wil danken! #Yay
De muziekvraag! Eén persoon ging voor “What is what whát sounds like?”, wat geheel begrijpelijk is als je geen idee hebt welk nummer het is. Vier mensen gingen wat vlot door het nummer heen, want “Du dudu du, du du dudu”, komt pas ná, wat tien mensen aanklikten, “when doves cry”. Het is al sinds ik het in 1985 voor het eerst hoorde vanaf een krakerig cassettebandje een van mijn favoriete nummers (over het hoe en waarom kan ik een 900-woorden blogstuk schrijven, iemand geïnteresseerd?) en het eerste nummer dat ik ooit op basgitaar leerde spelen. Ik zou “When doves cry” van Prince (want daar hebben we het over), graag aan u laten horen, maar, zoals vier mensen aanklikten “This audiotrack has been removed due to copyright infringement”, dus helaas.
Vraag 7 a was “Wat is de meest hilarische zin waarmee u ooit een (telefoon)gesprek begonnen bent?”. Drie mensen lieten hem open, een iemand neemt nooit de telefoon op, een ander noemt zichzelf “onorigineel” en gaat voor “Hallo, met…”, weer een andere respondent antwoordt licht panisch en verrast met “h-hallo?” en weer een andere persoon zegt niets meer te onthouden, maar alles te googlen. En dit viel nu eenmaal niet te googlen.
De andere antwoorden waren “Met het Nederlands Instituut Telefoonbeantwoording”, “Politie Utrecht, goedemiddag...”, “Dit is de automatische telefoonbeantwoorder van Willem, ik ben nu onderweg naar Willem. (Bij het opnemen van telefoon van zwager)”, “Goedemiddag! Kippenslachterij 'De kip zonder kop', zegt u het maar!”, “Gemeentemortuarium, heeft u een momentje, dit lijk is niet helemaal dood *ploink* Zo, nu wel. Zegt u het maar”, “Jullie hebben ze natuurlijk 24 uur per dag! (een lastige tweeling)”, “Slagerij van Kampen! (tegen schoonmoeder)”, “I wish to make a complaint” en het pareltje “Enig idee waarom er opeens een harmonium in mijn woonkamer staat?”.
Dan was er nog een respondent die refereerde aan die keer dat zijn telefoon mij automatisch pocketcallde en iemand die een dusdanig complex telefoongesprek had dat zij zich na afloop afvroeg of ze naar een gehoorapparaatjesmeneer moest. En iemand die zegt alleen postduiven te gebruiken. Waarop ik slechts zeg: “Pics or it didn’t happen”. :-)
Mijn meest hilarische opener was “Ik heb een patiënt ontslagen!”, die begrepen werd als “Ik ben ontslagen”, wat een bijna-hartverzakking bij de persoon aan de andere kant van de lijn tot gevolg had.
7 b, “Wat is de meest hilarische zin waarmee een ander ooit een (telefoon)gesprek met u begonnen is?”, hing hiermee samen. Drie mensen vulden niets in, een iemand wordt nooit gebeld en twee mensen hadden geen idee. Ook was er iemand die een mysterieus smsje kreeg: “Ik heb vleerkuikens”.
De andere antwoorden waren “Wassup?”, “Met de Rijkspolitie” (door een vader met nummerherkenning), “Politie Utrecht goedemiddag...” (alleen toen was het wel echt de politie Utrecht), “Jij kunt toch dementors verslaan?”, “Dus, ik zeg tegen m’n moeder, kijk, zeg ik, zo'n bloemetjesgordijn is leuk, maar kijk, dat doe je niet om je lijf.”(gebeld door een vriend die helaas niet meer is), “Voulez-vous coucher avec moi?” (om 1 uur 's nachts, was een weddenschap), “Ben jij het?” (een verkeerd verbonden oud vrouwtje), “Jij bent ook niet helemáál stom”, “Spreek ik met mevrouw Swart?” (dit nadat ik mijn naam al heb gezegd, die in verte niet op Swart lijkt), “Wil je met me trouwen?”, “Hello is my passport ready?” (telefoonnummer bleek bijna hetzelfde als dat van de Amerikaanse Ambassade) en de briljante “Mam? Ik ben ontmaagd!”(En verkeerd verbonden).
Het meest hilarische wat ik ooit hoorde nadat "Hiii!" zei, was “Wait, let me put on pants!”
Vijf respondenten slapen genoeg. De acht “nee”-zeggers, zes “#zzz”-ers en ik zijn bruut jaloers op up.
En dan de tofuvraag! Wat brengt u De Levensvreugd? Drie mensen vulden niets in, ik hoop omdat ze de vraag niet snapten en niet omdat ze geen Levensvreugd hebben, want alleen al daaraan denken maakt me heel verdrietig.
Men wordt vrolijk van boeken, films, tortilla’s, dingen brouwen, een avondje The Nightmare before Christmas, Never Ending Story én Labyrinth kijken, rondhangen met vrienden net zo gek zijn, Pinkie Pie, LogPoesPolls, muziek (met uitzondering van Kane, Coldplay en Radiohead), het feit dat Kane het komende jaar geen nieuw album uitbrengt, lunchen met leuke peeps, de track “Around van Noir & Haze, (al dan niet zwartgallige) humor, kunstuitingen, contact met mensen die iets willen (veranderen/bereiken), koffie verkeerd en een croissant als ontbijt, een nieuwe e-reader, erachter komen dat Justice 28 februari komt optreden in Amsterdam, een slaapdronken kind uit z’n bedje vissen, knussen op de bank, vriendinnen, zines, vilt, gitzwarte humor over doodgaan, meer zines, meer vilt, witte bolletjes met roomboter en hagelslag, een peut bashen, sex, Lego, zines maken, Project52, blogs, friet bij de Bijenkort, daarna iedereen lopen bashen die bij de Bijenkorf loopt, een door oma gehaakte sjaal, zonneschijn, epic lurve van SD, koken/bakken als alles meezit, douchen, badderen (alleen of met een kindje), Sharpies, QDB, Questionable Content,vrienden waar je kwetsbaar bij durft te zijn, poezebeesten, familie, vriendlief, een dagje dierentuin, een stevige voetmassage, gepofte kastanjes, mooie liedjes, herfstige bomen, een middelbare schoolklas die blij is je te zien, een kat die dol van geluk met haar nieuwe speelgoedmuis door het huis dartelt.
Wat mij De Levensvreugd brengt? Onder andere poezen, daglicht, matties, zines, dit soort stomme polls maken, mijn studie (nou ja, meestal dan), Projecten en het brengen van De Levensvreugd. En met deze zeer incomplete en zéker niet op volgorde staande opsomming komt er een einde aan de állerlangste LogPoesPost uit de geschiedenis van LogPoes. Als u tot hier gekomen bent: hartelijk dank voor het lezen en tot ziens, hier op LogPoes!
Dertien mensen hebben wel eens een zine gelezen. Dat verbaasde me een beetje, want de gemiddelde persoon die ik tegenkom reageert als de rest van de respondenten “nee” (twee mensen), “een wát?” (drie mensen) of “tell me more!” (eentje). Een zine is, heel kort door de bocht, een zelfgemaakt, niet-commercieel, onafhankelijk tijdschrift. Dit is wat Wikipedia erover te zeggen heeft, er is een heuse Zinewiki en hier vindt u profielen van diverse zinemakers. Overigens draaien @_kouw en ik er af en toe ook eentje in elkaar, die kunt u vinden op onze website. Issie fancy of issie fancy?
Op één “Que?” en twee mensen die voor Wee Wee Wee punt Goegeliegoegel punt en El gingen, had u had weinig moeite met de vraag over de tijdsverdichting en/of vertraging. Acht mensen zeiden verdichting, vier zeiden vertraging. En ik, ik ben er nog steeds niet uit. Hoogst verwarrend.
U dacht gemiddeld dat ik mezelf op de schaal van 1 tot 10 een 9,5 gaf voor mijn “uit mezelf, zonder miepen naar een tentamen gaan”-stoerheid. Ik vond het zelf inderdaad een behoorlijke 9. Voor het feit dat ik ondanks dat ik gezakt ben als een baksteen, ik niet gehuild heb en ook niet geroepen heb dat ik met mijn studie ga stoppen, vermoedde u (gemiddeld) dat ik mezelf een 9,5 gaf. Ik wilde dat ik mezelf een 11 kon geven, maar de schaal gaat maar tot 10, dus een 10. Overigens vond u mijn algehele stoerheid een 9, waarvoor ik u hartelijk wil danken! #Yay
De muziekvraag! Eén persoon ging voor “What is what whát sounds like?”, wat geheel begrijpelijk is als je geen idee hebt welk nummer het is. Vier mensen gingen wat vlot door het nummer heen, want “Du dudu du, du du dudu”, komt pas ná, wat tien mensen aanklikten, “when doves cry”. Het is al sinds ik het in 1985 voor het eerst hoorde vanaf een krakerig cassettebandje een van mijn favoriete nummers (over het hoe en waarom kan ik een 900-woorden blogstuk schrijven, iemand geïnteresseerd?) en het eerste nummer dat ik ooit op basgitaar leerde spelen. Ik zou “When doves cry” van Prince (want daar hebben we het over), graag aan u laten horen, maar, zoals vier mensen aanklikten “This audiotrack has been removed due to copyright infringement”, dus helaas.
Vraag 7 a was “Wat is de meest hilarische zin waarmee u ooit een (telefoon)gesprek begonnen bent?”. Drie mensen lieten hem open, een iemand neemt nooit de telefoon op, een ander noemt zichzelf “onorigineel” en gaat voor “Hallo, met…”, weer een andere respondent antwoordt licht panisch en verrast met “h-hallo?” en weer een andere persoon zegt niets meer te onthouden, maar alles te googlen. En dit viel nu eenmaal niet te googlen.
De andere antwoorden waren “Met het Nederlands Instituut Telefoonbeantwoording”, “Politie Utrecht, goedemiddag...”, “Dit is de automatische telefoonbeantwoorder van Willem, ik ben nu onderweg naar Willem. (Bij het opnemen van telefoon van zwager)”, “Goedemiddag! Kippenslachterij 'De kip zonder kop', zegt u het maar!”, “Gemeentemortuarium, heeft u een momentje, dit lijk is niet helemaal dood *ploink* Zo, nu wel. Zegt u het maar”, “Jullie hebben ze natuurlijk 24 uur per dag! (een lastige tweeling)”, “Slagerij van Kampen! (tegen schoonmoeder)”, “I wish to make a complaint” en het pareltje “Enig idee waarom er opeens een harmonium in mijn woonkamer staat?”.
Dan was er nog een respondent die refereerde aan die keer dat zijn telefoon mij automatisch pocketcallde en iemand die een dusdanig complex telefoongesprek had dat zij zich na afloop afvroeg of ze naar een gehoorapparaatjesmeneer moest. En iemand die zegt alleen postduiven te gebruiken. Waarop ik slechts zeg: “Pics or it didn’t happen”. :-)
Mijn meest hilarische opener was “Ik heb een patiënt ontslagen!”, die begrepen werd als “Ik ben ontslagen”, wat een bijna-hartverzakking bij de persoon aan de andere kant van de lijn tot gevolg had.
7 b, “Wat is de meest hilarische zin waarmee een ander ooit een (telefoon)gesprek met u begonnen is?”, hing hiermee samen. Drie mensen vulden niets in, een iemand wordt nooit gebeld en twee mensen hadden geen idee. Ook was er iemand die een mysterieus smsje kreeg: “Ik heb vleerkuikens”.
De andere antwoorden waren “Wassup?”, “Met de Rijkspolitie” (door een vader met nummerherkenning), “Politie Utrecht goedemiddag...” (alleen toen was het wel echt de politie Utrecht), “Jij kunt toch dementors verslaan?”, “Dus, ik zeg tegen m’n moeder, kijk, zeg ik, zo'n bloemetjesgordijn is leuk, maar kijk, dat doe je niet om je lijf.”(gebeld door een vriend die helaas niet meer is), “Voulez-vous coucher avec moi?” (om 1 uur 's nachts, was een weddenschap), “Ben jij het?” (een verkeerd verbonden oud vrouwtje), “Jij bent ook niet helemáál stom”, “Spreek ik met mevrouw Swart?” (dit nadat ik mijn naam al heb gezegd, die in verte niet op Swart lijkt), “Wil je met me trouwen?”, “Hello is my passport ready?” (telefoonnummer bleek bijna hetzelfde als dat van de Amerikaanse Ambassade) en de briljante “Mam? Ik ben ontmaagd!”(En verkeerd verbonden).
Het meest hilarische wat ik ooit hoorde nadat "Hiii!" zei, was “Wait, let me put on pants!”
Vijf respondenten slapen genoeg. De acht “nee”-zeggers, zes “#zzz”-ers en ik zijn bruut jaloers op up.
En dan de tofuvraag! Wat brengt u De Levensvreugd? Drie mensen vulden niets in, ik hoop omdat ze de vraag niet snapten en niet omdat ze geen Levensvreugd hebben, want alleen al daaraan denken maakt me heel verdrietig.
Men wordt vrolijk van boeken, films, tortilla’s, dingen brouwen, een avondje The Nightmare before Christmas, Never Ending Story én Labyrinth kijken, rondhangen met vrienden net zo gek zijn, Pinkie Pie, LogPoesPolls, muziek (met uitzondering van Kane, Coldplay en Radiohead), het feit dat Kane het komende jaar geen nieuw album uitbrengt, lunchen met leuke peeps, de track “Around van Noir & Haze, (al dan niet zwartgallige) humor, kunstuitingen, contact met mensen die iets willen (veranderen/bereiken), koffie verkeerd en een croissant als ontbijt, een nieuwe e-reader, erachter komen dat Justice 28 februari komt optreden in Amsterdam, een slaapdronken kind uit z’n bedje vissen, knussen op de bank, vriendinnen, zines, vilt, gitzwarte humor over doodgaan, meer zines, meer vilt, witte bolletjes met roomboter en hagelslag, een peut bashen, sex, Lego, zines maken, Project52, blogs, friet bij de Bijenkort, daarna iedereen lopen bashen die bij de Bijenkorf loopt, een door oma gehaakte sjaal, zonneschijn, epic lurve van SD, koken/bakken als alles meezit, douchen, badderen (alleen of met een kindje), Sharpies, QDB, Questionable Content,vrienden waar je kwetsbaar bij durft te zijn, poezebeesten, familie, vriendlief, een dagje dierentuin, een stevige voetmassage, gepofte kastanjes, mooie liedjes, herfstige bomen, een middelbare schoolklas die blij is je te zien, een kat die dol van geluk met haar nieuwe speelgoedmuis door het huis dartelt.
Wat mij De Levensvreugd brengt? Onder andere poezen, daglicht, matties, zines, dit soort stomme polls maken, mijn studie (nou ja, meestal dan), Projecten en het brengen van De Levensvreugd. En met deze zeer incomplete en zéker niet op volgorde staande opsomming komt er een einde aan de állerlangste LogPoesPost uit de geschiedenis van LogPoes. Als u tot hier gekomen bent: hartelijk dank voor het lezen en tot ziens, hier op LogPoes!
vrijdag 28 oktober 2011
De Vragen van de Week bis
Aangezien het de vorige keer met veel enthousiasme ontvangen werd, gooi ik er weer een negental leutige vragen in! Bent u er klaar voor?
KLIKKEN MAAR!
KLIKKEN MAAR!
woensdag 26 oktober 2011
Boekpresenté van Esther D.
Al maanden stond het in de agenda als "Boekpresenté van Esther D." en vanavond was het dan zo ver! Mattie @_kouw was ook uitgenodigd (ETA: haar hilarische verslag van deze dag vindt u hier), dus na het doen van mijn Eerste Echte Tentamen reisde ik van de Plantage Muidergracht naar het ABC op het Spoo Eeh, waar ik zowaar hé-le-maal niets kocht. Niet veel later kwam @_kouw binnen en na tot grote hilarité van de kassameneer een zeer geanimeerde conversé over eh, geen idee te hebben gevoerd, stiefelden we naar 't Pakhuis voor wat nom. En een voortzetting van die geanimeerde conversé natuurlijk.
Na wat war paint op mijn snoet gesmeerd te hebben, banjerden we rond 20:00 met kwieke tred naar Spui 25, waar de bundel gepresenteerd zou worden. Bij de deur bleek dat mijn naam op de lijst stond, dus dat was al een meer dan uitstekend begin. #Yay
Wat ook uitstekend was, was het zien van oude bekenden en het eindelijk Aai Ar Ell ontmoeten van mensen die ik al jaren ken via het internet. Esther las voor uit eigen werk en werd vervolgens geïnterviewd over haar boek door haar collega Martin Laning, wat behalve een goed, ook een leuk en ontspannen gesprek was. Na afloop van het officiële gedeelte was het tijd voor een hapje en een drankje, wat uitgebreider gebabbel met nieuwe en oude bekenden en natuurlijk het laten signeren van mijn exemplaar. De schoonmoeder van Esther, die prachtige dingen van keramiek maakt, had voor de gelegenheid broches gemaakt, die u hieronder op het boek ziet liggen:
Geweldig, toch?
Mocht u nu denken "Allemaal leuk en aardig, maareh... waar kan ik dat boek kopen?": bij alle echte én virtuele boekhandels van Nederland. "Berichten uit de Zorg" van Esther Donkers, uitgegeven door De Bezige Bij.
Na wat war paint op mijn snoet gesmeerd te hebben, banjerden we rond 20:00 met kwieke tred naar Spui 25, waar de bundel gepresenteerd zou worden. Bij de deur bleek dat mijn naam op de lijst stond, dus dat was al een meer dan uitstekend begin. #Yay
Wat ook uitstekend was, was het zien van oude bekenden en het eindelijk Aai Ar Ell ontmoeten van mensen die ik al jaren ken via het internet. Esther las voor uit eigen werk en werd vervolgens geïnterviewd over haar boek door haar collega Martin Laning, wat behalve een goed, ook een leuk en ontspannen gesprek was. Na afloop van het officiële gedeelte was het tijd voor een hapje en een drankje, wat uitgebreider gebabbel met nieuwe en oude bekenden en natuurlijk het laten signeren van mijn exemplaar. De schoonmoeder van Esther, die prachtige dingen van keramiek maakt, had voor de gelegenheid broches gemaakt, die u hieronder op het boek ziet liggen:
Geweldig, toch?
Mocht u nu denken "Allemaal leuk en aardig, maareh... waar kan ik dat boek kopen?": bij alle echte én virtuele boekhandels van Nederland. "Berichten uit de Zorg" van Esther Donkers, uitgegeven door De Bezige Bij.
woensdag 19 oktober 2011
Project Spullies! Batch 5
Een toepasselijke strip op de kattenkalender vandaag, want de boeken zijn aan de beurt! U weet ondertussen hoe het werkt, toch? Veel plezier met het uitzoeken!
zondag 16 oktober 2011
Uitslag enquête "De Vragen van de Week"
Sohee, mijn ingeving om een enquête op LogPoes te mikken afgelopen vrijdag, was één van mijn betere, want mensenkinderen wat bracht dit De Levensvreugd!
In het kader van "u zit op de université en bent het aan uw stand verplicht een (pseudo)wetenschappelijke houding aan te nemen" volgt hieronder een analyse die van corrupte data aan elkaar hangt en ook nog volledig incorrect geanalyseerd is!
Het aantal respondenten was 5 op Livejournal en 19 op Google, in totaal waren het er dus 24.
Bij vraag 1 "Wat moet ik doen met mijn haar?" ging het al mis: sommige mensen gaven twee antwoorden. Ik heb besloten die maar gewoon mee te tellen, want een dubbele mening is ook een mening. Ofzoiets. 1 persoon gaf geen antwoord, 3 mensen vonden dat ik voor kaal & pruik moest gaan, er waren 6 stemmen voor terug naar een bob en maar liefst 15 stemmen voor laten groeien en Frida Kahlo-style. Gelukkig was ik dat zelf ook al van plan, dus dat gaat hem worden! Yay! De Levenskwestie "wat moet ik met mijn haar?" is (voorlopig) opgelost.
Ik kreeg een boel kijktips bij vraag 2, de meeste heb ik nog niet gezien, dus ik kan vooruit! Dit waren ze:
Mythbusters, The Colbert Report, Pokemon, My Little Pony, Downton Abbey (2 keer), Stargate SG1, The Killing (Deense versie) (2 keer), Lie to Me, TLC of Disney Channel de hele tijd aan laten staan, QI, naar buiten (2 keer), seizoen 4 van Doctor Who, Waiting for God, True Blood, Breaking Bad, Mad Men, Beck (Zweeds), Slings and Arrows, Doc Martin, Little Mosque on the Prairie, Kingdom, Ringer, The Hour, Little Britain, The Killing, Oh oh cherso, A Bit of Fry and Laurie en “Set je webcam op elke minuut foto's maken en laat die als een ongoing film de hele dag op je bureaublad draaien!”.
Vraag 3, over de hekel die ik heb aan mijn buum. Volgens u was mijn hekel aan mijn buurman gemiddeld een 7,6, afgerond een 8. Dat is een "goed", maar het enige correcte antwoord is 10. Vraag 4 hing hiermee samen. U kwam uit op een 8, het correcte antwoord is 9. Omdat ik natuurlijk Poelekie de Vries a.k.a. de LogPoes a.k.a. de brenger van De Levensvreugd ben, ben ik altijd úiterst voorkomend richting mijn buurman. Hij denkt dus al 13 jaar dat wij de beste matties zijn, wat op zich geen probleem is. Behalve als ik hem, zoals deze week, niet kan ontlopen, met vijf (voor hem waarschijnlijk gezellige en voor mij zéér ergerniswekkende) gesprekjes tot gevolg.
Stephen Fry deel 1 had een zeer verrassende uitslag: u zei collectief "ja!" behalve die ene persoon die hem niet ingevuld heeft. You know who you are. ;-) Op deel 2 (ook hier dubbele antwoorden) zei u 16 keer "ja", 5 keer "meestal", 1 keer "soms", 1 keer "nee" (echt waar? Nee toch? *kijkt met grote poezenogen*), en een heuse "Wie?". Nou, die. Overigens schijnt Stephen Fry-fangirlism onder jonge(re) dames redelijk gegeneraliseerd te zijn. En dan val ik nog wel mee, Wilgje linkte naar deze dame.
De tofuvraag over OccupyWaddinxveen Amsterdam! 3 respondenten gaven hierop geen antwoord, 16 peeps krijgen bonuspunten voor het gebruik van het woord "community" in hun antwoord, 1 iemand krijgt dubbele bonuspunten en er was zelfs 1 persoon die 3x community gebruikt heeft, wat een mega-extra-bonus oplevert. 5 mensen zeiden "WTF?!", maar ik gok dat die inmiddels ook op de hoogte zijn. Het was erg interessant om te lezen wat u ervan vond (of wat u dacht dat ik ervan vond). Zelf hang ik nog op 5 gedachten, een post daarover volgt binnenkort.
Get your booty on the floor tonight... leverde 10 keer #oohbaby, 1 keer "yes", 4 "nah"'s en 8 "make my day"'s op. Het was er eentje in de categorie "Ken uw klassiekers". Swingt u even mee?
Hieronder de suggesties gegeven bij de "Boekje/hoekje"-vraag:
Th. Roosevelt - Through the Brazillian Wilderness; David Sedaris - Me Talk Pretty One Day; Neil Gaiman – Stardust; Emma … - The Room; Terry Pratchett - Unseen Academicals; Frederick Forsyth – De Wreker; John Boyne - Noah Barleywater gaat er vandoor; dit beeldscherm; Terry Pratchett – Snuff; een enorme shopper vol zines, aanrader: list #12 Goodbye Baltimore van Everydaypants; Allan & Barbara Pease - Waarom mannen niet luisteren en vrouwen niet kunnen kaartlezen; de Lidl folder bij gebrek aan een goed boek- moet nodig weer eens een aanschaf doen. Geen aanrader. Veel te dure spullen daar; het gehele oeuvre van Joke van Leeuwen; David Sedaris – Van je familie moet je het hebben; Tom Robbins – Fierce Invalids; Christos Tsiolkas – The Slap; een poll, Jaap van Ginneken – De kracht van de zwerm; "Ik lees het internet. Als ik dat uitheb, begin ik weer aan een boek."
Iedereen hartelijk dank voor het invullen van de enquête, ik werd er erg vrolijk van en heb een boel uitstekende kijk- en leestips gekregen, waar u als LogPoescommunitylezer hopelijk ook nog wat aan heeft!
In het kader van "u zit op de université en bent het aan uw stand verplicht een (pseudo)wetenschappelijke houding aan te nemen" volgt hieronder een analyse die van corrupte data aan elkaar hangt en ook nog volledig incorrect geanalyseerd is!
Komtie!
Het aantal respondenten was 5 op Livejournal en 19 op Google, in totaal waren het er dus 24.
Bij vraag 1 "Wat moet ik doen met mijn haar?" ging het al mis: sommige mensen gaven twee antwoorden. Ik heb besloten die maar gewoon mee te tellen, want een dubbele mening is ook een mening. Ofzoiets. 1 persoon gaf geen antwoord, 3 mensen vonden dat ik voor kaal & pruik moest gaan, er waren 6 stemmen voor terug naar een bob en maar liefst 15 stemmen voor laten groeien en Frida Kahlo-style. Gelukkig was ik dat zelf ook al van plan, dus dat gaat hem worden! Yay! De Levenskwestie "wat moet ik met mijn haar?" is (voorlopig) opgelost.
Ik kreeg een boel kijktips bij vraag 2, de meeste heb ik nog niet gezien, dus ik kan vooruit! Dit waren ze:
Mythbusters, The Colbert Report, Pokemon, My Little Pony, Downton Abbey (2 keer), Stargate SG1, The Killing (Deense versie) (2 keer), Lie to Me, TLC of Disney Channel de hele tijd aan laten staan, QI, naar buiten (2 keer), seizoen 4 van Doctor Who, Waiting for God, True Blood, Breaking Bad, Mad Men, Beck (Zweeds), Slings and Arrows, Doc Martin, Little Mosque on the Prairie, Kingdom, Ringer, The Hour, Little Britain, The Killing, Oh oh cherso, A Bit of Fry and Laurie en “Set je webcam op elke minuut foto's maken en laat die als een ongoing film de hele dag op je bureaublad draaien!”.
Vraag 3, over de hekel die ik heb aan mijn buum. Volgens u was mijn hekel aan mijn buurman gemiddeld een 7,6, afgerond een 8. Dat is een "goed", maar het enige correcte antwoord is 10. Vraag 4 hing hiermee samen. U kwam uit op een 8, het correcte antwoord is 9. Omdat ik natuurlijk Poelekie de Vries a.k.a. de LogPoes a.k.a. de brenger van De Levensvreugd ben, ben ik altijd úiterst voorkomend richting mijn buurman. Hij denkt dus al 13 jaar dat wij de beste matties zijn, wat op zich geen probleem is. Behalve als ik hem, zoals deze week, niet kan ontlopen, met vijf (voor hem waarschijnlijk gezellige en voor mij zéér ergerniswekkende) gesprekjes tot gevolg.
Stephen Fry deel 1 had een zeer verrassende uitslag: u zei collectief "ja!" behalve die ene persoon die hem niet ingevuld heeft. You know who you are. ;-) Op deel 2 (ook hier dubbele antwoorden) zei u 16 keer "ja", 5 keer "meestal", 1 keer "soms", 1 keer "nee" (echt waar? Nee toch? *kijkt met grote poezenogen*), en een heuse "Wie?". Nou, die. Overigens schijnt Stephen Fry-fangirlism onder jonge(re) dames redelijk gegeneraliseerd te zijn. En dan val ik nog wel mee, Wilgje linkte naar deze dame.
De tofuvraag over Occupy
Get your booty on the floor tonight... leverde 10 keer #oohbaby, 1 keer "yes", 4 "nah"'s en 8 "make my day"'s op. Het was er eentje in de categorie "Ken uw klassiekers". Swingt u even mee?
Hieronder de suggesties gegeven bij de "Boekje/hoekje"-vraag:
Th. Roosevelt - Through the Brazillian Wilderness; David Sedaris - Me Talk Pretty One Day; Neil Gaiman – Stardust; Emma … - The Room; Terry Pratchett - Unseen Academicals; Frederick Forsyth – De Wreker; John Boyne - Noah Barleywater gaat er vandoor; dit beeldscherm; Terry Pratchett – Snuff; een enorme shopper vol zines, aanrader: list #12 Goodbye Baltimore van Everydaypants; Allan & Barbara Pease - Waarom mannen niet luisteren en vrouwen niet kunnen kaartlezen; de Lidl folder bij gebrek aan een goed boek- moet nodig weer eens een aanschaf doen. Geen aanrader. Veel te dure spullen daar; het gehele oeuvre van Joke van Leeuwen; David Sedaris – Van je familie moet je het hebben; Tom Robbins – Fierce Invalids; Christos Tsiolkas – The Slap; een poll, Jaap van Ginneken – De kracht van de zwerm; "Ik lees het internet. Als ik dat uitheb, begin ik weer aan een boek."
Iedereen hartelijk dank voor het invullen van de enquête, ik werd er erg vrolijk van en heb een boel uitstekende kijk- en leestips gekregen, waar u als LogPoes
vrijdag 14 oktober 2011
De Vragen van de Week
Jaaa! Om de sikkeneur wat te bestrijden en omdat ik weet dat publieksparticipatie altijd ENORM op prijs gesteld wordt (zie: stemmen voor Idols/X-factor/So you think you can dance?), behalve als het daadwerkelijk ergens over gaat (zie: stemmen voor de Tweede Kamer/Gemeenteraad) brengt Zure Rotkatprodukties de LogPoes u iets nieuws: De Weekpoll! Doe ik ook nog eens wat met dat betaalde Livejournalaccount.
EDIT: de LJ-poll bleek voor niet-LJ peeps niet in te vullen te zijn.
De hopelijk nu wél invulbare poll vindt u hier: KLIK!
EDIT: de LJ-poll bleek voor niet-LJ peeps niet in te vullen te zijn.
De hopelijk nu wél invulbare poll vindt u hier: KLIK!
donderdag 13 oktober 2011
Gearriveerd!
Yup! De ring is binnen! Twee weken geleden was hij al af, The Big Kahuna heeft hem afgelopen weekend gebracht. Vindt u hem niet prachtig?
Dit lijkt me hét bewijs dat geduld een sjeune ring oplevert, of hoe dat spreekwoord ook luidt.
Dit lijkt me hét bewijs dat geduld een sjeune ring oplevert, of hoe dat spreekwoord ook luidt.
maandag 10 oktober 2011
All is well at the Cat Citadel
Vanochtend keek ik uit het raam om te zien wat voor weer het was en hoe het stond met ~The Bane of my Existence~, en dit was wat ik zag:
The Big Kahuna en ik hebben er gisteren nog leut mee gehad, maar ik ben tóch blij dat ik mijn uitzicht weer terug heb! :-)
The Big Kahuna en ik hebben er gisteren nog leut mee gehad, maar ik ben tóch blij dat ik mijn uitzicht weer terug heb! :-)
vrijdag 7 oktober 2011
Buitenlandmanifestatie
Hoewel ik van plan ben alles wat studiegerelateerd is, op mijn Engelse blog te mikken, blijkt in de praktijk dat verhalen het makkelijkst te vertellen zijn in de taal waarin ze gebeurd zijn, dus dit verhaal staat hier.
Tijdens de Introductiedag eind augustus werd ik verwelkomd door een ouderejaars studente die de folder "Verleg je grenzen tijdens je studie" in mijn handen drukte. Je bent nog niet binnen, of je krijgt info over hoe je weg kunt. Zie je dan maar eens níet onwelkom te voelen! Maar even serieus: plannen voor studeren en/of stages in het buitenland dienen lang van tevoren ingediend te worden, en aangezien ik best wel ergens anders wil zijn, zéker als het er zonnig is, ging ik met mijn mattie @Schildpad naar de HvA/UvA Buitenlandmanifestatie! Ik had matig geslapen en was (zoals @_kouw dat zo mooi noemt) forking misselijk, @schildpad had een voorhoofdsholteonsteking, kortom: we waren een lekker stel.
Na elkaar ergens halverwege ontmoet te hebben, kwamen we redelijk moeiteloos bij het gebouw achter station Amstel aan, waar we begroet werden door vlaggen. Serieus: wilt u veel geld verdienen? Ga in de vlaggenbizz. Elk evenement (lees: elke bijeenkomst van meer dan 3 mensen) heeft tegenwoordig zijn eigen bedrukte vlaggenrijtje, het liefst van die langwerpige met van-boven-naar-beneden tekst. Let er maar eens op, de volgende keer dat u bij Een Evenement bent. Vlaggen dus.
Wij stiefelden langs de vlaggen naar binnen, waar al bij de rij voor de aanmeldbalie iemand links voordrong. Ik, droogjes: "Er wordt voorgedrongen." @Schildpad, nog droger: "Yup." Dit zou een thema blijken. Toen we eindelijk aan de beurt waren was ik líchtelijk melig en er ontspon zich het volgende gesprek:
PdeV, joligjes: "Hallo! Wij komen manifesteren!" (Jaaa, die kwam uit mijn ténen, mensen!)
Baliemevrouw: "..." (Nope, die had ze niet.)
PdeV: *stralende glimlach*
Baliemevrouw, realiseer/beseffend: "Oh, jullie komen hier werken?"
PdeV: "Nee, wij zijn studenten. Ik weet het, ik ben iets ouder..."
Baliemevrouw: "Ja, maar je zei manifesteren?"
PdeV: "Dit is de buitenlandmanifestatie? Manifesteren? Grapje?"
Baliemevrouw: *lege blik*
PdeV: "Er is een programma, zie ik?"
Gelukkig kon ze dáár wel iets mee, en ze legde ons uiterst lief en behulpzaam uit wat er te doen was en waar we moesten zijn, waarop we met papiertjes in de pootjes richting de beursvloer slenterden, ik "Manifesteren! Die was toch dólkomisch!" herhalend, gebackt door @Schildpad die zei dat ze hem ook vrij briljant vond. En daarom zijn wij nou matties.
Onze eerste stop was de balie van de HvA, waar we echt völlig genegeerd werden door twee dames die het heel druk hadden met hun eigen conversé. Wij voelden ons zeer welkom en zeer voorgelicht. Nadat we de twee folders hadden meegenomen, togen we naar de algemene UvA-balie. Eenmaal in de rij, toen ik overwoog me voor te stellen als "Berend Botje", werd er voorgedrongen van links. Dat kon ons weinig schelen, want we lagen volledig in een deuk. Ik wist me te bedwingen en stelde me voor als mezelf. We werden significant enthousiaster ontvangen dan bij de vorige stand. Zo kregen we behalve papieren en informatie ook allebei een pen en ze hadden zelfs snoepjes met eekhoorns erop! Yay!
Iets te voortvarend (@Schildpad: "Au! Als je een voorhoofdsholteontsteking hebt, merk je pas hoe vaak je je hoofd beweegt!") poinkten we naar de UvA-balies "Stages" en "Uitwisselingen", waar we (uiteraard nadat er van links voorgedrongen werd) nog twee zeer prettige en nuttige gesprekken hadden over de mogelijkheden van, duh, stages en uitwisselingen.
Tegen die tijd waren @Schildpad en ik compleet out-peopled en was het tijd voor lunch. Na wat etikettenlezerij en wat gesteggel met een chipknipkaart wisten we zowaar vegetarisch voedsel te scoren. Toen we rondkeken, zagen we echter nul plek om te zitten. PdeV: "Dat wordt weer als een stelletje anarchisten op de vloer zitten, he?" @Schildpad: "Yup." 't Zal ook eens niet.
De rest van de middag brachten we door met het nommen van onze lunch, babbelen met elkaar, babbelen met een 2e jaars student Economie die naar China wilde, getting glared at for sitting on the floor (like you do), haken (@Schildpad) en geïnterviewd worden door Michael uit China die wilde weten waarom wij wilden uitwisselen:
PdeV: "Because of the weather"
Michael, met een "je maakt een grapje"-blik: "Really?"
PdeV, bloedserieus: "Yes!"
Michael, mild beteuterd door dit soort oppervlakkigheid: "Oh..."
PdeV, de kwaadste niet: "And the possibility to see other countries and meet other people of course! And to study at a prestigious university and take classes that the UvA doesn't offer!"
Michael keek gelukkig duidelijk opgelucht na dit "World Peace"-antwoord en ging de 2e jaars economiestudent voorlichting geven over studeren in China.
Na vervolgens nog een half rondje op de eerste verdieping te hebben gemaakt, vonden we dat we wel weer sociaal genoeg geweest waren, en taaiden we elk af naar ons eigen huis.
Voor de tl;dr-crowd een samenvatting van Dingen Die We Geleerd Hebben:
- vlaggen zijn booming business;
- Poelekie de Vries is een incurable wiseass die zichzelf té grappig vindt;
- @Schildpad is een held die ondanks een voorhoofdsholteonsteking deze manifesté wist te doorstaan;
- de UvA-stand had aardige mensen, pennen én eekhoornsnoepjes;
- voordringen van links is het nieuwe voordringen van rechts;
- geen chipknip = geen nom, dus zorg dat je er eentje hebt;
- als er nergens stoelen staan en je gaat in een hoekje op de grond zitten, you WILL get glared at;
- uitwisselen binnen Europa kan in het 2e jaar en dat moet je ergens in het 1e jaar al aanvragen;
- uitwisselen buiten Europa kan in het 3e jaar en dat moet je ergens in het 2e jaar al aanvragen;
- zo'n Buitenlandmanifestatie is best een jolige bedoening
Disclaimer: aan deze info kunnen geen rechten worden ontleend. Nee, ook niet stiekem.
Tijdens de Introductiedag eind augustus werd ik verwelkomd door een ouderejaars studente die de folder "Verleg je grenzen tijdens je studie" in mijn handen drukte. Je bent nog niet binnen, of je krijgt info over hoe je weg kunt. Zie je dan maar eens níet onwelkom te voelen! Maar even serieus: plannen voor studeren en/of stages in het buitenland dienen lang van tevoren ingediend te worden, en aangezien ik best wel ergens anders wil zijn, zéker als het er zonnig is, ging ik met mijn mattie @Schildpad naar de HvA/UvA Buitenlandmanifestatie! Ik had matig geslapen en was (zoals @_kouw dat zo mooi noemt) forking misselijk, @schildpad had een voorhoofdsholteonsteking, kortom: we waren een lekker stel.
Na elkaar ergens halverwege ontmoet te hebben, kwamen we redelijk moeiteloos bij het gebouw achter station Amstel aan, waar we begroet werden door vlaggen. Serieus: wilt u veel geld verdienen? Ga in de vlaggenbizz. Elk evenement (lees: elke bijeenkomst van meer dan 3 mensen) heeft tegenwoordig zijn eigen bedrukte vlaggenrijtje, het liefst van die langwerpige met van-boven-naar-beneden tekst. Let er maar eens op, de volgende keer dat u bij Een Evenement bent. Vlaggen dus.
Wij stiefelden langs de vlaggen naar binnen, waar al bij de rij voor de aanmeldbalie iemand links voordrong. Ik, droogjes: "Er wordt voorgedrongen." @Schildpad, nog droger: "Yup." Dit zou een thema blijken. Toen we eindelijk aan de beurt waren was ik líchtelijk melig en er ontspon zich het volgende gesprek:
PdeV, joligjes: "Hallo! Wij komen manifesteren!" (Jaaa, die kwam uit mijn ténen, mensen!)
Baliemevrouw: "..." (Nope, die had ze niet.)
PdeV: *stralende glimlach*
Baliemevrouw, realiseer/beseffend: "Oh, jullie komen hier werken?"
PdeV: "Nee, wij zijn studenten. Ik weet het, ik ben iets ouder..."
Baliemevrouw: "Ja, maar je zei manifesteren?"
PdeV: "Dit is de buitenlandmanifestatie? Manifesteren? Grapje?"
Baliemevrouw: *lege blik*
PdeV: "Er is een programma, zie ik?"
Gelukkig kon ze dáár wel iets mee, en ze legde ons uiterst lief en behulpzaam uit wat er te doen was en waar we moesten zijn, waarop we met papiertjes in de pootjes richting de beursvloer slenterden, ik "Manifesteren! Die was toch dólkomisch!" herhalend, gebackt door @Schildpad die zei dat ze hem ook vrij briljant vond. En daarom zijn wij nou matties.
Onze eerste stop was de balie van de HvA, waar we echt völlig genegeerd werden door twee dames die het heel druk hadden met hun eigen conversé. Wij voelden ons zeer welkom en zeer voorgelicht. Nadat we de twee folders hadden meegenomen, togen we naar de algemene UvA-balie. Eenmaal in de rij, toen ik overwoog me voor te stellen als "Berend Botje", werd er voorgedrongen van links. Dat kon ons weinig schelen, want we lagen volledig in een deuk. Ik wist me te bedwingen en stelde me voor als mezelf. We werden significant enthousiaster ontvangen dan bij de vorige stand. Zo kregen we behalve papieren en informatie ook allebei een pen en ze hadden zelfs snoepjes met eekhoorns erop! Yay!
Iets te voortvarend (@Schildpad: "Au! Als je een voorhoofdsholteontsteking hebt, merk je pas hoe vaak je je hoofd beweegt!") poinkten we naar de UvA-balies "Stages" en "Uitwisselingen", waar we (uiteraard nadat er van links voorgedrongen werd) nog twee zeer prettige en nuttige gesprekken hadden over de mogelijkheden van, duh, stages en uitwisselingen.
Tegen die tijd waren @Schildpad en ik compleet out-peopled en was het tijd voor lunch. Na wat etikettenlezerij en wat gesteggel met een chipknipkaart wisten we zowaar vegetarisch voedsel te scoren. Toen we rondkeken, zagen we echter nul plek om te zitten. PdeV: "Dat wordt weer als een stelletje anarchisten op de vloer zitten, he?" @Schildpad: "Yup." 't Zal ook eens niet.
De rest van de middag brachten we door met het nommen van onze lunch, babbelen met elkaar, babbelen met een 2e jaars student Economie die naar China wilde, getting glared at for sitting on the floor (like you do), haken (@Schildpad) en geïnterviewd worden door Michael uit China die wilde weten waarom wij wilden uitwisselen:
PdeV: "Because of the weather"
Michael, met een "je maakt een grapje"-blik: "Really?"
PdeV, bloedserieus: "Yes!"
Michael, mild beteuterd door dit soort oppervlakkigheid: "Oh..."
PdeV, de kwaadste niet: "And the possibility to see other countries and meet other people of course! And to study at a prestigious university and take classes that the UvA doesn't offer!"
Michael keek gelukkig duidelijk opgelucht na dit "World Peace"-antwoord en ging de 2e jaars economiestudent voorlichting geven over studeren in China.
Na vervolgens nog een half rondje op de eerste verdieping te hebben gemaakt, vonden we dat we wel weer sociaal genoeg geweest waren, en taaiden we elk af naar ons eigen huis.
Voor de tl;dr-crowd een samenvatting van Dingen Die We Geleerd Hebben:
- vlaggen zijn booming business;
- Poelekie de Vries is een incurable wiseass die zichzelf té grappig vindt;
- @Schildpad is een held die ondanks een voorhoofdsholteonsteking deze manifesté wist te doorstaan;
- de UvA-stand had aardige mensen, pennen én eekhoornsnoepjes;
- voordringen van links is het nieuwe voordringen van rechts;
- geen chipknip = geen nom, dus zorg dat je er eentje hebt;
- als er nergens stoelen staan en je gaat in een hoekje op de grond zitten, you WILL get glared at;
- uitwisselen binnen Europa kan in het 2e jaar en dat moet je ergens in het 1e jaar al aanvragen;
- uitwisselen buiten Europa kan in het 3e jaar en dat moet je ergens in het 2e jaar al aanvragen;
- zo'n Buitenlandmanifestatie is best een jolige bedoening
Disclaimer: aan deze info kunnen geen rechten worden ontleend. Nee, ook niet stiekem.
woensdag 5 oktober 2011
Project Spullies! Batch 4
De vierde batch alweer! Waar ik de vorige keer diverse media aanbood, zijn het deze keer alleen cd's. Heel Erg Veel cd's. U weet ondertussen hoe het werkt: u kijkt hier en als u iets wilt hebben, dan stuurt u mij een mailtje zodat we het verder kunnen afhandelen! Ook deze lijst blijft twee weken staan, op 19 oktober 2011 verschijnt er weer een nieuwe batch: dan zijn de boeken aan de beurt.
maandag 3 oktober 2011
Nieuwe maand, nieuwe projecten!
Jawel, dat was september! Een vrij uitstekende september, kan ik wel zeggen. En aangezien ik nogal bijgelovig aangelegd ben, zo bij vlagen, begin ik ook deze maand gezellig op de 3e!
Ergens in juli ontdekte ik het bestaan van The Sketchbook Project. Zoals u weet, word ik altijd érg enthousiast van het woord "Project" en toen ik las dat de schetsboeken ook nog op tournee gaan, was ik verkocht. Ondanks dat ik geobsedeerd ben door op tournee gaan, is het er tot nu toe nog nooit van gekomen wegens 1) een gebrek aan band en 2) een milde afkeer van het betere kampeergebeuren. En wat is er nou geweldiger dan kunnen zeggen dat je "op tournee" bent, zonder daadwerkelijk op tournee te zijn?
Dus voor de mensen die zich nog steeds afvragen wat nou dat nieuwe supersecret project was waar ik het ergens in juli over had: dit dus. Ik heb het boekje ondertussen ontvangen en het is té schattig. Dat ik nauwelijks een potlood vast kan houden en naast al mijn tekeningen een pijltje moet zetten met wat het is, is nog iets waar ik een oplossing voor zal moeten verzinnen. Ik laat me er echter niet door weerhouden, want "daag jezelf eens uit" en "leermoment" en "if all else fails: mixed media".
Dit betekent tevens, dat ik dit jaar niet mee zal doen met NaNoWriMo. Los van het feit dat ik naast mijn studie, Project Spullies! en The Sketchbook Project geen tijd heb, is de uitdaging er na 5 keer een beetje af. Hiermee is overigens niet gezegd dat ik het nooit meer ga doen, maar áls, dan in een andere vorm. Maar dat is iets waar ik volgend jaar september eens over na ga denken.
Verder heb ik me neergelegd bij het feit dat ik, helaas, nooit langdurig van mijn schrijfcompulsie af zal komen en eigenlijk ook altijd wel Een Mening zal hebben, zelfs als niemand me leest. Dus wat doe je dan? Dan begin je nóg een blog. In het Engels. Bringing the LogPoes to the masses, als het ware. Dus als u denkt: "Natúúrlijk wil ik met enige (on)regelmaat iets over die studie Engels/een Keiharde LogPoes-mening/andere LogPoes-avonturen in het Engels lezen!" dan kunt u hier terecht!
Ergens in juli ontdekte ik het bestaan van The Sketchbook Project. Zoals u weet, word ik altijd érg enthousiast van het woord "Project" en toen ik las dat de schetsboeken ook nog op tournee gaan, was ik verkocht. Ondanks dat ik geobsedeerd ben door op tournee gaan, is het er tot nu toe nog nooit van gekomen wegens 1) een gebrek aan band en 2) een milde afkeer van het betere kampeergebeuren. En wat is er nou geweldiger dan kunnen zeggen dat je "op tournee" bent, zonder daadwerkelijk op tournee te zijn?
Dus voor de mensen die zich nog steeds afvragen wat nou dat nieuwe supersecret project was waar ik het ergens in juli over had: dit dus. Ik heb het boekje ondertussen ontvangen en het is té schattig. Dat ik nauwelijks een potlood vast kan houden en naast al mijn tekeningen een pijltje moet zetten met wat het is, is nog iets waar ik een oplossing voor zal moeten verzinnen. Ik laat me er echter niet door weerhouden, want "daag jezelf eens uit" en "leermoment" en "if all else fails: mixed media".
Dit betekent tevens, dat ik dit jaar niet mee zal doen met NaNoWriMo. Los van het feit dat ik naast mijn studie, Project Spullies! en The Sketchbook Project geen tijd heb, is de uitdaging er na 5 keer een beetje af. Hiermee is overigens niet gezegd dat ik het nooit meer ga doen, maar áls, dan in een andere vorm. Maar dat is iets waar ik volgend jaar september eens over na ga denken.
Verder heb ik me neergelegd bij het feit dat ik, helaas, nooit langdurig van mijn schrijfcompulsie af zal komen en eigenlijk ook altijd wel Een Mening zal hebben, zelfs als niemand me leest. Dus wat doe je dan? Dan begin je nóg een blog. In het Engels. Bringing the LogPoes to the masses, als het ware. Dus als u denkt: "Natúúrlijk wil ik met enige (on)regelmaat iets over die studie Engels/een Keiharde LogPoes-mening/andere LogPoes-avonturen in het Engels lezen!" dan kunt u hier terecht!
maandag 26 september 2011
woensdag 21 september 2011
Project Spullies! Batch 3
Project Spullies! is een groot succes: alle spullies van de twee vorige batches hebben een nieuw thuis gevonden! *doet tijgerswing* Deze keer zijn de video's, dvd's en cd's aan de beurt, en het aanbod is divers. Hier vindt u de nieuwe lijst (blijft staat tot 5 oktober 2011) en hoe het precies werkt.
vrijdag 16 september 2011
Artistiek vertraagd
Een paar weken geleden was ik op pad met The Big Kahuna. We liepen langs een galerie en in de etalage zag ik een ring waar ik uiterst van gecharmeerd was. Eenmaal binnen bleek de ring in de etalage een showmodel: de edelsmid zou er speciaal voor mij een op maat maken, dat zou een week of twee duren. Ik gaf het telefoonnummer van The Big Kahuna, aangezien zij dichter bij de galerie woont dan ik en wachtte geduldig af.
Deze week was het echter 4 weken geleden dat ik de ring besteld had en nog steeds was er geen bericht van de galerie. Ook op een antwoordapparaatbericht kwam geen antwoord. The Big Kahuna besloot vandaag te proberen te achterhalen hoe en wat, en stuurde mij vervolgens deze email:
"Nadat ik naar het filmhuis was geweest, ben ik langs de galerie gegaan om naar je ring te vragen. Deze keer trof ik de edelsmid herself, een jongedame met smaakvolle zilveren wenkbrauwpiercing die me in antwoord op mijn vraag vrolijk vertelde dat:
- ze eigenlijk niet wist hoe ze het antwoordapparaat moest afluisteren;
- ze met zeven mensen de galerie beheren die drie halve dagen open is;
- ze best wel lui was geweest de laatste weken
- ze zich jouw naam wel herinnerde en wist welke ring ik bedoelde;
- ze de lichtblauwe zirkonia inmiddels wél besteld had en dat die hoogstwaarschijnlijk volgende week donderdag zou aankomen;
- het dus nog wel een paar weekjes kan duren
en, last but not least, dat ze hoopt dat je er begrip voor hebt. Ze doet je de hartelijke groeten in ieder geval!"
Ik moest hier al verschrikkelijk om lachen, maar kwam pas echt niet meer bij door The Big Kahuna's poëtische afsluiter: "Alors, patience... c'est une artiste!". Wordt vervolgd, dus!
Deze week was het echter 4 weken geleden dat ik de ring besteld had en nog steeds was er geen bericht van de galerie. Ook op een antwoordapparaatbericht kwam geen antwoord. The Big Kahuna besloot vandaag te proberen te achterhalen hoe en wat, en stuurde mij vervolgens deze email:
"Nadat ik naar het filmhuis was geweest, ben ik langs de galerie gegaan om naar je ring te vragen. Deze keer trof ik de edelsmid herself, een jongedame met smaakvolle zilveren wenkbrauwpiercing die me in antwoord op mijn vraag vrolijk vertelde dat:
- ze eigenlijk niet wist hoe ze het antwoordapparaat moest afluisteren;
- ze met zeven mensen de galerie beheren die drie halve dagen open is;
- ze best wel lui was geweest de laatste weken
- ze zich jouw naam wel herinnerde en wist welke ring ik bedoelde;
- ze de lichtblauwe zirkonia inmiddels wél besteld had en dat die hoogstwaarschijnlijk volgende week donderdag zou aankomen;
- het dus nog wel een paar weekjes kan duren
en, last but not least, dat ze hoopt dat je er begrip voor hebt. Ze doet je de hartelijke groeten in ieder geval!"
Ik moest hier al verschrikkelijk om lachen, maar kwam pas echt niet meer bij door The Big Kahuna's poëtische afsluiter: "Alors, patience... c'est une artiste!". Wordt vervolgd, dus!
donderdag 8 september 2011
Céline Poes vs De Robomop - een filmpje uit het archief
Gisteren hadden Kattenfluisteraar T. en ik het toevallig nog over haar, ons beiden niet realiserend dat het toen precies één jaar geleden was dat ze overleden is.
Een paar weken geleden vond ik tijdens het opschonen van mijn computer wat beeldmateriaal van Céline. Aangezien het voor zover wij weten het enige bewegend beeldmateriaal is dat er van haar bestaat, heb ik mijn non-existente video edit skillz er op los gelaten, met dit wat malle filmpje als resultaat:
Een paar weken geleden vond ik tijdens het opschonen van mijn computer wat beeldmateriaal van Céline. Aangezien het voor zover wij weten het enige bewegend beeldmateriaal is dat er van haar bestaat, heb ik mijn non-existente video edit skillz er op los gelaten, met dit wat malle filmpje als resultaat:
woensdag 7 september 2011
Project Spullies! Batch 2
Jawel, er staat een tweede batch spullen klaar die opgehaald kunnen worden of tegen verzendkosten weg mogen! Deze keer zijn mijn laatste LP's aan de beurt (ik heb overigens geen idee wat er met de rest van mijn LP's gebeurd is, mochten die nog eens boven komen drijven dan ziet u ze vanzelf verschijnen) en een sloot boeken, zowel literatuur als ander spul! Mocht u zelf geen spullies willen, maar wel iemand kennen die ze goed kan gebruiken, laat het me dan weten!
zaterdag 3 september 2011
Omkat!
*wijst naar boven* Check die header! Issie últra of issie últra? *doet tijgerswing* {thanks, J!}
Een nieuwe header leek me een uitstékend begin van een nieuw soort september: vanaf eh, eergisteren is het dus klaar met dat bijgelovige "september is een rotmaand in het leven van een LogPoes". Vanaf nu begint, net als januari, ook september gezellig op de derde en wordt het een maand vol vreugde en jolijt. Nou ja, die vreugde en jolijt kan ik niet garanderen, maar ik zit niet als een trillend riet te wachten totdat de wereld op mijn kop valt, puur omdat het september is, en dat is toch winst te noemen, lijkt me zo.
Een nieuwe header leek me een uitstékend begin van een nieuw soort september: vanaf eh, eergisteren is het dus klaar met dat bijgelovige "september is een rotmaand in het leven van een LogPoes". Vanaf nu begint, net als januari, ook september gezellig op de derde en wordt het een maand vol vreugde en jolijt. Nou ja, die vreugde en jolijt kan ik niet garanderen, maar ik zit niet als een trillend riet te wachten totdat de wereld op mijn kop valt, puur omdat het september is, en dat is toch winst te noemen, lijkt me zo.
woensdag 24 augustus 2011
Project Spullies!
Wie mij kent en/of een poosje LogPoes leest, weet dat ik al jaren bezig ben met "Troep wegdoen". Voor wie zich afvraagt hoe ik aan die troep gekomen ben en hoe ik van "een IKEA vuilnisbelt met rood en grijs" naar een gezellig rommelig huis waar ik zowaar mensen durfde uit te nodigen gegaan ben: deze LogPoesPost legt het uit.
Ook in de jaren daarna heb ik, aangezien ik niet gigantisch woon én te veel verschillende interesses heb (het woord hobby wordt in Huize LogPoes niet gebruikt) met enige regelmaat dingen weggedaan om het "gezellig rommelig doch uitstekend leefbaar" te houden en dat werkte prima.
Fast forward naar nu: in Amerika leefde ik 6 weken lang grotendeels uit mijn koffer en ik realiseerde me dat ik eigenlijk niets écht miste. Die kwam keihard binnen. Het riep een boel nuttige vragen op: waarom zou ik me op dagelijkse basis omgeven met spullen die ik niet gebruik, die ik als ik ze niet heb niet mis en die dus eigenlijk geen functie (meer) hebben in mijn leven? Omdat het prima spullen zijn waarvan het zonde is om ze weg te gooien? Omdat ik vasthoud aan materiële dingen omdat ze symbool staan voor zaken die voorbij zijn en waarvan ik het pijnlijk vind om dat toe te moeten geven? Omdat ik mezelf vastanker op deze specifieke plek, "mijn (t)huis is waar mijn spullen staan"-style? All of the above?
Tijd voor actie! In het kader van "Moedig zijn is bang zijn, maar het tóch doen" (en ook omdat je tenslotte niet de hele dag jankend naar Gotye kunt blijven luisteren) presenteer ik
Ik heb een pagina aangemaakt hier op LogPoes waar ik elke twee weken een batch spullen neerzet, die gratis en/of tegen verzendkosten weg mogen. Als dát niet De Levensvreugd brengt! *poinkt*
EDIT: Geweldig nieuws! Project Spullies! is goed onderweg: de spullies van deze keer hebben een nieuw thuis gevonden bij @EstherDo
Ook in de jaren daarna heb ik, aangezien ik niet gigantisch woon én te veel verschillende interesses heb (het woord hobby wordt in Huize LogPoes niet gebruikt) met enige regelmaat dingen weggedaan om het "gezellig rommelig doch uitstekend leefbaar" te houden en dat werkte prima.
Fast forward naar nu: in Amerika leefde ik 6 weken lang grotendeels uit mijn koffer en ik realiseerde me dat ik eigenlijk niets écht miste. Die kwam keihard binnen. Het riep een boel nuttige vragen op: waarom zou ik me op dagelijkse basis omgeven met spullen die ik niet gebruik, die ik als ik ze niet heb niet mis en die dus eigenlijk geen functie (meer) hebben in mijn leven? Omdat het prima spullen zijn waarvan het zonde is om ze weg te gooien? Omdat ik vasthoud aan materiële dingen omdat ze symbool staan voor zaken die voorbij zijn en waarvan ik het pijnlijk vind om dat toe te moeten geven? Omdat ik mezelf vastanker op deze specifieke plek, "mijn (t)huis is waar mijn spullen staan"-style? All of the above?
Yup.
Au.
Tijd voor actie! In het kader van "Moedig zijn is bang zijn, maar het tóch doen" (en ook omdat je tenslotte niet de hele dag jankend naar Gotye kunt blijven luisteren) presenteer ik
Ik heb een pagina aangemaakt hier op LogPoes waar ik elke twee weken een batch spullen neerzet, die gratis en/of tegen verzendkosten weg mogen. Als dát niet De Levensvreugd brengt! *poinkt*
EDIT: Geweldig nieuws! Project Spullies! is goed onderweg: de spullies van deze keer hebben een nieuw thuis gevonden bij @EstherDo
dinsdag 23 augustus 2011
The slow kind of sad
Gisteravond, vlak voordat ik in slaap viel, had ik een prachtige beschrijving van hoe ik me momenteel voel. Het was iets met in slow motion vallen als een losgeraakte astronaut (of cosmonaut, zo u wilt), onder water de diepte in zakken en Alice die in het konijnenhol valt. Ik heb het niet opgeschreven en en zo mooi als het in mijn herinnering was, krijg ik het niet meer. Nu lijken dingen die je 's nachts bedenkt altijd mooier dan dat ze 's ochtends blijken, dus of we er echt iets aan missen is maar zeer de vraag.
Wat ik wél gemist heb, en dit realiseerde ik me vanochtend, is dat LogPoes op 12 augustus 9 jaar bestond. Die Bloggie voor "langst lopende, minst gelezen, niet eens zo beroerd geschreven weblog" mag nu eindelijk wel eens mijn kant op komen. Niet dat de Dutch Bloggies nog bestaan, maar daar is vast wel een mouw (mauw?) aan te passen, lijkt mij zo.
Het afscheid van collega H was heftig. Ik besloot het bij de avondwake te houden en niet naar de begrafenis te gaan. Het is vreemd als iemand die je niet meer dagelijks of zelfs maar met enige regelmaat ziet, maar die wel een belangrijke rol in je leven gespeeld heeft, plots overlijdt. Het gemis valt op dagelijkse basis minder op, maar het realiseer/besef-moment laat op zich wachten en het verdriet blijft lang op een bepaald punt hangen. En dan zit er niets anders op dan "one day at the time, one foot in front of the other". Wat overigens sowieso een uitstekende levensfilosofie is. *zet een poot voor de andere*
Wat ik wél gemist heb, en dit realiseerde ik me vanochtend, is dat LogPoes op 12 augustus 9 jaar bestond. Die Bloggie voor "langst lopende, minst gelezen, niet eens zo beroerd geschreven weblog" mag nu eindelijk wel eens mijn kant op komen. Niet dat de Dutch Bloggies nog bestaan, maar daar is vast wel een mouw (mauw?) aan te passen, lijkt mij zo.
Het afscheid van collega H was heftig. Ik besloot het bij de avondwake te houden en niet naar de begrafenis te gaan. Het is vreemd als iemand die je niet meer dagelijks of zelfs maar met enige regelmaat ziet, maar die wel een belangrijke rol in je leven gespeeld heeft, plots overlijdt. Het gemis valt op dagelijkse basis minder op, maar het realiseer/besef-moment laat op zich wachten en het verdriet blijft lang op een bepaald punt hangen. En dan zit er niets anders op dan "one day at the time, one foot in front of the other". Wat overigens sowieso een uitstekende levensfilosofie is. *zet een poot voor de andere*
maandag 15 augustus 2011
LogPoes de retour!
Aloha! Ik ben er weer! Nou ja, technisch gezien ben ik er fysiek al een dag of 11, maar het duurde even voordat ook mijn slaap/waak-ritme doorhad dat ik niet meer in Californië zat.
Weer thuis zijn is heel erg wennen, uiteraard omdat ik 6 weken in een andere omgeving verkeerd heb, en het vreemd is om bepaalde mensen (en poezen!) die je dagelijks zag, plots helemaal niet meer te zien, maar ook omdat mijn (t)huis veranderd is, zowel qua uiterlijk (nieuwe vloeren, geverfde muren, etcetera - thanks, The Big Kahuna!) als qua bewoners: Rood is, zoals trouwe lezers weten, in juni overleden en Les-Mioux woont tegenwoordig permanent bij Kattenfluisteraar T, waar hij het uitstekend naar zijn zin heeft. Neemt niet weg dat het raar leeg en stil is in huis.
Daarnaast kreeg ik het uiterst droevige nieuws dat H, mijn favoriete collega ooit, tijdens haar vakantie overleden is. Het realiseer/besef-moment heeft zich nog niet aangediend, vooral omdat ik haar natuurlijk niet meer elke dag zag. Morgen is haar afscheidsdienst en dat voelt heel onwerkelijk.
Om deze post geen complete, in H's woorden, dumper te laten zijn, kunt u hier naar 97 spiksplinternieuwe charmante foto's met (hopelijk!) leutige onderschriften kijken die u een zéér onvolledig beeld zullen geven van mijn avonturen in Californië. Enjoy responsibly!
Weer thuis zijn is heel erg wennen, uiteraard omdat ik 6 weken in een andere omgeving verkeerd heb, en het vreemd is om bepaalde mensen (en poezen!) die je dagelijks zag, plots helemaal niet meer te zien, maar ook omdat mijn (t)huis veranderd is, zowel qua uiterlijk (nieuwe vloeren, geverfde muren, etcetera - thanks, The Big Kahuna!) als qua bewoners: Rood is, zoals trouwe lezers weten, in juni overleden en Les-Mioux woont tegenwoordig permanent bij Kattenfluisteraar T, waar hij het uitstekend naar zijn zin heeft. Neemt niet weg dat het raar leeg en stil is in huis.
Daarnaast kreeg ik het uiterst droevige nieuws dat H, mijn favoriete collega ooit, tijdens haar vakantie overleden is. Het realiseer/besef-moment heeft zich nog niet aangediend, vooral omdat ik haar natuurlijk niet meer elke dag zag. Morgen is haar afscheidsdienst en dat voelt heel onwerkelijk.
Om deze post geen complete, in H's woorden, dumper te laten zijn, kunt u hier naar 97 spiksplinternieuwe charmante foto's met (hopelijk!) leutige onderschriften kijken die u een zéér onvolledig beeld zullen geven van mijn avonturen in Californië. Enjoy responsibly!
zondag 17 juli 2011
Tussentijdse update
Hey peeps! *zwaait*
Hoe is het met u? Het leven hier gaat in een dusdanige vaart dat het niet in een (serie) blogposts te vatten is, vandaar dat u hier een zeer incompleet fotoverslag van mijn avonturen tot nu toe vindt. Ook heb ik in een vlaag van produktiviteit alle Zinederella zines netjes verScribused en hier op Issuu gezet. Enjoy!
Hoe is het met u? Het leven hier gaat in een dusdanige vaart dat het niet in een (serie) blogposts te vatten is, vandaar dat u hier een zeer incompleet fotoverslag van mijn avonturen tot nu toe vindt. Ook heb ik in een vlaag van produktiviteit alle Zinederella zines netjes verScribused en hier op Issuu gezet. Enjoy!
dinsdag 21 juni 2011
Afzwaaipost
Ja lieve mensen, het is zo ver! Les-Mioux logeert bij Kattenfluisteraar T., zowel de papierwinkel als de medicatiezooi zijn geregeld, the Bass of Awesomeness zit in de flight case en zelfs mijn gewone koffer is voor 95% ingepakt. Kortom: ik ben es reddie es aaijl effur bie.
Morgenochtend vertrek ik eerst richting Londen, daarna naar LA en vervolgens naar de diepe binnenlanden van Californië. Waar ze overigens wél gewoon internet hebben, dus ik vermoed dat ik heus nog wel eens wat van me laat horen voordat ik weer terugkeer! Tot later, hier op LogPoes!
Morgenochtend vertrek ik eerst richting Londen, daarna naar LA en vervolgens naar de diepe binnenlanden van Californië. Waar ze overigens wél gewoon internet hebben, dus ik vermoed dat ik heus nog wel eens wat van me laat horen voordat ik weer terugkeer! Tot later, hier op LogPoes!
donderdag 16 juni 2011
woensdag 15 juni 2011
Post-Rood post
Terwijl Rood ergens op een wolk een doos aan het customisen is, voelen Les-Mioux en ik de fantoompoes bij vlagen keihard.
Het mainlinen van afleveringen My Little Pony: friendship is magic, het aanschaffen van Een Wol en héngen met mijn matties van het #LCF werkt gelukkig vrij goed tegen de acute blugh en de rest, tja, dat is een kwestie van tijd.
Wat een kwestie van bijna geen tijd is, is mijn vertrek naar Californië. Volgende week hang ik rond deze tijd ergens in een vliegtuig en aaaargh *rent heen en weer met de armen zwaaiend boven het hoofd*.
Zoals u weet, is reizen niet mijn favoriete bezigheid en freak ik altijd de f*ck out voordat ik ergens naar toe moet. En het maakt werkelijk niet uit of dat nu Amersfoort of Australië is. In het kader van "accepteren kun je leren" heb ik dan ook netjes "Freak the f*ck out" toegevoegd aan mijn to do list. Kan ik elke dag vrij moeiteloos iets afstrepen. Overigens bleek nadat ik mijn to do list opgeschoond had van de dingen die er 3 keer opstonden, het allemaal nog wel meevalt en ik het misschien deze keer zowaar voor elkaar krijg om níet uitgeput en mild-hysterisch op een vliegtuig te stappen! Ik houd u op de hoogte!
Het mainlinen van afleveringen My Little Pony: friendship is magic, het aanschaffen van Een Wol en héngen met mijn matties van het #LCF werkt gelukkig vrij goed tegen de acute blugh en de rest, tja, dat is een kwestie van tijd.
Wat een kwestie van bijna geen tijd is, is mijn vertrek naar Californië. Volgende week hang ik rond deze tijd ergens in een vliegtuig en aaaargh *rent heen en weer met de armen zwaaiend boven het hoofd*.
Zoals u weet, is reizen niet mijn favoriete bezigheid en freak ik altijd de f*ck out voordat ik ergens naar toe moet. En het maakt werkelijk niet uit of dat nu Amersfoort of Australië is. In het kader van "accepteren kun je leren" heb ik dan ook netjes "Freak the f*ck out" toegevoegd aan mijn to do list. Kan ik elke dag vrij moeiteloos iets afstrepen. Overigens bleek nadat ik mijn to do list opgeschoond had van de dingen die er 3 keer opstonden, het allemaal nog wel meevalt en ik het misschien deze keer zowaar voor elkaar krijg om níet uitgeput en mild-hysterisch op een vliegtuig te stappen! Ik houd u op de hoogte!
dinsdag 7 juni 2011
Rood overleden
Eind april 1999 liep ik de trap op richting Kattenfluisteraar T., toen ik bij het raam een dier zag liggen. "Hey, nooit geweten dat ze ook hondjes in die kleur hebben!", dacht ik en zei vriendelijk: "Hey, wat doe jij daar?". Het dier draaide zich om en bleek de grootste kat die ik ooit gezien had.
Een echte naam heb ik hem nooit gegeven, omdat ik overtuigd was dat hij elk moment opgehaald zou worden. Hij was goed verzorgd, goed gesocialiseerd zoals dat heet (hoewel wel wat neurotisch) en ik kon me niet voorstellen dat hij niet gemist zou worden. Ik hing overal poezenbriefjes op, meldde hem aan bij de dierenkwijtlijn en wachtte af. Geen reacties. Nadat hij een week bij Kattenfluisteraar T. had doorgebracht, besloten we Rood en Les-Mioux aan elkaar voor te stellen, Voor Het Geval Dat. Ze zagen elkaar, Rood zei: "Mrr!", Les antwoordde: "Eh!" en het was beklonken. BFF's for life.
De dagen werden weken, de weken werden maanden en op een gegeven moment was het alsof het nooit anders was geweest: ik woonde met twee katten. In de jaren die volgden, kwam ik meer te weten over Rood's avontuurlijke geschiedenis: hij was geboren in een coffeeshop, en is samen met zijn grijze(!) broer verhuisd naar zijn eerste woonadres waar hij de naam Czerwony ("Rood" in het Pools) kreeg. Toen hij op een dag buiten rondliep, is hij “gevonden” en meegenomen naar zijn tweede woonadres waar hij de naam Norocel (vrij vertaald "geluksbrenger") kreeg. Uiteindelijk is hij door degene die op hem had moeten passen tijdens afwezigheid van de mensen van Woonadres Twee in het trappenhuis gemikt, waar ik hem vond.
Al zijn namen bleken goed gekozen: hij was overduidelijk rood en bracht op dagelijkse basis De Levensvreugd. Altijd in voor een leutig gesprek, nooit te beroerd om iemand eens flink te wasseh wasseh of om gewoon stilletjes op mijn voeten te liggen als die er door mijn overgemediceerde toestand bijna afvroren.
Soms hadden we ruzie, omdat hij me een ontzéttende oeh-roe-mau vond omdat ik hem ondanks zijn "Que? Yo solo hablo Español!"-blik tóch de slaapkamer uit dirigeerde, of omdat ik vond dat hij een dramzakkige dramzak was die met zijn klauw uit mijn jurk moest blijven. Aangezien wij beiden extreem vergevingsgezind zijn, duurden die ruzies nooit langer dan een paar minuten.
Over zijn mild-belazerde gezondheid (diabetes, bronchiteuze neigingen, een aangeboren hartruis die je 5 huizen verder hoorde, onder-pijnstiller-pijnvrije artritis, staar-waarmee-hij-niet-meer-mocht-autorijden én een schildklier die het langzaam begaf) heb ik op LogPoes uitgebreid geschreven, hoewel ik me plots realiseer dat ik helemaal vergeten ben om op 2 juni "Team Rood vs Diabetes 5 - 5" te schrijven.
Gisteren had hij nog een prima dag, maar toen ik vanochtend de keuken in stapte, zag ik hem op de stoel liggen en wist ik "Hij is dood". Hij bleek nog wel te ademen, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Samen met Kattenfluisteraar T. en Meneer de Poes heb ik hem met spoed naar de dierenarts gebracht, waar hij rond kwart voor twaalf vanochtend na toediening van een Roze Spuit rustig is overleden. Rood is 21 jaar geworden.
Een echte naam heb ik hem nooit gegeven, omdat ik overtuigd was dat hij elk moment opgehaald zou worden. Hij was goed verzorgd, goed gesocialiseerd zoals dat heet (hoewel wel wat neurotisch) en ik kon me niet voorstellen dat hij niet gemist zou worden. Ik hing overal poezenbriefjes op, meldde hem aan bij de dierenkwijtlijn en wachtte af. Geen reacties. Nadat hij een week bij Kattenfluisteraar T. had doorgebracht, besloten we Rood en Les-Mioux aan elkaar voor te stellen, Voor Het Geval Dat. Ze zagen elkaar, Rood zei: "Mrr!", Les antwoordde: "Eh!" en het was beklonken. BFF's for life.
De dagen werden weken, de weken werden maanden en op een gegeven moment was het alsof het nooit anders was geweest: ik woonde met twee katten. In de jaren die volgden, kwam ik meer te weten over Rood's avontuurlijke geschiedenis: hij was geboren in een coffeeshop, en is samen met zijn grijze(!) broer verhuisd naar zijn eerste woonadres waar hij de naam Czerwony ("Rood" in het Pools) kreeg. Toen hij op een dag buiten rondliep, is hij “gevonden” en meegenomen naar zijn tweede woonadres waar hij de naam Norocel (vrij vertaald "geluksbrenger") kreeg. Uiteindelijk is hij door degene die op hem had moeten passen tijdens afwezigheid van de mensen van Woonadres Twee in het trappenhuis gemikt, waar ik hem vond.
Al zijn namen bleken goed gekozen: hij was overduidelijk rood en bracht op dagelijkse basis De Levensvreugd. Altijd in voor een leutig gesprek, nooit te beroerd om iemand eens flink te wasseh wasseh of om gewoon stilletjes op mijn voeten te liggen als die er door mijn overgemediceerde toestand bijna afvroren.
Soms hadden we ruzie, omdat hij me een ontzéttende oeh-roe-mau vond omdat ik hem ondanks zijn "Que? Yo solo hablo Español!"-blik tóch de slaapkamer uit dirigeerde, of omdat ik vond dat hij een dramzakkige dramzak was die met zijn klauw uit mijn jurk moest blijven. Aangezien wij beiden extreem vergevingsgezind zijn, duurden die ruzies nooit langer dan een paar minuten.
Over zijn mild-belazerde gezondheid (diabetes, bronchiteuze neigingen, een aangeboren hartruis die je 5 huizen verder hoorde, onder-pijnstiller-pijnvrije artritis, staar-waarmee-hij-niet-meer-mocht-autorijden én een schildklier die het langzaam begaf) heb ik op LogPoes uitgebreid geschreven, hoewel ik me plots realiseer dat ik helemaal vergeten ben om op 2 juni "Team Rood vs Diabetes 5 - 5" te schrijven.
Gisteren had hij nog een prima dag, maar toen ik vanochtend de keuken in stapte, zag ik hem op de stoel liggen en wist ik "Hij is dood". Hij bleek nog wel te ademen, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Samen met Kattenfluisteraar T. en Meneer de Poes heb ik hem met spoed naar de dierenarts gebracht, waar hij rond kwart voor twaalf vanochtend na toediening van een Roze Spuit rustig is overleden. Rood is 21 jaar geworden.
Wat ik doe
Al sinds ik als 6-jarig kunstschaatsmeisje (op 16 februari 1982 om precies te zijn) mijn debuut maakte bij de amateurs, heb ik een enorme hekel aan het woord amateur gehad. Het feit dat zowel Van Dale als The Big Kahuna blijven volharden dat het in eerste instantie "iemand die iets uit liefhebberij beoefent" betekent, heeft er zelfs na al die jaren nog steeds niet voor gezorgd dat ik níet automatisch aan betekenis twee ("prutser, knoeier") denk.
Een soortgelijk probleem heb ik met het woord "hobby". De eekhoorns brullen "houten paard!" en zodra iemand zegt "Oh, dat is je hobby!" bespeur ik een ondertoon van "ah, je houdt je bezig met matig gekneuter in de marge wat je net zo goed zou kunnen laten".
Ja, ik weet het: dit ligt geheel en al aan mij. Ik ben een soms wat malle katachtige. Feit is, dat ik lang geen geschikte term had om mijn activiteiten mee te beschrijven. Vorig jaar echter kreeg ik van J. dit stripje toegestuurd, en sinds die tijd refereer ik aan mijn activiteiten als "Wat ik doe".
Na deze lange inleiding hóór ik u roepen: "Nou Poelekie, léuk die thie-oh-rieh, maareh, wát doe je dan eigenlijk?"
Nou, van alles:
Het #LCF werd gefeatured op het blog Enjoy Life, een zeer interessant Nederlandstalig blog dat aandacht besteedt aan zaken op creatief gebied in de breedste zin van het woord. Het artikel kunt u hier vinden.
About Blank postte een artikel over de blogrevivalweek.
Ik draaide letterlijk koortsig Zinederella zine #5 in elkaar. U kunt het hier downloaden en hier lezen op Issuu.
Omdat ik toch bezig was, besloot ik datgene waaraan ik voor de grap refereer als Mijn Levenswerk, maar waar ik stiekem toch best een beetje trots op ben ondanks dat het me slechts een voldoende heeft opgeleverd, namelijk mijn werkstuk "Make-up van 1920 tot nu" maar eens te uploaden ter lering ende vermaak. Hier kunt u het downloaden en hier kunt u het op issuu lezen.
En speciaal voor de (heel erg hardcore!) 2 1/2 fans van The Poeticores fröbelde ik een prachtige bandcamppagina in elkaar, die vindt u hier.
Overigens is het #LCF van plan om in haar volledigheid aanwezig te zijn bij de door de Guerilla Grannies georganiseerde World Wide Knit in Public Day 2011 in Castricum. Mocht u ook van plan zijn te komen, laat een comment achter, dan kunnen we een zwaaidate maken!
Een soortgelijk probleem heb ik met het woord "hobby". De eekhoorns brullen "houten paard!" en zodra iemand zegt "Oh, dat is je hobby!" bespeur ik een ondertoon van "ah, je houdt je bezig met matig gekneuter in de marge wat je net zo goed zou kunnen laten".
Ja, ik weet het: dit ligt geheel en al aan mij. Ik ben een soms wat malle katachtige. Feit is, dat ik lang geen geschikte term had om mijn activiteiten mee te beschrijven. Vorig jaar echter kreeg ik van J. dit stripje toegestuurd, en sinds die tijd refereer ik aan mijn activiteiten als "Wat ik doe".
Na deze lange inleiding hóór ik u roepen: "Nou Poelekie, léuk die thie-oh-rieh, maareh, wát doe je dan eigenlijk?"
Nou, van alles:
Het #LCF werd gefeatured op het blog Enjoy Life, een zeer interessant Nederlandstalig blog dat aandacht besteedt aan zaken op creatief gebied in de breedste zin van het woord. Het artikel kunt u hier vinden.
About Blank postte een artikel over de blogrevivalweek.
Ik draaide letterlijk koortsig Zinederella zine #5 in elkaar. U kunt het hier downloaden en hier lezen op Issuu.
Omdat ik toch bezig was, besloot ik datgene waaraan ik voor de grap refereer als Mijn Levenswerk, maar waar ik stiekem toch best een beetje trots op ben ondanks dat het me slechts een voldoende heeft opgeleverd, namelijk mijn werkstuk "Make-up van 1920 tot nu" maar eens te uploaden ter lering ende vermaak. Hier kunt u het downloaden en hier kunt u het op issuu lezen.
En speciaal voor de (heel erg hardcore!) 2 1/2 fans van The Poeticores fröbelde ik een prachtige bandcamppagina in elkaar, die vindt u hier.
Overigens is het #LCF van plan om in haar volledigheid aanwezig te zijn bij de door de Guerilla Grannies georganiseerde World Wide Knit in Public Day 2011 in Castricum. Mocht u ook van plan zijn te komen, laat een comment achter, dan kunnen we een zwaaidate maken!
zaterdag 4 juni 2011
Uithuizige leut!
Gisteren was ik buiten. Jawel, waar de zon schijnt. Ook The Big Kahuna was behoorlijk verbaasd.
Ik heb nogal de reputatie een Extreem Huisdier te zijn. Terecht overigens, want ik ben niet iemand die, als ze daar geen reden voor heeft, haar huis zal verlaten. Een verzetje met @joulsz is echter een uitstékende reden, dus ik smeerde mijn fris gesnoetfreesde snoet fiks in met sunblock en ging op pad.
Na wat voor mij nieuwe winkels te hebben bezocht in de Haarlemmerstraat-Haarlemmerdijk (opbrengst: 2 pollepels en een pot lupinebonen) en een teabreak bij Tea Bar (waar ik wat thee insloeg, eindelijk een floatea wist te scoren en een orange bergamot lipbalm kocht) stiefelden we redelijk voortvarend richting het Westerpark, waar iets met rollende keukens zou zijn.
De eekhoorns zaten duidelijk in een arty-farty mindframe, want hadden van het concept "rollende keukens" een kunstmanifestatie met rijdende IKEA-keukens gemaakt. Toen ik het terrein op stapte, bleek de realité veel briljanter: grote bussen, kleine bussen, caravans, bootjes-op-wielen waarvanuit diverse hapjes verkocht werden!
Ja, ik ging *poink*!
Een van de eerste en mij ook de meest Levensvreugdbrengende stands was "Heet Brood". Ja, een tosticaravan! Ja, daar heb ik foto's van! (en ja, dat rijmt) Ik ging voor de geitenkaastosti, @joulsz ging voor een courgette-briesoepje van Buskruid, de soepbus op locatie en vervolgens nuttigden we beiden elk een bol watermeloen- en een bol marshmallow-ijs van I scream for ice cream wat een uitstékend idee bleek! Al met al was het wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar!
Mocht u morgen nog niets te doen hebben en in de gelegenheid zijn langs te gaan: doen! Overigens is het een jaarlijks terugkerend evenement, dus mocht het u morgen niet lukken dan heeft u volgend jaar weer een kans.
Ik heb nogal de reputatie een Extreem Huisdier te zijn. Terecht overigens, want ik ben niet iemand die, als ze daar geen reden voor heeft, haar huis zal verlaten. Een verzetje met @joulsz is echter een uitstékende reden, dus ik smeerde mijn fris gesnoetfreesde snoet fiks in met sunblock en ging op pad.
Na wat voor mij nieuwe winkels te hebben bezocht in de Haarlemmerstraat-Haarlemmerdijk (opbrengst: 2 pollepels en een pot lupinebonen) en een teabreak bij Tea Bar (waar ik wat thee insloeg, eindelijk een floatea wist te scoren en een orange bergamot lipbalm kocht) stiefelden we redelijk voortvarend richting het Westerpark, waar iets met rollende keukens zou zijn.
De eekhoorns zaten duidelijk in een arty-farty mindframe, want hadden van het concept "rollende keukens" een kunstmanifestatie met rijdende IKEA-keukens gemaakt. Toen ik het terrein op stapte, bleek de realité veel briljanter: grote bussen, kleine bussen, caravans, bootjes-op-wielen waarvanuit diverse hapjes verkocht werden!
Ja, ik ging *poink*!
Een van de eerste en mij ook de meest Levensvreugdbrengende stands was "Heet Brood". Ja, een tosticaravan! Ja, daar heb ik foto's van! (en ja, dat rijmt) Ik ging voor de geitenkaastosti, @joulsz ging voor een courgette-briesoepje van Buskruid, de soepbus op locatie en vervolgens nuttigden we beiden elk een bol watermeloen- en een bol marshmallow-ijs van I scream for ice cream wat een uitstékend idee bleek! Al met al was het wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar!
Mocht u morgen nog niets te doen hebben en in de gelegenheid zijn langs te gaan: doen! Overigens is het een jaarlijks terugkerend evenement, dus mocht het u morgen niet lukken dan heeft u volgend jaar weer een kans.
vrijdag 27 mei 2011
Afsluitpost
Jawel lieve mensen, dat was hem, de #blogrevival! Toen ik het idee op twitter opperde tegen @estherdo konden we beiden (ik niet in ieder geval!) bevroeden dat er zó massaal en zo enthousiast op gereageerd zou worden. Ik dacht zelf dat er een stuk of 6 mensen mee zouden doen, maar bij de laatste telling zaten we op 75.
Er is flink geblogd, door sommigen zelfs meerdere keren per dag, over zeer diverse onderwerpen. Blijkbaar is het toch zo dat schrijverij geen gevalletje inspiration (#oohbaby), maar perspiration is: je gaat zitten en je schrijft.
Ik wil iedereen die geschreven en/of gereageerd heeft bedanken. Ik hoop dat er ook na deze week met enige regelmaat door u geschreven en bij elkaar gecomment blijft worden. En uiteraard nog even een extraspecial shout out voor mijn medeorganisatoren @estherdo en @_kouw, jullie zijn episch! *doet de tijgerswing richting slaapkamer en stort in bed*
Er is flink geblogd, door sommigen zelfs meerdere keren per dag, over zeer diverse onderwerpen. Blijkbaar is het toch zo dat schrijverij geen gevalletje inspiration (#oohbaby), maar perspiration is: je gaat zitten en je schrijft.
Ik wil iedereen die geschreven en/of gereageerd heeft bedanken. Ik hoop dat er ook na deze week met enige regelmaat door u geschreven en bij elkaar gecomment blijft worden. En uiteraard nog even een extraspecial shout out voor mijn medeorganisatoren @estherdo en @_kouw, jullie zijn episch! *doet de tijgerswing richting slaapkamer en stort in bed*
donderdag 26 mei 2011
Poelekie goes to makeupschool - it's not over yet
Laat ik beginnen met een excuus aan mijn vaste lezers: sorry. U dacht dat u ervan af was (en ik eigenlijk ook), maar blijkbaar is het niet over totdat het over is. Althans, dat zegt Lenny Kravitz. Of eigenlijk Yogi Berra, maar die heeft er geen plakt-in-je-kop-nummer over gemaakt.
Voor de mensen die hier nieuw zijn: ik heb het afgelopen jaar een visagieopleiding gevolgd en dat ging Erg Moeizaam. Het hoe en waarom heb ik gedetailleerd beschreven in posts die te vinden zijn onder het label "Poelekie goes to makeupschool".
Samengevat: na een jaar geploeter en gebakkelei met mezelf, gebeurde datgene waar ik zo bang voor was: ik zakte voor mijn praktijktentamen. Niet als een baksteen, maar ik zat er tegen die tijd dusdanig emotioneel doorheen dat ik besloot geen hertentamen te doen. Ik schreef een afmeldingsmailtje naar mijn docente, jengelde op twitter dat ik mijn makeupkoffer in de gracht ging pleuren en verschool me een weekend onder een rots (lees: jankend in bed). Deze katachtige zou nooit meer een kwast in de pootjes nemen!
Maar zoals wel vaker in het leven van een LogPoes, lopen dingen anders dan gepland. Deze keer op leuke wijze: ik kreeg een uiterst lief en begripvol mailtje terug van de docente. Om een lang verhaal kort te maken: volgend jaar januari stroom ik opnieuw in, en ik heb er vertrouwen in dat het me dan, met een boel oefening en als ik mijn cool weet te behouden, wél gaat lukken. Modellen zijn dus weer van harte welkom!
Voor de mensen die hier nieuw zijn: ik heb het afgelopen jaar een visagieopleiding gevolgd en dat ging Erg Moeizaam. Het hoe en waarom heb ik gedetailleerd beschreven in posts die te vinden zijn onder het label "Poelekie goes to makeupschool".
Samengevat: na een jaar geploeter en gebakkelei met mezelf, gebeurde datgene waar ik zo bang voor was: ik zakte voor mijn praktijktentamen. Niet als een baksteen, maar ik zat er tegen die tijd dusdanig emotioneel doorheen dat ik besloot geen hertentamen te doen. Ik schreef een afmeldingsmailtje naar mijn docente, jengelde op twitter dat ik mijn makeupkoffer in de gracht ging pleuren en verschool me een weekend onder een rots (lees: jankend in bed). Deze katachtige zou nooit meer een kwast in de pootjes nemen!
Maar zoals wel vaker in het leven van een LogPoes, lopen dingen anders dan gepland. Deze keer op leuke wijze: ik kreeg een uiterst lief en begripvol mailtje terug van de docente. Om een lang verhaal kort te maken: volgend jaar januari stroom ik opnieuw in, en ik heb er vertrouwen in dat het me dan, met een boel oefening en als ik mijn cool weet te behouden, wél gaat lukken. Modellen zijn dus weer van harte welkom!
woensdag 25 mei 2011
Poezen bij de dokter
Toepasselijk plaatje op de poezenscheurkalender vandaag, want het was tijd voor het jaarlijkse controlebezoek van Rood en Les-Mioux. Kattenfluisteraar T. was, net als vorig jaar, zo lief om te helpen tillen. Deze keer gingen we om en om, aangezien Rood bij een vorig dierenartsbezoek een van de twee kattenmanden gesloopt had en ik eh, gewoon geen tweede gekocht heb tot nu toe. Geen idee waarom.
Maar goed, de mand kwam uit de kast, Rood keek wat onvrolijk maar verstopte zich niet, Kattenfluisteraar T. kwam amechtig aangerend, kat in 't bakkie, op naar de dierenarts. Daar bleek dat Rood voor een bijna 21-jarige (volgende maand!) met (doet u even mee?) diabetes, bronchiteuze neigingen, een aangeboren hartruis die je 5 huizen verder hoort, onder-pijnstiller-pijnvrije artritis, staar-waarmee-je-niet-mag-autorijden én een schildklier die het langzaam begeeft, in een uitstékende conditie verkeert! Hij kreeg complimenten over zijn uitzonderlijk schone tanden en zijn oren waren ook prima. Wel werd wat ik eigenlijk al wist, bevestigd: zien doet hij niet meer echt. Hij reageert wel op licht en donker en ook gerichte beweging in zijn blikveld ziet hij nog, maar verder doet hij het toch voornamelijk op de neus, de oren en de snor. Het enige wat onveranderlijk is, is zijn on-ver-woest-ba-re humeur. Ik zeg het nogmaals: die kearel heeft De Levensvreugd, niet te geloven.
Kat weer in 't bakkie, terug naar huis, bakje water drinken, Les-Mioux in het mandje en weer op pad. Ook Les-Mioux, die in oktober 16 wordt, bleek geheel gezond. Het mysterie van het plotse wondje aan zijn hand werd ook opgelost: hij had een ingegroeide nagel. Die hij overigens zonder morren liet knippen. Ik voelde me mild-schuldig dat ik het niet gezien had toen ik zijn hand bekeek, maar de dierenarts verzekerde me dat het bij katten notoir lastig te zien is, omdat ze er gewoon keihard op doorlopen. Wat een boel verklaart.
Eenmaal thuis werd er door de poezen traditioneel mild-luid geklaagd over het leed wat ik ze aandoe en wat een vreselijk iemand ik toch ben, waar ze zich nu al een flink aantal uren bezighouden met een poging het wereldrecord simultaan langslapen te verbreken. Stelletje huisdieren. ♥!
dinsdag 24 mei 2011
Hoe ik het voor elkaar krijg...
Afgelopen december was het weer eens tijd voor Nieuw Haar. Nou ja, éigenlijk is het bij mij om de zoveel dagen tijd voor Nieuw Haar, maar in het kader van doe-nou-eens-volwassen, verf-dat-haar-niet-stuk en zeur-The Big Kahuna-niet-zo-aan-haar-kop, wissel ik tegenwoordig nog maar 1 keer per jaar, zo rond mijn verjaardag, van haarkleur. Afgelopen december ging ik voor mooi rood met fijne streupen.
Dat beviel uitstekend! Ik had die kleur eerder gehad en vroeg me, toen ik bij de kapper vandaan kwam, serieus af waarom ik toch op een andere kleur overgegaan was. Toen ik later die week mijn kussensloop, mijn handdoek, de badkamermuur en eh, eigenlijk alles waarmee mijn haar in aanraking was gekomen, terugzag, wist ik het weer: het geeft af. En niet alleen geeft het af, het dondert ook met een noodgang je haar uit. Na twee weken was ik vaal oranje gestreept; Rood keek mij met dédain aan.
Gelukkig ben ik geen stranger to adventures in home cosmetology zoals we dat in goed Amsterdams zeggen, dus ik verfde mijn strepen bij. So far, so good. Toen werd het april, en zonniger. Vervolgens kreeg ik een realiseer/besef-moment: ik hang deze zomer in Californië rond en daar is het zo mogelijk nóg zonniger. En om nou elke 3 dagen rode smurrie in je haar te zitten smeren, nah.
Goed! Nieuwe kleur! Standaard procedure: blondeerwassinkje, heftigste rood eruit, koper verven. Fluitje van een cent. De kapster begon te wassen. Wassen. Wassen. Maar in plaats van dat mijn haar lichter werd, werd het feller. Chemisch fröbeltje. Na 3 kwartier inwerken was mijn uitgroei (ik ben zwart) blond en waren mijn voormalige rode strepen fel roze. Ja, daar heb ik een foto van gemaakt:
Je zou het niet zo kunnen krijgen als je het zou willen. Na 4 uur, 3 kleuringen en een bijna-huilbui van de kapster die dit in haar 26-jarige carrière nog nooit had meegemaakt, kwam ik met een nette koperkleur de salon uit. Mijn haar voelt alleen helaas aan als kapotgeblondeerd stro. Misschien is het een idee mijn "op mijn 50e scheer ik mijn kop kaal en neem ik een pruik!"-plan een jaar of 15 te vervroegen... Ik denk er nog even over.
Dat beviel uitstekend! Ik had die kleur eerder gehad en vroeg me, toen ik bij de kapper vandaan kwam, serieus af waarom ik toch op een andere kleur overgegaan was. Toen ik later die week mijn kussensloop, mijn handdoek, de badkamermuur en eh, eigenlijk alles waarmee mijn haar in aanraking was gekomen, terugzag, wist ik het weer: het geeft af. En niet alleen geeft het af, het dondert ook met een noodgang je haar uit. Na twee weken was ik vaal oranje gestreept; Rood keek mij met dédain aan.
Gelukkig ben ik geen stranger to adventures in home cosmetology zoals we dat in goed Amsterdams zeggen, dus ik verfde mijn strepen bij. So far, so good. Toen werd het april, en zonniger. Vervolgens kreeg ik een realiseer/besef-moment: ik hang deze zomer in Californië rond en daar is het zo mogelijk nóg zonniger. En om nou elke 3 dagen rode smurrie in je haar te zitten smeren, nah.
Goed! Nieuwe kleur! Standaard procedure: blondeerwassinkje, heftigste rood eruit, koper verven. Fluitje van een cent. De kapster begon te wassen. Wassen. Wassen. Maar in plaats van dat mijn haar lichter werd, werd het feller. Chemisch fröbeltje. Na 3 kwartier inwerken was mijn uitgroei (ik ben zwart) blond en waren mijn voormalige rode strepen fel roze. Ja, daar heb ik een foto van gemaakt:
Je zou het niet zo kunnen krijgen als je het zou willen. Na 4 uur, 3 kleuringen en een bijna-huilbui van de kapster die dit in haar 26-jarige carrière nog nooit had meegemaakt, kwam ik met een nette koperkleur de salon uit. Mijn haar voelt alleen helaas aan als kapotgeblondeerd stro. Misschien is het een idee mijn "op mijn 50e scheer ik mijn kop kaal en neem ik een pruik!"-plan een jaar of 15 te vervroegen... Ik denk er nog even over.
maandag 23 mei 2011
We zijn begonnen!
Na een poosje Moeizame Moeizaam begint het er zowaar op te lijken dat dingen weer wat beginnen te rollen in Huize Poelekie. Zo slonk mij to do lijst in 1 week tijd met maar liefst 47 items, wist de bezorger van Selectvracht na 8 keer zoeken tóch mijn huis te vinden met als gevolg dat ik verrukkelijk ruik en schreef ik zowaar de al in maart toegezegde blogpost voor @marcokalnenek af, die u hier kunt lezen.
De Blogrevivalweek is vanochtend vrij explosief van start gegaan. Nooit geweten dat er zoveel ochtendmensen op de wereld zijn! Nou ja, eigenlijk weet ik dat best, maar dat ontken ik het liefst zo hard mogelijk.
Na op elk gelezen blogstukje een comment te hebben achtergelaten, de twitterlijst min of meer bijgewerkt te hebben (mocht u niet in de lijst staan, maar er wel in willen, laat het even weten), streng aangekeken te zijn door zowel @_kouw als @Estherdo en óók nog eens boodschappen te hebben gedaan, zit ik nu achter mijn computer met mijn glaasje vlierbloesemlimonade.
Ik realiseer me dat de kans significant is dat u hier voor het eerst bent. Mocht dat zo zijn dan heet ik u van harte welkom op LogPoes! Hier vindt u in het kort wie ik ben en waarom, waarom en wanneer LogPoes begonnen is, hier staat wat ik onder andere doe en dit zijn (een deel van) mijn bloghebbende vriendjes.
Mocht u nog vragen hebben, stel ze gerust in de comments, want zoals ik eerder vandaag in een reactie bij met-k.com zei:
"Zelf reageer(de) ik zelden, omdat ik vaak het gevoel heb dat ik niets toe te voegen heb aan wat er al staat in het stuk zelf/de comments. Daarnaast vind ik het zelf niet heel belangrijk dat mensen reageren, wat denk ik komt omdat ik gestart ben op papier. Op een stuk in een krant of blad krijg je zelden een reactie. De behoefte aan interactie zit er blijkbaar niet zo ingebakken. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik comments niet LEUK vind! Voordat ik collectief ge-commentshunned word! :-D"
Dat u het even weet. :-) Fijne blogweek allemaal!
ETA voor de volledigheid: hier onderin ook nog een comment & antwoord.
De Blogrevivalweek is vanochtend vrij explosief van start gegaan. Nooit geweten dat er zoveel ochtendmensen op de wereld zijn! Nou ja, eigenlijk weet ik dat best, maar dat ontken ik het liefst zo hard mogelijk.
Na op elk gelezen blogstukje een comment te hebben achtergelaten, de twitterlijst min of meer bijgewerkt te hebben (mocht u niet in de lijst staan, maar er wel in willen, laat het even weten), streng aangekeken te zijn door zowel @_kouw als @Estherdo en óók nog eens boodschappen te hebben gedaan, zit ik nu achter mijn computer met mijn glaasje vlierbloesemlimonade.
Ik realiseer me dat de kans significant is dat u hier voor het eerst bent. Mocht dat zo zijn dan heet ik u van harte welkom op LogPoes! Hier vindt u in het kort wie ik ben en waarom, waarom en wanneer LogPoes begonnen is, hier staat wat ik onder andere doe en dit zijn (een deel van) mijn bloghebbende vriendjes.
Mocht u nog vragen hebben, stel ze gerust in de comments, want zoals ik eerder vandaag in een reactie bij met-k.com zei:
"Zelf reageer(de) ik zelden, omdat ik vaak het gevoel heb dat ik niets toe te voegen heb aan wat er al staat in het stuk zelf/de comments. Daarnaast vind ik het zelf niet heel belangrijk dat mensen reageren, wat denk ik komt omdat ik gestart ben op papier. Op een stuk in een krant of blad krijg je zelden een reactie. De behoefte aan interactie zit er blijkbaar niet zo ingebakken. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik comments niet LEUK vind! Voordat ik collectief ge-commentshunned word! :-D"
Dat u het even weet. :-) Fijne blogweek allemaal!
ETA voor de volledigheid: hier onderin ook nog een comment & antwoord.