Ik zei het al eerder: sommige dingen blijven altijd hetzelfde, dus in het kader van de traditie ook dit jaar de (kom maar op met die standwerkersstem):
The 2009 survey!
1. What did you do in 2009 that you'd never done before?
Play bass! Wore my snowboots that have been taking up space in my closet for 14 years now! Got a job with my own office! Tried Twitter and enjoyed it!
2. Did you keep your new years' resolutions, and will you make more for next year?
No, and no.
3. Did anyone close to you give birth?
Unless you consider Gerard & Lyn-Z Way "people close to me", then no. ;-)
4. Did anyone close to you die?
My favorite doctor died, which was unexpected and really upsetting, and Tanja the hippo died, which wasn't unexpected but still a bit sad.
5. What countries did you visit?
I went to Paris, so France.
6. What would you like to have in 2010 that you lacked in 2009?
A new bathroom! And I will get one, even if I have to install it myself!
7. What date from 2009 will remain etched upon your memory forever?
I will never forget the Epic Emotional Rollercoaster Day.
8. What was your biggest achievement of the year?
I had lots of little (but important) achievements, not a big one that stands out.
9. What was your biggest failure?
Still don't believe in failure.
10. Did you suffer any illness or injury?
I had a lot of problems settling on the right type/dosage of medication for the blood pressure issue, and suffered a bout of flu & bronchitis at the end of the year, but I've generally felt better on a daily basis than in the year before (less exhausted, miserable and stressed).
10bis. What was the best thing you bought?
The heartbass!
11. Whose behavior merited celebration?
My new GP rocks! I never thought I would find a GP as amazing as my old one (who retired last year), but I did! She's not only a kickass doctor, but also a great human being.
12. Whose behavior made you appalled and depressed?
There will always be people who are in definite need of a hobby, so there's need for me to get appalled or depressed over that; I just ignore them.
13. Where did most of your money go?
Basic necessities, cosmetics and bass-related stuff.
14. What thing did you get really, really, really excited about?
Going to Paris.
16. What song will always remind you of 2009?
Florence and the Machine - Rabbit heart
17. Compared to this time last year, are you:
a) happier or sadder? happier
b) thinner or fatter? same
c) richer or poorer? a bit richer
18. What do you wish you'd done more of?
Nothing, it was a pretty busy year as it was.
19. What do you wish you'd done less of?
Be sick I guess.
20. How will you be spending the Christmas break?
I spent it at home, with Apneist. We watched a couple movies: Take the lead, The Cutting Edge and Blades of Glory. I then watched Amelie, finally.
21. Did you fall in love in 2009?
Still in love!
22. How many one-night stands?
N/a.
23. What was your favorite TV program?
I think I've seen pretty much every episode of Criminal Intent (we refer to it as "Crimineel in een tent") this year...twice!
24. Do you hate anyone now that you didn't hate this time last year?
I don't hate people. There are some people whose spontaneous combustion I wouldn't mind, but hate...no. ;-)
25. What was the best book you read?
I really liked the layout of Kat von D's book. I also enjoyed the 2nd season of The Umbrella Academy and The 4 hour workweek gave me some food for thought.
26. What was your greatest musical discovery?
The Noisettes were pretty amazing live!
27. What did you want and get?
Pretty much everything, but most importantly: better health & less stress, a job, basslessons.
28. What did you want and not get?
I've got everything that I want.
29. What was your favorite film of this year?
Milk
30. What did you do on your birthday, and how old were you?
I turned 34, ate some HEMA-slagroomtaart, wore my orange snowboots and had pizza with Kattenfluisteraar T. and Apneist.
31. What one thing would have made your year immeasurably more satisfying?
If I hadn't spent literaly half of it trying to find the right medication. And if my favorite doctor hadn't died.
32. How would you describe your personal fashion concept in 2009?
I still dress like a secretary who’s waiting for her career selling merch until her band takes off to take off. I really should get on that in 2010... Anyone hiring?
33. What kept you sane?
I wouldn't consider myself particularly sane, but if you mean "What kept you from going on a murderous rampage?", then it would be music. Lots of it.
34. Which celebrity/public figure did you fancy the most?
No fancying this year.
35. What political issue stirred you the most?
I already have bloodpressure issues, so I stay away from politics as much as I can.
36. Who did you miss?
Nobody.
37. Who was the best new person you met?
The people of the NaNoWriMo Write In Group.
38. Tell us a valuable life lesson you learned in 2009.
Can't think of anything that doesn't make me sound like I read too many self help books (which I don't by the way), so I'll pass.
39. Quote a song lyric that sums up your year.
The first thing I thought of was "Life's what you make it", by Talk Talk. Which is corny as h*ll and doesn't sum up my year, but it's a great song, so I'd advise you to listen to it anyway: click!
donderdag 31 december 2009
woensdag 30 december 2009
Concluderend
Op Twitter zag ik iemand aan deze periode refereren als de "Christmas/New Year-limbo" en dat vond ik wel een goede omschrijving. Het is donker, er ligt sneeuw, de eerste KABOEMS! zijn al geweest en iedereen is in een terugblikstemming. Ik voel me altijd wat niet bijster hoe in deze periode: ik ben zelf sowieso al wat (te) contemplatief aangelegd, en als plots de hele wereld om me heen dat ook is, dan voelt dat wat beklemmend. Maar dat zou natuurlijk ook gewoon de restanten bronchitis kunnen zijn. ;-)
Hoe mijn 2009 was kunt u morgen nalezen in de traditionele oersuffe "End of Year"-survey, ik wens u hierbij alvast een veilig oud & nieuw, veel plezier bij het schansspringkijken en dan zie ik u allen weer op 3 januari. Oh, en check mijn snowboots:
Briljant toch? :-)
Hoe mijn 2009 was kunt u morgen nalezen in de traditionele oersuffe "End of Year"-survey, ik wens u hierbij alvast een veilig oud & nieuw, veel plezier bij het schansspringkijken en dan zie ik u allen weer op 3 januari. Oh, en check mijn snowboots:
Briljant toch? :-)
donderdag 24 december 2009
Joyeux Noël!
Lieve mensen,
Ondanks dat ik eigenlijk helemaal geen kerst vier, wens ik iedereen die het wél viert prettige kerstdagen, en iedereen die het niet viert prettige chill-dagen/vulzelfinwatvoordagen.
Updates over mijn verjaardag, malle snowboots (met foto!) en spannende toekomstplannen zullen nog even op zich laten wachten, want hoewel het beter leek te gaan met mijn griepachtige verschijnselen, ben ik helaas op de valreep toch nog geveld ben door een heuse superinfectie*. Wat stoerder klinkt dan het is, maar ik heb spannende antibiotica en diverse lollige inhalers, dus ik kan mijn lol op. ;-) *schuift richting bed*
* Zoals Kattenfluisteraar T. ooit zei: "Poelekie de Vries, superheld. Geheime superkracht: infecteren."
maandag 14 december 2009
Muttley, is that you?*
Ondanks mijn straight edge lifestyle en voldoende nachtrust, werd ik vanochtend wakker met koorts en keelpijn. Op zich niet zo verwonderlijk, gezien de absurde hoeveelheden werk, werkgerelateerde én privé-activiteiten ik in de afgelopen weken in mijn leven heb gepropt. Het blijft me verbazen hoe dat werkt: wekenlang is het op alle fronten rustig, en ren ik, uiterst enthousiast overigens, van hot naar her. Ik heb dat ook altijd met concerten: een jaar lang kan er niets zijn waar ik heen wil, en plots sta ik bij twee concerten in één week. Heel typisch.
Dit weekend ging ik naar de állerlaaste post-datgenewaarikhetnietmeerovergahebben-activiteit (Quote van The Big Kahuna: "Hoe lang dúúrt dat NaNoWriMo in piepsnaam?!"), wat uiterst gezellig was. Er waren wat minder mensen dan bij de Kick Off, met wat meer ge-mingle tot gevolg. Op zondag was het tijd voor de Gerieskedjulde Polle/Poelekie-deet. Stoer de kou trotserend bezochten wij bijna alle dieren in Artis. En ook deze keer lukte het me wéér niet om een wasbeer te overtuigen van het feit dat hij (of zij) absoluut in mijn tas moest springen en met me mee naar huis moest komen. *zucht pathetisch*
Wat mij vandaag overigens wél lukte, was het invullen van een (uiteraard niet-kloppend) formulier van mijn grote vrienden de Informatie Beheer Groep zonder volslagen hysterisch te worden. Dit kan slechts betekenen dat ik óf volwassen aan het worden ben (brr!) of dat ik écht ziek ben... *gaat slapen*
* Als ik lach, klink ik precies als Muttley
Dit weekend ging ik naar de állerlaaste post-datgenewaarikhetnietmeerovergahebben-activiteit (Quote van The Big Kahuna: "Hoe lang dúúrt dat NaNoWriMo in piepsnaam?!"), wat uiterst gezellig was. Er waren wat minder mensen dan bij de Kick Off, met wat meer ge-mingle tot gevolg. Op zondag was het tijd voor de Gerieskedjulde Polle/Poelekie-deet. Stoer de kou trotserend bezochten wij bijna alle dieren in Artis. En ook deze keer lukte het me wéér niet om een wasbeer te overtuigen van het feit dat hij (of zij) absoluut in mijn tas moest springen en met me mee naar huis moest komen. *zucht pathetisch*
Wat mij vandaag overigens wél lukte, was het invullen van een (uiteraard niet-kloppend) formulier van mijn grote vrienden de Informatie Beheer Groep zonder volslagen hysterisch te worden. Dit kan slechts betekenen dat ik óf volwassen aan het worden ben (brr!) of dat ik écht ziek ben... *gaat slapen*
* Als ik lach, klink ik precies als Muttley
zaterdag 5 december 2009
Wie zoet is, krijgt spatel
Ergens middenin de schrijfmaand (ik weet dat ik het er niet meer over zou hebben, maar ik noem de naam niet! ;-P), bestelde ik via de Tivall-actie website een heuse "design spatel".
Op het plaatje stond een spatel en iets van een hartje, en het werd mij niet echt duidelijk wat nu precies de bedoeling was. Vol verwachting klopte mijn hart, en op 4 december vond ik de gard eh, spatel in mijn brievenbus. Hier een kleine fotoset, die duidelijk maakt hoe het zit met het hartje. En bonus Les-Mioux en Rood, voor de liefhebbers.
Op het plaatje stond een spatel en iets van een hartje, en het werd mij niet echt duidelijk wat nu precies de bedoeling was. Vol verwachting klopte mijn hart, en op 4 december vond ik de gard eh, spatel in mijn brievenbus. Hier een kleine fotoset, die duidelijk maakt hoe het zit met het hartje. En bonus Les-Mioux en Rood, voor de liefhebbers.
zondag 29 november 2009
Yup, gewonnen!
En met de zin "En dan is er zee." kwam er een einde aan NaNoWriMo 2009. Een totaal van 50.054 woorden, een paarse balk en een "Winner!"-icon zijn het tastbare resultaat van een maand schrijverij, write ins, gesprekken en ervaringen. Zoals altijd begon ik als een speer op dag 1 en modderde ik voor mijn gevoel (een succesvol dagje links of rechts daargelaten) door tot de laatste dag, waarop ik nogmaals als een speer ging: 8796 woorden op een dag, het kan!
Deze NaNoWriMo werd mede mogelijk gemaakt door mezelf, de eekhoorns in mijn kop, de NaNo-ploeg bij de write ins en op Twitter, het oeuvre van de Smashing Pumpkins, diverse flessen Amé, de aanmoedigingen van onder andere Meneer de Poes, Kattenfluisteraar T., The Big Kahuna, Esther Webble en Polle, veel matig weer en de Philips Energy Light a.k.a. het limpje. Oh, en Rood en Les-Mioux natuurlijk, maar dat spreekt voor zich.
Hier op LogPoes hervatten we de normale programmering weer en ik beloof plechtig het nóóit meer over NaNoWriMo te hebben... tot volgend jaar oktober. :-)
woensdag 18 november 2009
Over NaNo, storm en prik
Even een kort berichtje hier NaNo-land! We zijn over de helft en ik ben er meer dan klaar mee, maar dat is geheel congruent met voorgaande jaren. Wat "dingen leuk vinden" betreft ben ik een kleuter met ADHD, maar dat wist ik al. Gelukkig ben ik daarnaast ook erg goed in mezelf dwingen zaken af te maken, en met schrijven is het zo dat er uiteindelijk altijd wel weer een moment komt waarop je denkt: "Hee, dit loopt lekker!", dus ik ga stug door. Helaas kan ik volgende week niet aanwezig zijn bij de (helaas alweer laatste) write in, maar ik hoor geruchten dat er daarna "editing"-bijeenkomsten gaan komen, dus ik heb een stok en een deur.
Daarnaast is het hier in Amsterdam plots van de ene op de andere seconde Echt Herfst geworden, het is uiterst stormachtig. Dusdanig zelfs dat mijn Umbrella Academy Umbrella vanmiddag verbogen is geraakt... *gepaste stilte* Ik ga een poging wagen hem weer recht te krijgen, mocht dat niet lukken, dan zal ik genoodzaakt zijn een nieuwe deze kant op te laten komen.
Afgelopen maandag stond ik maar liefst 45 minuten in een uiterst gezellige rij voor de Mexicaanse griepprik deel uno. Aan de overkant van onze rij bevond zich hotel l'Europe, waar diverse beroemdheden en andere mensen in knappe kledij zich vervoegden voor de premiere van dat boek. Misschien dat zij het zelf anders ervaren hebben, maar ik kreeg de indruk dat wij het gezelliger hadden, ondanks het gebrek aan catering. De prik zelf was snel en pijnloos, dus alle mensen die horrorverhalen gelezen hebben over botte naalden: nergens last van gehad. De "reguliere" deed meer pijn en daar hield ik behalve de charmante bult zelfs een blauwe plek aan over. Conclusie: prik uno viel reuze mee, over 3 weken prik dos en dan hebben we alle prikken wel weer gehad voor dit jaar. *voelt zich een speldekussen*
Daarnaast is het hier in Amsterdam plots van de ene op de andere seconde Echt Herfst geworden, het is uiterst stormachtig. Dusdanig zelfs dat mijn Umbrella Academy Umbrella vanmiddag verbogen is geraakt... *gepaste stilte* Ik ga een poging wagen hem weer recht te krijgen, mocht dat niet lukken, dan zal ik genoodzaakt zijn een nieuwe deze kant op te laten komen.
Afgelopen maandag stond ik maar liefst 45 minuten in een uiterst gezellige rij voor de Mexicaanse griepprik deel uno. Aan de overkant van onze rij bevond zich hotel l'Europe, waar diverse beroemdheden en andere mensen in knappe kledij zich vervoegden voor de premiere van dat boek. Misschien dat zij het zelf anders ervaren hebben, maar ik kreeg de indruk dat wij het gezelliger hadden, ondanks het gebrek aan catering. De prik zelf was snel en pijnloos, dus alle mensen die horrorverhalen gelezen hebben over botte naalden: nergens last van gehad. De "reguliere" deed meer pijn en daar hield ik behalve de charmante bult zelfs een blauwe plek aan over. Conclusie: prik uno viel reuze mee, over 3 weken prik dos en dan hebben we alle prikken wel weer gehad voor dit jaar. *voelt zich een speldekussen*
vrijdag 13 november 2009
*zwaait* Yup, we zijn er nog!
Ondanks de verpletterende stilte hier op LogPoes, is iedereen in Huize Poelekie levend en wel! Vandaag is de laatste dag van mijn vakantie, dus hoog tijd om weer eens in een wat sociaal acceptabeler levensritme te komen. Twee weken niet werken hebben me goed gedaan, soms is het noodzakelijk om Even Weg te zijn en je bezig te houden met eh, niks.
Mijn dagelijkse ziekenhuis-fix kreeg ik door verhalen van Meneer de Poes. Vandaag is zijn laatste dag co-schap in "mijn" ziekenhuis, wat betekent dat hij weer een stapje dichterbij het dokterschap is, maar ook dat hij morgen zijn spullies inpakt en weer in zijn eigen huis gaat wonen. Niet dat we elkaar bijster veel gezien hebben de afgelopen 6 weken, maar 't zal, al was het maar letterlijk, een stuk leger zijn hier zonder hem. Uit welingelichte bron (Meneer de Poes zelf) heb ik vernomen dat deze afwezigheid slechts van korte duur zal zijn en dat hij in december opnieuw twee weken komt inwonen in verband met een ander co-schap.
Verder hebben deze twee weken voornamelijk in het teken gestaan van NaNoWriMo. Ik ben momenteel op schema; mijn plan om NaNo binnen deze twee weken af te ronden heb ik snel laten varen ten gunste van uitgebreid chillen, een kroon laten plaatsen, basgitaar spelen, mijn snoet en haar laten fatsoeneren, shoppeh (daarover later misschien meer) en het afwerken van enkele (s)lopende zaken zoals het wassen van mijn My Little Pony... ja, ik ben écht 33! *gaat even een sessie-tje Write or Die doen om de wordcount wat te boosten*
Mijn dagelijkse ziekenhuis-fix kreeg ik door verhalen van Meneer de Poes. Vandaag is zijn laatste dag co-schap in "mijn" ziekenhuis, wat betekent dat hij weer een stapje dichterbij het dokterschap is, maar ook dat hij morgen zijn spullies inpakt en weer in zijn eigen huis gaat wonen. Niet dat we elkaar bijster veel gezien hebben de afgelopen 6 weken, maar 't zal, al was het maar letterlijk, een stuk leger zijn hier zonder hem. Uit welingelichte bron (Meneer de Poes zelf) heb ik vernomen dat deze afwezigheid slechts van korte duur zal zijn en dat hij in december opnieuw twee weken komt inwonen in verband met een ander co-schap.
Verder hebben deze twee weken voornamelijk in het teken gestaan van NaNoWriMo. Ik ben momenteel op schema; mijn plan om NaNo binnen deze twee weken af te ronden heb ik snel laten varen ten gunste van uitgebreid chillen, een kroon laten plaatsen, basgitaar spelen, mijn snoet en haar laten fatsoeneren, shoppeh (daarover later misschien meer) en het afwerken van enkele (s)lopende zaken zoals het wassen van mijn My Little Pony... ja, ik ben écht 33! *gaat even een sessie-tje Write or Die doen om de wordcount wat te boosten*
zondag 1 november 2009
NaNoWriMo 2009 - Start!
Jawel, het is 1 November en ik ben gestart met NaNoWriMo! Na een uiterst gezellige (en echt bizar drukke!) Kick off party was ik perfect op tijd thuis om rustig thee te zetten en te beginnen met schrijven. Na een kleine 2 uur had ik zo'n 2000 woorden geschreven en was het tijd om met mijn vandaag fris gearriveerde Kat von D. boek naar bed te gaan.
Vanmiddag zwoegde ik er nog zo'n 1000 woorden uit, echter niet vóór, maar óver NaNo. Anneke is vandaag namelijk live gegaan met haar site Studieafronden, gericht op het informeren en steunen van eenieder bij wie de studieroute niet volgens het boekje verloopt. Gezien het feit dat ik bijna niemand ken bij wie dat wél het geval is, denk ik dat het in een grote behoefte voorziet en ik vind het dan ook erg leuk dat ik, zoals dat in net Amsterdam heet, gefeatured ben: *klik* :-)
Vanmiddag zwoegde ik er nog zo'n 1000 woorden uit, echter niet vóór, maar óver NaNo. Anneke is vandaag namelijk live gegaan met haar site Studieafronden, gericht op het informeren en steunen van eenieder bij wie de studieroute niet volgens het boekje verloopt. Gezien het feit dat ik bijna niemand ken bij wie dat wél het geval is, denk ik dat het in een grote behoefte voorziet en ik vind het dan ook erg leuk dat ik, zoals dat in net Amsterdam heet, gefeatured ben: *klik* :-)
woensdag 28 oktober 2009
Poelekie, de dierenvriend
Een week of twee geleden zag ik tijdens het in stukken snijden van een biologische broccoli nét op tijd een groene rups over de stronk kruipen. Ik ben zoals u weet (en als u het niet wist, dan zal het u hoogstwaarschijnlijk niet verbazen) nogal een zacht ei als het gaat om alles wat groeit en bloeit, en legde de rups voorzichtig (mét een stuk broccoli uiteraard) op een bord om hem later naar buiten te brengen. Zo gezegd, zo niet gedaan, want ik kreeg plots bezoek en legde het bordje-met-rups even in de kast want legdatmaareensuit. De volgende ochtend was rups nergens meer te bekennen. De katten keken niet eens onschuldig, maar ik verdacht ze stiekem toch...
Gistermiddag kwam ik thuis van mijn werk, deed het keukenlicht aan en zag plots - fladder fladder - een heuse vlinder! Ter hoogte van mijn enkel voelde ik Les-Mioux' zwiepstaart al, dus ik greep een weckpot en wist de vlinder daar ongeschonden in te manouvreren. Een noodkreet op Twitter leverde een boel informatie op van vlindervriend @Sjusjun die me wist te vertellen dat het een koolwitje was, dat ze bananen eten en dat het éigenlijk niet meer het seizoen is voor vlinders...
Oh dilemma! Aan de ene kant is het doodzielig om zo'n beestje zijn dood in te jagen door hem naar buiten te zetten, aan de andere kant leven ze maar 1 maand en om die maand nou in een HEMA weckpot door te brengen? Zoals ik al ze: oh dilemma! Uiteindelijk heb ik maar een klein schema met opties en afwegingen gemaakt en besloot ik dat als het vandaag mooi weer zou worden, ik de vlinder vrij zou laten. Zijn leven zal waarschijnlijk kort zijn, maar wel vrij! Het feit dat hij wel héél stilletjes in een hoekje van de weckpot zat, maakte deze beslissing overigens een stukje makkelijker. Verder ben ik helemaal niet overemotioneel, hoe komt u erbij?*
Gelukkig zag ik zodra ik wakker werd dat het prachtig weer was en gesterkt door een telefoontje van Kattenfluisteraar T. ("Zeg Poes, 't Is stralend weer, je vlinder kan naar buiten hoor!") stapte ik met weckpot in de hand naar buiten, waar het me nog best wat moeite koste om vlinder heelhuids uit de pot te krijgen. Op een gegeven moment snapte hij (of zij) blijkbaar wat de bedoeling was en vloog - fladder fladder - weg. En mocht u toevallig die mevrouw zijn die vanmiddag in de buurt van een plein in Amsterdam een malle katachtige een wegvliegende vlinder zag nazwaaien, dan eh, hoop ik dat uw oogbollen ondertussen weer netjes terug in uw kassen zijn gerold...
*zegt de vrouw die in winkels omgevallen knuffelbeesten rechtzet en ze nog even een korte kriebel geeft... ;-)
Gistermiddag kwam ik thuis van mijn werk, deed het keukenlicht aan en zag plots - fladder fladder - een heuse vlinder! Ter hoogte van mijn enkel voelde ik Les-Mioux' zwiepstaart al, dus ik greep een weckpot en wist de vlinder daar ongeschonden in te manouvreren. Een noodkreet op Twitter leverde een boel informatie op van vlindervriend @Sjusjun die me wist te vertellen dat het een koolwitje was, dat ze bananen eten en dat het éigenlijk niet meer het seizoen is voor vlinders...
Oh dilemma! Aan de ene kant is het doodzielig om zo'n beestje zijn dood in te jagen door hem naar buiten te zetten, aan de andere kant leven ze maar 1 maand en om die maand nou in een HEMA weckpot door te brengen? Zoals ik al ze: oh dilemma! Uiteindelijk heb ik maar een klein schema met opties en afwegingen gemaakt en besloot ik dat als het vandaag mooi weer zou worden, ik de vlinder vrij zou laten. Zijn leven zal waarschijnlijk kort zijn, maar wel vrij! Het feit dat hij wel héél stilletjes in een hoekje van de weckpot zat, maakte deze beslissing overigens een stukje makkelijker. Verder ben ik helemaal niet overemotioneel, hoe komt u erbij?*
Gelukkig zag ik zodra ik wakker werd dat het prachtig weer was en gesterkt door een telefoontje van Kattenfluisteraar T. ("Zeg Poes, 't Is stralend weer, je vlinder kan naar buiten hoor!") stapte ik met weckpot in de hand naar buiten, waar het me nog best wat moeite koste om vlinder heelhuids uit de pot te krijgen. Op een gegeven moment snapte hij (of zij) blijkbaar wat de bedoeling was en vloog - fladder fladder - weg. En mocht u toevallig die mevrouw zijn die vanmiddag in de buurt van een plein in Amsterdam een malle katachtige een wegvliegende vlinder zag nazwaaien, dan eh, hoop ik dat uw oogbollen ondertussen weer netjes terug in uw kassen zijn gerold...
*zegt de vrouw die in winkels omgevallen knuffelbeesten rechtzet en ze nog even een korte kriebel geeft... ;-)
woensdag 21 oktober 2009
Plus ça change, plus c’est la même chose
Ergens deze week hakte het realiseer/besef-moment dat Kattenfluisteraar T. écht verhuisd is er keihard in, met de volgende telefoonconvo als gevolg:
*belt*
Kattenfluisteraar T. neemt op: "Yo! Poes!"
Poelekie de Vries, streng: "Yo, Tomse, 't is leuk geweest met die grap, kom nou maar weer gewoon hier wonen!"
Kattenfluisteraar T(omse), toegevend: "Ja he, zal ik dat dan maar doen dan?"
Pdv: "Ja. 't Was wel een briljante grap overigens, ik begon het bijna te geloven op het laatst!"
K.T., trots: "'t Was die vloer he, die het hem deed?"
PdV: "Absoluut, maar ook wel een beetje dat je eigenhandig al je sh*t én Céline (is poes -red.) daarheen verkaste met een bakfiets. Vond ik wel een strakke actie!"
*gelach aan beide kanten van de lijn*
PdV, serieus: "Maar 't is echt he?"
K.T., serieus: "Ja, 't is echt. Raar he?"
PdV: "Ja, raar. En ook een beetje stom, maar ook weer niet."
*beiden zuchten wat melancholisch*
K.T., enthousiast:"Maar Poes, stel je voor dat het écht een grap was geweest, hoe hilarisch was het dan dat ik, puur om te trollen, voor 6000 euro een vloer in dat huis had laten leggen?"
PdV, poinkend: "Últrahilarisch! Echt de beste trollactie EVER!"
K.T.: "Ja best wel!"
PdV: "Seggeh, doe je nog wat nuttigs vanavond of hoe zit dat?"
K.T.: "Ik zie je zo!"
Sommige dingen veranderen gelukkig nooit. :-)
*belt*
Kattenfluisteraar T. neemt op: "Yo! Poes!"
Poelekie de Vries, streng: "Yo, Tomse, 't is leuk geweest met die grap, kom nou maar weer gewoon hier wonen!"
Kattenfluisteraar T(omse), toegevend: "Ja he, zal ik dat dan maar doen dan?"
Pdv: "Ja. 't Was wel een briljante grap overigens, ik begon het bijna te geloven op het laatst!"
K.T., trots: "'t Was die vloer he, die het hem deed?"
PdV: "Absoluut, maar ook wel een beetje dat je eigenhandig al je sh*t én Céline (is poes -red.) daarheen verkaste met een bakfiets. Vond ik wel een strakke actie!"
*gelach aan beide kanten van de lijn*
PdV, serieus: "Maar 't is echt he?"
K.T., serieus: "Ja, 't is echt. Raar he?"
PdV: "Ja, raar. En ook een beetje stom, maar ook weer niet."
*beiden zuchten wat melancholisch*
K.T., enthousiast:"Maar Poes, stel je voor dat het écht een grap was geweest, hoe hilarisch was het dan dat ik, puur om te trollen, voor 6000 euro een vloer in dat huis had laten leggen?"
PdV, poinkend: "Últrahilarisch! Echt de beste trollactie EVER!"
K.T.: "Ja best wel!"
PdV: "Seggeh, doe je nog wat nuttigs vanavond of hoe zit dat?"
K.T.: "Ik zie je zo!"
Sommige dingen veranderen gelukkig nooit. :-)
donderdag 15 oktober 2009
Ik leer het nog wel!
Er zijn al zo'n 5 spruitjestaarten gebakken, ik heb sinds 5 oktober al dichte schoenen aan en gisteravond is de verwarming voor het eerst aangegaan: het is duidelijk dekentjesweer! Ik zag op weg naar de Franse bakker een woonwinkel waar ze uiterst zachte dekens verkochten, maar in het kader van "less is more" ben ik er met een boogje omheen gelopen. Zie? Ik leer het nog wel! *geeft zichzelf schouderklopje*
woensdag 7 oktober 2009
Bezigheden in en om
Vandaag in het kader van "Who cares?" een heuse update van het reilen en zeilen in en om Huize Poelekie:
Oktober begon met een briljant optreden van de Noisettes in de Melkweg (er is weinig zó geweldig als iemand die On Top of Things is haar ding zien doen) en het toewerken naar het realiseer/besef-moment dat Kattenfluisteraar T. officieel niet meer mijn (bijna-)buurman is. Ook kreeg ik er een huisgenoot bij: Meneer de Poes heeft sinds afgelopen zondag voor 6 weken zijn intrek genomen in Huize Poelekie in verband met een co-schap op Poelekie's werkplek. Niet dat wij elkaar ooit zien overigens: hij vertrekt om 6:15 uur 's ochtends, ligt om 22:00 uur al in bed, en in de tussentijd verkeert hij in gebieden van het pand die met speciale deuren beveiligd zijn.
Verder heb ik een enorme pijnlijke plek op mijn arm van griepprik #1 aka "De Reguliere", men is er nog steeds niet over uit of "H1N1 aka De Mexicaanse" zich gaat beperken tot 1 injectie of dat ik nog tweemaal gemaltraiteerd ga worden... *jammert: "Ik wil geen prik!"*. Helaas wordt aan de poes niets gevraagd en zal ik ook verdere injecties lijdzaam moeten ondergaan. Ook heb ik nog 2 afspraken staan voor het toevoegen van wat porselein aan mijn collectie en dan hoop ik voorlopig weer even klaar te zijn met dit soort potentieel fysieke homeostase bedreigende zaken. Da's duur en eufemistisch voor: dingen waardoor mijn nu ok zijnde gezondheid als een kaartenhuis in elkaar dondert. Wat ook weer een spreekwoord is, maar het zal. *schrijft zich in voor een cursus "Open en duidelijk communiceren op het web"*
Ook heb ik me na twee jaar afwezigheid dit jaar weer ingeschreven voor NaNoWriMo. Ik heb werkelijk geen idee of het me gaat lukken (dit zou het eerste jaar zijn dat ik er daadwerkelijk veel uur per week naast werk), maar ik zie wel. De emotionele druk om de 50.000 woorden te móeten halen voel ik deze keer (in tegenstelling tot in vorige jaren) helemaal niet. Zou dat een teken zijn dat ik überhaupt wat rielekster in het leven sta? *barst in gíeren uit*. Yup, 't is overduidelijk tijd om de was uit de droger te halen, de katten nog wat bij te voeren en mijn nest op te zoeken. *stiefelt richting badkamer*
Oktober begon met een briljant optreden van de Noisettes in de Melkweg (er is weinig zó geweldig als iemand die On Top of Things is haar ding zien doen) en het toewerken naar het realiseer/besef-moment dat Kattenfluisteraar T. officieel niet meer mijn (bijna-)buurman is. Ook kreeg ik er een huisgenoot bij: Meneer de Poes heeft sinds afgelopen zondag voor 6 weken zijn intrek genomen in Huize Poelekie in verband met een co-schap op Poelekie's werkplek. Niet dat wij elkaar ooit zien overigens: hij vertrekt om 6:15 uur 's ochtends, ligt om 22:00 uur al in bed, en in de tussentijd verkeert hij in gebieden van het pand die met speciale deuren beveiligd zijn.
Verder heb ik een enorme pijnlijke plek op mijn arm van griepprik #1 aka "De Reguliere", men is er nog steeds niet over uit of "H1N1 aka De Mexicaanse" zich gaat beperken tot 1 injectie of dat ik nog tweemaal gemaltraiteerd ga worden... *jammert: "Ik wil geen prik!"*. Helaas wordt aan de poes niets gevraagd en zal ik ook verdere injecties lijdzaam moeten ondergaan. Ook heb ik nog 2 afspraken staan voor het toevoegen van wat porselein aan mijn collectie en dan hoop ik voorlopig weer even klaar te zijn met dit soort potentieel fysieke homeostase bedreigende zaken. Da's duur en eufemistisch voor: dingen waardoor mijn nu ok zijnde gezondheid als een kaartenhuis in elkaar dondert. Wat ook weer een spreekwoord is, maar het zal. *schrijft zich in voor een cursus "Open en duidelijk communiceren op het web"*
Ook heb ik me na twee jaar afwezigheid dit jaar weer ingeschreven voor NaNoWriMo. Ik heb werkelijk geen idee of het me gaat lukken (dit zou het eerste jaar zijn dat ik er daadwerkelijk veel uur per week naast werk), maar ik zie wel. De emotionele druk om de 50.000 woorden te móeten halen voel ik deze keer (in tegenstelling tot in vorige jaren) helemaal niet. Zou dat een teken zijn dat ik überhaupt wat rielekster in het leven sta? *barst in gíeren uit*. Yup, 't is overduidelijk tijd om de was uit de droger te halen, de katten nog wat bij te voeren en mijn nest op te zoeken. *stiefelt richting badkamer*
dinsdag 29 september 2009
Diversigheden
Aangezien ik weer eens last heb van een "te veel te melden"-raaitursblok, een totaal random puntenlijstje:
- Om maar met de deur in huis te vallen: de meeste rouwkaarten zijn echt verpletterend, verpletterend afschuwelijk. Het is al erg genoeg dat iemand er niet meer is, zonder dat daar nog grauwe winterlandschappen, viezig bruine zeegezichten en/of pedante, "troostende" rotgedichtjes aan toegevoegd moeten worden: "De mooie herinneringen zullen jullie tot steun zijn..." Rot. Toch. Op! Denken aan mooie herinneringen maakt het alleen nog maar érger dat iemand er niet is, of werkt mijn emotie-eekhoorn anders dan die van andere mensen? Maar goed, rouwkaarten: een business waar nog veel in te ontwikkelen valt.
- Hét bewijs dat er in september ook leuke dingen gebeuren: mijn nichtje trouwde, op briljante wijze, (deels) aan zee, waar ik als extra extra bonus nog een heuse vuurtoren in actie zag. Malle Amsterdammer die ik ben, dacht ik uiteraard eerst dat het een zoeklicht was... als ik Meneer de Poes toch niet had...
- Twee weekends voornamelijk slapen en één fikse chiroprak-beurt later is de post-kaboemie hoofdpijn verdwenen en loop ik weer als een kieviet. Nou ja, zonder die vogelige nekbeweging dan.
- Er is weinig zo vrolijkmakend als een prachtige Brazilliaanse makeupartist die je begrijpt.
- Pogingen Les-Mioux te bewegen tot een filmbare bellenjacht zijn tot nu toe vruchteloos gebleken, maar we houden vol!
- Ik houd van Café Koosje! Ze zijn lief en kijken niet raar als ik daar met mijn dagboek wat rondhang en ze hebben fijne broodjes geitenkaas.
- Morgen ga ik met The Big Kahuna op expeditie naar de Woonbeurs, mocht u een katachtige kopjes zien geven aan de Marmoleum-stalen, dan eh... heeft u me gespot! ;-)
- Om maar met de deur in huis te vallen: de meeste rouwkaarten zijn echt verpletterend, verpletterend afschuwelijk. Het is al erg genoeg dat iemand er niet meer is, zonder dat daar nog grauwe winterlandschappen, viezig bruine zeegezichten en/of pedante, "troostende" rotgedichtjes aan toegevoegd moeten worden: "De mooie herinneringen zullen jullie tot steun zijn..." Rot. Toch. Op! Denken aan mooie herinneringen maakt het alleen nog maar érger dat iemand er niet is, of werkt mijn emotie-eekhoorn anders dan die van andere mensen? Maar goed, rouwkaarten: een business waar nog veel in te ontwikkelen valt.
- Hét bewijs dat er in september ook leuke dingen gebeuren: mijn nichtje trouwde, op briljante wijze, (deels) aan zee, waar ik als extra extra bonus nog een heuse vuurtoren in actie zag. Malle Amsterdammer die ik ben, dacht ik uiteraard eerst dat het een zoeklicht was... als ik Meneer de Poes toch niet had...
- Twee weekends voornamelijk slapen en één fikse chiroprak-beurt later is de post-kaboemie hoofdpijn verdwenen en loop ik weer als een kieviet. Nou ja, zonder die vogelige nekbeweging dan.
- Er is weinig zo vrolijkmakend als een prachtige Brazilliaanse makeupartist die je begrijpt.
- Pogingen Les-Mioux te bewegen tot een filmbare bellenjacht zijn tot nu toe vruchteloos gebleken, maar we houden vol!
- Ik houd van Café Koosje! Ze zijn lief en kijken niet raar als ik daar met mijn dagboek wat rondhang en ze hebben fijne broodjes geitenkaas.
- Morgen ga ik met The Big Kahuna op expeditie naar de Woonbeurs, mocht u een katachtige kopjes zien geven aan de Marmoleum-stalen, dan eh... heeft u me gespot! ;-)
dinsdag 15 september 2009
If all else fails... Poezenfilmpje!!!
De gevolgen van de letterlijke schudding nog voelend, kwam vandaag het nieuws dat mijn favoriete witjas waar ik al eerder over schreef, afgelopen zaterdag het Grote Lood gelegd heeft. Me voelend als een envelop zonder adres, besloot ik maar een poezenfilmpje te monteren:
woensdag 9 september 2009
Yup, 't is weer september!
Zoals u weet is September, eufemistisch gesteld, niet mijn favoriete maand. Hoewel ik heus wel weet dat het suspicious learning is en dat ik zelfs 1997 (wat een heel jaar aan septembers was) (ternauwernood) overleefd heb en me dus niet moet aanstellen, ben ik toch altijd wat nerveus zodra de maand begint, u kent dat wel, dat Zwaard van Damocles-gevoel.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dan ook niet heel erg verbaasd was toen afgelopen zaterdag de auto waar The Big Kahuna en ik in zaten van achteren aangereden werd, wat een total losse auto, een flinke bult op het hoofd van The Big Kahuna en voor mij een lichte hersenschudding (shaken squirrel syndrome?) tot gevolg had. Ik ben er nog niet uit of mijn bizarre koelbloedigheid in extreme situaties ("Mam, kun je even remmen?") een gevalletje stoer, een gevalletje fatalistisch of een gevalletje PTSS is, maar gelukkig hebben we alles prettig kunnen afronden met de, uiteraard zéér geschrokken, op-ons-botsende partij.
Deze hersenschudding is gelukkig een heel stuk lichter dan de hersenschudding die ik in januari 2003 (Noot aan zelf: Zie? Niet in september!) opliep, maar ik doe de komende tijd toch rustiger aan, voor de zekerheid.
Overigens is er ook vrolijkheid te melden: The Big Kahuna is vandaag maar liefst 62 jaar geworden! En om dat te vieren een heus nummer over september! Schudden! *au!*
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dan ook niet heel erg verbaasd was toen afgelopen zaterdag de auto waar The Big Kahuna en ik in zaten van achteren aangereden werd, wat een total losse auto, een flinke bult op het hoofd van The Big Kahuna en voor mij een lichte hersenschudding (shaken squirrel syndrome?) tot gevolg had. Ik ben er nog niet uit of mijn bizarre koelbloedigheid in extreme situaties ("Mam, kun je even remmen?") een gevalletje stoer, een gevalletje fatalistisch of een gevalletje PTSS is, maar gelukkig hebben we alles prettig kunnen afronden met de, uiteraard zéér geschrokken, op-ons-botsende partij.
Deze hersenschudding is gelukkig een heel stuk lichter dan de hersenschudding die ik in januari 2003 (Noot aan zelf: Zie? Niet in september!) opliep, maar ik doe de komende tijd toch rustiger aan, voor de zekerheid.
Overigens is er ook vrolijkheid te melden: The Big Kahuna is vandaag maar liefst 62 jaar geworden! En om dat te vieren een heus nummer over september! Schudden! *au!*
zaterdag 5 september 2009
Het grote Parijsverslag in 28 delen - 25 t/m 28
Deel 1 t/m 5 staan hier.
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Deel 10 t/m 15 staan hier.
Deel 16 t/m 20 staan hier.
Deel 21 t/m 24 staan hier.
Vrijdag 21 augustus 2009
Zowel The Big Kahuna als ik waren nog nooit op de wereldberoemde begraafplaats Père Lachaise geweest, dus die hadden we voor de vrijdagochtend op het programma gezet. Aldaar heb ik me scheelgefotografeerd (morbide, ik?) aan briljante "huisjes", een aantal van die foto's staan hier. De begraafplaats is dusdanig gigantisch en op bepaalde stukken zo oud dat ik soms even vergat waar ik precies was: "Hmm, een beetje een doods hoekje hier!" merkte ik geheel onschuldig op, wat uiteraard tot grote hilariteit bij The Big Kahuna leidde. Ook zag ik hier zowaar een zwarte kat (eerste kat die week!), maar die had het druk helaas.
Na een fijne lunch bij een brasserie waarvan de naam me even ontschoten is, gingen we naar Montmartre, alwaar we volgens The Big Kahuna de funiculaire gingen nemen. Elke keer dat zij het woord "funiculaire" zei, zong ik vol enthousiasme "Funiculi, funiculaaa!", maar ik had geen idee wat het was tot ik het ding zag: het is een telelift! Ik weet nu hoe de gele dossiermappen op mijn werk zich voelen... Dat "Funiculi, Funicula" ook over een telelift/kabelbaan gaat, is iets wat ik net pas geleerd heb door het lezen van de wiki-link die ik net postte. Hilarisch! Boven aangekomen klommen we nog een stukje omhoog naar het Place du Tertre en voilà: een meute! Amélie, bedankt! Nu heb ik een milde schurfthekel aan meutes, thuis mijd ik de wat meute-gevoeligere gebieden als de pest en hier zat ik er helaas middenin. We vluchtten snel de hoek om en daar, waar plots niemand meer was, was de Dalí expo. Ik ben al jaren zeer geïntrigeerd door Dalí: hij was een mens van veel obsessies en fobieën en daar kan ik me wel iets bij voorstellen (understatement van de eeuw). Het realiseer/besef-moment dat de ladekasten in mijn eekhoornboom eigenlijk direct afkomstig zijn uit het werk van Dalí en dus weinig origineel zijn was even "ai!"; aan de andere kant bestaat er niet voor niets een avatar die zegt: "Nothing of me is original – I’m the combined effort of everybody I’ve ever known".
Uiteraard heb ik bij de museumwinkel een boek gekocht met daarin de sculpturen van Dali, helaas hadden ze geen boek met de "Alice in Wonderland"-serie die hij gemaakt heeft, daar moet ik nog eens achteraan. Vervolgens liepen we via de andere kant de berg weer af: hier was geen hond. Wel katten: eerst een getekende en toen een heuse echte! Eenmaal onder aan de berg kwamen we bij Place Pigalle, een (mij in ieder geval) weinig vrolijkmakende omgeving die nog het meest aan de Wallen doet denken. Gelukkig hadden we een doel: California bass! Via een kleine omweg langs California guitars vonden we de winkel, waar ik haar (deze is duidelijk een meisje!) meteen zag hangen: mijn hartjesbas! Uiteraard hebben we (The Big Kahuna is een ster in flageolets!) even getest en perfect bevonden. De últradroge verkoper (hilarisch!) ging op zoek naar de reistas en nog geen kwartier later liep ik huppelend over straat met mijn paarse bas-tas. Na een kort bezoekje aan de trouwdivisie van Tati (beslaat een heel blok!) zijn we rustig naar het hostel gereisd, waar we onze koffers ingepakt hebben, zodat we de volgende dag chill (met een taxi deze keer) naar het station konden.
En hiermee zijn we aan het einde gekomen van het grote Parijsverslag in 28 delen, rest mij nog u te wijzen op het feit dat hier de foto's van Parijs te vinden zijn en hier de fotoserie "ShopPoes - Parijs editie". Hartelijk dank voor het lezen van LogPoes en tot het volgende ellenlange reisverslag! :-)
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Deel 10 t/m 15 staan hier.
Deel 16 t/m 20 staan hier.
Deel 21 t/m 24 staan hier.
Vrijdag 21 augustus 2009
Zowel The Big Kahuna als ik waren nog nooit op de wereldberoemde begraafplaats Père Lachaise geweest, dus die hadden we voor de vrijdagochtend op het programma gezet. Aldaar heb ik me scheelgefotografeerd (morbide, ik?) aan briljante "huisjes", een aantal van die foto's staan hier. De begraafplaats is dusdanig gigantisch en op bepaalde stukken zo oud dat ik soms even vergat waar ik precies was: "Hmm, een beetje een doods hoekje hier!" merkte ik geheel onschuldig op, wat uiteraard tot grote hilariteit bij The Big Kahuna leidde. Ook zag ik hier zowaar een zwarte kat (eerste kat die week!), maar die had het druk helaas.
Na een fijne lunch bij een brasserie waarvan de naam me even ontschoten is, gingen we naar Montmartre, alwaar we volgens The Big Kahuna de funiculaire gingen nemen. Elke keer dat zij het woord "funiculaire" zei, zong ik vol enthousiasme "Funiculi, funiculaaa!", maar ik had geen idee wat het was tot ik het ding zag: het is een telelift! Ik weet nu hoe de gele dossiermappen op mijn werk zich voelen... Dat "Funiculi, Funicula" ook over een telelift/kabelbaan gaat, is iets wat ik net pas geleerd heb door het lezen van de wiki-link die ik net postte. Hilarisch! Boven aangekomen klommen we nog een stukje omhoog naar het Place du Tertre en voilà: een meute! Amélie, bedankt! Nu heb ik een milde schurfthekel aan meutes, thuis mijd ik de wat meute-gevoeligere gebieden als de pest en hier zat ik er helaas middenin. We vluchtten snel de hoek om en daar, waar plots niemand meer was, was de Dalí expo. Ik ben al jaren zeer geïntrigeerd door Dalí: hij was een mens van veel obsessies en fobieën en daar kan ik me wel iets bij voorstellen (understatement van de eeuw). Het realiseer/besef-moment dat de ladekasten in mijn eekhoornboom eigenlijk direct afkomstig zijn uit het werk van Dalí en dus weinig origineel zijn was even "ai!"; aan de andere kant bestaat er niet voor niets een avatar die zegt: "Nothing of me is original – I’m the combined effort of everybody I’ve ever known".
Uiteraard heb ik bij de museumwinkel een boek gekocht met daarin de sculpturen van Dali, helaas hadden ze geen boek met de "Alice in Wonderland"-serie die hij gemaakt heeft, daar moet ik nog eens achteraan. Vervolgens liepen we via de andere kant de berg weer af: hier was geen hond. Wel katten: eerst een getekende en toen een heuse echte! Eenmaal onder aan de berg kwamen we bij Place Pigalle, een (mij in ieder geval) weinig vrolijkmakende omgeving die nog het meest aan de Wallen doet denken. Gelukkig hadden we een doel: California bass! Via een kleine omweg langs California guitars vonden we de winkel, waar ik haar (deze is duidelijk een meisje!) meteen zag hangen: mijn hartjesbas! Uiteraard hebben we (The Big Kahuna is een ster in flageolets!) even getest en perfect bevonden. De últradroge verkoper (hilarisch!) ging op zoek naar de reistas en nog geen kwartier later liep ik huppelend over straat met mijn paarse bas-tas. Na een kort bezoekje aan de trouwdivisie van Tati (beslaat een heel blok!) zijn we rustig naar het hostel gereisd, waar we onze koffers ingepakt hebben, zodat we de volgende dag chill (met een taxi deze keer) naar het station konden.
En hiermee zijn we aan het einde gekomen van het grote Parijsverslag in 28 delen, rest mij nog u te wijzen op het feit dat hier de foto's van Parijs te vinden zijn en hier de fotoserie "ShopPoes - Parijs editie". Hartelijk dank voor het lezen van LogPoes en tot het volgende ellenlange reisverslag! :-)
vrijdag 4 september 2009
Het grote Parijsverslag in 28 delen - 21 t/m 24
Deel 1 t/m 5 staan hier.
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Deel 10 t/m 15 staan hier.
Deel 16 t/m 20 staan hier.
Donderdag 20 augustus 2009
Bij het naar buiten gaan merkten we het meteen: het was significant koeler dan de dag ervoor. Gelukkig maar, want nog zo'n dag had ik fysiek waarschijnlijk niet meer getrokken en op een bezoekje aan een Frans ziekenhuis zat ik niet echt te wachten: die steken namelijjk allemaal naalden in je en houden je twee weken... brr! Maar goed, het was dus een boel koeler en we gingen naar het Picasso museum. Dit was een van de laatste dagen dat het museum open was, het gaat namelijk langere tijd dicht in verband met een verbouwing. Ik vond het hoogst interessant om te zien dat hij diverse stijlen en thema's door elkaar gebruikte en niet in fases werkte, zoals veel andere kunstenaars. Het was een redelijk klein museum dat een goed overzicht gaf van zijn werk en evolutie als persoon en kunstenaar.
Na in zo'n 2 uur het hele museum gezien te hebben en een Orangina gedronken te hebben, liepen we via Le Marais (Het. Is. Daar. Leuk!) weer naar Melodies Graphiques, om te zien of ze nu wel open waren. En dat waren ze! Uiteraard móesten er diverse spullies aangeschaft worden, hier en daar, ziet u wat ik allemaal gekocht heb. Vervolgens gingen we weer op pad naar de Notre Dame en de Sainte Chapelle, die allebei zeer de moeite waard waren. Tijdens mijn vorige bezoek had ik in de Notre Dame een groot engelenbeeld (geobsedeerd, ik?) gezien waar ik helaas toen geen foto van gemaakt heb. Sinds die tijd hebben de ze echter de hele inrichting hershuffeld, waardoor ik de grote engel niet heb gevonden. Na mijn Nijnsky-avontuur twijfel ik een beetje of ik hem niet gedroomd heb, maar The Big Kahuna herinnert zich ook een grote Michaël, dus de kans dat hij ergens in een opslagruimte staat is groot. Bij het altaar (waar je niet bij mag) overigens stonden wél twee grote aartsengelen, dus aan mijn engel-behoefte is voldaan.
Na de Notre Dame liepen we naar de Sainte Chapelle. Deze bevindt zich op het terrein van de rechtbank, wat betekent dat je uitgebreid gescand wordt voordat je naar binnen mag. Ik was daar getuige van een hilarische conversatie tussen twee politieagenten:
Agent 1, verbaasd: "Zag je die gozer net, met dat t-shirt?
Agent 2, hoofdschuddend: "Ja! Ik heb geen idee wat iemand bezielt om met een t-shirt waar "assasin" op staat het Paleis van Justitie binnen te willen komen!"
Kortom: ik wist dat ik er goed aan had gedaan om mijn hoodie met "New Jersey murder scene" thuis te laten! ;-) De Sainte Chapelle omschrijven doet haar geen recht, ik raad iedereen aan er langs te gaan als u in de buurt bent, zeer de moeite waard.
Hierna zijn we via een korte stop op de bloemenmarkt bij halte Cité op pad gegaan naar La Droguerie, een waar walhalla voor de creabea, waar ik dit geweldige lint kocht. Toen we daarna richting winkelcentrum Forum Les Halles liepen, begon het spontaan te regenen! Op een drafje zijn we het winkelcentrum ingevlucht op zoek naar de FNAC, want FNAC rules! Aldaar heb ik voor het eerst in 100 jaar cd's gekocht: twee ken ik uit mijn hoofd van voor naar achter en door elkaar, 1 klonk in de winkel en was fijn atmosferisch, 1 puur om de titel gekocht. Dat er een kat op de cover stond heb ik niet eens bewust geregistreerd. Toen was het tijd om naar het Novotel te gaan, waar ik kennismaakte met de collega's en de uitgever van The Big Kahuna en bovendien deze bijzondere wasbak kiekte. Na met de hele club uiterst gezellig uit eten te zijn geweest (waar we te horen kregen dat het de dag ervoor (woensdag) maar liefst 39,5 graad was geweest!) bij Au chien qui fume , namen we een zeer late metro terug naar het hostel. De metro was op dat tijdstip heerlijk rustig en ook de buurt waarin het hostel zich bevond was nog steeds prima in orde, altijd goed om te weten. Na het ondertussen gebruikelijke actieplanoverleg gingen we rijkelijk, ríjkelijk laat slapen.
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Deel 10 t/m 15 staan hier.
Deel 16 t/m 20 staan hier.
Donderdag 20 augustus 2009
Bij het naar buiten gaan merkten we het meteen: het was significant koeler dan de dag ervoor. Gelukkig maar, want nog zo'n dag had ik fysiek waarschijnlijk niet meer getrokken en op een bezoekje aan een Frans ziekenhuis zat ik niet echt te wachten: die steken namelijjk allemaal naalden in je en houden je twee weken... brr! Maar goed, het was dus een boel koeler en we gingen naar het Picasso museum. Dit was een van de laatste dagen dat het museum open was, het gaat namelijk langere tijd dicht in verband met een verbouwing. Ik vond het hoogst interessant om te zien dat hij diverse stijlen en thema's door elkaar gebruikte en niet in fases werkte, zoals veel andere kunstenaars. Het was een redelijk klein museum dat een goed overzicht gaf van zijn werk en evolutie als persoon en kunstenaar.
Na in zo'n 2 uur het hele museum gezien te hebben en een Orangina gedronken te hebben, liepen we via Le Marais (Het. Is. Daar. Leuk!) weer naar Melodies Graphiques, om te zien of ze nu wel open waren. En dat waren ze! Uiteraard móesten er diverse spullies aangeschaft worden, hier en daar, ziet u wat ik allemaal gekocht heb. Vervolgens gingen we weer op pad naar de Notre Dame en de Sainte Chapelle, die allebei zeer de moeite waard waren. Tijdens mijn vorige bezoek had ik in de Notre Dame een groot engelenbeeld (geobsedeerd, ik?) gezien waar ik helaas toen geen foto van gemaakt heb. Sinds die tijd hebben de ze echter de hele inrichting hershuffeld, waardoor ik de grote engel niet heb gevonden. Na mijn Nijnsky-avontuur twijfel ik een beetje of ik hem niet gedroomd heb, maar The Big Kahuna herinnert zich ook een grote Michaël, dus de kans dat hij ergens in een opslagruimte staat is groot. Bij het altaar (waar je niet bij mag) overigens stonden wél twee grote aartsengelen, dus aan mijn engel-behoefte is voldaan.
Na de Notre Dame liepen we naar de Sainte Chapelle. Deze bevindt zich op het terrein van de rechtbank, wat betekent dat je uitgebreid gescand wordt voordat je naar binnen mag. Ik was daar getuige van een hilarische conversatie tussen twee politieagenten:
Agent 1, verbaasd: "Zag je die gozer net, met dat t-shirt?
Agent 2, hoofdschuddend: "Ja! Ik heb geen idee wat iemand bezielt om met een t-shirt waar "assasin" op staat het Paleis van Justitie binnen te willen komen!"
Kortom: ik wist dat ik er goed aan had gedaan om mijn hoodie met "New Jersey murder scene" thuis te laten! ;-) De Sainte Chapelle omschrijven doet haar geen recht, ik raad iedereen aan er langs te gaan als u in de buurt bent, zeer de moeite waard.
Hierna zijn we via een korte stop op de bloemenmarkt bij halte Cité op pad gegaan naar La Droguerie, een waar walhalla voor de creabea, waar ik dit geweldige lint kocht. Toen we daarna richting winkelcentrum Forum Les Halles liepen, begon het spontaan te regenen! Op een drafje zijn we het winkelcentrum ingevlucht op zoek naar de FNAC, want FNAC rules! Aldaar heb ik voor het eerst in 100 jaar cd's gekocht: twee ken ik uit mijn hoofd van voor naar achter en door elkaar, 1 klonk in de winkel en was fijn atmosferisch, 1 puur om de titel gekocht. Dat er een kat op de cover stond heb ik niet eens bewust geregistreerd. Toen was het tijd om naar het Novotel te gaan, waar ik kennismaakte met de collega's en de uitgever van The Big Kahuna en bovendien deze bijzondere wasbak kiekte. Na met de hele club uiterst gezellig uit eten te zijn geweest (waar we te horen kregen dat het de dag ervoor (woensdag) maar liefst 39,5 graad was geweest!) bij Au chien qui fume , namen we een zeer late metro terug naar het hostel. De metro was op dat tijdstip heerlijk rustig en ook de buurt waarin het hostel zich bevond was nog steeds prima in orde, altijd goed om te weten. Na het ondertussen gebruikelijke actieplanoverleg gingen we rijkelijk, ríjkelijk laat slapen.
donderdag 3 september 2009
Het grote Parijsverslag in 28 delen - 16 t/m 20
Deel 1 t/m 5 staan hier.
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Deel 10 t/m 15 staan hier.
Woensdag 19 augustus 2009
Waar het de vorige dagen al behoorlijk warm was geweest, was het woensdag echt ondraaglijk heet. Het principe "zweten om niks" kreeg een hele nieuwe betekenis: stilzittend in de metro liep het zweet me over de rug. Echt, ik heb in Zweden in sauna's gezeten waar het koeler was...
In een iets langzamer tempo dan de dagen ervoor gingen we op pad naar de Jardin des Plantes. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me er iets heel anders bij voorgesteld had, en was er dan ook op het eerste gezicht niet kapot van. Op het tweede gezicht echter was het een lekker hangpark, vergelijkbaar met het Vondelpark, hoewel daar wat meer water is. Wat me opviel was dat er zelfs met deze hitte (het was in ieder geval 34 graden of zelfs heter) mensen aan het hardlopen waren in een tempo alsof ze door een kudde sikkeneurige tijgers achternagezeten werden. Verslaafd ok, maar er zijn grenzen dacht ik zo, maar blijkbaar niet voor hardlopers!
Behalve een botanische kas (die in verbouwing was), herbergde het park een aantal musea, waaronder het muséum national d'histoire naturelle, waar ze een enorme collectie fris gerestaureerde Hele Oude Opgezette Dieren hadden. Dientengevolge was het in het museum heerlijk koel en donker. Mocht u er ooit komen, let dan op de grote olifant. Ooit bewoner van het blijkbaar naast het park gelegen dierentuintje, is hij na zijn (natuurlijke!) dood met liefde opgezet. Het is grappig om te zien dat er zelfs in de taxidermie trends zijn: vroeger werden dieren in de meest malle posities opgezet, die ze in de natuur nooit zouden aannemen. Ik denk dat dat deels voortkwam uit een "ik heb een tijger, die moet woest kijken"-logica, maar ook deels omdat de mensen die die dieren prepareerden vaak geen idee hadden hoe zo'n beest zich van nature gedroeg. Je ziet dat "nieuwere" dieren in natuurlijkere poses opgezet zijn en tegenwoordig wordt er echt goed op details gelet, zo had de grote olifant nog al zijn plooitjes.
Toen we weer naar buiten gingen, moesten we direct even op een muurtje zitten, want die overgang was natuurlijk enorm. Vervolgens zijn we in een soort slakkengang (ik vooral) op weg gegaan naar twee papierwinkels die ik in het boekje Paris made by hand van Pia Bijkerk had zien staan. Uiteraard kwamen we onderweg nog een ander geweldig leuk papierwinkeltje tegen (aankopen staan hier) en na besloten te hebben dat áls ik in Parijs ga wonen het op het het Ile St. Louis is, vonden we de Rue du Pont Louis-Philippe, waar tegenover elkaar zich Papier + en Melodies Graphiques bevonden. Die laatste was helaas gesloten, maar bij Papier + verkochten ze de metallic potloden van Lyra (in Nederland zijn een aantal Lyra-potloden te koop bij Dille & Kamille) en die moesten natuurlijk mee. Parallel aan de Rue du Pont Louis-Philippe loopt een straatje dat omhoog loopt (Rue des Barres), waar ik een bord met een theeketel zag. Yay! Een theehuisje! Daar moest uiteraard even gepauseerd worden.
Vanaf het terrasje hadden we zicht op de Église Saint-Gervais-Saint-Protais de Paris, wat ons op het idee bracht er ook even binnen te gaan kijken. Het was leuk om eens in een kerk te zijn die nog steeds in gebruik is, dat voelt duidelijk anders dan een kerk die voornamelijk (of alleen maar) museum is. Daarna op weg naar Notre Dame: tegen de tijd dat we daar aankwamen was het zo achterlijk heet dat ik letterlijk bijna van mijn stokje ging. Gelukkig herken ik de voorstadia, dus zodra ik het gigantische standbeeld van paard met ruiter vaag begon te zien en stemmen begonnen te klinken alsof ik me onder water bevond, wist ik dat het tijd was om de missie "Bezoek de Notre Dame" af te breken. Na een sloot water te hebben gedronken zijn we weer naar Le Puits de Légumes gegaan, waar we net als de avond ervoor heerlijk gegeten hebben. Daarna weer richting hostel, waar we bij de buurtsuper weer een aantal flessen water hebben ingeslagen voor de nacht en de volgende dag.
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Deel 10 t/m 15 staan hier.
Woensdag 19 augustus 2009
Waar het de vorige dagen al behoorlijk warm was geweest, was het woensdag echt ondraaglijk heet. Het principe "zweten om niks" kreeg een hele nieuwe betekenis: stilzittend in de metro liep het zweet me over de rug. Echt, ik heb in Zweden in sauna's gezeten waar het koeler was...
In een iets langzamer tempo dan de dagen ervoor gingen we op pad naar de Jardin des Plantes. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me er iets heel anders bij voorgesteld had, en was er dan ook op het eerste gezicht niet kapot van. Op het tweede gezicht echter was het een lekker hangpark, vergelijkbaar met het Vondelpark, hoewel daar wat meer water is. Wat me opviel was dat er zelfs met deze hitte (het was in ieder geval 34 graden of zelfs heter) mensen aan het hardlopen waren in een tempo alsof ze door een kudde sikkeneurige tijgers achternagezeten werden. Verslaafd ok, maar er zijn grenzen dacht ik zo, maar blijkbaar niet voor hardlopers!
Behalve een botanische kas (die in verbouwing was), herbergde het park een aantal musea, waaronder het muséum national d'histoire naturelle, waar ze een enorme collectie fris gerestaureerde Hele Oude Opgezette Dieren hadden. Dientengevolge was het in het museum heerlijk koel en donker. Mocht u er ooit komen, let dan op de grote olifant. Ooit bewoner van het blijkbaar naast het park gelegen dierentuintje, is hij na zijn (natuurlijke!) dood met liefde opgezet. Het is grappig om te zien dat er zelfs in de taxidermie trends zijn: vroeger werden dieren in de meest malle posities opgezet, die ze in de natuur nooit zouden aannemen. Ik denk dat dat deels voortkwam uit een "ik heb een tijger, die moet woest kijken"-logica, maar ook deels omdat de mensen die die dieren prepareerden vaak geen idee hadden hoe zo'n beest zich van nature gedroeg. Je ziet dat "nieuwere" dieren in natuurlijkere poses opgezet zijn en tegenwoordig wordt er echt goed op details gelet, zo had de grote olifant nog al zijn plooitjes.
Toen we weer naar buiten gingen, moesten we direct even op een muurtje zitten, want die overgang was natuurlijk enorm. Vervolgens zijn we in een soort slakkengang (ik vooral) op weg gegaan naar twee papierwinkels die ik in het boekje Paris made by hand van Pia Bijkerk had zien staan. Uiteraard kwamen we onderweg nog een ander geweldig leuk papierwinkeltje tegen (aankopen staan hier) en na besloten te hebben dat áls ik in Parijs ga wonen het op het het Ile St. Louis is, vonden we de Rue du Pont Louis-Philippe, waar tegenover elkaar zich Papier + en Melodies Graphiques bevonden. Die laatste was helaas gesloten, maar bij Papier + verkochten ze de metallic potloden van Lyra (in Nederland zijn een aantal Lyra-potloden te koop bij Dille & Kamille) en die moesten natuurlijk mee. Parallel aan de Rue du Pont Louis-Philippe loopt een straatje dat omhoog loopt (Rue des Barres), waar ik een bord met een theeketel zag. Yay! Een theehuisje! Daar moest uiteraard even gepauseerd worden.
Vanaf het terrasje hadden we zicht op de Église Saint-Gervais-Saint-Protais de Paris, wat ons op het idee bracht er ook even binnen te gaan kijken. Het was leuk om eens in een kerk te zijn die nog steeds in gebruik is, dat voelt duidelijk anders dan een kerk die voornamelijk (of alleen maar) museum is. Daarna op weg naar Notre Dame: tegen de tijd dat we daar aankwamen was het zo achterlijk heet dat ik letterlijk bijna van mijn stokje ging. Gelukkig herken ik de voorstadia, dus zodra ik het gigantische standbeeld van paard met ruiter vaag begon te zien en stemmen begonnen te klinken alsof ik me onder water bevond, wist ik dat het tijd was om de missie "Bezoek de Notre Dame" af te breken. Na een sloot water te hebben gedronken zijn we weer naar Le Puits de Légumes gegaan, waar we net als de avond ervoor heerlijk gegeten hebben. Daarna weer richting hostel, waar we bij de buurtsuper weer een aantal flessen water hebben ingeslagen voor de nacht en de volgende dag.
Het grote Parijsverslag in 28 delen - 10 t/m 15
Deel 1 t/m 5 staan hier.
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Dinsdag 18 augustus 2009
Van tevoren hadden we via het internet combikaarten besteld voor Rodin/d'Orsay voor deze dag, dus daar gingen we dan ook heen! Die combikaarten bleken overigens een goede zet: je hoeft niet meer in de rij voor de kassa te staan en bespaart zo minstens een uur. In het Rodin-museum was ik ooit al eens eerder geweest, de bovenverdieping was toen echter afgesloten wegens "vakantie". Lees: de uiterst sikkeneurige cassière had geen zin om mensen toe te laten. Frankrijk Oude Stijl, u kent het wel. In Frankrijk Nieuwe Stijl echter is museumpersoneel supersympathiek en zijn alle gedeeltes van het museum gewoon te bezoeken, inclusief de tuin. Vol enthousiasme ging ik op zoek naar een, ooit in een boek ontdekt, beeld van balletdanser Nijinsky. Ik was dan ook mild teleurgesteld toen ik nergens een enorme faun ter grootte van de Lacoongroep kon vinden. Gelukkig bracht de tentoonstellingscatalogus uitkomst: het in mijn hoofd enorme beeld bleek een schattig dingetje van maar liefst 19 cm te zijn! Na het uitgebreid bewonderd te hebben zijn we nog even in de tuin gaan wandelen en hebben we even op een bankje gezeten.
Na deze korte onderbreking togen we met frisse (nou ja, zweterige) moed naar het Musée d'Orsay. Ook daar konden we met ons combikaartje vrijwel direct doorlopen. Het Musée d'Orsay is een gigantisch museum, gevestigd in een voormalig station. Om het een beetje overzichtelijk te houden, zijn er diverse mini-tentoonstellingen binnen het museum, per periode of per thema. Zo was er een tentoonstelling over schaduwtheater Le Chat Noir (helaas niet goed te fotograferen) en over Art Nouveau meubels (diverse foto's hier te vinden).
Daarnaast hebben ze Heel Veel Beelden: grote beelden, kleine beelden, zwarte beelden, witte beelden, figuratieve beelden, abstracte beelden, kortom: beelden. Het mooiste beeld vond ik een groot beeld van Aartsengel Michael, die eruitzag zoals hij eruit hoort te zien: als een soldaat, een stoere strijder waarvan je gelooft dat hij je kan komen redden. Ik had het er met The Big Kahuna nog over, dat het heel opvallend is dat na de middeleeuwen de aartsengelen langzaam maar zeker uit de kunst verdwenen zijn. Áls je al engelen ziet, zijn het dikkige baby’s, de zogenaamde putti’s. Ik ga nog eens uitzoeken of onze theorie, dat de verdwijning van de aartsengelen iets te maken heeft met (een eventuele toenadering tot) het protestantisme, klopt.
Na al deze cultuur was het tijd om weer eens wat te shoppen: allereerst stond de Poolse boekhandel aan de Boulevard St. Germain op het programma. The Big Kahuna (die Pools spreekt en vertaalt) was op zoek naar een goed Pools/Frans – Frans/Pools woordenboek en vond er zowaar twee. Daarna gingen we, via een kleine omweg langs het postkantoor voor postzegels en een tas, naar Sephora op jacht naar spullies die ze hier niet hebben.
Helemaal sufgeshopt gingen we op zoek naar een vegetarisch restaurant, dat we de avond ervoor op het internet hadden opgezocht. Er was me namelijk in de twee dagen dat ik hier nu rondliep iets duidelijk geworden: ik eet geen dode dieren en in Frankrijk eten ze bijna alleen maar dode dieren. Dat schiet niet op. Na een flinke klim en een evenzo flinke afdaling kwamen we licht amechtig (het was ten slotte zo’n 28 graden) aan bij “Le puits de Légumes”. In dit restaurant, grappig genoeg gerund door een Oekraïense moeder en dochter, voelde ik me begrepen: biologisch eten, 99% vegetarisch (voor de liefhebbers hebben ze wel verantwoorde vis) en lekker!
Na het eten togen we weer richting hostel, waar we een planning maakten voor de volgende dag en rijkelijk laat gingen slapen.
Deel 6 t/m 9 staan hier.
Dinsdag 18 augustus 2009
Van tevoren hadden we via het internet combikaarten besteld voor Rodin/d'Orsay voor deze dag, dus daar gingen we dan ook heen! Die combikaarten bleken overigens een goede zet: je hoeft niet meer in de rij voor de kassa te staan en bespaart zo minstens een uur. In het Rodin-museum was ik ooit al eens eerder geweest, de bovenverdieping was toen echter afgesloten wegens "vakantie". Lees: de uiterst sikkeneurige cassière had geen zin om mensen toe te laten. Frankrijk Oude Stijl, u kent het wel. In Frankrijk Nieuwe Stijl echter is museumpersoneel supersympathiek en zijn alle gedeeltes van het museum gewoon te bezoeken, inclusief de tuin. Vol enthousiasme ging ik op zoek naar een, ooit in een boek ontdekt, beeld van balletdanser Nijinsky. Ik was dan ook mild teleurgesteld toen ik nergens een enorme faun ter grootte van de Lacoongroep kon vinden. Gelukkig bracht de tentoonstellingscatalogus uitkomst: het in mijn hoofd enorme beeld bleek een schattig dingetje van maar liefst 19 cm te zijn! Na het uitgebreid bewonderd te hebben zijn we nog even in de tuin gaan wandelen en hebben we even op een bankje gezeten.
Na deze korte onderbreking togen we met frisse (nou ja, zweterige) moed naar het Musée d'Orsay. Ook daar konden we met ons combikaartje vrijwel direct doorlopen. Het Musée d'Orsay is een gigantisch museum, gevestigd in een voormalig station. Om het een beetje overzichtelijk te houden, zijn er diverse mini-tentoonstellingen binnen het museum, per periode of per thema. Zo was er een tentoonstelling over schaduwtheater Le Chat Noir (helaas niet goed te fotograferen) en over Art Nouveau meubels (diverse foto's hier te vinden).
Daarnaast hebben ze Heel Veel Beelden: grote beelden, kleine beelden, zwarte beelden, witte beelden, figuratieve beelden, abstracte beelden, kortom: beelden. Het mooiste beeld vond ik een groot beeld van Aartsengel Michael, die eruitzag zoals hij eruit hoort te zien: als een soldaat, een stoere strijder waarvan je gelooft dat hij je kan komen redden. Ik had het er met The Big Kahuna nog over, dat het heel opvallend is dat na de middeleeuwen de aartsengelen langzaam maar zeker uit de kunst verdwenen zijn. Áls je al engelen ziet, zijn het dikkige baby’s, de zogenaamde putti’s. Ik ga nog eens uitzoeken of onze theorie, dat de verdwijning van de aartsengelen iets te maken heeft met (een eventuele toenadering tot) het protestantisme, klopt.
Na al deze cultuur was het tijd om weer eens wat te shoppen: allereerst stond de Poolse boekhandel aan de Boulevard St. Germain op het programma. The Big Kahuna (die Pools spreekt en vertaalt) was op zoek naar een goed Pools/Frans – Frans/Pools woordenboek en vond er zowaar twee. Daarna gingen we, via een kleine omweg langs het postkantoor voor postzegels en een tas, naar Sephora op jacht naar spullies die ze hier niet hebben.
Helemaal sufgeshopt gingen we op zoek naar een vegetarisch restaurant, dat we de avond ervoor op het internet hadden opgezocht. Er was me namelijk in de twee dagen dat ik hier nu rondliep iets duidelijk geworden: ik eet geen dode dieren en in Frankrijk eten ze bijna alleen maar dode dieren. Dat schiet niet op. Na een flinke klim en een evenzo flinke afdaling kwamen we licht amechtig (het was ten slotte zo’n 28 graden) aan bij “Le puits de Légumes”. In dit restaurant, grappig genoeg gerund door een Oekraïense moeder en dochter, voelde ik me begrepen: biologisch eten, 99% vegetarisch (voor de liefhebbers hebben ze wel verantwoorde vis) en lekker!
Na het eten togen we weer richting hostel, waar we een planning maakten voor de volgende dag en rijkelijk laat gingen slapen.
dinsdag 1 september 2009
Het grote Parijsverslag in 28 delen - 6 t/m 9
Deel 1 t/m 5 staan hier.
Maandag 17 augustus 2009
Maandagochtend na het ontbijt (dat overigens inclusief is) gingen we met de metro op pad naar onze eerste bestemming: het architectuurmuseum "Cité de l'Architecture et du Patrimoine". Dit bevindt zich bij halte Trocadero, in de buurt van de Eiffeltoren. Om een beetje vlotjes van A naar B te komen, hebben we elke avond onze route uitgestippeld op de metrokaart die zich in mijn Moleskine Parijs bevond. Moleskine Parijs is overigens briljant: het is een onopvallend zwart boekje met naast notitieruimte ook een redelijk uitgebreide plattegrond en dus die metrokaart. Je kunt als je de weg bent stiekem in je boekje spieken zonder dat de rest van de wereld doorheeft dat je een supertoerist bent en de weg niet kan vinden.
In het museum was een groot aantal maquettes (waarvan er hier een aantal te zien zijn), boeken en afgietsels te zien die een overzicht gaven van de bouwkunst in vroeger, huidig en toekomstig Frankrijk. Ook was er aandacht voor de toekomstplannen voor groot Parijs. Men wil vooral meer groen in de stad, en het is erg interessant om te zien hoe ze dat concreet willen gaan bereiken. Op de bovenverdieping (waar je dan weer niet mag fotograferen) zijn er maquettes te zien van woningen en woningbouwprojecten in Frankrijk en daarbuiten. De museumwinkel verkocht diverse prachtige boeken, die ik helaas allemaal niet gekocht heb wegens groot en zwaar.
Na een korte lunchstop in het parkje onder het museum liepen we naar de Eiffeltoren. Er stond een lange rij, gelukkig in de schaduw, dus we sloten aan en schuifelden stapje voor stapje richting kassa en vervolgens lift. Eenmaal in de lift vroeg ik me ernstig af waarom ik toch altijd vergeet dat dat ding enorm hoog is én dat ik hoogtevrees heb. Mocht u toevallig op de Eiffeltoren aanwezig zijn geweest die maandag en heeft u een tegen de muur geplakte katachtige gezien die met gestrekte arm wat panoramakiekjes maakte? Dat was ik.
Eenmaal weer van die toren (die overigens bewéégt!!!) af, liepen we naar het museum Quay Branly. Dat was helaas gesloten, maar had wel een bríl-jante muur, die een tuin was. Of een tuin die een muur was, dat kan ook. Na daar een paar foto's van te hebben geschoten, besloten we richting het centrum te gaan. De metro lag er een stuk uit, wat ons een hilarisch ritje met de pendelbus, die in het Frans "Bus Castor" (letterlijk: beverbus) blijkt te heten, opleverde. Na een potje thee te hebben gedronken, zijn we langs de fameuze boekhandel Shakespeare en co (">waar recent nog een roman over verschenen is) gelopen. Bij het aanschouwen van een dergelijke hoeveelheid boeken besloot ik verstandig te zijn en niet naar binnen te gaan. Ik vrees namelijk met ontilbare hoeveelheden boek weer naar buiten te zijn gekomen als ik dat wel gedaan had. Tegen die tijd waren we al flink gaar (het was nogal warm) en zijn we terug naar het hostel gegaan.
Maandag 17 augustus 2009
Maandagochtend na het ontbijt (dat overigens inclusief is) gingen we met de metro op pad naar onze eerste bestemming: het architectuurmuseum "Cité de l'Architecture et du Patrimoine". Dit bevindt zich bij halte Trocadero, in de buurt van de Eiffeltoren. Om een beetje vlotjes van A naar B te komen, hebben we elke avond onze route uitgestippeld op de metrokaart die zich in mijn Moleskine Parijs bevond. Moleskine Parijs is overigens briljant: het is een onopvallend zwart boekje met naast notitieruimte ook een redelijk uitgebreide plattegrond en dus die metrokaart. Je kunt als je de weg bent stiekem in je boekje spieken zonder dat de rest van de wereld doorheeft dat je een supertoerist bent en de weg niet kan vinden.
In het museum was een groot aantal maquettes (waarvan er hier een aantal te zien zijn), boeken en afgietsels te zien die een overzicht gaven van de bouwkunst in vroeger, huidig en toekomstig Frankrijk. Ook was er aandacht voor de toekomstplannen voor groot Parijs. Men wil vooral meer groen in de stad, en het is erg interessant om te zien hoe ze dat concreet willen gaan bereiken. Op de bovenverdieping (waar je dan weer niet mag fotograferen) zijn er maquettes te zien van woningen en woningbouwprojecten in Frankrijk en daarbuiten. De museumwinkel verkocht diverse prachtige boeken, die ik helaas allemaal niet gekocht heb wegens groot en zwaar.
Na een korte lunchstop in het parkje onder het museum liepen we naar de Eiffeltoren. Er stond een lange rij, gelukkig in de schaduw, dus we sloten aan en schuifelden stapje voor stapje richting kassa en vervolgens lift. Eenmaal in de lift vroeg ik me ernstig af waarom ik toch altijd vergeet dat dat ding enorm hoog is én dat ik hoogtevrees heb. Mocht u toevallig op de Eiffeltoren aanwezig zijn geweest die maandag en heeft u een tegen de muur geplakte katachtige gezien die met gestrekte arm wat panoramakiekjes maakte? Dat was ik.
Eenmaal weer van die toren (die overigens bewéégt!!!) af, liepen we naar het museum Quay Branly. Dat was helaas gesloten, maar had wel een bríl-jante muur, die een tuin was. Of een tuin die een muur was, dat kan ook. Na daar een paar foto's van te hebben geschoten, besloten we richting het centrum te gaan. De metro lag er een stuk uit, wat ons een hilarisch ritje met de pendelbus, die in het Frans "Bus Castor" (letterlijk: beverbus) blijkt te heten, opleverde. Na een potje thee te hebben gedronken, zijn we langs de fameuze boekhandel Shakespeare en co (">waar recent nog een roman over verschenen is) gelopen. Bij het aanschouwen van een dergelijke hoeveelheid boeken besloot ik verstandig te zijn en niet naar binnen te gaan. Ik vrees namelijk met ontilbare hoeveelheden boek weer naar buiten te zijn gekomen als ik dat wel gedaan had. Tegen die tijd waren we al flink gaar (het was nogal warm) en zijn we terug naar het hostel gegaan.
Het grote Parijsverslag in 28 delen - 1 t/m 5
Zondag 16 augustus 2009
Na me gezellig een uurtje verslapen te hebben, pakte ik op zondagochtend mijn koffer in in wel 45 minuten (ja, dat is een nieuw record). Het feit dat ik van tevoren een uitgebreide lijst had gemaakt hielp enorm: ik overweeg om deze lijst voortaan, al dan niet in aangepaste vorm, te gaan gebruiken. The Big Kahuna was de avond ervoor al met volledig ingepakte koffers komen logeren, dus zodra ik klaar was konden we vertrekken.
Eenmaal op het station aangekomen, was het wachten op de Thalys. Toen hij er eenmaal was, bleek het feit dat hij in omgekeerde rijtuigvolgorde reed én hysterisch kleine toegangsdeurtjes had een perfecte combinatie voor milde paniek. Na wat duw en trekwerk (en een koffer op mijn voet) lukte het ons nipt om in te stappen. De vreselijke haast om te vertrekken was vrij hilarisch gezien het feit dat het ding zich met een slakkegang in werking zette en ook in de rest van Nederland übertraag rijdt. Pas vanaf Brussel schiet het een beetje op, en rond een uur of 17 waren we op Gare du Nord.
Gare du Nord is op het eerste gezicht een onoverzichtelijke puinhoop. Na een salade Nicoise-zonder -tonijn bij brasserie Alizé viel het allemaal wel mee (rijmt!) en gingen we op jacht naar een metrokaart voor 5 dagen Paris Visite. Even een opmerking tussendoor: in Nederland hoor ik altijd dat ik (veel te) snel praat. In Parijs echter werd ik aangekeken alsof ik een bradyfrene schildpad was. Voor de duidelijkheid: ik spreek zo mogelijk nog sneller Frans dan Nederlands.
Vervolgens zochten we de metro op, waar we, heel avontuurlijk, met onze koffers en rugzakken zowaar een perfect getimede overstap maakten. Eenmaal bij het juiste station aangekomen, gingen we op zoek naar de auberge de jeunesse, wat dan wel duur mag klinken, maar toch gewoon Frans is voor jeugdherberg. Verhalen op het internet over de buurt en het hostel zelf hadden ons toch ietsjes nerveus gemaakt, maar beiden waren prima in orde. Het hangt uiteraard af van wat je gewend bent en wat je verwacht: het is geen luxe 5 sterrenhotel in een resort. Het is een soort studentenhuis in een typisch Franse multi-culti buurt met gezinnen. Zelf zou ik er zó gaan wonen: het was er in ieder geval een stuk rustiger dan het studentenhuis waar ik ooit woonde.
Na wat hilarische verwarring met betrekking tot onze kamer die uiterst vlotjes opgelost werd, hebben we nog een rondje door de buurt gelopen en zijn daarna redelijk bijtijds naar bed gegaan.
Na me gezellig een uurtje verslapen te hebben, pakte ik op zondagochtend mijn koffer in in wel 45 minuten (ja, dat is een nieuw record). Het feit dat ik van tevoren een uitgebreide lijst had gemaakt hielp enorm: ik overweeg om deze lijst voortaan, al dan niet in aangepaste vorm, te gaan gebruiken. The Big Kahuna was de avond ervoor al met volledig ingepakte koffers komen logeren, dus zodra ik klaar was konden we vertrekken.
Eenmaal op het station aangekomen, was het wachten op de Thalys. Toen hij er eenmaal was, bleek het feit dat hij in omgekeerde rijtuigvolgorde reed én hysterisch kleine toegangsdeurtjes had een perfecte combinatie voor milde paniek. Na wat duw en trekwerk (en een koffer op mijn voet) lukte het ons nipt om in te stappen. De vreselijke haast om te vertrekken was vrij hilarisch gezien het feit dat het ding zich met een slakkegang in werking zette en ook in de rest van Nederland übertraag rijdt. Pas vanaf Brussel schiet het een beetje op, en rond een uur of 17 waren we op Gare du Nord.
Gare du Nord is op het eerste gezicht een onoverzichtelijke puinhoop. Na een salade Nicoise-zonder -tonijn bij brasserie Alizé viel het allemaal wel mee (rijmt!) en gingen we op jacht naar een metrokaart voor 5 dagen Paris Visite. Even een opmerking tussendoor: in Nederland hoor ik altijd dat ik (veel te) snel praat. In Parijs echter werd ik aangekeken alsof ik een bradyfrene schildpad was. Voor de duidelijkheid: ik spreek zo mogelijk nog sneller Frans dan Nederlands.
Vervolgens zochten we de metro op, waar we, heel avontuurlijk, met onze koffers en rugzakken zowaar een perfect getimede overstap maakten. Eenmaal bij het juiste station aangekomen, gingen we op zoek naar de auberge de jeunesse, wat dan wel duur mag klinken, maar toch gewoon Frans is voor jeugdherberg. Verhalen op het internet over de buurt en het hostel zelf hadden ons toch ietsjes nerveus gemaakt, maar beiden waren prima in orde. Het hangt uiteraard af van wat je gewend bent en wat je verwacht: het is geen luxe 5 sterrenhotel in een resort. Het is een soort studentenhuis in een typisch Franse multi-culti buurt met gezinnen. Zelf zou ik er zó gaan wonen: het was er in ieder geval een stuk rustiger dan het studentenhuis waar ik ooit woonde.
Na wat hilarische verwarring met betrekking tot onze kamer die uiterst vlotjes opgelost werd, hebben we nog een rondje door de buurt gelopen en zijn daarna redelijk bijtijds naar bed gegaan.
zaterdag 22 augustus 2009
De retour!
Jawel lieve mensen, ik ben weer thuis! Als u zich nou voorbereidt op mijn reisverslag-in-28-delen dat later deze week volgt, dan ga ik nu even wasseh wasseh en de kattenbende hier wat aandacht geven!
zaterdag 15 augustus 2009
En vacances!
Lieve LogPoesLezers,
Morgenmiddag stappen Poelekie de Vries en The Big Kahuna in een Thalys met eindbestemming Parijs, alwaar zij zich 5 dagen lang de benen onder het lijf vandaan zullen lopen in hun queeste naar, quote "cultuur, kennis en misschien zelfs wel mal gevormde basgitaren". Op zaterdag de 22e komen zij aan het eind van de middag weer terug. Tot dan!
Morgenmiddag stappen Poelekie de Vries en The Big Kahuna in een Thalys met eindbestemming Parijs, alwaar zij zich 5 dagen lang de benen onder het lijf vandaan zullen lopen in hun queeste naar, quote "cultuur, kennis en misschien zelfs wel mal gevormde basgitaren". Op zaterdag de 22e komen zij aan het eind van de middag weer terug. Tot dan!
woensdag 12 augustus 2009
Message in a bottle
A.k.a. "Het hoe en het waarom"
Vandaag precies 7 jaar geleden ontstond, na weer eens een lange nacht contempleren over het leven in het algemeen en mijn existens in het bijzonder, LogPoes. Het was "The year of looking after the shape of things that are gone", zoals Daan dat zo mooi verwoordt in zijn nummer Bridge Burner en hoog tijd dat ik mijn zinnen eens verzette. Gefascineerd door het concept flessenpost besloot ik (letterlijk!) mijn zinnen op het internet te zetten. Het internet als zee, LogPoes als fles.
De naam kwam, geheel in nautische sferen, snel bovendrijven: het was een woordspeling op logboek, de vraag "Waarom wil jij een log, Poes?" van Kattenfluisteraar T., en een functieomschrijving: een kat die logt. Perfect passend bij wat/wie ik in essentie ben: een vastlegger, een beschouwer en een analysant (dat moet natuurlijk analist zijn, maar dit klinkt mooier).
Het alter ego Poelekie de Vries bestond al wat langer. De naam ontstond toen ik, gefrustreerd dat men mijn echte, gecompliceerde, naam weer eens verkeerd had gespeld, brulde: "Ik verander mijn naam in Poelekie de Vries!". "De Vries" omdat het de meest voorkomende Nederlandse achternaam is en mijn echte achternaam het "De Vries" van Portugal is, "Poelekie" naar "Is Poelekie Pluis een kat?". "Minoes de Vries" vond zelfs ik overkill.
In de afgelopen 7 jaar heeft LogPoes diverse templatetechnische incarnaties gehad (hier op flickr een overzicht), heb ik meerdere keren overwogen te stoppen, lang getwijfeld over het wel of niet hebben van een reactiebox (me bewust zijn van het feit dat mensen meelezen maakt het schrijven vaak moeilijker), niet-zo-stiekem gevist naar een Bloggie voor het "langst lopende, minst gelezen, niet eens zo beroerd geschreven weblog". Ik ben nu in het bezit van 7 jaar flessenpostberichtjes (met z'n allen: "Message in a booottle!") die, zo tussen de regels door, een helder beeld scheppen van de wereld van Poelekie de Vries. Een malle katachtige die hoe langer hoe meer op mij gaat lijken. Of omgekeerd natuurlijk.
Vandaag precies 7 jaar geleden ontstond, na weer eens een lange nacht contempleren over het leven in het algemeen en mijn existens in het bijzonder, LogPoes. Het was "The year of looking after the shape of things that are gone", zoals Daan dat zo mooi verwoordt in zijn nummer Bridge Burner en hoog tijd dat ik mijn zinnen eens verzette. Gefascineerd door het concept flessenpost besloot ik (letterlijk!) mijn zinnen op het internet te zetten. Het internet als zee, LogPoes als fles.
De naam kwam, geheel in nautische sferen, snel bovendrijven: het was een woordspeling op logboek, de vraag "Waarom wil jij een log, Poes?" van Kattenfluisteraar T., en een functieomschrijving: een kat die logt. Perfect passend bij wat/wie ik in essentie ben: een vastlegger, een beschouwer en een analysant (dat moet natuurlijk analist zijn, maar dit klinkt mooier).
Het alter ego Poelekie de Vries bestond al wat langer. De naam ontstond toen ik, gefrustreerd dat men mijn echte, gecompliceerde, naam weer eens verkeerd had gespeld, brulde: "Ik verander mijn naam in Poelekie de Vries!". "De Vries" omdat het de meest voorkomende Nederlandse achternaam is en mijn echte achternaam het "De Vries" van Portugal is, "Poelekie" naar "Is Poelekie Pluis een kat?". "Minoes de Vries" vond zelfs ik overkill.
In de afgelopen 7 jaar heeft LogPoes diverse templatetechnische incarnaties gehad (hier op flickr een overzicht), heb ik meerdere keren overwogen te stoppen, lang getwijfeld over het wel of niet hebben van een reactiebox (me bewust zijn van het feit dat mensen meelezen maakt het schrijven vaak moeilijker), niet-zo-stiekem gevist naar een Bloggie voor het "langst lopende, minst gelezen, niet eens zo beroerd geschreven weblog". Ik ben nu in het bezit van 7 jaar flessenpostberichtjes (met z'n allen: "Message in a booottle!") die, zo tussen de regels door, een helder beeld scheppen van de wereld van Poelekie de Vries. Een malle katachtige die hoe langer hoe meer op mij gaat lijken. Of omgekeerd natuurlijk.
maandag 10 augustus 2009
Sweet dreams are made of eh...
Geen idee of het aan het wisselvallige weer of aan interne (ha!) factoren ligt, maar de afgelopen tijd heb ik de meest bizarre dromen: zo was ik in 1 droom Frodo, die eenzaam en alleen ergens in het bos, in het bos op zoektocht was naar de stereotactische ring en ondertussen zijn knuckletattoos zag vervagen...
Deze droom kan ik deels wel verklaren: IRL ben ik een soort Lord of the Stereotactische ringen (2 stuks) en is er inderdaad met enige regelmaat 1 (of soms zelfs 2) kwijt, wat mij frustrerende zoektochten oplevert. Het hoe en waarom van die knuckletattoos is wat schimmiger. Die tattoos ook blijkbaar, hoewel ik me de placering nog precies kan herinneren (vrnl, elk vakje is 1 knuckle):
[st] [e] [r] [eo] [t] [a] [x] [ie]
In groen/blauwe inkt. Vrij bizar.
In een andere droom werd ik teruggeworpen naar 1998 en herbeleefde ik daar dusdanig realistisch mijn toen verpletterende liefdesverdriet, dat ik een halve dag nodig had om weer een beetje kat te worden. Minder dramatisch maar desondanks vreemd waren de dromen waarin ik Justine Frischmann van Elastica was (I wish!) en een ander waarin ik donkerpaars haar had. Die laatste droom interpreteer ik uiteraard voorspellend: na mijn voyage naar Parijs ga ik naar de feestwinkel voor een donkerpaarse pruik. Lijkt me een strak plan.
Deze droom kan ik deels wel verklaren: IRL ben ik een soort Lord of the Stereotactische ringen (2 stuks) en is er inderdaad met enige regelmaat 1 (of soms zelfs 2) kwijt, wat mij frustrerende zoektochten oplevert. Het hoe en waarom van die knuckletattoos is wat schimmiger. Die tattoos ook blijkbaar, hoewel ik me de placering nog precies kan herinneren (vrnl, elk vakje is 1 knuckle):
[st] [e] [r] [eo] [t] [a] [x] [ie]
In groen/blauwe inkt. Vrij bizar.
In een andere droom werd ik teruggeworpen naar 1998 en herbeleefde ik daar dusdanig realistisch mijn toen verpletterende liefdesverdriet, dat ik een halve dag nodig had om weer een beetje kat te worden. Minder dramatisch maar desondanks vreemd waren de dromen waarin ik Justine Frischmann van Elastica was (I wish!) en een ander waarin ik donkerpaars haar had. Die laatste droom interpreteer ik uiteraard voorspellend: na mijn voyage naar Parijs ga ik naar de feestwinkel voor een donkerpaarse pruik. Lijkt me een strak plan.
donderdag 6 augustus 2009
Hij zei mevrouw tegen me...
Dit is de week waarin ik officieel oud bleek. Ja, dat rijmt. Ironisch genoeg is het ook de week waarin ik, in het kader van Project Poelekie Opkalefater, zowaar mijn haar gefatsoeneerd heb, een (min of meer) kattenhaarvrij vestje draag en bovendien mijn snoet heb laten frezen. Ik ben benieuwd of mensen spontaan voor me op gaan staan in de bus zodra ik ga make-uppen...
Maar goed, genoeg over mijn bejaardheid: u ben natuurlijk reuze benieuwd (not!) naar dat Project Poelekie Opkalefater! Iedereen die wel eens griep heeft gehad, weet hoe blegh je tijdens en ook een periode erna kunt voelen. Het eerste was er bij inschiet is getuttel. Wasseh wasseh, beetje vacht fatsoeneren en iets schoons & draagbaars aan: klaar! Het is pas sinds de laatste (tot nu toe zeer geslaagde) medicijnwissel dat ik merk dat ik me eigenlijk al sinds juni vorig jaar chronisch post-grieperig voelde en slechts fut had voor het hoogst noodzakelijke.
Nu mijn huis weer toonbaar is en mijn enkels ook, is het hoog tijd voor wat fysieke opfleuring: naar de coiffeur om de zesbaanssnelweg uitgroei bij te laten werken scheelde al een stuk. In een vlaag van wild enthousiasme besloot ik dan ook meteen voor een serie snoetfreessessies te gaan, in een poging de effecten van 9 maanden diverse chemische meuk slikken enigszins terug te draaien. Ik heb nu twee sessies achter de rug en het verschil is duidelijk zichtbaar. Vind ik dan. *mompelt ""Mevrouw"..."u"...stelletje snotneuzen!"* ;-)
Maar goed, genoeg over mijn bejaardheid: u ben natuurlijk reuze benieuwd (not!) naar dat Project Poelekie Opkalefater! Iedereen die wel eens griep heeft gehad, weet hoe blegh je tijdens en ook een periode erna kunt voelen. Het eerste was er bij inschiet is getuttel. Wasseh wasseh, beetje vacht fatsoeneren en iets schoons & draagbaars aan: klaar! Het is pas sinds de laatste (tot nu toe zeer geslaagde) medicijnwissel dat ik merk dat ik me eigenlijk al sinds juni vorig jaar chronisch post-grieperig voelde en slechts fut had voor het hoogst noodzakelijke.
Nu mijn huis weer toonbaar is en mijn enkels ook, is het hoog tijd voor wat fysieke opfleuring: naar de coiffeur om de zesbaanssnelweg uitgroei bij te laten werken scheelde al een stuk. In een vlaag van wild enthousiasme besloot ik dan ook meteen voor een serie snoetfreessessies te gaan, in een poging de effecten van 9 maanden diverse chemische meuk slikken enigszins terug te draaien. Ik heb nu twee sessies achter de rug en het verschil is duidelijk zichtbaar. Vind ik dan. *mompelt ""Mevrouw"..."u"...stelletje snotneuzen!"* ;-)
zaterdag 1 augustus 2009
Manifesteren kun je leren
Mijn beste vriend en bijna-buurman Kattenfluisteraar T. is sinds een aantal weken op zoek naar een nieuw optrekje. Het vinden van een legale huurwoning in Amsterdam is een hele onderneming: naast een bak woonduur (check!) moet je een inlogcode regelen die het doet (check!) en dan met enige regelmaat op Woningnet kijken naar woningen (check!). Daarna is het een kwestie van hopen dat de rest van de reageerders minder woonduur heeft dan jij, of de woning niet wil. De Woontombola kan een vrij frustrerende bezigheid zijn.
Kattenfluisteraar T. had geluk: hij mocht komen kijken bij een ge-wél-di-ge woning. Ik had de plattegrond gezien en stelde alleen al op basis daarvan woningruil voor: de woning zelf is 51 m2 en heeft daarnaast bovenin het pand een zolderkamertje, perfect geschikt als kantoor/hoofdkwartier/studio. We zijn er op zondag langsgelopen om de woning van de buitenkant te bekijken en ik riep: "Ja! Dit wordt hem!". Dat de bezichtiging van de binnenkant tegen zou kunnen vallen en dat er nog twee potentiële kandidaten hoger op de ranglijst stonden, was slechts bijzaak: dit huis werd van hem!
In de dagen die erop volgden, kocht ik een batch woontijdschriften, en richtte ik, kijkend naar het filmpje en de foto's van de bezichtiging van woensdag, de woning volledig in. Kattenfluisteraar T. probeerde me nog wat te temperen, maar merkte al snel dat tegen mijn maniakale enthousiasme, begeleid door de strijdkreet "Manifesteren! Manifesteren moet je het!", geen kruid gewassen is.
Op vrijdag kreeg ik een mailtje getiteld "Progressie": hij stond tweede en vroeg me te "blijven manifesteren". Ik manifesteerde me wezenloos aan prachtige lampen in de woonkamer en niet veel later kwam er weer een mailtje:
"Hoi Poes,
Stoppen met manifesteren! Ik sta nu 1 en straks manifesteer je me nog naar 0! Ik heb een huis! Ik heb een huis! Ik heb een huis!
Groetjes,
Kattenfluisteraar T."
Kortom: het werkt! *kijkt wat pedant* ;-)
Kattenfluisteraar T. had geluk: hij mocht komen kijken bij een ge-wél-di-ge woning. Ik had de plattegrond gezien en stelde alleen al op basis daarvan woningruil voor: de woning zelf is 51 m2 en heeft daarnaast bovenin het pand een zolderkamertje, perfect geschikt als kantoor/hoofdkwartier/studio. We zijn er op zondag langsgelopen om de woning van de buitenkant te bekijken en ik riep: "Ja! Dit wordt hem!". Dat de bezichtiging van de binnenkant tegen zou kunnen vallen en dat er nog twee potentiële kandidaten hoger op de ranglijst stonden, was slechts bijzaak: dit huis werd van hem!
In de dagen die erop volgden, kocht ik een batch woontijdschriften, en richtte ik, kijkend naar het filmpje en de foto's van de bezichtiging van woensdag, de woning volledig in. Kattenfluisteraar T. probeerde me nog wat te temperen, maar merkte al snel dat tegen mijn maniakale enthousiasme, begeleid door de strijdkreet "Manifesteren! Manifesteren moet je het!", geen kruid gewassen is.
Op vrijdag kreeg ik een mailtje getiteld "Progressie": hij stond tweede en vroeg me te "blijven manifesteren". Ik manifesteerde me wezenloos aan prachtige lampen in de woonkamer en niet veel later kwam er weer een mailtje:
"Hoi Poes,
Stoppen met manifesteren! Ik sta nu 1 en straks manifesteer je me nog naar 0! Ik heb een huis! Ik heb een huis! Ik heb een huis!
Groetjes,
Kattenfluisteraar T."
Kortom: het werkt! *kijkt wat pedant* ;-)
woensdag 29 juli 2009
Blood, blood, gallons of the stuff...
Sommige dagen, echt waar: eerder deze middag schrok ik me een rolberoerte, toen ik een uiterst stille, katloze woonkamer met slechts wat bloedvlekken op de vloer aantrof. Iedereen die katten (of, wat ik zo hoor: kinderen) heeft, weet dat Heel Stil = Niet Goed. Gelukkig had ik Les-Mioux snel gevonden en geïnspecteerd en kwam Rood vlotjes aandabberen met opdrogend bloed aan zijn oor. Ik vermoedde dat hij tijdens een matpartij met Les-Mioux eerder op de dag een wondje opgelopen heeft.
Op het moment dat mijn bloeddruk en hartslag weer een in de normale range zaten, zette ik heel enthousiast mijn voet neer en trapte vól in een stukje glas... Geen idee waar dat vandaan kwam (en of het misschien ook de veroorzaker van Rood's wondje is geweest), maar Pijn Doet Het Wel...
Ach, elk nadeel heb z'n voordeel: nu voel ik de pijn in mijn gezicht ten gevolge van de snoetfrees van vanochtend tenminste niet meer! ;-)
Op het moment dat mijn bloeddruk en hartslag weer een in de normale range zaten, zette ik heel enthousiast mijn voet neer en trapte vól in een stukje glas... Geen idee waar dat vandaan kwam (en of het misschien ook de veroorzaker van Rood's wondje is geweest), maar Pijn Doet Het Wel...
Ach, elk nadeel heb z'n voordeel: nu voel ik de pijn in mijn gezicht ten gevolge van de snoetfrees van vanochtend tenminste niet meer! ;-)
dinsdag 28 juli 2009
Creatieve output
Gisteravond in bed had ik een briljant logje kant en klaar, maar ik was te moe om het op te schrijven. Gevolg: geen idee meer wat ik wilde schrijven. 't Was vast iets contemplatiefs wat ik bij daglicht toch nooit zou posten, dus veel mist u er niet aan.
Hier in Huize Poelekie begint het er zowaar georganiseerd uit te zien: een AKO-hoeveelheid tijdschriften is verdwenen, achterstallige administratie is weggewerkt, er hangt een fris nieuw douchegordijn, kortom: we hebben er weer zin in!
In het kader hiervan, speciaal voor u, waarde LogPoes-lezer, de wereldpremière van een korte film die twee wonderlijke wezens toont in hun natuurlijke habitat. *brult "Hierrr met die Emmy-award!"*
Hier in Huize Poelekie begint het er zowaar georganiseerd uit te zien: een AKO-hoeveelheid tijdschriften is verdwenen, achterstallige administratie is weggewerkt, er hangt een fris nieuw douchegordijn, kortom: we hebben er weer zin in!
In het kader hiervan, speciaal voor u, waarde LogPoes-lezer, de wereldpremière van een korte film die twee wonderlijke wezens toont in hun natuurlijke habitat. *brult "Hierrr met die Emmy-award!"*
maandag 20 juli 2009
Tellurion
Sinds ik in het Scheepvaartmuseum tegen een tellurion aan liep, ben ik erdoor geobsedeerd. Los van het feit het een prachtig exemplaar was dat bovendien geflankeerd werd door een portret van zijn maker waar die betreffende tellurion óók op staat (wat een soort side by side Droste-effect oplevert), word ik er ook erg rustig van: tellurions hebben, evenals katten overigens, een Geruststellende Vorm. Een kattensilhouet is 99,9% van de tijd een kat (en 0,1% van de tijd, meestal op de snelweg, gelukkig een los waaiende plastic zak) en een tellurion is 99,9% van de tijd een tellurion (en 0,1% van de tijd tóch per ongeluk een globe).
Het zien van Harry Potter afgelopen zaterdag wakkerde mijn obsessie enorm aan, zoals geillustreerd in onderstaande conversatie tijdens de wandeling naar huis:
Poelekie de Vries, strijdbaar: "Ok, nu wil ik dus een tellurion!"
Meneer de Poes, wat vertwijfeld: "Is daar aan te komen dan?"
PdV, met triomfantelijke blik: "Ik weet preciés hoe je daar aan moet komen!"
MdP, met "Oh jee!"-blik: "Hoeveel geld gaat dat wel niet kosten?"
PdV, beslist: "Da's geen gevalletje geld, da's een gevalletje ramkraak!"
Meneer de Poes, wanhopig: "Owwww!"
Het zien van Harry Potter afgelopen zaterdag wakkerde mijn obsessie enorm aan, zoals geillustreerd in onderstaande conversatie tijdens de wandeling naar huis:
Poelekie de Vries, strijdbaar: "Ok, nu wil ik dus een tellurion!"
Meneer de Poes, wat vertwijfeld: "Is daar aan te komen dan?"
PdV, met triomfantelijke blik: "Ik weet preciés hoe je daar aan moet komen!"
MdP, met "Oh jee!"-blik: "Hoeveel geld gaat dat wel niet kosten?"
PdV, beslist: "Da's geen gevalletje geld, da's een gevalletje ramkraak!"
Meneer de Poes, wanhopig: "Owwww!"
woensdag 15 juli 2009
Administratieoortjes
Vandaag was het tijd om wat administratie te doen en een flinke hoeveelheid (s)lopende zaken van mijn “(s)lopende zaken”-lijstje af te vinken. Aangezien ik, eufemistisch gesteld, geen groot liefhebber ben van het administratieve proces *coughendatissecretaressecough*, besloot ik het mezelf een stuk leuker te maken door deze fijne, ooit door vrienden uit Disneyland Parijs voor me meegebrachte en eerder deze dag door The Big Kahuna achter een kast vandaan geviste, Minnie Mouse-oren op te zetten.
Briljant, niet?
Verder verkeer ik in een wat contemplatieve staat deze week, deels veroorzaakt door een (overigens zéér welkome!) verhoging van het energiepeil (lees: als je acuut ziek, zwak, misselijk en onderweg bent, is er geen energie voor wat dan ook, laat staan voor contemplatie) en extra aangewakkerd door het zien van Sunshine Cleaning (absolute aanrader!) met Tha B-Man. *mummelt “Contempleren kun je leren” en wandelt gniffelend richting nest*
Briljant, niet?
Verder verkeer ik in een wat contemplatieve staat deze week, deels veroorzaakt door een (overigens zéér welkome!) verhoging van het energiepeil (lees: als je acuut ziek, zwak, misselijk en onderweg bent, is er geen energie voor wat dan ook, laat staan voor contemplatie) en extra aangewakkerd door het zien van Sunshine Cleaning (absolute aanrader!) met Tha B-Man. *mummelt “Contempleren kun je leren” en wandelt gniffelend richting nest*
dinsdag 7 juli 2009
Ring the alarm
Gisteravond hield ik een heel betoog tegen Kattenfluisteraar T. dat eigenlijk alle nummers op de wereld zouden moeten beginnen zoals dit nummer, of, als dat niet mogelijk is, in ieder geval een sirenegeluid zouden moeten bevatten. Hij bleef van mening dat je moet beginnen met een basetrack voordat je begint te mauwen over geluidjes en hoewel hij uiteraard gelijk had, was ik in een wat trollerige bui en riep ik nep-bozig: “Ja maar, ik wil gewoon sirenes! Sirenes wil ik!”
Had ik mijn kop maar gehouden... Om 0.00 uur exact ging het brandalarm af. Loos alarm. Dat gebeurt wel vaker hier, om precies te zijn elke woensdagmiddag om 15.00 uur exact: blijkbaar is er een erg roostervaste muis die dan net met zijn of haar muizenkont langs een draadje komt wat het alarm laat afgaan. Of het is verkeerd aangesloten, dat is ook nog een optie, ik woon tenslotte in een pand van Woonclubje De Rots. Uiteraard is elke gelijkenis met een echt bestaande woningcorporatie geheel opzettelijk.
Het alarm hield deze keer echter lang aan, dus ik belde de Noodlijn van Woonclubje De Rots. Antwoordapparaat, toets 1 voor nood, 8 keer een doorverbindgeluid, weer antwoordapparaat, weer 1 toetsen en jawel: een levend persoon aan de lijn. Ze zouden er naar laten kijken. Gelukkig stopte het geloei vanzelf. Slapen dan maar.
Helaas: om 01.00 uur begon het geloei weer, tot 01.10 uur. Vervolgens om 02.00 uur nogmaals tot 02.10 uur. Toen het om 03.00 uur weer zover was, heb ik de telefoon maar weer eens gepakt. Om een (zeer) lang (en vermoeiend) verhaal kort te maken: er was op dat moment niemand beschikbaar die 1) een sleutel van het pand had en 2) een sleutel van de hoofdschakelkast van het alarm. Briljant he?
Voor de vorm hebben ze nog wel een (overigens uiterst aardige) monteur gestuurd, waar ik om 04.00 uur nog gezellig, uiteraard onderbroken door een bak geloei, mee gebabbeld heb. Waarschijnlijk heeft alleen zijn aanwezigheid al geholpen, want om 04.15 uur was het stil. Tot 04.30 uur: toen was het tijd voor K*tvogel...
Had ik mijn kop maar gehouden... Om 0.00 uur exact ging het brandalarm af. Loos alarm. Dat gebeurt wel vaker hier, om precies te zijn elke woensdagmiddag om 15.00 uur exact: blijkbaar is er een erg roostervaste muis die dan net met zijn of haar muizenkont langs een draadje komt wat het alarm laat afgaan. Of het is verkeerd aangesloten, dat is ook nog een optie, ik woon tenslotte in een pand van Woonclubje De Rots. Uiteraard is elke gelijkenis met een echt bestaande woningcorporatie geheel opzettelijk.
Het alarm hield deze keer echter lang aan, dus ik belde de Noodlijn van Woonclubje De Rots. Antwoordapparaat, toets 1 voor nood, 8 keer een doorverbindgeluid, weer antwoordapparaat, weer 1 toetsen en jawel: een levend persoon aan de lijn. Ze zouden er naar laten kijken. Gelukkig stopte het geloei vanzelf. Slapen dan maar.
Helaas: om 01.00 uur begon het geloei weer, tot 01.10 uur. Vervolgens om 02.00 uur nogmaals tot 02.10 uur. Toen het om 03.00 uur weer zover was, heb ik de telefoon maar weer eens gepakt. Om een (zeer) lang (en vermoeiend) verhaal kort te maken: er was op dat moment niemand beschikbaar die 1) een sleutel van het pand had en 2) een sleutel van de hoofdschakelkast van het alarm. Briljant he?
Voor de vorm hebben ze nog wel een (overigens uiterst aardige) monteur gestuurd, waar ik om 04.00 uur nog gezellig, uiteraard onderbroken door een bak geloei, mee gebabbeld heb. Waarschijnlijk heeft alleen zijn aanwezigheid al geholpen, want om 04.15 uur was het stil. Tot 04.30 uur: toen was het tijd voor K*tvogel...
vrijdag 3 juli 2009
Cool cat
Yay! Sinds gistermiddag is Huize Poelekie voorzien van een heuse airco-bak! Ja, decadent, maar het was hier in huis letterlijk 35 graden en zowel Rood, Les-Mioux als Poelekie zelf dreigden het zowel fysiek als psychisch te begeven.
Een jammerend telefoontje naar The Big Kahuna hielp de knoop doorhakken en ik moet zeggen dat ik spijt heb niet eerder zo’n ding aangeschaft te hebben. Zo’n 5 hittegolven geleden ongeveer.
The Big Kahuna merkte nog heel scherp op dat bijna elke crisis in Huize Poelekie bezworen kan worden met een groot wit apparaat (vaatwasser, airco…), wat behalve hilarisch eigenlijk ook ontzettend wáár is. Concluderend: airco! Yay!
Een jammerend telefoontje naar The Big Kahuna hielp de knoop doorhakken en ik moet zeggen dat ik spijt heb niet eerder zo’n ding aangeschaft te hebben. Zo’n 5 hittegolven geleden ongeveer.
The Big Kahuna merkte nog heel scherp op dat bijna elke crisis in Huize Poelekie bezworen kan worden met een groot wit apparaat (vaatwasser, airco…), wat behalve hilarisch eigenlijk ook ontzettend wáár is. Concluderend: airco! Yay!
zaterdag 27 juni 2009
'tis stiiiil in Huize Poelekie, 'tis stiiiil in Huize Poelekie*
Oorverdovende stiltes op LogPoes zijn over het algemeen een indicatie dat het mild belazerd gaat met Poelekie de Vries zelf. Ik zou graag zeggen dat het deze keer een uitzondering was, maar helaas: na een paar weken veelbelovend te hebben geleken, veroorzaakt ook de nieuwe medicatie invaliderende bijwerkingen. In overleg met de arts ben ik vanochtend met de naar alle waarschijnlijkheid grootste boosdoener gestopt. Nu is het afwachten of de bijwerkingen verminderen en mijn bloeddruk stabiel blijft met 1 medicijn.
And now for something completely different: kiekjes! Hier vindt u een zeer incompleet fotoverslag van de “Lavenslayer & LogPoes Blijdorp Experience” en hier een minstens zo incompleet fotoverslagje van “Het Grote Vrouw Polle en LogPoes Dick Bruna Huis-bezoek”. Oftewel: lollige beesten en Nijntje. Enjoy!
*Zingen op de wijs van "'tis stil daar aan de overkant".
And now for something completely different: kiekjes! Hier vindt u een zeer incompleet fotoverslag van de “Lavenslayer & LogPoes Blijdorp Experience” en hier een minstens zo incompleet fotoverslagje van “Het Grote Vrouw Polle en LogPoes Dick Bruna Huis-bezoek”. Oftewel: lollige beesten en Nijntje. Enjoy!
*Zingen op de wijs van "'tis stil daar aan de overkant".
maandag 15 juni 2009
K*tvogel
Mijn slaapkamer grenst aan een binnentuin. Lekker rustig, geen last van verkeer of uitlaatgassen, echt perfect. De enige die de rust periodiek verstoort, is K*tvogel. Gezien de tijd dat wij aan-de-binnentuin-slapers last hebben, zal het ondertussen waarschijnlijk Grand-grandson of K*tvogel zijn, maar voor het gemak doen we net alsof het één en dezelfde vogel is, al 11 jaar lang.
K*tvogel is óf in de war, óf gewoon niet zo snugger, want hij begint rond half 5 met Zeer Luid Kletsen, waarschijnlijk omdat hij de lantaarnpaal aanziet voor de opkomende zon. Het feit dat hij nul sjoege krijgt van de andere vogels maakt hem niet uit, hij blijft gewoon doorleuteren. U kent dat type wel. Ik vermoed dat de andere vogels hem ook een idioot vinden en hem af en toe de tuin uit schoppen, want wekenlang is het stil, tot hij weer begint. En ach, op een gegeven moment wen je er ook aan en slaap je er doorheen.
Vannacht werd ik wakker van het meest geflipte geluid dat ik ooit uit een vogel heb horen komen. Ik weet dat sommige vogels ringtones nafluiten, maar dit was echt bi-zar. Even dacht ik dat K*tvogel stembandproblemen had of nu eens en voor altijd de weg kwijt was, maar nee, al snel hoorde ik zijn vertrouwde gezwam. Toen stilte. En weer dat geflipte geluid. Na een minuut of 5 werd me duidelijk wat hier aan de hand was: K*tvogel heeft een vriendje. Een vriendje met een bloedirritant stemgeluid, die het ook normaal vindt om om half 5 's ochtends te converseren. Ik geloof dat ik een geluidwerende schuifpui bij mijn slaapkamerraam moet gaan aanvragen... *zucht*
K*tvogel is óf in de war, óf gewoon niet zo snugger, want hij begint rond half 5 met Zeer Luid Kletsen, waarschijnlijk omdat hij de lantaarnpaal aanziet voor de opkomende zon. Het feit dat hij nul sjoege krijgt van de andere vogels maakt hem niet uit, hij blijft gewoon doorleuteren. U kent dat type wel. Ik vermoed dat de andere vogels hem ook een idioot vinden en hem af en toe de tuin uit schoppen, want wekenlang is het stil, tot hij weer begint. En ach, op een gegeven moment wen je er ook aan en slaap je er doorheen.
Vannacht werd ik wakker van het meest geflipte geluid dat ik ooit uit een vogel heb horen komen. Ik weet dat sommige vogels ringtones nafluiten, maar dit was echt bi-zar. Even dacht ik dat K*tvogel stembandproblemen had of nu eens en voor altijd de weg kwijt was, maar nee, al snel hoorde ik zijn vertrouwde gezwam. Toen stilte. En weer dat geflipte geluid. Na een minuut of 5 werd me duidelijk wat hier aan de hand was: K*tvogel heeft een vriendje. Een vriendje met een bloedirritant stemgeluid, die het ook normaal vindt om om half 5 's ochtends te converseren. Ik geloof dat ik een geluidwerende schuifpui bij mijn slaapkamerraam moet gaan aanvragen... *zucht*
dinsdag 9 juni 2009
(Most definitely going to) Get to France
Jawel, "slechts" 11 en een half jaar nadat we zeiden: "We moeten hier snel terugkomen!" gaan Poelekie de Vries en The Big Kahuna weer op expotitie naar Parijs. Van 16 tot 22 augustus banjert dit duo in het wild rond in de lichtstad (of was dat Eindhoven), op jacht naar cultuur, kennis en misschien zelfs wel mal gevormde basgitaren.
De treintickets zijn geboekt en het hostel ook. U kunt zich dan ook alvast emotioneel gaan voorbereiden op het in 28 delen opgesplitste reisverslag. Mocht u nog tips hebben en/of bestellingen, laat het ons weten. We spreken Frans tenslotte.
De treintickets zijn geboekt en het hostel ook. U kunt zich dan ook alvast emotioneel gaan voorbereiden op het in 28 delen opgesplitste reisverslag. Mocht u nog tips hebben en/of bestellingen, laat het ons weten. We spreken Frans tenslotte.
maandag 8 juni 2009
De wereld heeft iets tegen oortjes, ik zeg het je...
De afgelopen week zat ik zowaar tweemaal in een cinema. U weet wel met zo'n doek een een camera. En wat ik daar zag heeft me... ok, genoeg met die Raymond van het Groenewoud. Ik was dus met de B-man naar Coco avant Chanel en later in de week naar Star Trek origins redux reloaded tha_prequel.
Over Coco avant Chanel kan ik kort zijn: prachtige plaatjes en te weinig oortjes. Da's kort he? De film is zeker niet slecht, maar heeft verhaaltechnisch vrij weinig om het lijf (ha!). Maar goed, niet elke film hoeft een meesterwerk te zijn, de plaatjes zijn wonderschoon, de acteurs acteren prima en de dialogen zijn, zeker als je Frans spreekt, bij vlagen dolkomisch. Alleen komen de briljante oortjes van Audrey Tautou slechts 2 keer kort in beeld en dat is uiteraard veel te weinig.
Star Trek riep bij mij een wat heftigere reactie op. Voor de mensen die nog niet geweest zijn (niemand dus), hierna volgen er spoilers:
Ik ben blijkbaar niet zo geschikt voor deze hele nieuwe lichting aan prequels, sequels, remakes, reboots, reloads, reduxes en origins. Het voelt toch een beetje alsof je naar duur geproduceerde fanfic zit te kijken. Wat is het toch dat men tegenwoordig haast bang lijkt om iets nieuws uit te brengen? Waarom zijn series en films op een gegeven moment niet gewoon over? Verhaal is verteld, canon is canon en na zoveel films/seizoenen zijn we klaar en komt er iets nieuws? Waarom blijven volkstammen (waaronder ik in dit geval) naar (soms zelfs parodie-achtige) herbewerkingen van herbewerkingen van herinterpretaties van verhalen gaan, waarom zit men hier blijkbaar op te wachten? Is het dan werkelijk een geval van "attachment" zoals Meneer de Poes zegt? Of is het de schuld van de Teletubbies: nog een keer...
Hoewel best vermakelijk, had deze film wat mij betreft een zeer hoog "...and then a unicorn came out of the woods"-gehalte*. Daarnaast ben ik best bereid tot een beetje "suspension of disbelief", maar je kunt overdrijven: een rode(!) dinosaurusachtige(!!) in de sneeuw(!!!)? Wat, had een van de CGI-jongens nog een beestje over dat hij niet in Jurrasic Park mocht gebruiken?
En waar ik nog het meest over val: je retcont gewoon een hele planeet and everybody is ok with that?! Is dit een soort samenzwering tegen tegen puntige oren en logica? What did the Vulcans ever do to you? Hadden ze niet gewoon die Wookie-planeet kunnen retconnen? En ja, ik weet best dat dat Star Wars is, maar als vampiers blijkbaar tegen daglicht kunnen en TWINKELEN, dan kunnen er ook best Wookieplaneten geretconned worden in Star Trek. Heb je meteen een crossover en genoeg ruimte om een franchise bestaande uit 9 films (3 prequels, 3 sequels en 3 post-sequels) op te zetten, inclusief merchandising. Kan niet, zegt u? Ik zeg Alien vs Predator. Nuff said. *mompelt bozig iets over puntige oren-discriminatie en "Retcon die planeetretconning, stelletje idioten!"*
*Stijlfiguur vaak gezien in slechte science fiction/fantasy: als je niet meer weet hoe je je personage/verhaal uit een (al dan niet zelfgecreeerde) impasse moet halen, wend je een unicorn/magic being/secret superpower aan die als een deus ex-machina alles oplost.
Over Coco avant Chanel kan ik kort zijn: prachtige plaatjes en te weinig oortjes. Da's kort he? De film is zeker niet slecht, maar heeft verhaaltechnisch vrij weinig om het lijf (ha!). Maar goed, niet elke film hoeft een meesterwerk te zijn, de plaatjes zijn wonderschoon, de acteurs acteren prima en de dialogen zijn, zeker als je Frans spreekt, bij vlagen dolkomisch. Alleen komen de briljante oortjes van Audrey Tautou slechts 2 keer kort in beeld en dat is uiteraard veel te weinig.
Star Trek riep bij mij een wat heftigere reactie op. Voor de mensen die nog niet geweest zijn (niemand dus), hierna volgen er spoilers:
Ik ben blijkbaar niet zo geschikt voor deze hele nieuwe lichting aan prequels, sequels, remakes, reboots, reloads, reduxes en origins. Het voelt toch een beetje alsof je naar duur geproduceerde fanfic zit te kijken. Wat is het toch dat men tegenwoordig haast bang lijkt om iets nieuws uit te brengen? Waarom zijn series en films op een gegeven moment niet gewoon over? Verhaal is verteld, canon is canon en na zoveel films/seizoenen zijn we klaar en komt er iets nieuws? Waarom blijven volkstammen (waaronder ik in dit geval) naar (soms zelfs parodie-achtige) herbewerkingen van herbewerkingen van herinterpretaties van verhalen gaan, waarom zit men hier blijkbaar op te wachten? Is het dan werkelijk een geval van "attachment" zoals Meneer de Poes zegt? Of is het de schuld van de Teletubbies: nog een keer...
Hoewel best vermakelijk, had deze film wat mij betreft een zeer hoog "...and then a unicorn came out of the woods"-gehalte*. Daarnaast ben ik best bereid tot een beetje "suspension of disbelief", maar je kunt overdrijven: een rode(!) dinosaurusachtige(!!) in de sneeuw(!!!)? Wat, had een van de CGI-jongens nog een beestje over dat hij niet in Jurrasic Park mocht gebruiken?
En waar ik nog het meest over val: je retcont gewoon een hele planeet and everybody is ok with that?! Is dit een soort samenzwering tegen tegen puntige oren en logica? What did the Vulcans ever do to you? Hadden ze niet gewoon die Wookie-planeet kunnen retconnen? En ja, ik weet best dat dat Star Wars is, maar als vampiers blijkbaar tegen daglicht kunnen en TWINKELEN, dan kunnen er ook best Wookieplaneten geretconned worden in Star Trek. Heb je meteen een crossover en genoeg ruimte om een franchise bestaande uit 9 films (3 prequels, 3 sequels en 3 post-sequels) op te zetten, inclusief merchandising. Kan niet, zegt u? Ik zeg Alien vs Predator. Nuff said. *mompelt bozig iets over puntige oren-discriminatie en "Retcon die planeetretconning, stelletje idioten!"*
*Stijlfiguur vaak gezien in slechte science fiction/fantasy: als je niet meer weet hoe je je personage/verhaal uit een (al dan niet zelfgecreeerde) impasse moet halen, wend je een unicorn/magic being/secret superpower aan die als een deus ex-machina alles oplost.
donderdag 4 juni 2009
Proportie
Vanavond toen ik naar huis wilde gaan, bleek mijn portemonnee kwijt. Verloren (vermoed ik niet) of gejat (vermoed ik wel), maar in ieder geval kwijt.
Gelukkig was Kattenfluisteraar T. zo lief om naar me toe te komen en een strippenkaart voor me te kopen, zodat ik naar huis kon. Hoewel ik het heel vervelend vond en me ook wel onthand voel zo zonder pinpassen en dergelijke, was ik niet eens enorm van streek.
Vandaag was namelijk ook de dag dat iemand zijn long kwijtraakte. En vergeleken daarbij is 15 pasjes en 20 euro verliezen minder dan peanutgruis...
Gelukkig was Kattenfluisteraar T. zo lief om naar me toe te komen en een strippenkaart voor me te kopen, zodat ik naar huis kon. Hoewel ik het heel vervelend vond en me ook wel onthand voel zo zonder pinpassen en dergelijke, was ik niet eens enorm van streek.
Vandaag was namelijk ook de dag dat iemand zijn long kwijtraakte. En vergeleken daarbij is 15 pasjes en 20 euro verliezen minder dan peanutgruis...
dinsdag 2 juni 2009
Team Rood vs Diabetes 3 - 3
Vandaag is het, behalve de 49e verjaardag van Tanja, precies 3 jaar geleden dat Rood diabetes bleek te hebben. In die tijd zijn er 2190 spuitjes en 24090 eenheden insuline doorheen gegaan, wat eigenlijk best een boel is, als je het zo op papier ziet staan. Het teammotto is "Zolang Rood er nog zin in heeft, gaan we door", en Rood heeft er ook vandaag nog zin in, wat hij bewijst op onderstaande foto, waarop hij laat zien dat Les-Mioux niet de enige is die de opsekop-pose tot in de finesses beheerst:
woensdag 27 mei 2009
Zomaar wat gedachten tussendoor
Ik zat weer eens in een tram en werd plots besprongen door een gedachte: “Is het ook een writersblock als je te veel dingen tegelijkertijd wilt vertellen en het daarom niet gestructureerd op de pagina krijgt?”.
Hoewel ik officieel geen ADHD schijn te hebben (Meneer de Poes doet nu een rolleye) is het altijd wel erg druk en vol in mijn hoofd. Ik heb meestal meerdere denkprocessen tegelijkertijd lopen en denk zeer zelden aan niets. Als het echt “moet” (lees: als ik het niet doe zak ik als een baksteen/word ik ontslagen/mag ik in een kartonnen doos gaan wonen) of als ik iets erg leuk vind, dan kan ik zowaar gefocust zijn op 1 ding, maar de rest van de tijd voelt het toch alsof er een troep/kudde/groep eekhoorns hardop loopt te kwetteren. Wat deze gedachtengang weer verklaart, maar dat geheel terzijde.
Ondertussen heb ik geen idee meer waar ik met dit verhaal naartoe wilde, maar door dit te posten doorbreek ik in ieder geval de “hoe langer ik niet post, hoe groter de drempel wordt”-spiraal. In verder nieuws: ik heb het koud maar weiger dichte schoenen/een panty aan te doen en basgitaar spelen is zo mogelijk nog leuker dan ik had verwacht. Vanavond naar "Coco avant Chanel”, ik ben benieuwd!
Hoewel ik officieel geen ADHD schijn te hebben (Meneer de Poes doet nu een rolleye) is het altijd wel erg druk en vol in mijn hoofd. Ik heb meestal meerdere denkprocessen tegelijkertijd lopen en denk zeer zelden aan niets. Als het echt “moet” (lees: als ik het niet doe zak ik als een baksteen/word ik ontslagen/mag ik in een kartonnen doos gaan wonen) of als ik iets erg leuk vind, dan kan ik zowaar gefocust zijn op 1 ding, maar de rest van de tijd voelt het toch alsof er een troep/kudde/groep eekhoorns hardop loopt te kwetteren. Wat deze gedachtengang weer verklaart, maar dat geheel terzijde.
Ondertussen heb ik geen idee meer waar ik met dit verhaal naartoe wilde, maar door dit te posten doorbreek ik in ieder geval de “hoe langer ik niet post, hoe groter de drempel wordt”-spiraal. In verder nieuws: ik heb het koud maar weiger dichte schoenen/een panty aan te doen en basgitaar spelen is zo mogelijk nog leuker dan ik had verwacht. Vanavond naar "Coco avant Chanel”, ik ben benieuwd!
woensdag 20 mei 2009
Ik disharmonisch? Naaah! ;-)
Vroeger, toen ik nog een kitten was, dacht ik dat Hemelvaart de viering van de eerste man op de maan was. Ok, ok: ik geloof dat ik een jaar of 14 was, toen ik ontdekte dat het niets met ruimtereizen te maken had. Nog best vlot, zeker als je bedenkt dat ik diep in de 20 was voordat ik erachter kwam dat het weerbericht geen horoscoop is. Hoewel ik over het algemeen niet volslagen achterlijk ben, ben ik wat sommige dingen betreft blijkbaar niet zo snugger of zoals The Big Kahuna zou zeggen: “Léuk dat disharmonisch profiel!”.
Grappig genoeg vertoon ik ziektetechnisch een gelijksoortig iets: op mededelingen als “U bent halfdood!” reageer ik rustig en laconiek, maar oh wee als ik een virusje vang. Of zoals Kattenfluisteraar T. ooit eens constateerde toen ik jammerend in mijn nest lag met een fikse verkoudheid: “Voor iemand die erg vaak ziek is, ben je er niet echt goed in!”. Vandaag bedacht ik dat dat komt omdat ziekzijn iets is wat je rustig moet ondergaan en waarbij je geduld moet betrachten, en da’s nogal lastig als je een ongeduldige neuroot bent.
Maar goed, gezien het feit dat ik blijkbaar een virusje gevangen heb én middenin een vooralsnog goed uitpakkende (klopklopklop!!!) medicatiewissel zit, doe ik het nog best aardig. Wel heb ik zowaar een dagje vrijaf genomen van mijn werk om wat te chillen (lees: mijn chefje zei: “Ga naar huis!” en ik ging).
Tot slot, zodat deze post niet alleen maar over mijn neuroses en malaises gaat, dit fijne nieuws over deze fijne beestjes. Oh, en koopt allen de nieuwe granaatappelhandcreme van Weleda, want die is echt geweldig! En dierenleedvrij, ook niet onbelangrijk.
Grappig genoeg vertoon ik ziektetechnisch een gelijksoortig iets: op mededelingen als “U bent halfdood!” reageer ik rustig en laconiek, maar oh wee als ik een virusje vang. Of zoals Kattenfluisteraar T. ooit eens constateerde toen ik jammerend in mijn nest lag met een fikse verkoudheid: “Voor iemand die erg vaak ziek is, ben je er niet echt goed in!”. Vandaag bedacht ik dat dat komt omdat ziekzijn iets is wat je rustig moet ondergaan en waarbij je geduld moet betrachten, en da’s nogal lastig als je een ongeduldige neuroot bent.
Maar goed, gezien het feit dat ik blijkbaar een virusje gevangen heb én middenin een vooralsnog goed uitpakkende (klopklopklop!!!) medicatiewissel zit, doe ik het nog best aardig. Wel heb ik zowaar een dagje vrijaf genomen van mijn werk om wat te chillen (lees: mijn chefje zei: “Ga naar huis!” en ik ging).
Tot slot, zodat deze post niet alleen maar over mijn neuroses en malaises gaat, dit fijne nieuws over deze fijne beestjes. Oh, en koopt allen de nieuwe granaatappelhandcreme van Weleda, want die is echt geweldig! En dierenleedvrij, ook niet onbelangrijk.
maandag 11 mei 2009
Dotten
Rood houdt niet van kammen. Wassen doet hij zelf wel en als er iemand gegroomd moet worden, dan is het Les-Mioux en dan doet Rood dat. Nu hij ouder is (en diabetisch, en wat strammer) laat hij het toe dat ik de ergste dotten wegkam. Vanavond hebben we weer een sessie gehouden, geassisteerd door Kattenfluisteraar T. hebben we deze hoeveelheid kat verwijderd:
Indrukwekkend hè?
En om te bewijzen dat er desondanks toch nog vacht op zit, een wegens-geen-flits-want-dan-dichte-ogen niet geheel scherpe foto van Rood:
Indrukwekkend hè?
En om te bewijzen dat er desondanks toch nog vacht op zit, een wegens-geen-flits-want-dan-dichte-ogen niet geheel scherpe foto van Rood:
dinsdag 5 mei 2009
Klets, klets, babbel, babbel*
Hét bewijs dat ziekenhuizen een wereld apart zijn: ik heb niemand over Bevrijdingsdag gehoord, maar het feit dat het blijkbaar Handhygiënedag was (echt waar! Ik wilde dat ik het verzonnen had!) was het gesprek van de dag.
Tijdens de introductierondleiding was trouwens binnen 0,3 seconden duidelijk dat ik er al eeuwen rondbanjer, maar ik heb zowaar iets nieuws ontdekt: een heuse hortus! Altijd gedacht dat het een overdreven benaming voor die 5 bomen aan de achterkant was, maar nee, het is een échte hortus! Die op de nominatielijst staat om te verdwijnen, dus gaat collectief op bezoek en teken het “Hortus moet blijven!”-boek! (Ha! Dat rijmt!)
Tot slot nog even een huishoudelijke mededeling: ik heb mijn linklijstje (voor de lezers thuis rechts) geüpdate. Mocht u niet tussen staan, maar wel tussen willen (of omgekeerd natuurlijk) of blijk ik ergens een foutje gemaakt te hebben: laat het me weten! :-)
* Kan wérkelijk niet op een titel komen...
Tijdens de introductierondleiding was trouwens binnen 0,3 seconden duidelijk dat ik er al eeuwen rondbanjer, maar ik heb zowaar iets nieuws ontdekt: een heuse hortus! Altijd gedacht dat het een overdreven benaming voor die 5 bomen aan de achterkant was, maar nee, het is een échte hortus! Die op de nominatielijst staat om te verdwijnen, dus gaat collectief op bezoek en teken het “Hortus moet blijven!”-boek! (Ha! Dat rijmt!)
Tot slot nog even een huishoudelijke mededeling: ik heb mijn linklijstje (voor de lezers thuis rechts) geüpdate. Mocht u niet tussen staan, maar wel tussen willen (of omgekeerd natuurlijk) of blijk ik ergens een foutje gemaakt te hebben: laat het me weten! :-)
* Kan wérkelijk niet op een titel komen...
zondag 3 mei 2009
Mei legt een ei
Zo, april zit er ook weer op en hier in Huize Poelekie beginnen we vol frisse moed aan mei! Gezondheidstechnisch ben ik weer terug op een vorig punt: niet meer hondsberoerd, maar nog steeds te veel last van allerlei bloedirritante bijwerkingen die letterlijk mijn bewegingsvrijheid ondermijnen. Eens kijken of mei de maand gaat zijn waarin er wat dat betreft een nuttig beleid kan én gaat worden uitgezet.
Ondanks alle gezondheidsperikelen vordert mijn muzikantschap gestaag: als u een band bent met een set die bestaat uit een half nummer van Anouk (Girl), een kwart nummer Erykah Badu (Tyrone) en het hele nummer “When doves cry” van Prince*, dan ben ik uw vrouw, eh, kat.
Ook besloot ik, net als alle voorgaande jaren, ook dit jaar weer om niet naar Lowlands te gaan. Niet dat dat nog uitmaakt, want het is uitverkocht, maar ik wilde het toch even gemeld hebben.
Afgelopen vrijdag ging ik met Da B-man naar de film “The Reader” en ik bleef, ondanks de formidabele acteerprestaties, toch een beetje verward achter; het voelde alsof ik een bladzijde of 50 aan backstory miste. De wiki-entry maakte gelukkig een boel duidelijker, dus mocht u er heen gaan en het boek niet kennen, dan raad ik u aan deze te raadplegen.
Verder kan ik niet wáchten om, na 1 ½ jaar in die toko rond te lopen, eindelijk eens een officiële nieuwe medewerkersintroductie mee te maken. Eens kijken hoe lang het duurt voordat in de gaten loopt dat ik eigenlijk niet nieuw ben...
* Bassistenhumor: dat nummer heeft namelijk geen baslijn.
Ondanks alle gezondheidsperikelen vordert mijn muzikantschap gestaag: als u een band bent met een set die bestaat uit een half nummer van Anouk (Girl), een kwart nummer Erykah Badu (Tyrone) en het hele nummer “When doves cry” van Prince*, dan ben ik uw vrouw, eh, kat.
Ook besloot ik, net als alle voorgaande jaren, ook dit jaar weer om niet naar Lowlands te gaan. Niet dat dat nog uitmaakt, want het is uitverkocht, maar ik wilde het toch even gemeld hebben.
Afgelopen vrijdag ging ik met Da B-man naar de film “The Reader” en ik bleef, ondanks de formidabele acteerprestaties, toch een beetje verward achter; het voelde alsof ik een bladzijde of 50 aan backstory miste. De wiki-entry maakte gelukkig een boel duidelijker, dus mocht u er heen gaan en het boek niet kennen, dan raad ik u aan deze te raadplegen.
Verder kan ik niet wáchten om, na 1 ½ jaar in die toko rond te lopen, eindelijk eens een officiële nieuwe medewerkersintroductie mee te maken. Eens kijken hoe lang het duurt voordat in de gaten loopt dat ik eigenlijk niet nieuw ben...
* Bassistenhumor: dat nummer heeft namelijk geen baslijn.
woensdag 22 april 2009
Sporasubs Basses of awesomeness are a girls best friend
Een ochtendje rondlopen met The Bass of Awesomeness! op mijn rug maakte dat ik dit stukje wel móest herschrijven...
Lezen met standwerkersstem:
Dames, wilt u aandacht? Wilt u dat iedereen die langsloopt zijn hoofd omdraait en je met een mengeling van verbijstering en enthousiasme aankijkt? Wilt u om de paar minuten aangesproken worden en gezellige gesprekjes voeren? Wilt u zich verzekerd weten van de onverdeelde aandacht van mannen, vrouwen en kinderen? Ja?
Ik heb het geheim ontrafeld, en het is heel iets anders dan wat al die zelfhulpboeken u jarenlang voorgehouden hebben. Schaf de minirok af, stop met diëten, hell, doe geen moeite meer om je haar uitgebreid te stylen. Koop simpelweg een paar Sporasubs. Bass of Awesomeness!
Zelfs in de dagen dat ik multicolourdreads tot op mijn derrière had werd ik niet zo vaak nagekeken als die ene middag dat ik metApneist´s Sporasubvinnen van Amsterdam naar Utrecht reisde mijn Bass of Awesomeness van mijn huis naar basles reisde. Ik heb werkelijk nog nooit zoveel aandacht gehad! Dus dames, u weet wat u te doen staat!
Lezen met standwerkersstem:
Dames, wilt u aandacht? Wilt u dat iedereen die langsloopt zijn hoofd omdraait en je met een mengeling van verbijstering en enthousiasme aankijkt? Wilt u om de paar minuten aangesproken worden en gezellige gesprekjes voeren? Wilt u zich verzekerd weten van de onverdeelde aandacht van mannen, vrouwen en kinderen? Ja?
Ik heb het geheim ontrafeld, en het is heel iets anders dan wat al die zelfhulpboeken u jarenlang voorgehouden hebben. Schaf de minirok af, stop met diëten, hell, doe geen moeite meer om je haar uitgebreid te stylen. Koop simpelweg een
Zelfs in de dagen dat ik multicolourdreads tot op mijn derrière had werd ik niet zo vaak nagekeken als die ene middag dat ik met
donderdag 16 april 2009
E.E.R.D.
Fysiek weer wat fitter beleefde ik vandaag een dag die de geschiedenis zal ingaan als Epic Emotional Rollercoaster Day (EERD):
Bij binnenstruin vanochtend werd ik opgewacht door twee charmante types-in-een-witte-jas-zonder-witte-jas (“in burger” noemt men dat), die op zoek waren naar mij. Nu weet ik dat dat over het algemeen niet veel goeds (lees: heel veel extra werk) betekent, dus ik dacht al “Oh jee, daar gaan we!”, maar niets van dit al! Ze hadden een heus cadeau voor me, persoonlijk uitgezocht door een andere head honcho, vanwege Secretaressedag! Waarvan ik uiteraard weer eens vergeten was dat het vandaag is, maar dat geheel terzijde.
Ook aan het immense gedoe met betrekking tot mijn contract kwam een einde, zonder dat ik hoefde te dreigen met opstappen en slaan met dikke dossiers. Ja, ik ben zelf ook verbijsterd! De wonderen zijn de wereld nog niet uit blijkbaar.
Al deze vrolijkheid werd echter overschaduwd door het nieuws dat mijn favoriete type-in-een-witte-jas zeer ernstig ziek is en, eufemistisch gesteld, nooit meer beter wordt. En nu voel ik me alleen nog maar moe en verdrietig. Tijd om naar bed te gaan.
ETA 17-04-2009: Een reactie op mijn parallellog en een belletje van The Big Kahuna wezen me erop dat "mijn favoriete-type-in-een-witte-jas" de indruk zou kunnen wekken dat ik het over Meneer de Poes heb, iets waar ik helemaal niet bij stilgestaan heb toen ik het schreef. Met Meneer de Poes is alles in orde gelukkig; de heer die ziek is, is mijn favoriete "witjas" waar ik mee werk. Dit even ter verduidelijking.
Bij binnenstruin vanochtend werd ik opgewacht door twee charmante types-in-een-witte-jas-zonder-witte-jas (“in burger” noemt men dat), die op zoek waren naar mij. Nu weet ik dat dat over het algemeen niet veel goeds (lees: heel veel extra werk) betekent, dus ik dacht al “Oh jee, daar gaan we!”, maar niets van dit al! Ze hadden een heus cadeau voor me, persoonlijk uitgezocht door een andere head honcho, vanwege Secretaressedag! Waarvan ik uiteraard weer eens vergeten was dat het vandaag is, maar dat geheel terzijde.
Ook aan het immense gedoe met betrekking tot mijn contract kwam een einde, zonder dat ik hoefde te dreigen met opstappen en slaan met dikke dossiers. Ja, ik ben zelf ook verbijsterd! De wonderen zijn de wereld nog niet uit blijkbaar.
Al deze vrolijkheid werd echter overschaduwd door het nieuws dat mijn favoriete type-in-een-witte-jas zeer ernstig ziek is en, eufemistisch gesteld, nooit meer beter wordt. En nu voel ik me alleen nog maar moe en verdrietig. Tijd om naar bed te gaan.
ETA 17-04-2009: Een reactie op mijn parallellog en een belletje van The Big Kahuna wezen me erop dat "mijn favoriete-type-in-een-witte-jas" de indruk zou kunnen wekken dat ik het over Meneer de Poes heb, iets waar ik helemaal niet bij stilgestaan heb toen ik het schreef. Met Meneer de Poes is alles in orde gelukkig; de heer die ziek is, is mijn favoriete "witjas" waar ik mee werk. Dit even ter verduidelijking.
zaterdag 11 april 2009
101
Deze week was een zeer leerzame. Zo leerde ik dat, alle verhalen over mensen die zich op het internet totáál anders voor doen dan ze in het echt zijn ten spijt, mijn Twitter-existens en mijn “echte” leven vrijwel identiek zijn: ik leuter wat hardop in mezelf, vind mezelf bij vlagen dólkomisch en af en toe reageert er iemand. Hilarisch! ;-)
Een ander belangrijk leerpunt van deze (en eigenlijk ook wel vorige) week is dat als de specialist zegt: “WE gaan de medicatie aanpassen”, JIJ de enige bent die zich hondsberoerd voelt (en dat voor een kat!). Dit geldt ook het terugwisselen van die medicatie, hoewel mijn huisarts wél duidelijk zei dat ik me erg beroerd* zou voelen. Maar goed, dit heb ik ook weer overleefd en ik ga dinsdag weer gewoon werken.
Verder bleek vanmiddag dat ik toch geen vampier ben en het eigenlijk best wel een goed idee is om buiten voor mijn huis te gaan zitten en wat daglicht te vangen. Dat wordt nog wat deze zomer! ;-)
* Haar directe instructies waren: “Opstaan, tandenpoetsen, hapje eten, naar het toilet, pillen innemen, op bed gaan liggen en minimaal 1 uur lang niet bewegen, bij nood: bellen!”.
Een ander belangrijk leerpunt van deze (en eigenlijk ook wel vorige) week is dat als de specialist zegt: “WE gaan de medicatie aanpassen”, JIJ de enige bent die zich hondsberoerd voelt (en dat voor een kat!). Dit geldt ook het terugwisselen van die medicatie, hoewel mijn huisarts wél duidelijk zei dat ik me erg beroerd* zou voelen. Maar goed, dit heb ik ook weer overleefd en ik ga dinsdag weer gewoon werken.
Verder bleek vanmiddag dat ik toch geen vampier ben en het eigenlijk best wel een goed idee is om buiten voor mijn huis te gaan zitten en wat daglicht te vangen. Dat wordt nog wat deze zomer! ;-)
* Haar directe instructies waren: “Opstaan, tandenpoetsen, hapje eten, naar het toilet, pillen innemen, op bed gaan liggen en minimaal 1 uur lang niet bewegen, bij nood: bellen!”.
vrijdag 3 april 2009
Fashionably late
Paranoide als ik ben, heb ik recent een Twitter aangemaakt. Niet dat ik nou een Twitter wil, want zoals ik ooit in een reactie bij Webbles zei:
"...ik heb geen twitter omdat ik het echt niet zo belangrijk vindt om de wereld te melden dat ik mijn kat gevoerd heb..."
Die mening ben ik nog steeds aangedaan, heel eerlijk gezegd, want mensenkinderen wat ben ik saai. Ik drink niet, rook niet, eet geen vlees, doe geen drugs, heb werk waar ik niet over kan schrijven (patiëntenprivacypolicy), mijn verkering heeft zelf een log en op feestjes kom ik nooit. Hoewel, ik was laatst op een heuse borrel van het werk, maar dat moest van mijn chefje.
Maar waar was ik gebleven? Oh ja, ik ben paranoide. En daarom heb ik www.twitter.com/logpoes geclaimd, omdat ik bedacht dat ik misschien ooit, in de toekomst, tóch spontaan in Buckaroo Banzai verander en dan wél wat te melden heb via Twitter. Dan wil je niet dat één of andere fake freakshow je Twitterplekje gejat heeft en zich als jou voordoet. Zoals ik al zei: para. Tot zover geen problemen.
Groot was dan ook mijn verbazing toen ik plots een mailtje kreeg dat iemand mij gevonden én geadd had! En ok, ok, toen bleek dat een aantal niet nader te noemen mensen die wél cool zijn, ook hilarisch kneuterige ongein Twitteren. Plots zag ik dat Twitts (Tweets?) over zaken als kattenvoer best wel ontzettend lollig kunnen zijn en ik heb natuurlijk als megatroef Rood's diabetes in de aanbieding. Kortom: ik geloof dat ik half om ben (klinkt als gehakt).
Ach, wat: deze week stond sjoowiesjoo al in het teken van "Doe eens iets wat je anders nooit zou doen", dus ik ga het maar eens een poosje proberen, als laatste ter wereld. Nu nog uitvissen of het ook mogelijk is om vanuit Hier (= Amsterdam of course) via SMS te Twitteren zónder dat ik binnen een maand een faillissement aan moet vragen... en nee, ik neem écht nooit een Hyves. Ook niet stiekem! ;-)
"...ik heb geen twitter omdat ik het echt niet zo belangrijk vindt om de wereld te melden dat ik mijn kat gevoerd heb..."
Die mening ben ik nog steeds aangedaan, heel eerlijk gezegd, want mensenkinderen wat ben ik saai. Ik drink niet, rook niet, eet geen vlees, doe geen drugs, heb werk waar ik niet over kan schrijven (patiëntenprivacypolicy), mijn verkering heeft zelf een log en op feestjes kom ik nooit. Hoewel, ik was laatst op een heuse borrel van het werk, maar dat moest van mijn chefje.
Maar waar was ik gebleven? Oh ja, ik ben paranoide. En daarom heb ik www.twitter.com/logpoes geclaimd, omdat ik bedacht dat ik misschien ooit, in de toekomst, tóch spontaan in Buckaroo Banzai verander en dan wél wat te melden heb via Twitter. Dan wil je niet dat één of andere fake freakshow je Twitterplekje gejat heeft en zich als jou voordoet. Zoals ik al zei: para. Tot zover geen problemen.
Groot was dan ook mijn verbazing toen ik plots een mailtje kreeg dat iemand mij gevonden én geadd had! En ok, ok, toen bleek dat een aantal niet nader te noemen mensen die wél cool zijn, ook hilarisch kneuterige ongein Twitteren. Plots zag ik dat Twitts (Tweets?) over zaken als kattenvoer best wel ontzettend lollig kunnen zijn en ik heb natuurlijk als megatroef Rood's diabetes in de aanbieding. Kortom: ik geloof dat ik half om ben (klinkt als gehakt).
Ach, wat: deze week stond sjoowiesjoo al in het teken van "Doe eens iets wat je anders nooit zou doen", dus ik ga het maar eens een poosje proberen, als laatste ter wereld. Nu nog uitvissen of het ook mogelijk is om vanuit Hier (= Amsterdam of course) via SMS te Twitteren zónder dat ik binnen een maand een faillissement aan moet vragen... en nee, ik neem écht nooit een Hyves. Ook niet stiekem! ;-)